Art. 1.W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy
w art. 215 po $ 2 dodaje się $ 3 w brzmieniu:
„S$ 3. Jeżeli tymczasowo aresztowany ma ustanowionego obrońcę, organ, do którego
dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje z chwilą powzięcia informacji o
ustanowieniu obrońcy, przesyła niezwłocznie z urzędu do dyrektora aresztu śledczego, w
którym przebywa tymczasowo aresztowany, zarządzenie o zgodzie na wielokrotne
widzenie tego obrońcy z tymczasowo aresztowanym. Zdanie drugie art. 217 $ 1 stosuje
się odpowiednio. Z, chwilą zawiadomienia organu, do którego dyspozycji tymczasowo
aresztowany pozostaje, o ustaniu stosunku obrończego, organ z urzędu wydaje
zarządzenie o uchyleniu zarządzenia o zgodzie na wielokrotne widzenie tego obrońcy z
tymczasowo aresztowanym i przesyła je niezwłocznie do dyrektora aresztu śledczego, w
którym przebywa tymczasowo aresztowany.
Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Michał Krzyżanowski
Pani Marszałek,
Wysoka Izbo,
Celem projektu ustawy jest zapewnienie osobie tymczasowo aresztowanej pełnej realizacji prawa do obrony, w tym zniesienie barier o charakterze technicznoorganizacyjnym, w aspekcie realizacji prawa do porozumiewania się z obrońcą podczas nieobecności innych osób. Potrzeba wydania projektowanej regulacji ma swe uzasadnienie także w zwolnieniu organu procesowego z dodatkowych czynności techniczno-organizacyjnych, które łączą się koniecznością każdorazowego rejestrowania i rozpoznania kolejnego wniosku o zezwolenie na kontakt obrońcy z osobą tymczasowo aresztowaną oraz fizycznego wydania stosownego zarządzenia, w tym jego doręczenia. Prawo oskarżonego pozbawionego wolności do korzystania z pomocy obrońcy, w tym w płaszczyźnie swobodnych z nim kontaktów ma swoje umocowanie konstytucyjne w art. 42 ust. 2 Konstytucji RP (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lutego 2004 r., SK 39/02, OTK-A 2004/2, poz. 7). Prawo to stanowi nadto wyraz realizacji prawa osoby tymczasowo aresztowanej do bycia traktowanym w sposób humanitarny (zob. P. Tarwacki, Prawo dostępu zatrzymanego procesowo do uprawnionego prawnika jako gwarancja właściwego traktowania, PWP 2008/59, s. 21). Prawo tymczasowo aresztowanego do porozumiewania się z obrońcą jako element prawa do obrony wynika także z art. 48 ust. 2 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, z art. 6 ust. 3 lit. b i c Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, z art. 14 ust. 3 lit. b i d Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, jak również z treści 18 zasady Zbioru zasad mających na celu ochronę wszystkich osób poddanych jakiejkolwiek formie aresztowania bądź uwięzienia - rezolucja zgromadzenia Ogólnego ONZ 43/173 z dnia 9 grudnia 1988 r. W obecnie obowiązującym stanie prawnym zgodnie z art. 42 ust. 2 Konstytucji RP każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Może on w szczególności wybrać obrońcę lub na zasadach określonych w ustawie korzystać z obrońcy z urzędu. W myśl art. 73 $ 1 Kodeksu postępowania karnego (dalej k.p.k.) oskarżony tymczasowo aresztowany może porozumiewać się ze swym obrońcą podczas nieobecności innych osób oraz korespondencyjnie. Realizacja prawa do obrony jako prawa podstawowego, w płaszczyźnie prawa tymczasowo aresztowanego do porozumiewania się ze swym obrońcą podczas nieobecności innych osób w aspekcie wykonawczym uregulowana jest w Kodeksie karnym wykonawczym (dalej k.k.w.), przede wszystkim w art. 215, a szczątkowo w art. 217.
