Dziennik Ustaw

[Michał Ajna]

Ustawa z 31 stycznia 2026 roku o zmianie ustawy o referendum lokalnym

Art. 1.
W ustawie z dnia 15 września 2000 r. o referendum lokalnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 400 i 850) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"Art. 2. 1. W referendum lokalnym, zwanym dalej "referendum", mieszkańcy jednostki samorządu terytorialnego jako członkowie wspólnoty samorządowej wyrażają w drodze głosowania swoją wolę, w szczególności:
1) w sprawie odwołania organu stanowiącego tej jednostki;
2) co do sposobu rozstrzygania sprawy dotyczącej tej wspólnoty, mieszczącej się w zakresie zadań i kompetencji organów danej jednostki;
3) w innych sprawach, dotyczących społecznych, gospodarczych lub kulturowych więzi łączących tę wspólnotę."
2) art. 4 otrzymuje brzmienie:
"Art. 4. Referendum przeprowadza się, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1, z inicjatywy organu stanowiącego danej jednostki samorządu terytorialnego lub na wniosek co najmniej:
1) 5% uprawnionych do głosowania mieszkańców gminy albo powiatu;
2) 2,5% uprawnionych do głosowania mieszkańców województwa."
3) w art. 9 po ust. 1 dodaje się ust. 1a i 1b w brzmieniu:
"1a. Uchwała, o której mowa w ust. 1, podejmowana jest z własnej inicjatywy organu stanowiącego lub na wniosek organu wykonawczego.
1b. Wniosek organu wykonawczego o podjęcie uchwały w sprawie przeprowadzenia referendum jest rozpatrywany w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia."
4) w art. 14 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"14. 1. W terminie 6 miesięcy od dnia powiadomienia, o którym mowa w art. 12 ust. 1, inicjator przeprowadzenia referendum zbiera podpisy mieszkańców uprawnionych do wybierania organu stanowiącego danej jednostki samorządu terytorialnego, którzy chcą poprzeć inicjatywę w tej sprawie."
5) w art. 16 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
"4. Wniosek o przeprowadzenie referendum niespełniający warunków, o których mowa w art. 15, komisja zwraca inicjatorowi referendum, wyznaczając trzydziestodniowy termin do usunięcia uchybień.";
6) art. 18 otrzymuje brzmienie:
"18. 1. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może podjąć uchwałę o odrzuceniu wniosku mieszkańców większością 3/5 głosów swojego ustawowego składu, nie później niż w ciągu 30 dni od dnia przekazania wniosku organowi określonemu w art. 12 ust. 1.
2. Niepodjęcie uchwały, o której mowa w ust. 1, zobowiązuje organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego do podjęcia uchwały w sprawie przeprowadzenia referendum w terminie o którym mowa w ust. 1.";
7) w art. 20:
a) ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
"1. Na uchwałę organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego odrzucającą wniosek mieszkańców w sprawie przeprowadzenia referendum, a także na niedotrzymanie przez ten organ terminu określonego w art. 18, inicjatorowi referendum służy skarga do sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub upływu terminu do jej podjęcia.
2. Sąd administracyjny rozpatruje skargę w terminie 14 dni od dnia wniesienia skargi. Skargę kasacyjną wnosi się w terminie 30 dni.";
b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a i 2b w brzmieniu:
"2a. Skarga kasacyjna jest rozpatrywana w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia.
2b. Terminy, o których nowa w ust. 2 oraz 2a, dotyczą również w przypadku przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia do sądu pierwszej instancji.";
8) w art. 21 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
"2. Referendum może zostać przeprowadzone w tym samym dniu, w którym odbywa się referendum ogólnokrajowe lub w którym odbywają się wybory do Sejmu, do Senatu lub do Parlamentu Europejskiego.";
9) w art. 22:
a) ust. 3. otrzymuje brzmienie:
"3. Komisarz wyborczy zwraca inicjatorowi referendum lub jego pełnomocnikowi wniosek zawierający uchybienia i wyznacza trzydziestodniowy termin do ich usunięcia.
b) uchyla się ust. 5.";
10) w art. 24a ust. 3. otrzymuje brzmienie:
"3. Na rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody unieważniające uchwałę rady gminy o przeprowadzeniu referendum w sprawie odwołania wójta (burmistrza, prezydenta miasta) radzie gminy służy skarga do sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia otrzymania rozstrzygnięcia nadzorczego. Sąd administracyjny rozpatruje skargę w terminie 14 dni od dnia jej zgłoszenia. Skargę kasacyjną wnosi się w terminie 14 dni.”;
11) w art. 26:
a) ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
"1. Na postanowienie komisarza wyborczego odrzucające wniosek o przeprowadzenie referendum, o którym mowa w art. 22, a także w przypadku niedotrzymania przez komisarza terminu określonego w art. 24, inicjatorowi referendum służy skarga do sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia postanowienia.
2. Sąd administracyjny rozpatruje skargę w terminie 14 dni od dnia wniesienia skargi. Skargę kasacyjną wnosi się w terminie 30 dni.";
b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a i 2b w brzmieniu:
"2a. Skarga kasacyjna jest rozpatrywana w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia.
2b. Terminy, o których nowa w ust. 2 oraz 2a, obowiązują również w przypadku przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia do sądu pierwszej instancji.";
12) w art. 27 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
"2. Referendum może zostać przeprowadzone w tym samym dniu, w którym odbywa się referendum ogólnokrajowe lub w którym odbywają się
wybory do Sejmu, do Senatu lub do Parlamentu Europejskiego.";
13) w art. 29 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
"1a. Jednostki organizacyjne sprawujące trwały zarząd nieruchomości państwowych i komunalnych są obowiązane udostępnić bezpłatnie pomieszczenia wskazane przez inicjatora referendum, zrzeszenia lub mieszkańców w celu przeprowadzenia zgromadzenia, jeżeli nie zakłóci to normalnego funkcjonowania tych jednostek.";
14) art. 51 otrzymuje brzmienie:
"Art. 51. Organ wykonawczy danej jednostki samorządu terytorialnego oraz inicjator referendum mogą wyznaczyć do terytorialnej komisji i każdej obwodowej komisji po trzech mężów zaufania, który ma prawo być obecny przy wszystkich czynnościach wykonywanych przez te komisje, utrwalać pracę komisji za pomocą aparatów fotograficznych i kamer oraz wnosić do protokołów wyników głosowania i wyników referendum uwagi z wymienieniem konkretnych zarzutów.";
15) w art. 55:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Referendum jest ważne bez względu na liczbę uprawnionych do głosowania, którzy wzięli w nim udział.
b) uchyla się ust. 2.";
16) w art. 56 uchyla się ust. 2.
17) art. 65 otrzymuje brzmienie:
"Art. 65. Jeżeli referendum zakończy się wynikiem rozstrzygającym w sprawie poddanej pod referendum, właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia wyników referendum, podejmuje czynności w celu realizacji wyniku referendum zgodnie z jego rozstrzygnięciem, w szczególności przez wydanie odpowiednich aktów normatywnych, bądź podjęcie innych działań.".

Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Król Polski: (-)Michał

[Michał Ajna]

Ustawa z dnia 18 lutego 2026 r. o zmianie ustawy – Prawo telekomunikacyjne
Art. 1 W ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. 2004 nr 171 poz. 1800) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 64:
a) w ust. 4 po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:
„1a) uzyskać zgodę abonenta na świadczenie usługi o podwyższonej opłacie bezpośrednio przed rozpoczęciem jej świadczenia oraz”,
b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Dostawca publicznie dostępnej usługi telekomunikacyjnej bezpłatnie zapewnia abonentowi określenie progu kwotowego dla usług o podwyższonej opłacie, dla każdego okresu rozliczeniowego, a w przypadku jego braku, dla każdego miesiąca kalendarzowego, a w momencie osiągnięcia progu kwotowego dostawca publicznie dostępnej usługi telekomunikacyjnej jest obowiązany do:
1) natychmiastowego poinformowania abonenta o tym fakcie;
2) zablokowania możliwości wykonywania połączeń na numery usług o podwyższonej opłacie i odbierania połączeń z takich numerów, chyba że nie będą powodowały obowiązku zapłaty po stronie abonenta.”,
c) po ust. 5 dodaje się ust. 5a–5c w brzmieniu:
„5a. Dostawca publicznie dostępnej usługi telekomunikacyjnej jest obowiązany oferować abonentom co najmniej cztery progi kwotowe, które wynoszą 0, 20, 100 i 200 złotych.
5b. W przypadku gdy abonent nie określił progu kwotowego, o którym mowa w ust. 5, próg ten wynosi 5 złotych dla każdego okresu rozliczeniowego, a w przypadku jego braku, dla każdego miesiąca kalendarzowego.
5c. Po osiągnięciu progu kwotowego, o którym mowa w ust. 5 lub 5b, wykonywanie połączeń na numery usług o podwyższonej opłacie i odbieranie połączeń z takich numerów w danym okresie rozliczeniowym, a w przypadku jego braku, w danym miesiącu kalendarzowym, oprócz połączeń, które nie powodują obowiązku zapłaty po stronie abonenta, jest możliwe wyłącznie po określeniu przez abonenta wyższego progu kwotowego, o którym mowa w ust. 5, do wysokości tego progu.”,
d) ust. 7 otrzymuje brzmienie:
„7. Dostawca usługi o podwyższonej opłacie jest obowiązany bezpłatnie zapewnić użytkownikowi końcowemu publicznej sieci telekomunikacyjnej, każdorazowo, przed rozpoczęciem naliczania opłaty za połączenie telefoniczne, informację o cenie za jednostkę rozliczeniową usługi albo cenie za połączenie, w przypadku usługi taryfikowanej za całe połączenie, oraz o możliwości nieodpłatnego blokowania połączeń, o którym mowa w art. 64a. Jeżeli w trakcie połączenia telefonicznego zmianie ulegnie wysokość opłaty, dostawca usługi o podwyższonej opłacie obowiązany jest poinformować użytkownika końcowego o fakcie zmiany wysokości opłaty na co najmniej 15 sekund przed zmianą jej wysokości.”;
2) art. 64a otrzymuje brzmienie:
„Art. 64a. Dostawca publicznie dostępnej usługi telekomunikacyjnej jest obowiązany, na żądanie abonenta, do:
1) nieodpłatnego blokowania połączeń wychodzących na numery usług o podwyższonej opłacie lub połączeń przychodzących z takich numerów;
2) nieodpłatnego blokowania połączeń wychodzących na numery poszczególnych rodzajów usług o podwyższonej opłacie lub połączeń przychodzących z takich numerów;
3) umożliwienia abonentowi określenia maksymalnej ceny za jednostkę rozliczeniową usługi albo ceny za połączenie, w przypadku usługi taryfikowanej za całe połączenie, i nieodpłatnego blokowania połączeń wychodzących na numery usług o podwyższonej opłacie, których cena przekracza cenę maksymalną określoną przez abonenta w żądaniu, lub połączeń przychodzących z takich numerów.”;
3) po art. 64a dodaje się art. 64b w brzmieniu:
„Art. 64b. W przypadku zrealizowania usługi o podwyższonej opłacie z naruszeniem obowiązków, o których mowa w art. 64 ust. 1, 4–5c i 7 oraz 64a, dostawca publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych nie może żądać od abonenta zapłaty za tę usługę.”;
4) w art. 65:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Podmiot realizujący dodatkowe świadczenie, o którym mowa w art. 64 ust. 1, przekazuje Prezesowi UKE zgłoszenie zawierające informacje o:
1) swojej nazwie (firmie), adresie i siedzibie oraz adresie poczty elektronicznej i numerze telefonu, które umożliwiają efektywny kontakt;
2) rodzaju i przedmiocie dodatkowego świadczenia oraz identyfikatorze usługi o podwyższonej opłacie, w przypadku gdy na jednym numerze będzie świadczona więcej niż jedna usługa;
3) numerze wykorzystywanym do świadczenia usługi o podwyższonej opłacie;
4) nazwie (firmie), adresie i siedzibie operatora, w którego sieci telekomunikacyjnej będzie uruchomiona usługa o podwyższonej opłacie;
5) cenie netto i brutto za jednostkę rozliczeniową usługi o podwyższonej opłacie albo za połączenie, w przypadku usługi taryfikowanej za całe połączenie;
6) terminie rozpoczęcia świadczenia usługi o podwyższonej opłacie przez dostawcę publicznie dostępnej usługi telekomunikacyjnej oraz, o ile jest znany, terminie zakończenia jej świadczenia.”,
b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a–1k w brzmieniu:
„1a. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera również podpisane przez osobę uprawnioną do reprezentowania podmiotu realizującego dodatkowe świadczenie oświadczenie, składane pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń, że informacje zawarte w zgłoszeniu do rejestru numerów wykorzystywanych do świadczenia usługi o podwyższonej opłacie są zgodne z prawdą. Oświadczenie zawiera klauzulę następującej treści: „Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia wynikającej z art. 233 § 6 Kodeksu karnego oświadczam, że informacje zawarte w zgłoszeniu do rejestru numerów wykorzystywanych do świadczenia usługi o podwyższonej opłacie są zgodne z prawdą”.
1b. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, przekazuje się w terminie co najmniej na 14 dni przed dniem rozpoczęcia świadczenia usługi o podwyższonej opłacie.
1c. Jeżeli podmiot realizuje dodatkowe świadczenie w imieniu:
1) organu administracji publicznej,
2) organizacji pozarządowej, o której mowa w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2016 r. poz. 1817 i 1948 oraz z 2017 r. poz. 60, 573 i 1909) lub innego podmiotu prowadzącego działalność pożytku publicznego, o którym mowa w art. 3 ust. 3 tej ustawy, z przeznaczeniem na cele działalności charytatywnej
– zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, może być przekazane Prezesowi UKE w terminie nie krótszym niż 2 dni robocze przed dniem rozpoczęcia świadczenia usługi o podwyższonej opłacie.
1d. Podmiot realizujący dodatkowe świadczenie, o którym mowa w art. 64 ust. 1, przekazuje zgłoszenie aktualizacyjne w przypadku zmiany informacji, o których mowa w ust. 1:
1) pkt 1 lub 4 – najpóźniej w terminie 7 dni od dnia dokonania zmiany;
2) pkt 2, 3, 5 lub 6 – w terminie co najmniej na 14 dni przed dniem rozpoczęcia świadczenia usługi o podwyższonej opłacie na warunkach określonych w zgłoszeniu aktualizacyjnym.
1e. Zgłoszenie aktualizacyjne, o którym mowa w ust. 1d, zawiera również podpisane przez osobę uprawnioną do reprezentowania podmiotu realizującego dodatkowe świadczenie oświadczenie, składane pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń, że informacje zawarte w zgłoszeniu aktualizacyjnym do rejestru numerów wykorzystywanych do świadczenia usługi o podwyższonej opłacie są zgodne z prawdą. Oświadczenie zawiera klauzulę następującej treści: „Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia wynikającej z art. 233 § 6 Kodeksu karnego oświadczam, że informacje zawarte w zgłoszeniu do rejestru numerów wykorzystywanych do świadczenia usługi o podwyższonej opłacie są zgodne z prawdą”.
1f. Jeżeli zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, albo zgłoszenie aktualizacyjne, o którym mowa w ust. 1d, nie zawiera wszystkich wymaganych informacji lub oświadczenia, o którym mowa w ust. 1a albo 1e, Prezes UKE wzywa podmiot dokonujący tego zgłoszenia do uzupełnienia braków w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia zgłoszenia bez rozpoznania.
1g. Wskazanie w zgłoszeniu, o którym mowa w ust. 1, albo zgłoszeniu aktualizacyjnym, o którym mowa w ust. 1d pkt 2, terminu rozpoczęcia świadczenia usługi o podwyższonej opłacie krótszego niż termin określony odpowiednio w ust. 1b, 1c i 1d pkt 2 skutkuje pozostawieniem zgłoszenia bez rozpoznania.
1h. Bez rozpoznania pozostawia się również:
1) zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, albo zgłoszenie aktualizacyjne, o którym mowa w ust. 1d, w których nie wskazano adresu podmiotu dokonującego zgłoszenia;
2) w przypadku określonym w ust. 1c – zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, jeżeli nie zawiera ono wszystkich wymaganych informacji lub oświadczenia, o którym mowa w ust. 1a.
1i. O pozostawieniu zgłoszenia lub zgłoszenia aktualizacyjnego bez rozpoznania, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w ust. 1h pkt 1, Prezes UKE niezwłocznie informuje podmiot realizujący dodatkowe świadczenie, o którym mowa w art. 64 ust. 1.
1j. Prezes UKE w terminie 3 dni roboczych od dnia otrzymania kompletnego zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, lub zgłoszenia aktualizacyjnego, o którym mowa w ust. 1d, dokonuje wpisu do rejestru numerów wykorzystywanych do świadczenia usługi o podwyższonej opłacie lub aktualizacji tego wpisu. Prezes UKE dokonuje wpisu do rejestru niezwłocznie po otrzymaniu kompletnego zgłoszenia, w przypadku, o którym mowa w ust. 1c.
1k. W przypadku gdy podmiot realizujący dodatkowe świadczenie, o którym mowa w art. 64 ust. 1, nie przekazał informacji o terminie zakończenia świadczenia usługi o podwyższonej opłacie w zgłoszeniu, o którym mowa w ust. 1, albo w zgłoszeniu aktualizacyjnym, o którym mowa w ust. 1d, podmiot ten w terminie 7 dni od dnia zakończenia świadczenia tej usługi przez dostawcę publicznie dostępnej usługi telekomunikacyjnej przekazuje Prezesowi UKE informację o terminie zakończenia jej świadczenia.”,
c) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Prezes UKE prowadzi jawny rejestr numerów wykorzystywanych do świadczenia usługi o podwyższonej opłacie zawierający informacje, o których mowa w ust. 1.”,
d) po ust. 2 dodaje się ust. 2a–2c w brzmieniu:
„2a. Prezes UKE wykreśla z rejestru, o którym mowa w ust. 2, informacje dotyczące usługi o podwyższonej opłacie, w przypadku:
1) upływu terminu zakończenia świadczenia usługi, o którym mowa w ust. 1 pkt 6;
2) przekazania przez podmiot realizujący dodatkowe świadczenie, o którym mowa w art. 64 ust. 1, informacji, o której mowa w ust. 1k;
3) wydania decyzji, o której mowa w art. 79b ust. 1 pkt 1 lub 2.
2b. Podmiot realizujący dodatkowe świadczenie, o którym mowa w art. 64 ust. 1, przekazuje Prezesowi UKE zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, zgłoszenie aktualizacyjne, o którym mowa w ust. 1d, oraz uzupełnia braki, o których mowa w ust. 1f, w formie pisemnej lub drogą elektroniczną, podpisując to zgłoszenie, zgłoszenie aktualizacyjne lub uzupełnienie braków kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP.
2c. Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia, wzór zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, oraz zgłoszenia aktualizacyjnego, o którym mowa w ust. 1d, mając na uwadze zapewnienie sprawnego funkcjonowania rejestru numerów wykorzystywanych do świadczenia usługi o podwyższonej opłacie oraz przejrzystość informacji zawartych w zgłoszeniu.”;
5) po art. 65 dodaje się art. 65a w brzmieniu:
„Art. 65a. Operator, o którym mowa w art. 65 ust. 1 pkt 4, umożliwia świadczenie usługi o podwyższonej opłacie wyłącznie, gdy jest ona wpisana do rejestru, o którym mowa w art. 65 ust. 2.”;
6) art. 79b otrzymuje brzmienie:
„Art. 79b. 1. Prezes UKE może, gdy jest to uzasadnione ochroną użytkowników końcowych przed nadużyciami z wykorzystaniem sieci telekomunikacyjnej, w drodze decyzji, nakazać:
1) przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu zablokowanie dostępu do numeru lub usługi oraz nałożyć obowiązek wstrzymania pobierania opłat za połączenia lub usługi zrealizowane po wydaniu tej decyzji;
2) podmiotowi realizującemu dodatkowe świadczenie zaprzestanie świadczenia usługi;
3) usługodawcy w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2017 r. poz. 1219) usunięcie wszystkich publicznie dostępnych informacji zawartych w systemie teleinformatycznym, którym posługuje się usługodawca, zmierzających do promocji lub reklamy numeru lub usługi o podwyższonej opłacie.
2. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
3. Decyzję, o której mowa w ust. 1 pkt 1, dotyczącą usługi o podwyższonej opłacie lub numeru wykorzystywanego do świadczenia usługi o podwyższonej opłacie doręcza się także podmiotowi realizującemu dodatkowe świadczenie.”;
7) po art. 80 dodaje się art. 80a w brzmieniu:
„Art. 80a. 1. Dostawca publicznie dostępnej usługi telekomunikacyjnej zawiera w wykazie, o którym mowa w art. 80 ust. 1, numer usługi o podwyższonej opłacie, z której abonent skorzystał, oraz informację o stronie podmiotowej BIP UKE, na której jest zamieszczony rejestr, o którym mowa w art. 65 ust. 2.
2. W wykazie, o którym mowa w art. 80 ust. 1, dostawca publicznie dostępnej usługi telekomunikacyjnej zawiera również informację o możliwości złożenia żądania, o którym mowa w art. 64a.”;

Art. 2. Do dnia 1 stycznia 2029 r. dostawca publicznie dostępnej usługi telekomunikacyjnej może realizować obowiązki, o których mowa w art. 64 ust. 5 pkt 1 lub pkt 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, przez natychmiastowe poinformowanie abonenta o fakcie przekroczenia progu kwotowego i zablokowanie możliwości wykonywania połączeń na numery usług o podwyższonej opłacie i odbierania połączeń z takich numerów, chyba że połączenia te nie będą powodowały obowiązku zapłaty po stronie abonenta, po przekroczeniu progu kwotowego, o którym mowa w art. 64 ust. 5 lub 5b tej ustawy, z zastrzeżeniem, że abonent nie może zostać obciążony opłatą wyższą niż wynikająca z określonego przez niego progu kwotowego, zgodnie z art. 64 ust. 5 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Art. 3. 1. Podmiot realizujący dodatkowe świadczenie, o którym mowa w art. 64 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w terminie 60 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy jest obowiązany uzupełnić przekazane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy informacje, o których mowa w art. 65 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, przekazując Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej kompletne zgłoszenie, o którym mowa w tym przepisie. Zgłoszenie przekazuje się zgodnie ze wzorem zgłoszenia określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 65 ust. 2c ustawy zmienianej w art. 1, w formie pisemnej lub drogą elektroniczną, podpisując je kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej w terminie 30 dni roboczych od dnia otrzymania kompletnego zgłoszenia uzupełnia wpis do rejestru numerów wykorzystywanych do świadczenia usługi o podwyższonej opłacie.
2. Po bezskutecznym upływie terminu, o którym mowa w ust. 1, Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej wykreśla z rejestru, o którym mowa w art. 65 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, informacje dotyczące danej usługi o podwyższonej opłacie.
3. W przypadku przekazania niekompletnego zgłoszenia stosuje się przepisy art. 65 ust. 1f i 1h pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Art. 4 Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.

Król Polski: (-)Michał

Ustawa z 18 lutego 2026 roku o zmianie ustawy o referendum lokalnym

Art. 1.
W ustawie z dnia 15 września 2000 r. o referendum lokalnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 400 i 850) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"Art. 2. 1. W referendum lokalnym, zwanym dalej "referendum", mieszkańcy jednostki samorządu terytorialnego jako członkowie wspólnoty samorządowej wyrażają w drodze głosowania swoją wolę, w szczególności:
1) w sprawie odwołania organu stanowiącego tej jednostki;
2) co do sposobu rozstrzygania sprawy dotyczącej tej wspólnoty, mieszczącej się w zakresie zadań i kompetencji organów danej jednostki;
3) w innych sprawach, dotyczących społecznych, gospodarczych lub kulturowych więzi łączących tę wspólnotę."
2) art. 4 otrzymuje brzmienie:
"Art. 4. Referendum przeprowadza się, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1, z inicjatywy organu stanowiącego danej jednostki samorządu terytorialnego lub na wniosek co najmniej:
1) 5% uprawnionych do głosowania mieszkańców gminy albo powiatu;
2) 2,5% uprawnionych do głosowania mieszkańców województwa."
3) w art. 9 po ust. 1 dodaje się ust. 1a i 1b w brzmieniu:
"1a. Uchwała, o której mowa w ust. 1, podejmowana jest z własnej inicjatywy organu stanowiącego lub na wniosek organu wykonawczego.
1b. Wniosek organu wykonawczego o podjęcie uchwały w sprawie przeprowadzenia referendum jest rozpatrywany w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia."
4) w art. 14 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"14. 1. W terminie 6 miesięcy od dnia powiadomienia, o którym mowa w art. 12 ust. 1, inicjator przeprowadzenia referendum zbiera podpisy mieszkańców uprawnionych do wybierania organu stanowiącego danej jednostki samorządu terytorialnego, którzy chcą poprzeć inicjatywę w tej sprawie."
5) w art. 16 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
"4. Wniosek o przeprowadzenie referendum niespełniający warunków, o których mowa w art. 15, komisja zwraca inicjatorowi referendum, wyznaczając trzydziestodniowy termin do usunięcia uchybień.";
6) art. 18 otrzymuje brzmienie:
"18. 1. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może podjąć uchwałę o odrzuceniu wniosku mieszkańców większością 3/5 głosów swojego ustawowego składu, nie później niż w ciągu 30 dni od dnia przekazania wniosku organowi określonemu w art. 12 ust. 1.
2. Niepodjęcie uchwały, o której mowa w ust. 1, zobowiązuje organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego do podjęcia uchwały w sprawie przeprowadzenia referendum w terminie o którym mowa w ust. 1.";
7) w art. 20:
a) ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
"1. Na uchwałę organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego odrzucającą wniosek mieszkańców w sprawie przeprowadzenia referendum, a także na niedotrzymanie przez ten organ terminu określonego w art. 18, inicjatorowi referendum służy skarga do sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub upływu terminu do jej podjęcia.
2. Sąd administracyjny rozpatruje skargę w terminie 14 dni od dnia wniesienia skargi. Skargę kasacyjną wnosi się w terminie 30 dni.";
b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a i 2b w brzmieniu:
"2a. Skarga kasacyjna jest rozpatrywana w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia.
2b. Terminy, o których nowa w ust. 2 oraz 2a, dotyczą również w przypadku przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia do sądu pierwszej instancji.";
8) w art. 21 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
"2. Referendum może zostać przeprowadzone w tym samym dniu, w którym odbywa się referendum ogólnokrajowe lub w którym odbywają się wybory do Sejmu, do Senatu lub do Parlamentu Europejskiego.";
9) w art. 22:
a) ust. 3. otrzymuje brzmienie:
"3. Komisarz wyborczy zwraca inicjatorowi referendum lub jego pełnomocnikowi wniosek zawierający uchybienia i wyznacza trzydziestodniowy termin do ich usunięcia.
b) uchyla się ust. 5.";
10) w art. 24a ust. 3. otrzymuje brzmienie:
"3. Na rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody unieważniające uchwałę rady gminy o przeprowadzeniu referendum w sprawie odwołania wójta (burmistrza, prezydenta miasta) radzie gminy służy skarga do sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia otrzymania rozstrzygnięcia nadzorczego. Sąd administracyjny rozpatruje skargę w terminie 14 dni od dnia jej zgłoszenia. Skargę kasacyjną wnosi się w terminie 14 dni.”;
11) w art. 26:
a) ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
"1. Na postanowienie komisarza wyborczego odrzucające wniosek o przeprowadzenie referendum, o którym mowa w art. 22, a także w przypadku niedotrzymania przez komisarza terminu określonego w art. 24, inicjatorowi referendum służy skarga do sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia postanowienia.
2. Sąd administracyjny rozpatruje skargę w terminie 14 dni od dnia wniesienia skargi. Skargę kasacyjną wnosi się w terminie 30 dni.";
b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a i 2b w brzmieniu:
"2a. Skarga kasacyjna jest rozpatrywana w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia.
2b. Terminy, o których nowa w ust. 2 oraz 2a, obowiązują również w przypadku przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia do sądu pierwszej instancji.";
12) w art. 27 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
"2. Referendum może zostać przeprowadzone w tym samym dniu, w którym odbywa się referendum ogólnokrajowe lub w którym odbywają się
wybory do Sejmu, do Senatu lub do Parlamentu Europejskiego.";
13) w art. 29 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
"1a. Jednostki organizacyjne sprawujące trwały zarząd nieruchomości państwowych i komunalnych są obowiązane udostępnić bezpłatnie pomieszczenia wskazane przez inicjatora referendum, zrzeszenia lub mieszkańców w celu przeprowadzenia zgromadzenia, jeżeli nie zakłóci to normalnego funkcjonowania tych jednostek.";
14) art. 51 otrzymuje brzmienie:
"Art. 51. Organ wykonawczy danej jednostki samorządu terytorialnego oraz inicjator referendum mogą wyznaczyć do terytorialnej komisji i każdej obwodowej komisji po trzech mężów zaufania, który ma prawo być obecny przy wszystkich czynnościach wykonywanych przez te komisje, utrwalać pracę komisji za pomocą aparatów fotograficznych i kamer oraz wnosić do protokołów wyników głosowania i wyników referendum uwagi z wymienieniem konkretnych zarzutów.";
15) w art. 55:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Referendum jest ważne bez względu na liczbę uprawnionych do głosowania, którzy wzięli w nim udział.
b) uchyla się ust. 2.";
16) w art. 56 uchyla się ust. 2.
17) art. 65 otrzymuje brzmienie:
"Art. 65. Jeżeli referendum zakończy się wynikiem rozstrzygającym w sprawie poddanej pod referendum, właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia wyników referendum, podejmuje czynności w celu realizacji wyniku referendum zgodnie z jego rozstrzygnięciem, w szczególności przez wydanie odpowiednich aktów normatywnych, bądź podjęcie innych działań.".

Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Król Polski: (-)Michał

Ustawa z dnia 18 lutego 2026 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa

Art. 1. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w Dziale III po Rozdziale 11 dodaje się Rozdział 11a w brzmieniu:
„Rozdział 11a
Rejestr Operacji Gospodarczych
Art. 86a. § 1. Tworzy się Rejestr Operacji Gospodarczych, zwany dalej „Rejestrem”
§ 2. Zgłoszeniu do Rejestru podlegają operacje gospodarcze rozumiane jako każdy realny przepływ aktywów, w szczególności:
1) udzielanie pożyczek i kredytów,
2) wypłaty dywidend,
3) przekazywanie środków do depozytów,
4) sprzedaż,
5) najem,
6) leasing,
7) wnoszenie aportów,
8) darowizna,
9) użyczenie.
§ 3. Rejestr prowadzi minister właściwy do spraw finansów publicznych w formie elektronicznej.
Art. 86b. § 1. Podatnik mający miejsce zamieszkania lub miejsce siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgłasza do Rejestru operacje gospodarcze o wartości co najmniej 2 milionów złotych, w których bierze udział, i których jedną ze stron jest podmiot posiadający miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie lub na terytorium stosującym szkodliwą konkurencję podatkową.
§ 2. Obowiązkowi określonemu w § 1 podlegają również podatnicy nie posiadający miejsca zamieszkania lub miejsca siedziby w Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli dokonują oni na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej operacji gospodarczych o wartości co najmniej 500 000 euro.
Art. 86c. Podatnicy dokonujący w warunkach określonych w art. 86b § 1 lub § 2 wielu operacji gospodarczych, zgłaszają je do Rejestru także wtedy, gdy łączna wartość przeprowadzonych operacji gospodarczych w roku kalendarzowym pomiędzy tymi samymi podmiotami wynosi co najmniej 500 000 euro.
Art. 86d. Wartości określone w art. 86b i 86c nie obejmują kwoty podatku od towarów i usług bądź jego odpowiednika w systemie prawnym państwa właściwym dla danej operacji gospodarczej lub dla danych operacji gospodarczych.
Art. 86e. § 1. Zgłoszenia, o którym mowa w art. 86b, dokonuje się w terminie do 10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgłaszana operacja gospodarcza miała miejsce.
§ 2. Zgłoszenia, o którym mowa w art. 86c, dokonuje się w terminie do dnia 31 stycznia roku następującego po roku, w którym operacje gospodarcze między tymi samymi podmiotami zostały przeprowadzone.
Art. 86f. § 1 Zgłoszenie do Rejestru obejmuje następujące dane:
1) oznaczenie stron operacji gospodarczej,
2) data operacji gospodarczej,
3) rodzaj operacji gospodarczej,
4) forma operacji gospodarczej,
5) kwota operacji gospodarczej z określeniem jej waluty lub jej rynkowa wartość.
§ 2. Przez datę operacji gospodarczej rozumie się dzień realnego przekazania aktywów
§ 3. Przez rodzaj operacji gospodarczej rozumie się określenie tytułu, z jakiego następuje przekazanie aktywów.
§ 4. Przez dane o formie operacji gospodarczej rozumie się dane dotyczące przelewu bankowego włącznie z numerami kont bankowych, oświadczenie o gotówkowej formie operacji gospodarczej bądź innej formie rozliczenia niż pieniężna.
Art. 86g. § 1. Zgłoszenia dokonuje się pisemnie albo w formie elektronicznej za pośrednictwem interaktywnego formularza opatrzonego bezpiecznym podpisem elektronicznym, o którym mowa w odrębnych przepisach.
§ 2. Formularz, o którym mowa w § 1, udostępniony jest na stronie internetowej Rejestru, jak również w Biuletynie Informacji Publicznej ministra właściwego do spraw finansów publicznych oraz podległych ministrowi organów.
§ 3. Formularze składane są do dyrektorów izb skarbowych, o których mowa w art. 86l § 1 lub § 2.
Art. 86h. Jeżeli zgłoszenie nie spełnia wymogów określonych w art. 86f lub art. 86g § 1, albo dostarczone informacje nie są wystarczające do jego rejestracji, organ dokonujący wpisu do Rejestru wzywa podmiot zgłaszający do usunięcia braków formalnych takiego zgłoszenia w terminie 7 dni licząc od dnia doręczenia wezwania.
Art. 86i. § 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, z urzędu albo na wniosek właściwego organu kontroli skarbowej, może wezwać zgłaszającego do dostarczenia dokumentacji źródłowej operacji gospodarczej wpisanej do Rejestru.
§ 2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wzywa do dostarczenia dokumentów, o których mowa w § 1, w terminie 7 dni, licząc od dnia doręczenia wezwania, z zastrzeżeniem § 3.
§ 3. W sprawach szczególnie skomplikowanych minister właściwy do spraw finansów publicznych może wyznaczyć termin 21 dni, licząc od dnia doręczenia wezwania.
§ 4. Jeżeli dokumentacja źródłowa zawiera informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa, lub których ujawnienie naraziłoby podatnika na szkodę, może on w terminie 7 dni od doręczenia wezwania wnieść sprzeciw od wezwania. Minister właściwy do spraw finansów publicznych rozpatrując sprzeciw w terminie 14 dni odstępuje od wezwania – jeśli uzna sprzeciw za zasadny, albo ponawia wezwanie w pozostałych przypadkach.
§ 5. Ponowne wezwanie wydane po upływie terminu, o którym mowa w § 4 jest bezskuteczne.
Art. 86j. Nie można wykonywać uprawnień przewidzianych w art. 86h i w art. 86i, jeżeli od końca roku, w którym operacja gospodarcza została zgłoszona upłynęło 5 lat.
Art. 86k. § 1. W przypadku ujawnienia przez uprawniony organ operacji gospodarczej, która wbrew obowiązkowi określonemu w art. 86b lub art. 86c, nie została zgłoszona do Rejestru, właściwy miejscowo dyrektor izby skarbowej nałoży na podatnika obowiązanego do dokonania zgłoszenia opłatę w wysokości 19% wartości operacji gospodarczej podlegającej zarejestrowaniu.
§ 2. Opłatę, o której mowa w § 1 nakłada się również na podatnika, który nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 86h lub obowiązku, o którym mowa w art. 86i § 1.
§ 3. Opłaty, o której mowa w § 1 i § 2, nie można nałożyć, jeżeli od końca roku, w którym dokonano operacji gospodarczej podlegającej zgłoszeniu, upłynęło 5 lat.
§ 4. Opłata, o której mowa w § 1 i § 2, stanowi niepodatkową należność stanowiącą dochód budżetu państwa.
§ 5. Wartość operacji gospodarczej określonej w § 1 nie obejmuje kwoty podatku od towarów i usług bądź jego odpowiednika w systemie prawnym państwa właściwym dla danej operacji gospodarczej lub dla danych operacji gospodarczych.
Art. 86l. § 1. Wpisów do Rejestru na podstawie zgłoszeń, o których mowa w art. 86b § 1 i art. 86c. dokonują dyrektorzy izb skarbowych właściwi ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika zgłaszającego.
§ 2. Wpisów do Rejestru na podstawie zgłoszeń, o których mowa w art. 86b § 2, dokonują dyrektorzy izb skarbowych właściwi ze względu na miejsce dokonania operacji gospodarczej podlegającej zgłoszeniu.

Art. 86m. § 1. Dane zawarte w Rejestrze objęte są tajemnicą skarbową określoną w odrębnych przepisach.
§ 2. Do danych wpisanych do Rejestru mają dostęp organy podległe ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych za pośrednictwem osób imiennie upoważnionych przez tego ministra.
§ 3. Dane wpisane do Rejestru mogą być udostępniane organom ścigania na wniosek prokuratora.
§ 4. Wniosek, o którym mowa w § 3, może dotyczyć tylko operacji gospodarczych dokonanych przez podmiot, przeciwko któremu toczy się postępowanie karne, a także operacji gospodarczych dokonywanych przez podmiot, którego udziałowcem jest lub była, lub w organach którego zasiada lub zasiadała osoba, przeciwko której toczy się postępowanie karne.
§ 5. Wniosek, o którym mowa w § 3, może dotyczyć danych, które zostały wpisane do Rejestru nie wcześniej niż przed upływem 10 lat, licząc od dnia złożenia wniosku.
§ 6. Wniosek, o którym mowa w § 3, rozpatruje sąd rejonowy właściwy ze względu na miejsce prowadzenia postępowania. W przedmiocie wniosku sąd wydaje postanowienie.
Art. 86n. Podmioty uczestniczące w operacji gospodarczej, która została wpisana do Rejestru, mogą, po uprzednim złożeniu wniosku na odpowiednim formularzu, otrzymać wypis z Rejestru dotyczący tej operacji. Odmowa wydania wypisu następuje w formie postanowienia.
Art. 86o. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej, określi w drodze rozporządzenia:
1) sposób prowadzenia Rejestru w formie elektronicznej;
2) warunki techniczne, jakie musi spełniać oprogramowanie obsługujące Rejestr;
3) wzory formularzy, o których mowa w art. 86g § 1 oraz w art. 86n wraz z objaśnieniami co do ich wypełniania;
4) zasady i tryb dostępu upoważnionych organów, o których mowa w art. 86m § 2, do danych zgromadzonych w Rejestrze.
5) warunki i kryteria, jakie muszą spełniać osoby, o których mowa w art. 86m § 2.”.

Art. 2. Przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą mają zastosowanie do operacji gospodarczych przeprowadzonych od dnia wejścia w życie ustawy.

Art. 3. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2026 r.

Król Polski: (-)Michał

Ustawa z dnia 18 lutego 2026 r. o głosowaniu przez internet

Art. 1.
Przepisy ustawy stosuje się do wszystkich wyborów i referendów przeprowadzanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku - Kodeks Wyborczy, ustawy z dnia 14 marca 2003 roku o referendum ogólnokrajowym, ustawy z dnia 15 września 2000 roku o referendum lokalnym oraz wszelkich innych głosowań ogólnokrajowych i lokalnych organizowanych i przeprowadzanych przez Państwową Komisję Wyborczą.

Art. 2.
Głosowanie elektroniczne odbywa się przy wykorzystaniu profilu zaufanego ePUAP o którym mowa w ustawie z dnia 17 kwietnia 2005 roku o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

Art. 3.
Dla obwodowych komisji wyborczych oraz obwodowych komisji do spraw referendum spis obywateli uprawnionych do głosowania sporządza się również w postaci elektronicznej.

Art. 4.
W ramach platformy ePUAP przygotowany zostanie moduł kont wyborczych umożliwiający głosowanie elektroniczne zapewniający:
1) uniemożliwienie powiązania oddanego głosu z danymi osobowymi wyborcy;
2) możliwość weryfikacji integralności danych przesłanych do komisji.

Art. 5.
Minister właściwy do spraw informatyzacji, po zasięgnięciu opinii Państwowej Komisji Wyborczej określi w drodze rozporządzenia:
1) wymagania techniczne modułu w ramach ePUAP umożliwiającego głosowanie elektroniczne;
2) zasady tworzenia i funkcjonowania indywidualnych kont do głosowania;
3) zasady tworzenia i funkcjonowania systemu informatycznego obwodowych komisji;
4) zasady szyfrowania i deszyfrowania karty do głosowania elektronicznego.

Art. 6.
1. Wyborca biorący udział w głosowaniu elektronicznym, loguje się do indywidualnego konta do głosowania, korzystając z własnego profilu zaufanego ePUAP.
2. Po zalogowaniu do indywidualnego konta do głosowania, wyborca podpisuje oświadczenie o osobistym i tajnym oddaniu głosu w głosowaniu elektronicznym, przy użyciu własnego profilu zaufanego ePUAP.
3. Wyborca głosujący elektronicznie wypełnia elektroniczną kartę do głosowania zgodnie z załączoną instrukcją.
4. Po wypełnieniu elektronicznej karty do głosowania i sprawdzeniu poprawności danych, karta jest oznaczana unikalnym kodem przesyłki, złożonym z dwunastu znaków alfanumerycznych, szyfrowana w sposób zapewniający jej tajność i przesyłana w formie elektronicznej do systemu informatycznego właściwej obwodowej komisji.
5. Wysyłka elektronicznej karty do głosowania do systemu informatycznego właściwej obwodowej komisji jest możliwa nie wcześniej niż 7 dni przed dniem wyborów lub referendum i najpóźniej do godziny zakończenia głosowania.
6. Do godziny zakończenia głosowania, obywatel, który przesłał elektroniczną kartę do głosowania do systemu informatycznego właściwej obwodowej komisji może usunąć wysłaną elektroniczną kartę do głosowania z systemu informatycznego tej komisji oraz wysłać ją ponownie.

Art. 7.
Obwodowa komisja ustalając wyniki w obwodzie uwzględnia również głosy oddane w formie elektronicznej za pomocą indywidualnych kont do głosowania i elektronicznych kart do głosowania na podstawie danych z systemu informatycznego obwodowej komisji.

Art. 8.
W ustawie z dnia 5 stycznia 2011 roku – Kodeks wyborczy wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 38 §2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Głosowaniem osobistym jest również głosowanie korespondencyjne i elektroniczne.”;
2) wszędzie, gdzie mowa jest o sposobie głosowania rozumie się przez to również głosowanie elektroniczne;
3) we wszystkich protokołach i zestawieniach obwodowych komisji wyborczych oprócz zbiorczej informacji podaje się również analogiczne informacje dla głosowania elektronicznego.

Art. 9.
1. Kto bez uprawnienia deszyfruje elektroniczną kartę do głosowania - podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto w jakikolwiek sposób ingeruje w funkcjonowanie systemu informatycznego służącego do przeprowadzenia głosowania elektronicznego.

Art. 10.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.

Król Polski: (-)Michał

Ustawa z dnia 18 lutego 2026 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej
Art. 1. W ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. 2004 Nr 64 poz. 593) art. 39. ust 2. otrzymuje brzmienie:
„2. Zasiłek celowy może być przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, rachunku za energię elektryczną dostarczaną do lokalu ogrzewanego wyłącznie energią elektryczną, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu”.

Art. 2. Ustawa wchodzi w życie w ciągu 14 dni od dnia ogłoszenia.

Król Polski: (-)Michał

[Michał Ajna]

Postanowienie Króla Polski z dnia 20 marca 2026 roku o zwołaniu pierwszego posiedzenia Sejmu IV kadencji oraz powołaniu marszałka seniora

Na podstawie art. 107 ust. 2 Konstytucji RP z 16 sierpnia 2017 roku, oraz art. 1 ust. 1 uchwały Sejmu RP z dnia 30 lipca 1992 roku Regulamin Sejmu RP:
-zwołuję pierwsze posiedzenie Sejmu IV kadencji na dzień 7 kwietnia 2026 roku
-powołuję Alicję Chybicką na marszałka seniora Sejmu.

Król Polski: (-)Michał

[Maria Karwicka]

Ustawa z dnia 21 kwietnia 2026 roku o wewnętrznym ustroju województwa górnośląskiego

Dział I
Przepisy ogólne

Rozdział I
Górnośląskie Województwo Autonomiczne

Art. 1.
1. System instytucji autonomicznych tworzą: Rada Wojewódzka z marszałkiem na czele, sejmik oraz Skarb Górnośląski.
2. Stolicą Górnośląskiego Województwa Autonomicznego są Katowice, które są też siedzibą Rady Wojewódzkiej, Sejmiku oraz Skarbu Górnośląskiego.

Art. 2.
1. Przedstawicielem Rady Ministrów Rzeczpospolitej Polskiej w Górnośląskim Województwie Autonomicznym jest wojewoda.
2. Szczegółowy zakres kompetencji wojewody oraz sposób powoływania organów ogólnej administracji rządowej w województwie autonomicznym określa ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie.

Rozdział II
Prawa i wolności

Art. 3.
Górnośląskie Województwo Autonomiczne zapewnia wszystkim osobom przebywającym na jego terytorium ochronę ich podstawowych i niezbywalnych praw zagwarantowanych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz aktach prawa międzynarodowego.

Art. 4.
Każdy mieszkaniec Górnośląskiego Województwa Autonomicznego korzysta ze swych niezbywalnych praw do wolności wyznania, rozwijania swojej tożsamości kulturowej, etnicznej, narodowej oraz propagowania poglądów, w tym politycznych, o ile nie są sprzeczne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, ustawami i nie naruszają konstytucyjnych wolności innych mieszkańców województwa.

Art. 5.
Górnośląskie Województwo Autonomiczne, mając na uwadze kulturowe zróżnicowanie swoich mieszkańców, wspiera wszelkie inicjatywy kulturalne, oświatowe i im podobne, zmierzające do popularyzowania i wzmacniania tożsamości zamieszkujących region grup etnicznych, narodowych, religijnych i kulturowych.

Art. 6.
Zasady ochrony praw i wolności Rzeczypospolitej Polskiej określone w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowią podstawowe minimum ochrony i zasad, jakie zapewnia na swym terytorium Górnośląskie Województwo Autonomiczne.

Rozdział III
Źródła prawa

Art. 7.
1. Podstawowymi aktami prawnymi regulującymi funkcjonowanie Górnośląskiego Województwa Autonomicznego są Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, ustawa konstytucyjna o nadaniu autonomii województwu górnośląskiemu i ustawa o ustroju wewnętrznym województwa górnośląskiego.
2. Ustawa o ustroju wewnętrznym województwa górnośląskiego zapewnia wszystkim mieszkańcom województwa ochronę ich niezbywalnych praw, zagwarantowanych w umowach międzynarodowych, ratyfikowanych konwencjach oraz Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Dział II
Sejmik

Rozdział IV
Skład Sejmiku

Art. 8.
1. Sejmik Górnośląski, zwany dalej Sejmikiem składa się z 70 radnych.
2. Wybory do Sejmiku są powszechne, równe, bezpośrednie oraz odbywają się w głosowaniu tajnym.
3. Ordynację wyborczą w wyborach do Sejmiku określa Kodeks wyborczy.

Rozdział V
Wybory i kadencja

Art. 9.
1. Sejmik wybierany jest na czteroletnią kadencję, która rozpoczyna się z dniem zebrania się na pierwsze posiedzenie i trwa do dnia poprzedzającego dzień zebrania się Sejmiku następnej kadencji.
2. Wybory do Sejmiku zarządza Król Polski nie później niż na 90 dni przed upływem czterech lat od rozpoczęcia kadencji Sejmiku, wyznaczając wybory na dzień wolny od pracy, przypadający w ciągu 30 dni przed upływem czterech lat od rozpoczęcia kadencji Sejmiku.
3. Sejmik może skrócić swoją kadencję uchwałą podjętą większością co najmniej 2/3 głosów ustawowej liczby radnych.

Art. 10.
1. Czynne prawo wyborcze do Sejmiku przysługuje wszystkim obywatelom stale zamieszkałym na terenie Górnośląskiego Województwa Autonomicznego, którzy najpóźniej w dniu wyborów ukończyli 18 lat.
2. Wybranym do Sejmiku może być obywatel polski mający prawo wybierania, który najpóźniej w dniu wyborów kończy 18 lat.
3. Wybraną do Sejmiku nie może być osoba skazana prawomocnym wyrokiem na karę pozbawienia wolności za przestępstwa umyślne.

Art. 11.
1. Sejmik wybiera ze swojego grona przewodniczącego i wiceprzewodniczących.
2. Powołanie i odwołanie przewodniczącego następuje bezwzględną większością głosów ustawowej liczby radnych.
3. Wiceprzewodniczący powoływani i odwoływani są większością głosów ustawowej liczby radnych.

Art. 12.
1. Radni Sejmiku są przedstawicielami społeczeństwa i nie są związani instrukcją wyborców.
2. Nie można łączyć funkcji radnego do Sejmiku Górnośląskiego z funkcją posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Prezesa Skarbu Górnośląskiego, radnego pozostałych szczebli samorządowych lub posła do Parlamentu Europejskiego. W przypadku wyboru do takiego organu Przewodniczący Sejmiku stwierdza wygaśnięcie mandatu radnego. Zakaz ten nie dotyczy łączenia funkcji radnego z funkcją członka Rady Wojewódzkiej. Zakaz ten nie dotyczy łączenia funkcji radnego z funkcją członka Rady Wojewódzkiej lub senatora RP.
3. Mandatu radnego nie można również łączyć z funkcją wojewody, sędziego, prokuratora, urzędnika służby cywilnej, żołnierza pozostającego w czynnej służbie wojskowej, funkcjonariusza policji oraz z funkcją pełnioną w konstytucyjnych organach państwowych.

Art. 13.
Organizację wewnętrzną i porządek prac Sejmiku oraz tryb powoływania i działalność jego organów określa regulamin Sejmiku, uchwalony przez Sejmik zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby radnych. Zmiana regulaminu wchodzi w życie po upływie co najmniej 14 dni po podjęciu uchwały, nie później jednak niż z upływem 60 dni.

Art. 14.
1. Interpelacje, wnioski o przedstawienie informacji bieżących i pytania w sprawach bieżących mogą być kierowane do wojewody i członków Rady Wojewódzkiej.
2. Przewodniczący Sejmiku wprowadza do porządku dziennego każdego posiedzenia Sejmiku punkt "Informacja bieżąca" oraz punkt "Pytania w sprawach bieżących".
3. Radnemu przysługuje prawo złożenia interpelacji w sprawach o zasadniczym charakterze i odnoszących się do problemów związanych z polityką województwa.
4. Interpelacja powinna zawierać krótkie przedstawienie stanu faktycznego będącego jej przedmiotem oraz wynikające zeń pytania oraz powinna być skierowana zgodnie z właściwością interpelowanego.
5. Interpelację składa się w formie pisemnej na ręce Przewodniczącego Sejmiku.
6. Prezydium Sejmiku pozostawia bez biegu interpelację, która nie spełnia wymogów określonych w ust. 1 i 2.
7. Wojewoda i członkowie Rady Wojewódzkiej mają obowiązek udzielenia odpowiedzi na interpelacje w ciągu 21 dni.

Rozdział VI
Ustawodawstwo Górnośląskie

Art. 15.
1. Sejmik rozpatruje projekt ustaw w dwóch czytaniach.
2. W przypadku projektu ustawy budżetowej oraz zmiany niniejszej ustawy projekt ustawy rozpatrywany jest w trzech czytaniach.
3. Prawo wnoszenia poprawek do projektu w trakcie rozpatrywania go przez Sejmik przysługuje wnioskodawcy, radnym i Radzie Wojewódzkiej.
4. Przewodniczący Sejmiku ma prawo odmówić poddania pod głosowanie poprawki, która uprzednio nie została przedłożona właściwej komisji.

Art. 16.
Sejmik uchwala ustawy zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby radnych, chyba że Ustawa konstytucyjna lub niniejsza ustawa przewidują inną większość. W tym samym trybie Sejmik podejmuje uchwały, jeżeli ustawa lub uchwała Sejmiku nie stanowi inaczej.

Art. 17.
1. Po zakończeniu postępowania ustawodawczego król podpisuje ustawę w ciągu 10 dni i zarządza ogłoszenie jej w Górnośląskim Dzienniku Ustaw.
2. Królowi przysługuje prawo weta. Król przed podpisaniem ustawy może także zwrócić się z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie sprawdzenia zgodności ustawy z Konstytucją. Król nie może odmówić podpisania ustawy, którą Trybunał Konstytucyjny uznał zgodną z Konstytucją.


Dział II
Rada Wojewódzka

Rozdział VII
Organizacja i działanie kontrola

Art. 18.
1. Rada Wojewódzka, zwana dalej Radą składa się z Marszałka Województwa i właściwych członków resortowych.
2. W skład Rady mogą być powoływani wicemarszałkowie.
3. Marszałek i wicemarszałkowie mogą pełnić także funkcję członka resortowego.

Art. 19.
W zakresie i na zasadach określonych w Ustawie konstytucyjnej i ustawach zarząd w szczególności:
1) zapewnia wykonanie ustaw,
2) wydaje uchwały,
3) koordynuje i kontroluje prace organów administracji wojewódzkiej,
4) chroni interesy Skarbu Górnośląskiego,
5) uchwala projekt budżetu województwa,
6) kieruje wykonaniem budżetu państwa oraz uchwala zamknięcie rachunków województwa i sprawozdanie z wykonania budżetu,
7) zapewnia porządek publiczny,
8) określa organizację i tryb swojej pracy.

Art. 20.
Marszałek Województwa:
1) reprezentuje województwo górnośląskie,
2) reprezentuje Radę Województwa,
3) kieruje pracami Rady,
4) wydaje decyzje,
5) zapewnia wykonywanie polityki Rady i określa sposoby jej wykonywania,
6) koordynuje i kontroluje pracę członków Rady,
7) sprawuje nadzór nad samorządem lokalnym w granicach i formach określonych w ustawach,
8) jest zwierzchnikiem służbowym pracowników administracji wojewódzkiej.

Art. 21.
1. Członkowie Rady kierują określonymi działami administracji wojewódzkiej lub wypełniają zadania wyznaczone im przez Marszałka Województwa. Zakres działania członka kierującego działem administracji określa ustawa.
2. Członek Rady kierujący działem administracji wojewódzkiej wydaje decyzje. Rada, na wniosek Marszałka Województwa, może uchylić decyzję lub zarządzenie członka.

Art. 22.
1. Wybory marszałka są powszechne, równe, bezpośrednie oraz odbywają się w głosowaniu tajnym.
2. Za wybranego na marszałka uważa się tego kandydata, który w głosowaniu otrzymał więcej niż połowę ważnie oddanych głosów.
3. Jeżeli żaden z kandydatów nie otrzymał określonej w ust. 2. liczby ważnie oddanych głosów, czternastego dnia po pierwszym głosowaniu przeprowadza się ponowne głosowanie.
4. Szczegółowe zasady wyboru marszałka określa Kodeks Wyborczy.
5. Kadencja marszałka województwa trwa cztery lata. Nie można sprawować urzędu marszałka województwa dłużej, niż dwie kadencje.

Art. 23.
1. Członkowie Rady są powoływani przez Sejmik na czteroletnią kadencję większością ustawowej liczby radnych.
2. Prawo zgłaszania kandydatów na członka Rady mają marszałek województwa i co najmniej 10 radnych.
3. Członkowie Rady ponoszą zarówno solidarną, jak i indywidualną odpowiedzialność przed Sejmikiem za działalność i sprawy należące do ich kompetencji.
4. Sejmik może odwołać członka Rady. Wniosek o odwołanie członka Rady może być zgłoszony przez instytucje wymienione w ust. 2. Uchwała w tej sprawie podjęta może być nie wcześniej niż po upływie 7 dni od złożenia wniosku. Uchwała jest przyjmowana przez Sejmik większością ustawowej liczby radnych.


Dział III
Referenda i ankiety wojewódzkie

Art. 24.
1. W sprawach o szczególnym znaczeniu dla województwa może być przeprowadzone referendum wojewódzkie.
2. Referendum wojewódzkie ma prawo zarządzić Sejmik bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby radnych, Król, lub Przewodniczący Sejmiku na wniosek obywateli.
3. Ważność referendum stwierdza Sąd Najwyższy.
4. Referendum polega na udzieleniu na urzędowej karcie do głosowania pozytywnej lub negatywnej odpowiedzi na postawione pytanie albo pytania lub na dokonaniu wyboru między zaproponowanymi wariantami rozwiązań.
5. Prawo udziału w referendum ma mieszkaniec województwa górnośląskiego, jeżeli najpóźniej w dniu głosowania kończy 18 lat.
6. Nie mają prawa udziału w referendum osoby:
1) pozbawione praw publicznych prawomocnym orzeczeniem sądowym;
2) pozbawione praw wyborczych prawomocnym orzeczeniem Trybunału Stanu;
3) ubezwłasnowolnione prawomocnym orzeczeniem sądowym.
7. Referendum wyznacza się na dzień wolny od pracy.
8. Głosowanie w referendum może być przeprowadzone w ciągu jednego albo dwóch dni.
9. Jeżeli głosowanie w referendum przeprowadza się w ciągu dwóch dni, termin głosowania określa się na dzień wolny od pracy oraz dzień go poprzedzający.
10. Głosować można tylko osobiście.
11. Głosowanie odbywa się w lokalu obwodowej komisji do spraw referendum, w ciągu jednego dnia lub dwu kolejnych dni.
12. Jeżeli głosowanie w referendum przeprowadza się w ciągu jednego dnia, głosowanie odbywa się bez przerwy od godziny 6.00 do 22.00.
13. Jeżeli głosowanie w referendum przeprowadza się w ciągu dwóch dni, głosowanie odbywa się każdego z tych dni bez przerwy od godziny 6.00 do 20.00, a przerwa następuje od godziny 20.00 pierwszego dnia do godziny 6.00 drugiego dnia.

Art. 25.
1. Wprowadza się instytucję ankiety wojewódzkiej w obrębie ustawodawstwa górnośląskiego i administracji górnośląskiej.
2. Ankiety wojewódzkie ma prawo zarządzić Sejmik bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby radnych, Król, lub Przewodniczący Sejmiku na wniosek obywateli.
3. Ankiety wojewódzkie odbywają się za pośrednictwem głosowania osobistego lub korespondencyjnego i nie są wiążące.
4. Ankietę wyznacza się na dzień wolny od pracy. Głosowanie w ankiecie może być przeprowadzone w ciągu jednego albo dwóch dni.
5. Wyborcę, który zgłosił zamiar głosowania korespondencyjnego, umieszcza się w spisie wyborców w obwodzie głosowania właściwym dla obwodowej komisji wyborczej.
6. Wyborca, który zgłosił zamiar głosowania korespondencyjnego, otrzymuje nie później niż 7 dni przed dniem wyborów, pakiet wyborczy.
7. Ankietę doręcza wyborcy urzędnik wyborczy za pośrednictwem operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe. Do przesyłki pakietu wyborczego w zakresie nieuregulowanym stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe dotyczące przesyłki poleconej.
8. Ankietę doręcza się wyłącznie do rąk własnych wyborcy, po okazaniu dokumentu potwierdzającego tożsamość i pisemnym pokwitowaniu odbioru.
9. Dalsze przepisy odnośnie głosowania korespondencyjnego stosuje się według ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. - Kodeks wyborczy.
10. Wyborca głosujący korespondencyjnie po wypełnieniu ankiety wkłada ją do koperty na ankietę, którą zakleja, a następnie kopertę tę wkłada do koperty zwrotnej łącznie z podpisanym oświadczeniem i przesyła ją do właściwej obwodowej komisji wyborczej ds. przeprowadzenia głosowania w obwodzie.
11. Koperty zwrotne dostarczane są do właściwych obwodowych komisji wyborczych ds. przeprowadzenia głosowania w obwodzie w godzinach głosowania.
12. Szczegółowe przepisy odnośnie głosowania korespondencyjnego reguluje ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. - Kodeks wyborczy.

Dział IV
Górnośląska Izba Obrachunkowa

Art. 26.
1. Górnośląska Izba Obrachunkowa jest wojewódzkim organem nadzoru i kontroli gospodarki finansowej podmiotów, o których mowa w ust. 2.
2. Izba sprawuje nadzór nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego w zakresie spraw finansowych oraz dokonuje kontroli gospodarki finansowej i zamówień publicznych:
1) jednostek samorządu terytorialnego;
2) związków metropolitalnych;
3) związków międzygminnych;
4) stowarzyszeń gmin oraz stowarzyszeń gmin i powiatów;
5) związków powiatów;
6) związków powiatowo-gminnych;
7) stowarzyszeń powiatów;
8) samorządowych jednostek organizacyjnych, w tym samorządowych osób prawnych;
9) innych podmiotów, w zakresie wykorzystywania przez nie dotacji przyznawanych z budżetów jednostek samorządu terytorialnego.
3. Izba opracowuje raporty, analizy i opinie w sprawach określonych ustawami.
4. Izba w zakresie objętym nadzorem i kontrolą prowadzi działalność informacyjną, instruktażową oraz szkoleniową. Działalność informacyjna i szkoleniowa może być prowadzona odpłatnie. Dochody z tego tytułu są dochodami budżetu województwa.

Dział V
Skarb Górnośląski

Art. 27.
1. Skarb Górnośląski jest odpowiedzialny za pobór wszelkich podatków i opłat na terenie województwa górnośląskiego, za wyjątkiem podatków i opłat lokalnych, pobieranych przez gminy. Szczegóły poboru podatków i opłat określa ustawa.
2. Skarb Górnośląski jest odpowiedzialny za ustalanie stawek oraz pobór wszelkich podatków i opłat na terenie województwa górnośląskiego, stanowiących wyłączną domenę właściwości organów autonomicznych. Wszelkie podatki, opłaty i inne dochody, w szczególności podatki dochodowe, od czynności, od majątku i inne nie zastrzeżone w ustawie właściwości organów centralnych są właściwe Skarbowi Górnośląskiemu.
3. Skarb Górnośląski co roku przekazuje centralnym organom fiskalnym należny im udział w dochodach województwa górnośląskiego.
4. Szczegóły dotyczące rozliczeń między województwem a organami administracji rządowej określa ustawa.

Art. 28.
1. Pracami Skarbu Górnośląskiego kieruje Prezes Skarbu Górnośląskiego.
2. Prezes Skarbu Górnośląskiego podlega Sejmikowi.

Art. 29.
Prezesa Skarbu Górnośląskiego powołuje i odwołuje Sejmik bezwzględna ilością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby radnych, spośród kandydatów przedstawionych przez Marszałka Województwa.

Art. 30.
1. Jednostkami organizacyjnymi Skarbu Górnośląskiego są urzędy skarbowe, działające na terenie poszczególnych powiatów Górnośląskiego Województwa Autonomicznego.
2. Skarb Górnośląski jest instytucją odwoławczą od decyzji podatkowych i skarbowych wydawanych przez urzędy skarbowe oraz jednostki samorządu lokalnego na terenie województwa.

Art. 31.
Do kwestii, których nie reguluje niniejsza ustawa, stosuje się zapisy ustawy konstytucyjnej z dnia 30 września 2022 r. o nadaniu autonomii województwu górnośląskiemu.

Art. 32.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 września 2026 roku.

Król Polski: (-)Michał

[Administrator]

Ustawa z dnia 29 czerwca 2026 roku o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw

Art. 1. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 13 w § 2 w pkt 5 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 6 i 7 w brzmieniu:
„6) organ właściwy w sprawach opinii zabezpieczających;
7) organ pierwszej instancji w sprawach, o których mowa w art. 119g § 1.”;
2) w art. 14b po § 5a dodaje się § 5b i 5c w brzmieniu:
,,§ 5b. Nie wydaje się interpretacji indywidualnej w zakresie tych elementów stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, co do których istnieje uzasadnione przypuszczenie, że mogą być przedmiotem decyzji wydanej z zastosowaniem art. 119a lub stanowić nadużycie prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.).
§ 5c. Organ uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej zwraca się do ministra właściwego do spraw finansów publicznych o opinię w zakresie, o którym mowa w § 5b.”;
3) po art. 14n dodaje się art. 14na w brzmieniu:
„Art. 14na. Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.”;
4) w art. 81b po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Prawo do skorygowania deklaracji przysługuje podatnikowi także w toku postępowania podatkowego, o którym mowa w art. 119g, przed wydaniem decyzji w pierwszej instancji, w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o wyznaczeniu terminu, o którym mowa w art. 200 § 3. Ponowne skorygowanie deklaracji po zakończeniu postępowania podatkowego nie wywołuje skutków prawnych w zakresie, w jakim wcześniej dokonana korekta przewidywała cofnięcie skutków unikania opodatkowania.”;
5) w art. 82 po § 1a dodaje się § 1b w brzmieniu:
„§ 1b. Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, prowadzące księgi podatkowe przy użyciu programów komputerowych, są obowiązane, bez wezwania organu podatkowego, do przekazywania, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych informacji o prowadzonej ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2, na zasadach dotyczących przesyłania ksiąg podatkowych lub ich części określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 193a § 3, za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, wskazując miesiąc, którego ta informacja dotyczy.”;
6) po dziale III dodaje się dział IIIa w brzmieniu:
„DZIAŁ IIIA
Przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania
Rozdział 1
Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania

Art. 119a. § 1. Czynność dokonana przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej, sprzecznej w danych okolicznościach z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej, nie skutkuje osiągnięciem korzyści podatkowej, jeżeli sposób działania był sztuczny (unikanie opodatkowania).
§ 2. W sytuacji określonej w § 1 skutki podatkowe czynności określa się na podstawie takiego stanu rzeczy, jaki mógłby zaistnieć, gdyby dokonano czynności odpowiedniej.
§ 3. Za odpowiednią uznaje się czynność, której podmiot mógłby w danych okolicznościach dokonać, jeżeli działałby rozsądnie i kierował się zgodnymi z prawem celami innymi niż osiągnięcie korzyści podatkowej sprzecznej z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej.
§ 4. Jeżeli w toku postępowania strona wskaże czynność odpowiednią, skutki podatkowe określa się na podstawie takiego stanu rzeczy, jaki zaistniałby, gdyby dokonano tej czynności.
§ 5. Przepisy § 2–4 nie mają zastosowania, jeżeli okoliczności wskazują, że osiągnięcie korzyści podatkowej było jedynym celem dokonania czynności, o której mowa w § 1. W takiej sytuacji skutki podatkowe określa się na podstawie takiego stanu rzeczy, jaki zaistniałby, gdyby czynności nie dokonano.
Art. 119b. § 1. Przepisu art. 119a nie stosuje się:
1) jeżeli korzyść podatkowa lub suma korzyści podatkowych osiągniętych przez podmiot z tytułu czynności nie przekracza w okresie rozliczeniowym 100 000 zł, a w przypadku podatków, które nie są rozliczane okresowo – jeżeli korzyść podatkowa z tytułu czynności nie przekracza 100 000 zł;
2) do podmiotu, który uzyskał opinię zabezpieczającą – w zakresie objętym opinią, do dnia doręczenia uchylenia lub zmiany opinii zabezpieczającej;
3) do podmiotu, którego wniosek o wydanie opinii zabezpieczającej nie został załatwiony w terminie, o którym mowa w art. 119zb – w zakresie objętym wnioskiem, do dnia doręczenia zmiany opinii zabezpieczającej;
4) do podatku od towarów i usług oraz do opłat i niepodatkowych należności budżetowych;
5) jeżeli zastosowanie innych przepisów prawa podatkowego pozwala na przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania.
§ 2. W przypadku zastosowania w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania klauzul przeciwko unikaniu opodatkowania odnoszących się do głównego lub jednego z głównych celów zawarcia transakcji lub utworzenia struktury, lub odnoszących się do uzyskania dochodu w związku ze sztuczną strukturą, przepisy niniejszego działu stosuje się odpowiednio.
Art. 119c. § 1. Sposób działania uznaje się za sztuczny, jeżeli na podstawie istniejących okoliczności należy przyjąć, że nie zostałby zastosowany przez podmiot działający rozsądnie i kierujący się zgodnymi z prawem celami innymi niż osiągnięcie korzyści podatkowej sprzecznej z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej.
§ 2. Przy ocenie, czy sposób działania był sztuczny, należy wziąć pod uwagę w szczególności występowanie:
1) nieuzasadnionego dzielenia operacji lub
2) angażowania podmiotów pośredniczących mimo braku uzasadnienia ekonomicznego lub gospodarczego, lub
3) elementów prowadzących do uzyskania stanu identycznego lub zbliżonego do stanu istniejącego przed dokonaniem czynności, lub
4) elementów wzajemnie się znoszących lub kompensujących, lub
5) ryzyka ekonomicznego lub gospodarczego przewyższającego spodziewane korzyści inne niż podatkowe w takim stopniu, że należy uznać, że działający rozsądnie podmiot nie wybrałby tego sposobu działania.
Art. 119d. Czynność uznaje się za podjętą przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej, gdy pozostałe cele ekonomiczne lub gospodarcze czynności, wskazane przez podatnika, należy uznać za mało istotne.
Art. 119e. Korzyścią podatkową w rozumieniu przepisów niniejszego działu jest:
1) niepowstanie zobowiązania podatkowego, odsunięcie w czasie powstania zobowiązania podatkowego lub obniżenie jego wysokości albo powstanie lub zawyżenie straty podatkowej;
2) powstanie nadpłaty lub prawa do zwrotu podatku albo podwyższenie kwoty nadpłaty lub zwrotu podatku.
Art. 119f. § 1. W rozumieniu niniejszego działu czynność oznacza także zespół powiązanych ze sobą czynności, dokonanych przez te same bądź różne podmioty.
§ 2. W przypadku zespołu powiązanych ze sobą czynności dokonywanych przez ten sam podmiot lub pomiędzy tymi samymi podmiotami wysokość korzyści podatkowych, o której mowa w art. 119b § 1 pkt 1, oblicza się, sumując korzyści podatkowe wynikające z tych czynności.
Rozdział 2
Postępowanie podatkowe w przypadku unikania opodatkowania

Art. 119g. § 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wszczyna postępowanie podatkowe lub, w drodze postanowienia, w całości lub w części przejmuje do dalszego prowadzenia postępowanie podatkowe lub postępowanie kontrolne, jeżeli w sprawach:
1) określenia lub ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego,
2) określenia wysokości straty podatkowej,
3) stwierdzenia nadpłaty lub określenia wysokości nadpłaty albo zwrotu podatku,
4) odpowiedzialności podatnika za podatek niepobrany przez płatnika,
5) o zakresie odpowiedzialności lub uprawnień spadkobiercy
– może być wydana decyzja z zastosowaniem art. 119a.
§ 2. W przypadku podatków, do których ustalania lub określania uprawnieni są wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa, wszczęcie lub przejęcie przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych postępowania podatkowego następuje na wniosek właściwego organu podatkowego.
§ 3. Przejmując postępowanie kontrolne, minister właściwy do spraw finansów publicznych jednocześnie wszczyna postępowanie podatkowe.
§ 4. W postanowieniu, o którym mowa w § 1, minister właściwy do spraw finansów publicznych wskazuje, w jakim zakresie przejmuje postępowanie.
§ 5. Czynności dokonane przez organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej przed przejęciem postępowania pozostają w mocy.
§ 6. Postanowienie o przejęciu postępowania doręcza się stronie albo kontrolowanemu oraz organowi, który prowadził postępowanie.
Art. 119h. § 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w toku postępowania, zasięgnąć opinii Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania, zwanej dalej „Radą”, co do zasadności zastosowania art. 119a.
§ 2. Na wniosek strony zgłoszony w odwołaniu od decyzji wydanej w sprawie, o której mowa w art. 119g § 1, minister właściwy do spraw finansów publicznych zasięga opinii Rady, chyba że wcześniej opinia została wydana. Decyzja w sprawie, o której mowa w art. 119g § 1, wydana w pierwszej instancji zawiera pouczenie o prawie złożenia wniosku o zasięgnięcie opinii Rady.
§ 3. Występując o opinię, minister właściwy do spraw finansów publicznych przekazuje akta sprawy Radzie. O wystąpieniu o opinię minister właściwy do spraw finansów publicznych niezwłocznie informuje stronę.
Art. 119i. § 1. Rada może zwrócić się do strony oraz do ministra właściwego do spraw finansów publicznych o udzielenie informacji i wyjaśnień dotyczących sprawy, w której minister właściwy do spraw finansów publicznych zwrócił się do Rady o wydanie opinii.
§ 2. Strona i minister właściwy do spraw finansów publicznych z własnej inicjatywy mogą przedłożyć Radzie swoje stanowisko na piśmie. Strona może dostarczyć Radzie dodatkowe dokumenty.
§ 3. Na zaproszenie przewodniczącego w posiedzeniu Rady, którego przedmiotem jest wyrażenie opinii co do zasadności zastosowania art. 119a, lub w jego części może uczestniczyć przedstawiciel ministra właściwego do spraw finansów publicznych oraz strona, jej przedstawiciel lub pełnomocnik. Zaproszenie przedstawiciela ministra właściwego do spraw finansów publicznych do udziału w posiedzeniu wymaga skierowania zaproszenia w takim samym zakresie także do strony.
§ 4. Rada wydaje pisemną opinię co do zasadności zastosowania art. 119a wraz z uzasadnieniem.
§ 5. Opinię wydaje się bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania akt sprawy. Do tego terminu nie wlicza się terminów wyznaczonych przez Radę na udzielenie przez stronę lub ministra właściwego do spraw finansów publicznych informacji i wyjaśnień dotyczących sprawy.
§ 6. Opinię doręcza się ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych oraz stronie.
§ 7. Członek Rady, który nie zgadza się ze stanowiskiem zawartym w opinii Rady lub z jego uzasadnieniem, może zgłosić zdanie odrębne, sporządzając jego pisemne uzasadnienie. Członkowie Rady mogą zgłosić wspólne zdanie odrębne. Zdania odrębne podlegają doręczeniu wraz z opinią Rady.
§ 8. Po wydaniu opinii Rada zwraca akta sprawy ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych.
§ 9. Niewydanie przez Radę opinii w terminie, o którym mowa w § 5, uważa się za równoznaczne z opinią Rady o zasadności zastosowania art. 119a. Rada zwraca akta sprawy ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych.
§ 10. Przepisu § 9 nie stosuje się w przypadku zasięgania opinii na wniosek strony.
Art. 119j. § 1. Podmiot inny niż strona postępowania zakończonego decyzją wydaną w sprawie, o której mowa w art. 119g § 1, uczestniczący w czynności, której skutki podatkowe określono w tej decyzji, może skorygować swoją deklarację, uwzględniając treść decyzji, a także wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty lub zwrot podatku.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w razie umorzenia postępowania w następstwie skorygowania deklaracji, o którym mowa w art. 81b § 1a.
Art. 119k. § 1. W razie stwierdzenia, że w sprawie nie zachodzą przesłanki zastosowania art. 119a, minister właściwy do spraw finansów publicznych umarza postępowanie albo przekazuje sprawę właściwemu organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej. Czynności dokonane przed przekazaniem sprawy pozostają w mocy.
§ 2. W przypadku wydania decyzji z zastosowaniem art. 119a minister właściwy do spraw finansów publicznych przekazuje przejęte postępowanie kontrolne organowi kontroli skarbowej.
§ 3. W sprawie przekazania, o którym mowa w § 1 i 2, wydaje się postanowienie.
§ 4. Postanowienie, o którym mowa w § 3, doręcza się stronie oraz organowi, któremu sprawa lub postępowanie są przekazywane.
Art. 119l. W sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się przepisy działu IV.
Rozdział 3
Rada do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania

Art. 119m. Rada jest niezależnym organem, którego zadaniem jest opiniowanie zasadności zastosowania art. 119a w indywidualnych sprawach.
Art. 119n. Radę powołuje minister właściwy do spraw finansów publicznych na czteroletnią kadencję. Rada działa do dnia powołania Rady kolejnej kadencji, nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy od dnia upływu kadencji.
Art. 119o. § 1. W skład Rady wchodzą:
1) 2 osoby wskazane przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych;
2) 1 osoba wskazana przez Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego spośród sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w stanie spoczynku;
3) 2 osoby powołane spośród pracowników szkół wyższych, jednostek organizacyjnych Polskiej Akademii Nauk lub instytutów badawczych w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. z 2016 r. poz. 371);
4) 1 osoba wskazana przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego jako przedstawiciel jednostek samorządu terytorialnego;
5) 1 osoba będąca doradcą podatkowym, wskazana przez Krajową Radę Doradców Podatkowych;
6) 1 osoba wskazana przez Ministra Sprawiedliwości;
7) 1 osoba wskazana przez Radę Dialogu Społecznego.
§ 2. Do Rady może być powołana osoba, która:
1) ma wiedzę, doświadczenie i autorytet w zakresie prawa podatkowego, systemu finansowego, rynków finansowych, obrotu gospodarczego lub międzynarodowego prawa gospodarczego dające rękojmię prawidłowej realizacji zadań Rady;
2) ma obywatelstwo polskie;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) ma pełną zdolność do czynności prawnych;
5) nie była prawomocnie skazana za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe.
§ 3. Podmiot wskazujący członka Rady ocenia spełnianie przez niego przesłanki określonej w § 2 pkt 1. Osoby, o których mowa w § 1 pkt 3, minister właściwy do spraw finansów publicznych powołuje po zasięgnięciu pisemnej opinii podmiotu zatrudniającego tę osobę.
§ 4. Przed powołaniem w skład Rady osoba powoływana składa oświadczenie o spełnieniu przesłanek, o których mowa w § 2 pkt 2–5.
§ 5. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w celu wyłonienia kandydatów na członków Rady, o których mowa w § 1 pkt 3, zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych ogłoszenie o przyjmowaniu zgłoszeń kandydatów na członków Rady. Ogłoszenie zawiera w szczególności termin składania zgłoszeń nie krótszy niż 30 dni od dnia zamieszczenia ogłoszenia, sposób i miejsce składania zgłoszeń.
Art. 119p. § 1. Przed upływem kadencji członkostwo w Radzie wygasa w razie śmierci członka, rezygnacji z członkostwa w Radzie lub zaprzestania spełniania przez członka którejkolwiek z przesłanek, o których mowa w art. 119o § 2 pkt 2–5. Wygaśnięcie członkostwa stwierdza minister właściwy do spraw finansów publicznych.
§ 2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych na wniosek przewodniczącego Rady może odwołać członka Rady w razie nieusprawiedliwionego niewykonywania przez niego obowiązków lub nienależytego ich wykonywania, w szczególności przyczynienia się do uchybienia terminowi wydania opinii na wniosek strony, lub trwałej niemożności ich wykonywania. Odwołanie przewodniczącego Rady nie wymaga wniosku, o którym mowa w zdaniu pierwszym.
Art. 119q. § 1. Wygaśnięcie członkostwa w Radzie lub odwołanie członka Rady nie wstrzymuje jej prac, chyba że skład Rady uległ zmniejszeniu o więcej niż 2 członków.
§ 2. Osoba powołana w miejsce członka Rady, którego członkostwo ustało wskutek odwołania lub wygasło, pełni funkcję do upływu kadencji Rady.
Art. 119r. § 1. Rada wybiera przewodniczącego spośród swoich członków w głosowaniu tajnym, zwykłą większością głosów, w obecności co najmniej połowy składu Rady, na pierwszym posiedzeniu zwołanym przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, odbywającym się nie później niż w terminie miesiąca od dnia powołania Rady.
§ 2. Jeżeli przewodniczący nie zostanie wybrany na pierwszym posiedzeniu, wybiera go minister właściwy do spraw finansów publicznych.
§ 3. Przewodniczący pełni funkcję do końca kadencji Rady. W razie złożenia przez niego rezygnacji z funkcji przewodniczącego, wygaśnięcia jego członkostwa lub jego odwołania, stosuje się odpowiednio tryb wyboru przewodniczącego określony w § 1, z tym że minister właściwy do spraw finansów publicznych zwołuje posiedzenie Rady tylko w przypadku, gdy nie zostało ono zwołane przez dotychczasowego przewodniczącego w okresie pełnienia przez niego funkcji.
Art. 119s. § 1. Przewodniczący Rady:
1) kieruje jej pracami;
2) zwołuje posiedzenia Rady;
3) wyznacza członków Rady, których zadaniem jest sporządzenie projektu uzasadnienia opinii Rady co do zasadności zastosowania art. 119a w indywidualnej sprawie;
4) informuje ministra właściwego do spraw finansów publicznych o każdym przypadku uchybienia przez Radę terminowi określonemu w art. 119i § 5, podając przyczyny tego uchybienia oraz wskazując członków Rady, którzy się do tego przyczynili.
§ 2. Stanowisko co do zasadności zastosowania art. 119a w indywidualnej sprawie Rada przyjmuje na posiedzeniu bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy składu Rady.
§ 3. Szczegółowy tryb pracy Rady określa regulamin uchwalony przez nią zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy składu Rady.
§ 4. Obsługę prac Rady zapewnia minister właściwy do spraw finansów publicznych. Wydatki związane z działaniem Rady są pokrywane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw finansów publicznych.
§ 5. Sekretarz Rady jest powoływany przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych spośród pracowników urzędu obsługującego tego ministra.
§ 6. Do zadań sekretarza Rady należy organizacja posiedzeń Rady, w szczególności zapewnienie obsługi finansowej związanej z funkcjonowaniem Rady oraz sprawowanie obsługi administracyjno-biurowej Rady.
§ 7. Sekretarz może uczestniczyć w posiedzeniach Rady bez prawa głosu.
Art. 119t. Opinie Rady, po usunięciu danych identyfikujących stronę oraz inne podmioty wskazane w jej treści, są niezwłocznie zamieszczane w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych.
Art. 119u. Do wyłączenia członków Rady w zakresie wydawania opinii w poszczególnych sprawach stosuje się odpowiednio przepisy art. 130 § 1 i 2.
Art. 119v. § 1. Przewodniczącemu oraz sekretarzowi Rady przysługuje wynagrodzenie za każdy miesiąc, w którym odbyło się posiedzenie Rady.
§ 2. Członkom Rady przysługuje:
1) wynagrodzenie za udział w pracach Rady, w tym za sporządzenie projektu uzasadnienia stanowiska zawartego w opinii, z zastrzeżeniem § 3, przy czym sposób podziału wynagrodzenia za sporządzenie projektu uzasadnienia stanowiska zawartego w opinii między członków Rady wskazuje przewodniczący Rady;
2) zwrot kosztów podróży i noclegów obejmujący świadczenia przewidziane w przepisach o należnościach przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, w tym diety i ryczałty.
§ 3. W przypadku wydania opinii z uchybieniem terminu określonego w art. 119i § 5 członkowi Rady, który przyczynił się do uchybienia temu terminowi, nie przysługuje wynagrodzenie za sporządzenie projektu uzasadnienia stanowiska zawartego w opinii.
§ 4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość:
a) wynagrodzenia: przewodniczącego Rady, sekretarza Rady oraz członka Rady za uczestniczenie w posiedzeniach Rady, biorąc pod uwagę zakres ich obowiązków,
b) łącznego wynagrodzenia dla członków Rady za sporządzenie projektu uzasadnienia stanowiska zawartego w opinii w indywidualnej sprawie, uwzględniając szacunkowo nakład pracy niezbędny do przygotowania uzasadnienia opinii, a także mając na uwadze, aby wysokość tego wynagrodzenia nie przekraczała dwukrotności kwoty bazowej dla członków korpusu służby cywilnej, której wysokość, ustaloną według odrębnych przepisów, określa ustawa budżetowa;
2) warunki i tryb zwrotu kosztów podróży i noclegów przysługującego członkom Rady w związku z poniesieniem tych kosztów w ramach udziału w pracach Rady oraz sposób obliczania wysokości albo maksymalną kwotę tego zwrotu, biorąc pod uwagę racjonalność ponoszonych kosztów podróży i noclegów.
Rozdział 4
Opinie zabezpieczające

Art. 119w. § 1. Zainteresowany może zwrócić się do ministra właściwego do spraw finansów publicznych o wydanie opinii zabezpieczającej.
§ 2. Zainteresowani mogą wystąpić ze wspólnym wnioskiem.
§ 3. Wniosek może dotyczyć czynności planowanej, rozpoczętej lub dokonanej.
Art. 119x. § 1. Wniosek o wydanie opinii zabezpieczającej powinien zawierać dane istotne z punktu widzenia skutków podatkowych czynności, w tym w szczególności:
1) dane identyfikujące wnioskodawcę;
2) wskazanie podmiotów dokonujących czynności;
3) wyczerpujący opis czynności wraz ze wskazaniem występujących pomiędzy podmiotami związków, o których mowa w art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 25 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych;
4) wskazanie celów, których realizacji czynność ma służyć;
5) wskazanie ekonomicznego lub gospodarczego uzasadnienia czynności;
6) określenie skutków podatkowych, w tym korzyści podatkowych, będących rezultatem czynności objętych wnioskiem;
7) przedstawienie własnego stanowiska w sprawie.
§ 2. Do wniosku o wydanie opinii zabezpieczającej może być załączona dokumentacja dotycząca czynności, w szczególności oryginały lub kopie umów lub ich projektów.
§ 3. Wniosek o wydanie opinii zabezpieczającej niespełniający wymogów określonych w § 1 lub innych wymogów określonych przepisami prawa pozostawia się bez rozpatrzenia.
§ 4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwrócić się o wyjaśnienie wątpliwości co do danych zawartych we wniosku lub zorganizować spotkanie uzgodnieniowe w celu wyjaśnienia tych wątpliwości.
Art. 119y. § 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wydaje opinię zabezpieczającą, jeżeli przedstawione we wniosku okoliczności wskazują, że do czynności nie ma zastosowania art. 119a.
§ 2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych odmawia wydania opinii zabezpieczającej, jeżeli przedstawione we wniosku okoliczności wskazują, że do czynności ma zastosowanie art. 119a. Odmawiając wydania opinii zabezpieczającej, wskazuje się okoliczności świadczące o tym, że do czynności może mieć zastosowanie art. 119a.
§ 3. Odmowa wydania opinii zabezpieczającej zawiera pouczenie o prawie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
Art. 119z. Złożenie wniosku o wydanie opinii zabezpieczającej nie stanowi przeszkody do prowadzenia czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, postępowania podatkowego lub postępowania kontrolnego prowadzonego przez organ kontroli skarbowej.
Art. 119za. Opinia zabezpieczająca zawiera w szczególności:
1) wyczerpujący opis czynności, której dotyczył wniosek;
2) ocenę, że do czynności nie ma zastosowania przepis art. 119a;
3) pouczenie o prawie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
Art. 119zb. § 1. Wniosek o wydanie opinii zabezpieczającej załatwia się bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania wniosku przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.
§ 2. Do terminu określonego w § 1 nie wlicza się terminów i okresów, o których mowa w art. 139 § 4.
Art. 119zc. § 1. Wniosek o wydanie opinii zabezpieczającej podlega opłacie w wysokości 20 000 zł, którą należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku.
§ 2. Opłata podlega zwrotowi w przypadku:
1) wycofania wniosku – w połowie;
2) uiszczenia jej w kwocie wyższej niż należna – w odpowiedniej części.
§ 3. Zwrot nienależnie uiszczonej opłaty następuje nie później niż w terminie 7 dni od dnia zakończenia postępowania w sprawie wydania opinii zabezpieczającej.
§ 4. Koszty postępowania, o których mowa w art. 265 § 1 pkt 1 i 3, obciążają wnioskodawcę.
Art. 119zd. § 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może z urzędu zmienić wydaną opinię zabezpieczającą lub odmowę wydania opinii zabezpieczającej, jeżeli jest ona sprzeczna z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do zmiany opinii zabezpieczającej wydanej w związku z zastosowaniem art. 14o.
Art. 119ze. W razie wycofania wniosku o wydanie opinii zabezpieczającej przepisy art. 208 oraz art. 210–212 stosuje się odpowiednio.
Art. 119zf. W sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się odpowiednio przepisy art. 14b § 4 i 5, art. 14c § 4, art. 14d § 2 i 3, art. 14e § 1 pkt 2 i § 2–4, art. 14f § 3, art. 14i § 2–5, art. 14o, art. 20g § 3, art. 120, art. 123, art. 125, art. 126, art. 129, art. 130, art. 135, art. 140, art. 143, art. 165 § 3 i 3b, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1–2 i 4, art. 170, art. 171, art. 189 § 3, art. 197 § 1 i 3, art. 213–215 oraz przepisy działu IV rozdziałów 3a, 5, 6, 7, 9, 10, 14, 16 i 23.”;
7) w art. 156 dodaje się § 5 w brzmieniu:
„§ 5. Wezwany w toku postępowania w sprawie, o której mowa w art. 119g § 1, jest obowiązany do osobistego stawienia się także poza obszarem województwa, w którym zamieszkuje lub przebywa.”;
8) w art. 200 dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Przed wydaniem decyzji z zastosowaniem art. 119a minister właściwy do spraw finansów publicznych wyznacza stronie czternastodniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego, przedstawiając ocenę prawną sprawy i pouczając o prawie skorygowania deklaracji.”;
9) w art. 201 w § 1 w pkt 7 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 8 w brzmieniu:
„8) w razie wystąpienia o opinię Rady.”;
10) art. 202 otrzymuje brzmienie:
„Art. 202. Organ podatkowy, który zawiesił postępowanie z przyczyn określonych w art. 201 § 1 pkt 1, 3, 4 i 8, nie podejmuje żadnych czynności, z wyjątkiem tych, które mają na celu podjęcie postępowania albo zabezpieczenie dowodu.”;
11) w art. 210 po § 2a dodaje się § 2b i 2c w brzmieniu:
„§ 2b. W decyzji wydanej z zastosowaniem art. 119a organ podatkowy wskazuje także wysokość zobowiązania podatkowego, nadpłaty, zwrotu podatku lub straty podatkowej ustaloną albo określoną w związku z zastosowaniem tego przepisu.
§ 2c. Decyzja organu podatkowego w sprawie, w której Rada wydała negatywną opinię, zawiera ustosunkowanie się do tej opinii.”;
12) w art. 239d dotychczasową treść oznacza się jako § 1 i dodaje się § 2 w brzmieniu:
„§ 2. Nie nadaje się rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji wydanej z zastosowaniem art. 119a.”;
13) w art. 265 w § 1 po pkt 2a dodaje się pkt 2b w brzmieniu:
„2b) koszty związane z osobistym stawiennictwem strony poza obszar województwa, w którym zamieszkuje lub przebywa, oraz koszty stawiennictwa związane ze skorzystaniem przez stronę z prawa wglądu do akt sprawy, jeżeli postępowanie jest prowadzone w sprawie, o której mowa w art. 119g § 1, ustalone zgodnie z przepisami zawartymi w dziale 2 tytułu III ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych;”;
14) w art. 294:
a) w § 1 w pkt 6 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 7 w brzmieniu:
„7) członkowie Rady.”,
b) § 3 otrzymuje brzmienie:
„§ 3. Zachowanie tajemnicy skarbowej obowiązuje również po ustaniu zatrudnienia, zakończeniu stażu lub praktyki lub po ustaniu członkostwa w Radzie.”.

Art. 2. W ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 w § 2 pkt 4a otrzymuje brzmienie:
,,4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających;”;
2) art. 57a otrzymuje brzmienie:
,,Art. 57a. Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.”;
3) w art. 146 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt, interpretację, opinię zabezpieczającą lub odmowę wydania opinii zabezpieczającej albo stwierdza bezskuteczność czynności. Przepis art. 145 § 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio.”.

Art. 3. W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 5 dodaje się ust. 4 i 5 w brzmieniu:
„4. W przypadku wystąpienia nadużycia prawa dokonane czynności, o których mowa w ust. 1, wywołują jedynie takie skutki podatkowe, jakie miałyby miejsce w przypadku odtworzenia sytuacji, która istniałaby w braku czynności stanowiących nadużycie prawa.
5. Przez nadużycie prawa rozumie się dokonanie czynności, o których mowa w ust. 1, w ramach transakcji, która pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miała zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.”;
2) w art. 109:
a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.”,
b) dodaje się ust. 8a w brzmieniu:
„8a. Ewidencja, o której mowa w ust. 3, prowadzona jest w formie elektronicznej przy użyciu programów komputerowych.”.

Art. 4. 1. Przepis art. 14na ustawy zmienianej w art. 1 ma zastosowanie do interpretacji indywidualnych wydanych od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Przepisy art. 14b § 5b i 5c ustawy zmienianej w art. 1 nie mają zastosowania do interpretacji indywidualnych, w przypadku których wnioski o ich wydanie złożono przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 5. 1. Informację, o której mowa w art. 82 § 1b ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, składa się za miesiące, które przypadają od dnia 1 lipca 2027 r.
2. Do przekazywania informacji, o której mowa w art. 82 § 1b ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą:
1) za miesiące, które przypadają od dnia 1 lipca 2027 r. do dnia 31 grudnia 2028 r., nie są obowiązani mali i średni przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.);
2) za miesiące, które przypadają od dnia 1 lipca 2027 r. do dnia 31 grudnia 2028 r., nie są obowiązani mikroprzedsiębiorcy w rozumieniu ustawy, o której mowa w pkt 1.

Art. 6. Przepisy art. 119a–119f ustawy zmienianej w art. 1 mają zastosowanie do korzyści podatkowej uzyskanej po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 7. 1. Tworzy się Radę do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania.
2. Radę do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania pierwszej kadencji powołuje się w terminie 60 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 8. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem:
1) art. 1 pkt 5, art. 4 i art. 6, które wchodzą w życie z dniem 1 lipca 2027 r.;
2) art. 3 pkt 2 lit. a, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2028 r.;
3) art. 3 pkt 2 lit. b, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2029 r.

Z Bożej łaski i woli Narodu Król Polski: Michał II

[Szamir DeLeon]

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 września 2026 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2027 roku

Na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. 2002 nr 200 poz. 1679) zarządza się, co następuje:

§ 1. Od dnia 1 stycznia 2027 r. ustala się minimalne wynagrodzenie za pracę w wysokości 2650 zł.

§ 2. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2027 r.

Prezes Rady Ministrów: S. DeLeon

[Maria Karwicka]

Ustawa
z 19 października 2026 roku
o zmianie ustawy o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym, oraz niektórych innych ustaw

Art. 1.
W ustawie z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz. U. z 2017 r. poz. 823) wprowadza się następujące zmiany:
1) tytuł ustawy otrzymuje brzmienie:
"Ustawa o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o językach regionalnych";
2) art. 1 otrzymuje brzmienie:
"Art. 1. Ustawa reguluje sprawy związane z zachowaniem i rozwojem tożsamości kulturowej mniejszości narodowych i etnicznych oraz zachowaniem i rozwojem języków regionalnych, a także sposób realizacji zasady równego traktowania osób bez względu na pochodzenie etniczne oraz określa zadania i kompetencje organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego w zakresie tych spraw.";
3) w art. 19 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Językami regionalnymi w rozumieniu ustawy są: język kaszubski oraz język śląski. Przepisy art. 7-15 stosuje się odpowiednio, z tym że przez liczbę mieszkańców gminy, o której mowa w art. 14, należy rozumieć liczbę osób posługujących się językiem regionalnym, urzędowo ustaloną jako wynik ostatniego spisu powszechnego.";
4) art. 20 otrzymuje brzmienie:
"Art. 20. 1. Realizacja prawa osób posługujących się językami, o których mowa w art. 19, do nauki tych języków lub w tych językach odbywa się na zasadach i w trybie określonych w ustawie wymienionej w art. 17.
2. Organy władzy publicznej są obowiązane podejmować odpowiednie środki w celu wspierania działalności zmierzającej do zachowania i rozwoju języków, o których mowa w art. 19. Przepisy art. 18 ust. 2, 3 i 3a oraz ust. 5 stosuje się odpowiednio.
3. Środkami, o których mowa w ust. 2, mogą być również środki przekazywane z budżetu jednostki samorządu terytorialnego organizacjom lub instytucjom, realizującym zadania służące zachowaniu i rozwojowi języków, o których mowa w art. 19.";
5) w art. 21 w ust. 2 pkt. 5 otrzymuje brzmienie:
"5) podejmuje działania na rzecz zachowania i rozwoju języków, o których mowa w art. 19.";
6) w art. 22:
a) w ust. 1 pkt. 4 otrzymuje brzmienie:
"4) podejmowanie działań na rzecz respektowania praw osób posługujących się językami, o których mowa w art. 19.";
b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. W celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 1, wojewoda współdziała z organami samorządu terytorialnego i organizacjami społecznymi, w szczególności z organizacjami mniejszości, oraz opiniuje programy na rzecz mniejszości, a także zachowania i rozwoju języków, o których mowa w art. 19, realizowane na terenie danego województwa.";
7) w art. 23 w ust. 2:
a) pkt 2 otrzymuje brzmienie:
"2) opiniowanie programów służących tworzeniu warunków sprzyjających zachowaniu i rozwojowi tożsamości kulturowej mniejszości, zachowaniu i rozwojowi języków regionalnych oraz integracji obywatelskiej lub społecznej;";
b) pkt 4 otrzymuje brzmienie:
"4) opiniowanie wysokości i zasad podziału środków przeznaczonych w budżecie państwa na wspieranie działalności zmierzającej do ochrony, zachowania i rozwoju tożsamości kulturowej mniejszości oraz zachowania i rozwoju języków regionalnych;";
8) w art. 24 w ust. 1 pkt. 3 otrzymuje brzmienie:
"3) przedstawicieli społeczności posługujących się językami, o których mowa w art.19 w liczbie:
a) dwóch przedstawicieli społeczności posługującej się językiem kaszubskim,
b) dwóch przedstawicieli społeczności posługującej się językiem śląskim;ˮ;
9) w art. 25 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"Art. 25. 1. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych występuje do Prezesa Rady Ministrów z wnioskiem o odwołanie członka Komisji Wspólnej w przypadku:
1) złożenia przez członka rezygnacji z członkostwa w Komisji Wspólnej;
2) wystąpienia przez organ lub mniejszość lub społeczność posługującą się jednym z języków, o których mowa w art. 19, których przedstawicielem jest członek, do ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych, z uzasadnionym wnioskiem o odwołanie członka ze składu Komisji Wspólnej;
3) skazania członka prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo popełnione z winy umyślnej.";
10) w art. 27 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"Art. 27. 1. Współprzewodniczącymi Komisji Wspólnej są przedstawiciel ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych oraz przedstawiciel mniejszości oraz społeczności posługujących się językami, o których mowa w art. 19, wybrany przez członków Komisji Wspólnej, o których mowa w art. 24 ust. 1 pkt 2 i 3.";
11) w art. 28:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Posiedzenia zwołuje współprzewodniczący Komisji Wspólnej, będący przedstawicielem ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych, z inicjatywy własnej lub na wniosek współprzewodniczącego, będącego przedstawicielem mniejszości i społeczności posługujących się językami, o których mowa w art. 19.";
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
"3. W celu wypracowania wspólnego stanowiska mniejszości i społeczności posługujących się językami, o których mowa w art. 19, współprzewodniczący, będący przedstawicielem mniejszości i tych społeczności, może zwoływać posiedzenia, w których udział będą brali tylko członkowie Komisji Wspólnej, o których mowa w art. 24 ust. 1 pkt 2 i 3. Stanowisko jest niezwłocznie przekazywane pozostałym członkom Komisji Wspólnej przez współprzewodniczącego.:;
12) w art. 29 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Przedstawicielom organizacji mniejszości oraz społeczności posługujących się językami, o których mowa w art. 19, uczestniczącym w pracach Komisji Wspólnej przysługuje zwrot kosztów podróży i noclegów, na zasadach określonych w przepisach dotyczących wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, wydanych na podstawie art. 775 § 2 Kodeksu pracy.";
13) w art. 31 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"Art. 31. 1. Organy administracji rządowej, samorządu terytorialnego oraz organizacje mniejszości oraz społeczności posługujących się językami, o których mowa w art. 19, są obowiązane do przekazywania ministrowi właściwemu do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych, na jego wniosek, informacji pozostających w zakresie działania tych organów lub organizacji i dotyczących sytuacji mniejszości oraz społeczności posługujących się językami, o których mowa w art. 19, lub realizacji zadań na rzecz mniejszości lub zachowania i rozwoju języków, o których mowa w art. 19.ˮ;
14) art. 32 otrzymuje brzmienie:
"Art. 32. Organy administracji rządowej, samorządu terytorialnego oraz organizacje pozarządowe są obowiązane do przekazywania wojewodzie, w celu zaopiniowania, dokumentów dotyczących programów realizowanych z ich udziałem na terenie województwa, dotyczących mniejszości lub zachowania i rozwoju języków, o których mowa w art. 19, finansowanych w całości lub części ze środków publicznych.ˮ;
15) art. 39 otrzymuje brzmienie:
"Art. 39. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych zawiadomi organy, o których mowa w art. 24 ust. 1 pkt 1, oraz organizacje mniejszości oraz społeczności posługujących się językami, o których mowa w art. 19, o zamiarze wystąpienia do Prezesa Rady Ministrów z wnioskiem, o którym mowa w art. 24 ust. 2, w terminie 60 dni od dnia ogłoszenia ustawy.".

Art. 2.
W ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2017 r. poz. 2198) w art. 13 ust. 7 otrzymuje brzmienie:
"7. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania podejmie działania w celu popularyzacji wiedzy o historii, kulturze, języku i o tradycjach religijnych mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługujących się językami regionalnymi.".

Art. 3.
W ustawie z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1414) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 15 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Nadawcy programów radiowych, z wyłączeniem programów tworzonych w całości w języku mniejszości narodowej lub etnicznej, lub w językach regionalnych w rozumieniu art. 19 ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz. U. z 2017 r. poz. 823), przeznaczają co najmniej 33% miesięcznego czasu nadawania w programie utworów słownomuzycznych na utwory, które są wykonywane w języku polskim, z tego co najmniej 60% w godzinach 5–24.";
2) w art.15 w ust. 4 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
"3) programów, na których nadawanie przyznano koncesję określającą, że programy te są przeznaczone dla mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługujących się językami regionalnymi";
3) w art. 21 w ust. 1a pkt 8a otrzymuje brzmienie:
"8a) uwzględnianie potrzeb mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługujących się językami regionalnymi, w tym emitowanie programów informacyjnych w językach mniejszości narodowych i etnicznych oraz językach regionalnych,";
4) w art. 30 ust. 4a otrzymuje brzmienie:
"4a. Powołując rady programowe oddziałów emitujących programy w językach mniejszości narodowych i etnicznych oraz językach regionalnych, dyrektorzy oddziałów uwzględnią kandydatów zgłaszanych przez organizacje społeczne mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługujących się językami regionalnymi.".

Art. 4.
W ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2017 r. poz. 888) art. 30 otrzymuje brzmienie:
"Art. 30. Dział wyznania religijne oraz mniejszości narodowe i etniczne obejmuje sprawy:
1) stosunków Państwa z Kościołem Katolickim oraz innymi kościołami i związkami wyznaniowymi;
2) związane z zachowaniem i rozwojem tożsamości kulturowej mniejszości narodowych i etnicznych oraz zachowaniem i rozwojem języków regionalnych.ˮ.

Art. 5.
W ustawie z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz. U. z 2011 r. poz. 224) art. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
"2) praw mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługujących się językami regionalnymi."

Art. 6.
W ustawie z dnia 29 sierpnia 2003 r. o urzędowych nazwach miejscowości i obiektów fizjograficznych (Dz. U. z 2003 r. poz. 1612) w art. 5 w ust. 1 pkt 6 otrzymuje brzmienie:
"6) sekretarz Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości Narodowych i Etnicznych, utworzonej na podstawie przepisu art. 23 ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o językach regionalnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 823).ˮ.

Art. 7.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2027 roku.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa z dn. 19 października 2026 r.
o zmianie ustawy o systemie oświaty

Art. 1. W ustawie z dn. 7 września 1991 r. o systemie oświaty art. 30 otrzymuje brzmienie:
"Art. 30
1. Kuratora oświaty powołuje i odwołuje marszałek województwa, za zgodą ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania. W przypadku odwołania kuratora oświaty marszałek województwa, z dniem odwołania kuratora, powierza pełnienie jego obowiązków wicekuratorowi oświaty.
2. Kandydatem na stanowisko kuratora oświaty może być nauczyciel mianowany lub dyplomowany mający wykształcenie wyższe magisterskie oraz posiadający co najmniej 7-letni staż pracy w swoim zawodzie, w tym co najmniej 3-letni staż na stanowisku wymagającym sprawowania nadzoru pedagogicznego.
2a. Kandydata mogą zgłosić mogą zgłosić przedstawiciele ogólnopolskich lub wojewódzkich struktur związków zawodowych, zrzeszających nauczycieli, reprezentatywnych w rozumieniu ustawy o Radzie Dialogu Społecznego lub nauczyciele, który uzyskają poparcie przez co najmniej 150 nauczycieli z obszaru województwa.
2b. Spośród zgłoszonych kandydatur, komisja konkursowa, wybiera od dwóch do czterech kandydatów, których przedstawia marszałkowi województwa, który wybiera spośród kandydatów kuratora oświaty.
2c. W skład komisji wchodzą:
1) dwaj przedstawiciele sejmiku województwa;
2) dwaj przedstawiciele ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania;
3) dwaj przedstawiciele organu prowadzącego szkołę
2d. Jeśli zgłoszonych kandydatów będzie mniej niż dwóch, konkurs przeprowadza się od nowa.
3. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze rozporządzenia, regulamin konkursu na stanowisko kuratora oświaty, wzór ogłoszenia o konkursie, tryb pracy komisji konkursowej oraz sposób głosowania, a także możliwość unieważnienia konkursu w przypadku naruszenia przepisów dotyczących jego przeprowadzania, kierując się sprawnością i efektywnością prac komisji.
4. Wicekuratorów oświaty powołuje i odwołuje marszałek województwa na wniosek kuratora oświaty."

Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po 30 dniach po ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa z dnia 19 października 2026 roku o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa

Art. 1. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) po art. 193 dodaje się art. 193a w brzmieniu:
„Art. 193a. § 1. W przypadku prowadzenia ksiąg podatkowych przy użyciu programów komputerowych, organ podatkowy może żądać przekazania całości lub części tych ksiąg oraz dowodów księgowych za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub na informatycznych nośnikach danych, w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w § 2, wskazując rodzaj ksiąg\ podatkowych oraz okres, którego dotyczą.
§ 2. Struktura logiczna postaci elektronicznej ksiąg podatkowych oraz dowodów księgowych, z uwzględnieniem możliwości wytworzenia jej z programów informatycznych używanych powszechnie przez przedsiębiorców oraz automatycznej analizy danych, zostanie udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej Ministerstwa Finansów.
§ 3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób przesyłania za pomocą środków komunikacji elektronicznej ksiąg podatkowych, części tych ksiąg oraz dowodów księgowych w postaci elektronicznej oraz wymagania techniczne dla informatycznych nośników danych, na których księgi, części tych ksiąg oraz dowody księgowe mogą być zapisane i przekazywane, uwzględniając potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa, wiarygodności i niezaprzeczalności danych zawartych w księgach oraz potrzebę ich ochrony przed nieuprawnionym dostępem.”;

2) art. 274c otrzymuje brzmienie:
„Art. 274c. § 1. Organ podatkowy, w związku z postępowaniem podatkowym lub kontrolą podatkową, może zażądać od kontrahentów podatnika wykonujących działalność gospodarczą:
1) przedstawienia dokumentów, w zakresie objętym postępowaniem lub kontrolą u podatnika, w celu sprawdzenia ich prawidłowości i rzetelności;
2) przekazania, za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub na informatycznym nośniku danych, wyciągu z ksiąg podatkowych i dowodów księgowych zapisanego w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2, jeżeli kontrahent podatnika prowadzi”;

3) art. 287 otrzymuje brzmienie:
„Art. 287. § 1. Kontrolowany, jego pracownik oraz osoba współdziałająca z kontrolowanym są obowiązani umożliwić wykonywanie czynności, o których mowa w art. 286, w szczególności:
1) umożliwić nieodpłatnie filmowanie, fotografowanie, dokonywanie nagrań dźwiękowych oraz utrwalanie stanu faktycznego za pomocą innych nośników informacji, jeżeli film, fotografia, nagranie lub informacja zapisana na innym nośniku może stanowić dowód lub przyczynić się do utrwalenia dowodu w sprawie będącej przedmiotem kontroli;
2) przekazać, za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub na informatycznym nośniku danych, wyciąg z ksiąg podatkowych oraz dowodów księgowych zapisany w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2, jeżeli kontrolowany prowadzi księgi podatkowe przy użyciu programów komputerowych; przepis art. 168 § 3a pkt 1 stosuje się odpowiednio;
3) przedstawić, na żądanie kontrolującego, tłumaczenie na język polski sporządzonej w języku obcym dokumentacji dotyczącej spraw będących przedmiotem kontroli.
§ 2. Czynności określone w § 1 pkt 2 i 3 kontrolowany jest obowiązany wykonać na własny koszt.
§ 3. Kontrolowany ma obowiązek w wyznaczonym terminie udzielać wszelkich wyjaśnień dotyczących przedmiotu kontroli, dostarczać kontrolującemu żądane dokumenty oraz zapewnić kontrolującemu warunki do pracy, a w tym w miarę możliwości udostępnić samodzielne pomieszczenie i miejsce do przechowywania dokumentów.
§ 4. Reprezentant kontrolowanego, pracownik oraz osoba współdziałająca z kontrolowanym są obowiązani udzielić wyjaśnień dotyczących przedmiotu kontroli, w zakresie wynikającym z wykonywanych czynności lub zadań.”;

Art. 2 Mali i średni przedsiębiorcy, w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1829) w okresie od dnia 1 stycznia 2027 r. do dnia 31 grudnia 2028 r. mogą przekazywać dane w postaci elektronicznej w postaci odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, na żądanie skierowane na podstawie art. 193a, art. 274c § 1 pkt 2 i art. 287 § 1 pkt 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 287 § 1 pkt 2 ustawy w związku z art. 31 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 4, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Art. 3 Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2027 r.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Maria Karwicka]

Obwieszczenie Regentki Królestwa Polskiego 27 października 2026 r. o sprostowaniu błędów

Na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. Nr 62, poz. 718) prostuje się ustawę z dnia 18 lutego 2026 r. o głosowaniu przez internet przez nadanie jej brzmienia:
„Ustawa z dnia 18 lutego 2026 r. o głosowaniu przez internet
Art. 1 W ustawie z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (Dz. U. Nr 21, poz. 112, z poźn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 5 w pkt 11 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 12 - 16 w brzmieniu:
„12) ePUAP - należy przez to rozumieć elektroniczną platformę usług administracji publicznej, o której mowa w ustawie z dnia 17 kwietnia 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U z 2005 r. nr 64 poz. 565 z późn. zm.);
13) profilu zaufanym ePUAP - należy przez to rozumieć zestaw informacji identyfikujących użytkownika konta ePUAP, o którym mowa w ustawie z dnia 17 kwietnia 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U z 2005 r. nr 64 poz. 565 z późn. zm.);
14) indywidualnym koncie wyborczym - należy przez to rozumieć wydzieloną część ePUAP, przeznaczoną dla głosowania elektronicznego;
15) głosowaniu elektronicznym - należy przez to rozumieć głosowanie przy wykorzystaniu sieci internet, w sposób opisany w rozdziale 7a;
16) elektronicznej karcie do głosowania - należy przez to rozumieć formularz elektroniczny wykorzystywany podczas głosowania elektronicznego.”;
2) w art. 10 w § 1 w pkt 1, 2 i 3 wyraz „głosowania” zastępuje się wyrazem „wyborów”;
3) w art. 26 dodaje się § 13 w brzmieniu:
„§ 13. Dla obwodowych komisji wyborczych określonych w art. 61b § 2 spis wyborców uprawnionych do głosowania elektronicznego sporządza się również w postaci elektronicznej.”;
4) w art. 33 w pkt 2 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 3 w brzmieniu:
„3) sposób sporządzenia spisu wyborców w postaci elektronicznej, dla obwodowych komisji wyborczych określonych w art. 61b § 2 - mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa przeprowadzania wyborów.”;
5) w art. 38 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Głosowaniem osobistym jest również:
1) głosowanie korespondencyjne w obwodach głosowania, o których mowa w art. 14 § 1;
2) głosowanie korespondencyjne, o którym mowa w art. 61a § 1;
3) głosowanie korespondencyjne lub elektroniczne, o którym mowa w art. 61a § 1a.”;
6) w art. 39 po § 4 dodaje się § 4a w brzmieniu:
„§ 4a. W obwodowych komisjach wyborczych, o których mowa w art. 61b § 2, godzina zakończenia głosowania oznacza zakończenie przyjmowania elektronicznych kart do głosowania przez system informatyczny.”;
7) w art. 40:
a) w § 1 po wyrazie „głosowania” dodaje się przecinek i wyrazy „z zastrzeżeniem § 4a”,
b) po § 4 dodaje się § 4a - § 4f w brzmieniu:
„§ 4a. Głosowanie elektroniczne, o którym mowa w rozdziale 7a, odbywa się przy wykorzystaniu urzędowych kart do głosowania elektronicznego, zwanych dalej "kartami do głosowania elektronicznego" oraz elektronicznych kart do głosowania.
§ 4b. Karty do głosowania elektronicznego, oprócz wymogów określonych w
§ 2 - § 4, powinny posiadać:
1) unikalny, dziewięciocyfrowy, identyfikator karty do głosowania;
2) czterocyfrowy identyfikator kandydata.
§ 4c. Karty do głosowania elektronicznego powinny być:
1) przygotowane w sposób uniemożliwiający powiązanie kart opatrzonych identyfikatorami z danymi osobowymi wyborców, do których są dostarczane;
2) opatrzone identyfikatorami w taki sposób, aby umożliwić weryfikację integralności danych zapisanych na elektronicznej karcie do głosowania i przesłanych do obwodowej komisji wyborczej, o której mowa w art. 61b § 2;
3) nadrukowane warstwą ochronną pokrywającą identyfikatory w sposób uniemożliwiający ich odczytanie bez usunięcia tej warstwy oraz zapewniający usunięcie tej warstwy w sposób łatwo dostępny dla wyborcy.
§ 4d. Elektroniczną kartę do głosowania stanowi edytowalny formularz elektroniczny, służący do zapisu identyfikatorów, o których mowa w § 4b, i przesłaniu tych identyfikatorów w sposób elektroniczny do systemu informatycznego obwodowej komisji wyborczej, o której mowa w art. 61b § 2.
§ 4e. Elektroniczna karta wyborcza jest dostępna na indywidualnym koncie wyborczym wyborcy głosującego elektronicznie.
§ 4f. Minister właściwy do spraw informatyzacji, po zasięgnięciu opinii Pań- stwowej Komisji Wyborczej, określi w drodze rozporządzenia:
1) wymagania organizacyjne i techniczne systemu informatycznego, wykorzystywanego podczas głosowania elektronicznego, w tym wymagania dotyczące elektronicznej karty do głosowania, o której mowa w § 4d,
2) wymagania dotyczące identyfikatorów umieszczonych na kartach do głosowania, o której mowa w § 4b,
3) wymagania organizacyjne i techniczne przygotowania kart do głosowania elektronicznego, o których mowa w § 4c,
- mając na względzie zapewnienie poszanowania zasad przeprowadzania wyborów oraz zapewnienie bezpieczeństwa głosowania elektronicznego.”;
8) w art. 42 po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Obwodowa komisja wyborcza, o której mowa w art. 61b § 2, sprawdza dostęp do spisu wyborców, o którym mowa w art. 26 § 13, oraz prawidłowość jego funkcjonowania.”;
9) art. 45 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. W siedzibach obwodowych komisji wyborczych, o których mowa:
1) w art. 14 § 2 zdanie drugie,
2) w art. 61b § 2
- stosuje się drugą urnę wyborczą.
§ 2. Druga urna wyborcza, o której mowa w § 1 pkt 1, przeznaczona jest wyłącznie do wrzucania kopert na kartę do głosowania, o których mowa w art. 65 § 1 pkt 3.
§ 3. Druga urna wyborcza, o której mowa w § 1 pkt 2, przeznaczona jest wyłącznie do wrzucania wydrukowanych elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 61k § 9 lub zbiorczych zestawień, o których mowa w art. 61k § 10.”;
10) w art. 51 w § 2 w pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) osobę przedkładającą zaświadczenie o prawie do głosowania elektronicznego, po uprzednim sprawdzeniu, że posiadana przez wyborcę karta do głosowania elektronicznego ma nienaruszoną warstwę zabezpieczającą identyfikatory, o których mowa w art. 40 § 4c pkt 3.”;
11) w art. 52 po § 4 dodaje się § 4a w brzmieniu:
„§ 4a. Dla wyborców określonych w art. 51 § 2 pkt 4, § 4 stosuje się odpowiednio.”;
12)tytuł rozdziału 7a otrzymuje brzmienie: „Głosowanie korespondencyjne i elektroniczne”;
13) w art. 61a:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Wyborca może głosować korespondencyjnie. Informację o zasadach głosowania korespondencyjnego zamieszcza się w obwieszczeniu, o którym mowa w art. 16 § 1.”,
b) po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Państwowa Komisja Wyborcza, określa, w drodze uchwały, wykaz gmin, w których wyborcy mogą głosować elektronicznie, najpóźniej w 45 dniu przed dniem wyborów.”,
c) w § 2 zastępuje się wyrazy „przez wyborców niepełnosprawnych” wyrazami „oraz elektroniczne”;
14) art. 61b otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Dla celów głosowania korespondencyjnego wójt wyznacza co najmniej jedną obwodową komisję wyborczą na terenie każdej gminy.
§ 2. Dla celów głosowania elektronicznego, wójt wyznacza w gminach, o których mowa w art. 61a § 1a, co najmniej jedną obwodową komisję wyborczą na terenie gminy, przy czym komisja ta może pełnić równocześnie funkcję określoną w § 1.”;
15) w art. 61c:
a) §1 i § 2 otrzymują brzmienie:
„§ 1. Zamiar głosowania korespondencyjnego lub elektronicznego powinien być zgłoszony przez wyborcę wójtowi do 21 dnia przed dniem wyborów.
§ 2. Zgłoszenie, o którym mowa w § 1, może być dokonane ustnie, pisemnie, telefaksem, pocztą elektroniczną lub poprzez profil zaufany ePUAP. Zgłoszenie powinno zawierać:
1) wybór sposobu głosowania, o którym mowa w § 1;
2) nazwisko i imię (imiona) wyborcy;
3) numer ewidencyjny PESEL wyborcy;
4) oświadczenie o wpisaniu wyborcy do rejestru wyborców w danej gminie;
5) oznaczenie wyborów, których dotyczy zgłoszenie;
6) wskazanie adresu, na który ma być wysłany pakiet wyborczy, o którym mowa w art. 61f § 1. ”,
b) po § 2 dodaje się § 2a i § 2b w brzmieniu:
„§ 2a. Zgłoszenie zamiaru głosowania elektronicznego dotyczy wyborców posiadających w dniu zgłoszenia ważny profil zaufany ePUAP i powinno zawierać, oprócz danych określonych w § 2, dodatkowo:
1) adres poczty elektronicznej wskazany w profilu zaufanym ePUAP;
2) numer telefonu komórkowego, na który ma być wysyłany kod uwierzytelniający.
§ 2b. Zgłoszenie zamiaru głosowania elektronicznego daje równocześnie możliwość głosowania korespondencyjnego. O ostatecznym wyborze sposobu głosowania decyduje wyborca. ”,
c) skreśla się § 3,
d) w § 4 po wyrazach „o którym mowa w § 1,” dodaje się wyrazy „dotyczącym głosowania korespondencyjnego,” i skreśla się wyraz „niepełnosprawny” ;
16) w art. 61d:
a) w § 1 skreśla się wyraz „niepełnosprawnego”,
b) dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Wezwanie, o którym mowa w § 1, dotyczące głosowania elektronicznego, doręczane jest wyborcy na adres poczty elektronicznej wskazany w profilu zaufanym ePUAP.”;
17) art. 61e otrzymuje brzmienie:
„Art. 61e.
Wyborcę, który zgłosił zamiar głosowania korespondencyjnego lub elektronicznego, umieszcza się w spisie wyborców w obwodzie głosowania właściwym dla obwodowej komisji wyborczej określonej w art. 61b, na terenie gminy, w której wyborca ma miejsce stałego zamieszkania.”;
18) w art. 61f:
a) w § 1 skreśla się wyraz „niepełnosprawny” i po wyrazie „korespondencyjnego” dodaje się wyrazy „lub elektronicznego”,
b) po § 1 dodaje § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Stosownie do zgłoszenia, o którym mowa w art. 61c § 1, pakiet wyborczy, o którym mowa w § 1, dotyczy głosowania:
1) korespondencyjnego;
2) elektronicznego z możliwością głosowania korespondencyjnego.”,
c) w § 4 skreśla się wyraz „niepełnosprawnego”,
d) w § 6 skreśla się wyraz „niepełnosprawnego”,
e) w § 8 skreśla się wyraz „niepełnosprawnego” i po wyrazie „korespondencyjnego” dodaje się wyrazy „lub elektronicznego”;
19) w art. 61g:
a) w § 1 wyrazy „art. 61f § 1” zastępuje się wyrazami „art. 61f § 1a pkt 1”,
b) po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. W skład pakietu wyborczego, o którym mowa w art. 61f § 1a pkt 2, wchodzi:
1) koperta zwrotna;
2) karta lub karty do głosowania elektronicznego;
3) koperta na kartę lub karty do głosowania, zwana dalej „kopertą na kartę do głosowania”;
4) instrukcja głosowania korespondencyjnego oraz elektronicznego;
5) dane dostępowe do indywidualnego konta wyborczego;
6) oświadczenie o osobistym i tajnym oddaniu głosu na karcie do głosowania;
7) zaświadczenie o prawie do głosowania elektronicznego.”,
c) w § 2 skreśla się wyraz „niepełnosprawnego”,
d) § 6 otrzymuje brzmienie:
„Państwowa Komisja Wyborcza określa, w drodze uchwały, wzór i rozmiar:
1) koperty na pakiet wyborczy;
2) koperty zwrotnej;
3) koperty na kartę do głosowania;
4) oświadczenia, o którym mowa w § 1 pkt 6 i w § 1a pkt 6;
5) zaświadczenia, o którym mowa w § 1a pkt 7;
6) instrukcji głosowania korespondencyjnego;
7) instrukcji głosowania elektronicznego.”;
20) w art. 61h:
a) w § 1 skreśla się wyraz „niepełnosprawny” i po wyrazach „art. 61g § 1 pkt 6”
dodaje się wyrazy „lub w art. 61g § 1a pkt 6”,
b) po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Wyborca, który otrzymał pakiet wyborczy, określony w art. 61g § 1a,
ma możliwość wyboru pomiędzy głosowaniem korespondencyjnym i
elektronicznym. Do głosowania korespondencyjnego z wykorzystaniem
karty do głosowania elektronicznego stosuje się przepisy § 1.”,
c) po § 5 dodaje się § 5a w brzmieniu:
„§ 5a. Karta do głosowania elektronicznego, wykorzystywana w głosowaniu
korespondencyjnym i przesyłana do właściwej obwodowej komisji wyborczej
zgodnie z § 1 lub doręczana osobiście do obwodowej komisji
wyborczej zgodnie z § 3, nie może mieć uszkodzonej warstwy zabezpieczającej
identyfikatory, o której mowa w art. 40 § 4c pkt 3.”;
21) w art. 61j w pkt 4 skreśla się wyraz "niepełnosprawny";
22) po art. 61j dodaje się art. 61k w brzmieniu:
„Art. 61k.
§ 1. Wyborca biorący udział w głosowaniu elektronicznym, loguje się do indywidualnego konta wyborczego, korzystając z własnego profilu zaufanego ePUAP oraz danych dostępowych, o których mowa w art. 61g § 1a pkt 5.
§ 2. Po zalogowaniu do indywidualnego konta wyborczego, wyborca podpisuje oświadczenie o osobistym i tajnym oddaniu głosu w głosowaniu elektronicznym, przy użyciu własnego profilu zaufanego ePUAP.
§ 3. Wyborca głosujący elektronicznie wypełnia elektroniczną kartę do głosowania zgodnie z załączoną instrukcją. Na elektronicznej karcie do głosowania wpisywane są identyfikatory, o których mowa w art. 40 § 4b, odczytane po usunięciu warstwy ochronnej z karty do głosowania elektronicznego.
§ 4. Po wypełnieniu elektronicznej karty do głosowania i sprawdzeniu poprawności danych, karta jest przesyłana do systemu informatycznego właściwej obwodowej komisji wyborczej, o której mowa w art. 61b § 2.
§ 5. Przed wysyłką elektroniczna karta do głosowania zostaje oznaczona unikalnym kodem przesyłki, złożonym z dwunastu znaków alfanumerycznych, zaszyfrowana w sposób zapewniający jej tajność podczas przesyłu oraz po dostarczeniu do systemu informatycznego właściwej obwodowej komisji wyborczej, o której mowa w art. 61b § 2.
§ 6. Wysyłka elektronicznej karty do głosowania może być związana z dodatkowym uwierzytelnieniem wyborcy z wykorzystaniem numeru telefonu komórkowego, który został podany w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 61c § 2a.
§ 7. Wysyłka elektronicznej karty do głosowania do systemu informatycznego właściwej obwodowej komisji wyborczej, o której mowa w art. 61b § 2, jest możliwa nie wcześniej niż 7 dni przed dniem wyborów i najpóźniej do godziny zakończenia głosowania, o której mowa w art. 39 § 4.
§ 8. Do dnia rozpoczęcia głosowania, wyborca, który przesłał elektroniczną kartę do głosowania do systemu informatycznego właściwej obwodowej komisji wyborczej, o której mowa w art. 61b § 2, może usunąć wysłaną elektroniczną kartę do głosowania z systemu informatycznego tej komisji oraz wysłać ją ponownie.
§ 9. Wysłanie elektronicznej karty do głosowania do systemu informatycznego właściwej obwodowej komisji wyborczej, o której mowa w art. 61b § 2, jak również jej usunięcie, jest każdorazowo odnotowywane w spisie wyborców, określonym w art. 26 § 13.
§ 10. Po rozpoczęciu głosowania, elektroniczne karty do głosowania znajdujące się w systemie informatycznym właściwej obwodowej komisji wyborczej, o której mowa w art. 61b § 2, są deszyfrowane, w miejsce identyfikatorów, o których mowa w art. 40 § 4b pkt 2, wpisywane jest nazwisko i imię (imiona) kandydata lub nazwiska i imiona kandydatów oznaczonych tymi identyfikatorami oraz numer listy i nazwa lub skrót nazwy komitetu wyborczego, na której umieszczony został każdy kandydat.
§ 11. Po wydrukowaniu, elektroniczne karty do głosowania są umieszczane w urnie, o której mowa w art. 45 § 3.
§ 12. Elektroniczne karty do głosowania mogą być wydrukowane i umieszczone w urnie, o której mowa w art. 45 § 3, w postaci zbiorczego zestawienia. W zbiorczym zestawieniu muszą być uwidocznione, dla każdej elektronicznej karty do głosowania oddzielnie:
1) nazwisko i imię (imiona) kandydata lub nazwiska i imiona kandydatów;
2) numer listy oraz nazwę lub skrót nazwy komitetu wyborczego, na której umieszczony został każdy kandydat;
3) identyfikator karty do głosowania, o którym mowa w art. 40 § 4b pkt 1
§ 13. Wyborca, który oddał głos w głosowaniu elektronicznym może do 7 dnia po zakończeniu wyborów sprawdzić, korzystając z indywidualnego konta wyborczego, czy elektroniczna karta do głosowania została dostarczona do systemu informatycznego właściwej obwodowej komisji wyborczej, o której mowa w art. 61b § 2, w niezmienionej formie oraz czy została w czasie trwania wyborów wydrukowana w celu umieszczenia w urnie.
§ 14. Minister właściwy do spraw informatyzacji, po zasięgnięciu opinii Państwowej Komisji Wyborczej, określi, w drodze rozporządzenia:
1) zasady tworzenia i funkcjonowania indywidualnych kont wyborczych,
2) zasady tworzenia i funkcjonowania systemu informatycznego obwodowych komisji wyborczych, o których mowa w art. 61b § 2,
3) zasady uwierzytelniania przy pomocy kodu uwierzytelniającego, z wykorzystaniem numeru telefonu komórkowego, który został podany w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 61c § 2a,
4) zasady szyfrowania i deszyfrowania elektronicznych kart wyborczych,
5) zasady tworzenia zestawień kart elektronicznych znajdujących się w systemie informatycznym właściwej obwodowej komisji wyborczej oraz umieszczania ich w urnie
- mając na względzie zapewnienie poszanowania zasad przeprowadzania wyborów oraz bezpieczeństwa głosowania elektronicznego.”;
23) w art. 70 dodaje się § 4 w brzmieniu:
„§ 4. Liczbę wyborców biorących udział w głosowaniu elektronicznym ustala się na podstawie danych z systemu informatycznego, jako liczbę osób, odnotowanych w spisie wyborców, o którym mowa w art. 26 § 13, od których otrzymano elektroniczne karty do głosowania za pośrednictwem indywidualnego konta wyborczego.”;
24) w art. 71a wyrazy „art. 61b”, zastępuje się wyrazami „art. 61b § 1”;
25) po art. 71a dodaje się art. 71b w brzmieniu:
„Art. 71b. § 1. Obwodowa komisja wyborcza, o której mowa w art. 61b § 2, ustalając wyniki głosowania w obwodzie, uwzględnia również głosy oddane przy pomocy elektronicznych kart do głosowania, wydrukowanych oraz umieszczonych w drugiej urnie, o której mowa w art. 45 § 3.
§ 2. Jeżeli w głosowaniu elektronicznym wykorzystywano zbiorcze zestawienia, o których mowa w art. 61k § 10, liczenie elektronicznych kart do głosowania odbywa się z wykorzystaniem tych zestawień
§ 3. Obwodowa komisja wyborcza ustala również liczbę otrzymanych elektronicznych kart do głosowania po zakończeniu głosowania i podaje je w protokole głosowania w obwodzie właściwym dla przeprowadzanych wyborów. Elektroniczne karty do głosowania, które mogły się znaleźć w systemie informatycznym właściwej komisji wyborczej po zakończeniu głosowania nie są uwzględniane w liczeniu.”;
26) art. 74 otrzymuje brzmienie:
„Art. 74.
§ 1. Liczba kart ważnych do głosowania stanowi liczbę osób, które wzięły udział w głosowaniu w danym obwodzie.
§ 2. W liczbie kart określonej w § 1 uwzględnia się elektroniczne karty do głosowania, o których mowa w art. 71b § 1. ”;
27) w art. 75 po § 3 dodaje się § 3a w brzmieniu:
„§ 3a. W obwodowych komisjach wyborczych, o których mowa w art. 61b § 2, w protokole, którym mowa w § 1, podaje się dane dotyczące głosowania elektronicznego, na podstawie wydrukowanych elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 71b § 1.”;
28) art. 77 otrzymuje brzmienie:
„Art. 77.
§ 1. Obwodowa komisja wyborcza podaje niezwłocznie do publicznej wiadomości wyniki głosowania w obwodzie, poprzez wywieszenie w lokalu wyborczym, w miejscu łatwo dostępnym dla wyborców, kopii protokołu głosowania w obwodzie.
§ 2. Obwodowa komisja wyborcza, o której mowa w art. 61b § 2, przekazuje niezwłocznie do publicznej wiadomości wyniki głosowania elektronicznego, poprzez zamieszczenie ich w publicznie dostępnej części ePUAP.
§ 3. Sposób przekazywania wyników głosowania elektronicznego przez obwodową komisję wyborczą, w celu ich opublikowania w ePUAP, określi Państwowa Komisja Wyborcza, po zasięgnięciu opinii odpowiednio ministra właściwego do spraw wewnętrznych.”;
29) w art. 80:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Państwowa Komisja Wyborcza podaje w trakcie głosowania liczbę osób ujętych w spisach wyborców, liczbę wyborców, którym wydano karty do głosowania oraz liczbę wyborców, które głosowały elektronicznie.”
b) w § 2 po wyrazach „art. 70 § 2” dodaje się wyrazy „i § 4”;
30) w art. 160 w § 1 :
a) po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:
„2a) sprawowanie nadzoru nad funkcjonowaniem indywidualnych kont wyborczych oraz sprawowanie nadzoru nad przebiegiem głosowania elektronicznego;”.
b) po pkt 6 dodaje się pkt 6a w brzmieniu:
„6a) ustalanie wzorów formularzy elektronicznych, w tym elektronicznych kart do głosowania;”;
31) w art. 162 w pkt 3 dodaje się przecinek i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) warunki i sposób wykorzystania techniki elektronicznej w głosowaniu elektronicznym”;
32) w art. 172 w § 1 w pkt 3 po wyrazie „głosowania” dodaje się przecinek i dodaje się wyrazy: „w tym kart do głosowania elektronicznego,”;
33) w art. 180 w § 1 w pkt 3 po wyrazie „głosowania” dodaje się przecinek i dodaje się wyrazy: „w tym kart do głosowania elektronicznego,”;
34) w art. 223 po wyrazie „głosowania” dodaje się przecinek i dodaje się wyrazy „w tym kart do głosowania elektronicznego,”;
35) art. 224 otrzymuje brzmienie:
„Art. 224.
§ 1. Na karcie do głosowania umieszcza się oznaczenia list zarejestrowanych w danym okręgu wyborczym, zawierające numer listy oraz nazwę lub skrót nazwy komitetu wyborczego, w kolejności wzrastającej numerów list. Pod oznaczeniem każdej listy podaje się nazwiska i imiona wszystkich kandydatów zarejestrowanych na danej liście.
§ 2. Na karcie do głosowania elektronicznego umieszcza się dodatkowo:
1) identyfikator karty do głosowania, o którym mowa w art. 40 § 4b pkt 1, w nagłówku karty do głosowania;
2) identyfikator kandydata, o którym mowa w art. 40 § 4b pkt 2, z lewej strony nazwisk kandydatów zarejestrowanych na danej liście.
§ 3. Elektroniczna karta do głosowania zawiera edytowalne pola przeznaczone do wpisania:
1) identyfikatora karty do głosowania, o którym mowa w § 2 pkt 1;
2) identyfikatora kandydata, o którym mowa w art. § 2 pkt 2.”;
36) w art. 227 dodaje się § 6 i § 7 w brzmieniu:
„§ 6. Za nieważny uznaje się głos oddany na karcie do głosowania elektronicznego, na której stwierdzono uszkodzenie warstwy zabezpieczającej identyfikatory, o której mowa w art. 40 § 4c pkt 3, umożliwiające odczytanie identyfikatorów, o których mowa w mowa w art. 40 § 4b.
§ 7. Przepisów §1-§ 6 nie stosuje się do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 224 § 3.”;
37) po art. 227 dodaje się art. 227a w brzmieniu:
„Art. 227a. § 1. Przepisy § 2 - § 6 mają zastosowanie wyłącznie do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 224 § 3.
§ 2. Wyborca głosujący elektronicznie głosuje tylko na jedną listę kandydatów, wpisując na elektronicznej karcie do głosowania identyfikator kandydata jednego z kandydatów z tej listy, przez co wskazuje jego pierwszeństwo do uzyskania mandatu.
§ 3. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano żadnego identyfikatora kandydata lub wpisano błędny identyfikator kandydata, z zastrzeżeniem § 5.
§ 4. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania wpisano identyfikator kandydata, umieszczonego na liście kandydatów, której rejestracja została unieważniona.
§ 5. Jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania wpisano identyfikator kandydata umieszczonego na liście kandydatów, a nazwisko tego kandydata zostało z tej listy skreślone, to taki głos uznaje się za ważny i oddany na tę listę.
§ 6. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano żadnego lub wpisano błędny identyfikator karty do głosowania.”;
38) w art. 228:
a) po § 1 dodaje się § 1a i § 1b w brzmieniu:
„§ 1a. Ustalając wyniki głosowania w obwodzie, obwodowa komisja wyborcza, o której mowa w art. 61b § 2, w odniesieniu do głosowania elektronicznego, oblicza liczbę:
1) wyborców uprawnionych do głosowania;
2) wyborców głosujących elektronicznie;
3) wydrukowanych elektronicznych kart do głosowania wyjętych z drugiej
urny, o której mowa w art. 45 § 3;
4) głosów nieważnych;
5) głosów ważnych oddanych łącznie na wszystkie listy kandydatów;
6) głosów ważnych oddanych na poszczególne listy kandydatów;
7) głosów ważnych oddanych na poszczególnych kandydatów z tych list.
§ 1b. Obliczenia, o których mowa w § 1a mogą być przeprowadzane na podstawie
zbiorczego zestawienia określonego w art. 61k § 10.”,
b) w § 2 wyraz „§ 1” zastępuje się wyrazami „§ 1 i § 1a” i po wyrazach „wymienia
się” dodaje się wyrazy „sumarycznie”,
39) w art. 230 w § 3 wyrazy „art. 228 § 1” zastępuje się wyrazami „art. 228 § 1 i § 1a”,
40) w art. 266 po wyrazie „głosowania” dodaje się przecinek i dodaje się wyrazy „w tym
kart do głosowania elektronicznego,”;
41) art. 267 otrzymuje brzmienie:
„Art. 267.
§ 1. Na karcie do głosowania umieszcza się oznaczenia list zarejestrowanych w danym okręgu wyborczym, zawierające numer listy oraz nazwę lub skrót nazwy komitetu wyborczego, w kolejności wzrastającej numerów list. Pod oznaczeniem każdej listy podaje się nazwiska i imiona wszystkich kandydatów zarejestrowanych na danej liście.
§ 2. Na karcie do głosowania elektronicznego umieszcza się dodatkowo:
1) identyfikator karty do głosowania, o którym mowa w art. 40 § 4b pkt 1, w nagłówku karty do głosowania;
2) identyfikator kandydata, o którym mowa w art. 40 § 4b pkt 2, z lewej strony nazwisk kandydatów zarejestrowanych na danej liście.
§ 3. Elektroniczna karta do głosowania zawiera edytowalne pola przeznaczone do wpisania:
1) identyfikatora karty do głosowania, o którym mowa w § 2 pkt 1;
2) identyfikatora kandydata, o którym mowa w § 2 pkt 2.”;
42) w art. 268 dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Przepisów § 1 - § 2 nie stosuje się do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 267 § 3.”;
43) w art. 269 dodaje się § 5 i § 6 w brzmieniu:
„§ 5. Za nieważny uznaje się głos oddany na karcie do głosowania elektronicznego, na której stwierdzono uszkodzenie warstwy zabezpieczającej identyfikatory, o której mowa w art. 40 § 4c pkt 3, umożliwiające odczytanie identyfikatorów, o których mowa w mowa w art. 40 § 4b.
§ 6. Przepisów § 1 - § 5 nie stosuje się do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 267 § 3.”;
44) po art. 269 dodaje się art. 269a w brzmieniu:
„Art. 269a.
§ 1. Przepisy § 2 - § 7 mają zastosowanie wyłącznie do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 267 § 3.
§ 2. Wyborca głosuje na określonego kandydata, wpisując na elektronicznej karcie do głosowania identyfikator kandydata.
§ 3. Jeżeli zostanie zarejestrowany tylko jeden kandydat, wyborca głosuje na tego kandydata, wpisując na elektronicznej karcie do głosowania identyfikator tego kandydata, w polu oznaczonym słowem „TAK". Wpisanie identyfikatora kandydata w polu oznaczonym słowem „NIE" oznacza, że jest to głos ważny oddany przeciwko wyborowi tego kandydata.
§ 4. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano żadnego identyfikatora kandydata lub wpisano błędny identyfikator kandydata.
§ 5. Jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania wpisano identyfikator kandydata, którego nazwisko zostało skreślone, to taką kartę uznaje się za kartę ważną z głosem nieważnym.
§ 6. Jeżeli zostanie zarejestrowany tylko jeden kandydat, a na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano identyfikatora kandydata, o którym mowa w art. 267 § 2 pkt 2, w żadnym polu lub wpisano ten identyfikator w obu polach jednocześnie, to taką kartę uznaje się za kartę ważną z głosem nieważnym.
§ 7. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano żadnego lub wpisano błędny identyfikator karty do głosowania, o którym mowa w art. 267 § 2 pkt 1. ”;
45) w art. 270:
a) po § 1 dodaje się § 1a i § 1b w brzmieniu:
„§ 1a. Ustalając wyniki głosowania w obwodzie, obwodowa komisja wyborcza, o której mowa w art. 61b § 2, w odniesieniu do głosowania elektronicznego, oblicza liczbę:
1) wyborców uprawnionych do głosowania;
2) wyborców głosujących elektronicznie;
3) wydrukowanych elektronicznych kart do głosowania wyjętych z drugiej urny, o której mowa w art. 45 § 3;
4) głosów nieważnych;
5) głosów ważnych oddanych łącznie na wszystkie listy kandydatów;
6) głosów ważnych oddanych na poszczególne listy kandydatów;
7) głosów ważnych oddanych na poszczególnych kandydatów z tych list.
§ 1b. Obliczenia, o których mowa w § 1a mogą być przeprowadzane na podstawie zbiorczego zestawienia określonego w art. 61k § 10.”,
b) w § 2 wyraz „§ 1” zastępuje się wyrazami „§ 1 i § 1a” i po wyrazach „wymienia się”, dodaje się wyraz „sumarycznie”;
46) w art. 272 w § 3 po wyrazach „art. 270 § 1” dodaje się wyrazy „i § 1a”;
47) w art. 307 po wyrazie „głosowania” dodaje się przecinek i dodaje się wyrazy „w tym kart do głosowania elektronicznego,”;
48) w art. 308 dodaje się § 3 i § 4 w brzmieniu:
„§ 3. Na karcie do głosowania elektronicznego umieszcza się dodatkowo:
1) identyfikator karty do głosowania, o którym mowa w art. 40 § 4b pkt 1, w nagłówku karty do głosowania.
2) identyfikator kandydata, o którym mowa w art. 40 § 4b pkt 2, z lewej strony nazwisk zarejestrowanych kandydatów na Prezydenta Rzeczypospolitej;
§ 4. Elektroniczna karta do głosowania zawiera edytowalne pola przeznaczone do wpisania:
1) identyfikatora karty do głosowania, o którym mowa w § 3 pkt 1.
2) identyfikatora kandydata, o którym mowa w § 3 pkt 2;”;
49) art. 311 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Wyborca oddaje głos na jednego z kandydatów, którego nazwisko znajduje się na karcie do głosowania, przez postawienie w kratce z lewej strony obok jego nazwiska znaku „X” (dwóch przecinających się linii w obrębie kratki).
§ 2. Przepisów § 1 nie stosuje się do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 308 § 4.”;
50) art. 312 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Za nieważny uznaje się głos:
1) oddany na karcie do głosowania, na której wyborca umieścił znak „X” przy więcej niż jednym nazwisku kandydata;
2) oddany na karcie do głosowania, na której wyborca nie umieścił znaku „X” przy żadnym z nazwisk kandydatów.
§ 2. Za nieważny uznaje się głos oddany na karcie do głosowania elektronicznego, na której stwierdzono uszkodzenie warstwy zabezpieczającej identyfikatory, o której mowa w art. 40 § 4c pkt 3, umożliwiające odczytanie identyfikatorów, o których mowa w mowa w art. 40 § 4b.
§ 3. Przepisów § 1 - § 2 nie stosuje się do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 308 § 4.”;
51) po art. 312 dodaje się art. 312a w brzmieniu:
„Art. 312a.
§ 1. Przepisy § 2 - § 4 mają zastosowanie wyłącznie do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 308 § 4.
§ 2. Wyborca oddaje głos na jednego z kandydatów, którego nazwisko znajduje się na karcie do głosowania, wpisując na elektronicznej karcie do głosowania identyfikator tego kandydata.
§ 3. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano żadnego lub wpisano błędny identyfikator kandydata.
§ 4. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano żadnego lub wpisano błędny identyfikator karty do głosowania.”;
52) w art. 357 w § 2:
a) po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:
„2a) wyborców głosujących elektronicznie; ”,
b) po pkt 4 dodaje się pkt 4a w brzmieniu:
„4a) wydrukowanych elektronicznych kart do głosowania wyjętych z drugiej urny, o której mowa w art. 45 § 3;”;
53) w art. 360 w § 2:
a) po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:
„2a) wyborców głosujących elektronicznie; ”,
b) po pkt 4 dodaje się pkt 4a w brzmieniu:
„4a) wydrukowanych elektronicznych kart do głosowania wyjętych z drugiej urny, o której mowa w art. 45 § 3;”;
54) w art. 437 w § 1 po wyrazie „głosowania”, dodaje się przecinek i dodaje się wyrazy „w tym kart do głosowania elektronicznego,”;
55) w art. 438 dodaje się § 3 i § 4 w brzmieniu:
„§ 3. Na karcie do głosowania elektronicznego umieszcza się dodatkowo:
1) identyfikator karty do głosowania, o którym mowa w art. 40 § 4b pkt 1, w nagłówku karty do głosowania.
2) identyfikator kandydata, o którym mowa w art. 40 § 4b pkt 2, z lewej strony nazwisk kandydatów zarejestrowanych na danej liście;
§ 4. Elektroniczna karta do głosowania zawiera edytowalne pola przeznaczone do wpisania:
1) identyfikatora kandydata, o którym mowa § 3 pkt 2;
2) identyfikatora karty do głosowania, o którym mowa w § 3 pkt 1.”;
56) w art. 439 dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Przepisów § 1 - § 2 nie stosuje się do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 438 § 4.”;
57) po art. 439 dodaje się art. 439a w brzmieniu:
„Art. 439a.
§ 1. Przepisy § 2 - § 4 mają zastosowanie wyłącznie do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 438 § 4.
§ 2. W wyborach radnych w gminie niebędącej miastem na prawach powiatu wyborca głosuje na określonego kandydata, wpisując na elektronicznej karcie do głosowania identyfikator tego kandydata.
§ 3. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano żadnego identyfikatora kandydata. Głos jest również nieważny, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania wpisano identyfikator kandydata, w sytuacji określonej w art. 437 § 2.
§ 4. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano żadnego lub wpisano błędny identyfikator karty do głosowania.”;
58) w art. 440 po § 4 dodaje się § 5 i § 6 w brzmieniu:
„§ 5. Za nieważny uznaje się głos oddany na karcie do głosowania elektronicznego, na której stwierdzono uszkodzenie warstwy zabezpieczającej identyfikatory, o której mowa w art. 40 § 4c pkt 3, umożliwiające odczytanie identyfikatorów, o których mowa w mowa w art. 40 § 4b.
§ 6. Przepisów § 1 - § 5 nie stosuje się do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 438 § 4.”;
59) po art. 440 dodaje się art. 440a w brzmieniu:
„§ 1. Przepisy § 2 - § 5 mają zastosowanie wyłącznie do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 438 § 4.
§ 2. W wyborach radnych w mieście na prawach powiatu wyborca głosuje tylko na jedną listę kandydatów, wpisując na elektronicznej karcie do głosowania identyfikator kandydata, jednego z kandydatów z tej listy, przez co wskazuje jego pierwszeństwo do uzyskania mandatu.
§ 3. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano żadnego identyfikatora kandydata lub wpisano błędny identyfikator kandydata.
§ 4. Jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania wpisano identyfikator kandydata, wyłącznie przy nazwisku kandydata z jednej tylko listy w sytuacji określonej w art. 437 § 2, głos taki uznaje się za ważny i oddany na tę listę.
§ 5. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano żadnego lub wpisano błędny identyfikator karty do głosowania.”;
60) w art. 442 po § 2 dodaje się § 2a i § 2b w brzmieniu:
„§ 2a. W zestawieniu obwodowej komisji wyborczej, o której mowa w art. 61b § 2, w odniesieniu do głosowania elektronicznego, wymienia się odpowiednio liczby:
1) osób uprawnionych do głosowania;
2) wyborców głosujących elektronicznie;
3) wydrukowanych elektronicznych kart do głosowania wyjętych z drugiej urny, o której mowa w art. 45 § 3;
4) głosów nieważnych;
5) głosów ważnie oddanych łącznie na wszystkie listy kandydatów, a w przypadku gmin niebędących miastami na prawach powiatu - na wszystkich kandydatów;
6) głosów ważnie oddanych na każdą z list kandydatów - w przypadku wyborów do rad w miastach na prawach powiatu;
7) głosów ważnie oddanych na poszczególnych kandydatów.
§ 2b. Liczby, o których mowa w § 2a mogą być podane na podstawie zbiorczego zestawienia określonego w art. 61k § 10.”,
61) w art. 484 po wyrazie „głosowania” dodaje się przecinek i dodaje się wyrazy „w tym kart do głosowania elektronicznego,”;
62) art. 485 otrzymuje brzmienie:
„Art. 485.
§ 1. Na karcie do głosowania wymienia się w kolejności alfabetycznej nazwiska i imiona zarejestrowanych kandydatów na wójta, wraz ze skrótami nazw komitetów wyborczych.
§ 2. Na karcie do głosowania elektronicznego umieszcza się dodatkowo:
1) identyfikator karty do głosowania, o którym mowa w art. 40 § 4b pkt 1, w nagłówku karty do głosowania;
2) identyfikator kandydata, o którym mowa w art. 40 § 4b pkt 2, z lewej strony nazwisk zarejestrowanych kandydatów na wójta.
§ 3. Elektroniczna karta do głosowania zawiera edytowalne pola przeznaczone do wpisania:
1) identyfikatora kandydata, o którym mowa w art. § 2 pkt 2;
2) identyfikatora karty do głosowania, o którym mowa w § 2 pkt 1.”;
63) w art. 486 dodaje się § 3 i § 4 w brzmieniu:
„§ 3. Za nieważny uznaje się głos oddany na karcie do głosowania elektronicznego, na której stwierdzono uszkodzenie warstwy zabezpieczającej identyfikatory, o której mowa w art. 40 § 4c pkt 3, umożliwiające odczytanie identyfikatorów, o których mowa w mowa w art. 40 § 4b.
§ 4. Przepisów § 1 - § 3 nie stosuje się do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 485 § 3.”;
64) w art. 487 dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Przepisów § 1 - § 2 nie stosuje się do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 485 § 3.”;
65) po art. 487 dodaje się art. 487a w brzmieniu:
§ 1. Przepisy § 2 - § 4 mają zastosowanie wyłącznie do elektronicznych kart do głosowania, o których mowa w art. 485 § 3.
§ 2. Wyborca głosuje, wpisując na elektronicznej karcie do głosowania identyfikator jednego z kandydatów.
§ 3. W przypadku głosowania na jednego kandydata, wyborca głosuje na tego kandydata, wpisując na elektronicznej karcie do głosowania identyfikator tego kandydata w polu oznaczonym słowem "TAK". Wpisanie identyfikatora kandydata w polu oznaczonym słowem „NIE" oznacza, że jest to głos ważny oddany przeciwko wyborowi kandydata na wójta.
§ 4. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na elektronicznej karcie do głosowania nie wpisano żadnego lub wpisano błędny identyfikator karty do głosowania, o którym mowa w art. 485 § 2 pkt 1.”;
66) w art. 488 po §3 dodaje się § 3a i § 3b w brzmieniu:
„§ 3a. W protokole obwodowej komisji wyborczej, o której mowa w art. 61b § 2, w odniesieniu do głosowania elektronicznego, wymienia się liczby:
1) osób uprawnionych do głosowania;
2) wyborców głosujących elektronicznie;
3) wydrukowanych elektronicznych kart do głosowania wyjętych z drugiej urny, o której mowa w art. 45 § 3;
4) głosów nieważnych, z podaniem przyczyny ich nieważności;
5) głosów ważnie oddanych na każdego kandydata.
§ 3b. Liczby, o których mowa w § 3a mogą być podane na podstawie zbiorczego zestawienia określonego w art. 61k § 10.”;
67) po art. 513a dodaje się art. 513b w brzmieniu:
„Art. 513b
§ 1. Kto bez uprawnienia deszyfruje elektroniczną kartę do głosowania
- podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto w jakikolwiek sposób ingeruje w funkcjonowanie systemu informatycznego służącego do przeprowadzenia głosowania elektronicznego.”.

Art. 2 W ustawie z dnia z dnia 17 lutego 2005 r. - o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz.U. 2005 nr 64 poz. 565 z późn. zm.), wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2 w ust. 1 w pkt 7 dodaje się przecinek i dodaje się pkt 8 w brzmieniu:
„8) Krajowego Biura Wyborczego, Państwowej Komisji Wyborczej oraz innych organów wyborczych powoływanych w związku z zarządzonymi wyborami na podstawie ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. - Kodeks wyborczy (Dz. U z 2011 r. nr 21 poz. 112 zpóźn. zm.) ”;
2) w art. 2 w ust. 4 skreśla się wyrazy „Krajowego Biura Wyborczego”;
68) w art. 3 po pkt 17 dodaje się pkt 17a w brzmieniu:
„17a) indywidualne konta wyborcze - wydzielona część ePUAP, przeznaczona do głosowania elektronicznego, o którym mowa w ustawie z dnia 5 stycznia 2011 r. - Kodeks wyborczy (Dz. U z 2011 r. nr 21 poz. 112 z późn. zm.); ”;
3) w art. 19a:
a) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Minister właściwy do spraw informatyzacji, w porozumieniu z Państwową Komisją Wyborczą, zapewnia funkcjonowanie indywidualnych kont wyborczych oraz możliwość wykorzystania tych kont w głosowaniu elektronicznym.”,
b) po ust. 3 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Minister właściwy do spraw informatyzacji, w porozumieniu z Państwową Komisją Wyborczą, określi, w drodze rozporządzenia, sposób wykorzystywania profilu zaufanego ePUAP do identyfikacji użytkowników indywidualnych kont wyborczych podczas głosowania elektronicznego, zakres i warunki korzystania z indywidualnych kont wyborczych, zasady przetwarzania i ochrony danych osobowych w zakresie dotyczącym tych kont oraz sposób wykorzystania tych kont w głosowaniu elektronicznym.”;

Art. 3 Ustawa wchodzi w życie 18 lutego 2028 roku.”

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Maria Karwicka]

Ustawa z dnia 25 października 2026 o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa

Art. 1. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) po art. 193 dodaje się art. 193a w brzmieniu:
„Art. 193a. § 1. W przypadku prowadzenia ksiąg podatkowych przy użyciu programów komputerowych, organ podatkowy może żądać przekazania całości lub części tych ksiąg oraz dowodów księgowych za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub na informatycznych nośnikach danych, w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w § 2, wskazując rodzaj ksiąg\ podatkowych oraz okres, którego dotyczą.
§ 2. Struktura logiczna postaci elektronicznej ksiąg podatkowych oraz dowodów księgowych, z uwzględnieniem możliwości wytworzenia jej z programów informatycznych używanych powszechnie przez przedsiębiorców oraz automatycznej analizy danych, zostanie udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej Ministerstwa Finansów.
§ 3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób przesyłania za pomocą środków komunikacji elektronicznej ksiąg podatkowych, części tych ksiąg oraz dowodów księgowych w postaci elektronicznej oraz wymagania techniczne dla informatycznych nośników danych, na których księgi, części tych ksiąg oraz dowody księgowe mogą być zapisane i przekazywane, uwzględniając potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa, wiarygodności i niezaprzeczalności danych zawartych w księgach oraz potrzebę ich ochrony przed nieuprawnionym dostępem.”;

2) art. 274c otrzymuje brzmienie:
„Art. 274c. § 1. Organ podatkowy, w związku z postępowaniem podatkowym lub kontrolą podatkową, może zażądać od kontrahentów podatnika wykonujących działalność gospodarczą:
1) przedstawienia dokumentów, w zakresie objętym postępowaniem lub kontrolą u podatnika, w celu sprawdzenia ich prawidłowości i rzetelności;
2) przekazania, za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub na informatycznym nośniku danych, wyciągu z ksiąg podatkowych i dowodów księgowych zapisanego w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2, jeżeli kontrahent podatnika prowadzi”;

3) art. 287 otrzymuje brzmienie:
„Art. 287. § 1. Kontrolowany, jego pracownik oraz osoba współdziałająca z kontrolowanym są obowiązani umożliwić wykonywanie czynności, o których mowa w art. 286, w szczególności:
1) umożliwić nieodpłatnie filmowanie, fotografowanie, dokonywanie nagrań dźwiękowych oraz utrwalanie stanu faktycznego za pomocą innych nośników informacji, jeżeli film, fotografia, nagranie lub informacja zapisana na innym nośniku może stanowić dowód lub przyczynić się do utrwalenia dowodu w sprawie będącej przedmiotem kontroli;
2) przekazać, za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub na informatycznym nośniku danych, wyciąg z ksiąg podatkowych oraz dowodów księgowych zapisany w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2, jeżeli kontrolowany prowadzi księgi podatkowe przy użyciu programów komputerowych; przepis art. 168 § 3a pkt 1 stosuje się odpowiednio;
3) przedstawić, na żądanie kontrolującego, tłumaczenie na język polski sporządzonej w języku obcym dokumentacji dotyczącej spraw będących przedmiotem kontroli.
§ 2. Czynności określone w § 1 pkt 2 i 3 kontrolowany jest obowiązany wykonać na własny koszt.
§ 3. Kontrolowany ma obowiązek w wyznaczonym terminie udzielać wszelkich wyjaśnień dotyczących przedmiotu kontroli, dostarczać kontrolującemu żądane dokumenty oraz zapewnić kontrolującemu warunki do pracy, a w tym w miarę możliwości udostępnić samodzielne pomieszczenie i miejsce do przechowywania dokumentów.
§ 4. Reprezentant kontrolowanego, pracownik oraz osoba współdziałająca z kontrolowanym są obowiązani udzielić wyjaśnień dotyczących przedmiotu kontroli, w zakresie wynikającym z wykonywanych czynności lub zadań.”;

Art. 2 Mali i średni przedsiębiorcy, w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1829) w okresie od dnia 1 stycznia 2027 r. do dnia 31 grudnia 2028 r. mogą przekazywać dane w postaci elektronicznej w postaci odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, na żądanie skierowane na podstawie art. 193a, art. 274c § 1 pkt 2 i art. 287 § 1 pkt 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 287 § 1 pkt 2 ustawy w związku z art. 31 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 4, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Art. 3 Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2027 r.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa z dnia 30 października 2026 roku o oznakowaniu produktów wytworzonych jako wolnych od organizmów genetycznie zmodyfikowanych

Art. 1. Ustawa określa:
1) rodzaje produktów, które mogą być oznakowane jako wolne od organizmów genetycznie zmodyfikowanych, zwanych dalej „GMO”;
2) zasady stosowania oznakowania produktów jako wolne od GMO;
3) obowiązki podmiotów wprowadzających na rynek w rozumieniu art. 3 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. Urz. WE L 31 z 01.02.2002), zwanego dalej „rozporządzeniem 178/2002”, produkty oznakowane jako wolne od GMO.

Art. 2. 1. Jako wolne od GMO mogą być oznakowane produkty będące:
1) żywnością w rozumieniu art. 2 rozporządzenia 178/2002, zwane dalej „żywnością”,
2) paszami w rozumieniu art. 3 ust. 4 rozporządzenia 178/2002, zwane dalej „paszami” - niezmodyfikowane genetycznie, dla których istnieją odpowiedniki, które zostały wpisane do rejestru genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy prowadzonego przez Komisję Europejską na podstawie art. 28 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (Dz, Urz. UE L 268 z 18.10.2003, str. 1) - Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdz. 13, t. 32, str. 432), zwanego dalej „rozporządzeniem 1829/2003”.
2. W przypadku żywności pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu określonym w załączniku I w ust. 8.1 rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz. UE L 139 z 30.04.2004, str. 55) - Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 14), zwanej dalej „produktami pochodzenia zwierzęcego”, jako wolne od GMO mogą być oznakowane te produkty, które zostały pozyskane ze zwierząt lub pochodzą od zwierząt:
1) w żywieniu których nie były stosowane genetycznie zmodyfikowane pasze w rozumieniu art. 2 piet 7 rozporządzenia 1829/2003,
2) których proces żywienia jest udokumentowany zgodnie z załącznikiem I częścią A.III. ust. 8 lit. a rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (Dz. Urz. WE L 139 z 30.04.2004, str. 1)
- nawet, jeżeli u tych zwierząt były zastosowane produkty lecznicze weterynaryjne wytworzone z GMO lub za ich pomocą.
3. W przypadku gdy produkt będący:
1) żywnością zawiera GMO, wpisany do rejestru genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy prowadzonego przez Komisję Europejską na podstawie art. 28 rozporządzenia 1829/2003, zwanego dalej „rejestrem żywności i paszy GMO”, to dopuszcza się jego oznakowanie jako wolnego od GMO, jeżeli:
a) zawartość modyfikacji genetycznej w tym GMO wynosi nie więcej niż 0,1%,
b) obecność GMO w tym produkcie jest przypadkowa lub nieunikniona technicznie;
2) paszą zawiera GMO, wpisany do rejestru żywności i paszy GMO, to dopuszcza się jego oznakowanie jako wolnego od GMO, jeżeli jest paszą określoną w art. 24 ust. 2 rozporządzenia 1829/2003.
4. W przypadku gdy w żywieniu zwierząt, z których lub od których został pozyskany produkt pochodzenia zwierzęcego, były stosowane pasze zawierające GMO, wpisane do rejestru żywności i paszy GMO, to dopuszcza się oznakowanie tego produktu pochodzenia zwierzęcego jako wolnego od GMO, jeżeli pasze, którymi były karmione te zwierzęta, są paszami określonymi w art. 24 ust. 2 rozporządzenia 1829/2003.

Art. 3. W przypadku gdy produkt będący żywnością składa się z więcej niż jednego składnika, może być oznakowany jako wolny od GMO, jeżeli wszystkie jego składniki spełniają wymagania określone w art. 2, z tym że w przypadku takiego produktu, który jest złożony przynajmniej w części ze składników, dla których nie istnieją odpowiedniki, które zostały wpisane do rejestru żywności i paszy GMO - jeżeli składniki, dla których istnieją odpowiedniki, które zostały wpisane do rejestru żywności i paszy GMO, stanowią więcej niż 50% łącznej masy wszystkich składników w chwili ich użycia do wyprodukowania tego produktu, nie licząc masy wody użytej do jego produkcji, i wszystkie te składniki spełniają wymagania określone w art. 2.

Art. 4. Przepisów ustawy nie stosuje się do produktów z oznakowaniem odnoszącym się do braku GMO, wyprodukowanych lub wprowadzonych do obrotu w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, zgodnie z przepisami obowiązującymi w danym państwie, jeżeli obowiązujące wdanym państwie przepisy o ochronie konsumentów zapewniają co najmniej taki sam poziom ochrony, jak przepisy niniejszej ustawy.

Art. 5. 1. Oznakowanie produktu jako wolnego od GMO jest dobrowolne i stosuje się je przez użycie na opakowaniu lub etykiecie lub w dokumentacji towarzyszącej określenia „bez GMO”, a w przypadku produktu pochodzenia zwierzęcego - „wyprodukowane bez stosowania GMO”.
2. W oznakowaniu produktu jako wolnego od GMO możliwe jest również użycie znaku graficznego.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa i rynków rolnych określi, w drodze rozporządzenia, wzór znaku graficznego dla produktów oznakowanych jako wolne od GMO, mając na względzie zapewnienie jednolitej formy prezentacji i specyfikę informacji, która będzie przekazywana za pośrednictwem tego znaku.

Art. 6. 1. W przypadku sprzedawanego luzem produktu nieopakowanego lub w przypadku pakowania takiego produktu na życzenie konsumenta w miejscu jego sprzedaży, oznakowanie takiego produktu, jako wolnego od GMO, stosuje się na wywieszce dotyczącej tego produktu.
2. Oznakowanie produktu, o którym mowa w ust. 1, jako wolnego od GMO nie może sugerować, że to oznakowanie odnosi się również do innych produktów znajdujących się w tym samym miejscu sprzedaży.

Art. 7. 1. W przypadku gdy produkt składa się z więcej niż jednego składnika, określenie „bez GMO” albo określenie „wyprodukowane bez stosowania GMO” podaje się w wykazie składników umieszczonym na opakowaniu, etykiecie, wywieszce lub w dokumentacji towarzyszącej, w odniesieniu do poszczególnych składników.
2. W przypadku gdy produkt składa się z więcej niż jednego składnika, a co najmniej jeden składnik jest produktem pochodzenia zwierzęcego i co najmniej jeden składnik nie jest produktem pochodzenia zwierzęcego, dla którego istnieją odpowiedniki, które zostały wpisane do rejestru żywności i paszy GMO, w celu oznakowania produktu jako wolnego od GMO, w głównym polu widzenia na opakowaniu, etykiecie, wywieszce lub w dokumentacji towarzyszącej nie stosuje się żadnego z określeń, o których mowa w art. 5 ust. 1. W takim przypadku, w celu oznakowania produktu jako wolnego od GMO, w głównym polu widzenia na opakowaniu, etykiecie, wywieszce lub w dokumentacji towarzyszącej możliwe jest użycie znaku graficznego, o którym mowa w art. 5 ust. 2.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa i rynków rolnych może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania dotyczące oznakowania produktu składającego się z więcej niż jednego składnika jako wolnego od GMO, mając na względzie konieczność zapewnienia niezbędnych informacji umożliwiających porównanie nabywanego produktu z innymi produktami tego samego rodzaju oraz zapobieganie nieuczciwym praktykom rynkowym.

Art. 8. 1. Podmiot, który wprowadza na rynek w rozumieniu art. 3 ust. 8 rozporządzenia 178/2002 produkt oznakowany jako wolny od GMO, jest obowiązany posiadać:
1) udokumentowane procedury pozwalające na weryfikację, czy składniki użyte do produkcji tego produktu zapewniają spełnienie przez ten produkt wymagań określonych w art. 2 ust. 3, w tym określające metodę typowania próbek tego produktu do badań laboratoryjnych, opartą o analizę ryzyka występowania w tym produkcie modyfikacji genetycznych, w celu potwierdzenia spełnienia wymagań określonych w art. 2 ust. 3, oraz
2) dokumenty potwierdzające spełnienie przez próbki, o których mowa w pkt 1, wymagań określonych w art. 2 ust. 3.
2. Dokumenty, o których mowa w ust. 1 pkt 2, podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany przechowywać przez 2 lata od dnia ich wystawienia.
3. Dokumentem, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jest dokument zawierający wyniki badań laboratoryjnych potwierdzających spełnienie wymagań określonych w art. 2 ust. 3:
1) w żywności oznakowanej jako wolna od GMO oraz w jej składnikach, a w przypadku produktów pochodzenia zwierzęcego - w paszach stosowanych w żywieniu zwierząt, z których lub od których został pozyskany produkt pochodzenia zwierzęcego,
2) w paszach oznakowanych jako wolne od GMO oraz w jej składnikach
- przeprowadzonych w laboratorium akredytowanym zgodnie z normą ISO 17025 „Ogólne wymagania dotyczące kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących”, której zakres obejmuje analizę obecności i określanie zawartości modyfikacji genetycznych.
4. Obowiązkowi, o którym mowa w ust. ł pkt 1, nie podlega podmiot, który wprowadza na rynek w rozumieniu art. 3 ust. 8 rozporządzenia 178/2002 produkt oznakowany jako wolny od GMO, wyłącznie w ramach prowadzenia działalności w zakresie obrotu detalicznego.

Art. 9. Kontrolę przestrzegania przepisów ustawy przeprowadzają Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, Inspekcja Weterynaryjna oraz Inspekcja Handlowa, zgodnie z zakresem zadań tych inspekcji określonych odpowiednio w ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych (Dz. U. z 2017 r, poz. 2212), w ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 36 i 50) oraz w ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r o Inspekcji Handlowej (Dz.U. z 2017 r. poz. 1063 i 2056) i na zasadach określonych w przepisach tych ustaw.

Art. 10.1. Główny Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, zwany dalej „Głównym Inspektorem”, sporządza we współpracy z Głównym Lekarzem Weterynarii oraz Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów:
1) w terminie do dnia 30 grudnia roku poprzedzającego rok wykonywania kontroli, o której mowa w art. 9, roczny program kontroli podmiotów wprowadzających na rynek w rozumieniu art. 3 ust. 8 rozporządzenia 178/2002 produkty oznakowane jako wolne od GMO, z uwzględnieniem kontrolowanych produktów i liczby zaplanowanych kontroli;
2) w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku, w którym kontrole, o których mowa w art. 9, zostały przeprowadzone, roczny raport z kontroli, który zawiera:
a) informacje:
- o liczbie przeprowadzonych kontroli,
- o kontrolowanych podmiotach,
- o rodzaju kontrolowanych produktów,
- o stwierdzonych nieprawidłowościach,
b) zalecenia pokontrolne.
2. Główny Inspektor w terminie określonym w ust. 1 pkt 2 przedstawia ministrowi właściwemu do spraw rynków rolnych raport, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.
3. Zasady współpracy, o której mowa w ust. 1, określa porozumienie zawarte między Głównym Inspektorem, Głównym Lekarzem Weterynarii oraz Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Art. 11. 1. Kto wprowadza na rynek w rozumieniu art. 3 ust. 8 rozporządzenia 178/2002:
1) produkty oznakowane jako wolne od GMO, które nie mogą być oznakowane jako wolne od GMO,
2) produkty, które mogą być oznakowane jako wolne od GMO, z oznakowaniem odnoszącym się do braku GMO innym niż wymienione w art. 5 ust. 1 lub 2,
3) produkty pochodzenia zwierzęcego, które mogą być oznakowane jako wolne od GMO, przy użyciu określenia „bez GMO”,
4) produkty inne niż produkty pochodzenia zwierzęcego, które mogą być oznakowane jako wolne od GMO, przy użyciu określenia „wyprodukowane bez stosowania GMO”,
5) produkt oznakowany jako wolny od GMO, będący produktem nieopakowanym sprzedawanym luzem lub pakowanym na życzenie konsumenta w miejscu jego sprzedaży, a to oznakowanie sugeruje, że odnosi się ono również do innych produktów znajdujących się w tym samym miejscu sprzedaży,
6) produkty, o których mowa w art. 2 ust. 3, oznakowane jako wolne od GMO i wbrew obowiązkowi nie posiada:
a) udokumentowanych procedur pozwalających na weryfikację, czy składniki użyte do produkcji tego produktu zapewniają spełnienie przez ten produkt wymagań określonych w art. 2 ust. 3, lub w procedurach tych nie określono metody typowania próbek tego produktu do badań laboratoryjnych, opartej o analizę ryzyka występowania w tym produkcie modyfikacji genetycznych, w celu potwierdzenia spełnienia wymagań określonych w art. 2 ust. 3, lub
b) dokumentów potwierdzających spełnianie przez próbki, o których mowa w pkt 1, wymagań określonych w art. 2 ust. 3, lub nie przechowuje ich przez 2 lata od dnia ich wystawienia
- podlega karze pieniężnej w wysokości do pięciokrotnej wartości korzyści majątkowej uzyskanej lub która mogłaby zostać uzyskana przez wprowadzenie na rynek w rozumieniu art. 3 ust. 8 rozporządzenia 178/2002 produktów, nie niższej jednak niż 500 zł.
2. Kto uniemożliwia lub utrudnia przeprowadzenie kontroli, o której mowa w art. 9, organowi właściwemu do jej przeprowadzenia, podlega karze pieniężnej w wysokości do dwudziestokrotnego przeciętnego wynagrodzenia za rok poprzedzający rok nałożenia kary.
3. Kary pieniężne wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, powiatowy lekarz weterynarii albo wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej, który przeprowadził kontrolę, o której mowa w art. 9, w wyniku której zostały stwierdzone przesłanki wymierzenia danej kary, a w przypadku, o którym mowa w ust. 2 - któremu uniemożliwiono lub utrudniono przeprowadzenie kontroli, o której mowa w art. 9.
4. Ustalając wysokość kary pieniężnej, uwzględnia się stopień szkodliwości czynu, zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu i wielkość jego obrotów oraz przychodu, a także wartość kontrolowanych produktów.
5. Przed ustaleniem wysokości kary pieniężnej, organy, o których mowa w ust. 2, mogą żądać okazania dokumentów związanych z ustaleniem okoliczności, mających wpływ na wymiar kary, w szczególności dotyczących obrotów, przychodu i wartości kontrolowanych produktów.
6. W przypadku gdy kontrolowany podmiot nie uzyskał przychodu w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary pieniężnej, przy wymierzaniu kary pieniężnej na podstawie ust. 1 lub 2, organy, o których mowa w ust. 2, wymierzają karę pieniężną w wysokości do dwudziestokrotnego przeciętnego wynagrodzenia za rok poprzedzający rok nałożenia kary, nie niższą jednak niż 1000 zł.
7. Jeżeli naruszenie, o którym mowa w ust. 1 lub 2, wyczerpuje jednocześnie znamiona naruszenia, o którym mowa w art. 40a ust. 1 pkt 1-4 lub ust. 3 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, karę pieniężną wymierza się na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno- spożywczych.
8. Termin zapłaty kary pieniężnej wynosi 30 dni od dnia, w którym decyzja o wymierzeniu kary stała się ostateczna.
9. Kary pieniężne stanowią dochód budżetu państwa i są wpłacane na rachunek bankowy odpowiednio wojewódzkiego inspektoratu jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, powiatowego inspektoratu weterynarii albo wojewódzkiej Inspekcji Handlowej.
10. W zakresie nieuregulowanym w ustawie i w Kodeksie postępowania administracyjnego do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.).

Art. 12. Program kontroli, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, na 2019 r. Główny Inspektor sporządza we współpracy z Głównym Lekarzem Weterynarii oraz Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

Art. 13. Wprowadzone do obrotu przed dniem wejścia w życie ustawy produkty z oznakowaniem na opakowaniu odnoszącym się do braku GMO lub opatrzone etykietą odnoszącą się do braku GMO, które nie spełniają wymagań określonych w ustawie, mogą pozostawać w obrocie do czasu wyczerpania zapasów, jednak nie dłużej niż przez rok od dnia wejścia w życie ustawy.

Art. 14. 1. Maksymalny limit wydatków budżetowych będący skutkiem finansowym ustawy w poszczególnych latach wynosi:
1) 2027 r.- 25 000 000 zł;
2) 2028 r.- 29 000 000 zł;
3) 2029 r.- 29 000 000 zł;
4) 2030 r.- 29 000 000 zł;
5) 2031 r.- 29 000 000 zł;
6) 2032 r.- 29 000 000 zł;
7) 2033 r.- 29 000 000 zł;
8) 2034 r.- 29 000 000 zł;
9) 2035 r.- 29 000 000 zł;
10) 2036 r.- 29 000 000 zł;
2. W przypadku przekroczenia lub zagrożenia przekroczeniem przyjętego na dany rok budżetowy maksymalnego limitu wydatków, o którym mowa w ust. 1, wprowadza się mechanizm korygujący polegający na:
1) zmniejszeniu przez Głównego Inspektora kosztów realizacji zadań wykonywanych przez Główny Inspektorat Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych,
2) zmniejszeniu przez wojewodów kosztów realizacji zadań wykonywanych przez wojewódzkie inspektoraty Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych,
3) zmniejszeniu przez Głównego Lekarza Weterynarii kosztów realizacji zadań wykonywanych przez Główny Inspektorat Weterynarii,
4) zmniejszeniu przez wojewodów kosztów realizacji zadań wykonywanych przez powiatowe inspektoraty Inspekcji Weterynaryjnej,
5) zmniejszeniu przez Prezesa Urzędy Ochrony Konkurencji i Konsumentów kosztów realizacji zadań wykonywanych przez Inspekcję Handlową
- związanych z kontrolą produktów oznakowanych jako wolne od GMO.
3. Organem właściwym do monitorowania wykorzystania limitu wydatków oraz do wdrożenia mechanizmu korygującego o którym mowa w ust. 2:
1) pkt. 1 i 2 jest minister właściwy do spraw rynków rolnych
2) pkt. 3 i 4 jest minister właściwy do spraw rolnictwa
3) pkt. 5 jest minister właściwy do spraw gospodarki.

Art. 15 Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2027 roku.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa
z dnia 1 listopada 2026 roku
o zmianie ustawy Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia

Art. 1.
W ustawie z dnia 24 sierpnia 1994 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (t.j. Dz. U. 2016 r., poz. 1713 ze zm.) w art. 31 dodaje się § 3 w następującym brzmieniu:
"§ 3. "W postępowaniu przed sądem udział w postępowaniu może zgłosić organizacja społeczna. Przepisy art. 90 i 91 Kodeksu postępowania karnego stosuje się."

Art. 2.
Do postępowań przed sądem wszczętych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Art. 3.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Maria Karwicka]

Ustawa budżetowa na rok 2027 z dnia 2 listopada 2026 r.

Art. 1. 1. Ustala się, zgodnie z załącznikiem nr 1. łączną kwotę dochodów budżetu państwa na 551 968 158 tys. zł
2. Ustala się, zgodnie z załącznikiem nr 2. łączną kwotę wydatków budżetu państwa na 551 863 860 tys. zł
3. Nadwyżkę budżetu państwa na dzień 31 grudnia 2027 ustala się na kwotę nie mniejszą niż 104 298 tys. zł.

Art. 2. Tworzy się ogólną rezerwę budżetową w wysokości 500 000 tys. zł

Art. 3. Prognozowany średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych wynosi 101,6%

Art. 4. Prognozowane przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej wynosi 6 263 zł

Art. 5. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2027 roku.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Załącznik nr 1
Dochody Budżetu Państwa w 2027 r.
I. DOCHODY OGÓŁEM (w tysiącach złotych) 551 968 158
1. Dochody podatkowe 518 277 896
1.1. Podatki pośrednie 348 771 097
z tego:
Podatek od towarów i usług 232 210 110
Podatek akcyzowy 114 393 575
Podatek od gier 2 167 412
1.2. Podatek dochodowy od osób prawnych 63 929 942
1.3. Podatek dochodowy od osób fizycznych 10 012 109
1.4. Podatek od funduszu wynagrodzeń 91 043 225
1.5. Podatek tonażowy 10
1.6. Podatek od wydobycia niektórych kopalin 4 521 513
2. Dochody niepodatkowe 32 330 831
2.1. Dywidendy 5 874 108
2.2. Wpłaty z zysku z Narodowego Banku Polskiego 1 000
2.3. Cło 2 842 313
2.4. Opłaty, grzywny, odsetki i inne dochody niepodatkowe 20 891 031
2.5. Wpłaty jednostek samorządu terytorialnego 2 722 379
3. Środki z Unii Europejskiej i innych źródeł 1 359 431

Załącznik nr 2
Wydatki Budżetu Państwa na rok 2027
Zestawienie zbiorcze według działów

II. OGÓŁEM (w tysiącach złotych) 551 863 860
010 Rolnictwo i łowiectwo 10 414 300
020 Leśnictwo 357 025
050 Rybołówstwo i rybactwo 425 500
100 Górnictwo i kopalnictwo 890 550
150 Przetwórstwo przemysłowe 1 060 500
500 Handel 952 300
550 Hotele i restauracje 47 200
600 Transport i łączność 14 712 500
630 Turystyka 63 300
700 Gospodarka mieszkaniowa 7 919 685
710 Działalność usługowa 1 142 400
720 Informatyka 649 900
730 Nauka 10 696 250
750 Administracja publiczna 11 979 560
751 Urzędy naczelnych organów władzy państwowej, kontroli i ochrony prawa oraz sądownictwa 3 602 900
752 Obrona narodowa 72 656 000
753 Obowiązkowe ubezpieczenia społeczne 123 394 100
754 Bezpieczeństwo publiczne i ochrona przeciwpożarowa 21 424 600
755 Wymiar sprawiedliwości 18 600 200
757 Obsługa długu publicznego 41 900 000
758 Różne rozliczenia 102 077 300
801 Oświata i wychowanie 14 550 400
803 Szkolnictwo wyższe 19 090 225
851 Ochrona zdrowia 15 915 800
852 Pomoc społeczna 22 930 865
853 Pozostałe zadania w zakresie polityki społecznej 27 209 000
854 Edukacyjna opieka wychowawcza 453 800
900 Gospodarka komunalna i ochrona środowiska 650 600
921 Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego 5 237 250
925 Ogrody botaniczne i zoologiczne oraz naturalne obszary i obiekty chronionej przyrody 340 000
926 Kultura fizyczna 519 850

Ustawa z dnia 2 listopada 2026 roku o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów

Art. 1. Ustawa określa:
1) zasady systemu monitorowania drogowego przewozu towarów, zwanego dalej „systemem monitorowania drogowego”;
2) odpowiedzialność za naruszenie obowiązków związanych z drogowym przewozem towarów podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego, przewoźnika, kierującego środkiem transportu.

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) data zakończenia przewozu towaru – datę dostarczenia towaru na terytorium kraju do miejsca wskazanego w zgłoszeniu albo datę objęcia na terytorium kraju procedurą celną towaru będącego przedmiotem przewozu albo datę wywozu towaru z terytorium kraju;
2) kierujący – osobę fizyczną, która kieruje środkiem transportu;
3) nadawca towaru – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą dokonującą wysyłki towaru będącego przedmiotem przewozu;
4) numer referencyjny – unikatowy identyfikator nadawany zgłoszeniu;
5) odbiorca towaru – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą, do której ma być dostarczony towar będący przedmiotem przewozu;
6) podmiot odbierający – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą, dokonującą wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu towarów lub nabycia towarów w przypadku dostawy towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.[2]));
7) podmiot wysyłający – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą, dokonującą:
a) dostawy towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług:
– ostatniej przed rozpoczęciem przewozu towarów – w przypadku gdy jest dostawcą towaru, a po wydaniu towaru jest on przewożony na rzecz podmiotu odbierającego,
– uprawnioną do rozporządzania towarami jak właściciel w momencie rozpoczęcia przewozu – w przypadku gdy dostarcza towary na rzecz podmiotu odbierającego w celu dokonania dostawy towarów po zakończeniu przewozu towarów,
b) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu ustawy, o której mowa w lit. a,
c) eksportu towarów w rozumieniu ustawy, o której mowa w lit. a;
8) przewoźnik – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą, wykonującą przewóz towarów;
9) przewóz towarów – przemieszczenie towaru na lub przez terytorium kraju środkiem transportu po drodze publicznej, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas tego przemieszczania, przeładunku oraz rozładunku;
10) rodzaj towaru – towar grupowany do jednej podkategorii Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, zwanej dalej „PKWiU”, albo jednej pozycji Nomenklatury Scalonej, zwanej dalej „CN”;
11) środek transportu – pojazd samochodowy lub zespół pojazdów składający się z pojazdu samochodowego oraz przyczepy lub naczepy, w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 128, 60 i 379);
12) terytorium kraju – terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
13) terytorium państwa członkowskiego – terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej;
14) terytorium państwa trzeciego – terytorium państwa niewchodzącego w skład Unii Europejskiej;
15) wyznaczone miejsce – miejsce przeznaczone do przechowywania lub strzeżenia środków transportu lub towarów, prowadzone przez dyrektora izby administracji skarbowej albo przez podmiot, któremu powierzono prowadzenie takiego miejsca;
16) zgłoszenie – zgłoszenie przewozu towaru do rejestru zgłoszeń określonej ilości tego samego rodzaju towaru przewożonego od jednego nadawcy towaru do jednego odbiorcy towaru, do jednego miejsca dostarczenia towaru, jednym środkiem transportu;
17) lokalizator – telekomunikacyjne urządzenie końcowe wykorzystujące technologie pozycjonowania satelitarnego i transmisji danych, na którym zainstalowano oprogramowanie udostępnione przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, służące do monitorowania trasy przewozu towaru;”
18) numer lokalizatora – indywidualny numer przydzielany podczas instalacji oprogramowania, o którym mowa w pkt 17;
19) numer urządzenia – indywidualny numer urządzenia przekazującego dane geolokalizacyjne środka transportu do zewnętrznego systemu lokalizacji używanego przez przewoźnika;
20) zewnętrzny system lokalizacji – system używany przez przewoźnika gromadzący dane geolokalizacyjne środka transportu przekazywane z zainstalowanego w tym środku transportu urządzenia wykorzystującego technologie pozycjonowania satelitarnego i transmisji danych;

Art. 3. 1. System monitorowania drogowego obejmuje gromadzenie i przetwarzanie danych o przewozie towarów, w szczególności z zastosowaniem środków technicznych służących do tego monitorowania, oraz kontrolę realizacji obowiązków wynikających z ustawy.
2. Systemowi monitorowania drogowego podlega przewóz:
1) towarów objętych:
a) podkategoriami PKWiU: od 19.20.21 do 19.20.28, 19.20.29, 20.14.74 nieoznaczonych znakami akcyzy, 20.14.75, od 20.59.41 do 20.59.42, 20.59.43 zawierających alkohol etylowy, 20.59.57, 20.59.58 oraz 38.12.25, jeżeli masa brutto przesyłki towarów objętych tymi podkategoriami przekracza 500 kg lub jej objętość przekracza 500 litrów,
b) pozycjami CN: 2207 nieoznaczonych znakami akcyzy, 2707, 2710, 2905, 2917, 3403, 3811, 3814 zawierających alkohol etylowy, 3820 zawierających alkohol etylowy, 3824 oraz 3826, jeżeli masa brutto przesyłki towarów objętych tymi pozycjami przekracza 500 kg lub jej objętość przekracza 500 litrów;
2) alkoholu całkowicie skażonego wskazanymi przez dowolne państwo członkowskie Unii Europejskiej środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego (Dz. Urz. WE L 288 z 23.11.1993, str. 12, z późn. zm. [3]) – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 9, t. 1, str. 249, z późn. zm.), w tym zawartego w wyrobach nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi w przypadku przesyłek o objętości powyżej 500 litrów;
3) suszu tytoniowego w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, nieoznaczonego znakami akcyzy, bez względu na jego ilość w przesyłce;
4) towarów innych niż wymienione w pkt 1–3, w stosunku do których zachodzi uzasadnione prawdopodobieństwo wystąpienia naruszeń przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego, mogących powodować, ze względu na skalę lub częstotliwość obrotu tymi towarami, znaczne uszczuplenia tych podatków – określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 11.
3. Przez przesyłkę, o której mowa w ust. 2, rozumie się określoną ilość towarów tego samego rodzaju przewożonych od jednego nadawcy towaru do jednego odbiorcy towaru, do jednego miejsca dostarczenia towaru, jednym środkiem transportu.
4. Systemowi monitorowania drogowego nie podlega przewóz towarów objętych:
1) podkategoriami PKWiU:
a) 19.20.29 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 11 litrów,
b) 20.14.74 nieoznaczonych znakami akcyzy w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 5 litrów,
c) 20.14.75 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 5 litrów,
d) od 20.59.41 do 20.59.42 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 16 litrów,
e) 20.59.43 zawierających alkohol etylowy w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 16 litrów;
2) pozycjami CN:
a) 2207 nieoznaczonych znakami akcyzy w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 5 litrów,
b) 2710 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 11 litrów,
c) 2905 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 11 litrów,
d) 3403 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 16 litrów,
e) 3811 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 16 litrów,
f) 3820 zawierających alkohol etylowy w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 16 litrów.
5. Systemowi monitorowania drogowego nie podlega przewóz towarów, o których mowa w ust. 2 pkt 2, w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 5 litrów.
6. Systemowi monitorowania drogowego nie podlega przewóz towarów, o których mowa w ust. 2 pkt 1–3:
1) przewożonych przez operatorów pocztowych w paczkach pocztowych w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 1113, 1250, 1823 i 1948);
2) objętych:
a) procedurą celną tranzytu, składowania, odprawy czasowej, przetwarzania lub wywozu,
b) powrotnym wywozem;
3) przemieszczanych w ramach procedury zawieszenia poboru akcyzy z zastosowaniem systemu, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 43 i 60).
7. Systemowi monitorowania drogowego nie podlega przewóz towarów, który nie jest związany z wykonaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli przewożonym towarom towarzyszy dokument potwierdzający przesunięcie międzymagazynowe wystawiony przez nadawcę towarów, który zawiera w szczególności:
1) dane nadawcy towaru obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
2) numer identyfikacji podatkowej nadawcy;
3) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru;
4) dane adresowe miejsca magazynowania towaru – wysyłki;
5) dane adresowe miejsca magazynowania towaru – przyjęcia.
8. Przepisu ust. 7 nie stosuje się do przewozu towarów, o którym mowa w art. 7 ust. 1.
9. Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi analizę ryzyka wystąpienia naruszeń przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego, związanego z przewozem towarów, dotyczącą zasadności objęcia określonego towaru systemem monitorowania drogowego przewozu towarów, uwzględniając skalę lub częstotliwość obrotu tymi towarami lub skalę uszczupleń tych podatków. Szef Krajowej Administracji Skarbowej przekazuje ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych informacje o wynikach przeprowadzonych analiz i wnioskach z nich wynikających.
10. Systemowi monitorowania drogowego towarów nie podlega przewóz towarów dokonywany środkami transportu, używanymi przez:
1) Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej;
2) siły zbrojne państwa będącego stroną Traktatu Północnoatlantyckiego;
3) siły zbrojne uczestniczące w Partnerstwie dla Pokoju;
4) Centrum Eksperckie Policji Wojskowych NATO;
5) jednostki wielonarodowe, w tym Brygadę Litewsko-Polsko-Ukraińską;
6) podmiot, o którym mowa w art. 2 ust. 2 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Naczelnym Dowództwem Sojuszniczych Sił w Europie (SHAPE) dotyczącej stacjonowania, statusu prawnego i wsparcia 3. Batalionu Łączności NATO (3NSB), elementu podporządkowanego Grupie Systemów Łączności i Informatyki NATO (NCISG) dyslokowanego w Rzeczypospolitej Polskiej, podpisanej w SHAPE dnia 17 września 2014 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1825 i 1826);
7) Kwaterę Główną Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego;
8) Centrum Szkolenia Sił Połączonych;
9) organy Krajowej Administracji Skarbowej;
10) Policję;
11) Służbę Więzienną;
12) Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
13) Centralne Biuro Antykorupcyjne;
14) Straż Graniczną;
15) Służbę Wywiadu Wojskowego;
16) Służbę Kontrwywiadu Wojskowego;
17) Agencję Wywiadu;
18) Państwową Straż Pożarną;
19) instytucje Unii Europejskiej;
20) przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne;
21) Biuro Ochrony Rządu.
11. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, towary inne niż wymienione w ust. 2 pkt 1–3, których przewóz jest objęty systemem monitorowania drogowego wraz ze wskazaniem masy, ilości, objętości lub wartości tych towarów, oraz przypadki, w których ich przewóz nie podlega temu systemowi, uwzględniając konieczność przeciwdziałania uszczupleniom w zakresie podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego.

Art. 4. 1. Środki techniczne służące monitorowaniu przewozu towarów obejmują:
1) rejestr zgłoszeń wraz z modułem gromadzącym i przetwarzającym dane geolokalizacyjne, zwany dalej „rejestrem”;
2) lokalizator;
3) zewnętrzny system lokalizacji, który przekazuje do rejestru dane geolokalizacyjne środka transportu.”,
2. Rejestr jest prowadzony w systemie teleinformatycznym w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2014 r. poz. 1114 oraz z 2016 r. poz. 352 i 1579).
3. Rejestr prowadzi Szef Krajowej Administracji Skarbowej, który jest administratorem danych przetwarzanych w rejestrze w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 922).
4. W rejestrze gromadzone są dane:
1) zawarte w zgłoszeniach, uzupełnieniach zgłoszeń i ich aktualizacjach;
2) dotyczące przeprowadzonych kontroli, o których mowa w art. 13;
3) geolokalizacyjne przekazywane z lokalizatorów oraz zewnętrznych systemów lokalizacji, obejmujące współrzędne geograficzne dotyczące położenia środka transportu, jego prędkość, datę i godzinę pozyskania tych współrzędnych, azymut środka transportu, błąd przekazywania danych satelitarnych oraz numer lokalizatora albo numer urządzenia.
5. Analizę danych gromadzonych w rejestrze może prowadzić wyznaczona jednostka sektora finansów publicznych.
6. Jednostka sektora finansów publicznych, o której mowa w ust. 4a, przekazuje Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej na bieżąco wyniki analizy danych gromadzonych w rejestrze
7. Dane o których mowa w ust. 4 są przechowywane przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano zgłoszenia.
8. Do danych gromadzonych w rejestrze nie stosuje się przepisu, o którym mowa w art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych.
9. Szef Krajowej Administracji Skarbowej dokonuje weryfikacji danych, o których mowa w ust. 4 pkt 1a, nie rzadziej niż raz na 3 miesiące, usuwając zbędne dane.
10. Szef Krajowej Administracji Skarbowej udostępnia nieodpłatnie oprogramowanie, o którym mowa w art. 2 pkt 17.
11. Minister właściwy do spraw finansów publicznych udostępni w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego tego ministra wymogi techniczne przekazywania danych geolokalizacyjnych środka transportu do rejestru z zewnętrznego systemu lokalizacji i określi sposób przekazywania tych danych.
12. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wyznaczyć jednostkę sektora finansów publicznych do dokonywania analizy danych z rejestru i wskazać zakres danych podlegających tej analizie, uwzględniając przygotowanie techniczne wyznaczanej jednostki i jej doświadczenie w analizie danych, w szczególności danych geolokalizacyjnych.
13. W przypadku gdy jednostka sektora finansów publicznych, o której mowa w ust. 9, jest jednostką, która jest nadzorowana przez ministra innego niż minister właściwy do spraw finansów publicznych, rozporządzenie, o którym mowa w ust. 9, wydaje się w porozumieniu z właściwym ministrem

Art. 5. 1. W przypadku przewozu towaru rozpoczynającego się na terytorium kraju podmiot wysyłający jest obowiązany, przed rozpoczęciem przewozu towaru, przesłać do rejestru, zgłoszenie, uzyskać numer referencyjny dla tego zgłoszenia i przekazać ten numer przewoźnikowi. W przypadku dostawy towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej „dostawą towarów”, podmiot wysyłający jest obowiązany również przekazać numer referencyjny podmiotowi odbierającemu.
2. W przypadku dostawy towarów zgłoszenie zawiera:
1) planowaną datę rozpoczęcia przewozu;
2) dane podmiotu wysyłającego obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
3) dane podmiotu odbierającego obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
4) numer identyfikacji podatkowej podmiotu wysyłającego albo numer, za pomocą którego podmiot wysyłający jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
5) numer identyfikacji podatkowej podmiotu odbierającego albo numer, za pomocą którego podmiot odbierający jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
6) dane adresowe miejsca załadunku towaru;
7) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru.
3. W przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów albo eksportu towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zgłoszenie zawiera:
1) planowaną datę rozpoczęcia przewozu;
2) dane podmiotu wysyłającego obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
3) dane odbiorcy towaru obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
4) numer identyfikacji podatkowej podmiotu wysyłającego albo numer, za pomocą którego podmiot wysyłający jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
5) w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów numer, za pomocą którego odbiorca towaru jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
6) dane adresowe miejsca załadunku towaru;
7) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru.
4. W przypadku przewozu towaru, o którym mowa w ust. 1, przewoźnik jest obowiązany przed rozpoczęciem przewozu towaru uzupełnić zgłoszenie o:
1) dane przewoźnika obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
2) numer identyfikacji podatkowej przewoźnika albo numer, za pomocą którego przewoźnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
3) numery rejestracyjne środka transportu;
4) datę faktycznego rozpoczęcia przewozu towaru;
5) planowaną datę zakończenia przewozu towaru;
6) numer zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1907, 1935 i 1948), o ile są wymagane;
7) dane adresowe miejsca dostarczenia towaru albo miejsce zakończenia przewozu na terytorium kraju;
8) numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi;
9) numer lokalizatora albo numer urządzenia
5. W przypadku dostawy towarów podmiot odbierający uzupełnia zgłoszenie o informację o odbiorze towaru, nie później niż w dniu roboczym następującym po dniu dostarczenia towaru.

Art. 6. 1. W przypadku przewozu towaru z terytorium państwa członkowskiego albo z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju podmiot odbierający jest obowiązany, przed rozpoczęciem przewozu towaru na terytorium kraju, przesłać do rejestru zgłoszenie, uzyskać numer referencyjny dla tego zgłoszenia i przekazać ten numer przewoźnikowi.
2. Zgłoszenie zawiera:
1) dane podmiotu odbierającego obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
2) dane nadawcy towarów obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
3) numer identyfikacji podatkowej podmiotu odbierającego albo numer, za pomocą którego podmiot odbierający jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
4) w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług numer, za pomocą którego nadawca towarów jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej;
5) dane adresowe miejsca dostarczenia towaru;
6) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru.
3. W przypadku przewozu towaru, o którym mowa w ust. 1, przewoźnik jest obowiązany przed rozpoczęciem przewozu towaru na terytorium kraju uzupełnić zgłoszenie o:
1) dane przewoźnika obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
2) numer identyfikacji podatkowej przewoźnika albo numer, za pomocą którego przewoźnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
3) numery rejestracyjne środka transportu;
4) miejsce i datę rozpoczęcia przewozu na terytorium kraju;
5) planowaną datę zakończenia przewozu towaru;
6) numer zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, o ile są wymagane;
7) numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi;
8) numer lokalizatora albo numer urządzenia.
4. Podmiot odbierający uzupełnia zgłoszenie o informację o odbiorze towaru, nie później niż w następnym dniu roboczym po dniu dostarczenia towaru.

Art. 7. 1. W przypadku przewozu towaru z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium drugiego państwa członkowskiego albo państwa trzeciego, przewoźnik jest obowiązany przesłać do rejestru, przed rozpoczęciem przewozu towaru na terytorium kraju, zgłoszenie i uzyskać numer referencyjny dla tego zgłoszenia.
2. Zgłoszenie zawiera:
1) dane przewoźnika obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
2) numer identyfikacji podatkowej przewoźnika albo numer, za pomocą którego przewoźnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej, jeżeli jest obowiązany go posiadać;
3) dane nadawcy towarów obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
4) dane odbiorcy towarów obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
5) datę i miejsce rozpoczęcia przewozu towaru na terytorium kraju;
6) miejsce zakończenia przewozu towaru na terytorium kraju;
7) planowaną datę zakończenia przewozu towaru na terytorium kraju;
8) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru;
9) numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi;
10) numer zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, o ile są wymagane;
11) numery rejestracyjne środka transportu;
12) numer lokalizatora albo numer urządzenia.

Art. 8. 1. Podmiot wysyłający, podmiot odbierający oraz przewoźnik są obowiązani niezwłocznie aktualizować dane zawarte w zgłoszeniu w takim zakresie, w jakim byli obowiązani do ich zgłoszenia.
2. Dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu zawarte w zgłoszeniu nie podlegają aktualizacji.
3. W przypadku gdy przewóz towaru nie zostanie rozpoczęty, odpowiednio podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnik dokonuje aktualizacji zgłoszenia, podając informację o odstąpieniu od przewozu towaru.

Art. 9. 1. Przesyłanie, uzupełnianie i aktualizacja zgłoszenia następują za pośrednictwem Platformy Usług Elektronicznych Skarbowo-Celnych.
2. Podmiot wysyłający, podmiot odbierający i przewoźnik mogą przesyłać, uzupełniać i aktualizować zgłoszenia pod warunkiem, że są zarejestrowanymi użytkownikami Platformy Usług Elektronicznych Skarbowo-Celnych.
3. Przesłanie, uzupełnienie i aktualizacja zgłoszenia przez przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego albo przewoźnika pociągają za sobą skutki dla reprezentowanego.
4. Dokonanie czynności, o których mowa w ust. 1, wymaga uwierzytelnienia na Platformie Usług Elektronicznych Skarbowo-Celnych.
5. W przypadku niedostępności rejestru podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnik, w zakresie swojej właściwości, przesyła do wyznaczonego organu Krajowej Administracji Skarbowej, dokument zastępujący zgłoszenie, zawierający dane, o których mowa w art. 5–7, zwany dalej „dokumentem zastępującym zgłoszenie”, i uzyskuje od właściwego organu Krajowej Administracji Skarbowej potwierdzenie przyjęcia tego dokumentu.
6. W przypadku niedostępności rejestru podmiot wysyłający albo podmiot odbierający jest obowiązany przekazać przewoźnikowi dokument zastępujący zgłoszenie i potwierdzenie przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie.
7. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób przesyłania, uzupełniania i aktualizacji zgłoszenia oraz sposób uwierzytelniania zarejestrowanego użytkownika Platformy Usług Elektronicznych Skarbowo-Celnych, uwzględniając potrzebę sprawnego przesyłania tych dokumentów oraz zapewnienia monitorowania drogowego przewozu towarów;
2) sposób postępowania podmiotów wysyłających, podmiotów odbierających i przewoźników w przypadku niedostępności rejestru, uwzględniając konieczność zapewnienia przekazywania danych, o których mowa w art. 5–7, na potrzeby systemu monitorowania drogowego;
3) organ Krajowej Administracji Skarbowej, do którego jest przesyłane zgłoszenie w przypadku niedostępności rejestru, uwzględniając przygotowanie organizacyjne takiego organu;
4) wzór dokumentu zastępującego zgłoszenie wraz z objaśnieniami, uwzględniając potrzebę ujednolicenia dokumentacji w przypadku niedostępności rejestru.

Art. 10. 1. Przewoźnik jest obowiązany odmówić przyjęcia do przewozu towarów podlegających zgłoszeniu w przypadku nieotrzymania numeru referencyjnego, dokumentu zastępującego zgłoszenie i potwierdzenia przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokumentu, o którym mowa w art. 3 ust. 7.
2. Przewoźnik, przed rozpoczęciem przewozu towaru, jest obowiązany przekazać kierującemu numer referencyjny, dokument zastępujący zgłoszenie i potwierdzenie przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokument, o którym mowa w art. 3 ust. 7.
3. Kierujący, w momencie rozpoczęcia przewozu towaru, jest obowiązany posiadać numer referencyjny, dokument zastępujący zgłoszenie i potwierdzenie przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokument, o którym mowa w art. 3 ust. 7.
4. W przypadku nieotrzymania przez kierującego numeru referencyjnego, dokumentu zastępującego zgłoszenie i potwierdzenia przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokumentu, o którym mowa w art. 3 ust. 7, kierujący jest obowiązany odmówić rozpoczęcia przewozu towaru.
5. Przewoźnik, w trakcie całej trasy przewozu towaru objętego zgłoszeniem, jest obowiązany zapewnić przekazywanie aktualnych danych geolokalizacyjnych środka transportu objętego tym zgłoszeniem.
6. Przewoźnik jest obowiązany wyposażyć środek transportu, o którym mowa w ust. 1, w lokalizator.
7. Przepisu ust. 6 nie stosuje się, jeżeli dane geolokalizacyjne środka transportu są przekazywane do rejestru z zewnętrznego systemu lokalizacji.

Art. 11. 1. Numer referencyjny jest ważny przez 10 dni od dnia jego nadania.
2. W przypadku upływu terminu, o którym mowa w ust. 1, przewóz towaru może być kontynuowany po przesłaniu odpowiednio przez podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnika nowego zgłoszenia i uzyskaniu nowego numeru referencyjnego.

Art. 12. 1. Podmiotami uprawnionymi do korzystania z danych zgromadzonych w rejestrze oraz ich przetwarzania za pomocą telekomunikacyjnego urządzenia końcowego są:
1) w celu wykonywania kontroli przewozu towarów:
a) funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej,
b) Policja,
c) Straż Graniczna,
d) Inspekcja Transportu Drogowego;
2) funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej i pracownicy organów Krajowej Administracji Skarbowej w toku postępowania podatkowego, wykonywania kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej.
2. Szef Krajowej Administracji Skarbowej może wyrazić zgodę na nieodpłatne udostępnianie danych zgromadzonych w rejestrze, na wniosek:
1) organów Policji,
2) organów Inspekcji Transportu Drogowego,
3) organów Straży Granicznej,
4) Ministra Obrony Narodowej,
5) Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,
6) Prezesa Agencji Rezerw Materiałowych
– jeżeli dane te są niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań innych niż określone w ust. 1 pkt 1.
3. Szef Krajowej Administracji Skarbowej na wniosek Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Szefa Agencji Wywiadu, Szefa Służby Wywiadu Wojskowego oraz Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego udostępnia nieodpłatnie dane z rejestru, jeżeli są one niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań. Dane z rejestru są przekazywane funkcjonariuszom tych organów bez konieczności każdorazowego przedstawiania przez nich imiennego upoważnienia wydanego przez te organy, okazywanego wraz z legitymacją służbową.
4. Szef Krajowej Administracji Skarbowej udostępnia organom, o których mowa w ust. 3, dane z rejestru w drodze teletransmisji, jeżeli dane te są niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań oraz jednostka organizacyjna odpowiednio Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego oraz Służby Kontrwywiadu Wojskowego będąca odbiorcą informacji spełnia łącznie następujące warunki:
1) posiada urządzenia umożliwiające odnotowanie w systemie, kto, kiedy, w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2) posiada zabezpieczenia techniczne i organizacyjne uniemożliwiające wykorzystanie danych niezgodnie z celem ich uzyskania;
3) specyfika lub zakres wykonywanych zadań uzasadnia takie udostępnienie.

Art. 13. 1. Kontrola przewozu towarów polega na sprawdzeniu przestrzegania obowiązków w zakresie odpowiednio:
1) dokonywania, uzupełniania i aktualizacji zgłoszenia;
2) zgodności danych zawartych w zgłoszeniu ze stanem faktycznym;
3) posiadania numeru referencyjnego, dokumentu zastępującego zgłoszenie i potwierdzenia przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokumentu, o którym mowa w art. 3 ust. 7,
4) przekazywania aktualnych danych geolokalizacyjnych środka transportu.
2. Kontrola obejmuje weryfikację danych zawartych w dokumentach okazanych przez kierującego, dokonanie oględzin towaru, w tym pobranie próbki towaru, oraz weryfikację wskazań lokalizatora albo zewnętrznego systemu lokalizacji
3. Kontrolę przewozu towarów przeprowadzają funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej.
4. Kontrolę przewozu towarów, przy wykonywaniu swoich ustawowych zadań, mogą również przeprowadzać:
1) funkcjonariusze Policji;
2) funkcjonariusze Straży Granicznej;
3) inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego.
5. Kierujący jest obowiązany w toku kontroli przewozu towarów, na żądanie funkcjonariusza Służby Celno-Skarbowej, funkcjonariusza Policji, funkcjonariusza Straży Granicznej oraz inspektora Inspekcji Transportu Drogowego, zwanego dalej „kontrolującym”:
1) okazać wymagane prawem dokumenty związane z przewozem towaru;
2) podać numer referencyjny właściwy dla dokonywanego przewozu towaru albo udostępnić dokument zastępujący zgłoszenie i potwierdzenie przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie, albo dokument, o którym mowa w art. 3 ust. 7;
3) umożliwić kontrolującemu wykonywanie czynności określonych w ust. 2.
6. W toku kontroli przewozu towarów kontrolującemu, przysługują uprawnienia określone w przepisach regulujących zakres działania kontrolującego. W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania systemu monitorowania drogowego kontrolujący współpracują ze sobą przy wykonywaniu kontroli. Zakres i warunki współpracy kontrolujących określa porozumienie.
7. W przypadku:
1) stwierdzenia nieprawidłowości w toku kontroli lub na żądanie kontrolowanego,
2) pobrania próbki towaru,
3) nałożenia zamknięć urzędowych
– kontrolujący sporządza protokół.
8. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób dokumentowania przeprowadzonej kontroli przewozu towarów, uwzględniając potrzebę zapewnienia sprawnego i skutecznego wykonywania czynności;
2) wzory dokumentów stosowanych w toku kontroli przewozu towarów, uwzględniając potrzebę zapewnienia prawidłowego dokumentowania czynności kontroli oraz jednolitości stosowanej dokumentacji.

Art. 14. W przypadku ujawnienia w trakcie kontroli przewozu towarów niedokonania zgłoszenia, przewóz towarów może być kontynuowany po przesłaniu odpowiednio przez podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnika zgłoszenia i uzyskaniu numeru referencyjnego, z wyjątkiem art. 16 ust. 1.

Art. 15. 1. Jeżeli w trakcie kontroli przewozu towaru stwierdzono, że towar nie odpowiada co do rodzaju, ilości, masy lub objętości towarowi wskazanemu w zgłoszeniu albo przewóz towarów wiąże się ze zwiększonym ryzykiem, na środek transportu lub towar mogą zostać nałożone zamknięcia urzędowe.
2. W przypadku stwierdzenia przez kontrolującego, o którym mowa w art. 13 ust. 4, konieczności pobrania próbki lub nałożenia zamknięć urzędowych może on wezwać do dokonania tych czynności funkcjonariusza Służby Celno-Skarbowej.
3. W przypadku nałożenia zamknięć urzędowych przewoźnik jest obowiązany przedstawić środek transportu do oddziału celnego urzędu celno-skarbowego zlokalizowanego najbliżej miejsca zakończenia przewozu towaru na terytorium kraju w celu usunięcia tych zamknięć.
4. W przypadku nałożenia na środek transportu zamknięć urzędowych pobiera się od przewoźnika kaucję w wysokości 1000 zł.
5. Kaucję pobiera się w formie gotówkowej, za pokwitowaniem na druku ścisłego zarachowania, lub za pomocą instrumentu płatniczego, jeżeli pobierający kaucję dysponuje odpowiednim urządzeniem do autoryzacji transakcji płatniczych.
6. W przypadku pobrania kaucji za pomocą instrumentu płatniczego przewoźnik ponosi koszty opłat i prowizji związanych z taką formą zapłaty.
7. Kaucja jest przechowywana na nieoprocentowanym wyodrębnionym rachunku bankowym wyznaczonego urzędu skarbowego.
8. Kaucję pobraną w formie gotówkowej przekazuje się na rachunek bankowy wyznaczonego urzędu skarbowego, w terminie 3 dni roboczych od dnia pobrania kaucji.
9. Kaucja pobrana:
1) w formie gotówkowej podlega zwrotowi na rachunek bankowy wskazany przez przewoźnika,
2) za pomocą instrumentu płatniczego podlega zwrotowi na rachunek bankowy właściwy dla instrumentu płatniczego
– w terminie 7 dni od dnia usunięcia zamknięć urzędowych, o którym mowa w ust. 3.
10. Kaucja, o której mowa w ust. 4, nie podlega zwrotowi, w przypadku niedopełnienia przez przewoźnika obowiązku, o którym mowa w ust. 3, w terminie 30 dni od daty kontroli. Kaucja stanowi dochód budżetu państwa.
11. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wyznaczy, w drodze rozporządzenia, urząd skarbowy, na którego rachunek bankowy dokonuje się wpłaty kaucji, uwzględniając przygotowanie organizacyjne i techniczne tego urzędu.

Art. 16. 1. Jeżeli w trakcie kontroli przewozu towarów:
1) ujawniono niedokonanie zgłoszenia,
2) nie zostanie przedstawiony przez kierującego numer referencyjny dla dokonywanego przewozu towaru, dokument zastępujący zgłoszenie i potwierdzenie przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokument, o którym mowa w art. 3 ust. 7
– środek transportu lub towar może zostać zatrzymany.
2. Zatrzymany środek transportu wraz z towarem jest kierowany albo usuwany do najbliższego wyznaczonego miejsca, które spełnia warunki przechowywania towarów będących przedmiotem przewozu.
3. Towar zatrzymuje się do czasu ustalenia, przez naczelnika urzędu celno-skarbowego właściwego ze względu na miejsce kontroli przewozu towarów, podmiotu posiadającego prawo do dysponowania towarem jak właściciel w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i złożenia zgłoszenia. W przypadku nieustalenia podmiotu, który posiada prawo do dysponowania towarem jak właściciel, w terminie 60 dni od dnia zatrzymania towaru, orzeka się przepadek towaru na rzecz Skarbu Państwa.
4. Z wnioskiem o orzeczenie przepadku towaru na rzecz Skarbu Państwa występuje do sądu cywilnego naczelnik urzędu celno-skarbowego właściwy ze względu na miejsce kontroli przewozu towarów. Do spraw o przepadek towaru stosuje się odpowiednio przepisy art. 6101–6105 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1822, z późn. zm.[4])).
5. W przypadku towarów łatwo psujących się, termin, o którym mowa w ust. 3, wynosi 3 dni.
6. W przypadku towarów niebezpiecznych w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1834, 1948 i 1954), które wymagają szczególnych warunków przechowywania, termin, o którym mowa w ust. 3, może być skrócony, odpowiednio do właściwości towaru, na zasadach określonych w odrębnych przepisach lub umowach międzynarodowych.

Art. 17. 1. Za usunięcie, strzeżenie i przechowywanie środka transportu lub towaru w wyznaczonym miejscu pobiera się opłaty.
2. Za opłaty, o których mowa w ust. 1, odpowiada solidarnie przewoźnik i podmiot obowiązany do złożenia zgłoszenia.
3. Dyrektor izby administracji skarbowej właściwy dla wyznaczonego miejsca, do którego został skierowany lub usunięty środek transportu wraz z towarem, ustala, w drodze postanowienia, wysokość opłat za usunięcie, strzeżenie i przechowywanie środka transportu lub towaru w wyznaczonym miejscu, osoby obowiązane do ich poniesienia oraz termin i sposób ich uiszczenia.
4. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 3, służy zażalenie.

Art. 18. Zwrot:
1) środka transportu z wyznaczonego miejsca następuje po uiszczeniu opłat dotyczących środka transportu ustalonych w postanowieniu, o którym mowa w art. 17 ust. 3;
2) towaru z wyznaczonego miejsca następuje po uiszczeniu opłat dotyczących towaru ustalonych w postanowieniu, o którym mowa w art. 17 ust. 3, z wyjątkiem art. 31.

Art. 19. 1. Dyrektor izby administracji skarbowej może powierzyć prowadzenie wyznaczonego miejsca innym podmiotom.
2. Opłata za strzeżenie i przechowywanie środka transportu lub towarów w wyznaczonym miejscu, którego prowadzenie powierzono innemu podmiotowi, nie stanowi dochodu budżetu państwa.

Art. 20. 1. Opłatę za strzeżenie i przechowywanie środków transportu lub towarów w wyznaczonym miejscu uiszcza się na rzecz:
1) dyrektora izby administracji skarbowej, w przypadku gdy miejsce to prowadzi dyrektor izby administracji skarbowej;
2) podmiotu, któremu powierzono prowadzenie wyznaczonego miejsca, w przypadku gdy nie prowadzi go dyrektor izby administracji skarbowej.
2. Wysokość stawki kwotowej opłat, o których mowa w art. 17 ust. 1, odpowiada średniej cenie rynkowej usług w zakresie usuwania, strzeżenia i przechowywania środków transportu lub towarów na obszarze właściwości danej izby administracji skarbowej.
3. Ustala się maksymalną wysokość stawek kwotowych opłat, o których mowa w art. 17 ust. 1, za:
1) środek transportu:
a) o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t – za usunięcie – 476 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 39 zł,
b) o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 t do 7,5 t – za usunięcie – 594 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 51 zł,
c) o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 7,5 t do 16 t – za usunięcie – 841 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 73 zł,
d) o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 16 t – za usunięcie – 1239 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 133 zł,
e) przewożący materiały niebezpieczne – za usunięcie – 1508 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 196 zł;
2) towar – za usunięcie – 1508 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 4 zł za 1 m3 albo 0,80 zł za 1 m2 powierzchni magazynowej.
4. Maksymalne stawki opłat, o których mowa w ust. 3, obowiązujące w danym roku kalendarzowym, ulegają corocznie zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego.
5. Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” maksymalne stawki opłat, o których mowa w ust. 3, z uwzględnieniem zasady określonej w ust. 4, obowiązujące w następnym roku kalendarzowym, zaokrąglając je w górę do pełnych złotych, w terminie do dnia 1 grudnia danego roku.

Art. 21. 1. W przypadku niewykonania obowiązku określonego w art. 5 ust. 1 albo art. 6 ust. 1, odpowiednio na podmiot wysyłający albo podmiot odbierający nakłada się karę pieniężną w wysokości 46% wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, nie niższej niż 20 000 zł.
2. W przypadku stwierdzenia, że towar nie odpowiada co do rodzaju, ilości, masy lub objętości towarowi wskazanemu odpowiednio przez podmiot wysyłający albo podmiot odbierający w zgłoszeniu, odpowiednio na podmiot wysyłający albo podmiot odbierający nakłada się karę pieniężną w wysokości 46% różnicy wartości netto towaru zgłoszonego i towaru rzeczywiście przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, nie niższej niż 20 000 zł.
3. W przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podmiotu wysyłającego albo podmiotu odbierającego lub interesem publicznym, na wniosek odpowiednio podmiotu wysyłającego albo podmiotu odbierającego lub z urzędu, organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 albo 2, z uwzględnieniem art. 26 ust. 3.

Art. 22. 1. W przypadku:
1) niedokonania zgłoszenia przez przewoźnika,
2) stwierdzenia, że towar nie odpowiada co do rodzaju, ilości, masy lub objętości towarowi wskazanemu przez przewoźnika w zgłoszeniu
– na przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 20 000 zł.
2. W przypadku gdy przewoźnik nie uzupełni zgłoszenia o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 i art. 6 ust. 3, na przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 5000 zł.
3. W przypadkach uzasadnionych ważnym interesem przewoźnika lub interesem publicznym, na wniosek przewoźnika lub z urzędu, organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 albo 2, z uwzględnieniem art. 26 ust. 3.

Art. 23. Dane dotyczące ilości, masy lub objętości towaru uważa się za prawidłowe, jeżeli stwierdzone rozbieżności w stosunku do ilości, masy lub objętości towaru wskazanego w zgłoszeniu wynoszą nie więcej niż 10%.

Art. 24. 1. W przypadku gdy podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnik:
1) nie wykona obowiązku, o którym mowa w art. 8 ust. 1,
2) zgłosi dane niezgodne ze stanem faktycznym, inne niż dotyczące towaru
– odpowiednio na podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 10 000 zł.
2. Odstępuje się od nałożenia kary pieniężnej za niewykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 8 ust. 1, jeżeli jego niedopełnienie wynikało z niedostępności rejestru.
3. W przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego albo przewoźnika lub interesem publicznym, na wniosek odpowiednio podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego albo przewoźnika lub z urzędu, organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem art. 26 ust. 3.

Art. 25. Jeżeli nie można ustalić wartości netto przewożonego towaru podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, za podstawę nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 21 ust. 1 i 2, przyjmuje się średnią wartość rynkową towaru na rynku krajowym, pomniejszoną o należną kwotę podatku od towarów i usług oraz kwotę podatku akcyzowego.

Art. 26. 1. Karę pieniężną, o której mowa w art. 21 ust. 1 i 2, art. 22 ust. 1 i 2 oraz art. 24 ust. 1, nakłada się w drodze decyzji.
2. Karę pieniężną nakłada naczelnik urzędu celno-skarbowego właściwy dla miejsca kontroli przewozu towarów, z wyjątkiem art. 30.
3. Organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, jeżeli to odstąpienie:
1) nie stanowi pomocy publicznej albo
2) stanowi pomoc de minimis albo pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie, udzieloną z uwzględnieniem warunków dopuszczalności tej pomocy, określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej, albo
3) stanowi pomoc publiczną spełniającą warunki określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 4.
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki odstąpienia od nałożenia kar pieniężnych, mając na uwadze konieczność zapewnienia zgodności z warunkami dopuszczalności udzielania pomocy państwa określonymi przepisami prawa Unii Europejskiej.
5. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201).

Art. 27. 1. Karę pieniężną uiszcza się na rachunek bankowy wyznaczonego urzędu skarbowego w terminie 7 dni od dnia, w którym decyzja o jej nałożeniu stała się ostateczna.
2. Kara pieniężna stanowi dochód budżetu państwa.
3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wyznaczy, w drodze rozporządzenia, urząd skarbowy, na którego rachunek bankowy dokonuje się wpłaty kary pieniężnej, uwzględniając przygotowanie organizacyjne i techniczne tego urzędu.

Art. 28. 1. Kara pieniężna nie może być nałożona, jeżeli od dnia niedopełnienia obowiązku, o którym mowa w art. 5 ust. 1 i 4, art. 6 ust. 1 i 3, art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1, upłynęło 5 lat.
2. Obowiązek zapłaty kary pieniężnej przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin zapłaty.

Art. 29. Kontrolujący, o którym mowa w art. 13 ust. 4, który ujawni naruszenie, za które ustawa przewiduje karę pieniężną, przekazuje dokumenty z przeprowadzonej kontroli przewozu towarów naczelnikowi urzędu celno-skarbowego właściwemu ze względu na miejsce kontroli przewozu towarów.

Art. 30. W przypadku stwierdzenia w trakcie postępowania podatkowego, kontroli podatkowej albo kontroli celno-skarbowej naruszeń podlegających karze pieniężnej, o której mowa w art. 21 ust. 1 albo 2, organ Krajowej Administracji Skarbowej, który ujawnił naruszenie, przekazuje dokumenty związane z ujawnionym naruszeniem naczelnikowi urzędu celno-skarbowego właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę podmiotu podlegającego karze.

Art. 31. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 22 ust. 1 albo 2, jeżeli przewoźnik ma siedzibę w państwie, z którym Rzeczpospolita Polska nie jest związana umową lub porozumieniem o współpracy we wzajemnym dochodzeniu należności bądź możliwość egzekucji należności nie wynika wprost z przepisów międzynarodowych oraz przepisów tego państwa, kontrolujący pobiera kaucję w wysokości odpowiadającej przyszłej karze pieniężnej. Przepisy art. 15 ust. 5–11 stosuje się.
2. W przypadku nieuiszczenia kaucji, o której mowa w ust. 1, środek transportu wraz z towarem jest kierowany albo usuwany do najbliższego wyznaczonego miejsca, które spełnia warunki przechowywania towarów będących przedmiotem przewozu.
3. Zwrot środka transportu wraz z towarem z wyznaczonego miejsca, z wyjątkiem art. 16 ust. 3–6, następuje po uiszczeniu kary pieniężnej, o której mowa w art. 22 ust. 1 albo 2, albo kaucji w wysokości równej wysokości tej kary oraz opłat ustalonych w postanowieniu, o którym mowa w art. 17 ust. 3.
4. W przypadku nieuiszczenia kary pieniężnej w ciągu 60 dni od dnia, w którym decyzja nakładająca karę pieniężną stała się ostateczna, do środka transportu stosuje się odpowiednio przepisy działu II rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.[5])) dotyczące egzekucji należności pieniężnych z ruchomości.

Art. 32. 1. W przypadku stwierdzenia w trakcie kontroli rozpoczęcia przewozu towaru przez kierującego bez numeru referencyjnego, dokumentu zastępującego zgłoszenie i potwierdzenia przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokumentu, o którym mowa w art. 3 ust. 7, kierujący podlega karze grzywny w wysokości od 5000 do 7500 zł.
2. Kontrolującemu będącemu:
1) funkcjonariuszem Służby Celno-Skarbowej,
2) funkcjonariuszem Policji,
3) funkcjonariuszem Straży Granicznej,
4) inspektorem Inspekcji Transportu Drogowego
– przysługuje prawo do nakładania i pobierania grzywny w drodze mandatu karnego, za czyn, o którym mowa w ust. 1.
3. Orzekanie w sprawie nałożenia grzywny, o której mowa w ust. 1, następuje w trybie określonym w ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2016 r. poz. 1713 i 1948).

Art. 33. W ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2016 r. poz. 1782, 1948 i 1955 oraz z 2017 r. poz. 60 i 244) w art. 1 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Policja realizuje także zadania wynikające z ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. poz. …).”.

Art. 34. W ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2016 r. poz. 1713 i 1948) w art. 96 po § 1aa dodaje się § 1ab w brzmieniu:
„§ 1ab. W postępowaniu mandatowym, w sprawach o czyn określony w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. poz. ...) można nałożyć grzywnę w wysokości od 5000 zł do 7500 zł.”.

Art. 35. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1907, 1935 i 1948) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 50 w pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) wykonywanie zadań wynikających z ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. poz. ...).”;
2) w art. 56 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Kary pieniężne oraz grzywny, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2 i 4–7, oraz w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów pobierane przez organy Inspekcji Transportu Drogowego, są przekazywane na wyodrębniony rachunek bankowy Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego.”.

Art. 36. W ustawie z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1947 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 88, 244 i 379) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2:
a) w ust. 1 po pkt 16 dodaje się pkt 16a w brzmieniu:
„16a) wykonywanie zadań wynikających z ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. poz. ...);”,
b) w ust. 2 w pkt 4 wyrazy „w ust. 1 pkt 14–16” zastępuje się wyrazami „w ust. 1 pkt 14–16a”;
2) w art. 67:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Naczelnik urzędu celno-skarbowego może zobowiązać przewoźnika, aby konwój lub określone czynności w ramach konwoju wykonywały wyspecjalizowane jednostki działające w zakresie ochrony osób lub mienia.”,
b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Decyzję o zarządzeniu konwoju doręcza się kierującemu pojazdem. Decyzja jest natychmiast wykonalna.”,
c) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Koszty konwoju ponoszą solidarnie:
1) przewoźnik będący osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą, realizującą usługę przewozu towaru;
2) nadawca towarów będący osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą dokonującą wysyłki towaru będącego przedmiotem przewozu.”.

Art. 37. Z dniem wejścia w życie ustawy tworzy się rejestr zgłoszeń.

Art. 38. 1. Maksymalny limit wydatków z budżetu państwa przeznaczonych na wykonywanie zadań sektora finansów publicznych wynikających z niniejszej ustawy wynosi w roku:
1) 2027 – 17,5 mln zł;
2) 2028 – 22,4 mln zł;
3) 2029 – 10,3 mln zł;
4) 2030 – 10,3 mln zł;
5) 2031 – 10,3 mln zł;
6) 2032 – 10,3 mln zł;
7) 2033 – 10,3 mln zł;
8) 2034 – 10,3 mln zł;
9) 2035 – 10,3 mln zł;
10) 2036 – 10,3 mln zł.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych monitoruje wykorzystanie limitu wydatków, o którym mowa w ust. 1, oraz wdraża mechanizmy korygujące, o których mowa w ust. 3.
3. W przypadku gdy wysokość wydatków po pierwszym półroczu danego roku budżetowego wyniesie więcej niż 65% limitu wydatków przewidzianych na dany rok, dysponent środków zmniejsza wysokość środków przeznaczonych na wydatki w drugim półroczu o kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy wysokością tego limitu a kwotą przekroczenia wydatków.
4. W przypadku gdy wysokość wydatków w poszczególnych miesiącach jest zgodna z planem finansowym, przepisu ust. 3 nie stosuje się.

Art. 39. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem przepisów art. 21–32, art. 34 oraz art. 35 pkt 2, które wchodzą w życie z dniem 1 maja 2027 r.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa z dnia 2 listopada 2026 r. o ochronie zdrowia przed następstwami korzystania z solarium

Art. 1. 1. Ustawa określa:
1) zadania organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego w zakresie ochrony zdrowia społeczeństwa przed następstwami korzystania z solarium;
2) szczególne warunki świadczenia usług w zakresie udostępniania solarium.
2. Przepisów ustawy nie stosuje się do urządzeń elektrycznych wyposażonych w lampy UV, wykorzystywanych przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych w rozumieniu art. 5 pkt 40 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1793, z późn. zm.).

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) małoletni – osobę, która nie ukończyła 18. roku życia;
2) podmiot świadczący usługi w zakresie udostępniania solarium – osobę fizyczną, osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która świadczy usługi w zakresie udostępniania solarium, niezależnie od formy prawnej, w jakiej prowadzi tę działalność oraz zasad, na jakich udostępnia solarium;
3) promocja – publiczne rozdawanie rekwizytów związanych z usługami w zakresie udostępniania solarium, oferowanie konsumentom tych usług po cenie niższej od normalnie stosowanej, organizowanie premiowanej sprzedaży usług w zakresie udostępniania solarium lub konkursów opartych na ich zakupie, a także innych form publicznego zachęcania do korzystania z solarium, bez względu na formę dotarcia do adresata;
4) reklama – rozpowszechnianie informacji o usługach w zakresie udostępniania solarium lub symboli graficznych z nimi związanych, służące popularyzowaniu korzystania z solarium, z wyłączeniem informacji używanych do celów handlowych pomiędzy podmiotami świadczącym usługi w zakresie udostępniania solarium oraz zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem solariami;
5) solarium – urządzenie elektryczne wyposażone w lampy UV, wykorzystywane do naświetlania skóry w celu wywołania opalenizny (hiperpigmentacji).

Art. 3. 1. Organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego są obowiązane do podejmowania działań mających na celu ochronę zdrowia społeczeństwa przed następstwami korzystania z solarium.
2. Działania, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności:
1) upowszechnianie wiedzy na temat szkodliwości korzystania z solarium, w szczególności wśród dzieci i młodzieży;
2) minimalizowanie negatywnych następstw korzystania z solarium;
3) leczenie osób uzależnionych od solarium;
4) profilaktykę nowotworów skóry, w szczególności czerniaka złośliwego.
3. W ramach działań, o których mowa w ust. 1, organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego mogą współdziałać z samorządami zawodów medycznych, organizacjami społecznymi, w tym organizacjami pacjentów, oraz innymi podmiotami zainteresowanymi wsparciem działań, o których mowa w ust. 1.

Art. 4. Zabrania się reklamy i promocji usług w zakresie udostępniania solarium, w szczególności:
1) w telewizji, radiu, prasie, kinach, podmiotach leczniczych, szkołach i placówkach oświatowo-wychowawczych, na terenie obiektów sportowo-rekreacyjnych oraz w innych miejscach publicznych;
2) na plakatach, w tym plakatach wielkoformatowych;
3) w środkach usług informatycznych.

Art. 5. 1. Zabrania się udostępniania solarium małoletnim.
2. W przypadku wątpliwości co do pełnoletności osoby zamierzającej skorzystać z solarium, osoba udostępniająca solarium uprawniona jest do żądania okazania przez tę osobę dokumentu potwierdzającego jej wiek.
3. W razie nieokazania dokumentu, o którym mowa w ust. 2, osoba udostępniająca solarium odmawia udostępnienia solarium.

Art. 6. 1. Podmiot świadczący usługi w zakresie udostępniania solarium obowiązany jest umieścić w miejscu udostępniania solarium czytelne i widoczne informacje:
1) o treści: „Zakaz udostępniania solarium osobom, które nie ukończyły 18. roku życia (art. 5 ust. 1 ustawy z dnia ... o ochronie zdrowia przed następstwami korzystania z solarium)”;
2) o ryzyku związanym z korzystaniem z solarium.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wielkość, wzór i sposób umieszczenia informacji, o których mowa w ust. 1, oraz treść informacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, mając na względzie ich czytelność dla adresatów oraz zwiększenie świadomości społeczeństwa w zakresie szkodliwości korzystania z solarium.

Art. 7. 1. Kontroli świadczenia usług w zakresie udostępniania solarium dokonują organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej i inne organy w zakresie posiadanych kompetencji określonych w ustawach regulujących ich funkcjonowanie oraz na zasadach wskazanych w tych ustawach.
2. W przypadku wątpliwości co do pełnoletności osoby korzystającej z solarium, organy, o których mowa w ust. 1, są uprawnione do żądania okazania przez tę osobę dokumentu potwierdzającego jej wiek.

Art. 8. 1. Organy, o których mowa w art. 7 ust. 1, mogą, w drodze decyzji, nałożyć na podmiot świadczący usługi w zakresie udostępniania solarium karę pieniężną w wysokości od 1.000 zł do 50.000 zł za:
1) udostępnienie solarium małoletniemu;
2) nieumieszczenie w miejscu udostępniania solarium informacji, o których mowa w art. 6 ust. 1, albo umieszczenie informacji niespełniających wymagań określonych w tym przepisie lub w przepisach wydanych na podstawie art. 6 ust. 2;
3) reklamę lub promocję usług w zakresie udostępniania solarium;
4) utrudnianie przeprowadzenia kontroli świadczenia usług w zakresie udostępniania solarium.
2. Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, uwzględnia się w szczególności rodzaj i okoliczności naruszenia oraz jego potencjalny wpływ na zagrożenie dla zdrowia publicznego.
3. Karę pieniężną uiszcza się na rachunek budżetu państwa, wskazany przez organ, o którym mowa w art. 7 ust. 1, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o wymierzeniu tej kary stała się ostateczna. Od kary pieniężnej nieuiszczonej w terminie nalicza się odsetki ustawowe.
4. W sprawach dotyczących kary pieniężnej stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, 648, 768, 935, 1428 i 1537), z tym że uprawnienia organu podatkowego przysługują organowi, o którym mowa w art. 7 ust. 1.

Art. 9. W ustawie z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2017 r. poz. 1261) w art. 4 w ust. 1 w pkt 10 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 11 w brzmieniu:
„11) wymagań określonych w ustawie z dnia .... o ochronie zdrowia przed następstwami korzystania z solarium (Dz. U. poz. …).”.

Art. 10. W ustawie z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1414) w art. 16b w ust. 1 w pkt 6 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 7 w brzmieniu:
„7) usług w zakresie udostępniania solarium, w zakresie uregulowanym ustawą z dnia ... o ochronie zdrowia przed następstwami korzystania z solarium (Dz. U. poz. …).”.

Art. 11. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria