Rządowe Centrum Legislacji

[Aleksander Sternicki]

Numer projektu: UA013
Tytuł: Projekt ustawy o zmianie ustawy o muzeach oraz ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej
Osoba odpowiedzialna: Stanisław Trzciński
Organ odpowiedzialny: MSW
Założenia: Projekt wprowadza wyłanianie dyrekcji muzeów w wyniku konkursu, wprowadza rady powiernicze jako trwały element struktury zarządzającej oraz modyfikuje zasady finansowania instytucji kultury.

Ustawa

o zmianie ustawy o muzeach oraz ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej

Art. 1. W ustawie z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. poz. 385, tekst jedn. z 2022 r.) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 11 uchyla się;
2) po rozdziale 2 dodaje się Rozdziały 2a – 2c w brzmieniu:

„Rozdział 2a
Rada Powiernicza
Art. 12a. 1. W muzeum państwowym i rejestrowanym muzeum samorządowym działa rada powiernicza.
2. Rada powiernicza realizując zadania, o których mowa w ust. 3, kierując się troską o dobro muzeum.
3. Do zadań rady powierniczej należy:
1) nadzór nad wypełnianiem przez muzeum jego powinności wobec zbiorów i społeczeństwa;
2) bezpośredni nadzór nad realizacją celów i zadań, o których mowa w art. 1 i 2;
3) powoływanie i odwoływanie dyrektora muzeum;
4) wyznaczenie członków komisji konkursowej oceniającej kandydatów na stanowisko dyrektora;
5) ocena sprawozdania rocznego z działalności muzeum przedstawionego przez dyrektora;
6) uzgodnienie z dyrektorem ramowego programu działania muzeum na okres jego powołania;
7) uzgodnienie z dyrektorem warunków finansowych realizacji ramowego programu działania;
8) przyjmowanie rocznego planu działalności muzeum.
4. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, właściwe organy administracji rządowej oraz organy jednostek samorządu terytorialnego, po zasięgnięciu opinii Rady do spraw Muzeów, mogą przekazać radzie powierniczej realizację dodatkowych uprawnień ponad wskazane w ust. 3.
5. W skład rady wchodzą:
1) dwie osoby wskazane przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego;
2) trzy osoby wskazane przez organizatora muzeum;
3) dwie osoby wskazane wspólnie przez wszystkie działające w muzeum zakładowe organizacje związkowe, reprezentatywne w rozumieniu art. 253 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych;
4) dwie osoby wskazane przez stowarzyszenia zawodowe oraz twórcze właściwe ze względu na zakres działania muzeum;
5) dwie osoby wskazane przez fundacje i inne organizacje wspierające działalność muzeum;
6) jedna osoba wskazana przez dyrektora muzeum;
7) od dwóch do pięciu osób o uznanym autorytecie w dziedzinie właściwej ze względu na zakres działania muzeum, wybrane przez jej pracowników.
6. Rada powiernicza wybiera ze swojego grona Przewodniczącego, który kieruje jej pracami.
7. Członkowie rady powierniczej powoływani są na okres 5 letniej kadencji.
8. Członkostwo w radzie powierniczej wygasa przed upływem kadencji w razie:
1) śmierci;
2) zrzeczenia się członkostwa;
3) skazania prawomocnym wyrokiem sądu na utratę praw publicznych;
4) ubezwłasnowolnienia;
5) odwołania z powodu niewykonywania obowiązków członka rady powierniczej wynikających z przepisu ustawy lub regulaminu.
9. Szczegółowy plan pracy rady powierniczej określa uchwalony przez nią Regulamin.

Art. 12b. 1. Członkom rady powierniczej przysługuje wynagrodzenie za udział w posiedzeniu rady powierniczej, a także zwrot kosztów przejazdów na zasadach określonych w przepisach regulujących należności przysługujące pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.
2. Koszt funkcjonowania rady powierniczej pokrywa muzeum.
3. Wysokość wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, ustala organizator muzeum.

Rozdział 2b
Rada muzeum
Art. 12c. 1. W muzeach tworzonych przez jednostki samorządu terytorialnego, które nie są rejestrowanymi muzeami samorządowymi, działa rada muzeum.
2. Rada muzeum może zostać powołana w muzeach tworzonych przez osoby fizyczne, osoby prawne lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.
3. Do zadań rady muzeum należy:
1) nadzór nad wypełnianiem przez muzeum jego powinności wobec zbiorów i społeczeństwa
2) bezpośredni nadzór nad realizacją celów i zadań, o których mowa w art. 1 i 2;
3) ocena sprawozdania rocznego z działalności muzeum oraz opiniowanie rocznego planu działalności muzeum przedstawionych przez dyrektora;
4) opiniowanie kandydatów na stanowisko dyrektora muzeum.
4. Rada muzeum liczy od 5 do 15 członków powołanych na okres 5 letniej kadencji przez podmiot tworzący muzeum, o którym mowa w art. 5 ust. 1.
5. Kandydatów na członków rady muzeum mogą zgłosić:
1) w muzeach upamiętniających historię walk i martyrologii minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego;
2) podmiot tworzący muzeum;
3) właściwe ze względu na siedzibę muzeum organy jednostek samorządu terytorialnego;
4) zakładowe organizacje związkowe działające w muzeum;
5) stowarzyszenia naukowe i twórcze;
6) fundacje i inne organizacje wspierające działalność muzeum;
7) dyrektor muzeum;
8) rada muzeum;
9) grupa skupiająca co najmniej 20% pracowników muzeum.
6. Rada muzeum wybiera ze swojego grona przewodniczącego, który kieruje jej pracami.
7. Członkowie rady muzeum wskazani przed podmioty, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, nie mogą łącznie stanowić więcej niż 1/3 składu Rady muzeum.
8. Do wygaśnięcia kadencji członka rady muzeum art. 12a ust. 7 stosuje się odpowiednio.
9. Szczegółowy tryb pracy rady określa uchwalony przez nią Regulamin.

Art. 12d. 1. Członkom rady muzeum mogą przysługiwać diety oraz zwrot kosztów przejazdów i noclegów na zasadach określonych w przepisach regulujących należności przysługujące pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, o ile nie otrzymują ich z innego tytułu. Wydatki te pokrywa muzeum.
2. Środki, o których mowa w ust. 1, przyznaje dyrektor muzeum, o ile środki na ten cel ujęte są w planie finansowym muzeum na dany rok.


Rozdział 2c
Dyrektor muzeum

Art. 12e. 1. Działalnością muzeum kieruje dyrektor.
2. Do zadań dyrektora należy w szczególności:
1) zapewnienie warunków do należytego przygotowania i udostępniania zbiorów muzealnych;
2) realizacja celów i zadań muzeum wskazanych w art. 1 i 2;
3) opracowanie rocznego plan działalności muzeum i jego realizacja;
4) opracowanie sprawozdania z wykonania rocznego planu działalności muzeum za rok ubiegły;
5) wyrażanie zgody na przenoszenie muzealiów poza teren muzeum, zgodnie z art. 29;
6) ustalanie opłat za wstęp do muzeum zgodnie z art. 10 ust. 3;
7) uczestnictwo w posiedzeniach rady powierniczej lub rady muzeum;
8) tworzenie kolegiów doradczych zgodnie z art. 12 ust. 1.
3. Dyrektor muzeum nie może należeć do partii politycznej, ani prowadzić działalności publicznej niedającej się pogodzić z celami i zadaniami muzeum.

Art. 12f. 1. W muzeum państwowym oraz rejestrowanym muzeum samorządowym dyrektor muzeum jest powoływany w drodze konkursu przez radę powierniczą.
2. Rada powiernicza może większością 2/3 głosów, bez przeprowadzania konkursu, zdecydować o przedłużeniu mandatu dotychczasowego dyrektora i powołać go na kolejną kadencję. Przepis ust. 1 nie znajduje wówczas zastosowania.
3. W muzeum samorządowym dyrektor jest powoływany w drodze konkursu przez podmiot tworzący muzeum.
4. Na wniosek rady muzeum, przyjęty większością 2/3 głosów, podmiot tworzący muzeum może przedłużyć mandat dotychczasowego dyrektora powołując go na kolejną kadencję bez przeprowadzania konkursu.
5. Informację o zamiarze ogłoszenia konkursu na stanowisko dyrektora muzeum podaje się do wiadomości publicznej wraz ze wskazaniem terminu rozpoczęcia i przewidywanego terminu zakończenia postępowania konkursowego.
6. W ogłoszeniu o konkursie określa się w szczególności:
1) nazwę, siedzibę i adres muzeum;
2) opis kwalifikacji wymaganych od kandydata na stanowiska dyrektora muzeum;
3) określenie umiejętności i kompetencji, jakie ma posiadać kandydat na stanowisko dyrektora muzeum oraz zadań jakie ma realizować;
4) wykaz dokumentów wymaganych od osób przystępujących do konkursu;
5) miejsce i termin składana ofert, nie krótszy niż 30 dni od podania do publicznej wiadomości informacji o konkursie;
6) termin rozpatrzenia złożonych ofert.”,
7. Kandydat na dyrektora muzeum przedstawia radzie powierniczej lub radzie muzeum, komisji konkursowej oraz podmiotowi tworzącemu muzeum, ramowy program działalności muzeum na okres trzech lat.

Art. 12g. 1. W celu przeprowadzenia konkursu, o którym mowa w art. 12f ust. 1 i 2 podmiot uprawniony do powołania dyrektora powołuje komisję konkursową, w skład której wchodzą:
1) jeden przedstawiciel ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego;
2) dwóch przedstawicieli podmiotu tworzącego muzeum;
3) cztery osoby wskazane przez radę powierniczą lub radę muzeum.
2. W przypadku nierozstrzygnięcia konkursu niezwłocznie ogłasza się kolejny konkurs.

Art. 12h. 1. Dyrektor muzeum jest powołany na czas oznaczony od 3 do 5 lat.
2. W muzeum państwowym oraz rejestrowanym muzeum samorządowym rada powiernicza powołuje i odwołuje dyrektora po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
3. Dyrektor muzeum może być odwołany:
1) na własną prośbę;
2) z powodu choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków;
3) z powodu naruszania przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem;
4) w przypadku rażącego odstąpienia od realizacji planu działalności muzeum.
4. W sprawach dotyczących powołania i odwołania dyrektora muzeum w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisy art. 68 – 72 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2022 r., poz. 1510, poz. 1700, poz. 2140, z 2023 r. poz. 240, poz. 641).
5. Statut muzeum może przewidywać utworzenie stanowiska zastępcy dyrektora, a także określać liczbę stanowisk zastępców dyrektora oraz tryb ich powoływania i odwoływania.”;

3) uchyla się art. 16 i art. 17;

4) uchyla się art. 19 i art. 19a.

Art. 2. W ustawie z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 5 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
"4. Wysokość dotacji celowej wyznacza się na zasadzie finansowania pluralistycznego biorąc pierwiastek kwadratowy każdej z kontrybucji prywatnej, obliczając ich średnią i podnosząc z powrotem do kwadratu dla każdego wniosku. Wyliczona wartość stanowi wskaźnik udziału dla danego wniosku. Kwotę dotacji wylicza się dzieląc wskaźnik udziału danego wniosku przez sumę wskaźników udziału wszystkich wniosków pomnożone przez dostępną pulę środków publicznych na dany cel.";

2) art. 12 otrzymuje brzmienie:
„Art. 12. Organizator zapewnia instytucji kultury środki finansowe niezbędne do rozpoczęcia i prowadzenia działalności, w wysokości adekwatnej do zakresu prowadzonej działalności kulturalnej określonej w rocznym planie działalności, a także środki finansowe na utrzymanie obiektu, w którym ta działalność jest prowadzona.”;

3) w art. 27 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Podstawą gospodarki finansowej Instytucji kultury jest roczny plan finansowy opracowany przez dyrektora, na podstawie wysokości rocznej dotacji od organizatora oraz z uwzględnieniem innych źródeł finansowania.”.

Art. 3.
1. W muzeach państwowych oraz rejestrowych muzeach samorządowych tworzy się rady powiernicze w terminie w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
2. W muzeach samorządowych tworzy się rady muzeum w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

Art. 4. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.

[Aleksander Sternicki]

Numer projektu: UC008
Tytuł: Projekt ustawy o ochronie sygnalistów
Osoba odpowiedzialna: Alicja Sielska
Organ odpowiedzialny: MKL
Założenia: Projekt wzmacnia ochronę prawną sygnalistów i określa tryb zgłaszania informacji o nieprawidłowościach w związku z pełnieniem obowiązków zawodowych.

Ustawa

o ochronie sygnalistów

Rozdział 1.
Przepisy ogólne

Art. 1. Ustawa określa zasady i tryb zgłaszania informacji o nieprawidłowościach powziętych w związku z pełnionymi obowiązkami, świadczoną pracą lub wykonywaną umową, prawa zgłaszających je osób (sygnalistów) oraz zakres i przesłanki udzielania im ochrony.

Art. 2.
1. Sygnalistą jest osoba, która w związku z pełnionymi obowiązkami, świadczoną pracą lub wykonywaną umową:
1) dokonała zgłoszenia nieprawidłowości w trybie określonym w ustawie, lub
2) udzieliła pomocy w dokonaniu zgłoszenia nieprawidłowości przez inną osobę, w szczególności poprzez dostarczenie tej osobie informacji o nieprawidłowości.
2. Sygnalistą może być każda osoba fizyczna, niezależnie od podstawy zatrudnienia lub charakteru stosunku prawnego łączącego ją z pracodawcą, którego dotyczą zgłaszane nieprawidłowości, także po ustaniu tego stosunku.
3. Sygnaliści podlegają ochronie prawnej w zakresie i na zasadach określonych w ustawie.

Art. 3. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) nieprawidłowościach - należy przez to rozumieć działania zagrażające interesowi publicznemu, wszelkie naruszenia przepisów prawa powszechnie obowiązującego, obowiązujących u pracodawcy regulacji wewnętrznych lub standardów etycznych wynikających z wiążących pracodawcę aktów samoregulacji, w tym w szczególności:
a) przestępstwa wymienione w art. 16 ustawy z dnia 28 października 2002 r. o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary,
b) wykroczenia przeciwko prawom pracownika w rozumieniu ustawy z dnia z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy,
c) naruszenia obowiązujących u pracodawcy regulaminów lub procedur wewnętrznych,
d) naruszenia przyjętych przez pracodawcę kodeksów etycznych lub innych wiążących pracodawcę aktów samoregulacji,
e) działania zmierzające do zatajenia faktu wystąpienia nieprawidłowości;
2) zgłoszeniu nieprawidłowości - należy przez to rozumieć każde przekazanie informacji o nieprawidłowościach lub informacji uzasadniających ich podejrzenie powziętych przez sygnalistę w związku z pełnionymi przez niego obowiązkami, świadczoną pracą lub wykonywaną umową, dokonane w dobrej wierze i w interesie publicznym:
a) pracodawcy lub wyznaczonej osobie (zgłoszenie wewnętrzne),
b) właściwemu organowi lub
c) opinii publicznej (zgłoszenie zewnętrzne);
3) dobrej wierze - należy przez to rozumieć uzasadnione okolicznościami danego przypadku przekonanie o prawdziwości przekazywanych informacji;
4) działaniach odwetowych - należy przez to rozumieć wszelkie działania podejmowane w związku z dokonanym zgłoszeniem nieprawidłowości, których celem lub skutkiem jest pogorszenie sytuacji sygnalisty;
5) wyznaczonej osobie - należy przez to rozumieć wyznaczoną przez pracodawcę osobę odpowiedzialną za przyjmowanie zgłoszeń nieprawidłowości zgodnie z obowiązującą w organizacji wewnętrzną procedurą ich zgłaszania;
6) właściwym organie - należy przez to rozumieć organ władzy publicznej właściwy do podjęcia odpowiednich działań w związku ze zgłaszaną nieprawidłowością;
7) pracodawcy - należy przez to rozumieć pracodawcę w rozumieniu ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, zleceniodawcę i zamawiającego dzieło w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny korzystającego w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie, a w odniesieniu do jednostek sektora finansów publicznych - osobę kierującą tą jednostką;
8) zatrudnionym - należy przez to rozumieć pracownika w rozumieniu ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, osobę wykonującą pracę lub świadczącą usługi na podstawie umowy cywilnoprawnej, wolontariuszy w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie oraz funkcjonariuszy pozostających w stosunku służbowym;
9) związku zawodowym - należy przez to rozumieć związek zawodowy w rozumieniu ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych,
10) organizacji związkowej - należy przez to rozumieć zakładową organizację związkową w rozumieniu ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych;
11) jednostce sektora finansów publicznych - należy przez to rozumieć jednostkę sektora finansów publicznych w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.

Rozdział 2.
Przesłanki ochrony sygnalistów i tryb zgłaszania nieprawidłowości

Art. 4. 1. Ochronie podlegają sygnaliści, którzy dokonali zgłoszenia nieprawidłowości w dobrej wierze, od momentu jego dokonania, niezależnie od tego czy w następstwie zgłoszenia doszło do potwierdzenia prawdziwości zawartych w nim informacji.
2. Dobrą wiarę sygnalisty ocenia się według stanu istniejącego w dniu dokonania zgłoszenia.
3. Domniemywa się, że sygnalista działał w dobrej wierze, chyba że:
1) okoliczności danego przypadku w sposób oczywisty nie uzasadniają przekonania o prawdziwości przekazywanych informacji, lub
2) zgłoszenie nieprawidłowości zostało dokonane w celu sprzecznym z prawem lub zasadami współżycia społecznego, lub
3) zataił w zgłoszeniu fakt swojego przyczynienia się do powstania nieprawidłowości, których dotyczy zgłoszenie.
4. Za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego uznaje się w szczególności zgłoszenie nieprawidłowości dokonane przez sygnalistę w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej.

Art. 5.
1. Przed dokonaniem zgłoszenia zewnętrznego do opinii publicznej sygnalista ma obowiązek zgłoszenia nieprawidłowości do właściwych organów lub skorzystania z wewnętrznego systemu informowania o nieprawidłowościach, jeśli pracodawca taki system wprowadził i spełnia on warunki określone w ust. 2.
2. Sygnalista ma obowiązek skorzystać z wewnętrznego systemu informowania o nieprawidłowościach, o którym mowa w ust. 1, jeżeli:
1) pracodawca podał do wiadomości zatrudnionych informacje o wprowadzeniu systemu i zapoznał zatrudnionych z zasadami jego działania,
2) wprowadzony przez pracodawcę system:
a) gwarantuje poufność przekazywanych danych, w tym ochronę tożsamości i danych osobowych sygnalisty, który zdecydował się na jej ujawnienie oraz tożsamości i danych osobowych osób, których dotyczy zgłoszenie,
b) określa tryb dokonywania zgłoszenia, zapewniający w szczególności możliwość dokonania zgłoszenia bez podawania tożsamości oraz wskazują osobę odpowiedzialną za przyjmowanie zgłoszeń nieprawidłowości lub powierzają ich przyjmowanie działającej u pracodawcy organizacji związkowej,
c) zapewnia ochronę sygnalisty przed działaniami odwetowymi,
d) zapewnia rzetelne i obiektywne sprawdzenie zgłoszonych informacji,
e) określa rodzaj i charakter działań następczych podejmowanych na skutek odebrania zgłoszenia i potwierdzenia prawdziwości informacji zawartych w tym zgłoszeniu oraz sposób koordynacji tych działań,
f) umożliwia sygnaliście sprawdzanie przebiegu postępowania z dokonanym zgłoszeniem, chyba że zgłoszenie było dokonane anonimowo,
g) podlega odpowiednio udokumentowanemu okresowemu przeglądowi w zakresie prawidłowości i efektywności ich funkcjonowania,
h) jego treść i zasady działania zostały uzgodnione z działającą u tego pracodawcy organizacjami związkowymi, a jeżeli u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa – że system został przyjęty w porozumieniu z przedstawicielami zatrudnionych wyłonionymi w trybie przyjętym u tego pracodawcy.
3. W razie niewykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1 sygnaliście nie przysługuje ochrona wynikająca z niniejszej ustawy.
4. W razie wątpliwości o uchybieniu przez sygnalistę obowiązkowi, o którym mowa w ust. 1 rozstrzyga sąd, biorąc pod uwagę zasadność dokonania zgłoszenia zewnętrznego do opinii publicznej ocenianą na tle okoliczności danego przypadku oraz natury zgłaszanej nieprawidłowości.

Art. 6.
1. W jednostkach sektora finansów publicznych wprowadza się wewnętrzne procedury zgłaszania nieprawidłowości i wyznacza osobę lub jednostkę
organizacyjną odpowiedzialną za przyjmowanie zgłoszeń.
2. Procedury, o których mowa w ust. 1 określają co najmniej:
1) sposoby i tryb informowania zatrudnionych o wprowadzonej procedurze i dokonywanych w niej zmianach;
2) sposoby i tryb dokonywania zgłoszeń nieprawidłowości, ze wskazaniem osoby lub jednostki organizacyjnej odpowiedzialnej za ich przyjmowanie,
3) sposób postępowania z otrzymanymi zgłoszeniami, w tym kryteria ich selekcji i analizy,
4) sposób prowadzenia i przechowywania rejestru zgłoszeń;
5) rodzaj i charakter działań następczych podejmowane w razie potwierdzenia informacji o nieprawidłowości, ze wskazaniem osób lub jednostek organizacyjnych odpowiedzialnych za ich przeprowadzenie,
6) mechanizmy gwarantujące ochronę sygnalistów przed działaniami odwetowymi oraz zachowanie w poufności wszelkich danych umożliwiających ustalenie ich tożsamości lub tożsamości osób, których dotyczy zgłoszenie,
7) sposób informowania sygnalistów o wynikach analizy dokonanych zgłoszeń,
8) zasady postępowania ze zgłoszeniami anonimowymi,
9) zasady i terminy przeprowadzania okresowych przeglądów funkcjonowania procedury.
3. Jeżeli w jednostce sektora finansów publicznych działają organizacje związkowe, wewnętrzna procedura zgłaszania nieprawidłowości przed jej wprowadzeniem wymaga uzgodnienia z tymi organizacjami lub – w braku takiej organizacji – z przedstawicielami zatrudnionych wyłonionymi w trybie przyjętym w danej jednostce.
4. Za wprowadzenie i nadzór nad stosowaniem wewnętrznej procedury zgłaszania nieprawidłowości w jednostkach sektora finansów publicznych odpowiadają kierownicy tych jednostek.
5. Wprowadzenie i stosowanie wewnętrznych procedur zgłaszania nieprawidłowości przez jednostki sektora finansów publicznych podlega kontroli przeprowadzanej przez Najwyższą Izbę Kontroli zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli oraz jest przedmiotem kontroli zarządczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.

Art. 7.
1. Jeżeli organ, do którego skierowano zgłoszenie jest niewłaściwy ze względu na charakter lub zakres zgłaszanej nieprawidłowości, niezwłocznie przekazuje je do organu właściwego, jednocześnie zawiadamiając o tym sygnalistę, o ile zgłoszenie nie było dokonane anonimowo.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb przekazywania zgłoszeń nieprawidłowości do właściwych organów, w tym wzór zgłoszenia, a także sposób postępowania z otrzymanymi zgłoszeniami oraz ich przechowywania przez właściwe organy, uwzględniając konieczność zapewnienia poufności danych osobowych sygnalistów, potrzebę sprawnego rozpatrywania zgłoszeń oraz efektywność i przejrzystość procesu ich przyjmowania i selekcji.

Art. 8.
1. Zgłoszenia dokonane w trybie określonym w art. 5 lub w art. 6 powinny być rozpatrzone bez zbędnej zwłoki, nie później niż w ciągu 21 dni od dnia dokonania zgłoszenia, przy czym przez rozpatrzenie należy rozumieć w szczególności wszczęcie postępowania w sprawie przez właściwy organ lub podjęcie innych działań niezbędnych do jej wyjaśnienia.
2. Jeżeli:
1) zgłoszenie nie zostało rozpatrzone w terminie, o którym mowa w ust. 1, lub
2) ze względu na naturę zgłaszanej nieprawidłowości skorzystanie z systemu wewnętrznego lub zgłoszenie do organów jest niemożliwe lub w sposób oczywisty niecelowe
- sygnalista może dokonać zgłoszenia zewnętrznego do opinii publicznej. Przepisy rozdziału 3 stosuje się odpowiednio.

Rozdział 3.
Środki ochrony sygnalistów

Art. 9.
1. Dane osobowe sygnalisty oraz wszelkie dane pozwalające na ustalenie jego tożsamości mają charakter poufny i nie podlegają ujawnieniu.
2. Ujawnienie danych, o których mowa w ust. 1 może nastąpić wyłącznie:
1) za wyraźną zgodą sygnalisty, lub
2) za zgodą sądu, jeżeli jest to niezbędne dla wszczęcia lub prowadzenia postępowania w sprawie nieprawidłowości, dla ochrony ważnego interesu publicznego lub dla ochrony praw innych osób.
3. Uzależnianie przyjęcia zgłoszenia nieprawidłowości od uprzedniego wyrażenia przez sygnalistę zgody na ujawnienie danych, o których mowa w ust. 1 jest niedopuszczalne.

Art. 10. 1. Podejmowanie lub grożenie podjęciem działań odwetowych wobec sygnalisty jest zakazane. Do zakazanych działań odwetowych należą w szczególności:
1) rozwiązanie stosunku prawnego łączącego sygnalistę z pracodawcą lub zmiana jego warunków na mniej korzystny dla zatrudnionego,
2) przeniesienie sygnalisty na inne stanowisko służbowe lub zmiana miejsca wykonywania obowiązków wynikających z umowy,
3) wprowadzanie istotnych zmian dotyczących zakresu obowiązków sygnalisty lub zakresu współpracy z sygnalistą,
4) wymierzanie kar dyscyplinarnych lub podejmowanie innych niekorzystnych dla sygnalisty decyzji personalnych,
5) nierówne, niesprawiedliwe lub dyskryminujące traktowania sygnalisty,
6) podejmowanie innych działań, których celem lub skutkiem jest pogorszenie sytuacji sygnalisty
- jeżeli działania te zostały podjęte w związku z dokonanym przez sygnalistę zgłoszeniem nieprawidłowości.
2. Czynności prawne lub decyzje personalne o charakterze działań odwetowych podjęte wobec sygnalisty w okresie 3 lat od dnia powzięcia przez pracodawcę informacji o fakcie dokonania zgłoszenia są z mocy prawa nieważne.
3. Ciężar udowodnienia, że działania podjęte wobec sygnalisty w okresie wskazanym w ust. 2, które spowodowały pogorszenie jego sytuacji, nie miały charakteru działań odwetowych spoczywa na pracodawcy.
4. Sygnaliście, którego sytuacja uległa pogorszeniu na skutek podjętych wobec niego w okresie wskazanym w ust. 2 działań odwetowych przysługuje od pracodawcy zadośćuczynienie w wysokości proporcjonalnej do stopnia tego pogorszenia, nie mniejszej niż 10.000 zł.
5. Niezależnie od zadośćuczynienia, sygnalista, o którym mowa w ust. 4 może żądać przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach albo - jeśli przywrócenie do pracy byłoby niemożliwe lub niecelowe, odszkodowania w wysokości równej dwuletniemu wynagrodzeniu otrzymywanemu na ostatnio zajmowanym stanowisku.
6. Podejmowanie działań odwetowych wobec sygnalisty jest podstawą pociągnięcia pracownika do odpowiedzialności porządkowej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Art. 11.
1. W razie wszczęcia postępowania sądowego w związku z działaniami odwetowymi podjętymi wobec sygnalisty, sąd z urzędu dokonuje zabezpieczenia roszczenia, o którym mowa w art. 10 ust. 4 i 5.
2. Zabezpieczenie należy niezwłocznie uchylić w całości lub w części, jeżeli ustaną przyczyny, wskutek których zostało ono zastosowane w określonym rozmiarze, lub powstaną przyczyny uzasadniające jego uchylenie.
3. Zabezpieczenie następuje w sposób wskazany w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego.
4. Sygnaliście, który w związku z podjętymi wobec niego działaniami odwetowymi poniósł koszty zastępstwa procesowego przysługuje od pracodawcy zwrot tych kosztów.

Art. 12. Postanowienia umów uniemożliwiające zatrudnionemu zgłaszanie nieprawidłowości lub ograniczające możliwość ich zgłaszania przez zatrudnionego są z mocy prawa nieważne.

Art. 13. Zgłoszenie nieprawidłowości dokonane w dobrej wierze i w interesie publicznym, z zachowaniem zasad i trybu przewidzianych w niniejszej ustawie nie stanowi naruszenia dóbr osobistych osoby, której dotyczy zgłoszenie, ani nie może być podstawą odpowiedzialności, o której mowa w przepisach tytułu VI ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny lub art. 266 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny.

Rozdział 4.
Przepisy karne

Art. 14.
1. Kto, podejmując działania odwetowe wobec sygnalisty, doprowadza do powstania po stronie sygnalisty ciężkiego lub nieodwracalnego uszczerbku na zdrowiu lub wywołały u niego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, podlega karze grzywny lub karze ograniczenia wolności.
2. Tej samej karze podlega ten, kto kieruje podejmowaniem działań odwetowych przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej podjęcie takich działań.

Art. 15. Kto ujawnia dane osobowe sygnalisty lub inne dane pozwalające na ustalenie jego tożsamości w sposób sprzeczny z art. 9, podlega karze grzywny.

Art. 16. Kierownik jednostki sektora finansów publicznych, w której nie wprowadzono wewnętrznej procedury zgłaszania nieprawidłowości w zakresie wskazanym w art. 8 lub w której procedura ta nie jest stosowana podlega karze grzywny.

Art. 17. Osoba, która dokonując zgłoszenia nieprawidłowości działa ze świadomością, że przekazywane informacje są nieprawdziwe, podlega karze grzywny.

Art. 18. Jeżeli pracodawca, którego dotyczy nieprawidłowość wykaże, że dołożył wszelkich starań, aby do jej wystąpienia nie doszło, w tym w szczególności wprowadził skuteczny system informowania o nieprawidłowościach, sąd lub inny właściwy organ może złagodzić wymiar kary orzekanej z tytułu naruszenia albo odstąpić od jej wymierzenia i umorzyć postępowanie.

Rozdział 5.
Zmiany w przepisach

Art. 19. W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny:
1) w art. 213 po § 2 dodaje się § 3 w brzmieniu:
"§ 3. Nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto dokonuje zgłoszenia nieprawidłowości w rozumieniu ustawy o ochronie sygnalistów zgodnie z przepisami tej ustawy.";
2) w art. 230 po § 2 dodaje się § 3 w brzmieniu:
"§ 3. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w § 1 albo w § 2, jeżeli korzyść majątkowa lub osobista albo ich obietnica zostały przyjęte, a sprawca zawiadomił o tym fakcie organ powołany do ścigania przestępstw i ujawnił wszystkie istotne okoliczności przestępstwa, zanim organ ten o nim się dowiedział.";
3) art. 237 otrzymuje brzmienie:
"Przepis art. 233 § 5 pkt 2 stosuje się odpowiednio do przestępstw określonych w art. 234 § 1, art. 235 oraz w art. 236 § 1.";

Art. 20. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych:
1) w art. 53 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:
"1. Kierownik jednostki sektora finansów publicznych, zwany dalej "kierownikiem jednostki", jest odpowiedzialny za całość gospodarki finansowej tej jednostki, z zastrzeżeniem ust. 5, a także za wprowadzenie wewnętrznej procedury zgłaszania nieprawidłowości, o której mowa w ustawie o ochronie sygnalistów oraz nadzór nad jej stosowaniem."
2) art. 68 w ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) zgodności działalności z przepisami prawa oraz procedurami wewnętrznymi, w tym stosowania procedur zgłaszania nieprawidłowości;”.

Art. 21. W ustawie z dnia 4 października 2015 roku o o nieodpłatnej pomocy prawnej, nieodpłatnej informacji prawnej oraz edukacji prawnej społeczeństwa w art. 3 w ust. 1 dodaje się pkt 7 w brzmieniu:
„7) osobie chcącej dokonać zgłoszenia nieprawidłowości w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie sygnalistów – w zakresie ustalenia czy zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 6 ust. 1 tej ustawy”.

Art. 22. W ustawie z dnia z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy w art. 108:
1) w § 1 zdanie wprowadzające otrzymuje brzmienie:
"§ 1. Za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów
przeciwpożarowych, przyjętego sposobu potwierdzania przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy, a także za podejmowanie działań odwetowych w rozumieniu ustawy o ochronie sygnalistów pracodawca może stosować:";
2) § 2 otrzymuje brzmienie:
"§ 2. Za nieprzestrzeganie przez pracownika przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy lub przepisów przeciwpożarowych, opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia, stawienie się do pracy w stanie nietrzeźwości lub spożywanie alkoholu w czasie pracy albo podejmowanie działań odwetowych w rozumieniu ustawy o ochronie sygnalistów - pracodawca może również stosować karę pieniężną.".

Rozdział 6.
Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 23. Kierownicy jednostek sektora finansów publicznych wprowadzają wewnętrzne procedury zgłaszania nieprawidłowości w podlegających im jednostkach nie później niż w ciągu 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 24. Ustawa wchodzi w życie po upływie 90 dni od dnia ogłoszenia.

[Aleksander Sternicki]

Numer projektu: UA014
Tytuł: Projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo atomowe
Osoba odpowiedzialna: Włodzimierz Ehrenhalt
Organ odpowiedzialny: MEiŚ
Założenia: Projekt wyłącza obiekty fuzji jądrowej z pod reżimu przepisów dla obiektów jądrowych oraz wprowadza ramy dla polityki państwa w zakresie rozwoju fuzji jądrowej.

Ustawa

o zmianie ustawy - Prawo atomowe

Art. 1. W ustawie z dnia 29 listopada 2000 roku - Prawo atomowe wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 3:
a) po pkt 7^1 dodaje się pkt 7^2 w brzmieniu:
"7^2) fuzja jądrowa - proces za pomocą którego dwa lżejsze jądra atomowe zderzają się ze sobą doprowadzając do fuzji i stworzenia jednego cięższego jądra;";
b) po pkt 16a dodaje się pkt 16b w brzmieniu:
"16b) obiekt fuzji jądrowej - elektrownia fuzji jądrowej lub reaktor badawczy przeznaczony do produkcji energii elektrycznej lub ciepła za pomocą fuzji jądrowej;";
c) pkt 17 uzyskuje brzmienie:
17) "obiekt jądrowy – elektrownię jądrową, reaktor badawczy, zakład wzbogacania izotopowego, zakład wytwarzania paliwa jądrowego, zakład przerobu wypalonego paliwa jądrowego, przechowalnik wypalonego paliwa jądrowego, a także bezpośrednio związany z którymkolwiek z tych obiektów, za wyjątkiem obiektów fuzji jądrowej;".

2) po Rozdziale 12a dodaje się Rozdział 12b w brzmieniu:

"Rozdział 12b
Działania w zakresie rozwoju energetyki fuzji jądrowej

Art. 108f. Minister właściwy do spraw energii podejmuje działania mające na celu rozwój energetyki fuzji jądrowej, w szczególności:
1) opracowuje projekty planów i strategii w zakresie rozwoju i funkcjonowania energetyki fuzji jądrowej w Rzeczypospolitej Polskiej, w tym projekt Programu polskiej energetyki fuzji jądrowej;
2) podejmuje działania na rzecz zapewnienia kompetentnych kadr dla energetyki fuzji jądrowej;
3) wspiera rozwój technologii fuzji jądrowej;
4) zapewnia rozwój niezbędnej infrastruktury do produkcji i wykorzystania energii z fuzji jądrowej;
5) działa na rzecz udziału polskiego przemysłu w realizacji zadań w zakresie energetyki fuzji jądrowej.

Art. 108g. Minister właściwy do spraw energii opracowuje projekt Programu polskiej energetyki fuzji jądrowej zwany dalej "Programem fuzji" we współpracy z ministrem właściwym do spraw nauki.

Art. 108h.
1. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw energii, przyjmuje Program fuzji w drodze uchwały.
2. Program fuzji jest programem wieloletnim w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
3. Uchwałę Rady Ministrów, o której mowa w ust. 1, wraz z Programem fuzji minister właściwy do spraw energii ogłasza w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Art. 108e.
1. Minister właściwy do spraw energii opracowuje, co dwa lata, w terminie do dnia 30 czerwca danego roku, sprawozdanie z realizacji Programu fuzji i przedkłada je Radzie Ministrów.
2. Minister właściwy do spraw energii ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, przyjęte przez Radę Ministrów sprawozdanie z realizacji Programu fuzji.".

Art. 2. Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

[Aleksander Sternicki]

Numer projektu: UC009
Tytuł: Projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym i o zmianie ustawy o podatku akcyzowym
Osoba odpowiedzialna: Zuzanna Rudzińska-Bluszcz
Organ odpowiedzialny: MEiŚ
Założenia: Projekt wprowadza definicje pojazdu elektrycznego, pojazdu hybrydowego i pojazdu napędzanego wodorem oraz zwolnienie od akcyzy dla pojazdów elektrycznych i pojazdów napędzanych wodorem.

Ustawa

o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym i o zmianie ustawy o podatku akcyzowym

Art. 1. W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym w art. 2 dodaje się pkt. 35aa-35ac w brzmieniu:
„35aa) pojazd elektryczny - pojazd samochodowy wykorzystujący do napędu wyłącznie energię elektryczną akumulowaną przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania;
35ab) pojazd hybrydowy - pojazd samochodowy o napędzie spalinowo-elektrycznym, w którym energia elektryczna jest akumulowana przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania;
35ac) pojazd napędzany wodorem - pojazd silnikowy wykorzystujący do napędu energię elektryczną wytworzoną z wodoru w zainstalowanych w nich ogniwach paliwowych;”.

Art. 2. W ustawie z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym dodaje się art. 109a w brzmieniu:
"Art. 109a. [Zwolnienie od akcyzy pojazdu elektrycznego i pojazdu napędzanego wodorem]
1. Zwalnia się od akcyzy samochód osobowy stanowiący pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 35aa dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym i pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 35ac tej ustawy.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, właściwy naczelnik urzędu skarbowego wydaje na wniosek zainteresowanego podmiotu zaświadczenie stwierdzające zwolnienie od akcyzy pod warunkiem, że podmiot ten przedstawi dokumentację potwierdzającą, iż pojazd, którego dotyczy zwolnienie, jest pojazdem elektrycznym lub pojazdem napędzanym wodorem.".

Art. 3. Przepisy art. 109a ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się:
1) od dnia ogłoszenia pozytywnej decyzji Komisji Europejskiej o zgodności pomocy publicznej przewidzianej w tych przepisach ze wspólnym rynkiem lub stwierdzenia przez Komisję Europejską, że przepisy te nie stanowią pomocy publicznej;
2) do pojazdów elektrycznych i pojazdów napędzanych wodorem, w rozumieniu niniejszej ustawy, w stosunku do których obowiązek podatkowy w akcyzie powstał po dniu określonym zgodnie z pkt 1.

Art. 4. Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

[Aleksander Sternicki]

Numer projektu: UA015
Tytuł: Projekt ustawy o zmianie ustawy – Prawo pocztowe
Osoba odpowiedzialna: Piotr Palutkiewicz
Organ odpowiedzialny: MWG
Założenia: Projekt zakłada zmniejszenie obowiązków nakładanych na operatora wyznaczonego w zakresie świadczenia pocztowych usług powszechnych.

Ustawa

o zmianie ustawy – Prawo pocztowe

Art. 1. W ustawie z dnia 23 listopada 2012 roku – Prawo pocztowe wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 45 ust. 1 pkt 1 skreśla się ppkt c;
2) w art. 46 ust. 2 skreśla się pkt 1-2 oraz pkt 4-5;
3) w art. 47 skreśla się ust. 3;
4) art. 55-58 skreśla się.

Art. 2. Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

[Aleksander Sternicki]

Numer projektu: UA016
Tytuł: Projekt ustawy o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw
Osoba odpowiedzialna: Jarosław Stelmach
Organ odpowiedzialny: MSW
Założenia: Projekt dotyczy obowiązku informowania osób wobec których prowadzono kontrolę operacyjną i zakończono ją, o prowadzonych wobec nich w przeszłości czynnościach operacyjno-rozpoznawczych oraz o fakcie pozyskania danych.

Ustawa

o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw

Art. 1. W ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji w art. 19, po ust. 16d dodaje się ust. 16e i 16f w brzmieniu:
„16e. Osoba, wobec której kontrola operacyjna była stosowana, jest informowana przez organ zarządzający kontrolę o fakcie jej zastosowania nie później niż 6 miesięcy po jej zakończeniu, z zastrzeżeniem przepisów ust. 16f.
16f. Organ zarządzający kontrolę, jeśli ujawnienie informacji o jej stosowaniu narażałoby lub mogło narazić ważny interes publiczny, może wystąpić do sądu okręgowego z wnioskiem o zarządzenie utrzymania tej informacji w tajemnicy na okres nie dłuższy niż 10 lat.”.

Art. 2. W ustawie z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej w art. 9e, po ust. 17a dodaje się ust. 17b i 17c w brzmieniu:
„17b. Osoba, wobec której kontrola operacyjna była stosowana, jest informowana przez organ zarządzający kontrolę o fakcie jej zastosowania nie później niż 6 miesięcy po jej zakończeniu, z zastrzeżeniem przepisów ust. 16c.
17c. Organ zarządzający kontrolę, jeśli ujawnienie informacji o jej stosowaniu narażałoby lub mogło narazić ważny interes publiczny, może wystąpić do sądu okręgowego z wnioskiem o zarządzenie utrzymania tej informacji w tajemnicy na okres nie dłuższy niż 10 lat.”.

Art. 3. W ustawie z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej w art. 36c po ust. 13a dodaje się ust. 13b i 13c w brzmieniu:
„13b. Osoba, wobec której kontrola operacyjna była stosowana, jest informowana przez organ zarządzający kontrolę o fakcie jej zastosowania nie później niż 6 miesięcy po jej zakończeniu, z zastrzeżeniem przepisów ust. 13c.
13c. Organ zarządzający kontrolę, jeśli ujawnienie informacji o jej stosowaniu narażałoby lub mogło narazić ważny interes publiczny, może wystąpić do sądu okręgowego z wnioskiem o zarządzenie utrzymania tej informacji w tajemnicy na okres nie dłuższy niż 10 lat.”.

Art. 4. W ustawie z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym w art. 17, po ust. 17a dodaje się ust. 17b i 17c w brzmieniu:
„17b. Osoba, wobec której kontrola operacyjna była stosowana, jest informowana przez organ zarządzający kontrolę o fakcie jej zastosowania nie później niż 6 miesięcy po jej zakończeniu, z zastrzeżeniem przepisów ust. 17c.
17c. Organ zarządzający kontrolę, jeśli ujawnienie informacji o jej stosowaniu narażałoby lub mogło narazić ważny interes publiczny, może wystąpić do sądu okręgowego z wnioskiem o zarządzenie utrzymania tej informacji w tajemnicy na okres nie dłuższy niż 10 lat.”.

Art. 5. W ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach porządkowych w art. 31, po ust. 20 dodaje się ust. 20a i 20b w brzmieniu:
„20a. Osoba, wobec której kontrola operacyjna była stosowana, jest informowana przez organ zarządzający kontrolę o fakcie jej zastosowania nie później niż 6 miesięcy po jej zakończeniu, z zastrzeżeniem przepisów ust. 20b.
20b. Organ zarządzający kontrolę, jeśli ujawnienie informacji o jej stosowaniu narażałoby lub mogło narazić ważny interes publiczny, może wystąpić do sądu okręgowego z wnioskiem o zarządzenie utrzymania tej informacji w tajemnicy na okres nie dłuższy niż 10 lat.”.

Art. 6. W ustawie z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu w art. 27 dodaje się ust. 16e – 16h w brzmieniu:
„16e. Osoba, wobec której kontrola operacyjna była stosowana w celu realizacji zadań określonych w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a i d, nie jest informowana o fakcie jej zastosowania, także po jej zakończeniu, z zastrzeżeniem przepisów ust. 16f.
16f. Organ zarządzający kontrolę, jeśli ujawnienie informacji o jej stosowaniu mogłoby być przydatne w działaniach prowadzonych w związku z bezpieczeństwem państwa, może wystąpić do sądu okręgowego z wnioskiem o wyrażenie zgody na ujawnienie tej informacji, w sposób zachowujący w tajemnicy organ zarządzający kontrolę.
16g. Osoba, wobec której kontrola operacyjna była stosowana w celu realizacji zadań określonych w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b, c lub e, jest informowana przez organ zarządzający kontrolę o fakcie jej zastosowania nie później niż 6 miesięcy po jej zakończeniu, z zastrzeżeniem przepisów ust. 16h.
16h. Organ zarządzający kontrolę, jeśli ujawnienie informacji o jej stosowaniu narażałoby lub mogło narazić ważny interes publiczny, może wystąpić do sądu okręgowego z wnioskiem o zarządzenie utrzymania tej informacji w tajemnicy na okres nie dłuższy niż 10 lat.”.

Art. 7. W ustawie z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego w art. 31 dodaje się ust. 15c – 15f w brzmieniu:
„15c. Osoba, wobec której kontrola operacyjna była stosowana w celu realizacji zadań określonych w art. 5 ust. 1 pkt. 1 lit. a, b oraz f, nie jest
informowana o fakcie jej zastosowania, także po jej zakończeniu, z zastrzeżeniem przepisów ust. 15d.
15d. Organ zarządzający kontrolę, jeśli ujawnienie informacji o jej stosowaniu mogłoby być przydatne w działaniach prowadzonych w związku z bezpieczeństwem państwa, może wystąpić do sądu okręgowego z wnioskiem o wyrażenie zgody na ujawnienie tej informacji, w sposób zachowujący w tajemnicy organ zarządzający kontrolę.
15e. Osoba, wobec której kontrola operacyjna była stosowana w celu realizacji zadań określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. c, d, e lub g, jest
informowana przez organ zarządzający kontrolę o fakcie jej zastosowania nie później niż 6 miesięcy po jej zakończeniu, z zastrzeżeniem przepisów ust. 15f.
15f. Organ zarządzający kontrolę, jeśli ujawnienie informacji o jej stosowaniu narażałoby lub mogło narazić ważny interes publiczny, może wystąpić do sądu okręgowego z wnioskiem o zarządzenie utrzymania tej informacji w tajemnicy na okres nie dłuższy niż 10 lat.”.

Art. 8. Do kontroli operacyjnej, która była prowadzona przed dniem wejścia w życie ustawy i nie została zakończona do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Art. 9. Ustawa wchodzi w życie w 30 dni od dnia ogłoszenia.

[Aleksander Sternicki]

Numer projektu: UC010
Tytuł: Projekt ustawy o zmianie ustawy – Prawo farmaceutyczne
Osoba odpowiedzialna: Aleksandra Gładyś
Organ odpowiedzialny: MZ
Założenia: Projekt dopuszcza sprzedaż niektórych środków antykoncepcyjnych bez recepty jeśli w taki sposób zostały dopuszczone do
obrotu.

Ustawa

o zmianie ustawy – Prawo farmaceutyczne

Art. 1. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 23a uchyla się ust. 1a;
2) w art. 96:
a) po ust. 5 dodaje się ust. 5a w brzmieniu:
„5a. W przypadkach uzasadnionych bezpieczeństwem stosowania produktów leczniczych, produkty lecznicze dopuszczone do obrotu, wskazane
w Charakterystyce Produktu Leczniczego do stosowania w antykoncepcji, posiadające kategorię dostępności „wydawane bez przepisu lekarza – OTC”, są wydawane na receptę, w szczególności z uwagi na wiek osoby, dla której wystawia się receptę.”,
b) dodaje się ust. 11 w brzmieniu:
„11. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia, wykaz produktów leczniczych, o których mowa w ust. 5a, wiek lub inne wymagania uzasadniające wydanie danego produktu leczniczego na receptę, uwzględniając skutki zdrowotne stosowania produktów leczniczych, bezpieczeństwo zdrowotne pacjentów oraz konieczność stworzenia mechanizmów przeciwdziałania nadużyciom w zakresie stosowania i wydawania tych produktów leczniczych.”.

Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

[Aleksander Sternicki]

Numer projektu: UA017
Tytuł: Projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz o zmianie innych ustaw
Osoba odpowiedzialna: Mikołaj Śmietański
Organ odpowiedzialny: MSW
Założenia: Projekt dotyczy wprowadzenia możliwości tzw. autocertyfikacji zamiast składania niektórych zaświadczeń przed organami administracji publicznej.

Ustawa

o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz o zmianie innych ustaw

Art. 1. W ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego wprowadza się następujące zmiany:
1) po art. 64 dodaje się art. 64a – art. 64e w brzmieniu:
"Art. 64a. § 1. Jeżeli z odrębnych przepisów wynika, że do podania wnioskodawca dołącza określone zaświadczenia, zamiast tych dokumentów można dołączyć oświadczenie zastępujące zaświadczenie w zakresie określonym w art. 64b § 1.
2. Za równorzędne z dołączeniem wymaganego zaświadczenia uważa się okazanie oryginału tego zaświadczenia w sposób umożliwiający sporządzenie protokołu lub utrwalenie zaświadczenia.
3. Za równorzędne z dołączeniem wymaganego zaświadczenia uważa się również dołączenie kopii zaświadczenia poświadczonej w sposób określony w przepisachdziału VIIa albo poświadczonej przez notariusza.
Art. 64b. § 1. Złożenie oświadczenia zastępującego zaświadczenie jest równorzędne z przedstawieniem zaświadczenia właściwego organu administracji publicznej w zakresie potwierdzenia następujących faktów lub stanu prawnego dotyczących:
1) daty i miejsca urodzenia wnioskodawcy;
2) adresu miejsca zamieszkania lub zameldowania wnioskodawcy;
3) obywatelstwa wnioskodawcy;
4) posiadania praw cywilnych;
5) stanu cywilnego wnioskodawcy;
6) pozostawania przy życiu wnioskodawcy;
7) urodzenia dziecka wnioskodawcy;
8) zgonu współmałżonka, zstępnego lub wstępnego wnioskodawcy;
9) wpisu wnioskodawcy do wykazów, ewidencji lub rejestrów prowadzonych przez organy administracji publicznej;
10) przynależności wnioskodawcy do samorządów zawodowych;
11) wykształcenia, tytułu lub stopnia naukowego wnioskodawcy;
12) posiadanych przez wnioskodawcę kwalifikacji zawodowych, w tym uzyskanych specjalizacji, uprawnień, odbytych kursów, szkolenia i
doskonalenia zawodowego;
13) uzyskiwanych przez wnioskodawcę dochodów lub jego sytuacji ekonomicznej, także w celu uzyskania pomocy wszelkiego typu, przewidzianej przepisami prawa;
14) niezalegania wnioskodawcy z obowiązkowymi daninami publicznymi;
15) numeru NIP wnioskodawcy, jego numeru PESEL, REGON lub numeru identyfikacyjnego VAT;
16) posiadania przez wnioskodawcę statusu bezrobotnego;
17) bycia rencistą lub emerytem, studentem lub członkiem stowarzyszeń lub organizacji społecznych, na utrzymaniu innej osoby;
18) odbycia służby wojskowej, w tym informacji zawartych w książeczce wojskowej;
19) niekaralności wnioskodawcy, w tym za przestępstwo popełnione umyślnie i przestępstwo skarbowe;
20) nieprowadzenia wobec wnioskodawcy postępowania karnego lub karno-skarbowego;
21) niewszczęcia wobec wnioskodawcy postępowania upadłościowego.
§ 2. Oświadczenie zastępujące zaświadczenie składa wnioskodawca w formie pisemnej z własnoręcznym podpisem, pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń.
Art. 64c. Organ żąda zaświadczenia wymaganego odrębnymi przepisami, jeżeli ze złożonego oświadczenia zastępującego zaświadczenie, zaświadczenia lub innych dokumentów wynika, że wnioskodawca była skazany za popełnienie przestępstwo przeciwko wymiarowi sprawiedliwości lub wiarygodności dokumentów.
Art. 64d. Do okresu ważności oświadczenia zastępującego zaświadczenie stosuje się przepisy dotyczące okresu ważności zaświadczenia, które jest zastępowane tym oświadczeniem.
Art. 64e. Przepisy art. 64a – art. 64d stosuje się, jeżeli przepisy odrębnych ustaw nie stanowią inaczej.”;
2) w art. 97 w § 1 dodaje się pkt 5 w brzmieniu:
„5) w razie uzyskania od oskarżyciela publicznego informacji na podstawie art. 334 § 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego .”;
3) po art. 104 dodaje się art. 104a w brzmieniu:
„Art. 104a. Organ administracji publicznej załatwia sprawę przez wydanie decyzji odmownej w przypadku uzyskania od sądu odpisu wyroku na podstawie art. 416'1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego.”;
4) po art. 217 dodaje się art. 217a w brzmieniu:
„Art. 217a.
§ 1. Zaświadczenia potwierdzające fakty lub stany prawne niepodlegające zmianom są ważne bezterminowo.
§ 2. Zaświadczenia potwierdzające fakty lub stany prawne inne niż określone w § 1 są ważne przez okres sześciu miesięcy od dnia wydania, chyba że przepisy odrębne przewidują inny termin ich ważności.
§ 3. Nie można odmówić ważności zaświadczeniu po upływie okresu, o którym mowa w § 2, jeżeli osoba posługująca się dotyczącym jej zaświadczeniem przed organem administracji publicznej złoży na tym zaświadczeniu oświadczenie, że po upływie okresu, o którym mowa w § 2, fakty lub stany prawne objęte zaświadczeniem nie uległy zmianom. Oświadczenie składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń.
§ 4. Przepisów § 3 nie stosuje się, jeżeli przepisy odrębnych ustaw tak stanowią.”;
5) po art. 218 dodaje się art. 218a w brzmieniu:
„Art. 218a. Jeżeli osoba ubiega się o więcej niż jedno zaświadczenie na potrzeby jednego toczącego się przed innym organem administracji publicznej postępowania, organ administracji publicznej wydaje te zaświadczenia w jednym dokumencie, chyba że nie jest to możliwe lub przepis odrębnej ustawy stanowi inaczej.”;
6) w art. 220 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Organ administracji publicznej nie może żądać zaświadczenia na potwierdzenie faktów lub stanu prawnego:
1) znanych organowi z urzędu;
2) możliwych do ustalenia przez organ na podstawie:
a) posiadanej ewidencji, rejestrów lub innych danych,
b) ewidencji, rejestrów lub innych danych, do których organ ten ma dostęp na podstawie odrębnych przepisów lub porozumień,
c) przedstawionych przez zainteresowanego do wglądu dokumentów urzędowych (dowodu osobistego, dowodów rejestracyjnych i innych).”;
7) po art. 220 dodaje się dział VIIa w brzmieniu:
„Dział VIIa.
Art. 220a. 1. Na wniosek osoby zainteresowanej osoba czynna w lokalu organu administracji publicznej przeznaczonym do obsługiwania publiczności, zwana dalej „poświadczającym”, poświadcza:
1) własnoręczność podpisu;
2) zgodność odpisu, wyciągu lub kopii z okazanym dokumentem;
3) datę okazania dokumentu.
2. Poświadczający odmówi dokonania poświadczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lub 3, jeżeli okazany dokument:
1) zawiera treść oczywiście sprzeczną z prawem lub
2) zawiera cechy szczególne (dopiski, poprawki, uszkodzenia).
3. Odmowa, o której mowa w ust. 2, jest ostateczna.
4. W przypadku, gdy odmowa nastąpiła z powodu określonego w ust. 2 pkt 2, poświadczający poucza osobę, której odmówiono poświadczenia, o możliwości dokonania poświadczenia dokumentu u notariusza.
Art. 220b. Każde poświadczenie powinno zawierać datę i oznaczenie miejsca jego sporządzenia, na żądanie - również godzinę dokonania czynności, oznaczenie organu administracji publicznej oraz jego pieczęć, a także podpis poświadczającego.
Art. 220c. Poświadczający stwierdza zgodność odpisu, wyciągu lub kopii z okazanym dokumentem.
Art. 220d. § 1. Poświadczający poświadcza na okazanym mu dokumencie datę, a na żądanie stron także godzinę i minutę okazania tego dokumentu.
§ 2. W poświadczeniu wymienia się imię, nazwisko i miejsce zamieszkania osoby, która dokument okazała.”.

Art. 2. W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 334 dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. O przesłaniu aktu oskarżenia do sądu oskarżyciel publiczny zawiadamia również organ administracji publicznej, który wydał decyzję administracyjną, jeżeli zarzucany oskarżonemu czyn polegał na złożeniu fałszywego oświadczenia w postępowaniu administracyjnym, którego wynikiem było wydanie tej decyzji.”;
2) po art. 416 dodaje się art. 416 1 w brzmieniu:
„Art. 416 1 . W razie skazania oskarżonego na podstawie art. 233 Kodeksu karnego za czyn polegający na złożeniu fałszywego oświadczenia w
postępowaniu administracyjnym, którego wynikiem było wydanie tej decyzji, sąd doręcza odpis wyroku organ administracji publicznej, który wydał decyzję administracyjną.”.

Art. 3. W ustawie z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej w załączniku do ustawy, w części II, po pkt 7 dodaje się pkt 7a w brzmieniu:
"7a. Poświadczenie daty okazania dokumentu, za każdą stronę | 1,20 zł | poświadczenie daty okazania dokumentu niepodlegającego
opłacie skarbowej lub od niej zwolnionego"

Art. 4. Do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Art. 5. Ustawa wchodzi w życie po upływie 12 miesięcy od dnia ogłoszenia.

[Aleksander Sternicki]

Numer projektu: UA018
Tytuł: Projekt ustawy - Prawo wodorowe
Osoba odpowiedzialna: Włodzimierz Ehrenhalt
Organ odpowiedzialny: MEiŚ
Założenia: Projekt tworzy ramy prawne funkcjonowania rynku wodoru w Polsce.

Ustawa

Prawo wodorowe

Art. 1. Ustawa określa podstawowe zasady funkcjonowania rynku wodoru w Polsce.

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) bezpośredni rurociąg wodorowy – rurociąg, który został zbudowany w celu bezpośredniego dostarczania wodoru do instalacji odbiorcy, z pominięciem sieci wodorowej;
2) instalacja magazynowa wodoru – instalację o pojemności większej niż 85 000 Nm3 używaną do magazynowania wodoru, dla którego wartość ułamka molowego wodoru wynosi przynajmniej 0,95 i wartość ułamka molowego innych gazów niż wodór nie przekracza 0,05, z wyłączeniem:
a) instalacji, w których wodór jest magazynowany w celach innych niż magazynowanie energii, oraz
b) tej części instalacji, która jest wykorzystywana do konwersji elektrolitycznej;
3) magazynowanie wodoru – świadczenie usług przechowywania wodoru w instalacji magazynowej wodoru;
4) operator stacji wodoru - podmiot odpowiedzialny za zarządzanie stacją wodoru, bezpieczeństwo funkcjonowania, eksploatację, naprawę i modernizację tej stacji oraz mogący świadczyć usługę tankowania wodoru;
5) operator systemu wodorowego – przedsiębiorstwo zajmujące się przesyłaniem wodoru, odpowiedzialne za ruch sieciowy w sieci wodorowej, bieżące i długookresowe bezpieczeństwo funkcjonowania tej sieci, eksploatację, konserwację, remonty oraz niezbędną rozbudowę sieci wodorowej, w tym połączeń z innymi sieciami wodorowymi;
6) przesyłanie wodoru – transport wodoru sieciami przesyłowymi wodorowymi w celu jego dostarczania do innych sieci wodorowych, instalacji magazynowych wodoru lub odbiorców bezpośrednio przyłączonych do sieci przesyłowych wodorowych, z wyłączeniem sprzedaży wodoru;
7) sieć wodorowa – sieć wodorową, z wyłączeniem bezpośrednich rurociągów wodorowych, za której ruch sieciowy jest odpowiedzialny operator systemu wodorowego;
8) sprzedaż wodoru - bezpośrednią sprzedaż wodoru przez podmiot zajmujący się jego wytwarzaniem lub odsprzedaż przez podmiot zajmujący się jego obrotem; sprzedaż ta nie obejmuje tankowania pojazdów wodorem na stacjach wodoru;
9) stacja wodoru - zespół urządzeń, w tym punkt tankowania wodoru wraz z niezbędną infrastrukturą pomocniczą oraz zbiornikami magazynowymi, służący do tankowania wodoru;
10) system wodorowy – sieci wodorowe, instalacje magazynowe wodoru oraz przyłączone do nich urządzenia i instalacje, współpracujące z tymi sieciami lub instalacjami, zawierające wodór, dla którego wartość ułamka molowego wodoru wynosi przynajmniej 0,95 i wartość ułamka molowego innych gazów niż wodór nie przekracza 0,05;
11) wodór niskoemisyjny – wodór pochodzący ze źródeł nieodnawialnych, wytworzony w sposób niewyrządzający poważnych szkód dla celów środowiskowych, który spełnia wymaganie dotyczące osiągnięcia progu redukcji emisji gazów cieplarnianych na poziomie 70 % w porównaniu z wartością odpowiednika kopalnego dla paliw odnawialnych pochodzenia niebiologicznego określoną zgodnie z metodyką, o której mowa w przepisach unijnych;
12) wodór odnawialny – wodór wytworzony z odnawialnego źródła energii;
13) wytwarzanie wodoru – produkcja wodoru.

Art. 3.
1. Przedsiębiorstwo zajmujące się przesyłaniem lub magazynowaniem wodoru jest obowiązane utrzymywać zdolność urządzeń, instalacji i sieci do realizacji zaopatrzenia w wodór w sposób ciągły i niezawodny, przy zachowaniu obowiązujących wymagań jakościowych.
2. Przedsiębiorstwo zajmujące się przesyłaniem wodoru jest obowiązane zapewniać odbiorcom oraz przedsiębiorcom zajmującym się sprzedażą wodoru, na zasadzie równoprawnego traktowania, świadczenie usług przesyłania wodoru, z uwzględnieniem warunków technicznych i ekonomicznych, na warunkach uzgodnionych przez strony w drodze umowy.

Art. 4.
1. Przedsiębiorstwo zajmujące się magazynowaniem wodoru jest obowiązane zapewniać podmiotom zajmującym się wytwarzaniem wodoru lub sprzedażą wodoru świadczenie usług magazynowania wodoru w instalacji magazynowej wodoru. Świadczenie usług magazynowania wodoru odbywa się na warunkach uzgodnionych przez strony w drodze umowy o świadczenie tych usług.
2. Przedsiębiorstwo zajmujące się magazynowaniem wodoru jest obowiązane udostępniać operatorowi systemu wodorowego tę część instalacji, która jest używana do magazynowania wodoru i jest niezbędna do realizacji zadań tego operatora.
3. Udostępnienie części instalacji, o której mowa w ust. 2, następuje za wynagrodzeniem, na zasadach określonych w odrębnej umowie.

Art. 5.
1. Usługi przesyłania wodoru mogą być świadczone wyłącznie przez operatora systemu wodorowego.
2. Operator systemu wodorowego, działa w formie spółki akcyjnej.
3. Właściciel sieci wodorowej lub instalacji magazynowej wodoru zawiera umowę z operatorem systemu wodorowego określając obszar, sieci lub instalacje, na których będzie wykonywana działalność gospodarcza.
4. Operator systemu wodorowego nie może wykonywać działalności gospodarczej związanej z wytwarzaniem lub obrotem wodorem ani jej wykonywać na podstawie umowy na rzecz innych przedsiębiorstw energetycznych.

Art. 6. Przedsiębiorstwo zajmujące się przesyłaniem wodoru stosując obiektywne i przejrzyste zasady zapewniające równe traktowanie użytkowników systemu wodorowego, umożliwia odbiorcy wodoru przyłączonemu do jego sieci zmianę sprzedawcy wodoru, na warunkach i w trybie określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 1, 3 lub 8a ustawy – Prawo energetyczne.

Art. 7.
1. Dostarczanie wodoru odbywa się, po uprzednim przyłączeniu do sieci, na podstawie umowy sprzedaży wodoru.
2. Sprzedawca wodoru jest obowiązany do zawarcia umowy o świadczenie usług przesyłania wodoru z operatorem systemu wodorowego, do którego sieci odbiorca wodoru jest przyłączony.

Art. 8. Przedsiębiorstwo zajmujące się przesyłaniem wodoru jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równoprawnego traktowania, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru.

Art. 9. Przedsiębiorstwo zajmujące się przesyłaniem wodoru jest obowiązane zapewnić realizację i finansowanie budowy i rozbudowy sieci wodorowej, w tym na potrzeby przyłączania podmiotów ubiegających się o przyłączenie, na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 8a ustawy - Prawo energetyczne oraz w przepisach odrębnych.

Art. 10. Minister właściwy do spraw energii określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki funkcjonowania systemu wodorowego, w szczególności:
1) warunki przyłączenia do sieci wodorowej, w tym wymagania techniczne w zakresie przyłączania do sieci wodorowej instalacji magazynowej wodoru oraz innej sieci wodorowej,
2) sposób prowadzenia obrotu wodorem,
3) warunki świadczenia usług przesyłania wodoru, magazynowania wodoru, prowadzenia ruchu sieciowego i eksploatacji sieci wodorowej oraz korzystania z systemu wodorowego i połączeń międzysystemowych,
4) warunki współpracy pomiędzy operatorami systemów, w tym z innymi przedsiębiorstwami, w zakresie prowadzenia ruchu sieciowego oraz postępowania w sytuacjach awaryjnych,
5) zakres, warunki i sposób zarządzania ograniczeniami w systemie wodorowym,
6) parametry jakościowe wodoru – biorąc pod uwagę bezpieczeństwo i niezawodne funkcjonowanie systemu wodorowego, równoprawne traktowanie użytkowników tego systemu, wymagania w zakresie ochrony środowiska oraz budowy i eksploatacji urządzeń, instalacji i sieci wodorowych.

Art. 11.
1. Operator systemu wodorowego odpowiednio do zakresu działań, stosując obiektywne i przejrzyste zasady zapewniające równe traktowanie użytkowników tych systemów oraz uwzględniając wymogi ochrony środowiska, jest odpowiedzialny za:
1) bezpieczeństwo dostarczania wodoru poprzez zapewnienie bezpieczeństwa funkcjonowania systemu wodorowego i realizację umów z użytkownikami systemu wodorowego;
2) eksploatację, konserwację i remonty sieci wodorowej, instalacji i urządzeń, wraz z połączeniami z innymi sieciami lub systemem wodorowym, w sposób gwarantujący niezawodność funkcjonowania tego systemu;
3) dostarczanie użytkownikom systemu wodorowego informacji niezbędnych do zapewnienia tym użytkownikom dostępu do tego systemu;
4) świadczenie usług niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania tego systemu;
5) współpracę z innymi operatorami systemów wodorowych, operatorami systemów gazowych i operatorami systemów elektroenergetycznych lub przedsiębiorstwami energetycznymi w celu niezawodnego i efektywnego funkcjonowania systemu wodorowego, oraz zapewnienie skoordynowanego rozwoju tego systemu z systemem gazowym i systemem elektroenergetycznym;
6) prowadzenie ruchu sieciowego w sposób skoordynowany i efektywny, z zachowaniem wymaganej niezawodności dostarczania wodoru;
7) zarządzanie ograniczeniami systemowymi w sieci przesyłowej wodorowej;
8) zapewnienie warunków dla realizacji umów sprzedaży wodoru zawartych przez odbiorców przyłączonych do sieci wodorowej.
2. Jeżeli do realizacji zadań, o których mowa w ust. 1, jest niezbędne korzystanie przez operatora systemu wodorowego z sieci, instalacji lub urządzeń należących do innych operatorów systemów lub przedsiębiorstw, udostępnienie tych sieci, instalacji lub urządzeń następuje na zasadach określonych w ustawie oraz na warunkach określonych w umowie o świadczenie usług przesyłania wodoru.
3. Właściciel bezpośredniego rurociągu wodorowego wykonuje obowiązki operatora systemu wodorowego, o których mowa w ust. 1 pkt 1-4 i 6-7.
4. Właściciel bezpośredniego rurociągu wodorowego może wskazać podmiot, który w jego imieniu wykonuje obowiązki operatora systemu wodorowego.

Art. 12.
1. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki prowadzi w postaci elektronicznej i udostępniana w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu Regulacji Energetyki rejestr przedsiębiorstw będących operatorami systemów wodorowych.
2. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, zawiera zakres prowadzonej działalności w zakresie systemu wodorowego oraz oznaczenie przedsiębiorstwa energetycznego:
a) imię i nazwisko albo nazwę wraz z oznaczeniem formy prawnej,
b) miejsce wykonywania działalności albo siedzibę oraz ich adres.
3. Operator systemu wodorowego przekazuje niezwłocznie, jednak nie później w terminie 7 dni od dnia ich zawarcia, prezesowi URE informacje o zawartych umowach z właściciel sieci wodorowej lub instalacji magazynowej wodoru.
4. Minister właściwy do spraw energii określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji, o których mowa w ust. 3 oraz szczegółowe warunki prowadzenia rejestru, o którym mowa w ust. 3 kierując się potrzebą zapewnienia właściwego funkcjonowania systemu wodorowego.

Art. 13.
1. Operator systemu wodorowego prowadzi, w postaci elektronicznej, rejestr instalacji magazynowych wodoru przyłączonych do jego sieci, stanowiącej część tej sieci lub wchodzących w skład jednostki wytwórczej lub instalacji odbiorcy końcowego przyłączonej do tej sieci, w celu zapewnienia możliwości monitorowania rozwoju rynku instalacji magazynowych wodoru.
2. Operator systemu wodorowego jest obowiązany wpisać instalację magazynową wodoru do rejestru, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia oddania tej instalacji do eksploatacji lub otrzymania informacji, o której mowa w ust. 3.
3. W przypadku gdy instalacja magazynowa wodoru wchodzi w skład jednostki wytwórczej lub instalacji odbiorcy końcowego przyłączonej do sieci operatora systemu wodorowego, posiadacz tej instalacji jest obowiązany przekazać temu operatorowi informację, w terminie 7 dni od dnia oddania tej instalacji do eksploatacji.
4. Minister właściwy do spraw energii określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki prowadzenia rejestru, a w szczególności zakres i wzór zbieranych danych oraz sposób ich przechowywania i udostępniania kierując się możliwością agregowania informacji zawartej w rejestrach.

Art. 14. Osoby zajmujące się eksploatacją sieci oraz urządzeń i instalacji wodorowych obowiązane są posiadać odpowiednie kwalifikacje.

Art. 15. W razie nielegalnego pobierania wodoru przedsiębiorstwo może:
1) pobierać od odbiorcy, a w przypadku gdy pobór wodoru nastąpił bez zawarcia umowy – od osoby lub osób nielegalnie pobierających wodór opłatę w wysokości 300 zł/kg wodoru, chyba że nielegalne pobieranie wodoru wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności, albo
2) dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych.

Art. 16.
1. Eksploatację stacji wodoru prowadzi się zgodnie z jej przeznaczeniem oraz gdy jej stan techniczny zapewnia bezpieczne korzystanie z tej stacji.
2. Stacje wodoru posiadają dokumenty określające ich właściwości konstrukcyjne, techniczne i eksploatacyjne.
3. Stacje wodoru są budowane, eksploatowane, naprawiane i modernizowane w sposób zgodny z wymaganiami technicznymi określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 17, zapewniającymi:
1) bezpieczeństwo użytkowników;
2) bezpieczeństwo pożarowe;
3) dostęp dla osób niepełnosprawnych;
4) właściwy stan techniczny wykorzystywanej infrastruktury.

Art. 17.
1. Stacje wodoru, w zakresie ich bezpiecznej eksploatacji, naprawy i modernizacji, podlegają badaniom technicznym przeprowadzanym przez Urząd Dozoru Technicznego, zwany dalej UDT albo, w przypadku gdy są zainstalowane na obszarach kolejowych, bocznicach kolejowych, na terenie portów i przystani morskich oraz żeglugi śródlądowej, przez Transportowy Dozór Techniczny, zwany dalej TDT.
2. Badanie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza się:
1) przed oddaniem do eksploatacji stacji wodoru;
2) każdorazowo w przypadku naprawy lub modernizacji takiej stacji, z wyłączeniem naprawy wynikającej z instrukcji eksploatacji opracowanej przez producenta lub jego upoważnionego przedstawiciela.
3. Badanie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza się na wniosek operatora stacji wodoru.
4. Prezes UDT albo Dyrektor TDT wydaje decyzję o wstrzymaniu eksploatacji stacji wodoru w przypadku stwierdzenia, na podstawie wyników badań, o których mowa w ust. 1, niespełnienia przez stację wodoru wymagań określonych w art. 16 lub w przepisach wydanych na podstawie art. 18. W celu ponownego rozpoczęcia eksploatacji stacji wodoru przepis ust. 2 pkt 1 stosuje się.
5. Za przeprowadzenie badań, o których mowa w ust. 1, pobierane są opłaty, które stanowią przychód odpowiednio UDT albo TDT.

Art. 18. Minister właściwy do spraw energii określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania techniczne dotyczące bezpiecznej eksploatacji, naprawy i modernizacji stacji wodoru,
2) rodzaje badań technicznych stacji wodoru przeprowadzanych przez UDT i TDT oraz sposób i terminy ich przeprowadzania,
3) dokumenty dołączane do wniosku o przeprowadzenie badań,
4) sposób ustalania opłat, o których mowa w art. 17 ust. 5.
- kierując się koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa funkcjonowania i korzystania z tych stacji, standaryzacji rozwiązań technicznych oraz biorąc pod uwagę zakres badania przeprowadzanego odpowiednio przez UDT albo TDT oraz rodzaj przedmiotu tego badania.

Art. 19. Operator stacji wodoru zapewnia przeprowadzenie badań technicznych stacji wodoru, o których mowa w art. 17.

Art. 20. W ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne wprowadza się następujące zmiany:
1) W art. 1 ust. 3 dodaje się pkt 3 w brzmieniu:
„3) wykorzystania wodoru w zakresie uregulowanym ustawą – Prawo wodorowe.”;
2) w art. 3:
a) w pkt 3 wyrazy „i gazowe” zastępuje się wyrazami „ , gazowe i wodór”,
b) pkt 3a otrzymuje brzmienie:
„3a) paliwa gazowe:
a) gaz ziemny wysokometanowy lub zaazotowany, w tym skroplony gaz ziemny oraz propan-butan lub inne rodzaje gazu palnego, dostarczane za pomocą sieci gazowej,
b) biometan i biogaz rolniczy
– niezależnie od ich przeznaczenia, zawierające również domieszkę wodoru;”,
3) w art. 23 ust. 2 dodaje się 20a w brzmieniu:
„20a) monitorowanie funkcjonowania systemu wodorowego w zakresie:
a) warunków przyłączania podmiotów do sieci wodorowej i ich realizacji oraz dokonywania napraw tej sieci,
b) warunków świadczenia przez przedsiębiorstwa usług magazynowania wodoru,
c) bezpieczeństwa dostarczania wodoru,
d) wypełniania przez operatorów systemu wodorowego ich zadań,
e) wypełniania przez przedsiębiorstwo obowiązków równego traktowania użytkowników systemu wodorowego określonych w ustawie – Prawo wodorowe.”
4) w art. 32 w ust. 1:
a) w pkt 1:
– w lit. d dodaje się tiret czwarte–piąte w brzmieniu:
„– wyłącznie z wodoru niskoemisyjnego,
– wyłącznie z wodoru odnawialnego”
– w lit. e średnik zastępuje się przecinkiem i dodaje się lit. f w brzmieniu:
„f) wodoru;”,
b) w pkt 4 w lit. c średnik zastępuje się przecinkiem i dodaje się lit. d w brzmieniu:
„d) obrotu wodorem;”.

Art. 21. Ustawa wchodzi w życie po upływie miesiąca od dnia ogłoszenia.

[Aleksander Sternicki]

Numer projektu: UA019
Tytuł: Projekt ustawy o systemie instytucji rozwoju
Osoba odpowiedzialna: Fryderyk Skarbiński
Organ odpowiedzialny: MWG
Założenia: Projekt tworzy system instytucji rozwoju oparty o Grupę Kapitałową Polskiego Funduszu Inwestycji, w skład której wchodzi przekształcony w spółkę akcyjną BGK i łączy z PFI spółki KFK, KUKE, PAIiIZ i ARP.

Ustawa

o systemie instytucji rozwoju

Art. 1. Ustawa określa:
1) zasady funkcjonowania systemu instytucji rozwoju;
2) rolę Polskiego Funduszu Inwestycji Spółki Akcyjnej z siedzibą w Poznaniu, zwanego dalej "Polskim Funduszem Inwestycji", w systemie instytucji rozwoju;
3) warunki finansowania przedsiębiorców przez Polski Fundusz Inwestycji.

Art. 2. System instytucji rozwoju tworzą spółki wchodzące w skład Grupy Kapitałowej Polskiego Funduszu Inwestycji, zwanej dalej „Grupą PFI”.

Art. 3. Polski Fundusz Inwestycji, wykonuje działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek, zgodnie z zasadami dobrej praktyki handlowej, dążąc w długim terminie do osiągnięcia rynkowej stopy zwrotu z zainwestowanego kapitału.

Art. 4. Projekt statutu Polskiego Funduszu Inwestycji oraz projekt jego zmiany podlegają zatwierdzeniu przez ministra właściwego do spraw gospodarki.

Art. 5.
1. W skład Rady Nadzorczej Polskiego Funduszu Inwestycji wchodzi pięciu członków.
2. Prezes Rady Ministrów, minister właściwy do spraw gospodarki, minister właściwy do spraw instytucji finansowych, minister właściwy do spraw energii oraz minister właściwy do spraw nauki powołują po jednym członku Rady Nadzorczej.

Art. 6. Podstawowym celem działalności Polskiego Funduszu Inwestycji jest wspieranie polityki gospodarczej Rady Ministrów, realizowane w szczególności przez:
1) udzielanie pomocy finansowej przedsiębiorcom i inwestorom w rozumieniu odrębnych przepisów, bezpośrednio lub za pośrednictwem funduszy kapitałowych, którym Polski Fundusz Inwestycji udziela wsparcia finansowego;
2) dokonywanie inwestycji w przedsiębiorców poprzez obejmowanie emitowanych przez nich udziałów lub akcji, warrantów subskrypcyjnych, obligacji lub uczestniczenie jako wspólnik w przedsiębiorcach działających w formie spółek osobowych;
3) udzielanie pożyczek, gwarancji oraz poręczeń w rozumieniu odrębnych przepisów;
4) tworzenie lub współtworzenie funduszy kapitałowych;
5) wykonywanie czynności zarządzania portfelem inwestycyjnym funduszu inwestycyjnego lub jego częścią, o których mowa w art. 46 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, zarządzania ryzykiem funduszu inwestycyjnego, o którym mowa w art. 46b tej ustawy, a także zarządzania portfelem inwestycyjnym alternatywnej spółki inwestycyjnej lub jego częścią oraz zarządzania ryzykiem, o których mowa w art. 70g ust. 5 tej ustawy;
6) przygotowywanie i realizacja programów działań wspierających przedsiębiorców;
7) wspierania eksportu i inwestycji zagranicznych polskich przedsiębiorców, w szczególności małych i średnich;
8) wspieranie napływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych;
9) wykonywanie innych zadań przewidzianych dla Polskiego Funduszu Inwestycji w odrębnych przepisach.

Art. 7. Polski Funduszu Inwestycji może również pełnić rolę podmiotu wdrażającego instrument finansowy lub fundusz funduszy, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającym wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiającym przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylającym rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006.

Art. 8.
1. Polski Fundusz Inwestycji udziela finansowania, w szczególności mikroprzedsiębiorcom oraz małym i średnim przedsiębiorcom spełniającym warunki określone w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu, przez:
1) obejmowanie lub nabywanie udziałów, akcji, warrantów subskrypcyjnych, obligacji, wierzytelności oraz przystępowanie do spółek osobowych;
2) udzielanie promes, pożyczek, gwarancji oraz poręczeń.
2. Polski Fundusz Inwestycji może udzielać finansowania bezpośrednio lub za pośrednictwem osób prawnych lub jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej lub instytucji wspólnego inwestowania mających siedzibę za granicą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, których przedmiotem działalności jest dokonywanie czynności, o których mowa w ust. 1, zwanych dalej "funduszami kapitałowymi".
3. Polski Fundusz Inwestycji może tworzyć i współtworzyć fundusze kapitałowe oraz przystępować do funduszy kapitałowych.

Art. 9.
1. Polski Fundusz Inwestycji udziela finansowania za pośrednictwem funduszy kapitałowych w formie:
1) obejmowania lub nabywania udziałów lub akcji funduszy kapitałowych;
2) uczestnictwa w funduszach kapitałowych działających w formie spółek komandytowych, komandytowo-akcyjnych lub innych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej oraz instytucji wspólnego inwestowania mających siedzibę za granicą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi;
3) nabywania certyfikatów inwestycyjnych lub jednostek uczestnictwa funduszy kapitałowych;
4) nabywania emitowanych przez fundusze kapitałowe obligacji, obligacji zamiennych na akcje, obligacji z prawem pierwszeństwa i warrantów subskrypcyjnych.
2. Polski Fundusz Inwestycji, udzielając finansowania, wybiera fundusz kapitałowy, podmiot zarządzający funduszem kapitałowym albo osoby zarządzające funduszem kapitałowym lub osoby zarządzające takim podmiotem, w drodze otwartego konkursu ofert.

Art. 10.
1. Minister właściwy do spraw gospodarki lub inny podmiot sektora finansów publicznych mogą powierzyć Polskiemu Funduszowi Inwestycji wykonywanie zadań z zakresu administracji rządowej, wynikające w szczególności z dokumentów i programów przyjętych przez Radę Ministrów lub właściwego ministra.
2. Powierzając zadania, podmioty, o których mowa w ust. 1, zapewniają Polskiemu Funduszowi Inwestycji odpowiednie środki finansowe na ich realizację

Art. 11.
1. Przychodami Polskiego Funduszu Inwestycji mogą być dotacje celowe z budżetu państwa i środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz inne środki pochodzące ze źródeł zagranicznych, niepodlegające zwrotowi, oraz odsetki od nich, o ile odrębne przepisy lub umowy dotyczące przekazania lub wykorzystania tych środków nie stanowią inaczej.
2. Minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego, na uzasadniony wniosek Prezesa Polskiego Funduszu Inwestycji, może udzielić Polskiemu Funduszowi Inwestycji dotacji na realizację zadań związanych z przygotowaniem lub realizacją przedsięwzięć w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego w rozumieniu ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym.
3. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw finansów publicznych, może udzielać w imieniu Skarbu Państwa poręczenia lub gwarancji spłaty zobowiązań wynikających z kredytów zaciągniętych lub obligacji wyemitowanych przez Polski Fundusz Inwestycji.

Art. 12. Polski Fundusz Inwestycji może powierzyć wykonywanie zadań, o których mowa w art. 5 spółkom Grupy PFI.

Art. 13.
1. Krajowy Fundusz Kapitałowy Spółka Akcyjna, Korporacja Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych Spółka Akcyjna, Polska Agencja Informacji i Inwestycji Zagranicznych Spółka Akcyjna, Agencja Rozwoju Przemysłu Spółka Akcyjna, zwane dalej „spółkami przejmowanymi”, i Polski Fundusz Inwestycji, łączą się przez przeniesienie całego majątku spółek przejmowanych na Polski Fundusz Inwestycji.
2. Polski Fundusz Inwestycji, z dniem połączenia w rozumieniu art. 493 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych, zwanym dalej "dniem połączenia", staje się stroną umów zawartych przez spółki przejmowane oraz innych umów bezpośrednio związanych z tymi umowami.
3. W sprawach sądowych, sądowo-administracyjnych, administracyjnych, arbitrażowych i egzekucyjnych, w których stroną lub uczestnikiem są spółki przejmowane, stroną lub uczestnikiem, z dniem połączenia, staje się Polski Fundusz Inwestycji.
4. W zakresie nieuregulowanym ustawą do łączenia, o którym mowa w ust. 1, stosuje się przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych.

Art.14. Do dnia połączenia spółki przejmowane działają na podstawie przepisów dotychczasowych.

Art. 15.
1. Przekształca się Bank Gospodarstwa Krajowego, zwany dalej „BGK” w spółkę akcyjną działającą pod nazwą Bank Gospodarstwa Krajowego Spółka Akcyjna, zwany dalej „BGK SA”.
2. Prezes BGK sporządza w imieniu Skarbu Państwa akt przekształcenia BGK SA zastępujący czynności określone w przepisach ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych, poprzedzające złożenie wniosku o wpis spółki do rejestru przedsiębiorców.
3. Niezwłocznie po sporządzeniu aktu przekształcenia zarząd BGK, zgłasza do sądu rejestrowego właściwego dla siedziby BGK wniosek o jej wpisanie do rejestru przedsiębiorców.
4. Dniem przekształcenia jest pierwszy dzień miesiąca przypadającego po wpisaniu BGK SA do rejestru przedsiębiorców.
5. Pracownicy BGK stają się z mocy prawa pracownikami BGK SA.
6. Z dniem przekształcenia BGK SA wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki, których podmiotem było BGK.

Art. 16. Minister właściwy do spraw skarbu państwa wniesie akcje BGK SA na podwyższenie kapitału zakładowego Polskiego Funduszu Inwestycji nie później niż 2 miesiące od dnia przekształcenia, o którym mowa w art. 15 ust 4.

Art. 17.
1. Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości, zwana dalej „PARP”, ulega likwidacji z dniem wejścia w życie ustawy.
2. Z chwilą likwidacji PARP:
1) Polski Fundusz Inwestycji przejmuje zobowiązania i wierzytelności oraz środki finansowe i pozostały majątek Fundacji, a także posiadane przez nią dokumenty;
2) Polski Fundusz Inwestycji staje się stroną umów obowiązujących PARP, z tym że do umów o pracę stosuje się przepis pkt 3;
3) pracownicy PARP stają się pracownikami Polskiego Funduszu Inwestycji i stosuje się do nich przepisy art. 231 § 3 i 4 Kodeksu pracy.
3. Polski Fundusz Inwestycji jest zwolniony z podatków i innych danin publicznych z tytułu przejęcia majątku PARP.

Art. 18. Jeżeli w odrębnych przepisach mowa jest o Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, Krajowym Funduszu Kapitałowym Spółka Akcyjna, Korporacji Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych Spółka Akcyjna, Polskiej Agencji Informacji i Inwestycji Zagranicznych Spółka Akcyjna, Agencji Rozwoju Przemysłu Spółka Akcyjna rozumie się przez nie Polski Fundusz Inwestycyjny.

Art. 19. W ustawie z dnia 14 marca 2003 r o Banku Gospodarstwa Krajowego w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:
1) ust. 1 uzyskuje brzmienie:
„1. Bank Gospodarstwa Krajowego Spółka Akcyjna, zwany dalej „BGK”, utworzony rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 30 maja 1924 r. o połączeniu (fuzji) państwowych instytucji kredytowych w Bank Gospodarstwa Krajowego jest bankiem w formie spółki akcyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe.”
2) dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
„5. BGK należy do systemu instytucji rozwoju, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy o systemie instytucji rozwoju.”

Art. 20. Tracą moc ustawy:
1) z dnia 7 lipca 1994 r. o ubezpieczeniach gwarantowanych przez Skarb Państwa;
2) z dnia 9 listopada 2000 r. o utworzeniu Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości;
3) z dnia 4 marca 2005 r. o Krajowym Funduszu Kapitałowym.

Art. 21. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.