Dziennik Ustaw

[Administrator]

Ustawa
z dnia 20 grudnia 2032 roku
o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych

Art. 1. W ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych art. 42 otrzymuje brzmienie:
"Art. 42. Jeżeli autorskie prawa majątkowe jednego ze współtwórców miałyby przypaść gminie ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy jako spadkobiercy ustawowemu albo Skarbowi Państwa jako spadkobiercy ustawowemu, część ta przechodzi na pozostałych przy życiu współtwórców lub ich następców prawnych, stosownie do wielkości ich udziałów.".
Art. 2. Przepis art. 42 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do spadków otwartych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 3. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Królowa Polski: Monika

[Administrator]

Ustawa
z 15 stycznia 2033 roku
o zmianie ustawy o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi

Art. 1. W ustawie z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi wprowadza się na stępujące zmiany:
1) w art. 15:
a) po ust. 1 dodaje się ustęp 1a w brzmieniu:
„1a. Przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 1 umieszcza na opakowaniach oznakowania wskazujące na frakcję odpadu, do której należeć będzie opakowanie jako odpad opakowaniowy.”;
b) ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Minister właściwy do spraw klimatu określi, w drodze rozporządzenia, wzory oznakowania opakowań, kierując się potrzebą zapewnienia prawidłowego postępowania z odpadami opakowaniowymi, w tym ułatwienia ich zbierania w sposób selektywny.”
2) w art. 56 ust. 1 po pkt. 4a dodaje się pkt 4b w brzmieniu:
„4b. Wbrew przepisowi art. 15 ust. 1a stosuje opakowania, na których nie umieszczono oznakowania wskazującego na frakcję odpadu, do której należeć będzie opakowanie jako odpad opakowaniowy.”.
3) w art. 57 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2. w przypadkach, o których mowa w art. 56 ust. 1 pkt 4a, 4b - od 10 000 zł do 50 000 zł;”

Art. 2. Obowiązek oznakowania opakowań, o którym mowa w art. 15 ust. 1a ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą nie dotyczy opakowań wytworzonych, wprowadzonych lub wwiezionych na terytorium kraju z państwa niebędącego państwem członkowskim Unii Europejskiej, jak też nabytych wewnątrzwspólnotowo przed dniem wejścia w życie ustawy.

Art. 3. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.

Królowa Polski: Monika

Ustawa
z dnia 15 stycznia 2033 roku
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

Art. 1. W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza się następujące zmiany:
1) Po art. 26g dodaje się art. 26ga i art. 26gb w brzmieniu:
"Art. 26ga. 1. Podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą może odliczyć od podstawy obliczenia podatku, ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1 lub art. 30c ust. 2, kwotę stanowiącą 30% sumy kosztów produkcji próbnej nowego produktu i wprowadzenia na rynek nowego produktu, przy czym wysokość odliczenia nie może w roku podatkowym przekroczyć 10% dochodu osiągniętego z pozarolniczej działalności gospodarczej.
2. Przez produkt rozumie się produkt w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości, z wyłączeniem usługi.
3. Przez produkcję próbną nowego produktu rozumie się etap rozruchu technologicznego produkcji niewymagający dalszych prac projektowo-konstrukcyjnych lub inżynieryjnych, którego celem jest wykonanie prób i testów przed uruchomieniem procesu produkcji nowego produktu, powstałego w wyniku prowadzenia przez podatnika prac badawczo-rozwojowych, przy czym etap rozruchu technologicznego obejmuje okres od momentu poniesienia pierwszego kosztu związanego z tym etapem do momentu rozpoczęcia produkcji nowego produktu.
4. Przez wprowadzenie na rynek nowego produktu rozumie się działania podejmowane w celu przygotowania dokumentacji służącej uzyskaniu w odniesieniu do produktu powstałego w wyniku prowadzenia przez podatnika prac badawczorozwojowych certyfikatów i zezwoleń umożliwiających skierowanie produktu do sprzedaży.
5. Za koszty produkcji próbnej nowego produktu uznaje się:
1) cenę nabycia, o której mowa w art. 22g ust. 3, lub koszt wytworzenia, o którym mowa w art. 22g ust. 4, fabrycznie nowych środków trwałych niezbędnych do uruchomienia produkcji próbnej nowego produktu, zaliczonych do grupy 3–6 i 8 Klasyfikacji;
2) wydatki na ulepszenie, o których mowa w art. 22g ust. 17, poniesione w celu dostosowania środka trwałego, zaliczonego do grupy 3–6 i 8 Klasyfikacji, do uruchomienia produkcji próbnej nowego produktu;
3) koszty nabycia materiałów i surowców nabytych wyłącznie w celu produkcji próbnej nowego produktu.
6. Do kosztów wprowadzenia na rynek nowego produktu zalicza się koszty:
1) badań, ekspertyz, przygotowania dokumentacji niezbędnej do uzyskania certyfikatu, homologacji, znaku CE, znaku bezpieczeństwa, uzyskania lub utrzymania zezwolenia na obrót lub innych obowiązkowych dokumentów lub oznakowań związanych z dopuszczeniem do obrotu lub użytkowania oraz koszty opłat pobieranych w celu ich uzyskania, odnowienia lub przedłużenia;
2) badania cyklu życia produktu;
3) systemu weryfikacji technologii środowiskowych (ETV).
7. Koszty produkcji próbnej nowego produktu i wprowadzenia na rynek nowego produktu pomniejsza się o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.
8. W przypadku skorzystania z odliczenia kosztów produkcji próbnej nowego produktu, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, przepisu art. 23 ust. 1 pkt 45 nie stosuje się.
9. Odliczenie przysługuje, jeżeli koszty produkcji próbnej nowego produktu lub wprowadzenia na rynek nowego produktu:
1) zostały faktycznie poniesione w roku podatkowym, za który jest dokonywane odliczenie;
2) nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy obliczenia podatku.
10. Podatnikowi, który w roku podatkowym korzysta ze zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 63a lub 63b, prawo do odliczenia przysługuje jedynie w odniesieniu do kosztów produkcji próbnej nowego produktu lub wprowadzenia na rynek nowego produktu, które nie są przez podatnika uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku na podstawie tych przepisów.
11. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono koszty produkcji próbnej nowego produktu lub wprowadzenia na rynek nowego produktu. W przypadku gdy podatnik poniósł za rok podatkowy stratę albo wielkość dochodu podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia - odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części - dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie sześć lat podatkowych następujących bezpośrednio po roku, w którym podatnik skorzystał lub miał prawo skorzystać z odliczenia.
12. Przepis art. 26e ust. 10 stosuje się odpowiednio.
Art. 26gb. 1. Podatnik uzyskujący przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej odlicza od podstawy obliczenia podatku, ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1 lub art. 30c ust. 2, koszty uzyskania przychodów poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów do wysokości dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym z pozarolniczej działalności gospodarczej, nie więcej jednak niż 1 000 000 zł w roku podatkowym.
2. Przez produkty rozumie się rzeczy wytworzone przez podatnika.
3. Przez zwiększenie przychodów ze sprzedaży produktów, o którym mowa w ust. 1, rozumie się odpłatne zbycie produktów do podmiotu niebędącego podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 4.
4. Podatnik jest uprawiony do skorzystania z odliczenia pod warunkiem, że w okresie 2 kolejno następujących po sobie lat podatkowych, licząc od roku podatkowego, w którym poniósł koszty zwiększenia przychodów, o których mowa w ust. 1, zwiększył przychody ze sprzedaży produktów w stosunku do przychodów z tego tytułu ustalonych na ostatni dzień roku podatkowego poprzedzającego rok poniesienia tych kosztów lub osiągnął przychody ze sprzedaży produktów dotychczas nieoferowanych lub osiągnął przychody ze sprzedaży produktów dotychczas nieoferowanych w danym kraju.
5. Przy ustalaniu spełnienia warunku, o którym mowa w ust. 4, uwzględnia się wyłącznie przychody, z których dochód podlega opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
6. W przypadku gdy podatnik, który skorzystał z odliczenia, nie spełni warunku o którym mowa w ust. 4, jest obowiązany w zeznaniu składanym za rok podatkowy, w którym upłynął termin do osiągnięcia przychodów ze sprzedaży produktów, do odpowiedniego doliczenia kwoty uprzednio odliczonej.
7. Za koszty poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów uznaje się koszty:
1) uczestnictwa w targach, poniesione na organizację miejsca wystawowego oraz zakup biletów lotniczych, zakwaterowania i wyżywienia dla pracowników i podatnika;
2) działań promocyjno-informacyjnych, w tym zakupu przestrzeni reklamowych, przygotowania strony internetowej, publikacji prasowych, broszur, katalogów informacyjnych i ulotek, dotyczących produktów;
3) dostosowania opakowań produktów do wymagań kontrahentów;
4) przygotowania dokumentacji umożliwiającej sprzedaż produktów, w szczególności dotyczącej certyfikacji towarów oraz rejestracji znaków towarowych;
5) przygotowania dokumentacji niezbędnej do przystąpienia do przetargu, a także w celu składania ofert innym podmiotom.
8. Podatnikowi, który w roku podatkowym korzysta ze zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 63a lub 63b, prawo do odliczenia przysługuje jedynie w odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów poniesionych w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów, które nie są przez podatnika uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku na podstawie tych przepisów.
9. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono koszty w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów. W przypadku gdy podatnik poniósł za rok podatkowy stratę albo wielkość dochodu podatnika ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia – odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części – dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie sześć lat podatkowych następujących bezpośrednio po roku, w którym podatnik skorzystał lub miał prawo skorzystać z odliczenia.
10. Koszty uzyskania przychodów poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.
11. Przepis art. 26e ust. 10 stosuje się odpowiednio.”; 44) w art. 26h w ust. 4 dodaje się zdanie drugie w brzmieniu:
„Za datę poniesienia wydatku uważa się dzień wystawienia faktury.”;

Art. 2. W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza się następujące zmiany:
1) Po art. 18e dodaje się art. 18ea–18ed w brzmieniu:
„Art. 18ea. 1. Podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych odlicza od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, kwotę stanowiącą 30% sumy kosztów produkcji próbnej nowego produktu i wprowadzenia na rynek nowego produktu, przy czym wysokość odliczenia nie może w roku podatkowym przekroczyć 10% dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów niż z zysków kapitałowych.
2. Przez produkt rozumie się produkt w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości, z wyłączeniem usługi.
3. Przez produkcję próbną nowego produktu rozumie się etap rozruchu technologicznego produkcji niewymagający dalszych prac projektowo-konstrukcyjnych lub inżynieryjnych, którego celem jest wykonanie prób i testów przed uruchomieniem procesu produkcji nowego produktu, powstałego w wyniku prowadzenia przez podatnika prac badawczo-rozwojowych, przy czym etap rozruchu technologicznego obejmuje okres od momentu poniesienia pierwszego kosztu związanego z tym etapem do momentu rozpoczęcia produkcji nowego produktu.
4. Przez wprowadzenie na rynek nowego produktu rozumie się działania podejmowane w celu przygotowania dokumentacji służącej uzyskaniu w odniesieniu do produktu powstałego w wyniku prowadzenia przez podatnika prac badawczorozwojowych certyfikatów i zezwoleń umożliwiających skierowanie produktu do sprzedaży.
5. Za koszty produkcji próbnej nowego produktu uznaje się:
1) cenę nabycia, o której mowa w art. 16g ust. 3, lub koszt wytworzenia, o którym mowa w art. 16g ust. 4, fabrycznie nowych środków trwałych niezbędnych do uruchomienia produkcji próbnej nowego produktu, zaliczonych do grupy 3–6 i 8 Klasyfikacji;
2) wydatki na ulepszenie, o których mowa w art. 16g ust. 13, poniesione w celu dostosowania środka trwałego, zaliczonego do grupy 3–6 i 8 Klasyfikacji, do uruchomienia produkcji próbnej nowego produktu;
3) koszty nabycia materiałów i surowców nabytych wyłącznie w celu produkcji próbnej nowego produktu.
6. Do kosztów wprowadzenia na rynek nowego produktu zalicza się koszty:
1) badań, ekspertyz, przygotowania dokumentacji niezbędnej do uzyskania certyfikatu, homologacji, znaku CE, znaku bezpieczeństwa, uzyskania lub utrzymania zezwolenia na obrót lub innych obowiązkowych dokumentów lub oznakowań związanych z dopuszczeniem do obrotu lub użytkowania oraz koszty opłat pobieranych w celu ich uzyskania, odnowienia lub przedłużenia;
2) badania cyklu życia produktu;
3) systemu weryfikacji technologii środowiskowych (ETV).
7. Koszty produkcji próbnej nowego produktu i wprowadzenia na rynek nowego produktu pomniejsza się o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.
8. W przypadku skorzystania z odliczenia do kosztów produkcji próbnej nowego produktu, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48 nie stosuje się.
9. Odliczenie przysługuje, jeżeli koszty produkcji próbnej nowego produktu lub wprowadzenia na rynek nowego produktu:
1) zostały faktycznie poniesione w roku podatkowym, za który jest dokonywane odliczenie;
2) nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.
10. Podatnikowi, który w roku podatkowym korzysta ze zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 lub 34a, prawo do odliczenia przysługuje jedynie w odniesieniu do kosztów produkcji próbnej nowego produktu lub wprowadzenia na rynek nowego produktu, które nie są przez podatnika uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku na podstawie tych przepisów.
11. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono koszty produkcji próbnej nowego produktu lub wprowadzenia na rynek nowego produktu. W przypadku gdy podatnik poniósł za rok podatkowy stratę albo wielkość dochodu podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia - odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części - dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie sześć lat podatkowych następujących bezpośrednio po roku, w którym podatnik skorzystał lub miał prawo skorzystać z odliczenia.
Art. 18eb. 1. Podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych odlicza od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, koszty uzyskania przychodów poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów do wysokości dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych, nie więcej jednak niż 1 000 000 zł w roku podatkowym.
2. Przez produkty rozumie się rzeczy wytworzone przez podatnika.
3. Przez zwiększenie przychodów ze sprzedaży produktów, o których mowa w ust. 1, rozumie się odpłatne zbycie produktów do podmiotu niebędącego podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4.
4. Podatnik jest uprawiony do skorzystania z odliczenia pod warunkiem, że w okresie 2 kolejno następujących po sobie lat podatkowych, licząc od roku podatkowego, w którym poniósł koszty zwiększenia przychodów, o których mowa w ust. 1, zwiększył przychody ze sprzedaży produktów w stosunku do przychodów z tego tytułu ustalonych na ostatni dzień roku podatkowego poprzedzającego rok poniesienia tych kosztów lub osiągnął przychody ze sprzedaży produktów dotychczas nieoferowanych lub osiągnął przychody ze sprzedaży produktów dotychczas nieoferowanych w danym kraju.
5. Przy ustalaniu spełnienia warunku, o którym mowa w ust. 4, uwzględnia się wyłącznie przychody, z których dochód podlega opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
6. W przypadku gdy podatnik, który skorzystał z odliczenia, nie spełni warunku o którym mowa w ust. 4, jest obowiązany w zeznaniu składanym za rok podatkowy, w którym upłynął termin do osiągnięcia przychodów ze sprzedaży produktów, do odpowiedniego doliczenia kwoty uprzednio odliczonej.
7. Za koszty uzyskania przychodów poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów uznaje się koszty:
1) uczestnictwa w targach, poniesione na organizację miejsca wystawowego oraz zakup biletów lotniczych, zakwaterowania i wyżywienia dla pracowników;
2) działań promocyjno-informacyjnych, w tym zakupu przestrzeni reklamowych, przygotowania strony internetowej, publikacji prasowych, broszur, katalogów informacyjnych i ulotek, dotyczących produktów;
3) dostosowania opakowań produktów do wymagań kontrahentów;
4) przygotowania dokumentacji umożliwiającej sprzedaż produktów, w szczególności dotyczącej certyfikacji towarów oraz rejestracji znaków towarowych;
5) przygotowania dokumentacji niezbędnej do przystąpienia do przetargu, a także w celu składania ofert innym podmiotom.
8. Podatnikowi, który w roku podatkowym korzysta ze zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 lub 34a, prawo do odliczenia przysługuje jedynie w odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów poniesionych w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów, które nie są przez podatnika uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku na podstawie tych przepisów.
9. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono koszty w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów. W przypadku gdy podatnik poniósł za rok podatkowy stratę albo wielkość dochodu podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia – odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części – dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie sześć lat podatkowych następujących bezpośrednio po roku, w którym podatnik skorzystał lub miał prawo skorzystać z odliczenia.
10. Koszty uzyskania przychodów poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.
Art. 18ec. 1. Podatnik będący przedsiębiorcą, uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych, odlicza od podstawy opodatkowania ustalonej zgodnie z art. 18 kwoty wydatków na nabycie udziałów (akcji) w spółce posiadającej osobowość prawną, do wysokości dochodu uzyskanego w roku podatkowym przez podatnika z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych, nie więcej jednak niż 250 000 zł w roku podatkowym, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:
1) spółka, której udziały (akcje) są nabywane, ma siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej lub w innym państwie, z którym Rzeczpospolita Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierającą podstawę prawną do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego tego innego państwa;
2) główny przedmiot działalności spółki, o której mowa w pkt 1, jest tożsamy z przedmiotem działalności podatnika lub działalność takiej spółki może być racjonalnie uznana za działalność wspierającą działalność podatnika, przy czym działalność takiej spółki nie jest działalnością finansową;
3) działalność, o której mowa w pkt 2, była przez spółkę i przez podatnika prowadzona przed dniem nabycia w niej przez podatnika udziałów (akcji) przez okres nie krótszy niż 24 miesiące;
4) w okresie dwóch lat przed dniem nabycia udziałów (akcji) spółka i podatnik nie byli podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4;
5) podatnik w jednej transakcji nabywa udziały (akcje) spółki, o której mowa w ust. 1, w ilości stanowiącej bezwzględną większość praw głosu.
2. Za wydatki na nabycie udziałów (akcji) w spółce będącej osobą prawną, o których mowa w ust. 1, uznaje się wydatki związane bezpośrednio z transakcją nabycia udziałów (akcji) w tej spółce na:
1) obsługę prawną nabycia udziałów i akcji i ich wycenę,
2) opłaty notarialne, sądowe i skarbowe,
3) podatki i inne należności publicznoprawne zapłacone w Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą
- z wyłączeniem ceny zapłaconej za nabywane udziały (akcje) oraz ponoszonych w
związku z tą transakcją kosztów finansowania dłużnego.
3. Odliczeniu podlega kwota faktycznie poniesionych w roku podatkowym wydatków, o których mowa w ust. 1.
4. Odliczenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym zostały nabyte udziały (akcje).
5. W przypadku zbycia przez podatnika lub przez jego następcę prawnego udziałów (akcji), o których mowa w ust. 1, albo ich umorzenia przed upływem 36 miesięcy, licząc od dnia nabycia udziałów (akcji) w spółce, podatnik albo jego następca prawny jest obowiązany w rozliczeniu za rok podatkowy, w którym doszło do takiego zbycia lub umorzenia, zwiększyć podstawę opodatkowania o kwotę dokonanego odliczenia.
6. Przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik, lub jego następca prawny, przed upływem 36 miesięcy, licząc od dnia nabycia udziałów (akcji), o których mowa w ust. 1, zostanie postawiony w stan likwidacji, zostanie ogłoszona jego upadłość lub zaistnieją inne, przewidziane prawem okoliczności zakończenia działalności podatnika lub następcy prawnego.
7. Wydatki odliczone od podstawy opodatkowania zgodnie z ust. 1 podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ustawą.
Art. 18ed. 1. Podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3, po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d i 18ea–18ec, może być pomniejszona o kwotę stanowiącą:
1) 150% wydatków na przygotowanie prospektu emisyjnego, opłaty notarialne, sądowe, skarbowe i giełdowe oraz opracowanie i publikację ogłoszeń wymaganych przepisami prawa,
2) 50% wydatków, bez uwzględnienia podatku od towarów i usług, na usługi doradztwa prawnego, w tym doradztwa podatkowego, i finansowego, nie więcej jednak niż 50 000 zł
– poniesionych bezpośrednio na dokonanie pierwszej oferty publicznej dotyczącej akcji w rozumieniu art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych, z zamiarem ubiegania się o dopuszczenie do obrotu na rynku regulowanym lub z zamiarem ubiegania się o wprowadzenie tych akcji do obrotu w alternatywnym systemie obrotu.
2. Odliczenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym podatnik wprowadził swoje akcje po raz pierwszy do obrotu na rynku regulowanym akcji albo w alternatywnym systemie obrotu.
3. Przez wydatki poniesione bezpośrednio na dokonanie pierwszej oferty publicznej dotyczącej akcji rozumie się wydatki związane bezpośrednio i wyłącznie z tą ofertą poniesione w roku podatkowym, w którym dokonano pierwszą ofertę publiczną dotyczącą akcji lub w roku poprzedzającym ten rok podatkowy, nie później niż do dnia dokonania tej pierwszej oferty publicznej dotyczącej akcji.
4. Wydatki, o których mowa w ust. 1, podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone, w tym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.”;

Art. 2. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 czerwca 2033 roku.

Królowa Polski: Monika

[Administrator]

Ustawa
z dnia 20 marca 2033 roku
o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy

Art. 1. W ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, w dziale drugim, wprowadza się następujące zmiany:
a) uchyla się rozdział IIb,
b) dodaje się rozdział IIc w brzmieniu:
„Rozdział IIc
Praca zdalna
Art. 67^18. Praca może być wykonywana całkowicie lub częściowo w miejscu wskazanym przez pracownika i każdorazowo uzgodnionym z pracodawcą, w tym pod adresem zamieszkania pracownika, w szczególności z wykorzystaniem środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość (praca zdalna).
Art. 67^19. § 1. Uzgodnienie między stronami umowy o pracę dotyczące wykonywania pracy zdalnej przez pracownika może nastąpić:
1) przy zawieraniu umowy o pracę albo
2) w trakcie zatrudnienia.
§ 2. W przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, uzgodnienie może być dokonane z inicjatywy pracodawcy albo na wniosek pracownika złożony w postaci papierowej lub elektronicznej. Przepisu art. 29 § 4 nie stosuje się.
§ 3. Praca zdalna może być wykonywana na polecenie pracodawcy:
1) w okresie obowiązywania stanu nadzwyczajnego, stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu lub
2) w okresie, w którym zapewnienie przez pracodawcę bezpiecznych i higienicznych warunków pracy w dotychczasowym miejscu pracy pracownika nie jest czasowo możliwe z powodu działania siły wyższej
3) jeżeli pracownik złoży bezpośrednio przed wydaniem polecenia oświadczenie w postaci papierowej lub elektronicznej, że posiada warunki lokalowe i techniczne do wykonywania pracy zdalnej.
§ 4. Pracodawca może w każdym czasie cofnąć polecenie wykonywania pracy zdalnej, o którym mowa w § 3, z co najmniej jednodniowym uprzedzeniem.
§ 5. W przypadku zmiany warunków lokalowych i technicznych uniemożliwiającej wykonywanie pracy zdalnej pracownik informuje o tym niezwłocznie pracodawcę. W takim przypadku pracodawca niezwłocznie cofa polecenie wykonywania pracy zdalnej.
§ 6. Pracodawca jest obowiązany uwzględnić wniosek pracownika, o którym mowa w art. 14^21 § 1 pkt 2 i 3, pracownicy w ciąży, pracownika wychowującego dziecko do ukończenia przez nie 4. roku życia, a także pracownika sprawującego opiekę nad innym członkiem najbliższej rodziny lub inną osobą pozostającą we wspólnym gospodarstwie domowym, posiadających orzeczenie o niepełnosprawności albo orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, o wykonywanie pracy zdalnej, chyba że nie jest to możliwe ze względu na organizację pracy lub rodzaj pracy wykonywanej przez pracownika. O przyczynie odmowy uwzględnienia wniosku pracodawca informuje pracownika w postaci papierowej lub elektronicznej w terminie 7 dni roboczych od dnia złożenia wniosku przez pracownika.
§ 7. Przepis § 6 stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 14^21 § 1 pkt 2 i 3, również po ukończeniu przez dziecko 18. roku życia.
Art. 67^20. § 1. Zasady wykonywania pracy zdalnej określa się w porozumieniu zawieranym między pracodawcą i zakładową organizacją związkową, a w przypadku gdy u pracodawcy działa więcej niż jedna zakładowa organizacja związkowa – w porozumieniu między pracodawcą a tymi organizacjami.
§ 2. Jeżeli nie jest możliwe uzgodnienie treści porozumienia z wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi, pracodawca uzgadnia treść porozumienia z organizacjami związkowymi reprezentatywnymi w rozumieniu art. 25^3 ust. 1 lub 2 ustawy o związkach zawodowych, z których każda zrzesza co najmniej 5% pracowników zatrudnionych u pracodawcy.
§ 3. Jeżeli w terminie 30 dni od dnia przedstawienia projektu porozumienia przez pracodawcę nie dojdzie do zawarcia porozumienia zgodnie z § 1 albo 2, pracodawca określa zasady wykonywania pracy zdalnej w regulaminie, uwzględniając ustalenia podjęte z zakładowymi organizacjami związkowymi w toku uzgadniania porozumienia.
§ 4. Jeżeli u danego pracodawcy nie działają zakładowe organizacje związkowe, pracodawca określa zasady wykonywania pracy zdalnej w regulaminie, po konsultacji z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u danego pracodawcy.
§ 5. Wykonywanie pracy zdalnej jest dopuszczalne także w przypadku, gdy nie zostało zawarte porozumienie, o którym mowa w § 1 albo 2, albo nie został wydany regulamin, o którym mowa w § 3 albo 4. W takim przypadku pracodawca określa zasady wykonywania pracy zdalnej odpowiednio w poleceniu wykonywania pracy zdalnej, o którym mowa w art. 67^19 § 3, albo w porozumieniu zawartym z pracownikiem.
§ 6. W porozumieniu, o którym mowa w § 1 i 2, oraz regulaminie, o którym mowa w § 3 i 4, określa się w szczególności:
1) grupę lub grupy pracowników, którzy mogą być objęci pracą zdalną;
2) zasady pokrywania przez pracodawcę kosztów, o których mowa w art. 67^24 § 1 pkt 2 lub 3;
3) zasady ustalania ekwiwalentu pieniężnego, o którym mowa w art. 67^24 § 3, lub ryczałtu, o którym mowa w art. 67^24 § 4;
4) zasady porozumiewania się pracodawcy i pracownika wykonującego pracę zdalną, w tym sposób potwierdzania obecności na stanowisku pracy przez pracownika wykonującego pracę zdalną;
5) zasady kontroli wykonywania pracy przez pracownika wykonującego pracę zdalną;
6) zasady kontroli w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy;
7) zasady kontroli przestrzegania wymogów w zakresie bezpieczeństwa i ochrony informacji, w tym procedur ochrony danych osobowych;
8) zasady instalacji, inwentaryzacji, konserwacji, aktualizacji oprogramowania i serwisu powierzonych pracownikowi narzędzi pracy, w tym urządzeń technicznych.
§ 7. Do polecenia, o którym mowa w art. 67^19 § 3, oraz porozumienia, o którym mowa w § 5 zdanie drugie, stosuje się odpowiednio § 6 pkt 2–8.
Art. 67^21. § 1. W przypadku wykonywania pracy zdalnej na podstawie art. 67^19 § 1 pkt 1 informacja, o której mowa w art. 29 § 3, obejmuje dodatkowo co najmniej:
1) określenie jednostki organizacyjnej pracodawcy, w której strukturze znajduje się stanowisko pracy pracownika wykonującego pracę zdalną;
2) wskazanie osoby lub organu, o których mowa w art. 31, odpowiedzialnych za współpracę z pracownikiem wykonującym pracę zdalną oraz upoważnionych do przeprowadzania kontroli w miejscu wykonywania pracy zdalnej.
§ 2. W przypadku wykonywania pracy zdalnej na podstawie art. 67^19 § 1 pkt 2 oraz § 3 pracodawca przekazuje pracownikowi informacje określone w § 1, w postaci papierowej lub elektronicznej, najpóźniej w dniu rozpoczęcia przez niego wykonywania pracy zdalnej.
Art. 67^22. § 1. W przypadku podjęcia pracy zdalnej zgodnie z art. 67^19 § 1 pkt 2, każda ze stron umowy o pracę może wystąpić z wiążącym wnioskiem, złożonym w postaci papierowej lub elektronicznej, o zaprzestanie wykonywania pracy zdalnej i przywrócenie poprzednich warunków wykonywania pracy. Strony ustalają termin, od którego nastąpi przywrócenie poprzednich warunków wykonywania pracy, nie dłuższy niż 30 dni od dnia otrzymania wniosku. W razie braku porozumienia, przywrócenie poprzednich warunków wykonywania pracy następuje w dniu następującym po upływie 30 dni od dnia otrzymania wniosku.
§ 2. Pracodawca nie może wystąpić z wiążącym wnioskiem o zaprzestanie wykonywania pracy zdalnej i przywrócenie poprzednich warunków wykonywania pracy przez pracownika, o którym mowa w art. 67^19 § 6 i 7, chyba że dalsze wykonywanie pracy zdalnej nie jest możliwe ze względu na organizację pracy lub rodzaj pracy wykonywanej przez pracownika.
Art. 67^23. Odmowa wyrażenia przez pracownika zgody na zmianę warunków wykonywania pracy w przypadku określonym w art. 67^19 § 1 pkt 2, wystąpienie z wnioskiem o wykonywanie pracy zdalnej przez pracownika, o którym mowa w art. 67^19 § 6 i 7, a także zaprzestanie wykonywania pracy zdalnej na zasadach określonych w art. 67^22 nie mogą stanowić przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie przez pracodawcę umowy o pracę.
Art. 67^24. § 1. Pracodawca jest obowiązany:
1) zapewnić pracownikowi wykonującemu pracę zdalną materiały i narzędzia pracy, w tym urządzenia techniczne, niezbędne do wykonywania pracy zdalnej;
2) zapewnić instalację, serwis, konserwację narzędzi pracy, w tym urządzeń technicznych, niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej lub pokryć niezbędne koszty związane z instalacją, serwisem, eksploatacją i konserwacją narzędzi pracy, w tym urządzeń technicznych, niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej, a także pokryć koszty energii elektrycznej oraz usług telekomunikacyjnych niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej;
3) pokryć inne koszty niż koszty określone w pkt 2 bezpośrednio związane z wykonywaniem pracy zdalnej, jeżeli zwrot takich kosztów został określony w porozumieniu, o którym mowa w art. 6720 § 1 i 2, regulaminie, o którym mowa w art. 67^20 § 3 i 4, poleceniu, o którym mowa w art. 67^19 § 3, albo porozumieniu, o którym mowa w art. 67^20 § 5 zdanie drugie;
4) zapewnić pracownikowi wykonującemu pracę zdalną szkolenia i pomoc techniczną niezbędne do wykonywania tej pracy.
§ 2. Strony mogą ustalić zasady wykorzystywania przez pracownika wykonującego pracę zdalną materiałów i narzędzi pracy, w tym urządzeń technicznych, niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej, niezapewnionych przez pracodawcę, spełniających wymagania określone w rozdziale IV działu dziesiątego.
§ 3. W przypadku, o którym mowa w § 2, pracownikowi wykonującemu pracę zdalną przysługuje ekwiwalent pieniężny w wysokości ustalonej z pracodawcą.
§ 4. Obowiązek pokrycia kosztów, o których mowa w § 1 pkt 2 i 3, albo wypłaty ekwiwalentu, o którym mowa w § 3, może być zastąpiony obowiązkiem wypłaty ryczałtu, którego wysokość odpowiada przewidywanym kosztom ponoszonym przez pracownika w związku z pracą zdalną.
§ 5. Przy ustalaniu wysokości ekwiwalentu albo ryczałtu bierze się pod uwagę w szczególności normy zużycia materiałów i narzędzi pracy, w tym urządzeń technicznych, ich udokumentowane ceny rynkowe oraz ilość materiału wykorzystanego na potrzeby pracodawcy i ceny rynkowe tego materiału, a także normy zużycia energii elektrycznej oraz koszty usług telekomunikacyjnych.
Art. 67^25. Zapewnienie przez pracodawcę materiałów i narzędzi pracy, w tym urządzeń technicznych, niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej, pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem pracy zdalnej przez pracownika, wypłata ekwiwalentu pieniężnego lub ryczałtu nie stanowią przychodu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Art. 67^26. § 1. Na potrzeby wykonywania pracy zdalnej pracodawca określa procedury ochrony danych osobowych oraz przeprowadza, w miarę potrzeby, instruktaż i szkolenie w tym zakresie.
§ 2. Pracownik wykonujący pracę zdalną potwierdza w postaci papierowej lub elektronicznej zapoznanie się z procedurami, o których mowa w § 1, oraz jest obowiązany do ich przestrzegania.
Art. 67^27. Pracownik wykonujący pracę zdalną i pracodawca przekazują informacje niezbędne do wzajemnego porozumiewania się za pomocą środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub w inny sposób uzgodniony z pracodawcą.
Art. 67^28. § 1. Pracodawca ma prawo przeprowadzać kontrolę wykonywania pracy zdalnej przez pracownika, kontrolę w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy lub kontrolę przestrzegania wymogów w zakresie bezpieczeństwa i ochrony informacji, w tym procedur ochrony danych osobowych, na zasadach określonych w porozumieniu, o którym mowa w art. 67^20 § 1 i 2, regulaminie, o którym mowa w art. 67^20 § 3 i 4, poleceniu, o którym mowa w art. 67^19 § 3, albo w porozumieniu, o którym mowa w art. 67^20 § 5 zdanie drugie. Kontrolę przeprowadza się w porozumieniu z pracownikiem w miejscu wykonywania pracy zdalnej w godzinach pracy pracownika.
§ 2. Pracodawca dostosowuje sposób przeprowadzania kontroli do miejsca wykonywania pracy zdalnej i jej rodzaju. Wykonywanie czynności kontrolnych nie może naruszać prywatności pracownika wykonującego pracę zdalną i innych osób ani utrudniać korzystania z pomieszczeń domowych w sposób zgodny z ich przeznaczeniem.
§ 3. Jeżeli pracodawca w trakcie kontroli pracy zdalnej, o której mowa w art. 67^19 § 1 pkt 2, stwierdzi uchybienia w przestrzeganiu przepisów i zasad w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy określonych w informacji, o której mowa w art. 67^31 § 5, lub w przestrzeganiu wymogów w zakresie bezpieczeństwa i ochrony informacji, w tym procedur ochrony danych osobowych, zobowiązuje pracownika do usunięcia stwierdzonych uchybień we wskazanym terminie albo cofa zgodę na wykonywanie pracy zdalnej przez tego pracownika. W przypadku wycofania zgody na wykonywanie pracy zdalnej pracownik rozpoczyna pracę w dotychczasowym miejscu pracy w terminie określonym przez pracodawcę.
Art. 67^29. § 1. Pracownik wykonujący pracę zdalną nie może być traktowany mniej korzystnie w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych niż inni pracownicy zatrudnieni przy takiej samej lub podobnej pracy, z uwzględnieniem odrębności związanych z warunkami wykonywania pracy zdalnej.
§ 2. Pracownik nie może być w jakikolwiek sposób dyskryminowany z powodu wykonywania pracy zdalnej, jak również z powodu odmowy wykonywania takiej pracy.
Art. 67^30. Pracodawca umożliwia pracownikowi wykonującemu pracę zdalną przebywanie na terenie zakładu pracy, kontaktowanie się z innymi pracownikami oraz korzystanie z pomieszczeń i urządzeń pracodawcy, z zakładowych obiektów socjalnych i prowadzonej działalności socjalnej na zasadach przyjętych dla ogółu pracowników.
Art. 67^31. § 1. Pracodawca realizuje w stosunku do pracownika w czasie wykonywania przez niego pracy zdalnej obowiązki w zakresie wynikającym z rodzaju i warunków wykonywanej pracy określone w dziale dziesiątym, z wyłączeniem obowiązków określonych w art. 208 § 1, art. 209^1, art. 212 pkt 1 i 4, art. 213, art. 214, art. 232 i art. 233.
§ 2. W przypadku, o którym mowa w art. 67^19 § 1 pkt 1, szkolenie wstępne w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy osoby przyjmowanej do pracy na stanowisko administracyjno-biurowe może być przeprowadzone w całości za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej. Pracownik potwierdza w postaci papierowej lub elektronicznej odbycie szkolenia.
§ 3. W przypadku wykonywania przez pracownika pracy zdalnej przepisu art. 237^3 § 2^2 nie stosuje się.
§ 4. Praca zdalna nie obejmuje prac:
1) szczególnie niebezpiecznych;
2) w wyniku których następuje przekroczenie dopuszczalnych norm czynników fizycznych określonych dla pomieszczeń mieszkalnych;
3) z czynnikami chemicznymi stwarzającymi zagrożenie, o których mowa w przepisach w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy związanej z występowaniem czynników chemicznych w miejscu pracy;
4) związanych ze stosowaniem lub wydzielaniem się szkodliwych czynników biologicznych, substancji radioaktywnych oraz innych substancji lub mieszanin wydzielających uciążliwe zapachy;
5) powodujących intensywne brudzenie.
§ 5. Przy ocenie ryzyka zawodowego pracownika wykonującego pracę zdalną uwzględnia się w szczególności wpływ tej pracy na wzrok, układ mięśniowo-szkieletowy oraz uwarunkowania psychospołeczne tej pracy. Na podstawie wyników tej oceny pracodawca opracuje informację zawierającą:
1) zasady i sposoby właściwej organizacji stanowiska pracy zdalnej, z uwzględnieniem wymagań ergonomii;
2) zasady bezpiecznego i higienicznego wykonywania pracy zdalnej;
3) czynności do wykonania po zakończeniu wykonywania pracy zdalnej;
4) zasady postępowania w sytuacjach awaryjnych stwarzających zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego.
Pracodawca może sporządzić uniwersalną ocenę ryzyka zawodowego dla poszczególnych grup stanowisk pracy zdalnej.
§ 6. Przed dopuszczeniem do wykonywania pracy zdalnej pracownik potwierdza w oświadczeniu składanym w postaci papierowej lub elektronicznej zapoznanie się z przygotowaną przez pracodawcę oceną ryzyka zawodowego oraz informacją zawierającą zasady bezpiecznego i higienicznego wykonywania pracy zdalnej oraz zobowiązuje się do ich przestrzegania.
§ 7. Dopuszczenie pracownika do wykonywania pracy zdalnej jest uzależnione od złożenia przez pracownika oświadczenia w postaci papierowej lub elektronicznej, zawierającego potwierdzenie, że na stanowisku pracy zdalnej w miejscu wskazanym przez pracownika i uzgodnionym z pracodawcą są zapewnione bezpieczne i higieniczne warunki tej pracy.
§ 8. Pracownik organizuje stanowisko pracy zdalnej, uwzględniając wymagania ergonomii.
§ 9. W razie wypadku przy pracy zdalnej art. 234 oraz przepisy wydane na podstawie art. 237 § 1 pkt 1 i 2 stosuje się odpowiednio.
§ 10. Oględzin miejsca wypadku dokonuje się po zgłoszeniu wypadku przy pracy zdalnej, w terminie uzgodnionym przez pracownika albo jego domownika, w przypadku gdy pracownik ze względu na stan zdrowia nie jest w stanie uzgodnić tego terminu, i członków zespołu powypadkowego. Zespół powypadkowy może odstąpić od dokonywania oględzin miejsca wypadku przy pracy zdalnej, jeżeli uzna, że okoliczności i przyczyny wypadku nie budzą jego wątpliwości.
Art. 67^32. W przypadku wykonywania pracy zdalnej wnioski pracownika, dla których przepisy kodeksu lub innych ustaw lub aktów wykonawczych, określających prawa i obowiązki z zakresu prawa pracy, wymagają formy pisemnej, mogą być złożone w postaci papierowej lub elektronicznej.
Art. 67^33. § 1. Praca zdalna może być wykonywana okazjonalnie, na wniosek pracownika złożony w postaci papierowej lub elektronicznej, w wymiarze nieprzekraczającym 24 dni w roku kalendarzowym.
§ 2. Do pracy zdalnej, o której mowa w § 1, nie stosuje się przepisów art. 67^19–67^24 oraz art. 67^31 § 3.
§ 3. Kontrola wykonywania pracy zdalnej, o której mowa w § 1, kontrola w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy lub kontrola przestrzegania wymogów w zakresie bezpieczeństwa i ochrony informacji, w tym procedur ochrony danych osobowych, odbywa się na zasadach ustalonych z pracownikiem.”.

Art. 2. W ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w art. 60a ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Starosta może na podstawie zawartej umowy przyznać pracodawcy lub przedsiębiorcy środki Funduszu Pracy, zwane dalej „grantem”, na utworzenie stanowiska pracy zdalnej w rozumieniu art. 67^18 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy dla skierowanego bezrobotnego rodzica powracającego na rynek pracy, posiadającego co najmniej jedno dziecko w wieku do 6 lat, lub bezrobotnego sprawującego opiekę nad osobą zależną, który w okresie 3 lat przed rejestracją w urzędzie pracy jako bezrobotny zrezygnował z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej z uwagi na konieczność wychowywania dziecka lub sprawowania opieki nad osobą zależną.”.

Art. 3. 1. Warunki stosowania telepracy określone w porozumieniu lub regulaminie, o których mowa w art. 67^6 § 1–4 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, mogą być stosowane nie dłużej niż przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Wykonywanie pracy w formie telepracy na podstawie wniosku pracownika, o którym mowa w art. 67^6 § 5–7 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, jest dopuszczalne nie dłużej niż przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 4. 1. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy dotychczasowe umowy zawarte na podstawie art. 60a ust. 1 i art. 60aa ust. 1 ustawy zmienianej w art. 8 stają się umowami na utworzenie stanowiska pracy zdalnej w rozumieniu art. 67^18 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.
2. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez skierowanego bezrobotnego z powodu odmowy wyrażenia zgody na zmianę warunków wykonywania pracy w formie telepracy w rozumieniu art. 67^5 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym na pracę zdalną w rozumieniu art. 67^18 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą przed upływem okresu odpowiednio 12 lub 18 miesięcy, o którym mowa w art. 60a ust. 4 ustawy zmienianej w art. 8, starosta kieruje innego bezrobotnego na zwolnione stanowisko pracy zdalnej w rozumieniu art. 67^18 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.
3. W przypadku odmowy przyjęcia skierowanego bezrobotnego na zwolnione stanowisko pracy zdalnej w rozumieniu art. 67^18 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą pracodawca lub przedsiębiorca zwracają grant w kwocie określonej w art. 60a ust. 6 pkt 1 ustawy, o której mowa w art. 8. W przypadku braku możliwości skierowania przez urząd pracy odpowiedniego bezrobotnego na zwolnione stanowisko pracy zdalnej w rozumieniu art. 67^18 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą pracodawca lub przedsiębiorca nie zwracają grantu za okres zatrudniania skierowanego bezrobotnego.

Art. 5. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Królowa Polski: Monika

[Administrator]

Ustawa z dnia 15 kwietnia 2033 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i niektórych innych ustaw

Art. 1. W ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 36 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Zbiór mleczka makowego i opium z maku oraz ziela lub żywicy konopi innych niż włókniste, z zastrzeżeniem art. 63a ust. 2, jest dozwolony wyłącznie w celu prowadzenia badań naukowych, po uzyskaniu zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.”;
2) po rozdziale 5 dodaje się rozdział 5a w brzmieniu:
„Rozdział 5a
Stan po użyciu tetrahydrokannabinolu oraz stan upojenia tetrahydrokannabinolem
Art. 44g. 1. Stan po użyciu tetrahydrokannabinolu zachodzi, gdy stężenie delta9-tetrahydrokannabinolu we krwi wynosi od 2 do 5 ng na ml.
2. Stan upojenia tetrahydrokannabinolem zachodzi, gdy stężenie delta-9- tetrahydrokannabinolu we krwi wynosi powyżej 5 ng na ml.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Głównego Inspektora Transportu Drogowego oraz Głównego Inspektora Farmaceutycznego, może określić, w drodze rozporządzenia, inne, wyższe niż określone w ust. 1 i 2, wartości stężenia delta-9- tetrahydrokannabinolu we krwi wymagane do stwierdzenia stanu po użyciu tetrahydrokannabinolu lub upojenia tetrahydrokannabinolem, w przypadku osób długotrwale przyjmujących produkty lecznicze wytworzone z konopi, mając na względzie aktualną wiedzę medyczną oraz konieczność zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego.
4. Długotrwałe przyjmowanie produktów leczniczych wytworzonych z konopi potwierdza się zaświadczeniem lekarskim wystawionym przez lekarza prowadzącego leczenie, zawierającym w szczególności:
1) imię i nazwisko pacjenta;
2) numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), a w przypadku pacjenta nieposiadającego numeru PESEL – serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę państwa, które wydało ten dokument;
3) datę rozpoczęcia przyjmowania produktów leczniczych wytworzonych z konopi;
4) okres ważności zaświadczenia.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wzór zaświadczenia lekarskiego, o którym mowa w ust. 4, mając na względzie zapewnienie możliwości wystawienia zaświadczenia w formie pisemnej lub w formie dokumentu elektronicznego.
Art. 44h. 1. Jeżeli zachodzi podejrzenie, że przestępstwo lub wykroczenie zostało popełnione w stanie po użyciu tetrahydrokannabinolu lub upojenia tetrahydrokannabinolem, osoba podejrzana może być poddana badaniu koniecznemu do ustalenia zawartości delta-9-tetrahydrokannabinolu w organizmie, w szczególności zabiegowi pobrania krwi. Zabiegu pobrania krwi dokonuje osoba posiadająca odpowiednie kwalifikacje zawodowe.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia i minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw sprawiedliwości określą, w drodze rozporządzenia, warunki i sposób przeprowadzania badań w celu ustalenia zawartości delta-9-tetrahydrokannabinolu w organizmie, sposób ich dokumentowania oraz weryfikacji, mając na uwadze konieczność zapewnienia sprawnego przeprowadzenia badań oraz zagwarantowania wiarygodności ich wyników.”;
2) w art. 58 po ust. 2 dodaje się ust. 3-4:
„3. Kto dokonuje czynu określonego w ust. 1 w odniesieniu do ilości środka odurzającego lub substancji psychotropowej określonej w art. 62 ust. 4, podlega karze grzywny do 5 000 zł.
4. Nie popełnia przestępstwa, kto dokonuje czynu określonego w ust. 1 w odniesieniu do ilości środka odurzającego lub substancji psychotropowej określonej w art. 63a.”
2) w art. 59 po ust. 3 dodaje się ust. 4.
„4. Kto dokonuje czynu określonego w ust. 1 w odniesieniu do ilości środka odurzającego lub substancji psychotropowej określonych w art. 63a, podlega karze grzywny do 5 000 zł.”
3) w art. 62 po ust. 3 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Jeśli przedmiotem czynu określonego w ust. 1 są:
1) ziele konopi innych niż włókniste, żywica konopi o masie od 30 g do 100 g;
2) LSD o masie do 2000 µg;
3) kokaina o masie do 5 g;
4) amfetamina i pochodne, MDMA o masie do 5 g;
5) heroina o masie do 3 g;
sprawca podlega karze grzywny do 5 000 zł.”
4) w art. 63 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. W wypadku mniejszej wagi sprawca podlega karze grzywny do 5 000 zł.”
5) po art. 63 dodaje się art. 63a w brzmieniu:
Art. 63a. 1. Nie popełnia przestępstwa określonego w art. 62 ust. 1, kto posiada ziele konopi innych niż włókniste lub żywicę konopi o masie do 30 g.
2. Nie popełnia przestępstw określonych w art. 63 ust. 1 i 2, kto uprawia do 5 krzaków konopi innych niż włókniste lub zbiera żywicę lub ziele konopi innych niż włókniste z takiej liczby krzaków.”
6) Art.  69 otrzymuje brzmienie:
„art. 69.
1. Orzekanie w sprawach o czyny określone w art. 58 ust. 3, art. 59 ust. 4, art. 62 ust. 4, art. 63 ust. 4, art. 65-art. 67 następuje w trybie przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.
2. W razie ukarania za wykroczenie określone w art. 58 ust. 3, art. 59 ust. 4, art. 62 ust. 4, art. 63 ust. 4, art. 65 lub art. 66 orzeka się przepadek przedmiotów wykroczenia, a także przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z wykroczenia, nawet jeżeli nie były one własnością sprawcy. Sąd, orzekając przepadek przedmiotów, może zarządzić ich zniszczenie. Z czynności zniszczenia sporządza się protokół.”

Art. 2. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 70 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew obowiązkowi zachowania trzeźwości znajduje się w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka i podejmuje w tym stanie czynności zawodowe lub służbowe.”;
2) w art. 86 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Kto dopuszcza się wykroczenia określonego w § 1, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.”;
3) w art. 87 § 1-2 otrzymują brzmienie:
„§ 1. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega karze aresztu albo grzywny nie niższej niż 50 złotych. § 1a. Tej samej karze podlega, kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem środka działającego podobnie do alkoholu, prowadzi na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu inny pojazd niż określony w § 1.
§ 2. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu, prowadzi na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu inny pojazd niż określony w § 1, podlega karze aresztu do 14 dni albo karze grzywny.”;
4) w art. 96 w § 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) do prowadzenia pojazdu osobę znajdującą się w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu,”.

Art. 3. W ustawie z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich w art. 70b:
1) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Jeżeli zachowanie nieletniego wskazuje, że jest on w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu, kurator sądowy może zobowiązać nieletniego do poddania się badaniu w celu ustalenia w organizmie nieletniego obecności alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub innego środka użytego w celu wprowadzenia się w stan odurzenia.”;
2) § 3 i 4 otrzymują brzmienie:
„§ 3. W razie ustalenia obecności alkoholu, delta-9-tetrahydrokannabinolu lub innego środka użytego w celu wprowadzenia się w stan odurzenia w organizmie nieletniego albo w wypadku, o którym mowa w § 2, kurator może wystąpić do sądu rodzinnego z wnioskiem o zmianę środka wychowawczego.
§ 4. Minister właściwy do spraw sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, warunki i sposób przeprowadzania badań na obecność alkoholu, delta-9-tetrahydrokannabinolu lub innego środka użytego w celu wprowadzenia się w stan odurzenia w organizmie nieletniego oraz procedury dokumentowania badań oraz sposoby weryfikacji wyników testu, uwzględniając w szczególności cel stosowanego nadzoru kuratora sądowego oraz potrzebę powstrzymania dalszego procesu demoralizacji nieletniego.”.

Art. 4. W ustawie z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 10 w ust. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) będąc w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem lub będąc pod wpływem innych środków odurzających, substancji psychotropowych lub innych środków o podobnym działaniu, sam w znacznym stopniu przyczynił się do wypadku.”;
2) w art. 45 w ust. 2 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:
„Jeżeli zachodzi przypuszczenie, że poszkodowany w chwili wypadku był w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innych środków odurzających, substancji psychotropowych lub innych środków o podobnym działaniu, lekarz udzielający pierwszej pomocy kieruje poszkodowanego na badania niezbędne do ustalenia ich zawartości w organizmie.”.

Art. 5. W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 31 § 3 otrzymuje brzmienie:
„§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się, gdy sprawca wprawił się w stan nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które przewidywał albo mógł przewidzieć.”;
2) w art. 42 § 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„§ 2. Sąd orzeka, na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w § 1 był w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem, pod wpływem innego środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173, art. 174 lub art. 177.
§ 3. Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 lub jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 173, którego następstwem jest śmierć innej osoby lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, albo w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 § 2 lub w art. 355 § 2 był w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami.”;
3) w art. 47 w § 3 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:
„W razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 173, art. 174, art. 177 lub w art. 355, jeżeli sprawca był w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu.”;
4) w art. 115 po § 16 dodaje się § 16a w brzmieniu:
„§ 16a. Stan upojenia tetrahydrokannabinolem zachodzi, gdy stężenie delta-9- tetrahydrokannabinolu we krwi przekracza wartość określoną w art. 44g ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii lub w przepisach wydanych na podstawie art. 44g ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.”;
5) w art. 178 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Skazując sprawcę, który popełnił przestępstwo określone w art. 173, art. 174 lub art. 177 znajdując się w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, a w wypadku przestępstwa określonego w art. 177 § 2 w wysokości nie niższej niż 2 lata, do górnej granicy tego zagrożenia zwiększonego o połowę.”;
6) w art. 178a:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.”,
b) § 4 otrzymuje brzmienie:
„§ 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego albo za przestępstwo określone w art. 173, 174, 177 lub art. 355 § 2 popełnione w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego albo dopuścił się czynu określonego w § 1 w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.”;
7) art. 179 i 180 otrzymują brzmienie:
„Art. 179. Kto wbrew szczególnemu obowiązkowi dopuszcza do ruchu pojazd mechaniczny albo inny pojazd w stanie bezpośrednio zagrażającym bezpieczeństwu w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym lub dopuszcza do prowadzenia pojazdu mechanicznego albo innego pojazdu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu przez osobę znajdującą się w stanie nietrzeźwości lub upojenia tetrahydrokannabinolem, będącą pod wpływem innego środka odurzającego lub osobę nieposiadającą wymaganych uprawnień, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 180. Kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego, pełni czynności związane bezpośrednio z zapewnieniem bezpieczeństwa ruchu pojazdów mechanicznych, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.”;
8) w art. 357 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Żołnierz, który, po wyznaczeniu do służby lub będąc w służbie, wprawia się w stan nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub odurzenia innym środkiem, podlega karze ograniczenia wolności, aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 2.”.

Art. 6. W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 45 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) kierowania pojazdem, prowadzenia kolumny pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt osobie w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem, w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu;”;
2) w art. 80k w ust. 6 po pkt 4 dodaje się pkt 4a w brzmieniu:
„4a) prowadzeniem pojazdu po użyciu tetrahydrokannabinolu albo w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem;”;
3) w art. 100aa w ust. 4 pkt 13 otrzymuje brzmienie:
„13) o kierowaniu pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem, w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu;”;
4) w art. 129:
a) w ust. 2:
‐ pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) żądania poddania się przez kierującego pojazdem lub przez inną osobę, w stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem, badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu;”,
‐ w pkt 8 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) kierowania pojazdem osobie znajdującej się w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem lub w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu albo środka działającego podobnie do alkoholu,”,
b) w ust. 4b pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) pojazd kierowany jest przez osobę znajdującą się w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem lub w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu albo środka działającego podobnie do alkoholu, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu w inny sposób;”;
5) w art. 129a w ust. 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) w zakresie badania w celu ustalenia w organizmie zawartości alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub obecności środka działającego podobnie do alkoholu,”;
6) art. 129f otrzymuje brzmienie:
„Art. 129f. Strażnicy straży gminnych (miejskich), strażnicy leśni oraz funkcjonariusze Straży Parku w związku z wykonywaniem czynności z zakresu kontroli ruchu drogowego są obowiązani do czasu przybycia Policji uniemożliwić kierowanie pojazdem osobie, co do której istnieje uzasadnione podejrzenie, że znajduje się ona w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem lub w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu albo środka działającego podobnie do alkoholu.”;
7) po art. 129i dodaje się art. 129ia w brzmieniu:
„Art. 129ia. 1. Badanie w celu ustalenia zawartości delta-9- tetrahydrokannabinolu w organizmie przeprowadza się na podstawie badania krwi.
2. Badanie w celu ustalenia zawartości delta-9-tetrahydrokannabinolu w organizmie może być przeprowadzone również w razie braku zgody osoby podlegającej badaniu, o czym należy ją uprzedzić.
3. Warunki oraz sposób przeprowadzania badania, o którym mowa w ust. 1, określają przepisy wydane na podstawie art. 44h ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.”;
8) art. 129ja otrzymuje brzmienie: „Art. 129ja. W toku kontroli ruchu drogowego uprawniony organ kontroli może poddać kierującego pojazdem lub inną osobę, w stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem, badaniu w celu ustalenia w organizmie zawartości alkoholu, zawartości tetrahydrokannabinolu lub obecności środka działającego podobnie do alkoholu.”;
9) w art. 129k ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. W razie uczestniczenia w wypadku drogowym, w którym jest zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest poddawany badaniu w celu ustalenia w organizmie zawartości alkoholu, zawartości tetrahydrokannabinolu lub obecności środka działającego podobnie do alkoholu.”,
10) w art. 130a w ust. 2 w pkt 1 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) znajdująca się w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem lub w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu albo środka działającego podobnie do alkoholu,”;
11) w art. 130b w ust. 2 pkt 6 otrzymuje brzmienie:
„6) charakterystykę uczestników wypadku: wiek, płeć, obywatelstwo, poziom alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka odurzającego w organizmie, stosowanie lub niestosowanie wyposażenia ochronnego;”;
12) w art. 135 w ust. 1 w pkt 1 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) uzasadnionego podejrzenia, że kierujący pojazdem znajduje się w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem lub w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu albo środka działającego podobnie do alkoholu,”;
13) w art. 135a w ust. 1 w pkt 1 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) uzasadnionego podejrzenia, że kierujący pojazdem znajduje się w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem lub w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu albo środka działającego podobnie do alkoholu,”;
14) w art. 136 w ust. 4 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie: „W przypadku przeprowadzenia badania krwi lub moczu dla oceny trzeźwości, zawartości tetrahydrokannabinolu lub zawartości środka działającego podobnie do alkoholu:”.

Art. 7. W ustawie z dnia 11 kwietnia 2003 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 7 w pkt 2 lit. b otrzymuje brzmienie:
„b) do którego w znacznym stopniu przyczyniło się zachowanie żołnierza spowodowane jego stanem nietrzeźwości, stanem upojenia tetrahydrokannabinolem albo zażyciem innych środków odurzających lub substancji psychotropowych;”;
2) w art. 19 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Jeżeli z okoliczności wypadku wynika uzasadnione przypuszczenie, że żołnierz znajdował się w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem albo pod wpływem innych środków odurzających lub substancji psychotropowych, właściwy organ kieruje go na badanie niezbędne do ustalenia zawartości alkoholu, tetrahydrokannabinolu, innych środków odurzających lub substancji psychotropowych w organizmie; odmowa poddania się badaniu lub inne zachowanie uniemożliwiające jego przeprowadzenie powodują pozbawienie prawa do świadczeń, chyba że żołnierz udowodni, iż miały miejsce przyczyny, które uniemożliwiły poddanie się temu badaniu.”.

Art. 8. W ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 11 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 2 pkt 1, przysługuje prawo dochodzenia od ubezpieczonego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność, zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, o których mowa w art. 4 pkt 4, odszkodowania za szkody określone w ust. 2, a także w przypadku, jeżeli szkoda została wyrządzona przez ubezpieczonego lub osoby, za które ponosi on odpowiedzialność, w stanie po użyciu alkoholu, w stanie po użyciu tetrahydrokannabinolu, w stanie nietrzeźwości lub w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem albo po użyciu innych środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii.”;
2) w art. 43 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu, w stanie po użyciu tetrahydrokannabinolu, w stanie nietrzeźwości lub w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem albo po użyciu innych środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii;”;
3) art. 58 otrzymuje brzmienie: „Art. 58. Zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 2 pkt 1, przysługuje uprawnienie do dochodzenia od sprawcy szkody zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC rolników odszkodowania, jeżeli wyrządził on szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu, w stanie po użyciu tetrahydrokannabinolu, w stanie nietrzeźwości lub w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem albo po użyciu innych środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii.”.

Art. 9. W ustawie z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 25:
a) w ust. 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) zawartości w organizmie alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu.”,
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Nie można prowadzić zajęć z osobą ubiegającą się o uzyskanie uprawnienia do kierowania motorowerem, pojazdem silnikowym lub uprawnienia do kierowania tramwajem, która znajduje się w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem, w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu.”;
2) w art. 33 w ust. 1 w pkt 8 lit. d otrzymuje brzmienie:
„d) prowadzenie pojazdu w stanie po użyciu alkoholu, w stanie po użyciu tetrahydrokannabinolu lub w stanie po użyciu środka działającego podobnie do alkoholu,”;
3) w art. 50 w ust. 2 w pkt 7 lit. a otrzymuje brzmienie: „a) znajduje się ona w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem, w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu,”;
4) w art. 58 w ust. 1 w pkt 9 lit. d otrzymuje brzmienie:
„d) prowadzenie pojazdu w stanie po użyciu alkoholu, w stanie po użyciu tetrahydrokannabinolu lub w stanie po użyciu środka działającego podobnie do alkoholu,”;
5) w art. 75 w ust. 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) kierujący motorowerem, pojazdem silnikowym lub tramwajem, jeżeli kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem, w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu;”;
6) w art. 82 w ust. 1 w pkt 4 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem, w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu,”;
7) w art. 99 w ust. 1:
a) w pkt 2 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) kierowała pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem, w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu,”,
b) w pkt 3 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) kierowała pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem, w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu,”,
c) pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) kurs reedukacyjny w zakresie problematyki przeciwalkoholowej i przeciwdziałania narkomanii, jeżeli kierowała pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie upojenia tetrahydrokannabinolem, w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu”;
8) w art. 100 w ust. 3 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) wpływu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu na funkcje percepcyjne kierującego oraz na podejmowane przez niego decyzje w ruchu drogowym;”;
9) w art. 117 w ust. 2 w pkt 5 lit. d otrzymuje brzmienie:
„d) prowadzenie pojazdu w stanie po użyciu alkoholu, w stanie po użyciu tetrahydrokannabinolu lub w stanie po użyciu środka działającego podobnie do alkoholu,”.


Art. 10. W ustawie z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 86a i 86b otrzymują brzmienie:
„Art. 86a. 1. W przypadku uzasadnionego podejrzenia funkcjonariusze Straży Granicznej mają prawo żądać poddania się badaniu na zawartość w organizmie alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub innego środka odurzającego przez prowadzącego statek w ruchu wodnym. 2. Do badania w celu ustalenia w organizmie obecności alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka odurzającego stosuje się odpowiednio art. 129i, art. 129ia oraz art. 129j ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.
Art. 86b. 1. Zabrania się prowadzenia statku morskiego, statku żeglugi śródlądowej, jachtu morskiego lub jachtu śródlądowego oraz wykonywania obowiązków w zakresie bezpieczeństwa statku, jego ochrony lub zapobiegania zanieczyszczaniu środowiska morskiego w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego.
2. W przypadku uzasadnionego podejrzenia prowadzenia statku morskiego, statku żeglugi śródlądowej, jachtu morskiego lub jachtu śródlądowego albo wykonywania obowiązków w zakresie bezpieczeństwa statku, jego ochrony lub zapobiegania zanieczyszczaniu środowiska morskiego w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego przepisy art. 86a stosuje się odpowiednio.”;
2) w art. 127 w ust. 1 pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) prowadzi statek morski lub statek żeglugi śródlądowej, jacht morski lub śródlądowy, lub wykonuje obowiązki w zakresie bezpieczeństwa statku, jego ochrony lub zapobiegania zanieczyszczaniu środowiska morskiego, w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego,”.

Art. 11. W ustawie z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 6 i 7 otrzymują brzmienie:
„Art. 6. Zarządzający wyznaczonym obszarem wodnym lub osoba przez niego upoważniona może nie wpuścić na ten obszar osoby lub żądać opuszczenia przez nią tego obszaru, jeśli zachowanie osoby wyraźnie wskazuje, że znajduje się ona w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub jest pod wpływem środka odurzającego.
Art. 7. Zabrania się prowadzenia w ruchu wodnym statku lub innego obiektu pływającego, niebędącego pojazdem mechanicznym, osobie znajdującej się w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu.”; 2) w art. 30 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Statek lub inny obiekt pływający może być usunięty z obszaru wodnego, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy prowadziła go osoba znajdująca się w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu.”;
3) w art. 33 ust. 9 otrzymuje brzmienie:
„9. Do badania w celu ustalenia w organizmie obecności alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka odurzającego stosuje się odpowiednio art. 129i, art. 129ia oraz art. 129j ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.”;
4) art. 35 otrzymuje brzmienie:
„Art. 35. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, tetrahydrokannabinolu lub środka działającego podobnie do alkoholu, prowadzi w ruchu wodnym statek lub inny obiekt pływający, niebędący pojazdem mechanicznym, podlega karze grzywny.”.

Art. 12. W ustawie z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 30 otrzymuje brzmienie:
„Art. 30. 1. Zabrania się uprawiania narciarstwa lub snowboardingu na zorganizowanym terenie narciarskim w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego.
2. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim lub osoba przez niego upoważniona może odmówić wstępu albo nakazać opuszczenie zorganizowanego terenu narciarskiego osobie, której zachowanie wyraźnie wskazuje, że znajduje się ona w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego.”;
2) w art. 45 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Kto uprawia narciarstwo lub snowboarding na zorganizowanym terenie narciarskim w stanie nietrzeźwości, upojenia tetrahydrokannabinolem lub pod wpływem innego środka odurzającego, podlega karze grzywny.”.

Art. 13. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Królowa Polski: Monika

USTAWA
z dnia 5 maja 2033 roku
o Instytucie Rozwoju Języka Polskiego im. Mikołaja Reja

Art. 1. Ustawa określa organizację i zadania Instytutu Rozwoju Języka Polskiego im. Mikołaja Reja, zwanego dalej „Instytutem”.
Art. 2. 1. Instytut jest państwową osobą prawną.
2. Siedzibą Instytutu jest Kraków.
3. Instytut działa na podstawie ustawy i statutu.
4. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w drodze zarządzenia, nadaje Instytutowi statut, w którym określa organizację wewnętrzną oraz tryb pracy organów Instytutu, uwzględniając stworzenie optymalnych warunków organizacyjnych do prawidłowej realizacji jego zadań.
5. Instytut ma prawo używania okrągłej pieczęci z wizerunkiem godła Rzeczypospolitej Polskiej pośrodku i nazwą Instytutu w otoku.
Art. 3. 1. Celem działalności Instytutu jest wspieranie rozwoju języka polskiego za granicą.
2. Do zadań Instytutu należy:
1) wspieranie kultywowania polskiej tradycji i wartości języka polskiego jako ojczystego oraz promocji języka polskiego jako ojczystego wśród Polonii i Polaków zamieszkałych za granicą;
2) wzmacnianie współpracy między Polonią i Polakami zamieszkałymi za granicą a podmiotami działającymi w Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności w dziedzinie edukacji i nauki;
3) wspieranie inicjatyw oraz projektów edukacyjnych i naukowych mających na celu pogłębianie znajomości języka polskiego;
4) upowszechnianie języka polskiego jako obcego.
Art. 4. 1. Nadzór nad działalnością Instytutu sprawuje minister właściwy do spraw oświaty i wychowania.
2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, obejmuje nadzór nad:
1) zgodnością działań Instytutu z przepisami prawa i statutem;
2) realizacją przez Instytut zadań, o których mowa w art. 3 ust. 2;
3) prawidłowością wydatkowania środków publicznych.
3. Kontrolę w ramach nadzoru przeprowadza się w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 15 lipca 2011 r. o kontroli w administracji rządowej.
4. Dyrektor Instytutu i Rada Instytutu są obowiązani do realizacji zaleceń pokontrolnych wydanych w ramach realizacji nadzoru.
Art. 5. 1. W celu realizacji zadań, o których mowa w art. 3 ust. 2, Instytut może tworzyć, za zgodą ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania udzieloną na wniosek Dyrektora Instytutu, oddziały zamiejscowe będące wyodrębnionymi jednostkami organizacyjnymi lub komórkami organizacyjnymi Instytutu, w tym mające siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku tworzenia oddziału zamiejscowego mającego siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Dyrektor Instytutu dodatkowo uzyskuje zgodę ministra właściwego do spraw zagranicznych.
2. Wniosek o wyrażenie zgody, o której mowa w ust. 1, określa:
1) zamierzony termin utworzenia oddziału zamiejscowego;
2) proponowaną nazwę, siedzibę, właściwość rzeczową oraz miejscową oddziału zamiejscowego;
3) uzasadnienie utworzenia oddziału zamiejscowego;
4) informację o szacunkowych kosztach utworzenia i działalności oddziału zamiejscowego;
5) wpływ utworzenia oddziału zamiejscowego na realizację zadań, o których mowa w art. 3 ust. 2.
3. Oddziałem zamiejscowym kieruje kierownik powoływany i odwoływany przez Dyrektora Instytutu, po uzyskaniu opinii ministra właściwego do spraw zagranicznych.
4. Powołanie, o którym mowa w ust. 3, stanowi nawiązanie stosunku pracy na podstawie powołania w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
5. Organizację wewnętrzną oddziału zamiejscowego określa regulamin nadany przez Dyrektora Instytutu.
6. Kierownik oddziału zamiejscowego ustala najważniejsze kierunki działań z:
1) ambasadorem Rzeczypospolitej Polskiej akredytowanym w państwie, na terenie którego funkcjonuje oddział zamiejscowy;
2) dyrektorem właściwego miejscowo instytutu polskiego będącego placówką podległą ministrowi właściwemu do spraw zagranicznych – jeżeli instytut polski funkcjonuje na terenie państwa, w którym funkcjonuje oddział zamiejscowy.
7. Finansowanie lub dofinansowanie realizacji zadań Instytutu w części realizowanej przez oddziały zamiejscowe następuje ze środków, o których mowa w art. 17 ust. 2.
8. Instytut może przekształcać i likwidować oddziały zamiejscowe, za zgodą ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania udzieloną na wniosek Dyrektora Instytutu. W przypadku oddziału zamiejscowego mającego siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej Dyrektor Instytutu dodatkowo uzyskuje opinię ministra właściwego do spraw zagranicznych dotyczącą zasadności jego przekształcenia lub likwidacji.
Art. 6. Organami Instytutu są:
1) Dyrektor Instytutu;
2) Rada Instytutu.
Art. 7. 1. Dyrektora Instytutu powołuje minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw zagranicznych oraz ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
2. Dyrektorem Instytutu może być osoba, która:
1) korzysta z pełni praw publicznych;
2) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
3) posiada wykształcenie wyższe;
4) posiada potwierdzoną znajomość języka angielskiego na poziomie co najmniej B2;
5) nie była ukarana karą dyscyplinarną;
6) nie była skazana prawomocnym wyrokiem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
7) nie została ukarana zakazem pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami publicznymi, o którym mowa w art. 31 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych;
8) w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r. nie pracowała i nie służyła w organach bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów oraz nie współpracowała z tymi organami.
3. Przed powołaniem na stanowisko Dyrektora Instytutu osoba powoływana składa oświadczenie o spełnieniu wymagań, o których mowa w ust. 2, a w przypadku osób urodzonych przed dniem 1 sierpnia 1972 r. – także oświadczenie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów, albo informację, o której mowa w art. 7 ust. 3a tej ustawy.
4. Powołanie, o którym mowa w ust. 1, stanowi nawiązanie stosunku pracy na podstawie powołania w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
5. Wynagrodzenie Dyrektora Instytutu ustala minister właściwy do spraw oświaty i wychowania zgodnie z przepisami ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi.
Art. 8. 1. Pełnienie funkcji na stanowisku Dyrektora Instytutu wygasa w przypadku:
1) śmierci;
2) złożenia rezygnacji;
3) zaprzestania spełniania któregokolwiek z warunków, o których mowa w art. 7 ust. 2 pkt 1, 2 lub 5–7;
4) złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów, albo informacji, o której mowa w art. 7 ust. 3a tej ustawy, stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem sądu.
2. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw zagranicznych, ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego oraz Rady Instytutu, może odwołać Dyrektora Instytutu w każdym czasie.
3. Odwołanie następuje z dniem określonym w akcie odwołania.
4. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, minister właściwy do spraw oświaty i wychowania powierza zastępcy Dyrektora Instytutu pełnienie obowiązków Dyrektora Instytutu na okres nie dłuższy niż trzy miesiące, z możliwością jednorazowego przedłużenia tego okresu o kolejne trzy miesiące.
Art. 9. 1. Do zadań i obowiązków Dyrektora Instytutu należy w szczególności:
1) kierowanie pracami Instytutu;
2) reprezentowanie Instytutu na zewnątrz;
3) zapewnienie funkcjonowania i ciągłości pracy Instytutu;
4) podejmowanie czynności w sprawach z zakresu prawa pracy;
5) opracowywanie rocznego planu działania Instytutu;
6) opracowywanie projektu rocznego planu finansowego Instytutu;
7) sporządzanie rocznego sprawozdania finansowego Instytutu;
8) sporządzanie rocznego sprawozdania z działalności Instytutu;
9) sprawowanie zarządu nad mieniem Instytutu;
10) prowadzenie gospodarki finansowej Instytutu;
11) rozliczanie dotacji otrzymanych z budżetu państwa.
2. Dokumenty, o których mowa w ust. 1 pkt 5–8, Dyrektor Instytutu przedstawia do zatwierdzenia ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wychowania.
3. Roczne sprawozdanie finansowe Instytutu podlega badaniu przez firmę audytorską.
4. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania dokonuje wyboru firmy audytorskiej.
Art. 10. 1. Dyrektor Instytutu kieruje działalnością Instytutu przy pomocy zastępcy.
2. Zastępcą Dyrektora Instytutu może być osoba, która spełnia wymagania określone w art. 7 ust. 2.
3. Dyrektor Instytutu powołuje i odwołuje zastępcę Dyrektora Instytutu.
4. Do zastępcy Dyrektora Instytutu przepisy art. 7 ust. 3 i 4 oraz art. 8 ust. 1–3 stosuje się odpowiednio.
Art. 11. 1. W skład Rady Instytutu wchodzą:
1) jeden członek będący przedstawicielem Prezesa Rady Ministrów, powoływany i odwoływany przez Prezesa Rady Ministrów;
2) jeden członek będący przedstawicielem ministra właściwego do spraw zagranicznych, powoływany i odwoływany przez tego ministra;
3) jeden członek będący przedstawicielem ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, powoływany i odwoływany przez tego ministra;
4) nie więcej niż sześciu członków powoływanych i odwoływanych przez ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania.
2. Członkiem Rady Instytutu może być osoba, która:
1) wyróżnia się wiedzą, doświadczeniem zawodowym lub autorytetem dającym rękojmię prawidłowej realizacji zadań Rady Instytutu;
2) nie była skazana prawomocnym wyrokiem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe.
3. Kadencja członka Rady Instytutu trwa cztery lata. Nie można pełnić funkcji członka Rady Instytutu przez więcej niż dwie kolejno po sobie następujące pełne kadencje.
4. W przypadku upływu kadencji Rady Instytutu dotychczasowi członkowie pełnią swoje funkcje do czasu powołania członków do Rady Instytutu kolejnej kadencji.
Art. 12. 1. Członkostwo w Radzie Instytutu wygasa w przypadku:
1) śmierci;
2) złożenia rezygnacji;
3) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe.
2. Odwołanie członka Rady Instytutu przed upływem kadencji może nastąpić w przypadku:
1) nieuczestniczenia w pracach Rady Instytutu przez okres co najmniej sześciu miesięcy;
2) choroby uniemożliwiającej pełnienie funkcji członka Rady Instytutu stwierdzonej orzeczeniem lekarskim.
3. Odwołanie następuje z dniem określonym w akcie odwołania.
4. W przypadku wygaśnięcia członkostwa w Radzie Instytutu lub odwołania członka Rady Instytutu przed upływem kadencji właściwy organ, o którym mowa w art. 11 ust. 1, powołuje nowego członka Rady Instytutu na okres do końca kadencji pozostałych członków Rady Instytutu.
Art. 13. 1. Do zadań Rady Instytutu należy opiniowanie:
1) kierunków działalności Instytutu;
2) inicjatyw, opracowań i badań prowadzonych przez Instytut;
3) projektu rocznego planu działania Instytutu i projektu rocznego planu finansowego Instytutu;
4) projektu rocznego sprawozdania finansowego Instytutu;
5) projektu rocznego sprawozdania z działalności Instytutu;
6) projektów zmian w statucie Instytutu.
2. Rada Instytutu w celu wykonania swoich zadań może żądać niezbędnych informacji od Dyrektora Instytutu.
3. Rada Instytutu może przedstawiać Dyrektorowi Instytutu stanowiska, opinie lub wnioski we wszystkich sprawach dotyczących działalności Instytutu.
Art. 14. 1. Pracami Rady Instytutu kieruje przewodniczący wybierany spośród jej członków. Przewodniczącego wybiera i odwołuje Rada Instytutu w głosowaniu tajnym, zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy liczby członków Rady Instytutu.
2. Rada Instytutu danej kadencji wybiera przewodniczącego na pierwszym posiedzeniu.
Art. 15. 1. Przewodniczący Rady Instytutu zwołuje jej posiedzenie z własnej inicjatywy, na wniosek Dyrektora Instytutu lub co najmniej dwóch członków Rady Instytutu, w terminie dwóch tygodni od dnia otrzymania wniosku.
2. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania zwołuje pierwsze posiedzenie Rady Instytutu danej kadencji oraz wskazuje członka Rady Instytutu, który przewodniczy temu posiedzeniu.
3. W posiedzeniach Rady Instytutu mogą uczestniczyć, bez prawa głosu, Dyrektor Instytutu, zastępca Dyrektora Instytutu oraz osoby zaproszone przez przewodniczącego Rady Instytutu.
4. Członkowi Rady Instytutu przysługuje zwrot kosztów zakwaterowania i podróży w wysokości i na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, w związku z udziałem w posiedzeniach Rady Instytutu.
Art. 16. Uchwały Rady Instytutu zapadają zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy liczby członków Rady Instytutu. W przypadku równej liczby głosów rozstrzyga głos przewodniczącego Rady Instytutu.
Art. 17. 1. Instytut prowadzi samodzielną gospodarkę finansową na zasadach określonych w niniejszej ustawie oraz w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
2. Przychodami Instytutu są następujące źródła:
1) dotacje podmiotowe z budżetu państwa przeznaczone na finansowanie bieżącej działalności Instytutu, w szczególności: wynagrodzeń i pochodnych, wyposażenia w niezbędne składniki majątkowe oraz wynajem nieruchomości;
2) dotacje celowe z budżetu państwa na finansowanie lub dofinansowanie działalności Instytutu, o której mowa w art. 3, w tym finansowanie lub dofinansowanie inwestycji;
3) przychody z działalności gospodarczej prowadzonej na zasadach określonych w art. 19;
4) środki finansowe pochodzenia zagranicznego, w szczególności środki finansowe z funduszy Unii Europejskiej lub z krajowych i międzynarodowych projektów i programów badawczych;
5) przychody ze sprzedaży albo z tytułu przekazania do odpłatnego używania rzeczowych składników majątkowych będących własnością Instytutu;
6) darowizny, spadki i zapisy;
7) odsetki od wolnych środków przekazanych w depozyt zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych;
8) przychody z innych tytułów.
Art. 18. 1. Podstawą gospodarki finansowej Instytutu jest roczny plan finansowy ustalany zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych na okres roku obrotowego. Rokiem obrotowym jest rok kalendarzowy.
2. Dyrektor Instytutu przygotowuje i, po zasięgnięciu opinii Rady Instytutu, przedstawia ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wychowania do zatwierdzenia projekt rocznego planu finansowego Instytutu, z uwzględnieniem terminów określonych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych dla przedłożenia materiałów do projektu ustawy budżetowej. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania zatwierdza roczny plan finansowy Instytutu w terminie 30 dni od dnia jego otrzymania.
3. Podstawę gospodarki finansowej Instytutu w okresie od dnia 1 stycznia do dnia wejścia w życie planu finansowego Instytutu stanowi projekt tego planu.
4. Roczny plan finansowy Instytutu obejmuje w szczególności:
1) przychody z prowadzonej działalności;
2) dotacje z budżetu państwa;
3) koszty, w tym:
a) wynagrodzenia i składki od nich naliczane,
b) płatności odsetkowe wynikające z zaciągniętych zobowiązań,
c) zakup towarów i usług;
4) środki na wydatki majątkowe;
5) środki przyznane innym podmiotom;
6) stan należności i zobowiązań na początek i koniec roku;
7) stan środków pieniężnych na początek i koniec roku.
5. Instytut prowadzi rachunkowość zgodnie z przepisami o rachunkowości.
6. Koszty działalności Instytutu, w tym wynagrodzenia pracowników, są pokrywane z jego przychodów.
Art. 19. 1. Instytut może prowadzić działalność gospodarczą wyodrębnioną pod względem finansowym i rachunkowym z działalności, o której mowa w art. 3, w zakresie zadań Instytutu, w szczególności przez działalność wydawniczą, szkoleniową i wynajem pomieszczeń.
2. Działalność gospodarcza, o której mowa w ust. 1, nie może być finansowana z dotacji podmiotowej i dotacji celowej z budżetu państwa.
3. Dochód z działalności gospodarczej, o której mowa w ust. 1, służy wyłącznie realizacji zadań Instytutu określonych w art. 3 ust. 2.
Art. 20. 1. Tworzy się następujące fundusze Instytutu:
1) fundusz statutowy;
2) fundusz rezerwowy;
3) fundusz stypendialny;
4) zakładowy fundusz świadczeń socjalnych;
5) inne fundusze, jeżeli obowiązek ich utworzenia wynika z odrębnych przepisów.
2. Fundusz statutowy Instytutu stanowi równowartość netto środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych oraz innych składników majątku, stanowiących wyposażenie Instytutu w dniu rozpoczęcia działalności.
3. Zysk netto Instytutu powiększa fundusz rezerwowy.
4. Stratę netto Instytutu pokrywa się z funduszu rezerwowego.
5. Fundusz stypendialny tworzy się ze środków z dotacji podmiotowej, o której mowa w art. 17 ust. 2 pkt 1, w kwocie nie wyższej niż 5% tej dotacji. Fundusz stypendialny może zostać powiększony o środki przekazane Instytutowi na podstawie odrębnych umów o finansowanie lub dofinansowanie stypendiów.
6. Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych tworzy się na zasadach określonych w ustawie z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.
Art. 21. 1. Instytut jest zwolniony z opłat z tytułu użytkowania wieczystego gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa lub własność jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem części tych gruntów wykorzystywanej wyłącznie do działalności, o której mowa w art. 19 ust. 1.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do użytkowania wieczystego gruntów wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa.
Art. 22. 1. Instytut może ustanawiać i finansować stypendia ze środków z funduszu stypendialnego, o którym mowa w art. 20 ust. 1 pkt 3, dla osób należących do Polonii, Polaków zamieszkałych za granicą oraz osób nieposiadających polskiego pochodzenia.
2. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje i wysokość stypendiów, o których mowa w ust. 1, szczegółowe warunki i tryb ich przyznawania oraz cofania, uwzględniając zaangażowanie kandydatów do stypendiów na rzecz podtrzymania polskiej tożsamości narodowej oraz więzi z Ojczyzną lub w naukę języka polskiego.
Art. 23. 1. Instytut może wspierać przedsięwzięcia na rzecz wspierania rozwoju języka polskiego za granicą w formie:
1) dotacji celowej na finansowanie lub dofinansowanie realizacji określonych zadań, które podlegają szczególnym zasadom rozliczania,
2) nieodpłatnego użyczenia nieruchomości zakupionych przez Instytut i przeznaczonych na realizację zadań Instytutu, o których mowa w art. 3 ust. 2
– zwanych dalej „wsparciem”.
2. Instytut udziela wsparcia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w drodze umowy dotacyjnej, a wsparcia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w drodze umowy użyczenia.
3. Podmiot otrzymujący wsparcie jest obowiązany wykorzystać wsparcie zgodnie z celem, na jaki je uzyskał i zgodnie z umową. Odsetki uzyskane od środków pochodzących z dotacji celowej są odprowadzane na rachunek dochodów budżetu państwa.
4. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze rozporządzenia, kryteria, warunki i tryb udzielania wsparcia oraz zakres informacji, jakie powinien zawierać wniosek o udzielenie wsparcia, uwzględniając efektywne i skuteczne wykorzystanie wsparcia oraz zapewnienie przejrzystości jego udzielania.
Art. 24. 1. Z wnioskiem o udzielenie wsparcia może wystąpić podmiot realizujący działania spójne z zadaniami Instytutu, o których mowa w art. 3 ust. 2, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą.
2. Instytut nie może udzielić wsparcia:
1) osobie fizycznej skazanej prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne lub umyślne przestępstwo skarbowe;
2) osobie prawnej lub jednostce organizacyjnej niebędącej osobą prawną, w której osoba będąca członkiem jej organów zarządzających lub wspólnikiem została skazana prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne lub umyślne przestępstwo skarbowe;
3) podmiotowi, który:
a) posiada zaległości z tytułu należności publicznoprawnych lub
b) pozostaje pod zarządem komisarycznym, znajduje się w toku likwidacji, postępowania upadłościowego lub postępowania restrukturyzacyjnego, lub
c) w okresie trzech lat przed dniem złożenia wniosku o udzielenie wsparcia naruszył w sposób istotny umowę zawartą z Instytutem.
Art. 25. 1. Instytut kontroluje rozliczenia przychodów i kosztów przedsięwzięcia objętego wsparciem. Kontroli podlega również przebieg i sposób realizacji przedsięwzięcia oraz prawidłowość wykorzystania otrzymanego z Instytutu wsparcia.
2. W ramach kontroli, o której mowa w ust. 1, upoważnieni pracownicy Instytutu mogą badać dokumenty i inne nośniki informacji, które mają lub mogą mieć znaczenie dla oceny prawidłowości wykorzystania wsparcia oraz żądać udzielenia na piśmie informacji dotyczących wykonania przedsięwzięcia objętego wsparciem.
3. Po przeprowadzeniu kontroli, o której mowa w ust. 1, upoważnieni pracownicy Instytutu mogą formułować wnioski i zalecenia pokontrolne.
4. Instytut może odstąpić od umowy o wsparcie w przypadku wykorzystania wsparcia niezgodnie z przeznaczeniem lub nieterminowego bądź nienależytego wykonywania umowy o wsparcie, w tym zmniejszenia zakresu przedsięwzięcia objętego wsparciem stwierdzonego na podstawie wyników kontroli oraz oceny realizacji wniosków i zaleceń pokontrolnych.
Art. 26. W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 21 w ust. 1 po pkt 39f dodaje się pkt 39g w brzmieniu:
„39g) stypendia, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o Instytucie Rozwoju Języka Polskiego im. Mikołaja Reja;”.
Art. 27. W ustawie z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 4 po pkt 61c dodaje się pkt 61d w brzmieniu:
„61d) Dyrektor Instytutu Rozwoju Języka Polskiego im. Mikołaja Reja i jego zastępca;”;
2) w art. 8 po pkt 57a dodaje się pkt 57b w brzmieniu:
„57b) pkt 61d – minister właściwy do spraw oświaty i wychowania;”.
Art. 28. Instytut tworzy się z dniem wejścia w życie ustawy.
Art. 29. 1. W latach 2033–2042 maksymalny limit wydatków budżetu państwa będących skutkiem finansowym realizacji zadań wynikających z ustawy wyniesie w:
1) 2033 r. – 14 925 000 zł;
2) 2034 r. – 60 000 000 zł;
3) 2035 r. – 60 000 000 zł;
4) 2036 r. – 60 000 000 zł;
5) 2037 r. – 60 000 000 zł;
6) 2038 r. – 60 000 000 zł;
7) 2039 r. – 60 000 000 zł;
8) 2040 r. – 60 000 000 zł;
9) 2041 r. – 60 000 000 zł;
10) 2042 r. – 60 000 000 zł.
2. Organem monitorującym wykorzystanie limitu wydatków, o których mowa w ust. 1, jest minister właściwy do spraw oświaty i wychowania.
3. W przypadku zagrożenia przekroczenia limitu wydatków, o których mowa w ust. 1, zostanie zastosowany mechanizm korygujący polegający na ograniczeniu wydatków związanych z kosztami funkcjonowania Instytutu, w szczególności w zakresie związanym z liczbą ustanawianych i finansowanych stypendiów, o których mowa w art. 22 ust. 1, oraz wysokości wsparcia udzielanego przez Instytut w danym roku.
4. Organem właściwym do wdrożenia mechanizmu korygującego, o którym mowa w ust. 3, jest minister właściwy do spraw oświaty i wychowania.
Art. 30. Właściwe organy, o których mowa w art. 11 ust. 1, powołują członków Rady Instytutu pierwszej kadencji w terminie miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy.
Art. 31. Dyrektor Instytutu, w terminie 14 dni od dnia powołania, przygotuje i przedstawi ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wychowania do zatwierdzenia projekt planu finansowego Instytutu na rok 2033. Do planu finansowego Instytutu na rok 2033 nie stosuje się przepisu art. 13 ust. 1 pkt 3 w zakresie zasięgnięcia opinii Rady Instytutu.
Art. 32. Dyrektor Instytutu, w terminie do dnia 30 stycznia 2034 r., przygotuje i przedstawi ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wychowania do zatwierdzenia projekt planu finansowego Instytutu na rok 2034. Do planu finansowego Instytutu na rok 2034 nie stosuje się przepisu art. 13 ust. 1 pkt 3 w zakresie zasięgnięcia opinii Rady Instytutu.
Art. 33. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Królowa Polski: Monika

[Administrator]

Ustawa
z dnia 1 września 2033 roku
o dodatku osłonowym

Art. 1. 1. Dodatek osłonowy przysługuje:
1) osobie w gospodarstwie domowym jednoosobowym, w którym wysokość przeciętnego miesięcznego dochodu w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych nie przekracza kwoty 2100 zł oraz osobie w gospodarstwie domowym wieloosobowym, w którym wysokość przeciętnego miesięcznego dochodu w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych nie przekracza kwoty 1500 zł na osobę;
2) osobie, o której mowa w pkt 1, w przypadku gdy wysokość jej przeciętnego miesięcznego dochodu w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych przekracza kwotę, o której mowa w pkt 1, w wysokości różnicy między kwotą dodatku osłonowego a kwotą, o którą został przekroczony przeciętny miesięczny dochód w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych.
2. W przypadku gdy wniosek o wypłatę dodatku dla gospodarstwa domowego wieloosobowego, o którym mowa w ust. 1, złożyła więcej niż jedna osoba, dodatek ten przyznawany jest wnioskodawcy, który złożył wniosek jako pierwszy.
3. Dodatek osłonowy wynosi rocznie:
1) 400 zł dla gospodarstwa domowego jednoosobowego;
2) 600 zł dla gospodarstwa domowego składającego się z 2 do 3 osób;
3) 800 zł dla gospodarstwa domowego składającego się z 4 do 5 osób;
4) 1100 zł dla gospodarstwa domowego składającego się z co najmniej 6 osób.
4. W przypadku gdy wysokość dodatku osłonowego, ustalona zgodnie z ust. 1 pkt 2, jest niższa niż 20 zł, świadczenie to nie przysługuje.
5. Dodatek osłonowy przysługuje osobom, o których mowa w ust. 1, za okres od dnia 1 stycznia 2034 r. do dnia 31 grudnia 2034 r. i jest wypłacany w dwóch ratach, w terminie do dnia 31 marca 2034 r. oraz do dnia 2 grudnia 2034 r., z wyłączeniem przypadków, w których odbiorca złożył wniosek później niż na 2 miesiące przed upływem tych terminów.
6. Wnioski o wypłatę dodatku osłonowego złożone po dniu 31 października 2034 r. nie podlegają rozpatrzeniu.
7. Dodatek osłonowy przyznaje wójt, burmistrz lub prezydent miasta, w drodze decyzji, na wniosek osoby, o której mowa w ust. 1.
8. Do ustalenia przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta wysokości przeciętnego miesięcznego dochodu, o którym mowa w art. 1 ust. 1, stosuje się odpowiednio art. 411 ust. 10j–10o i 10r ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.
9. Do spraw o nienależnie pobrany dodatek osłonowy stosuje się odpowiednio art. 30 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych.
10. Dane osobowe przetwarzane w zakresie niezbędnym do wypłacenia dodatku osłonowego przechowuje się przez okres nie dłuższy niż 5 lat od dnia zaprzestania wypłacania tego dodatku.
11. Rada gminy określa, w drodze uchwały, wzór wniosku o wypłatę dodatku osłonowego.

Art. 2. 1. Wypłata dodatku osłonowego jest zadaniem z zakresu administracji rządowej. Dodatek osłonowy wypłacają gminy.
2. Wojewodowie przekazują dotacje gminom w granicach kwot określonych na ten cel w budżecie państwa.
3. Gmina składa wojewodzie wniosek o przyznanie dotacji co kwartał, w terminie do 15. dnia miesiąca poprzedzającego dany kwartał.
4. Dotacje na dany kwartał są przekazywane gminom przez wojewodę, na podstawie wniosku, o którym mowa w ust. 2, w miesięcznych ratach. Nadpłata dotacji za kwartał może być zaliczana na poczet dotacji należnej w kwartale następnym, z wyjątkiem nadpłaty za dany rok, która podlega przekazaniu na rachunek właściwego urzędu wojewódzkiego, w terminie do dnia 20 stycznia następnego roku.
5. Jeżeli w wyniku połączenia lub podziału gmin nastąpiły zmiany w podstawie obliczania kwoty dotacji, wojewoda uwzględnia te zmiany od pierwszego dnia następnego miesiąca po ich wejściu w życie.

Art. 3. 1. Gminy otrzymują dotacje celowe z budżetu państwa na finansowanie wypłat dodatku osłonowego, w granicach kwot określonych na ten cel w ustawie budżetowej.
2. Przy ustalaniu wysokości dotacji celowej na realizację wypłat dodatku osłonowego, uwzględnia się koszty wypłacania odbiorcom dodatku osłonowego, w wysokości 2% łącznej kwoty dotacji wypłaconych w gminie.
3. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta przedstawia wojewodzie, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po kwartale, rozliczenie dotacji z wyodrębnieniem liczby i kwoty wypłaconych dodatków osłonowych, sporządzone narastająco za okres od dnia 1 stycznia do dnia kończącego dany kwartał, z tym że zapotrzebowanie na dotację ustala się jako sumę tego zapotrzebowania obliczonego odrębnie dla każdego kwartału.
4. Wojewodowie przedstawiają ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych zbiorcze rozliczenie dotacji do końca miesiąca następującego po każdym kwartale.

Art. 4. 1. Sprzedawca energii elektrycznej lub paliw gazowych jest obowiązany do dołączenia do faktury informacji o dodatku osłonowym oraz o prawie do złożenia wniosku o jego wypłatę, każdorazowo do dnia 31 października 2034 r. lub oddzielnie, w przypadku gdy faktura jest wysyłana później niż w terminie 2 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Minister właściwy do spraw energii określi, w drodze rozporządzenia, sposób przekazywania oraz wzór informacji załączanej do faktury, o której mowa w ust. 1, kierując się potrzebą zapewnienia przejrzystości i zrozumiałości informacji.

Art. 5. W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 21 w ust. 1 po pkt 97a dodaje się pkt 97aa w brzmieniu:
„97aa) dodatek osłonowy przyznany na podstawie ustawy z dnia … o dodatku osłonowym;”;
2) w art. 26 w ust. 7e zdanie drugie otrzymuje brzmienie:
„Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, zasiłku pielęgnacyjnego, dodatku energetycznego, o którym mowa w art. 5c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne, oraz dodatku osłonowego, o którym mowa w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia … o dodatku osłonowym.”.

Art. 6. W ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne wprowadza się następujące zmiany:
1) po art. 5g dodaje się art. 5ga i 5gb w brzmieniu:
„Art. 5ga. 1. Odbiorca wrażliwy energii elektrycznej i odbiorca wrażliwy paliw gazowych może złożyć odpowiednio do sprzedawcy energii albo sprzedawcy paliw gazowych wniosek o zastosowanie programu wsparcia wobec zaległych i bieżących należności za energię elektryczną albo paliwa gazowe lub świadczone usługi, zwanego dalej „programem wsparcia”, przedkładając kopię decyzji przyznającej dodatek mieszkaniowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych.
2. Wniosek o zastosowanie programu wsparcia może także złożyć do sprzedawcy energii odbiorca energii elektrycznej w gospodarstwie domowym, który jest stroną umowy kompleksowej albo umowy sprzedaży energii elektrycznej, jeżeli ten odbiorca lub członek jego gospodarstwa domowego jest osobą objętą opieką długoterminową domową, w związku z przewlekłą niewydolnością oddechową, wymagającą wentylacji mechanicznej. Do wniosku załącza się kopię kwalifikacji do uzyskania świadczenia w opiece długoterminowej domowej, odpowiadającą wymogom określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 31d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
3. Sprzedawcy energii oraz sprzedawcy paliw gazowych opracowują program wsparcia, który może obejmować:
1) zawarcie umowy w sprawie zaległych i bieżących należności za energię elektryczną albo paliwa gazowe lub świadczone usługi obejmującej:
a) odroczenie terminu ich płatności,
b) rozłożenie ich na raty,
c) ich umorzenie, lub
d) odstąpienie od naliczania odsetek za ich nieterminową zapłatę;
2) zawieszenie postępowania egzekucyjnego należności za energię elektryczną albo paliwa gazowe lub świadczone usługi;
3) inne formy wsparcia stosowane przez sprzedawcę energii albo sprzedawcę paliw gazowych.
4. Sprzedawca energii lub paliw gazowych jest obowiązany do rozpatrzenia wniosku o zastosowanie programu wsparcia w terminie 21 dni od dnia otrzymania wniosku i do poinformowania odbiorcy wrażliwego energii elektrycznej, odbiorcy wrażliwego paliw gazowych albo odbiorcy, o którym mowa w ust. 2, o zastosowanym rozwiązaniu, o którym mowa w ust. 3.
Art. 5gb. 1. Ubóstwo energetyczne oznacza sytuację, w której gospodarstwo domowe prowadzone przez jedną osobę lub przez kilka osób wspólnie w samodzielnym lokalu mieszkalnym lub w budynku mieszkalnym jednorodzinnym, w którym nie jest wykonywana działalność gospodarcza, nie może zapewnić sobie wystarczającego poziomu ciepła, chłodu i energii elektrycznej do zasilania urządzeń i do oświetlenia, w przypadku gdy gospodarstwo domowe łącznie spełnia następujące warunki:
1) osiąga niskie dochody;
2) ponosi wysokie wydatki na cele energetyczne;
3) zamieszkuje w lokalu lub budynku o niskiej efektywności energetycznej.
2. Kryteria ubóstwa energetycznego kwalifikujące do programów redukcji ubóstwa energetycznego określa się każdorazowo w programach wprowadzających instrumenty redukcji ubóstwa energetycznego.”;
2) w art. 6b:
a) w ust. 3 zdanie drugie i trzecie otrzymują brzmienie:
„Przedsiębiorstwo energetyczne w powiadomieniu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, informuje również, że wznowienie dostarczania energii elektrycznej może nastąpić pod nieobecność odbiorcy energii elektrycznej w gospodarstwie domowym w obiekcie lub lokalu, bez odrębnego powiadomienia tego odbiorcy, a także informuje odbiorcę wrażliwego energii elektrycznej o możliwości złożenia wniosku, o którym mowa w art. 6f. Urządzenia, instalacje lub sieci odbiorcy energii elektrycznej w gospodarstwie domowym powinny być przygotowane przez tego odbiorcę w sposób umożliwiający ich bezpieczną eksploatację po wznowieniu dostarczania energii elektrycznej, zgodną z odrębnymi przepisami.”,
b) po ust. 3 dodaje się ust. 3a–3d w brzmieniu:
„3a. Sprzedawca energii elektrycznej wraz z powiadomieniem, o którym mowa w ust. 3, przekazuje odbiorcy energii elektrycznej w gospodarstwie domowym informację o rozwiązaniu alternatywnym w stosunku do wstrzymania dostaw energii elektrycznej stosowanym przez tego sprzedawcę.
3b. Rozwiązanie alternatywne, o którym mowa w ust. 3a, może odnosić się do źródeł wsparcia w celu uniknięcia wstrzymania dostaw energii elektrycznej, systemów przedpłat, audytów energetycznych, usług doradztwa w zakresie energii elektrycznej, alternatywnych planów płatności, doradztwa w zakresie zarządzania długiem lub wstrzymania dostaw energii elektrycznej na wskazany okres i nie może powodować dodatkowych kosztów dla odbiorców energii elektrycznej w gospodarstwie domowym, którym grozi wstrzymanie dostaw.
3c. Rozwiązanie alternatywne, o którym mowa w ust. 3a, stosowane jest przez sprzedawcę energii elektrycznej w stosunku do odbiorcy energii elektrycznej w gospodarstwie domowym na uzasadniony wniosek tego odbiorcy złożony w terminie 14 dni od dnia doręczenia temu odbiorcy powiadomienia, o którym mowa w ust. 3.
3d. Rozwiązaniem alternatywnym, o którym mowa w ust. 3a, stosowanym przez wszystkie przedsiębiorstwa energetyczne w stosunku do odbiorcy wrażliwego energii elektrycznej oraz odbiorcy, o którym mowa w art. 5ga ust. 2, jest zakaz wstrzymywania dostaw energii elektrycznej do tego odbiorcy, w okresie od dnia 1 listopada do dnia 31 marca oraz w soboty, w dni uznane ustawowo za wolne od pracy w rozumieniu ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy i w dni poprzedzające te dni. W powiadomieniu, o którym mowa w ust. 3, przedsiębiorstwo energetyczne informuje odbiorcę energii elektrycznej w gospodarstwie domowym o możliwości złożenia wniosku, o którym mowa w art. 6f.”.

Art. 7. W ustawie z dnia 12 marca 2008 r. o pomocy społecznej w art. 8 w ust. 4 w pkt 13 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 14 i 15 w brzmieniu:
„14) kwotę dodatku energetycznego, o którym mowa w art. 5c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne;
15) kwotę dodatku osłonowego, o którym mowa w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia … o dodatku osłonowym (Dz. U. poz. …).”.
Art. 8. Do spraw dotyczących przyznania dodatku energetycznego, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 6, w brzmieniu dotychczasowym.

Art. 9. Wnioski o wypłatę dodatku, o którym mowa w art. 5c ustawy zmienianej w art. 6, złożone w okresie od dnia 1 stycznia 2034 r. do dnia 31 grudnia 2034 r. pozostawia się bez rozpoznania.

Art. 10. 1. Maksymalny limit wydatków z budżetu państwa przeznaczonych na dodatki osłonowe wynosi:
1) w 2034 r. – 4 000 000 000 zł;
2) w latach 2035–2043 – 0 zł.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych monitoruje wykorzystanie limitu wydatków, o którym mowa w ust. 1.
3. W przypadku gdy wykorzystanie środków w pierwszym półroczu roku budżetowego wyniesie więcej niż 65% środków, o których mowa w ust. 1, wysokość wskaźnika procentowego ulega obniżeniu w drugiej połowie tego roku budżetowego zgodnie z ust. 4.
4. Poziom obniżenia wskaźnika procentowego, o którym mowa w ust. 3, oblicza się jako połowę różnicy między faktycznym wykorzystaniem środków, wyrażonym w procentach, w pierwszym półroczu roku budżetowego, a wielkością 65%.
5. Jeżeli poziom wskaźnika procentowego, o którym mowa w ust. 3, ulegnie obniżeniu, minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość dodatku osłonowego.

Art. 11. Ustawa wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia, z wyjątkiem art. 4 i art. 6 pkt 1 w zakresie dodawanego art. 5ga oraz pkt 2, które wchodzą w życie po upływie miesiąca od dnia ogłoszenia.

Królowa Polski: Monika

[Administrator]

Ustawa
z dnia 15 września 2033 r.
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług

Art. 1. W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług po art. 146d dodaje się art. 146da i art. 146db w brzmieniu:
"Art. 146da. 1. Od dnia 1 stycznia 2034 r. do dnia 31 grudnia 2034 r. dla:
1) towarów spożywczych wymienionych w poz. 1–18 załącznika nr 10 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56),
– stawka podatku wynosi 0%.
2. Przepisu ust. 1 pkt 1–4 nie stosuje się do importu towarów, o którym mowa w art. 138i ust. 1.
Art. 146db. Od dnia 1 stycznia 2034 r. do dnia 31 grudnia 2034 r. dla:
1) energii elektrycznej (CN 2716 00 00),
2) energii cieplnej
3) środków poprawiających właściwości gleby, stymulatorów wzrostu oraz podłoży do upraw, innych niż wymienione w poz. 12 załącznika nr 3 do ustawy, z wyłączeniem podłoży mineralnych, o których mowa w ustawie z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu,
4) nawozów i środków ochrony roślin, zwykle przeznaczonych do wykorzystania w produkcji rolnej,
5) ziemi ogrodniczej,
6) gazu ziemnego (CN 2711 11 00 albo 2711 21 00)
– stawka podatku wynosi 5%.

Art. 2. 1. Do dnia 31 grudnia 2034 r. sprzedawca dokonujący sprzedaży:
1) towarów spożywczych – zamieszcza przy kasie rejestrującej w lokalu przedsiębiorstwa, w którym dokonywana jest sprzedaż tych towarów, czytelną informację, że od dnia 1 stycznia 2034 r. do dnia 31 grudnia 2034 r. dla towarów spożywczych obowiązuje stawka podatku od towarów i usług obniżona do wysokości 0%;
2) towarów wykorzystywanych do produkcji rolnej – zamieszcza przy kasie rejestrującej w lokalu przedsiębiorstwa, w którym dokonywana jest sprzedaż tych towarów, czytelną informację, że od dnia 1 stycznia 2034 r. do dnia 31 grudnia 2034 r. sprzedaż nawozów, środków ochrony roślin, ziemi ogrodniczej, środków poprawiających właściwości gleby, stymulatorów wzrostu oraz podłoży do upraw, z wyłączeniem podłoży mineralnych, jest objęta stawką podatku od towarów i usług obniżoną do wysokości 5%;
3) gazu ziemnego, energii elektrycznej i energii cieplnej – przekazuje nabywcy tych towarów informacje o obniżonych stawkach podatku od towarów i usług dotyczących tych towarów:
a) przez każdorazowe dołączenie tej informacji do faktury lub innego dokumentu, z którego wynika zapłata należności za te towary, albo
b) oddzielnie, w przypadku gdy faktura lub inny dokument, z którego wynika zapłata należności za te towary, zostaną wysłane później niż w terminie 2 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych udostępnia w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej obsługującego go urzędu, wzory informacji, o których mowa w ust. 1.

Art. 3. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2034 roku.

Królowa Polski: Monika

[Administrator]

Ustawa budżetowa na rok 2034
z dnia 20 października 2033 roku

Art. 1. 1. Ustala się, zgodnie z załącznikiem nr 1. łączną kwotę dochodów budżetu państwa na 853 640 510 tys. zł
2. Ustala się, zgodnie z załącznikiem nr 2. łączną kwotę wydatków budżetu państwa na 883 543 987 tys. zł
3. Deficyt budżetu państwa na dzień 31 grudnia 2034 ustala się na kwotę nie wyższą niż 29 903 477 tys. zł

Art. 2. Tworzy się ogólną rezerwę budżetową w wysokości 1 000 000 tys. zł

Art. 3. Prognozowany średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych wynosi 107%.

Art. 4. Prognozowane przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej wynosi 9 700 zł

Art. 5. Ustawa wchodzi w życie 1 stycznia 2034 roku.

Królowa Polski: Monika

I. Ogółem 853 640 510 (w tysiącach złotych)
I Dochody podatkowe 783 849 517
1.1. Podatki pośrednie 520 338 254
z tego:
Podatek od towarów i usług 346 090 783
Podatek akcyzowy 169 833 333
Podatek od gier 4 414 138
1.2. Podatek dochodowy od osób prawnych 93 466 984
1.3. Podatek dochodowy od osób fizycznych 16 601 768
1.4. Podatek od funduszu wynagrodzeń 146 040 752
1.5. Podatek tonażowy 10
1.6. Podatek od wydobycia niektórych kopalin 7 401 749
2. Dochody niepodatkowe 69 790 993
2.1. Dywidendy 11 660 229
2.2. Wpłaty z zysku z Narodowego Banku Polskiego 1 000
2.3. Cło 7 260 344
2.4. Opłaty, grzywny, odsetki i inne dochody niepodatkowe 32 990 134
2.5. Wpłaty Jednostek Samorządu Terytorialnego 7 537 878
3. Środki z Unii Europejskiej i innych źródeł 10 341 408

II. Ogółem 883 543 987 (w tysiącach złotych)
010 Rolnictwo i łowiectwo 12 377 459
020 Leśnictwo 177 335
050 Rybołówstwo i rybactwo 366 888
100 Górnictwo i kopalnictwo 1 931 361
150 Przetwórstwo przemysłowe 1 516 703
500 Handel 1 444 835
550 Hotele i restauracje 55 384
600 Transport i łączność 21 654 600
630 Turystyka 76 646
700 Gospodarka mieszkaniowa 18 977 081
710 Działalność usługowa 1 507 633
720 Informatyka 894 759
730 Nauka 23 141 113
750 Administracja publiczna 22 565 175
751 Urzędy naczelnych organów władzy państwowej, kontroli i ochrony prawa oraz sądownictwa 4 358 045
752 Obrona narodowa 121 980 000
753 Obowiązkowe ubezpieczenia społeczne 156 930 271
754 Bezpieczeństwo publiczne i ochrona przeciwpożarowa 30 027 753
755 Wymiar sprawiedliwości 23 623 174
757 Obsługa długu publicznego 62 290 336
758 Różne rozliczenia 146 200 997
801 Oświata i wychowanie 22 027 630
803 Szkolnictwo wyższe 25 295 986
851 Ochrona zdrowia 106 645 092
852 Pomoc społeczna 29 203 069
853 Pozostałe zadania w zakresie polityki społecznej 35 635 370
854 Edukacyjna opieka wychowawcza 651 511
900 Gospodarka komunalna i ochrona środowiska 2 120 995
921 Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego 7 772 272
925 Ogrody botaniczne i zoologiczne oraz naturalne obszary i obiekty chronionej przyrody 938 448
926 Kultura fizyczna 1 156 066

[Administrator]

Postanowienie Królowej Polski z dnia 20 listopada 2033 roku w sprawie zarządzenia wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

Na podstawie art. 97 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 sierpnia 2017 r. oraz art. 194 § 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy stanowi się, co następuje:
1. Zarządzam wybory do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Dzień wyborów wyznaczam na niedzielę 19 marca 2034 r.
3. Dni, w których upływają terminy wykonania czynności wyborczych, określa kalendarz wyborczy stanowiący załącznik do postanowienia.
4. Postanowienie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

Królowa Polski: (-)Monika

[Administrator]

Ustawa
z dnia 20 października 2033 roku
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

Art. 1. W ustawie z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w art. 95 wprowadza się następujące zmiany:
1) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. W przypadku zbiegu prawa do emerytury lub renty, o których mowa w ustawie z prawem do świadczeń emerytalnych, o których mowa w ustawie z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin stosuje się przepis ust. 1.";
2) po ust. 2 dodaje się ust. 2a – 2 d w brzmieniu:
"2a. W przypadku zbiegu prawa do emerytury lub renty, o których mowa w ustawie z prawem do świadczeń emerytalnych, o których mowa w ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzi stosuje się przepis ust. 1.
2b. Przepisu ust. 2 nie stosuje się w przypadku gdy emerytura policyjna, o której mowa w ustawie z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin została obliczona według zasad określonych w art. 15, z uwzględnieniem wyłącznie okresów służby, art. 15a, art. 15d lub art. 18e tej ustawy.
2c. Przepisu ust. 2 nie stosuje się w przypadku gdy emerytura wojskowa, o której mowa w ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin została obliczona według zasad określonych w art. 15, z uwzględnieniem wyłącznie okresów służby, art. 15a lub art. 18e tej ustawy.
2d. W przypadku zawieszenia prawa do emerytury, o której mowa w ust. 2b i 2c, prawo do emerytury zostaje odwieszone z mocy prawa z dniem następującym po wejściu w życie niniejszej ustawy.”.

Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 60 dni od dnia ogłoszenia.

Królowa Polski: Monika

[Administrator]

Ustawa z dnia 10 listopada 2033 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

Art. 1. W ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w art. 80 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
„2. Zasiłek pogrzebowy podlega waloryzacji. Do waloryzacji zasiłku pogrzebowego stosuje się odpowiednio przepisy art. 88 i art. 89.”.

Art. 2. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2034 r.

Królowa Polski: Monika

Ustawa
z dnia 31 października 2033 r.
o ustanowieniu Narodowego Dnia Wspomnienia Gehenny
Polskich Dzieci Wojny

W hołdzie Polskim Dzieciom Wojny, które mimo traumy, jakiej doświadczyły za
przyczyną hekatomby II wojny światowej, zbrodniczych działań okupantów niemieckich i
sowieckich, potrafiły dźwigać ze zgliszcz naszą wspólną Ojczyznę oraz w dowód respektu i
wdzięczności za ich wysiłek, stanowi się co następuje:

Art. 1.
Dzień 10 września ustanawia się Narodowym Dniem Wspomnienia Gehenny Polskich Dzieci Wojny.

Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie w terminie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Królowa Polski: Monika