Rządowe Centrum Legislacji

Konstytucyjny organ władzy wykonawczej w latach 2038-2040
Awatar użytkownika
Aleksander Sternicki
Posty: 1127
Rejestracja: 22 paź 2023, 10:39

Re: Rządowe Centrum Legislacji

Postautor: Aleksander Sternicki » 27 sty 2025, 11:11

Numer projektu: UA020
Tytuł: Projekt ustawy o systemie kaucyjnym dla opakowań
Osoba odpowiedzialna: Zuzanna Rudzińska-Bluszcz
Organ odpowiedzialny: MEiŚ
Założenia: Projekt tworzy ramy funkcjonowania systemu kaucyjnego dla opakowań i wprowadza odpowiedzialność wprowadzających opakowania i wprowadzających produkty w opakowaniach za selektywne zbieranie opakowań i odpadów opakowaniowych.


Ustawa

o systemie kaucyjnym dla opakowań


Art. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) kaucja - oznacza osobną kwotę pieniężną doliczaną do ceny brutto produktu związaną z opakowaniem produktu, która ma służyć zapewnieniu, by odpad opakowaniowy wrócił do operatora i został zagospodarowany według priorytetów określonych w hierarchii gospodarowania odpadami,
2) opakowanie zwrotne - oznacza opakowanie produktu, od którego przy sprzedaży pobierana jest kaucja doliczona do ceny brutto produktu,
3) wprowadzający opakowania – oznacza przedsiębiorcę w rozumieniu art. 8 pkt. 22 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 roku o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi,
4) wprowadzający produkty w opakowaniach – oznacza przedsiębiorcę w rozumieniu art. 8 pkt. 23 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 roku o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi,
5) system kaucyjny - obowiązkowy system, w którym przy sprzedaży produktów w opakowaniach jednorazowego albo wielokrotnego użytku pobierana jest kaucja, która jest zwraca odpowiednio oddającemu odpady albo opakowanie w momencie jego zwrotu.

Art. 2. Kaucje stosuje się do wszystkich opakowań jednostkowych w rozumieniu art. 3 i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 roku o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi z wyjątkiem opakowań po mleku i produktach mlecznych.

Art. 3. Wprowadzający opakowania:
1) stosują kaucję za opakowania,
2) wyraźnie w sposób zindywidualizowany oznakowują opakowania objęte systemem kaucyjnym w taki sposób, aby uniemożliwić wielokrotne rozliczanie kaucji za to samo opakowanie,
3) prowadzą ewidencję cen produktów oraz kwot kaucji.

Art. 4. Wprowadzający produkty w opakowaniach:
1) tworzą system kaucyjny lub przystępują do systemu kaucyjny utworzonego przez inny podmiot,
2) wskazują kwotę kaucji na etykiecie cenowej produktu,
3) przyjmują opakowanie zwrotne bez ograniczeń ilościowych i nie warunkując przyjęcia opakowania od dokonania zakupu towaru,
4) gromadzą odpady, na które składają się opakowania zwrotne,
5) zwracają kaucję w pełnej wysokości użytkownikom końcowym w zamian za zwrot opakowania zwrotnego, nie żądając wykazania przez użytkownika końcowego, że uiścił on kaucję,
6) prowadzą ewidencję nabytych i sprzedanych produktów w opakowaniach, wysokości pobranych, zwróconych i niezwróconych kaucji oraz
liczby, pojemności i masy zebranych opakowań zwrotnych z podziałem na poszczególne jednostki odpadów opakowaniowych,
7) przekazują podmiotom prowadzącym selektywną zbiórkę odpadów w ramach zawartej z nimi umowy opakowania zwrotne do ponownego użycia lub odpady opakowaniowe do przetworzenia.

Art. 5. W celu realizacji obowiązków, o których mowa w art. 4, wprowadzający produkty w opakowaniach jest zobowiązany utworzyć i utrzymywać system kaucyjny samodzielnie albo ustanowić przedstawiciela niedziałającego w celu osiągnięcia zysku dla grupy wprowadzających i przystąpić do utworzonego przez ten podmiot systemu kaucyjnego nie później niż 12 miesięcy od wejścia w życie ustawy.

Art. 6. Wprowadzający produkty w opakowaniach może powierzyć zadania określone w art. 4 pkt 1, 3-4 i 7 na podstawie zawartej umowy przedstawicielowi prowadzącemu system kaucyjny.

Art. 7. System kaucyjny:
1) obejmuje terytorium kraju, na którym oferowane są produkty objęte systemem kaucyjnym,
2) zapewnia powszechny i równy dostęp dla konsumentów oraz przedsiębiorców posiadających w ofercie produkty w opakowaniach objętych danym systemem kaucyjnym bez względu na ich powierzchnię,
3) nie wymaga okazania dowodu zakupu produktu w opakowaniu w celu zwrotu pobranej przy zakupie kaucji.

Art. 8. Koszty związane z systemem kaucyjnym oraz koszty transportu, odzysku, recyklingu i utylizacji opakowań zwrotnych finansowane są ze sprzedaży zebranego surowca, nieodebranych kaucji oraz opłat podmiotów wprowadzających opakowania.

Art. 9. Wprowadzający produkty w opakowaniach może odmówić zwrotu kaucji, jeśli opakowanie:
1) nie ma oznaczenia wskazującego, że zostało objęte systemem kaucyjnym,
2) z uwagi na uszkodzenie lub odkształcenie nie można stwierdzić, czy zostało objęte systemem kaucyjnym,
3) nie ma widocznej etykiety i nadającego się od odczytu kodu kreskowego, umożliwiających ustalenie producenta,
4) nie zostało opróżnione.

Art. 10. Minister właściwy do spraw środowiska określi w drodze rozporządzenia szczegółowe warunki prowadzenia ewidencji ilości i rodzajów zebranych opakowań zwrotnych kierując się koniecznością zapewnienia jednolitych zasad obliczania osiągniętych poziomów recyklingu odpadów opakowanych oraz przepisami przyjętymi w tym zakresie przez Komisję Europejską.

Art. 11. Nadzór nad przestrzeganiem przepisów ustawy sprawuje Inspekcja Handlowa, działając na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej.

Art. 12. Administracyjnej karze pieniężnej, zwanej dalej „karą pieniężną”, podlega ten, kto:
1) wbrew przepisom art. 3 i art. 4 nie realizuje obowiązków związanych stosowaniem kaucji i działaniem systemu kaucyjnego,
2) wbrew przepisom art. 3 pkt 3 i art. 4 pkt 6 nie prowadzi ewidencji lub prowadzi ją niezgodnie ze stanem faktycznym.

Art. 13. Kary pieniężne wynoszą od 1 000 zł do 1 000 000 zł.

Art. 14.
1. Kary pieniężne wymierza, w drodze decyzji, właściwy wojewódzki inspektor inspekcji handlowej.
2. Należności z tytułu kar pieniężnych stanowią dochód budżetu państwa.
3. W sprawach dotyczących kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wojewódzkiemu inspektorowi inspekcji handlowej.

Art. 15. W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w art. 29a w ust. 7 pkt 3 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) kaucji za opakowania, pobieranej zgodnie z przepisami ustawy o systemie kaucyjnym dla opakowań.”.

Art. 16. W ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach w art. 45 ust. 1 pkt 1 uzyskuje brzmienie:
"1) Podmiot prowadzący działalność inną niż działalność gospodarcza w zakresie gospodarowania odpadami, który zbiera odpady opakowaniowe i odpady w postaci zużytych artykułów konsumpcyjnych, w tym zbieranie leków i opakowań po lekach przez apteki, przyjmowanie zużytych artykułów konsumpcyjnych w sklepach, systemy kaucyjne, systemy zbierania odpadów w szkołach, placówkach oświatowo-wychowawczych, urzędach i instytucjach (nieprofesjonalna działalność w zakresie zbierania odpadów);".

Art. 17. W ustawie z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w art. 3b:
1) ust. 2 uzyskuje brzmienie:
"2. Poziom przygotowania do ponownego użycia i recyklingu odpadów komunalnych, o których mowa w ust. 1 pkt 1 oblicza się jako stosunek masy odpadów komunalnych przygotowanych do ponownego użycia i poddanych recyklingowi uwzględniając w tej masie odpady zebrane w ramach systemu kaucyjnego na terenie gminy do masy wytworzonych odpadów komunalnych.";
2) dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
"3. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, sposób obliczania poziomów przygotowania do ponownego użycia i recyklingu oraz warunki zaliczania masy odpadów komunalnych do masy odpadów komunalnych przygotowanych do ponownego użycia i poddanych recyklingowi, kierując się koniecznością możliwości zweryfikowania osiągnięcia tych poziomów przez każdą gminę.".

Art. 18. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2040 roku.

Awatar użytkownika
Aleksander Sternicki
Posty: 1127
Rejestracja: 22 paź 2023, 10:39

Re: Rządowe Centrum Legislacji

Postautor: Aleksander Sternicki » 07 lut 2025, 1:19

Numer projektu: UA021
Tytuł: Projekt ustawy o systemie zarządzania kryzysowego, ochronie ludności i obronie cywilnej
Osoba odpowiedzialna: Artur Mroczek
Organ odpowiedzialny: MSW
Założenia: Projekt w sposób systemowy i kompleksowy porządkuje kwestie zarządzania kryzysowego, ochrony ludności i obrony cywilnej. Tworząc nowoczesny system zapewnienia bezpieczeństwa obywateli.


Ustawa

o systemie zarządzania kryzysowego, ochronie ludności i obronie cywilnej


Art. 1. W celu zapewnienie właściwego poziomu bezpieczeństwa, skutecznego przeciwdziałania wszelkiego typu niebezpieczeństwom, a w sytuacjach kryzysowych przywrócenia z wykorzystaniem dostępnych sił i zasobów w jak najkrótszym czasie stanu pierwotnego tworzy się system zarządzania kryzysowego. W ramach tego systemy w celu zapewnienia ochrony zdrowia i życia ludności przebywającej na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej tworzy się powszechny system ochrony ludności i obrony cywilnej.

Art. 2. Zarządzanie kryzysowe to działalność organów administracji publicznej będąca elementem kierowania bezpieczeństwem narodowym, która polega na zapobieganiu sytuacjom kryzysowym, przygotowaniu do przejmowania nad nimi kontroli w drodze zaplanowanych działań, reagowaniu w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowych, usuwaniu ich skutków oraz odtwarzaniu zasobów i infrastruktury krytycznej.

Art. 3. Ochrona ludności stanowi działalność organów administracji publicznej i podmiotów ochrony ludności mającą na celu zapewnienie ochrony życia i zdrowia osób przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz ochronę mienia, środowiska naturalnego i dziedzictwa kulturalnego na wypadek sytuacji kryzysowych i stanów nadzwyczajnych oraz w sytuacji zewnętrznego zagrożenia bezpieczeństwa państwa i w czasie wojny.

Art. 4. Obrona cywilna to realizacja zadań humanitarnych mających na celu ochronę ludności cywilnej, zakładów pracy, infrastruktury krytycznej, urządzeń użyteczności publicznej i dóbr kultury przed niebezpieczeństwami wynikającymi z działań zbrojnych, katastrof technicznych lub klęsk żywiołowych i przezwyciężanie ich bezpośrednich następstw, jak też zapewnienie warunków koniecznych do przetrwania ludności, udzielanie pomocy poszkodowanym po wprowadzeniu stanu wojennego i w czasie wojny w rozumieniu art. 61 pierwszego Protokołu dodatkowego do Konwencji genewskich z dnia 12 sierpnia 1949 r. dotyczącego ochrony ofiar międzynarodowych konfliktów zbrojnych sporządzonego w Genewie dnia 8 czerwca 1977 r. oraz współdziałanie w zwalczaniu klęsk żywiołowych i zagrożeń środowiska oraz usuwaniu ich skutków zgodnie z ustawą z 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej.

Art. 5. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) sytuacja kryzysowa – sytuacja wpływającą negatywnie na poziom bezpieczeństwa ludzi, mienia lub środowiska, a także dostępu do usług kluczowych, wywołującą znaczne ograniczenia w działaniu właściwych organów administracji publicznej ze względu na nieadekwatność posiadanych sił i środków;
2) infrastruktura krytyczna – systemy oraz wchodzące w ich skład powiązane ze sobą funkcjonalnie obiekty, w tym obiekty budowlane, urządzenia, instalacje, usługi kluczowe dla bezpieczeństwa państwa i jego obywateli oraz służące zapewnieniu sprawnego funkcjonowania organów administracji publicznej, a także instytucji i przedsiębiorców. Infrastruktura krytyczna obejmuje systemy:
a) zaopatrzenia w energię, surowce energetyczne i paliwa,
b) łączności,
c) sieci teleinformatycznych,
d) finansowe,
e) zaopatrzenia w żywność,
f) zaopatrzenia w wodę,
g) ochrony zdrowia,
h) transportowe,
i) ratownicze,
j) zapewniające ciągłość działania administracji publicznej,
k) produkcji, składowania, przechowywania i stosowania substancji chemicznych i promieniotwórczych, w tym rurociągi substancji niebezpiecznych;
3) europejska infrastruktura krytyczna – systemy oraz wchodzące w ich skład powiązane ze sobą funkcjonalnie obiekty, w tym obiekty budowlane, urządzenia i instalacje kluczowe dla bezpieczeństwa państwa i jego obywateli oraz służące zapewnieniu sprawnego funkcjonowania organów administracji publicznej, a także instytucji i przedsiębiorców, wyznaczone w systemach, o których mowa w pkt 2 lit. a) i h), w zakresie energii elektrycznej, ropy naftowej i gazu ziemnego oraz transportu drogowego, kolejowego, lotniczego, wodnego śródlądowego, żeglugi oceanicznej, żeglugi morskiej bliskiego zasięgu i portów, zlokalizowane na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny wpływ na co najmniej dwa państwa członkowskie;
4) ochrona infrastruktury krytycznej – wszelkie działania zmierzające do zapewnienia bezpieczeństwa, funkcjonalności, ciągłości działań i integralności infrastruktury krytycznej w celu zapobiegania zagrożeniom, ryzykom lub słabym punktom oraz ograniczenia i neutralizacji ich skutków oraz szybkiego odtworzenia tej infrastruktury na wypadek awarii, ataków oraz innych zdarzeń zakłócających jej prawidłowe funkcjonowanie;
5) krajowy system zarządzania kryzysowego – jednolity, zautomatyzowany, odporny na uszkodzenia (redundantny), sieciocentryczny system telekomunikacyjny przeznaczony do kierowania, monitorowania bieżącej sytuacji oraz zarządzania bazami danych sił i środków dedykowanych do zarządzania kryzysowego i obrony cywilnej;
7) organizacja obrony cywilnej – organizacje, o których mowa w pierwszym Protokole dodatkowym do Konwencji genewskich z dnia 12 sierpnia 1949 r. dotyczącym ochrony ofiar międzynarodowych konfliktów zbrojnych sporządzonego w Genewie dnia 8 czerwca 1977 r.;
8) planowanie cywilne - zespół przedsięwzięć planistycznych, zapewniających w sytuacjach kryzysowych oraz w czasie stanów nadzwyczajnych i w czasie wojny optymalne wykorzystanie dostępnych zasobów w celu osiągnięcia poprawnego funkcjonowania struktur państwa oraz wypełnienia zadań ochrony ludności
8) formacja obrony cywilnej – podstawowa jednostka organizacyjna przeznaczone do wykonywania zadań obrony cywilnej; formacje obrony cywilnej składają się z pododdziałów obrony cywilnej przeznaczonych do wykonywania zadań ogólnych lub specjalnych.

Art. 6.
1. Zarządzanie kryzysowe obejmuje fazy zapobiegania, przygotowania, reagowania i odbudowy:
2. Faza zapobiegania polega na eliminowaniu lub ograniczaniu prawdopodobieństwa sytuacji kryzysowej albo ograniczaniu jej skutków.
3. Faza przygotowania polega na zaplanowaniu procedur reagowania w sytuacjach kryzysowych, a także na podejmowaniu dzialań mających na celu zapewnienie zasobów, niezbędnych do skutecznego reagowania.
4. Faza reagowania polega na podejmowaniu przedsięwzięć, zmierzających do zahamowania rozwoju sytuacji kryzysowej, udzielenia pomocy poszkodowanym oraz do ograniczenia zniszczeń i strat.
5. Faza odbudowy polega na przywracaniu stanu sprzed sytuacji kryzysowej.

Art. 7.
Obowiązek podjęcia działań w zakresie zarządzania kryzysowego spoczywa na tym z organów administracji publicznej, który pierwszy otrzymał informację o wystąpieniu sytuacji kryzysowej. Organ ten niezwłocznie informuje o zaistniałej sytuacji organy odpowiednio bezpośrednio wyższego, niższego stopnia oraz przedstawia swoją opinię, co do możliwości realizacji dzialań.

Art. 8. Do podstawowych zadań ochrony ludności należy zapewnienie niezbędnych warunków życia i funkcjonowania społeczności lokalnych w sytuacjach kryzysowych i w stanach nadzwyczajnych, w tym:
1) prowadzenie działań ratowniczych i ewakuacja w sytuacjach zagrożenia;
2) zapewnienie funkcjonowania służb użyteczności publicznej;
3) zapewnienie opieki medycznej i psychologicznej oraz pomocy społecznej;
4) pomoc humanitarna;
5) zapewnienie porządku publicznego i przestrzegania prawa;
6) ostrzeganie i alarmowanie ludności.

Art. 9. Podmiotami realizującymi zadania ochrony ludności, zwanymi dalej "podmiotami ochrony ludności", są:
1) organy administracji publicznej;
2) urzędy obsługujące organy administracji publicznej;
3) podmioty krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego;
4) ochotnicze straże pożarne i inne podmioty ratownicze;
5) zakłady opieki zdrowotnej;
6) samorządowe jednostki organizacyjne;
7) podmioty zarządzające systemami monitorowania zagrożeń;
8) podmioty realizujące ostrzeganie i alarmowanie ludności;
9) podmioty, które w ramach swoich zadań ustawowych lub statutowych, realizują zadania ochrony ludności.

Art. 10. Organami administracji publicznej właściwymi w zakresie ochrony ludności są:
1) wójt (burmistrz, prezydent miasta)
2) starosta;
3) wojewoda;
4) minister;
5) szef Obrony Cywilnej;
6) Rada Ministrów.

Art. 11.
1. Odpowiedzialność za funkcjonowanie systemu zarządzania kryzysowego oraz systemu ochrony ludności i obrony cywilnej w Rzeczypospolitej Polskiej spoczywa na Radzie Ministrów.
2. Ministrem właściwym w zakresie koordynacji spraw dotyczących budowy tych systemów w Rzeczpospolitej Polskiej jest minister właściwy do spraw wewnętrznych.
3. Administracja rządowa w województwach w celu podnoszenia efektywności budowy systemu zarządzania kryzysowego, systemu ochrony ludności i obrony cywilnej, infrastruktury niezbędnej do ratowania życia i zdrowia ludzi oraz utrzymania ciągłości działania zarządzanej przez samorząd infrastruktury może zlecać samorządom realizację zadań finansowanych w formie dotacji celowych.

Art. 12.
1. Rada Ministrów kieruje zarządzaniem kryzysowym, ochroną ludności i obroną cywilną na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w ramach Rządowego Komitetu Bezpieczeństwa, zwanego dalej "Komitetem".
2. Przewodniczącym Komitetu jest Prezes Rady Ministrów.
3. W przypadkach niecierpiących zwłoki zarządzanie kryzysowe, ochronę ludności i obronę cywilną sprawuje Szef Obrony Cywilnej Rzeczypospolitej Polskiej, zwany dalej "Szefem OC", jednoosobowo, zawiadamiając niezwłocznie o swoich działaniach Prezesa Rady Ministrów.
4. Decyzje, o których mowa w ust. 3 podlegają rozpatrzeniu na najbliższym posiedzeniu Komitetu.
5. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze zarządzenia, skład, organizację i tryb pracy Komitetu, z uwzględnieniem rozwiązań pozwalających na niezwłoczne zebranie się Komitetu i zapewnienie uzyskania pełnej informacji o zdarzeniach będących przedmiotem posiedzenia.

Art. 13.
1. Obsługę Rady Ministrów, Prezesa Rady Ministrów i Komitetu w sprawach zarządzania kryzysowego, ochrony ludności i obrony cywilnej zapewnia Rządowe Centrum Bezpieczeństwa, zwane dalej "Centrum".
2. Centrum pełni funkcję krajowego centrum zarządzania kryzysowego.
3. Centrum kieruje dyrektor powoływany i odwoływany przez Prezesa Rady Ministrów.
4. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, organizację i tryb działania Centrum, uwzględniając potrzebę ciągłości funkcjonowania Centrum.

Art. 14.
1.Zadania z zakresu zarządzania kryzysowego, ochrony ludności i obrony cywilnej wykonuje w imieniu Rady Ministrów Szef OC.
2.Obsługę administracyjną Szefa OC zapewnia Urząd Obrony Cywilnej, zwany dalej "Urzędem". Strukturę Urzędu oraz szczegółowy sposób jego funkcjonowania określa Szef OC drodze zarządzenia.
3. Szef OC kieruje Urzędem osobiście lub przez swoich zastępców.
4. Urząd i jego działalność finansowane są z budżetu państwa.
5. Działalność Szefa OC podlega kontroli Sejmu. Szef OC składa Sejmowi roczne sprawozdanie z działalności.
6. Wojewodowie, starostowie, wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miasta) oraz inne osoby i organy właściwe w zakresie zarządzania kryzysowego, ochrony ludności i obrony cywilnej wspierają Szefa OC w realizacji jego zadań.

Art. 15.
1. Szefa OC powołuje Prezes Rady Ministrów na 4 letnią kadencję.
2. Szefem OC może zostać osoba, która:
1) posiada obywatelstwo Polskie;
2) korzysta z pełni praw publicznych;
3) nie jest skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;
4) daje rękojmie należytego wykonania zadań;
5) daję rękojmie zachowania w tajemnicy informacji niejawnych.
3. Odwołanie Szefa OC przed upływem kadencji następuje na skutek rezygnacji z zajmowanego stanowiska, zaprzestania spełniania któregokolwiek z warunków określonych w ust. 2, długotrwałej choroby trwającej nieprzerwanie powyżej 3 miesięcy lub śmierci.

Art. 16.
1. Ministrowie i kierownicy urzędów centralnych, wojewodowie, starostowie i wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) powołują zespoły zarządzania kryzysowego.
2. Do zadań zespołów, o których mowa w ust. 1, należy:
1) dokonywanie okresowej oceny zagrożeń;
2) opiniowanie projektów planów ochrony ludności;
3) opiniowanie wykazu obiektów, instalacji i urządzeń wchodzących w skład infrastruktury krytycznej w ramach swoich właściwości;
4) wypracowywanie wniosków i propozycji dotyczących zapobiegania i przeciwdziałania zagrożeniom.
3. Prezes Rady Ministrów w drodze rozporządzenia określi strukturę organizacyjną i szczegółowy zakres obowiązków zespołów zarządzania kryzysowego mając na celu zapewnienie sprawnego funkcjonowania zespołów.

Art. 17.
1. Ministrowie i kierownicy urzędów centralnych, wojewodowie, starostowie i wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) powołują centra zarządzania kryzysowego.
2. Właściciel, dyrektor, kierownik zakładu pracy zaliczanego do infrastruktury krytycznej tworzy Zakładowe Centrum Zarządzania Kryzysowego.
3. Do zadań centrów, o których mowa w ust. 1 i 2, należy:
1) pełnienie całodobowego dyżuru w celu zapewnienia przepływu informacji na potrzeby zarządzania kryzysowego;
2) współdziałanie z centrami ochrony ludności innych organów i podmiotów;
3) nadzór nad funkcjonowaniem systemu wykrywania i alarmowania oraz systemu wczesnego ostrzegania ludności;
4) współpraca z podmiotami realizującymi monitoring środowiska;
5) współdziałanie z podmiotami prowadzącymi akcje ratownicze, poszukiwawcze i humanitarne;
6) dokumentowanie działań podejmowanych przez centrum;
7) realizacja zadań stałego dyżuru na potrzeby podwyższania gotowości obronnej państwa.
3. Prezes Rady Ministrów w drodze rozporządzenia określi strukturę organizacyjną i szczegółowy zakres obowiązków centrów zarządzania kryzysowego mając na celu zapewnienie sprawnego funkcjonowania centrów.

Art. 18. W celu zapewnianie zdrowia i życia obywateli władze każdej gminy, powiatu oraz województwa mają obowiązek budowy na terenie zarządzanego samorządu terytorialnego lokalnych systemów zarządzania kryzysowego oraz ochrony ludności i obrony cywilnej w oparciu o zasoby własne.

Art. 19. Zadanie budowy lokalnych systemów zarządzania kryzysowego oraz ochrony ludności i obrony cywilnej w oparciu o zasoby własne spoczywa także na jednostkach pomocniczych gminnego samorządu terytorialnego w postaci sołectw dla gmin wiejskich oraz dzielnic dla gmin miejskich.

Art. 20.
1. Szef OC, wojewoda, starosta lub wójt (burmistrz, prezydent miasta) przy pomocy zespołów, o których mowa w art. 14, w sytuacji kryzysowej, koordynują i nadzorują działania organów administracji publicznej oraz innych podmiotów, dla których zadania przewidziano w planach ochrony ludności, odpowiednio na obszarze kraju, województwa, powiatu i gminy.
2. W związku z sytuacją kryzysową, w zależności od jej charakteru i rozwoju, może następować przejmowanie lub przekazywanie koordynacji działań między organami, o których mowa w ust. 1.
3. W związku ze zdarzeniem o charakterze terrorystycznym koordynację działań organów administracji publicznej oraz innych podmiotów, dla których zadania przewidziano w planach ochrony ludności, przejmuje właściwy wojewoda.
4. Szef OC może w każdej chwili przejąć koordynację działań, o której mowa w ust. 3, informując o tym niezwłocznie Prezesa Rady Ministrów.
5. W sytuacji kryzysowej Prezes Rady Ministrów może wydawać polecenia obowiązujące wszystkie podmioty systemu zarządzania kryzysowego i podmioty ochrony ludności.

Art. 21. Do zadań wójta (burmistrza, prezydenta miasta), starosty, wojewody i szefa OC w zakresie systemu zarządzania kryzysowego oraz systemu ochrony ludności i obrony cywilnej należy:
1) realizacja zadań z zakresu ochrony ludności, planowania cywilnego i zarządzania kryzysowego;
2) inicjowanie i organizowanie współpracy pomiędzy podmiotami ochrony ludności działającymi na jego obszarze;
3) zarządzanie, organizowanie i prowadzenie szkoleń i ćwiczeń z zakresu reagowania na potencjalne zagrożenia;
4) opracowywanie i uzgadnianie planów zarządzania kryzysowego.

Art. 22.
1. W celu dokonania oceny ryzyka zidentyfikowanych zagrożeń szef OC opracowuje Krajową Ocenę Ryzyka. Rada Ministrów przyjmuje Krajową Ocenę Ryzyka w drodze uchwały.
2. Wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, wojewoda oraz szef OC, w ramach planowania cywilnego uwzględniając Krajową Ocenę Ryzyka opracowują plany zarządzania kryzysowego odpowiednio gminy, powiatu, województwa i kraju, w tym sposoby ograniczenia ryzyka oraz procedury reagowania kryzysowego określające zespół przedsięwzięć na wypadek sytuacji kryzysowych i stanów nadzwyczajnych.

Art. 23
1. Władze każdej gminy, powiatu oraz województwa w ramach podległych struktur i jednostek organizacyjnych działania tworzą formacje obrony cywilnej niezbędne do ratowania życia i zdrowia ludzi oraz utrzymania ciągłości działania zarządzanej przez samorząd infrastruktury kierując na bieżąco ich działaniami.
2. Zarządzający zakładem pracy lub przedsiębiorstwem zatrudniającym powyżej 50 pracowników tworzą zakładowe formacje obrony cywilnej.
3. W zakładach pracy lub przedsiębiorstwach zatrudniających poniżej 50 pracowników mogą być tworzone wspólne formacje obrony cywilnej dla kilku sąsiadujących ze sobą zakładów i przedsiębiorstw.
4. Na terytorium lub w zakładach, w których utworzono przynajmniej 2 formacje obrony cywilnej może być utworzona terytorialna lub zakładowa komenda obrony cywilnej.
5. Na zakłady pracy i przedsiębiorstwa stwarzające w przypadku ich awarii zagrożenie dla okolicznej ludności lub środowiska mogą być nakładane przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) zadania związane z ochroną ludności, likwidacją skutków awarii technicznych i klęsk żywiołowych.

Art. 24.
1. Formacje obrony cywilnej w okresie pokoju mogą współdziałać w zwalczaniu klęsk żywiołowych i zagrożeń środowiska oraz usuwaniu ich skutków, organizowanym i prowadzonym przez inne organy.
2. Na wniosek organu prowadzącego akcję ratowniczą, decyzję o udziale formacji obrony cywilnej podejmuje właściwy terytorialnie wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, wojewoda lub szef OC.
3. Formacje obrony cywilnej w trakcie udziału w akcji ratowniczej podlegają organowi kierującemu akcją ratowniczą.

Art. 25.
1. W razie ogłoszenia mobilizacji, po wprowadzeniu stanu wojennego i w czasie wojny podmioty ochrony ludności stają się organizacjami obrony cywilnej.
2. Organizacje obrony cywilnej nie mogą prowadzić działań, które w świetle prawa międzynarodowego mogłyby być uznane za szkodliwe dla nieprzyjaciela.
2. Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia, sposób przygotowania procesu podwyższania gotowości podmiotów ochrony ludności oraz procesu przekształcania podmiotów ochrony ludności w organizacje obrony cywilnej.

Art. 26.
1. Podmioty ochrony ludności przekazują właściwemu miejscowo wojskowemu komendantowi uzupełnień wykazy osób przewidywanych do pełnienia służby w obronie cywilnej, z wnioskiem o nadanie przydziałów organizacyjno-mobilizacyjnych do określonej formacji obrony cywilnej.
2. W wypadku odmowy nadania przydziału osobie ujętej w wykazie, o którym mowa w ust. 1, wojskowy komendant uzupełnień, w uzgodnieniu z wnioskodawcą, nadaje przydział innej osobie.
3. Personelem obrony cywilnej są kobiety i mężczyźni między 18 a 70 rokiem życia, posiadające przydział mobilizacyjny do służby w obronie cywilnej.

Art. 27. Do służby w formacjach obrony cywilnej stosuje się odpowiednio przepisu Działu V - służba w jednostkach zmilitaryzowanych ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 28.
1. Podmioty ochrony ludności są odpowiedzialne za wykrywanie zagrożeń oraz powiadamianie, ostrzeganie i alarmowanie odpowiednio do nałożonych na nie zadań.
2. Podmioty zarządzające systemami monitorowania sytuacji zagrożeń są obowiązane do niezwłocznego przekazywania, właściwym podmiotom ochrony ludności informacji o możliwości wystąpienia zagrożenia i przewidywanej skali jego zasięgu.
3. Podmioty ochrony ludności, zgodnie z właściwością terytorialną, wykonują zadania, o których mowa w ust. 1, poprzez:
1) syreny alarmowe;
2) urządzenia nagłaśniające;
3) regionalne systemy ostrzegania;
4) wydawców dzienników lokalnych i ogólnopolskich;
5) stacje radiowe i telewizyjne;
6) operatorów sieci telekomunikacyjnych;
7) w inny możliwy sposób.
4. Powołuje się System Ostrzegania i Alarmowania, zwany dalej "SOA", który stanowi zorganizowane i utrzymywane siły i środki przeznaczone do realizacji zadań określonych w ust. 1.
5. Nadzór nad organizacją, funkcjonowaniem i koordynacją SOA sprawuje Szef OC.
6. Decyzję o wprowadzeniu lub ogłoszeniu sygnału alarmowego lub komunikatu ostrzegawczego, a także o ich odwołaniu, podejmuje właściwy terytorialnie organ administracji publicznej lub Szef OC.
7. W ramach SOA działa System Alarmowania o zagrożeniach uderzeniami z powietrza, który jest zorganizowany w celu terminowego uprzedzenia określonych elementów systemu państwa o niebezpieczeństwie napadu powietrznego przez Ministra Obrony Narodowej.

Art. 29.
1. W celu zapewnienia realizacji zadań ochrony ludności i obrony cywilnej wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda wyznaczają w planach ochrony ludności obiekty budowlane będące obiektami zbiorowej ochrony znajdujące się w ich władaniu lub we władaniu podległych im jednostek organizacyjnych, uznając je za budowle ochronne.
2. Budowle ochronne, o których mowa w ust. 1, mogą być przygotowywane jako schrony o konstrukcji zamkniętej i hermetycznej, wyposażone w urządzenia filtrowentylacyjne lub pochłaniacze regeneracyjne oraz o określonej normami technicznymi wytrzymałości konstrukcyjnej lub jako
ukrycia o konstrukcji niehermetycznej i bez szczególnych wymogów wytrzymalościowych.
3. W planach ochrony ludności mogą zostać wyznaczone także miejsca doraźnego schronienia jako obiekty zbiorowej ochrony będące obiektami budowlanymi, przystosowane do tymczasowego ukrycia ludzi.

Art. 30. Właściwe organy ochrony ludności, na obszarze swojej właściwości miejscowej, planują i zapewniają niezbędną liczbę i pojemność obiektów zbiorowej ochrony, uwzględniając w szczególności liczbę ludności przebywającej na danym obszarze oraz przewidywane rodzaje zagrożeń.

Art. 31.
1. W budynkach użyteczności publicznej lub w ich pobliżu zapewnia się budowle ochronne, jeżeli jest to uzasadnione potrzebą zapewnienia miejsc schronienia.
2. Kondygnacje podziemne w budynkach użyteczności publicznej lub budynkach mieszkalnych wielorodzinnych oraz garaże podziemne, jeżeli nie przewidziano w nich budowli ochronnej, projektuje się i wykonuje w sposób umożliwiający zorganizowanie w nich miejsc doraźnego schronienia.
3. Budowle podziemne położone w granicach administracyjnych miast wykorzystywane do celów transportu, w tym drogowego i szynowego, w szczególności zagłębione obiekty metra, podziemnego tramwaju i kolei podziemnej, projektuje się i wykonuje w sposób zapewniający spełnienie warunków technicznych i warunków technicznych użytkowania dla budowli ochronnej.

Art. 32. W celu zapewnienia ochrony ludności oraz zabezpieczenia ruchomych zabytków kultury, szczególnie ważnej dokumentacji, cennych i ważnych urządzeń, zabezpieczenia i ochrony zapasów żywności i leków przed skutkami sytuacji zagrożeń dotyczących w szczególności zdarzeń o charakterze terrorystycznym, skażeń wywołanych awariami przemysłowymi oraz działań wojennych, organy, o których mowa w art. 7 planują adekwatne do możliwych zagrożeń niezbędne techniczno-organizacyjne przedsięwzięcia dotyczące:
1) wykorzystania części obiektów komunikacyjnych, handlowych, usługowych, magazynowych i innych;
2) wykorzystania pomieszczeń budowli ochronnych;
3) doraźnego adaptowania pomieszczeń mogących być wykorzystanymi na potrzeby ochrony ludności;
4) planowania środków transportu umożliwiających ewakuację z miejsc zagrożenia ludzi i mienia;
5) przewidywanych miejsc ewakuacji.

Art. 33.
1. Operatorzy infrastruktury krytycznej zapewniają jej ochronę w oparciu o zasoby własne.
2. Operatorzy infrastruktury krytycznej w ramach podległych struktur i jednostek organizacyjnych tworzą formacje obrony cywilnej niezbędne do ratowania życia i zdrowia ludzi oraz utrzymania ciągłości działania zarządzanej infrastruktury krytycznej.

Art. 34. W placówkach oświatowych prowadzących obowiązek edukacji od pierwszej klasy szkoły podstawowej do zakończeniu procesu edukacji w liceach, technikach i szkołach zawodowych realizowany jest edukacyjny obowiązek organizacji szkoleń i ćwiczeń w zakresie zarządzania kryzysowego i obrony cywilnej.

Art. 35. Każdy, kto zauważy zdarzenie lub zjawisko mogące stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia, jest obowiązany niezwłocznie powiadomić o tym centrum powiadamiania ratunkowego albo właściwe służby lub podmioty ratownicze, a także do czasu ich przybycia udzielić pomocy osobom znajdującym się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia lub zdrowia, jeżeli może jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia.

Art. 36. Obywatele zamieszkujący we wspólnym gospodarstwie domowym oraz osoby mieszkające samodzielnie zobowiązane są do zapewnienia na własny użytek zapasów żywności, wody pitnej oraz podstawowych leków i środków medycznych na okres 7 dni.

Art. 37.
1. Rada Ministrów jest odpowiedzialna za utrzymanie niezbędnych zasobów materiałowych zgromadzonych w rezerwach na potrzeby zarządzania kryzysowego, obrony cywilnej i infrastruktury niezbędnej do funkcjonowania ludności w szczególności poprzez finansowanie działań i zakupów Agencji Rezerw Materiałowych, o której mowa w ustawie z dnia 29 października 2010 r. o rezerwach strategicznych.
2. Agencja Rezerw Materiałowych ma obowiązek posiadać:
a) sieć magazynów powiatowych – właściwych do zaopatrywania aglomeracji miejskich w niezbędne zasoby do ratowania zdrowia i życia ludzi;
b) sieć magazynów wojewódzkich – właściwych do zaopatrywania każdego województwa w niezbędne zasoby do ratowania zdrowia i życia ludzi;
c) sieć magazynów centralnych jako magazynów rezerw strategicznych na potrzeby występowania sytuacji kryzysowych w państwie.

Art. 38.
1. Finansowanie zadań zarządzania kryzysowego, ochrony ludności i obrony cywilnej na poziomie gminy, powiatu i województw planuje się odpowiednio w ramach budżetów gmin, powiatów i województw.
2. Finansowanie zadań zarządzania kryzysowego, ochrony ludności i obrony cywilnej na poziomie państwa i województw finansuje się z budżetu państwa w ramach funkcji "Zarządzanie kryzysowe i ochrona ludności", której dysponentem jest Szef OC.
3. Dysponenci środków budżetu państwa na poziomie funkcji i zadań państwa mogą planować środki na zadania zlecane samorządom terytorialnym w ramach budżetów którymi dysponują.

Art. 39. W ustawie o powszechnym obowiązku obrony wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 4 ust. 2 dodaje się pkt 2b w brzmieniu:
"2b) Wyznaczanie osób stanowiących personel formacji obrony cywilnej oraz zakres zadań wykonywanych w ramach służby w obronie cywilnej następuje na zasadach określonych w ustawie o zarządzaniu kryzysowym, ochronie ludności i obronie cywilnej.";
2) art. 17 skreśla się;
3) art. 19 otrzymuje brzmienie:
"Art. 19. Organy administracji i kierownicy jednostek określonych w art. 18 uwzględniają w toku wykonywania zadań w zakresie obronności postulaty
dotyczące potrzeb Sił Zbrojnych, przekazywane przez Ministra Obrony Narodowej lub organy wojskowe przez niego upoważnione.";
4) w art. 53 ust. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
"2) zostały powołane do odbycia czynnej służby wojskowej lub służby zastępczej – od dnia doręczenia karty powołania (karty skierowania) do tej służby";
5) w art. 54a ust. 1 po słowie "duszpasterskie" stawia się przecinek i dodaje się wyrazy "personel formacji obrony cywilnej";
6) w art. 57 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, liczbę osób, które mogą być powołane w danym roku kalendarzowym do czynnej służby wojskowej, zasadniczej służby oraz do służby w formacjach uzbrojonych niewchodzących w skład Sił Zbrojnych.";
7) uchyla się dział IV;
8) w art. 208 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Świadczenia rzeczowe mogą być wykonywane na rzecz Sił Zbrojnych, jednostek organizacyjnych stanowiących bazy formowania specjalnie tworzonych jednostek zmilitaryzowanych oraz jednostek organizacyjnych wykonujących zadania na potrzeby obrony państwa albo zwalczania klęsk żywiołowych i likwidacji ich skutków.";
9) w art. 209 ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
"3) w związku z wykonywaniem zadań w zakresie ochrony ludności – dwudziestu czterech godzin";
10) w art. 225 ust. 1 uchyla się pkt 2;
11) w art. 225 ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
"1) uporczywie uchyla się od wykonywania poleceń służbowych w czasie odbywania ćwiczeń w jednostkach przewidzianych do militaryzacji;";
12) art. 236 skreśla się.

Art. 40. W ustawie o działach administracji rządowej wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 29 ust. 1 skreśla się pkt 3 i 4;
2) w art. 29 ust. 4 uzyskuje brzmienie:
"4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych sprawuje nadzór nad działalnością Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców, Krajowego Centrum Informacji Kryminalnej oraz Biura Ochrony Rządu."
3) w art. 33a ust. 1 dodaje się pkt 15a w brzmieniu:
"15a) Urząd Obrony Cywilnej;".

Art. 41. Traci moc ustawa z dnia 26 kwietnia 2007 roku o zarządzaniu kryzysowym.

Art. 42. Ustawa wchodzi w 14 dni po dniu ogłoszenia.

Awatar użytkownika
Aleksander Sternicki
Posty: 1127
Rejestracja: 22 paź 2023, 10:39

Re: Rządowe Centrum Legislacji

Postautor: Aleksander Sternicki » 07 lut 2025, 9:34

Numer projektu: UA022
Tytuł: Projekt ustawy o likwidacji Ochotniczych Hufców Pracy
Osoba odpowiedzialna: Alicja Sielska
Organ odpowiedzialny: MKL
Założenia: Projekt likwiduje Ochotnicze Hufce Pracy



Ustawa

o likwidacji Ochotniczych Hufców Pracy


Art. 1.
1. Z dniem 31 grudnia 2039r. likwiduje się Ochotnicze Hufce Pracy, zwane dalej "OHP".
2. Z dniem 1 stycznia 2040 r. samorządy gminne dotychczasowe zadania OHP mogą zlecać pozarządowym agencjom zatrudnienia w trybie przewidzianym w ustawie z dnia 20 lutego 2020 roku o likwidacji powiatowych i wojewódzkich urzędów pracy.

Art. 2. Z dniem 1 stycznia 2040 r. pracownicy OHP stają się pracownikami właściwych terytorialnie urzędów gminy. Przepisy art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy stosuje się odpowiednio.
2. Stosunki pracy z pracownikami, o których mowa w ust. 1, wygasają z dniem 31 marca 2040 r., jeżeli przed tym dniem nie zostaną im zaproponowane nowe warunki pracy lub płacy albo w razie odmowy przyjęcia nowych warunków pracy lub płacy.
3. W terminie 30 dni od dnia otrzymania propozycji nowych warunków pracy lub płacy pracownik składa oświadczenie woli o ich przyjęciu albo odmowie ich przyjęcia. Niezłożenie oświadczenia woli uważa się za odmowę przyjęcia nowych warunków pracy lub płacy.
4. W przypadku wygaśnięcia stosunków pracy na podstawie ust. 2 pracownikom przysługują świadczenia przewidziane dla pracowników, z którymi stosunki pracy rozwiązuje się z powodu likwidacji pracodawcy.

Art. 3. Z dniem 1 stycznia 2040 r. właściwe terytorialnie samorządy gminne przejmują:
1) mienie OHP, w tym ich dokumenty;
2) zobowiązania oraz wierzytelności OHP.
2. Z dniem 1 stycznia 2040 r. samorządy gminne staje się stroną umów i porozumień zawartych przez OHP, w tym umów o refundację wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne zawartych przez OHP z pracodawcami lub organizacjami pracodawców.

Art. 4. W ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 6:
a) w ust. 1 skreśla się pkt 2,
b) skreśla się ust. 3;
2) w art. 8 ust. 1 pkt 15 skreśla się wyrazy "wykazu zawodów, w których za przygotowanie zawodowe młodocianych pracowników może być dokonywana refundacja, o której mowa w art. 12 zadania OHP ust. 6,";
3) rozdział V uchyla się;
4) w art. 18c ust. 1. skreśla się pkt 1;
5) w art. 35 ust. 5 skreśla się wyrazy "także przez Ochotnicze Hufce Pracy";
6) w art. 36a ust. 4 pkt 1 skreśla się wyrazy "oraz Ochotnicze Hufce Pracy";
7) w art. 100 w ust. 1 i 2 skreśla się wyrazy "oraz osobom zatrudnionym w Ochotniczych Hufcach Pracy na stanowiskach, o których mowa w art. 91 ust. 1 pkt 1–5,";
8) w art. 106 ust. 1 pkt 4 skreśla się wyrazy ",Ochotniczych Hufców Pracy";
9) w art. 108 ust. 5:
a) skreśla się pkt 5,
b) w pkt 30 skreśla się wyrazy " i Ochotnicze Hufce Pracy",
c) w pkt 34 skreśla się wyrazy "oraz Ochotniczych Hufcach Pracy",
d) w pkt 36 skreśla się wyrazy "i Ochotnicze Hufce Pracy",
e) w pkt 38 skreśla się wyrazy "i kadr Ochotniczych Hufców Pracy",
f) w pkt 38a skreśla się wyrazy "i Ochotniczych Hufców Pracy";
5) w art. 109:
a) skreśla się ust. 3,
b) w ust. 10 skreśla się wyrazy "oraz ochotnicze hufce pracy",
c) w ust. 12 pkt 1 skreśla się wyrazy "albo Ochotnicze Hufce Pracy".

Art. 5. Ustawa wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Awatar użytkownika
Aleksander Sternicki
Posty: 1127
Rejestracja: 22 paź 2023, 10:39

Re: Rządowe Centrum Legislacji

Postautor: Aleksander Sternicki » 14 lut 2025, 11:42

Numer projektu: UA023
Tytuł: Projekt ustawy o likwidacji Instytutu Pamięci Narodowej oraz przekazaniu jego zadań i kompetencji innym organom
Osoba odpowiedzialna: Sylwia Gregorczyk-Abram
Organ odpowiedzialny: MS
Założenia: Projekt likwiduje Instytut Pamięci Narodowej i przekazuje jego zadania i kompetencje odpowiednio do archiwum państwowego, prokuratury i ministra właściwego ds. dziedzictwa narodowego.


Ustawa

o likwidacji Instytutu Pamięci Narodowej oraz przekazaniu jego zadań i kompetencji innym organom


Art. 1. Ustawa reguluje sposób i zasady likwidacji Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, organy przejmujące zadania i kompetencje likwidowanego Instytutu, zasady funkcjonowania archiwum obywatelskiego, ograny właściwe oraz sposób postępowania w sprawach o zbrodnie nazistowskie, komunistyczne, przeciwko pokojowi, ludzkości i wojenne.

Art. 2. Z dniem 31 grudnia 2039 r. likwiduje się Instytut Pamięci Narodowej – Komisję Ścigania Zbrodni, zwany dalej „Instytutem Pamięci Narodowej”.

Art. 3. Z dniem 31 grudnia 2039 r. znosi się obowiązek składania oświadczenia, dotyczącego pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z tymi organami w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r., zwanego dalej "oświadczeniem lustracyjnym".

Art. 4.
1. Zadania i kompetencje wykonywane dotychczas przez Instytut Pamięci Narodowej z zakresu:
1) ewidencjonowania, gromadzenia, przechowywania, opracowywania, zabezpieczenia, udostępniania i publikowania dokumentów organów bezpieczeństwa państwa,
2) ochrony danych osobowych osób, których dotyczą dokumenty, o których mowa w pkt 1
- stają się zadaniami, które realizuje Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1, w zakresie nieuregulowanym niniejsza ustawą, Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych realizuje zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach.

Art. 5. Z dniem 1 stycznia 2040 r. wykonywane dotychczas przez Instytut Pamięci Narodowej zadania i kompetencje z zakresu:
1) ścigania przestępstw popełnionych na osobach narodowości polskiej lub obywatelach polskich innych narodowości w okresie od dnia 1
września 1939 r. do dnia 31 lipca 1990 r.:
a) zbrodni nazistowskich,
b) zbrodni komunistycznych,
c) innych przestępstw stanowiących zbrodnie przeciwko pokojowi, ludzkości lub zbrodnie wojenne,
- stają się zadaniami, które realizuje prokuratura;
2) prowadzenie działań w zakresie edukacji publicznej
- stają się zadaniami, które realizuje minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

Art. 6.
1. Zbrodniami komunistycznymi, w rozumieniu ustawy, są czyny popełnione przez funkcjonariuszy państwa komunistycznego w okresie od dnia 17 września 1939 r. do dnia 31 lipca 1990 r., polegające na stosowaniu represji lub innych form naruszania praw człowieka wobec jednostek lub grup ludności bądź w związku z ich stosowaniem, stanowiące przestępstwa według polskiej ustawy karnej obowiązującej w czasie ich popełnienia. Zbrodniami komunistycznymi są równieżn czyny popełnione przez tych funkcjonariuszy w okresie, o którym mowa w zdaniu poprzedzającym, zawierające znamiona czynów zabronionych określonych w art. 187, 193 lub 194 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny albo art. 265 § 1, art. 266 § 1, 2 lub 4 lub art. 267 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny, dokonane przeciwko dokumentom w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów na szkodę osób, których te dokumenty dotyczą.
2. Funkcjonariuszem państwa komunistycznego, w rozumieniu ustawy, jest funkcjonariusz publiczny, a także osoba, która podlegała ochronie równej ochronie funkcjonariusza publicznego, w szczególności funkcjonariusz państwowy oraz osoba pełniąca funkcję kierowniczą w organie statutowym partii komunistycznych.

Art. 7.
1. Organami bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu ustawy, są:
1) Resort Bezpieczeństwa Publicznego Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego;
2) Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego;
3) Komitet do Spraw Bezpieczeństwa Publicznego;
4) jednostki organizacyjne podległe organom, o których mowa w pkt 1-3, a w szczególności jednostki Milicji Obywatelskiej w okresie do dnia 14 grudnia 1954 r.;
5) instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz w wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych;
6) Akademia Spraw Wewnętrznych;
7) Zwiad Wojsk Ochrony Pogranicza;
8) Zarząd Główny Służby Wewnętrznej jednostek wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe mu komórki;
9) Informacja Wojskowa;
10) Wojskowa Służba Wewnętrzna;
11) Zarząd II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego;
12) inne służby Sił Zbrojnych prowadzące działania operacyjno-rozpoznawcze lub dochodzeniowo-śledcze, w tym w rodzajach broni oraz w okręgach wojskowych;
2. Jednostkami Służby Bezpieczeństwa, w rozumieniu ustawy, są te jednostki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które z mocy prawa podlegały rozwiązaniu w chwili zorganizowania Urzędu Ochrony Państwa, oraz te jednostki, które były ich poprzedniczkami.

Art. 8. Zbrodniami przeciwko ludzkości są w szczególności zbrodnie ludobójstwa w rozumieniu Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa, przyjętej w dniu 9 grudnia 1948 r., a także inne poważne prześladowania z powodu przynależności osób prześladowanych do określonej grupy narodowościowej, politycznej, społecznej, rasowej lub religijnej, jeżeli były dokonywane przez funkcjonariuszy publicznych albo przez nich inspirowane lub tolerowane.

Art. 9.
1. Zbrodnie, o których mowa w art. 5 pkt 1 lit. a, stanowiące według prawa międzynarodowego zbrodnie przeciwko pokojowi, ludzkości lub zbrodnie wojenne, nie ulegają przedawnieniu.
2. W stosunku do sprawców zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości lub zbrodni komunistycznych nie stosuje się wydanych przed dniem 7 grudnia 1989 r. przepisów ustaw i dekretów, które przewidują amnestię lub abolicję.

Art. 10.
1. Materiały archiwalne zgromadzone oraz wytworzone w toku działalności zlikwidowanego Instytutu Pamięci Narodowej, są przekazane z archiwum wyodrębnionego Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni do tworzonego, wyodrębnionego archiwum organów bezpieczeństwa państwa 1944-1990, zwanego dalej „archiwum obywatelskim”, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 14 lipca 1983r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach.
2. W zakresie nieuregulowanym niniejsza ustawą, do archiwum obywatelskiego stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w ust. 1.

Art. 11.
1. Archiwum obywatelskim kieruje dyrektor powołany przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, wybierany
w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru.
2. Do przeprowadzenia naboru na stanowisko, o którym mowa w ust. 1, przepisy art. 18a-18d ustawy, o której mowa w art.10 ust. 1, stosuje się
odpowiednio.

Art. 12.
1. Każdy ma prawo wystąpić do Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych z wnioskiem o udostępnienie do wglądu kopii dotyczących go dokumentów znajdujących się w archiwum obywatelskim.
2. Kopie dostępnych dokumentów, o których mowa w ust. 1, dotyczące wnioskodawcy udostępnia się, z wyjątkiem dokumentów wytworzonych przez wnioskodawcę lub przy jego udziale w ramach czynności wykonywanych w związku z jego pracą lub służbą w organach bezpieczeństwa państwa albo w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze tajnego informatora lub pomocnika przy operacyjnym zdobywaniu informacji.
3. W udostępnianych kopiach dokumentów anonimizuje się dane osobowe osób trzecich.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania wnioskodawcy;
2) rodzaj i numer dokumentu tożsamości;
3) datę wydania dokumentu tożsamości oraz nazwę organu, który go wydał;
4) dane ułatwiające odnalezienie dokumentów.
5. W razie późniejszego odnalezienia w archiwach, dokumentów dotyczących wnioskodawcy należy go o tym poinformować oraz pouczyć o możliwości ponownego złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1.

Art. 13.
1. Odmowa uwzględnienia wniosku, o którym mowa w art. 12 ust. 1, w zakresie dotyczącym udostępnienia dokumentów:
1) wytworzonych przez wnioskodawcę lub przy jego udziale w ramach czynności wykonywanych w związku z jego pracą lub służbą w organach bezpieczeństwa państwa albo w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze tajnego informatora lub pomocnika przy operacyjnym zdobywaniu informacji,
2) z których treści wynika, że wnioskodawca:
a) był traktowany przez organy bezpieczeństwa jako tajny informator lub pomocnik przy operacyjnym zdobywaniu informacji,
b) zobowiązał się do dostarczania informacji organowi bezpieczeństwa państwa lub świadczenia takiemu organowi jakiejkolwiek pomocy w działaniach operacyjnych,
c) realizował zadania zlecone przez organ bezpieczeństwa państwa, a w szczególności dostarczał temu organowi informacji,
- następuje w drodze decyzji administracyjnej. Decyzja ta jest równoznaczna z odmową realizacji praw określonych w art.14 ust. 2 .
2. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, służy odwołanie do Prokuratora Generalnego.

Art. 14.
1. Każdy, kto uzyskał wgląd w kopie dokumentów, o których mowa w art.12, ma prawo wystąpić do Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych z
wnioskiem o udostępnienie do wglądu tych dokumentów bez anonimizacji.
2. Każdy, kto uzyskał wgląd w kopie dokumentów, o których mowa w art. 12, i nie zachowały się w stosunku do niego dokumenty, o których mowa w art. 12 ust. 2, ma prawo - na zasadach i w zakresie określonym w ustawie - do uzyskania kopii tych dokumentów, prawo do ujawnienia nazwisk oraz dalszych danych identyfikujących tożsamość funkcjonariuszy, pracowników, żołnierzy oraz współpracowników organów bezpieczeństwa państwa, prawo do zwrotu przedmiotów znajdujących się w archiwum obywatelskim, które w momencie utraty stanowiły jej własność lub były w jej posiadaniu, i prawo zastrzeżenia swoich danych osobowych.
3. Niezanonimizowane dokumenty udostępnia się do wglądu w oryginałach lub kopiach w siedzibie lub oddziale archiwum państwowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania wnioskodawcy, chyba że we wniosku wskazał on inny oddział, w terminie 4 miesięcy od dnia złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1. Przepis art. 13 stosuje się odpowiednio.

Art. 15.
1. Każdy ma prawo wystąpić z wnioskiem do Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych o udostępnienie do wglądu dokumentów osobowych
dotyczących pracownika lub funkcjonariusza organu bezpieczeństwa państwa.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania wnioskodawcy;
2) rodzaj i numer dokumentu tożsamości;
3) datę wydania dokumentu tożsamości oraz nazwę organu, który go wydał;
4) dane ułatwiające odnalezienie dokumentów, w szczególności imię i nazwisko oraz informacje o miejscu pracy lub działania pracownika lub funkcjonariusza organu bezpieczeństwa państwa, którego dotyczyć mają dokumenty.
3. Funkcjonariusze i pracownicy organów bezpieczeństwa państwa mogą uzyskać na swój wniosek kopie dotyczących ich dokumentów osobowych.
4. W razie późniejszego odnalezienia w archiwum dokumentów osobowych dotyczących pracownika lub funkcjonariusza organu bezpieczeństwa państwa, którymi zainteresowany był wnioskodawca, należy go o tym poinformować oraz pouczyć o możliwości ponownego złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1.
5. W zakresie wniosku o którym mowa w ust. 1 przepisy art. 13 stosuje się odpowiednio.

Art. 16.
1. Dokumenty zgromadzone w archiwum obywatelskim udostępnia się ponadto w celu:
1) wykonywania zadań ustawowych;
2) prowadzenia badań naukowych;
3) publikacji materiału prasowego, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe, z upoważnienia redakcji albo wydawcy.
2. Dokumenty, o których mowa w ust. 1, udostępnia się na pisemny wniosek, skierowany do Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać:
1) imię i nazwisko albo nazwę oraz adres zamieszkania albo siedziby wnioskodawcy;
2) rodzaj i numer dokumentu tożsamości osoby, której ma nastąpić udostępnienie;
3) datę wydania dokumentu tożsamości osoby, której ma nastąpić udostępnienie oraz nazwę organu, który go wydał;
4) dane ułatwiające odnalezienie dokumentów.
4. Wniosek o udostępnienie dokumentów w celu, o którym mowa:
1) w ust. 1 pkt 1 - powinien zawierać również podstawę prawną dotyczącą wykonywania zadań ustawowych
2) w ust. 1 pkt 2 - powinien zawierać również:
a) wskazanie tematu prowadzonych badań naukowych,
b) rekomendację pracownika naukowego uprawnionego do prowadzenia badań naukowych w dyscyplinach nauk humanistycznych, społecznych, gospodarki lub prawa - w przypadku osób niebędących takimi pracownikami;
3) w ust. 1 pkt 3 - powinien zawierać również:
a) wskazanie tematu materiału prasowego,
b) załączone upoważnienie redakcji albo wydawcy do wystąpienia z wnioskiem.
5. Podmioty, które złożyły wniosek i którym dokumenty zostały udostępnione, ponoszą odpowiedzialność prawną za sposób ich wykorzystania, o czym należy je poinformować na piśmie.
6. Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych, w drodze decyzji administracyjnej, odmawia udostępnienia dokumentów, o których mowa w ust. 1, jeżeli złożony wniosek nie spełnia warunków określonych w ust. 1-4 lub zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 18 i art. 19.
7. Od decyzji, o której mowa w ust. 6, służy odwołanie do Prokuratora Generalnego.

Art. 17.
1. Osoba, która uzyskała na podstawie art. 14 wgląd w niezanonimizowane kopie dotyczących jej dokumentów może zastrzec, że dotyczące jej informacje ujawniające jej pochodzenie etniczne lub rasowe, przekonania religijne, przynależność wyznaniową oraz dane o stanie zdrowia i życiu seksualnym, a także ujawniające jej stan majątkowy, a w szczególności nieruchomości oraz rzeczy ruchome stanowiące dobra kultury w rozumieniu przepisów o ochronie dóbr kultury, nie będą udostępnione.
2. Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych informuje o prawie zastrzeżenia, o którym mowa w ust. 1.

Art. 18
1. Odpowiednio Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Szef Agencji Wywiadu lub Minister Obrony Narodowej może zastrzec, na czas określony, że do określonych dokumentów nie może mieć dostępu żadna inna osoba poza wyznaczonymi przez nich przedstawicielami, jeżeli jest to konieczne dla bezpieczeństwa państwa. Organy innych służb specjalnych mogą występowaćz takim zastrzeżeniem za pośrednictwem odpowiednio Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Szefa Agencji Wywiadu.
2. Dokumenty, o których mowa w ust. 1, stanowią wyodrębniony, tajny zbiór w archiwum obywatelskim i podlegają szczególnej ochronie.
3. W skład zbioru, o którym mowa w ust. 2, wchodzą, na czas nieokreślony, deklaracje zawierające informacje o pracy lub służbie w organach
bezpieczeństwa państwa.
4. Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych, na wniosek odpowiednio Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Szefa Agencji Wywiadu lub na wniosek Ministra Obrony Narodowej, zatwierdza lub uchyla zastrzeżenie dostępu do określonych dokumentów.
5. Zastrzeżenie jest objęte tajemnicą państwową.
6. Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szef Agencji Wywiadu oraz Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z Naczelnym Dyrektorem
Archiwów Państwowych, dokonują co 5 lat okresowych przeglądów dokumentów zgromadzonych w tajnym zbiorze wyodrębnionym, o którym
mowa w ust. 2. W przypadku stwierdzenia ustąpienia przesłanek uzasadniających zastrzeżenie Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych podejmuje z urzędu, po uzyskaniu zgody Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego albo Szefa Agencji Wywiadu albo Ministra Obrony Narodowej, lub na wniosek tych organów, decyzję o uchyleniu lub skróceniu okresu zastrzeżenia.

Art. 19. Przepisy art. 16 i art.18 nie ograniczają uprawnień sądu i prokuratora, określonych w odrębnych przepisach.

Art. 20. Postępowanie w sprawach uregulowanych w ustawie prowadzi się według przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.

Art. 21.
1. Śledztwo w sprawach o zbrodnie, o których mowa w art. 5 pkt 1 lit. a, wszczyna i prowadzi prokurator biura do spraw zbrodni nazistowskich, komunistycznych, przeciwko pokojowi, ludzkości i wojennych Prokuratury Krajowej, o którym mowa w art. 17 ust. 6d ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze lub prokurator wydziału prokuratury apelacyjnej wskazanej przez Prokuratora Generalnego, zwany dalej „prokuratorem”.
2. Prokuratorom, w sprawach określonych w art. 5 pkt 1 lit. a przysługują wszystkie uprawnienia prokuratora, także w sprawach podlegających orzecznictwu sądów wojskowych.
3. Celem śledztwa w sprawach o zbrodnie, o których mowa w art. 5 pkt 1 lit. a, jest również wszechstronne wyjaśnienie okoliczności sprawy, a w
szczególności ustalenie osób pokrzywdzonych.
4. Okoliczność, o której mowa w art. 17 § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania karnego, nie może stanowić przeszkody do realizacji celu, o którym mowa w ust. 3. Po zrealizowaniu tego celu postępowanie umarza się.
5. Do prowadzenia śledztw prokuratorów stosuje się przepisy Kodeksu postępowania karnego.
6. Prokurator może zaniechać wszczęcia postępowania, a wszczęte umorzyć w stosunku do sprawcy przestępstwa, o którym mowa w art. 5 pkt 1 lit. a, jeżeli dobrowolnie ujawnił on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw wszystkie istotne informacje dotyczące osób współdziałających przy popełnieniu przestępstwa, jak również okoliczności jego popełnienia, jeżeli informacje te umożliwiają wszczęcie postępowania przeciwko określonej osobie. Odstępując od ścigania sprawcy przestępstwa, prokurator uwzględnia stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu i stopień jego winy oraz rodzaj i charakter przestępstwa ujawnionego, a w szczególności ustala, czy możliwe jest ujawnienie w inny sposób sprawców współdziałających w dokonaniu tego przestępstwa, a także ocenia wagę, jaką ma ujawnienie przestępstwa.
7. Prokurator może wszcząć postępowanie w stosunku do sprawcy, którego ścigania zaniechał na podstawie ust. 6, tylko wtedy, gdy w toku dalszego
postępowania uchyli się on od złożenia zeznań lub złoży zeznania odmienne od tych, które uzasadniały zaniechanie wszczęcia postępowania lub umorzenie postępowania wszczętego.
8. Jeżeli osoba, wobec której ścigania zaniechano na podstawie ust. 6, zostanie wezwana w charakterze świadka, prokurator biura może wydać postanowienie o zachowaniu w tajemnicy jej danych osobowych, choćby nie zachodziły okoliczności określone w art. 184 § 1 Kodeksu postępowania karnego.
9. W sądowym postępowaniu odwoławczym na skutek wniesienia apelacji oraz kasacji występują prokuratorzy.
10. Do prokuratorów stosuje się, w sprawach nieuregulowanych ustawą, przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze.
11. W zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozdziale zastosowanie mają przepisy ustawy – Kodeks postępowania karnego.


Art. 22. W ustawie z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 1 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Prokuraturę stanowią Prokurator Generalny oraz podlegli mu prokuratorzy powszechnych i wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury.”;
2) W art. 6 uchyla się ust. 3;
3) W art. 17:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Prokurator Generalny jest przełożonym prokuratorów powszechnych i wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury.”
b) dodaje się ust. 6d w brzmieniu:
„6d. Pracami biura do spraw biura do spraw zbrodni nazistowskich, komunistycznych, przeciwko pokojowi, ludzkości i wojennych kieruje dyrektor
biura podległy bezpośrednio Prokuratorowi Generalnemu.”
4) w art. 17a ust. 3 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) pozostali zastępcy Prokuratora Generalnego, w zakresie zleconych czynności - w stosunku do prokuratorów pełniących czynności w Prokuraturze Krajowej oraz prokuratorów apelacyjnych”;
5) Art. 23 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„ 1. Rada Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym składa się z: trzech przedstawicieli wybranych przez zebranie prokuratorów Prokuratury Krajowej, przedstawiciela wybranego przez zebranie prokuratorów Naczelnej Prokuratury Wojskowej, przedstawicieli wybranych przez zgromadzenia prokuratorów w prokuraturach apelacyjnych - po jednym z każdej prokuratury apelacyjnej - oraz trzech prokuratorów powołanych przez Prokuratora Generalnego. Wybory prokuratorów na zebraniach odbywają się według regulaminów uchwalonych przez
te zebrania. Przewodniczącym Rady jest Prokurator Generalny.
6) w art. 49 uchyla się ust. 6.

Art. 23. W ustawie Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw, wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 99 uchyla się ust. 2b;
2) w art. 107 uchyla się ust. 2.

Art. 24. W ustawie o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 8 ust. 2 uchyla się pkt 1a;
2) w art. 9 uchyla się ust. 3.

Art. 25.
1. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy:
1) prokuratorzy Głównej Komisji i Oddziałowych Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu praz prokuratorzy Biura Lustracyjnego i oddziałowych biur lustracyjnych Instytutu Pamięci Narodowej zostają przeniesieni na równorzędne stanowiska w powszechnej lub wojskowej jednostce prokuratury lub innej jednostki organizacyjnej podległej Ministrowi Sprawiedliwości albo przez niego nadzorowanej, zgodnie z kwalifikacjami prokuratora;
2) pracownicy naukowi Instytutu Pamięci Narodowej stają się pracownikami Instytutu Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk.
2. Po upływie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy wygasają stosunki pracy z pozostałymi pracownikami zatrudnionymi w
Instytucie Pamięci. Pracownikom tym przysługują świadczenia przewidziane dla pracowników, z którymi stosunek pracy rozwiązuje się z powodu likwidacji zakładu pracy.

Art. 26. Kadencja Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej oraz członków Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej upływa z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 27. Postępowania w sprawie ścigania przestępstw, o których mowa w art. 4 1pkt 1 lit a ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, wszczęte i niezakończone przez prokuratorów Głównej Komisji i Oddziałowych Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu są prowadzone przez prokuraturę.

Art. 28. Wszczęte i niezakończone postępowania lustracyjne ulęgają umorzeniu z dniem wejścia w życie ustawy.

Art. 29. Archiwum obywatelskie przejmuje mienie należące bądź wykorzystywane przez Instytut Pamięci Narodowej, w celu gromadzenia, przechowywania, udostępniania przejętych i zgromadzonych materiałów archiwalnych.

Art. 30. Tracą moc ustawy:
1) z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu;
2z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów.

Art. 31. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2040 r.


Wróć do „Rząd Aleksandra Sternickiego”

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 0 gości