Dziennik Ustaw

[Maria Karwicka]

Ustawa z dnia 9 grudnia 2026 roku o zmianie ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych oraz ustawy - Prawo o aktach stanu cywilnego
Art. 1.
W ustawie z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 2017 r. poz. 912) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 8:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Przyjęcie zwłok do pochowania na cmentarz następuje po przedstawieniu dokumentów określonych w ust. 1a albo w art. 11 ust. 4b i 9.”,
b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Pochówek dziecka martwo urodzonego następuje na podstawie:
1) okazanego administracji cmentarza odpisu skróconego aktu urodzenia dziecka, które urodziło się martwe – w przypadku dziecka martwo urodzonego, którego płeć została ustalona;
2) przedłożonej administracji cmentarza karty martwego urodzenia bez ustalonej płci - w przypadku dziecka martwo urodzonego bez ustalonej płci.”;
2) w art. 11:
a) ust. 5a otrzymuje brzmienie:
„5a. W przypadku dziecka martwo urodzonego, karty zgonu nie sporządza się.”,
b) po ust. 5a dodaje się ust. 5aa – 5ac w brzmieniu:
„5aa. Karta martwego urodzenia bez ustalonej płci jest sporządzana w formie papierowej i wydawana w dwóch egzemplarzach, przez podmiot wykonujący działalność leczniczą, na wniosek matki lub ojca dziecka. Karta może być wydana także na wniosek innych osób, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 - 5. Karty martwego urodzenia bez ustalonej płci nie przekazuje się kierownikowi urzędu stanu cywilnego.
5ab. Karta martwego urodzenia bez ustalonej płci zawiera:
1) nazwisko, imię (imiona), nazwisko rodowe, datę i miejsce urodzenia oraz numer PESEL matki dziecka, jeżeli został nadany;
2) miejsce, datę i godzinę urodzenia dziecka;
3) informację, że dziecko urodziło się martwe i że płeć dziecka nie została ustalona.
5ac. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wzór karty martwego urodzenia bez ustalonej płci, uwzględniając przejrzystość i kompletność wymaganych danych.”.

Art. 2.
W ustawie z dnia 28 listopada 2014 r. - Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 2064) w art. 54 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Karta martwego urodzenia zawiera dane wymagane w karcie urodzenia oraz informację, że dziecko urodziło się martwe. Kartę martwego urodzenia przekazuje się kierownikowi urzędu stanu cywilnego w terminie jednego dnia od dnia jej sporządzenia. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie płci dziecka, karty martwego urodzenia nie sporządza się.”.

Art. 3.
1. Karta martwego urodzenia bez ustalonej płci jest sporządzana i wydawana także jeżeli martwe urodzenie nastąpiło w okresie 2 miesięcy przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy a wniosek o wydanie tej karty został złożony w terminie
3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Pochówek dzieci martwo urodzonych przed dniem 1 stycznia 2027 r. może nastąpić na podstawie przepisów dotychczasowych, jeżeli karta zgonu została sporządzona przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 4.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2027 r.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa z dnia 9 grudnia 2026 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny

Art. 1.
W ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017r. poz. 459) po art. 5681 dodaje się art. 5682 w brzmieniu:
„Art. 5682. Jeżeli kupującym jest konsument, termin odpowiedzialności sprzedawcy z tytułu rękojmi biegnie na nowo od dnia wymiany rzeczy na wolną od wad.”
Art. 2.
Do umów sprzedaży zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
Art. 3.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2027 r.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Maria Karwicka]

Ustawa z dnia 20 lutego 2027 roku o zmianie ustawy o zatrudnianiu osób pozbawionych wolności oraz niektórych innych ustaw

Art. 1. W ustawie z dnia 28 sierpnia 1997 r. o zatrudnianiu osób pozbawionych wolności (Dz. U. z 2014 r. poz. 1116) w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:
1) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Z tytułu zwiększonych kosztów zatrudnienia osób pozbawionych wolności przedsiębiorcy zatrudniający te osoby otrzymują ze środków Funduszu Aktywizacji ryczałt w wysokości 40% wartości wynagrodzeń przysługujących zatrudnionym osobom pozbawionym wolności; wypłata ryczałtu następuje na wniosek tych przedsiębiorców.”;

Art. 2. W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. poz. 557, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 43 w § 7 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) potrąceń w wysokości 7% wynagrodzenia przysługującego za pracę skazanych zatrudnionych w formach określonych w art. 121 § 2,”;
2) w art. 116 w § 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) wykonywania pracy, jeżeli przepisy szczególne, także wynikające z prawa międzynarodowego, nie przewidują zwolnienia od tego obowiązku, oraz wykonywania prac, o których mowa w art. 123a § 1,”;
3) w art. 123a:
a) § 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„§ 1. Za prace porządkowe oraz pomocnicze wykonywane na rzecz jednostek organizacyjnych Służby Więziennej, a także za prace na cele społeczne na rzecz:
1) samorządu terytorialnego,
2) podmiotów, dla których organ gminy, powiatu lub województwa jest organem założycielskim,
3) państwowych lub samorządowych jednostek organizacyjnych,
4) spółek prawa handlowego z wyłącznym udziałem Skarbu Państwa lub gminy, powiatu lub województwa
– w wymiarze nieprzekraczającym 90 godzin miesięcznie, skazanemu nie przysługuje wynagrodzenie.
§ 2. Skazanemu, za jego pisemną zgodą lub na jego wniosek, dyrektor zakładu karnego może zezwolić na nieodpłatne zatrudnienie przy pracach, o których mowa w § 1, w wymiarze przekraczającym 90 godzin miesięcznie lub przy pracach na cele społeczne na rzecz podmiotów, o których mowa w art. 56 § 3, oraz innych organizacji pożytku publicznego.”,
b) dodaje się § 5–8 w brzmieniu:
„§ 5. Podmioty, o których mowa w § 1 i 2, zgłaszają zapotrzebowanie na przyjęcie do pracy na cele społeczne skazanych właściwemu organowi gminy.
§ 6. Właściwy organ gminy wyznacza podmioty, na rzecz których skazani mogą wykonywać prace na cele społeczne, o których mowa w § 1 i 2, na podstawie zapotrzebowania lub z własnej inicjatywy, za zgodą podmiotów, o których mowa w § 1 i 2.
§ 7. Wyznaczone podmioty mają obowiązek przyjąć skazanych do pracy.
§ 8. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej oraz ministrem właściwym do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, tryb wyznaczania przez właściwy organ gminy podmiotów, na rzecz których skazani mogą wykonywać prace na cele społeczne, o których mowa w § 1 i 2, czynności tych podmiotów, w zakresie wykonywania pracy, w tym dotyczące zgłaszania zapotrzebowania na przyjęcie do pracy skazanych, organizowania miejsc pracy i przydziału pracy oraz kontroli skazanych, mając na względzie konieczność zapewnienia warunków do sprawnego wykonywania pracy na cele społeczne.”;
4) w art. 125 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Z wynagrodzenia za pracę przysługującego skazanemu potrąca się 7% na cele Funduszu określone w art. 43 § 8 oraz 45% na cele Funduszu Aktywizacji Zawodowej Skazanych oraz Rozwoju Przywięziennych Zakładów Pracy utworzonego na podstawie art. 6a ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o zatrudnianiu osób pozbawionych wolności (Dz. U. z 2014 r. poz. 1116).”.

Art. 3. Zezwolenia wydane na podstawie art. 123a § 2 ustawy, o której mowa w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują moc przez okres na jaki zostały wydane.

Art. 4. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa z dnia 20 lutego 2027 roku o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów

Art. 1. Ustawa określa:
1) zasady systemu monitorowania drogowego przewozu towarów, zwanego dalej „systemem monitorowania drogowego”;
2) odpowiedzialność za naruszenie obowiązków związanych z drogowym przewozem towarów podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego, przewoźnika, kierującego środkiem transportu.

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) data zakończenia przewozu towaru – datę dostarczenia towaru na terytorium kraju do miejsca wskazanego w zgłoszeniu albo datę objęcia na terytorium kraju procedurą celną towaru będącego przedmiotem przewozu albo datę wywozu towaru z terytorium kraju;
2) kierujący – osobę fizyczną, która kieruje środkiem transportu;
3) nadawca towaru – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą dokonującą wysyłki towaru będącego przedmiotem przewozu;
4) numer referencyjny – unikatowy identyfikator nadawany zgłoszeniu;
5) odbiorca towaru – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą, do której ma być dostarczony towar będący przedmiotem przewozu;
6) podmiot odbierający – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą, dokonującą wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu towarów lub nabycia towarów w przypadku dostawy towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.[2]));
7) podmiot wysyłający – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą, dokonującą:
a) dostawy towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług:
– ostatniej przed rozpoczęciem przewozu towarów – w przypadku gdy jest dostawcą towaru, a po wydaniu towaru jest on przewożony na rzecz podmiotu odbierającego,
– uprawnioną do rozporządzania towarami jak właściciel w momencie rozpoczęcia przewozu – w przypadku gdy dostarcza towary na rzecz podmiotu odbierającego w celu dokonania dostawy towarów po zakończeniu przewozu towarów,
b) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu ustawy, o której mowa w lit. a,
c) eksportu towarów w rozumieniu ustawy, o której mowa w lit. a;
8) przewoźnik – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą, wykonującą przewóz towarów;
9) przewóz towarów – przemieszczenie towaru na lub przez terytorium kraju środkiem transportu po drodze publicznej, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas tego przemieszczania, przeładunku oraz rozładunku;
10) rodzaj towaru – towar grupowany do jednej podkategorii Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, zwanej dalej „PKWiU”, albo jednej pozycji Nomenklatury Scalonej, zwanej dalej „CN”;
11) środek transportu – pojazd samochodowy lub zespół pojazdów składający się z pojazdu samochodowego oraz przyczepy lub naczepy, w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 128, 60 i 379);
12) terytorium kraju – terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
13) terytorium państwa członkowskiego – terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej;
14) terytorium państwa trzeciego – terytorium państwa niewchodzącego w skład Unii Europejskiej;
15) wyznaczone miejsce – miejsce przeznaczone do przechowywania lub strzeżenia środków transportu lub towarów, prowadzone przez dyrektora izby administracji skarbowej albo przez podmiot, któremu powierzono prowadzenie takiego miejsca;
16) zgłoszenie – zgłoszenie przewozu towaru do rejestru zgłoszeń określonej ilości tego samego rodzaju towaru przewożonego od jednego nadawcy towaru do jednego odbiorcy towaru, do jednego miejsca dostarczenia towaru, jednym środkiem transportu;
17) lokalizator – telekomunikacyjne urządzenie końcowe wykorzystujące technologie pozycjonowania satelitarnego i transmisji danych, na którym zainstalowano oprogramowanie udostępnione przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, służące do monitorowania trasy przewozu towaru;”
18) numer lokalizatora – indywidualny numer przydzielany podczas instalacji oprogramowania, o którym mowa w pkt 17;
19) numer urządzenia – indywidualny numer urządzenia przekazującego dane geolokalizacyjne środka transportu do zewnętrznego systemu lokalizacji używanego przez przewoźnika;
20) zewnętrzny system lokalizacji – system używany przez przewoźnika gromadzący dane geolokalizacyjne środka transportu przekazywane z zainstalowanego w tym środku transportu urządzenia wykorzystującego technologie pozycjonowania satelitarnego i transmisji danych;

Art. 3. 1. System monitorowania drogowego obejmuje gromadzenie i przetwarzanie danych o przewozie towarów, w szczególności z zastosowaniem środków technicznych służących do tego monitorowania, oraz kontrolę realizacji obowiązków wynikających z ustawy.
2. Systemowi monitorowania drogowego podlega przewóz:
1) towarów objętych:
a) podkategoriami PKWiU: od 19.20.21 do 19.20.28, 19.20.29, 20.14.74 nieoznaczonych znakami akcyzy, 20.14.75, od 20.59.41 do 20.59.42, 20.59.43 zawierających alkohol etylowy, 20.59.57, 20.59.58 oraz 38.12.25, jeżeli masa brutto przesyłki towarów objętych tymi podkategoriami przekracza 500 kg lub jej objętość przekracza 500 litrów,
b) pozycjami CN: 2207 nieoznaczonych znakami akcyzy, 2707, 2710, 2905, 2917, 3403, 3811, 3814 zawierających alkohol etylowy, 3820 zawierających alkohol etylowy, 3824 oraz 3826, jeżeli masa brutto przesyłki towarów objętych tymi pozycjami przekracza 500 kg lub jej objętość przekracza 500 litrów;
2) alkoholu całkowicie skażonego wskazanymi przez dowolne państwo członkowskie Unii Europejskiej środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego (Dz. Urz. WE L 288 z 23.11.1993, str. 12, z późn. zm. [3]) – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 9, t. 1, str. 249, z późn. zm.), w tym zawartego w wyrobach nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi w przypadku przesyłek o objętości powyżej 500 litrów;
3) suszu tytoniowego w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, nieoznaczonego znakami akcyzy, bez względu na jego ilość w przesyłce;
4) towarów innych niż wymienione w pkt 1–3, w stosunku do których zachodzi uzasadnione prawdopodobieństwo wystąpienia naruszeń przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego, mogących powodować, ze względu na skalę lub częstotliwość obrotu tymi towarami, znaczne uszczuplenia tych podatków – określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 11.
3. Przez przesyłkę, o której mowa w ust. 2, rozumie się określoną ilość towarów tego samego rodzaju przewożonych od jednego nadawcy towaru do jednego odbiorcy towaru, do jednego miejsca dostarczenia towaru, jednym środkiem transportu.
4. Systemowi monitorowania drogowego nie podlega przewóz towarów objętych:
1) podkategoriami PKWiU:
a) 19.20.29 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 11 litrów,
b) 20.14.74 nieoznaczonych znakami akcyzy w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 5 litrów,
c) 20.14.75 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 5 litrów,
d) od 20.59.41 do 20.59.42 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 16 litrów,
e) 20.59.43 zawierających alkohol etylowy w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 16 litrów;
2) pozycjami CN:
a) 2207 nieoznaczonych znakami akcyzy w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 5 litrów,
b) 2710 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 11 litrów,
c) 2905 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 11 litrów,
d) 3403 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 16 litrów,
e) 3811 w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 16 litrów,
f) 3820 zawierających alkohol etylowy w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 16 litrów.
5. Systemowi monitorowania drogowego nie podlega przewóz towarów, o których mowa w ust. 2 pkt 2, w opakowaniach jednostkowych nie większych niż 5 litrów.
6. Systemowi monitorowania drogowego nie podlega przewóz towarów, o których mowa w ust. 2 pkt 1–3:
1) przewożonych przez operatorów pocztowych w paczkach pocztowych w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 1113, 1250, 1823 i 1948);
2) objętych:
a) procedurą celną tranzytu, składowania, odprawy czasowej, przetwarzania lub wywozu,
b) powrotnym wywozem;
3) przemieszczanych w ramach procedury zawieszenia poboru akcyzy z zastosowaniem systemu, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 43 i 60).
7. Systemowi monitorowania drogowego nie podlega przewóz towarów, który nie jest związany z wykonaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli przewożonym towarom towarzyszy dokument potwierdzający przesunięcie międzymagazynowe wystawiony przez nadawcę towarów, który zawiera w szczególności:
1) dane nadawcy towaru obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
2) numer identyfikacji podatkowej nadawcy;
3) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru;
4) dane adresowe miejsca magazynowania towaru – wysyłki;
5) dane adresowe miejsca magazynowania towaru – przyjęcia.
8. Przepisu ust. 7 nie stosuje się do przewozu towarów, o którym mowa w art. 7 ust. 1.
9. Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi analizę ryzyka wystąpienia naruszeń przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego, związanego z przewozem towarów, dotyczącą zasadności objęcia określonego towaru systemem monitorowania drogowego przewozu towarów, uwzględniając skalę lub częstotliwość obrotu tymi towarami lub skalę uszczupleń tych podatków. Szef Krajowej Administracji Skarbowej przekazuje ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych informacje o wynikach przeprowadzonych analiz i wnioskach z nich wynikających.
10. Systemowi monitorowania drogowego towarów nie podlega przewóz towarów dokonywany środkami transportu, używanymi przez:
1) Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej;
2) siły zbrojne państwa będącego stroną Traktatu Północnoatlantyckiego;
3) siły zbrojne uczestniczące w Partnerstwie dla Pokoju;
4) Centrum Eksperckie Policji Wojskowych NATO;
5) jednostki wielonarodowe, w tym Brygadę Litewsko-Polsko-Ukraińską;
6) podmiot, o którym mowa w art. 2 ust. 2 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Naczelnym Dowództwem Sojuszniczych Sił w Europie (SHAPE) dotyczącej stacjonowania, statusu prawnego i wsparcia 3. Batalionu Łączności NATO (3NSB), elementu podporządkowanego Grupie Systemów Łączności i Informatyki NATO (NCISG) dyslokowanego w Rzeczypospolitej Polskiej, podpisanej w SHAPE dnia 17 września 2014 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1825 i 1826);
7) Kwaterę Główną Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego;
8) Centrum Szkolenia Sił Połączonych;
9) organy Krajowej Administracji Skarbowej;
10) Policję;
11) Służbę Więzienną;
12) Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
13) Centralne Biuro Antykorupcyjne;
14) Straż Graniczną;
15) Służbę Wywiadu Wojskowego;
16) Służbę Kontrwywiadu Wojskowego;
17) Agencję Wywiadu;
18) Państwową Straż Pożarną;
19) instytucje Unii Europejskiej;
20) przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne;
21) Biuro Ochrony Rządu.
11. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, towary inne niż wymienione w ust. 2 pkt 1–3, których przewóz jest objęty systemem monitorowania drogowego wraz ze wskazaniem masy, ilości, objętości lub wartości tych towarów, oraz przypadki, w których ich przewóz nie podlega temu systemowi, uwzględniając konieczność przeciwdziałania uszczupleniom w zakresie podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego.

Art. 4. 1. Środki techniczne służące monitorowaniu przewozu towarów obejmują:
1) rejestr zgłoszeń wraz z modułem gromadzącym i przetwarzającym dane geolokalizacyjne, zwany dalej „rejestrem”;
2) lokalizator;
3) zewnętrzny system lokalizacji, który przekazuje do rejestru dane geolokalizacyjne środka transportu.”,
2. Rejestr jest prowadzony w systemie teleinformatycznym w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2014 r. poz. 1114 oraz z 2016 r. poz. 352 i 1579).
3. Rejestr prowadzi Szef Krajowej Administracji Skarbowej, który jest administratorem danych przetwarzanych w rejestrze w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 922).
4. W rejestrze gromadzone są dane:
1) zawarte w zgłoszeniach, uzupełnieniach zgłoszeń i ich aktualizacjach;
2) dotyczące przeprowadzonych kontroli, o których mowa w art. 13;
3) geolokalizacyjne przekazywane z lokalizatorów oraz zewnętrznych systemów lokalizacji, obejmujące współrzędne geograficzne dotyczące położenia środka transportu, jego prędkość, datę i godzinę pozyskania tych współrzędnych, azymut środka transportu, błąd przekazywania danych satelitarnych oraz numer lokalizatora albo numer urządzenia.
5. Analizę danych gromadzonych w rejestrze może prowadzić wyznaczona jednostka sektora finansów publicznych.
6. Jednostka sektora finansów publicznych, o której mowa w ust. 4a, przekazuje Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej na bieżąco wyniki analizy danych gromadzonych w rejestrze
7. Dane o których mowa w ust. 4 są przechowywane przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano zgłoszenia.
8. Do danych gromadzonych w rejestrze nie stosuje się przepisu, o którym mowa w art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych.
9. Szef Krajowej Administracji Skarbowej dokonuje weryfikacji danych, o których mowa w ust. 4 pkt 1a, nie rzadziej niż raz na 3 miesiące, usuwając zbędne dane.
10. Szef Krajowej Administracji Skarbowej udostępnia nieodpłatnie oprogramowanie, o którym mowa w art. 2 pkt 17.
11. Minister właściwy do spraw finansów publicznych udostępni w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego tego ministra wymogi techniczne przekazywania danych geolokalizacyjnych środka transportu do rejestru z zewnętrznego systemu lokalizacji i określi sposób przekazywania tych danych.
12. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wyznaczyć jednostkę sektora finansów publicznych do dokonywania analizy danych z rejestru i wskazać zakres danych podlegających tej analizie, uwzględniając przygotowanie techniczne wyznaczanej jednostki i jej doświadczenie w analizie danych, w szczególności danych geolokalizacyjnych.
13. W przypadku gdy jednostka sektora finansów publicznych, o której mowa w ust. 9, jest jednostką, która jest nadzorowana przez ministra innego niż minister właściwy do spraw finansów publicznych, rozporządzenie, o którym mowa w ust. 9, wydaje się w porozumieniu z właściwym ministrem

Art. 5. 1. W przypadku przewozu towaru rozpoczynającego się na terytorium kraju podmiot wysyłający jest obowiązany, przed rozpoczęciem przewozu towaru, przesłać do rejestru, zgłoszenie, uzyskać numer referencyjny dla tego zgłoszenia i przekazać ten numer przewoźnikowi. W przypadku dostawy towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej „dostawą towarów”, podmiot wysyłający jest obowiązany również przekazać numer referencyjny podmiotowi odbierającemu.
2. W przypadku dostawy towarów zgłoszenie zawiera:
1) planowaną datę rozpoczęcia przewozu;
2) dane podmiotu wysyłającego obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
3) dane podmiotu odbierającego obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
4) numer identyfikacji podatkowej podmiotu wysyłającego albo numer, za pomocą którego podmiot wysyłający jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
5) numer identyfikacji podatkowej podmiotu odbierającego albo numer, za pomocą którego podmiot odbierający jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
6) dane adresowe miejsca załadunku towaru;
7) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru.
3. W przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów albo eksportu towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zgłoszenie zawiera:
1) planowaną datę rozpoczęcia przewozu;
2) dane podmiotu wysyłającego obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
3) dane odbiorcy towaru obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
4) numer identyfikacji podatkowej podmiotu wysyłającego albo numer, za pomocą którego podmiot wysyłający jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
5) w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów numer, za pomocą którego odbiorca towaru jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
6) dane adresowe miejsca załadunku towaru;
7) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru.
4. W przypadku przewozu towaru, o którym mowa w ust. 1, przewoźnik jest obowiązany przed rozpoczęciem przewozu towaru uzupełnić zgłoszenie o:
1) dane przewoźnika obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
2) numer identyfikacji podatkowej przewoźnika albo numer, za pomocą którego przewoźnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
3) numery rejestracyjne środka transportu;
4) datę faktycznego rozpoczęcia przewozu towaru;
5) planowaną datę zakończenia przewozu towaru;
6) numer zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1907, 1935 i 1948), o ile są wymagane;
7) dane adresowe miejsca dostarczenia towaru albo miejsce zakończenia przewozu na terytorium kraju;
8) numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi;
9) numer lokalizatora albo numer urządzenia
5. W przypadku dostawy towarów podmiot odbierający uzupełnia zgłoszenie o informację o odbiorze towaru, nie później niż w dniu roboczym następującym po dniu dostarczenia towaru.

Art. 6. 1. W przypadku przewozu towaru z terytorium państwa członkowskiego albo z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju podmiot odbierający jest obowiązany, przed rozpoczęciem przewozu towaru na terytorium kraju, przesłać do rejestru zgłoszenie, uzyskać numer referencyjny dla tego zgłoszenia i przekazać ten numer przewoźnikowi.
2. Zgłoszenie zawiera:
1) dane podmiotu odbierającego obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
2) dane nadawcy towarów obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
3) numer identyfikacji podatkowej podmiotu odbierającego albo numer, za pomocą którego podmiot odbierający jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
4) w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług numer, za pomocą którego nadawca towarów jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej;
5) dane adresowe miejsca dostarczenia towaru;
6) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru.
3. W przypadku przewozu towaru, o którym mowa w ust. 1, przewoźnik jest obowiązany przed rozpoczęciem przewozu towaru na terytorium kraju uzupełnić zgłoszenie o:
1) dane przewoźnika obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
2) numer identyfikacji podatkowej przewoźnika albo numer, za pomocą którego przewoźnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;
3) numery rejestracyjne środka transportu;
4) miejsce i datę rozpoczęcia przewozu na terytorium kraju;
5) planowaną datę zakończenia przewozu towaru;
6) numer zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, o ile są wymagane;
7) numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi;
8) numer lokalizatora albo numer urządzenia.
4. Podmiot odbierający uzupełnia zgłoszenie o informację o odbiorze towaru, nie później niż w następnym dniu roboczym po dniu dostarczenia towaru.

Art. 7. 1. W przypadku przewozu towaru z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium drugiego państwa członkowskiego albo państwa trzeciego, przewoźnik jest obowiązany przesłać do rejestru, przed rozpoczęciem przewozu towaru na terytorium kraju, zgłoszenie i uzyskać numer referencyjny dla tego zgłoszenia.
2. Zgłoszenie zawiera:
1) dane przewoźnika obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
2) numer identyfikacji podatkowej przewoźnika albo numer, za pomocą którego przewoźnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej, jeżeli jest obowiązany go posiadać;
3) dane nadawcy towarów obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
4) dane odbiorcy towarów obejmujące:
a) imię i nazwisko albo nazwę,
b) adres zamieszkania albo siedziby;
5) datę i miejsce rozpoczęcia przewozu towaru na terytorium kraju;
6) miejsce zakończenia przewozu towaru na terytorium kraju;
7) planowaną datę zakończenia przewozu towaru na terytorium kraju;
8) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru;
9) numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi;
10) numer zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, o ile są wymagane;
11) numery rejestracyjne środka transportu;
12) numer lokalizatora albo numer urządzenia.

Art. 8. 1. Podmiot wysyłający, podmiot odbierający oraz przewoźnik są obowiązani niezwłocznie aktualizować dane zawarte w zgłoszeniu w takim zakresie, w jakim byli obowiązani do ich zgłoszenia.
2. Dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu zawarte w zgłoszeniu nie podlegają aktualizacji.
3. W przypadku gdy przewóz towaru nie zostanie rozpoczęty, odpowiednio podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnik dokonuje aktualizacji zgłoszenia, podając informację o odstąpieniu od przewozu towaru.

Art. 9. 1. Przesyłanie, uzupełnianie i aktualizacja zgłoszenia następują za pośrednictwem Platformy Usług Elektronicznych Skarbowo-Celnych.
2. Podmiot wysyłający, podmiot odbierający i przewoźnik mogą przesyłać, uzupełniać i aktualizować zgłoszenia pod warunkiem, że są zarejestrowanymi użytkownikami Platformy Usług Elektronicznych Skarbowo-Celnych.
3. Przesłanie, uzupełnienie i aktualizacja zgłoszenia przez przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego albo przewoźnika pociągają za sobą skutki dla reprezentowanego.
4. Dokonanie czynności, o których mowa w ust. 1, wymaga uwierzytelnienia na Platformie Usług Elektronicznych Skarbowo-Celnych.
5. W przypadku niedostępności rejestru podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnik, w zakresie swojej właściwości, przesyła do wyznaczonego organu Krajowej Administracji Skarbowej, dokument zastępujący zgłoszenie, zawierający dane, o których mowa w art. 5–7, zwany dalej „dokumentem zastępującym zgłoszenie”, i uzyskuje od właściwego organu Krajowej Administracji Skarbowej potwierdzenie przyjęcia tego dokumentu.
6. W przypadku niedostępności rejestru podmiot wysyłający albo podmiot odbierający jest obowiązany przekazać przewoźnikowi dokument zastępujący zgłoszenie i potwierdzenie przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie.
7. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób przesyłania, uzupełniania i aktualizacji zgłoszenia oraz sposób uwierzytelniania zarejestrowanego użytkownika Platformy Usług Elektronicznych Skarbowo-Celnych, uwzględniając potrzebę sprawnego przesyłania tych dokumentów oraz zapewnienia monitorowania drogowego przewozu towarów;
2) sposób postępowania podmiotów wysyłających, podmiotów odbierających i przewoźników w przypadku niedostępności rejestru, uwzględniając konieczność zapewnienia przekazywania danych, o których mowa w art. 5–7, na potrzeby systemu monitorowania drogowego;
3) organ Krajowej Administracji Skarbowej, do którego jest przesyłane zgłoszenie w przypadku niedostępności rejestru, uwzględniając przygotowanie organizacyjne takiego organu;
4) wzór dokumentu zastępującego zgłoszenie wraz z objaśnieniami, uwzględniając potrzebę ujednolicenia dokumentacji w przypadku niedostępności rejestru.

Art. 10. 1. Przewoźnik jest obowiązany odmówić przyjęcia do przewozu towarów podlegających zgłoszeniu w przypadku nieotrzymania numeru referencyjnego, dokumentu zastępującego zgłoszenie i potwierdzenia przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokumentu, o którym mowa w art. 3 ust. 7.
2. Przewoźnik, przed rozpoczęciem przewozu towaru, jest obowiązany przekazać kierującemu numer referencyjny, dokument zastępujący zgłoszenie i potwierdzenie przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokument, o którym mowa w art. 3 ust. 7.
3. Kierujący, w momencie rozpoczęcia przewozu towaru, jest obowiązany posiadać numer referencyjny, dokument zastępujący zgłoszenie i potwierdzenie przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokument, o którym mowa w art. 3 ust. 7.
4. W przypadku nieotrzymania przez kierującego numeru referencyjnego, dokumentu zastępującego zgłoszenie i potwierdzenia przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokumentu, o którym mowa w art. 3 ust. 7, kierujący jest obowiązany odmówić rozpoczęcia przewozu towaru.
5. Przewoźnik, w trakcie całej trasy przewozu towaru objętego zgłoszeniem, jest obowiązany zapewnić przekazywanie aktualnych danych geolokalizacyjnych środka transportu objętego tym zgłoszeniem.
6. Przewoźnik jest obowiązany wyposażyć środek transportu, o którym mowa w ust. 1, w lokalizator.
7. Przepisu ust. 6 nie stosuje się, jeżeli dane geolokalizacyjne środka transportu są przekazywane do rejestru z zewnętrznego systemu lokalizacji.

Art. 11. 1. Numer referencyjny jest ważny przez 10 dni od dnia jego nadania.
2. W przypadku upływu terminu, o którym mowa w ust. 1, przewóz towaru może być kontynuowany po przesłaniu odpowiednio przez podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnika nowego zgłoszenia i uzyskaniu nowego numeru referencyjnego.

Art. 12. 1. Podmiotami uprawnionymi do korzystania z danych zgromadzonych w rejestrze oraz ich przetwarzania za pomocą telekomunikacyjnego urządzenia końcowego są:
1) w celu wykonywania kontroli przewozu towarów:
a) funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej,
b) Policja,
c) Straż Graniczna,
d) Inspekcja Transportu Drogowego;
2) funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej i pracownicy organów Krajowej Administracji Skarbowej w toku postępowania podatkowego, wykonywania kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej.
2. Szef Krajowej Administracji Skarbowej może wyrazić zgodę na nieodpłatne udostępnianie danych zgromadzonych w rejestrze, na wniosek:
1) organów Policji,
2) organów Inspekcji Transportu Drogowego,
3) organów Straży Granicznej,
4) Ministra Obrony Narodowej,
5) Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,
6) Prezesa Agencji Rezerw Materiałowych
– jeżeli dane te są niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań innych niż określone w ust. 1 pkt 1.
3. Szef Krajowej Administracji Skarbowej na wniosek Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Szefa Agencji Wywiadu, Szefa Służby Wywiadu Wojskowego oraz Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego udostępnia nieodpłatnie dane z rejestru, jeżeli są one niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań. Dane z rejestru są przekazywane funkcjonariuszom tych organów bez konieczności każdorazowego przedstawiania przez nich imiennego upoważnienia wydanego przez te organy, okazywanego wraz z legitymacją służbową.
4. Szef Krajowej Administracji Skarbowej udostępnia organom, o których mowa w ust. 3, dane z rejestru w drodze teletransmisji, jeżeli dane te są niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań oraz jednostka organizacyjna odpowiednio Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego oraz Służby Kontrwywiadu Wojskowego będąca odbiorcą informacji spełnia łącznie następujące warunki:
1) posiada urządzenia umożliwiające odnotowanie w systemie, kto, kiedy, w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2) posiada zabezpieczenia techniczne i organizacyjne uniemożliwiające wykorzystanie danych niezgodnie z celem ich uzyskania;
3) specyfika lub zakres wykonywanych zadań uzasadnia takie udostępnienie.

Art. 13. 1. Kontrola przewozu towarów polega na sprawdzeniu przestrzegania obowiązków w zakresie odpowiednio:
1) dokonywania, uzupełniania i aktualizacji zgłoszenia;
2) zgodności danych zawartych w zgłoszeniu ze stanem faktycznym;
3) posiadania numeru referencyjnego, dokumentu zastępującego zgłoszenie i potwierdzenia przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokumentu, o którym mowa w art. 3 ust. 7,
4) przekazywania aktualnych danych geolokalizacyjnych środka transportu.
2. Kontrola obejmuje weryfikację danych zawartych w dokumentach okazanych przez kierującego, dokonanie oględzin towaru, w tym pobranie próbki towaru, oraz weryfikację wskazań lokalizatora albo zewnętrznego systemu lokalizacji
3. Kontrolę przewozu towarów przeprowadzają funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej.
4. Kontrolę przewozu towarów, przy wykonywaniu swoich ustawowych zadań, mogą również przeprowadzać:
1) funkcjonariusze Policji;
2) funkcjonariusze Straży Granicznej;
3) inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego.
5. Kierujący jest obowiązany w toku kontroli przewozu towarów, na żądanie funkcjonariusza Służby Celno-Skarbowej, funkcjonariusza Policji, funkcjonariusza Straży Granicznej oraz inspektora Inspekcji Transportu Drogowego, zwanego dalej „kontrolującym”:
1) okazać wymagane prawem dokumenty związane z przewozem towaru;
2) podać numer referencyjny właściwy dla dokonywanego przewozu towaru albo udostępnić dokument zastępujący zgłoszenie i potwierdzenie przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie, albo dokument, o którym mowa w art. 3 ust. 7;
3) umożliwić kontrolującemu wykonywanie czynności określonych w ust. 2.
6. W toku kontroli przewozu towarów kontrolującemu, przysługują uprawnienia określone w przepisach regulujących zakres działania kontrolującego. W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania systemu monitorowania drogowego kontrolujący współpracują ze sobą przy wykonywaniu kontroli. Zakres i warunki współpracy kontrolujących określa porozumienie.
7. W przypadku:
1) stwierdzenia nieprawidłowości w toku kontroli lub na żądanie kontrolowanego,
2) pobrania próbki towaru,
3) nałożenia zamknięć urzędowych
– kontrolujący sporządza protokół.
8. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób dokumentowania przeprowadzonej kontroli przewozu towarów, uwzględniając potrzebę zapewnienia sprawnego i skutecznego wykonywania czynności;
2) wzory dokumentów stosowanych w toku kontroli przewozu towarów, uwzględniając potrzebę zapewnienia prawidłowego dokumentowania czynności kontroli oraz jednolitości stosowanej dokumentacji.

Art. 14. W przypadku ujawnienia w trakcie kontroli przewozu towarów niedokonania zgłoszenia, przewóz towarów może być kontynuowany po przesłaniu odpowiednio przez podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnika zgłoszenia i uzyskaniu numeru referencyjnego, z wyjątkiem art. 16 ust. 1.

Art. 15. 1. Jeżeli w trakcie kontroli przewozu towaru stwierdzono, że towar nie odpowiada co do rodzaju, ilości, masy lub objętości towarowi wskazanemu w zgłoszeniu albo przewóz towarów wiąże się ze zwiększonym ryzykiem, na środek transportu lub towar mogą zostać nałożone zamknięcia urzędowe.
2. W przypadku stwierdzenia przez kontrolującego, o którym mowa w art. 13 ust. 4, konieczności pobrania próbki lub nałożenia zamknięć urzędowych może on wezwać do dokonania tych czynności funkcjonariusza Służby Celno-Skarbowej.
3. W przypadku nałożenia zamknięć urzędowych przewoźnik jest obowiązany przedstawić środek transportu do oddziału celnego urzędu celno-skarbowego zlokalizowanego najbliżej miejsca zakończenia przewozu towaru na terytorium kraju w celu usunięcia tych zamknięć.
4. W przypadku nałożenia na środek transportu zamknięć urzędowych pobiera się od przewoźnika kaucję w wysokości 1000 zł.
5. Kaucję pobiera się w formie gotówkowej, za pokwitowaniem na druku ścisłego zarachowania, lub za pomocą instrumentu płatniczego, jeżeli pobierający kaucję dysponuje odpowiednim urządzeniem do autoryzacji transakcji płatniczych.
6. W przypadku pobrania kaucji za pomocą instrumentu płatniczego przewoźnik ponosi koszty opłat i prowizji związanych z taką formą zapłaty.
7. Kaucja jest przechowywana na nieoprocentowanym wyodrębnionym rachunku bankowym wyznaczonego urzędu skarbowego.
8. Kaucję pobraną w formie gotówkowej przekazuje się na rachunek bankowy wyznaczonego urzędu skarbowego, w terminie 3 dni roboczych od dnia pobrania kaucji.
9. Kaucja pobrana:
1) w formie gotówkowej podlega zwrotowi na rachunek bankowy wskazany przez przewoźnika,
2) za pomocą instrumentu płatniczego podlega zwrotowi na rachunek bankowy właściwy dla instrumentu płatniczego
– w terminie 7 dni od dnia usunięcia zamknięć urzędowych, o którym mowa w ust. 3.
10. Kaucja, o której mowa w ust. 4, nie podlega zwrotowi, w przypadku niedopełnienia przez przewoźnika obowiązku, o którym mowa w ust. 3, w terminie 30 dni od daty kontroli. Kaucja stanowi dochód budżetu państwa.
11. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wyznaczy, w drodze rozporządzenia, urząd skarbowy, na którego rachunek bankowy dokonuje się wpłaty kaucji, uwzględniając przygotowanie organizacyjne i techniczne tego urzędu.

Art. 16. 1. Jeżeli w trakcie kontroli przewozu towarów:
1) ujawniono niedokonanie zgłoszenia,
2) nie zostanie przedstawiony przez kierującego numer referencyjny dla dokonywanego przewozu towaru, dokument zastępujący zgłoszenie i potwierdzenie przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokument, o którym mowa w art. 3 ust. 7
– środek transportu lub towar może zostać zatrzymany.
2. Zatrzymany środek transportu wraz z towarem jest kierowany albo usuwany do najbliższego wyznaczonego miejsca, które spełnia warunki przechowywania towarów będących przedmiotem przewozu.
3. Towar zatrzymuje się do czasu ustalenia, przez naczelnika urzędu celno-skarbowego właściwego ze względu na miejsce kontroli przewozu towarów, podmiotu posiadającego prawo do dysponowania towarem jak właściciel w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i złożenia zgłoszenia. W przypadku nieustalenia podmiotu, który posiada prawo do dysponowania towarem jak właściciel, w terminie 60 dni od dnia zatrzymania towaru, orzeka się przepadek towaru na rzecz Skarbu Państwa.
4. Z wnioskiem o orzeczenie przepadku towaru na rzecz Skarbu Państwa występuje do sądu cywilnego naczelnik urzędu celno-skarbowego właściwy ze względu na miejsce kontroli przewozu towarów. Do spraw o przepadek towaru stosuje się odpowiednio przepisy art. 6101–6105 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1822, z późn. zm.[4])).
5. W przypadku towarów łatwo psujących się, termin, o którym mowa w ust. 3, wynosi 3 dni.
6. W przypadku towarów niebezpiecznych w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1834, 1948 i 1954), które wymagają szczególnych warunków przechowywania, termin, o którym mowa w ust. 3, może być skrócony, odpowiednio do właściwości towaru, na zasadach określonych w odrębnych przepisach lub umowach międzynarodowych.

Art. 17. 1. Za usunięcie, strzeżenie i przechowywanie środka transportu lub towaru w wyznaczonym miejscu pobiera się opłaty.
2. Za opłaty, o których mowa w ust. 1, odpowiada solidarnie przewoźnik i podmiot obowiązany do złożenia zgłoszenia.
3. Dyrektor izby administracji skarbowej właściwy dla wyznaczonego miejsca, do którego został skierowany lub usunięty środek transportu wraz z towarem, ustala, w drodze postanowienia, wysokość opłat za usunięcie, strzeżenie i przechowywanie środka transportu lub towaru w wyznaczonym miejscu, osoby obowiązane do ich poniesienia oraz termin i sposób ich uiszczenia.
4. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 3, służy zażalenie.

Art. 18. Zwrot:
1) środka transportu z wyznaczonego miejsca następuje po uiszczeniu opłat dotyczących środka transportu ustalonych w postanowieniu, o którym mowa w art. 17 ust. 3;
2) towaru z wyznaczonego miejsca następuje po uiszczeniu opłat dotyczących towaru ustalonych w postanowieniu, o którym mowa w art. 17 ust. 3, z wyjątkiem art. 31.

Art. 19. 1. Dyrektor izby administracji skarbowej może powierzyć prowadzenie wyznaczonego miejsca innym podmiotom.
2. Opłata za strzeżenie i przechowywanie środka transportu lub towarów w wyznaczonym miejscu, którego prowadzenie powierzono innemu podmiotowi, nie stanowi dochodu budżetu państwa.

Art. 20. 1. Opłatę za strzeżenie i przechowywanie środków transportu lub towarów w wyznaczonym miejscu uiszcza się na rzecz:
1) dyrektora izby administracji skarbowej, w przypadku gdy miejsce to prowadzi dyrektor izby administracji skarbowej;
2) podmiotu, któremu powierzono prowadzenie wyznaczonego miejsca, w przypadku gdy nie prowadzi go dyrektor izby administracji skarbowej.
2. Wysokość stawki kwotowej opłat, o których mowa w art. 17 ust. 1, odpowiada średniej cenie rynkowej usług w zakresie usuwania, strzeżenia i przechowywania środków transportu lub towarów na obszarze właściwości danej izby administracji skarbowej.
3. Ustala się maksymalną wysokość stawek kwotowych opłat, o których mowa w art. 17 ust. 1, za:
1) środek transportu:
a) o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t – za usunięcie – 476 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 39 zł,
b) o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 t do 7,5 t – za usunięcie – 594 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 51 zł,
c) o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 7,5 t do 16 t – za usunięcie – 841 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 73 zł,
d) o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 16 t – za usunięcie – 1239 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 133 zł,
e) przewożący materiały niebezpieczne – za usunięcie – 1508 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 196 zł;
2) towar – za usunięcie – 1508 zł; za każdą dobę przechowywania i strzeżenia – 4 zł za 1 m3 albo 0,80 zł za 1 m2 powierzchni magazynowej.
4. Maksymalne stawki opłat, o których mowa w ust. 3, obowiązujące w danym roku kalendarzowym, ulegają corocznie zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego.
5. Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” maksymalne stawki opłat, o których mowa w ust. 3, z uwzględnieniem zasady określonej w ust. 4, obowiązujące w następnym roku kalendarzowym, zaokrąglając je w górę do pełnych złotych, w terminie do dnia 1 grudnia danego roku.

Art. 21. 1. W przypadku niewykonania obowiązku określonego w art. 5 ust. 1 albo art. 6 ust. 1, odpowiednio na podmiot wysyłający albo podmiot odbierający nakłada się karę pieniężną w wysokości 46% wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, nie niższej niż 20 000 zł.
2. W przypadku stwierdzenia, że towar nie odpowiada co do rodzaju, ilości, masy lub objętości towarowi wskazanemu odpowiednio przez podmiot wysyłający albo podmiot odbierający w zgłoszeniu, odpowiednio na podmiot wysyłający albo podmiot odbierający nakłada się karę pieniężną w wysokości 46% różnicy wartości netto towaru zgłoszonego i towaru rzeczywiście przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, nie niższej niż 20 000 zł.
3. W przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podmiotu wysyłającego albo podmiotu odbierającego lub interesem publicznym, na wniosek odpowiednio podmiotu wysyłającego albo podmiotu odbierającego lub z urzędu, organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 albo 2, z uwzględnieniem art. 26 ust. 3.

Art. 22. 1. W przypadku:
1) niedokonania zgłoszenia przez przewoźnika,
2) stwierdzenia, że towar nie odpowiada co do rodzaju, ilości, masy lub objętości towarowi wskazanemu przez przewoźnika w zgłoszeniu
– na przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 20 000 zł.
2. W przypadku gdy przewoźnik nie uzupełni zgłoszenia o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 i art. 6 ust. 3, na przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 5000 zł.
3. W przypadkach uzasadnionych ważnym interesem przewoźnika lub interesem publicznym, na wniosek przewoźnika lub z urzędu, organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 albo 2, z uwzględnieniem art. 26 ust. 3.

Art. 23. Dane dotyczące ilości, masy lub objętości towaru uważa się za prawidłowe, jeżeli stwierdzone rozbieżności w stosunku do ilości, masy lub objętości towaru wskazanego w zgłoszeniu wynoszą nie więcej niż 10%.

Art. 24. 1. W przypadku gdy podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnik:
1) nie wykona obowiązku, o którym mowa w art. 8 ust. 1,
2) zgłosi dane niezgodne ze stanem faktycznym, inne niż dotyczące towaru
– odpowiednio na podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 10 000 zł.
2. Odstępuje się od nałożenia kary pieniężnej za niewykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 8 ust. 1, jeżeli jego niedopełnienie wynikało z niedostępności rejestru.
3. W przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego albo przewoźnika lub interesem publicznym, na wniosek odpowiednio podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego albo przewoźnika lub z urzędu, organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem art. 26 ust. 3.

Art. 25. Jeżeli nie można ustalić wartości netto przewożonego towaru podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, za podstawę nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 21 ust. 1 i 2, przyjmuje się średnią wartość rynkową towaru na rynku krajowym, pomniejszoną o należną kwotę podatku od towarów i usług oraz kwotę podatku akcyzowego.

Art. 26. 1. Karę pieniężną, o której mowa w art. 21 ust. 1 i 2, art. 22 ust. 1 i 2 oraz art. 24 ust. 1, nakłada się w drodze decyzji.
2. Karę pieniężną nakłada naczelnik urzędu celno-skarbowego właściwy dla miejsca kontroli przewozu towarów, z wyjątkiem art. 30.
3. Organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, jeżeli to odstąpienie:
1) nie stanowi pomocy publicznej albo
2) stanowi pomoc de minimis albo pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie, udzieloną z uwzględnieniem warunków dopuszczalności tej pomocy, określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej, albo
3) stanowi pomoc publiczną spełniającą warunki określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 4.
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki odstąpienia od nałożenia kar pieniężnych, mając na uwadze konieczność zapewnienia zgodności z warunkami dopuszczalności udzielania pomocy państwa określonymi przepisami prawa Unii Europejskiej.
5. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201).

Art. 27. 1. Karę pieniężną uiszcza się na rachunek bankowy wyznaczonego urzędu skarbowego w terminie 7 dni od dnia, w którym decyzja o jej nałożeniu stała się ostateczna.
2. Kara pieniężna stanowi dochód budżetu państwa.
3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wyznaczy, w drodze rozporządzenia, urząd skarbowy, na którego rachunek bankowy dokonuje się wpłaty kary pieniężnej, uwzględniając przygotowanie organizacyjne i techniczne tego urzędu.

Art. 28. 1. Kara pieniężna nie może być nałożona, jeżeli od dnia niedopełnienia obowiązku, o którym mowa w art. 5 ust. 1 i 4, art. 6 ust. 1 i 3, art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1, upłynęło 5 lat.
2. Obowiązek zapłaty kary pieniężnej przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin zapłaty.

Art. 29. Kontrolujący, o którym mowa w art. 13 ust. 4, który ujawni naruszenie, za które ustawa przewiduje karę pieniężną, przekazuje dokumenty z przeprowadzonej kontroli przewozu towarów naczelnikowi urzędu celno-skarbowego właściwemu ze względu na miejsce kontroli przewozu towarów.

Art. 30. W przypadku stwierdzenia w trakcie postępowania podatkowego, kontroli podatkowej albo kontroli celno-skarbowej naruszeń podlegających karze pieniężnej, o której mowa w art. 21 ust. 1 albo 2, organ Krajowej Administracji Skarbowej, który ujawnił naruszenie, przekazuje dokumenty związane z ujawnionym naruszeniem naczelnikowi urzędu celno-skarbowego właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę podmiotu podlegającego karze.

Art. 31. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 22 ust. 1 albo 2, jeżeli przewoźnik ma siedzibę w państwie, z którym Rzeczpospolita Polska nie jest związana umową lub porozumieniem o współpracy we wzajemnym dochodzeniu należności bądź możliwość egzekucji należności nie wynika wprost z przepisów międzynarodowych oraz przepisów tego państwa, kontrolujący pobiera kaucję w wysokości odpowiadającej przyszłej karze pieniężnej. Przepisy art. 15 ust. 5–11 stosuje się.
2. W przypadku nieuiszczenia kaucji, o której mowa w ust. 1, środek transportu wraz z towarem jest kierowany albo usuwany do najbliższego wyznaczonego miejsca, które spełnia warunki przechowywania towarów będących przedmiotem przewozu.
3. Zwrot środka transportu wraz z towarem z wyznaczonego miejsca, z wyjątkiem art. 16 ust. 3–6, następuje po uiszczeniu kary pieniężnej, o której mowa w art. 22 ust. 1 albo 2, albo kaucji w wysokości równej wysokości tej kary oraz opłat ustalonych w postanowieniu, o którym mowa w art. 17 ust. 3.
4. W przypadku nieuiszczenia kary pieniężnej w ciągu 60 dni od dnia, w którym decyzja nakładająca karę pieniężną stała się ostateczna, do środka transportu stosuje się odpowiednio przepisy działu II rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.[5])) dotyczące egzekucji należności pieniężnych z ruchomości.

Art. 32. 1. W przypadku stwierdzenia w trakcie kontroli rozpoczęcia przewozu towaru przez kierującego bez numeru referencyjnego, dokumentu zastępującego zgłoszenie i potwierdzenia przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokumentu, o którym mowa w art. 3 ust. 7, kierujący podlega karze grzywny w wysokości od 5000 do 7500 zł.
2. Kontrolującemu będącemu:
1) funkcjonariuszem Służby Celno-Skarbowej,
2) funkcjonariuszem Policji,
3) funkcjonariuszem Straży Granicznej,
4) inspektorem Inspekcji Transportu Drogowego
– przysługuje prawo do nakładania i pobierania grzywny w drodze mandatu karnego, za czyn, o którym mowa w ust. 1.
3. Orzekanie w sprawie nałożenia grzywny, o której mowa w ust. 1, następuje w trybie określonym w ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2016 r. poz. 1713 i 1948).

Art. 33. W ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2016 r. poz. 1782, 1948 i 1955 oraz z 2017 r. poz. 60 i 244) w art. 1 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Policja realizuje także zadania wynikające z ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. poz. …).”.

Art. 34. W ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2016 r. poz. 1713 i 1948) w art. 96 po § 1aa dodaje się § 1ab w brzmieniu:
„§ 1ab. W postępowaniu mandatowym, w sprawach o czyn określony w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. poz. ...) można nałożyć grzywnę w wysokości od 5000 zł do 7500 zł.”.

Art. 35. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1907, 1935 i 1948) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 50 w pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) wykonywanie zadań wynikających z ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. poz. ...).”;
2) w art. 56 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Kary pieniężne oraz grzywny, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2 i 4–7, oraz w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów pobierane przez organy Inspekcji Transportu Drogowego, są przekazywane na wyodrębniony rachunek bankowy Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego.”.

Art. 36. W ustawie z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1947 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 88, 244 i 379) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2:
a) w ust. 1 po pkt 16 dodaje się pkt 16a w brzmieniu:
„16a) wykonywanie zadań wynikających z ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. poz. ...);”,
b) w ust. 2 w pkt 4 wyrazy „w ust. 1 pkt 14–16” zastępuje się wyrazami „w ust. 1 pkt 14–16a”;
2) w art. 67:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Naczelnik urzędu celno-skarbowego może zobowiązać przewoźnika, aby konwój lub określone czynności w ramach konwoju wykonywały wyspecjalizowane jednostki działające w zakresie ochrony osób lub mienia.”,
b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Decyzję o zarządzeniu konwoju doręcza się kierującemu pojazdem. Decyzja jest natychmiast wykonalna.”,
c) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Koszty konwoju ponoszą solidarnie:
1) przewoźnik będący osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą, realizującą usługę przewozu towaru;
2) nadawca towarów będący osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą dokonującą wysyłki towaru będącego przedmiotem przewozu.”.

Art. 37. Z dniem wejścia w życie ustawy tworzy się rejestr zgłoszeń.

Art. 38. 1. Maksymalny limit wydatków z budżetu państwa przeznaczonych na wykonywanie zadań sektora finansów publicznych wynikających z niniejszej ustawy wynosi w roku:
1) 2027 – 17,5 mln zł;
2) 2028 – 22,4 mln zł;
3) 2029 – 10,3 mln zł;
4) 2030 – 10,3 mln zł;
5) 2031 – 10,3 mln zł;
6) 2032 – 10,3 mln zł;
7) 2033 – 10,3 mln zł;
8) 2034 – 10,3 mln zł;
9) 2035 – 10,3 mln zł;
10) 2036 – 10,3 mln zł.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych monitoruje wykorzystanie limitu wydatków, o którym mowa w ust. 1, oraz wdraża mechanizmy korygujące, o których mowa w ust. 3.
3. W przypadku gdy wysokość wydatków po pierwszym półroczu danego roku budżetowego wyniesie więcej niż 65% limitu wydatków przewidzianych na dany rok, dysponent środków zmniejsza wysokość środków przeznaczonych na wydatki w drugim półroczu o kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy wysokością tego limitu a kwotą przekroczenia wydatków.
4. W przypadku gdy wysokość wydatków w poszczególnych miesiącach jest zgodna z planem finansowym, przepisu ust. 3 nie stosuje się.

Art. 39. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem przepisów art. 21–32, art. 34 oraz art. 35 pkt 2, które wchodzą w życie z dniem 1 maja 2027 r.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Maria Karwicka]

Ustawa z dnia 9 kwietnia 2027 roku o zwalczaniu dopingu w sporcie

Rozdział 1
Przepisy ogólne

Art. 1. Ustawa reguluje sprawy dotyczące zwalczania dopingu w sporcie, w szczególności organizację i zakres działania Polskiej Agencji Antydopingowej.

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) substancja zabroniona – substancję określoną w załączniku nr 1 do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu dopingu w sporcie, sporządzonej w Paryżu dnia 19 października 2005 r. (Dz. U. z 2007 r. poz. 999, z 2013 r. poz. 1243, z 2014 r. poz. 343, z 2016 r. poz. 79 i 332 oraz z 2017 r. poz. 263);
2) metoda zabroniona – działanie określone w załączniku nr 1 do konwencji, o której mowa w pkt 1;
3) okres podczas zawodów – okres rozpoczynający się na 12 godzin przed zawodami, rozumianymi jako pojedynczy wyścig, gra lub konkurencja sportowa, w której zawodnik ma uczestniczyć, trwający do ich zakończenia, o ile przepisy właściwej międzynarodowej organizacji sportowej lub organizatora zawodów nie stanowią inaczej, obejmujący również okres kontroli antydopingowej związanej z zawodami.

Art. 3. 1. Za doping w sporcie uznaje się:
1) obecność substancji zabronionej, jej metabolitów lub markerów w próbce fizjologicznej zawodnika;
2) użycie lub usiłowanie użycia przez zawodnika substancji zabronionej lub metody zabronionej;
3) niewyrażenie zgody na pobranie próbki fizjologicznej, niezgłoszenie się na to pobranie bez ważnego uzasadnienia lub unikanie w inny sposób pobrania próbki fizjologicznej;
4) nieprzedstawienie wymaganych informacji na temat miejsca pobytu zawodnika na potrzeby kontroli antydopingowej;
5) manipulowanie lub usiłowanie manipulowania jakąkolwiek częścią kontroli antydopingowej;
6) posiadanie substancji zabronionej lub przyrządów umożliwiających użycie metody zabronionej;
7) wprowadzenie do obrotu lub usiłowanie wprowadzenia do obrotu substancji zabronionej lub przyrządów umożliwiających użycie metody zabronionej;
8) podanie lub usiłowanie podania zawodnikowi w okresie podczas zawodów substancji zabronionej lub metody zabronionej albo podanie lub usiłowanie podania zawodnikowi w okresie poza zawodami substancji zabronionej w okresie poza zawodami lub metody zabronionej w okresie poza zawodami;
9) pomocnictwo, podżeganie lub każdy inny rodzaj świadomego współdziałania wiążący się z zachowaniem uznawanym za doping w sporcie lub usiłowaniem takiego zachowania lub naruszeniem warunków kary dyskwalifikacji przez inną osobę;
10) współpracę w ramach obowiązków zawodowych lub innych obowiązków związanych ze sportem z osobą pomagającą w przygotowaniu do współzawodnictwa sportowego, która:
a) podlegając przepisom o odpowiedzialności dyscyplinarnej za doping w sporcie, odbywa karę dyskwalifikacji, lub
b) nie podlegając przepisom o odpowiedzialności dyscyplinarnej za doping w sporcie, została skazana lub dowiedziono jej udziału w zachowaniu uznawanym za doping w sporcie w postępowaniu karnym, dyscyplinarnym lub dotyczącym odpowiedzialności zawodowej, lub
c) działa jako przedstawiciel lub pośrednik osób, o których mowa w lit. a lub b.
2. Współpracę, o której mowa w ust. 1 pkt 10, uznaje się za doping w sporcie, jeżeli:
1) zawodnik lub inna osoba podejmująca tę współpracę została uprzednio powiadomiona na piśmie przez właściwą organizację antydopingową lub Światową Agencję Antydopingową o statusie osoby pomagającej w przygotowaniu do współzawodnictwa sportowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, oraz o konsekwencjach współpracy z tą osobą;
2) zawodnik lub inna osoba podejmująca współpracę może jej uniknąć;
3) właściwa organizacja antydopingowa dołożyła wszelkich starań w poinformowaniu osoby pomagającej w przygotowaniu do współzawodnictwa sportowego o przysługującym jej, w terminie 15 dni od dnia poinformowania, prawie do złożenia wyjaśnień o braku okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 10 lit. a lub b.
3. Zakaz współpracy z osobą, o której mowa w ust. 1 pkt 10 lit. b, trwa przez okres 6 lat, licząc od dnia rozstrzygnięcia w postępowaniu karnym, dyscyplinarnym lub dotyczącym odpowiedzialności zawodowej, albo przez okres odbywania kary orzeczonej w tym postępowaniu, jeżeli jej wymiar przekracza 6 lat.
4. Za doping w sporcie nie uznaje się przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 6 lub 8, jeżeli są one uzasadnione względami leczniczymi, a zawodnik otrzymał zgodę na używanie danej substancji zabronionej lub metody zabronionej na zasadach określonych w załączniku nr 2 do konwencji, o której mowa w art. 2 pkt 1.

Rozdział 2
Polska Agencja Antydopingowa

Art. 4. 1. Polska Agencja Antydopingowa, zwana dalej „Agencją”, z siedzibą w Łodzi, jest państwową osobą prawną.
2. Agencja może posługiwać się skrótem „PAgA”.
3. Nadzór nad Agencją sprawuje minister właściwy do spraw kultury fizycznej.
4. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej nadaje, w drodze rozporządzenia, statut Agencji, w którym określa jej organizację wewnętrzną oraz tryb pracy jej organów, mając na względzie sprawne wykonywanie zadań przez Agencję.

Art. 5. 1. Do zadań Agencji należy, w szczególności:
1) określanie zasad i przebiegu kontroli antydopingowej;
2) ustanawianie reguł dyscyplinarnych dotyczących dopingu w sporcie;
3) planowanie i przeprowadzanie kontroli antydopingowej w okresie podczas zawodów oraz w okresie poza nimi;
4) szkolenie i podnoszenie kwalifikacji kontrolerów antydopingowych Agencji, zwanych dalej „kontrolerami”;
5) przyznawanie zgody na używanie danej substancji zabronionej lub metody zabronionej przez zawodnika, o której mowa w art. 3 ust. 4;
6) opracowywanie, wdrażanie i wspieranie programów edukacyjnych, informacyjnych i szkoleniowych w zakresie zwalczania dopingu w sporcie;
7) powiadamianie zawodników lub innych osób podejmujących współpracę z osobą pomagającą w przygotowaniu do współzawodnictwa sportowego o statusie tej osoby, o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 10, oraz o konsekwencjach współpracy z tą osobą;
8) opiniowanie projektów założeń projektów ustaw oraz projektów aktów prawnych w zakresie zwalczania dopingu w sporcie;
9) współpraca z zagranicznymi podmiotami właściwymi w zakresie zwalczania dopingu w sporcie;
10) współpraca z organami administracji publicznej, instytutami badawczymi oraz innymi podmiotami właściwymi w zakresie badań wspierających zwalczanie dopingu w sporcie.
2. Agencja wykonuje zadania w sposób niezależny i bezstronny.

Art. 6. Organami Agencji są:
1) Dyrektor Agencji;
2) Rada Agencji.

Art. 7. 1. Dyrektor Agencji kieruje Agencją.
2. Do zadań Dyrektora Agencji należy, w szczególności:
1) reprezentowanie Agencji na zewnątrz;
2) sporządzanie projektu rocznego planu finansowego Agencji;
3) występowanie do ministra właściwego do spraw kultury fizycznej z wnioskami w sprawie wysokości dotacji podmiotowej z budżetu państwa przeznaczonej na dofinansowanie działalności bieżącej Agencji;
4) sporządzanie rocznego sprawozdania finansowego Agencji;
5) sporządzanie projektów rocznych i wieloletnich planów działania Agencji;
6) sporządzanie i przedstawianie ministrowi właściwemu do spraw kultury fizycznej, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, sprawozdania z działalności Agencji w roku poprzednim.
3. Dyrektor Agencji wykonuje wobec osób zatrudnionych w Agencji czynności wynikające ze stosunku pracy.
4. Dyrektor Agencji przekazuje ministrowi właściwemu do spraw kultury fizycznej informacje o przeprowadzonych w Agencji kontrolach. Po zakończeniu kontroli oraz po otrzymaniu wystąpienia pokontrolnego, Dyrektor Agencji przekazuje ministrowi właściwemu do spraw kultury fizycznej, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wystąpienia pokontrolnego, kopię tego wystąpienia oraz informację o działaniach podjętych w związku z jego realizacją.

Art. 8. 1. Dyrektor Agencji działa przy pomocy swoich zastępców, kierowników komórek organizacyjnych oraz głównego księgowego.
2. Dyrektor Agencji może upoważnić pracowników Agencji do załatwiania w jego imieniu spraw należących do jego kompetencji.

Art. 9. 1. Dyrektorem Agencji może być osoba, która:
1) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
2) jest obywatelem polskim;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) ma nieposzlakowaną opinię;
5) posiada co najmniej 5-letni staż pracy na stanowisku kierowniczym;
6) posiada wiedzę i doświadczenie zawodowe w zakresie zwalczania dopingu w sporcie;
7) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
8) nie była karana dyscyplinarnie za doping w sporcie.
2. Dyrektora Agencji odwołuje się w przypadku:
1) złożenia rezygnacji;
2) utraty zdolności do pełnienia obowiązków na skutek długotrwałej choroby, trwającej co najmniej 6 miesięcy;
3) zaprzestania spełniania jednego z wymagań, o których mowa w ust. 1 pkt 2–4, 7 lub 8;
4) działania niezgodnego z prawem lub zasadami rzetelności lub gospodarności;
5) niezatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego Agencji lub jego nieprzedstawienia w terminie;
6) ograniczenia albo utraty zdolności do czynności prawnych.

Art. 10. 1. Dyrektora Agencji powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw kultury fizycznej, po zasięgnięciu opinii Rady Agencji.
2. Kadencja Dyrektora Agencji trwa 5 lat.
3. Powołanie, o którym mowa w ust. 1, stanowi nawiązanie stosunku pracy na podstawie powołania w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666).
4. Kandydatów na stanowisko Dyrektora Agencji wyłania się w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru przeprowadzonego przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej.
5. W razie śmierci lub odwołania Dyrektora Agencji, do czasu powołania jego następcy, funkcję Dyrektora Agencji pełni zastępca Dyrektora Agencji wskazany przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej.

Art. 11. 1. Informację o naborze na stanowisko Dyrektora Agencji ogłasza się przez umieszczenie w miejscu powszechnie dostępnym w siedzibie urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw kultury fizycznej oraz na jego stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej ogłoszenia o naborze, które zawiera:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska;
3) wymagania związane ze stanowiskiem;
4) zakres zadań wykonywanych na stanowisku;
5) wskazanie dokumentów wymaganych w procesie naboru;
6) termin i miejsce składania dokumentów;
7) informację o sposobach oceny kandydatów.
2. Umieszczenie na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw kultury fizycznej ogłoszenia o naborze oraz o wyniku tego naboru jest bezpłatne.
3. Termin, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, nie może być krótszy niż 10 dni od dnia umieszczenia ogłoszenia o naborze na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw kultury fizycznej.
4. Nabór przeprowadza zespół powołany przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej, liczący co najmniej 3 osoby, których wiedza i doświadczenie dają rękojmię wyłonienia najlepszych kandydatów, zwany dalej „zespołem”.
5. W toku naboru zespół ocenia doświadczenie zawodowe kandydata, wiedzę niezbędną do wykonywania zadań na stanowisku Dyrektora Agencji oraz kompetencje kierownicze.
6. Ocena wiedzy i kompetencji kierowniczych kandydata może być dokonana, na zlecenie zespołu, przez osobę niebędącą jego członkiem, która posiada odpowiednie kwalifikacje do dokonania tej oceny.
7. Członek zespołu oraz osoba, o której mowa w ust. 6, mają obowiązek zachowania w tajemnicy informacji dotyczących osób ubiegających się o stanowisko, uzyskanych w toku naboru.
8. W toku naboru zespół wyłania nie więcej niż 3 kandydatów, których przedstawia ministrowi właściwemu do spraw kultury fizycznej.
9. Z przeprowadzonego naboru zespół sporządza protokół zawierający:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska oraz liczbę kandydatów;
3) imiona, nazwiska i adresy nie więcej niż 3 najlepszych kandydatów uszeregowanych według stopnia spełniania przez nich wymagań określonych w ogłoszeniu o naborze;
4) informację o zastosowanych sposobach oceny kandydatów;
5) uzasadnienie dokonanego wyboru albo powody niewyłonienia kandydata;
6) skład zespołu.
10. Wynik naboru ogłasza się niezwłocznie przez umieszczenie informacji na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw kultury fizycznej, która zawiera:
1) nazwę i adres Agencji;
2) określenie stanowiska;
3) imiona i nazwiska wybranych kandydatów oraz ich miejsca zamieszkania w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459) albo komunikat o niewyłonieniu kandydata.

Art. 12. Do zadań Rady Agencji należy, w szczególności, opiniowanie:
1) projektu rocznego planu finansowego Agencji;
2) rocznego sprawozdania finansowego Agencji;
3) rocznych i wieloletnich planów działania Agencji;
4) sprawozdania z działalności Agencji;
5) kandydatur na członków Panelu Dyscyplinarnego.

Art. 13. 1. Rada Agencji składa się z siedmiu członków.
2. W skład Rady Agencji wchodzą następujące osoby:
1) przedstawiciel ministra właściwego do spraw wewnętrznych,
2) przedstawiciel ministra właściwego do spraw zdrowia,
3) przedstawiciel ministra właściwego do spraw finansów publicznych,
4) przedstawiciel Polskiego Komitetu Olimpijskiego,
5) trzy osoby wykonujące zawody w dziedzinach medycyny, sportu, etyki, biologii lub prawa
– dające rękojmię prawidłowego wykonywania zadań Rady Agencji.
3. Członkiem Rady Agencji nie może być osoba skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe lub karana dyscyplinarnie za doping w sporcie.
4. Członkostwa w Radzie Agencji nie można łączyć z funkcją we władzach polskiego związku sportowego, ani z funkcją członka Panelu Dyscyplinarnego.

Art. 14. 1. Członka Rady Agencji odwołuje się w przypadku:
1) utraty zdolności do pełnienia obowiązków na skutek długotrwałej choroby, trwającej co najmniej 6 miesięcy;
2) niewypełniania lub nienależytego wypełniania obowiązków;
3) zaprzestania spełniania jednego z wymagań, o których mowa w art. 13 ust. 2–4.
2. Ustanie członkostwa w Radzie Agencji następuje również z powodu:
1) rezygnacji;
2) ograniczenia albo utraty zdolności do czynności prawnych.

Art. 15. 1. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej powołuje i odwołuje członków Rady Agencji, a także stwierdza ustanie ich członkostwa w Radzie Agencji, z tym że powołanie lub odwołanie członków, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1–4, następuje na wniosek organów lub podmiotu, których są przedstawicielami.
2. Kadencja Rady Agencji trwa 4 lata.
3. Członkowie Rady Agencji, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 5, mogą pełnić swoją funkcję nie dłużej niż przez dwie kolejne kadencje.
4. W przypadku odwołania członka Rady Agencji lub stwierdzenia ustania jego członkostwa w Radzie Agencji, minister właściwy do spraw kultury fizycznej powołuje nowego członka Rady Agencji na okres do końca jej kadencji.

Art. 16. 1. Rada Agencji wybiera ze swojego grona, w głosowaniu tajnym, bezwzględną większością głosów, w obecności co najmniej 4 członków Rady Agencji, Przewodniczącego Rady Agencji i jego zastępcę.
2. Do zadań Przewodniczącego Rady Agencji należy, w szczególności, zwoływanie i prowadzenie posiedzeń Rady Agencji.

Art. 17. 1. Rada Agencji obraduje na posiedzeniach, które odbywają się nie rzadziej niż raz na trzy miesiące.
2. Przewodniczący Rady Agencji zwołuje posiedzenia Rady Agencji:
1) z własnej inicjatywy lub
2) na wniosek członka Rady Agencji, Dyrektora Agencji lub ministra właściwego do spraw kultury fizycznej.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, posiedzenie Rady Agencji zwołuje się w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia wpłynięcia wniosku.
4. Pierwsze posiedzenie Rady Agencji nowej kadencji zwołuje minister właściwy do spraw kultury fizycznej, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia powołania członków Rady Agencji.

Art. 18. 1. Rada Agencji wyraża swoje stanowisko w formie uchwał podejmowanych zwykłą większością głosów, w obecności co najmniej połowy składu Rady Agencji.
2. Przewodniczący Rady Agencji, z własnej inicjatywy lub na wniosek członka Rady Agencji, może zdecydować o podjęciu uchwały przez Radę Agencji w trybie obiegowym. Do uchwał podejmowanych w trybie obiegowym stosuje się odpowiednio przepis ust. 1.
3. Członkowie Rady Agencji mogą złożyć sprzeciw do projektu uchwały podejmowanej w trybie obiegowym w terminie 5 dni od dnia jego otrzymania.
4. Uchwałę uznaje się za przyjętą w trybie obiegowym, jeżeli żaden z członków Rady Agencji nie złoży, w terminie, o którym mowa w ust. 3, pisemnego sprzeciwu wobec zastosowanego trybu lub projektu uchwały. W przypadku gdy w wyznaczonym terminie członek Rady Agencji złoży sprzeciw, projekt uchwały rozpatruje się na najbliższym posiedzeniu Rady Agencji.

Art. 19. 1. Członek Rady Agencji podlega wyłączeniu od udziału w sprawie, w której zachodzi konflikt interesów lub istnieje inna okoliczność mogąca wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności.
2. Członek Rady Agencji zawiadamia Przewodniczącego Rady Agencji o zachodzącej podstawie swojego wyłączenia i wstrzymuje się od udziału w sprawie.
3.W przypadku gdy okoliczność, o której mowa w ust. 1, dotyczy Przewodniczącego Rady Agencji, zawiadamia on o podstawie wyłączenia swojego zastępcę.

[b]Art. 20.[/b] Członkowie Rady Agencji otrzymują zwrot kosztów związanych z podróżą na zasadach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.

Rozdział 3
Kontrola antydopingowa

Art. 21. 1. Zawodnik jest obowiązany poddać się kontroli antydopingowej przeprowadzanej przez Agencję w okresie podczas zawodów oraz w okresie poza nimi.
2. Zawodnik, jeżeli wymaga tego Agencja, jest obowiązany do przedstawienia informacji na temat:
1) miejsca swojego pobytu w okresie kolejnych trzech miesięcy od dnia złożenia informacji;
2) przyjmowanych przez siebie leków i suplementów diety oraz wykonanych transfuzji krwi, stosownie do art. 28 ust. 2 pkt 5.

Art. 22. 1. Kontrolę antydopingową przeprowadzają kontrolerzy.
2. Kontrolerem może być osoba, która:
1) ukończyła 18 lat;
2) posiada co najmniej wykształcenie średnie;
3) ma pełną zdolność do czynności prawnych oraz korzysta z pełni praw publicznych;
4) ma nieposzlakowaną opinię;
5) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
6) nie była karana dyscyplinarnie za doping w sporcie;
7) ukończyła szkolenie kontrolerów oraz zdała egzamin kończący to szkolenie;
8) posiada ważny certyfikat kontrolera.

Art. 23. 1. Szkolenie kontrolerów przeprowadza Agencja.
2. Podstawą szkolenia kontrolerów jest program szkolenia, obejmujący w szczególności zagadnienia związane z organizacją i działaniem krajowego i międzynarodowego systemu zwalczania dopingu w sporcie, definicją dopingu w sporcie, zasadami i przebiegiem kontroli antydopingowej, prawami i obowiązkami kontrolera antydopingowego oraz odpowiedzialnością dyscyplinarną za doping w sporcie.
3. Szkolenie kontrolerów jest prowadzone przez wykładowców i instruktorów, którymi mogą być:
1) osoby posiadające co najmniej dwuletnie doświadczenie zawodowe w zakresie przeprowadzania kontroli antydopingowej;
2) osoby zatrudnione w Agencji, odpowiedzialne za:
a) koordynowanie lub planowanie kontroli antydopingowej,
b) realizację lub obsługę postępowań dyscyplinarnych za doping w sporcie,
c) rozpoznawanie wniosków o przyznanie zgody na używanie substancji zabronionej lub metody zabronionej na zasadach określonych w załączniku nr 2 do konwencji, o której mowa w art. 2 pkt 1;
3) lekarze posiadający wiedzę na temat skutków dla zdrowia stosowania dopingu w sporcie;
4) osoby posiadające co najmniej tytuł magistra z zakresu nauk prawnych oraz wiedzę na temat przepisów prawa dotyczących zwalczania dopingu w sporcie.

Art. 24. 1. Szkolenie kontrolerów jest zakończone egzaminem, który przeprowadza komisja egzaminacyjna, zwana dalej „komisją”.
2. Komisja przeprowadza egzamin w składzie trzyosobowym, wyznaczanym przez Dyrektora Agencji i złożonym z pracowników Agencji, posiadających odpowiednią wiedzę i doświadczenie w zakresie kontroli antydopingowej.
3. Dyrektor Agencji przygotowuje plan pracy komisji na dany rok, który zawiera harmonogram egzaminów oraz propozycje w zakresie składu osobowego komisji.
4. Członek komisji nie może uczestniczyć w egzaminie swojego małżonka, krewnego lub powinowatego w linii prostej, krewnego lub powinowatego w linii bocznej do drugiego stopnia lub osoby związanej z nim z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli.
5. Członkowie komisji składają oświadczenia o braku występowania okoliczności wyłączających ich udział w egzaminie, o których mowa w ust. 4, najpóźniej w dniu egzaminu.
6. Członek komisji jest obowiązany, w szczególności, do:
1) zachowania w tajemnicy treści pytań i zadań przed egzaminem;
2) bezstronnego i obiektywnego przeprowadzenia egzaminu, w szczególności przez rzetelną ocenę wiedzy lub umiejętności kandydata na kontrolera;
3) prowadzenia dokumentacji egzaminacyjnej;
4) niezwłocznego poinformowania kandydata na kontrolera o wyniku egzaminu.

Art. 25. 1. Egzamin kończący szkolenie kontrolerów składa się z części teoretycznej i praktycznej.
2. Do egzaminu może przystąpić osoba, która odbyła wszystkie zajęcia teoretyczne i praktyczne objęte programem szkolenia kontrolerów.
3. W przypadku gdy osoba przystępująca do egzaminu nie uzyska wyniku pozytywnego z jego całości lub części, albo nie przystąpi do niego w całości lub do jego części z powodu choroby potwierdzonej zaświadczeniem lekarskim lub wskutek działania siły wyższej, może ponownie przystąpić do egzaminu bez odbycia powtórnego szkolenia tylko raz, w najbliższym wyznaczonym terminie. Ponowny egzamin nie może być przeprowadzony wcześniej niż przed upływem dwóch tygodni od pierwszego egzaminu.

Art. 26. 1. Osobie, która uzyskała pozytywny wynik z egzaminu kończącego szkolenie kontrolerów, Dyrektor Agencji przyznaje certyfikat kontrolera, który jest ważny przez 3 lata od dnia jego przyznania.
2. Na podstawie ważnego certyfikatu kontrolera Agencja wydaje kontrolerowi legitymację służbową.
3. Kontrolerowi uprawnionemu do pobierania krwi na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2017 r. poz. 125) lub ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1251) Agencja wydaje legitymację służbową zawierającą informację o możliwości pobierania przez niego próbek krwi.
4. Przed upływem okresu ważności certyfikatu kontrolera kontroler, w celu potwierdzenia posiadania kwalifikacji do przeprowadzania kontroli antydopingowej, odbywa ponownie szkolenie kontrolerów, zakończone egzaminem.
5. W przypadku trwającej co najmniej 2 lata przerwy w przeprowadzaniu przez kontrolera kontroli antydopingowych, jest on obowiązany, przed ponownym przystąpieniem do przeprowadzania kontroli antydopingowych, do odbycia szkolenia zakończonego egzaminem.
6. Do kontrolera, który nie uzyskał pozytywnego wyniku z całości lub z części egzaminu albo nie przystąpił do niego w całości lub w części z powodu choroby potwierdzonej zaświadczeniem lekarskim lub wskutek działania siły wyższej, stosuje się przepis art. 25 ust. 3.

Art. 27. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia:
1) organizację i sposób przeprowadzania szkolenia kontrolerów,
2) program szkolenia kontrolerów,
3) rodzaje zajęć dydaktycznych w ramach szkolenia kontrolerów oraz ich wymiar czasowy,
4) tryb przeprowadzania egzaminu kończącego szkolenie kontrolerów,
5) wzór certyfikatu kontrolera,
6) wzór legitymacji służbowej kontrolera
– uwzględniając konieczność zapewnienia jednakowego poziomu wiedzy i umiejętności nabywanej przez kontrolerów podczas szkolenia oraz konieczność umieszczenia we wzorach certyfikatu kontrolera i legitymacji służbowej kontrolera informacji niezbędnych do prawidłowego realizowania ich zadań.

Art. 28. 1. Kontrolerzy, w toku prowadzonej kontroli antydopingowej, są obowiązani do:
1) przygotowania miejsca i sprzętu do przeprowadzenia kontroli antydopingowej i zabezpieczenia tego miejsca i sprzętu przed dostępem osób trzecich;
2) powiadomienia zawodnika o tym, że został wytypowany do kontroli antydopingowej;
3) pobrania, zabezpieczenia i dostarczenia do wskazanego przez Agencję laboratorium antydopingowego próbek fizjologicznych zawodnika wraz z dokumentacją;
4) sporządzenia protokołu kontroli antydopingowej;
5) przestrzegania standardów międzynarodowych Światowej Agencji Antydopingowej.
2. Protokół, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, zawiera, w szczególności:
1) imię, nazwisko, datę urodzenia i adres kontrolowanego zawodnika;
2) datę i miejsce przeprowadzenia kontroli antydopingowej;
3) imię i nazwisko kontrolerów, którzy przeprowadzili kontrolę antydopingową;
4) określenie rodzaju pobranej próbki fizjologicznej i jej ciężaru właściwego;
5) deklarację zawodnika na temat przyjmowanych przez niego leków i suplementów diety oraz wykonanych transfuzji krwi;
6) informację o pouczeniu kontrolowanego zawodnika o skutkach niewyrażenia zgody na pobranie próbki fizjologicznej, niezgłoszenia się na to pobranie bez ważnego uzasadnienia lub unikania w inny sposób pobrania próbki fizjologicznej;
7) podpisy kontrolerów, którzy przeprowadzili kontrolę antydopingową;
8) podpis kontrolowanego zawodnika, a w przypadku braku możliwości złożenia przez niego podpisu – adnotację o braku takiej możliwości.
3. Kontrolerzy, podczas pełnienia obowiązków służbowych lub w związku z ich pełnieniem, mają prawo:
1) żądać niezbędnej pomocy od instytucji państwowych oraz organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego, które są obowiązane, w zakresie swojej właściwości, nieodpłatnie udzielać żądanej pomocy;
2) zwracać się do przedsiębiorców, jednostek organizacyjnych i organizacji społecznych, a w nagłych wypadkach również do każdej osoby, o udzielenie niezbędnej pomocy.
4. Kontrolerzy, podczas pełnienia obowiązków służbowych, posługują się legitymacjami służbowymi.
5. Kontrolerzy, podczas pełnienia obowiązków służbowych lub w związku z ich pełnieniem, korzystają z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych oraz podlegają odpowiedzialności karnej przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2016 r. poz. 1137 i 2138 oraz z 2017 r. poz. 244, 768 i 773).

Art. 29. 1. Agencja, przeprowadzając kontrolę antydopingową w okresie podczas zawodów lub w okresie poza nimi, wykonuje zadanie realizowane dla dobra publicznego, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 922), którego celem jest zapewnienie uczciwości współzawodnictwa sportowego, ujawnienie przestępstw, o których mowa w art. 48 ust. 1 i art. 49, oraz ochrona zdrowia zawodników.
2. Na potrzeby zadania, o którym mowa w ust. 1, oraz w zakresie niezbędnym do jego wykonania Agencja przetwarza dane osobowe zawodników, które obejmują:
1) nazwisko;
2) imię lub imiona;
3) adres miejsca zamieszkania;
4) datę i miejsce urodzenia;
5) numer PESEL;
6) serię i numer dokumentu tożsamości;
7) obywatelstwo;
8) płeć;
9) wizerunek twarzy;
10) podpis;
11) adres poczty elektronicznej;
12) numer telefonu;
13) nazwę uprawianego sportu;
14) przynależność do organizacji sportowej;
15) informację o miejscu pobytu w okresie kolejnych trzech miesięcy;
16) informację o przebiegu dotychczasowej kontroli antydopingowej;
17) informację o stosowanych lekach i suplementach diety oraz wykonanych transfuzjach krwi;
18) informację o orzeczonych karach dyscyplinarnych za doping w sporcie;
19) informację o przyznaniu lub odmowie przyznania zgody na używanie substancji zabronionej lub metody zabronionej na zasadach określonych w załączniku nr 2 do konwencji, o której mowa w art. 2 pkt 1;
20) dokumentację medyczną na potrzeby oceny wniosku o przyznanie zgody na używanie substancji zabronionej lub metody zabronionej na zasadach określonych w załączniku nr 2 do konwencji, o której mowa w art. 2 pkt 1;
21) wyniki analiz laboratoryjnych próbki fizjologicznej.
3. Agencja może przekazywać dane osobowe zawodników:
1) innym właściwym organizacjom antydopingowym, w tym:
a) międzynarodowym organizacjom sportowym,
b) krajowym organizacjom antydopingowym,
c) organizatorom zawodów, jeżeli w okresie podczas tych zawodów będzie przez nich przeprowadzana kontrola antydopingowa,
2) Światowej Agencji Antydopingowej
– jeżeli jest to niezbędne dla celów kontroli antydopingowej lub ustalenia odpowiedzialności dyscyplinarnej za doping w sporcie.
4. Dane osobowe mogą być przetwarzane w systemie teleinformatycznym.
5. Agencja przechowuje dane osobowe przez okres niezbędny do zakończenia czynności związanych z kontrolą antydopingową oraz ustaleniem odpowiedzialności dyscyplinarnej za doping w sporcie, nie dłużej jednak niż przez okres 10 lat od dnia ich uzyskania.
6. Dane osobowe, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 2, 8, 13 i 18, Agencja może przechowywać przez okres dłuższy niż określony w ust. 5, jeżeli są one niezbędne dla ustalenia odpowiedzialności dyscyplinarnej za doping w sporcie.
7. Nie rzadziej niż co 18 miesięcy Agencja dokonuje weryfikacji zgromadzonych danych, z wyjątkiem danych, o których mowa w ust. 6, które Agencja weryfikuje nie rzadziej niż co 10 lat.
8. Z zastrzeżeniem ust. 6, po upływie terminu, o którym mowa w ust. 5, lub po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 7, zgromadzone dane lub dane uznane za zbędne, podlegają protokolarnemu i komisyjnemu zniszczeniu, które zarządza Dyrektor Agencji.

Rozdział 4
Gospodarka finansowa Agencji

Art. 30. 1. Przychody Agencji stanowi dotacja podmiotowa z budżetu państwa, przeznaczona na dofinansowanie działalności bieżącej Agencji.
2. Przychodami Agencji mogą być środki finansowe pochodzące z innych źródeł niż dotacja podmiotowa z budżetu państwa, a w szczególności:
1) dotacje celowe z budżetu państwa przeznaczone na:
a) realizację zadań Agencji, w tym na współfinansowanie programów i projektów finansowanych z udziałem środków europejskich,
b) finansowanie lub dofinansowanie inwestycji Agencji;
2) środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej;
3) środki pochodzące z krajowych i międzynarodowych projektów oraz programów badawczych;
4) przychody z działalności gospodarczej;
5) odsetki od środków zgromadzonych na rachunkach bankowych Agencji, z wyjątkiem odsetek od środków pochodzących z dotacji budżetowych;
6) zapisy, spadki i darowizny.
3. Agencja może prowadzić działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej w zakresie realizacji zadań, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 3, 6 i 10.
4. Przychody z działalności gospodarczej służą wyłącznie realizacji zadań Agencji, o których mowa w art. 5.

Art. 31. 1. Agencja prowadzi samodzielną gospodarkę finansową na podstawie planu finansowego, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1870, 1948, 1984 i 2260 oraz z 2017 r. poz. 60, 191 i 659).
2. Projekt rocznego planu finansowego Agencji, po zaopiniowaniu przez Radę Agencji i zatwierdzeniu przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej, jest przekazywany ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych w trybie określonym w przepisach dotyczących prac nad projektem ustawy budżetowej.
3. Podstawę gospodarki finansowej Agencji w okresie od 1 stycznia do dnia zatwierdzenia przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej rocznego planu finansowego Agencji stanowi projekt tego planu.
4. Roczny plan finansowy Agencji obejmuje, w szczególności:
1) planowane przychody, w tym dotacje, o których mowa w art. 30 ust. 1 i ust. 2 pkt 1;
2) planowane koszty;
3) planowane wydatki inwestycyjne;
4) stan środków obrotowych na początek i koniec roku;
5) planowany przyrost lub spadek środków obrotowych na początek i koniec roku;
6) źródła pokrycia planowanego niedoboru przychodów w stosunku do kosztów.

Art. 32. Rokiem obrotowym Agencji jest rok kalendarzowy.

Art. 33. 1. Agencja posiada następujące fundusze własne:
1) fundusz podstawowy;
2) fundusz rezerwowy.
2. Fundusz podstawowy Agencji odzwierciedla równowartość mienia Agencji na dzień jej utworzenia.
3. Fundusz rezerwowy zwiększa się o zysk netto i zmniejsza o stratę netto.
4. Decyzję w sprawie podziału wyniku finansowego Agencji za rok obrotowy podejmuje, po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej oraz po przedstawieniu propozycji przez organy Agencji, minister właściwy do spraw kultury fizycznej.

Art. 34. 1. Roczne sprawozdanie finansowe Agencji podlega badaniu przez biegłego rewidenta.
2. Wyboru podmiotu uprawnionego do badania rocznego sprawozdania finansowego Agencji dokonuje minister właściwy do spraw kultury fizycznej.
3. Dyrektor Agencji przedstawia ministrowi właściwemu do spraw kultury fizycznej zaopiniowane przez Radę Agencji roczne sprawozdanie finansowe Agencji wraz z opinią i raportem biegłego rewidenta.
4. Roczne sprawozdanie finansowe Agencji zatwierdza minister właściwy do spraw kultury fizycznej.

Rozdział 5
Panel Dyscyplinarny

Art. 35. 1. Przy Agencji działa, w sposób niezależny i bezstronny, zgodnie z regułami, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2, Panel Dyscyplinarny, zwany dalej „Panelem”.
2. Panel rozstrzyga o odpowiedzialności dyscyplinarnej za doping w sporcie zgodnie z zasadami Światowego Kodeksu Antydopingowego oraz stosownie do przepisów konwencji, o której mowa w art. 2 pkt 1.
3. Panel orzeka w pierwszej i w drugiej instancji.

Art. 36. 1. W skład Panelu wchodzi nie więcej niż dwudziestu członków, nie mniej niż pięciu do rozstrzygania w każdej instancji.
2. Członkiem Panelu może być osoba, która:
1) posiada doświadczenie zawodowe w dziedzinie medycyny, sportu, etyki, biologii lub prawa, przy czym co najmniej połowa członków Panelu musi posiadać wykształcenie wyższe z zakresu nauk prawnych;
2) daje rękojmię prawidłowego wykonywania zadań Panelu;
3) ma pełną zdolność do czynności prawnych oraz korzysta z pełni praw publicznych;
4) ma nieposzlakowaną opinię;
5) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
6) nie była karana dyscyplinarnie za doping w sporcie;
7) posiada doświadczenie w zakresie orzekania w sprawach dyscyplinarnych w sporcie.
3. Członkostwa w Panelu nie można łączyć z funkcją we władzach polskiego związku sportowego.

Art. 37. 1. Członkostwo w Panelu ustaje z powodu śmierci, rezygnacji albo odwołania.
2. Członka Panelu odwołuje się w przypadku zaprzestania spełniania jednego z wymagań, o których mowa w art. 36 ust. 2 pkt 2–6.

Art. 38. 1. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej powołuje i odwołuje członków Panelu, a także stwierdza ustanie ich członkostwa w Panelu, po zasięgnięciu opinii Rady Agencji.
2. Kadencja Panelu trwa 3 lata.
3. W przypadku odwołania członka Panelu lub stwierdzenia ustania jego członkostwa w Panelu, minister właściwy do spraw kultury fizycznej powołuje nowego członka Panelu na okres do końca jego kadencji.

Art. 39. 1. Członkowie Panelu każdej instancji wybierają ze swojego grona przewodniczącego.
2. Przewodniczącego i członków składów orzekających wyznacza Przewodniczący Panelu właściwej instancji.

Art. 40. 1. Panel rozpoznaje sprawę na rozprawie lub na posiedzeniu niejawnym.
2. Nieobecność na rozprawie osoby, której sprawa dotyczy, jeżeli została ona poinformowana o terminie i miejscu rozprawy, nie stanowi przeszkody do przeprowadzenia rozprawy.
3. Rozprawy przed Panelem są jawne. Panel może wyłączyć jawność rozprawy, jeżeli jawność mogłaby:
1) wywołać zakłócenie spokoju publicznego;
2) obrażać dobre obyczaje;
3) ujawnić okoliczności, które ze względu na ważny interes państwa powinny być zachowane w tajemnicy;
4) naruszyć ważny interes prywatny.
4. Panel rozpoznaje sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli osoba, której sprawa dotyczy, zrezygnuje z przysługującego jej uprawnienia do przeprowadzenia rozprawy.
5. Decyzje Panelu zapadają zwykłą większością głosów.
6. Prawo udziału w rozprawie lub posiedzeniu Panelu przysługuje Dyrektorowi Agencji lub wyznaczonemu przez niego pracownikowi Agencji.
7. Panel może orzec podanie treści decyzji do publicznej wiadomości w określony sposób, zgodnie z zasadami Światowego Kodeksu Antydopingowego, jeżeli uzna to za celowe ze względu na okoliczności sprawy.

Art. 41. 1. Członek Panelu podlega wyłączeniu od udziału w sprawie, w której zachodzi konflikt interesów lub istnieje inna okoliczność mogąca wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności.
2. Członek Panelu zawiadamia przewodniczącego Panelu właściwej instancji o zachodzącej podstawie swojego wyłączenia i wstrzymuje się od udziału w sprawie.
3. W przypadku gdy członek Panelu podlega wyłączeniu, przewodniczący Panelu właściwej instancji wyznacza innego członka Panelu do składu orzekającego w danej sprawie.
4. W przypadku gdy okoliczność, o której mowa w ust. 1, dotyczy przewodniczącego danej instancji, przewodniczącego i członków składu orzekającego w danej sprawie wyznacza najstarszy stażem członek Panelu właściwej instancji.

Art. 42. 1. Członkowi Panelu przysługuje wynagrodzenie za udział w rozprawie lub posiedzeniu.
2. Wysokość wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, przewodniczącego i członka składu orzekającego wynosi odpowiednio 0,16 i 0,12 przeciętnego wynagrodzenia w trzecim kwartale poprzedniego roku kalendarzowego, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887, 1948, 2036 i 2260 oraz z 2017 r. poz. 2, 38 i 715).

Art. 43. Obsługę Panelu, także w zakresie finansowym, zapewnia Agencja.

Rozdział 6
Współpraca krajowa w zwalczaniu dopingu w sporcie i akredytacja Światowej Agencji Antydopingowej

Art. 44. Policja, Służba Celno-Skarbowa, Straż Graniczna, Żandarmeria Wojskowa oraz prokurator przekazują Agencji, z urzędu lub na jej wniosek, wszelkie informacje, którymi dysponują, jeżeli są one niezbędne do ustalenia odpowiedzialności dyscyplinarnej za doping w sporcie, o ile nie zachodzi potrzeba zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania lub ochrony ważnego interesu państwa.

Art. 45. Minister właściwy do spraw zdrowia współpracuje z Agencją w ramach informowania społeczeństwa o możliwym ryzyku występowania w suplementach diety nielegalnych substancji zabronionych oraz ryzyku używania substancji zabronionych lub metod zabronionych, a także w ramach zapewniania prawidłowego oznakowania produktów leczniczych, w szczególności jeżeli zawierają one substancje zabronione.

Art. 46. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej może udzielić dotacji celowej, w wysokości określonej w ustawie budżetowej, Instytutowi Sportu – Państwowemu Instytutowi Badawczemu z siedzibą w Warszawie na zadania związane z utrzymaniem akredytacji Światowej Agencji Antydopingowej oraz zakup sprzętu służącego do przeprowadzania badań antydopingowych.

Art. 47. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej może dofinansowywać działania mające na celu przeciwdziałanie dopingowi w sporcie oraz opłacać składki na rzecz organizacji międzynarodowych zajmujących się zwalczaniem dopingu w sporcie.

Rozdział 7
Przepisy karne

Art. 48. 1. Kto podaje małoletniemu zawodnikowi substancję zabronioną, określoną w grupie S1, S2 lub S4 załącznika nr 1 do konwencji, o której mowa w art. 2 pkt 1, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze podlega, kto podaje zawodnikowi, bez jego wiedzy, substancję zabronioną, określoną w grupie S1, S2 lub S4 załącznika nr 1 do konwencji, o której mowa w art. 2 pkt 1.

Art. 49. 1. Kto udostępnia osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, substancję zabronioną, określoną w grupie S1, S2 lub S4 załącznika nr 1 do konwencji, o której mowa w art. 2 pkt 1, lub przechowuje ją w celu udostępnienia osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, nie posiadając pozwolenia na dopuszczenie do obrotu wydanego na podstawie art. 3 ust. 1 lub ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2016 r. poz. 2142 i 2003), podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze podlega, kto, bez zezwolenia, o którym mowa w art. 70 ust. 4, art. 74 ust. 1 lub art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne, prowadzi obrót substancją zabronioną, określoną w grupie S1, S2 lub S4 załącznika nr 1 do konwencji, o której mowa w art. 2 pkt 1.
3. Tej samej karze podlega, kto w sposób niezgodny z art. 68 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne przywozi lub sprowadza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej substancję zabronioną, określoną w grupie S1, S2 lub S4 załącznika nr 1 do konwencji, o której mowa w art. 2 pkt 1.

Rozdział 8
Przepis zmieniający

Art. 50. W ustawie z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2016 r. poz. 176, 1170 i 1171 oraz z 2017 r. poz. 60) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 9 w ust. 7 uchyla się zdanie drugie;
2) w art. 13 ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Polski związek sportowy uznaje i respektuje reguły, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 kwietnia 2017 r. o zwalczaniu dopingu w sporcie (Dz. U. …). Polska Agencja Antydopingowa ma wyłączne prawo do realizacji tych reguł.”;
3) uchyla się rozdział 9;
4) uchyla się art. 50.

Rozdział 9
Przepisy dostosowujące, przejściowe i końcowe

Art. 51. Tworzy się Polską Agencję Antydopingową z siedzibą w Łodzi.

Art. 52. 1. Znosi się Komisję do Zwalczania Dopingu w Sporcie oraz likwiduje się państwową jednostkę budżetową „biuro Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie”.
2. Czynności związane z likwidacją państwowej jednostki budżetowej „biuro Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie”, w szczególności inwentaryzacji składników majątkowych i niemajątkowych, zamknięcia rachunków bankowych i ksiąg rachunkowych oraz sporządzenia sprawozdań, dokonuje Dyrektor Agencji albo osoba pełniąca jego funkcję, w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
3. Bilans zamknięcia państwowej jednostki budżetowej „biuro Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie” staje się bilansem otwarcia Agencji.

Art. 53. 1. Na mocy decyzji podjętej przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej w porozumieniu z Ministrem Finansów składniki majątkowe i niemajątkowe państwowej jednostki budżetowej „biuro Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie” przejmuje Agencja.
2. Należności i zobowiązania państwowej jednostki budżetowej „biuro Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie” stają się należnościami i zobowiązaniami Agencji.

Art. 54. 1. Dyrektor państwowej jednostki budżetowej „biuro Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie” pełni funkcję Dyrektora Agencji do czasu wyłonienia Dyrektora Agencji w drodze pierwszego konkursu, nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
2. Pracownicy państwowej jednostki budżetowej „biuro Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie” stają się pracownikami Agencji. Przepis art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy stosuje się odpowiednio.
3. Kontrolerzy antydopingowi Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie stają się kontrolerami w rozumieniu art. 22, jeżeli spełniają wymagania, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1–6 oraz w ciągu 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy ukończą szkolenie zakończone egzaminem, o którym mowa w art. 22 ust. 2 pkt 7.

Art. 55. 1. Sprawy wszczęte przez Komisję do Zwalczania Dopingu w Sporcie lub przez państwową jednostkę budżetową „biuro Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie” i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy prowadzi Agencja.
2. Czynności dokonane w toku prowadzenia spraw, o których mowa w ust. 1, pozostają w mocy.

Art. 56. 1. Dyrektor Agencji albo osoba pełniąca jego funkcję przygotowuje i przedstawia ministrowi właściwemu do spraw kultury fizycznej do zatwierdzenia projekt planu finansowego Agencji na rok 2028. Przepis art. 31 ust. 3 stosuje się odpowiednio.
2. Po dokonaniu czynności, o których mowa w art. 52 ust. 2, Dyrektor Agencji albo osoba pełniąca jego funkcję przygotowuje i przedstawia ministrowi właściwemu do spraw kultury fizycznej do zatwierdzenia plan finansowy Agencji na rok 2028.
3. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej, po zatwierdzeniu planu finansowego Agencji na rok 2028, niezwłocznie przekazuje go ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych.

Art. 57. 1. W latach 2028–2037 maksymalny limit wydatków budżetu państwa, będących skutkiem finansowym ustawy, wynosi w roku:
1) 2028 – 3 mln zł;
2) 2029 – 4,7 mln zł;
3) 2030 – 5,2 mln zł;
4) 2031 – 5,2 mln zł;
5) 2032 – 5,7 mln zł;
6) 2033 – 5,7 mln zł;
7) 2034 – 6,2 mln zł;
8) 2035 – 6,2 mln zł;
9) 2036 – 6,7 mln zł;
10) 2037 – 6,7 mln zł.
2. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej oraz Dyrektor Agencji monitorują wykorzystanie limitu wydatków, o którym mowa w ust. 1, oraz wdrażają mechanizm korygujący, o którym mowa w ust. 3.
3. W przypadku zagrożenia przekroczenia limitu wydatków na dany rok budżetowy, o którym mowa w ust. 1, stosuje się mechanizm korygujący polegający na wprowadzeniu limitu realizowanych zadań.

Art. 58. 1. Członków pierwszego składu Rady Agencji minister właściwy do spraw kultury fizycznej powołuje z dniem wejścia w życie ustawy, z tym że w przypadku członków Rady Agencji, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1–4, powołanie następuje na wniosek organów i podmiotu, których są przedstawicielami, złożony nie później niż na 14 dni przed dniem wejścia w życie ustawy.
2. Członków pierwszego składu Panelu minister właściwy do spraw kultury fizycznej powołuje bez uprzedniego zasięgania opinii, o której mowa w art. 12 pkt 5.

Art. 59. Ustawa wchodzi w życie 1 stycznia 2028 roku, z wyjątkiem art. 58 ust. 1, który wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa z dnia 9 kwietnia 2027 r.
o zmianie ustawy o rzeczach znalezionych

Art. 1.
W ustawie z dnia 20 lutego 2015 r. o rzeczach znalezionych (Dz. U. z 2015 r., poz. 397) w art. 5 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
"3. Kto znalazł pieniądze, papiery wartościowe, kosztowności, o których mowa w art. 21 ust. 4, lub rzeczy o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej i nie zna osoby uprawnionej do ich odbioru lub nie zna jej miejsca pobytu, oddaje rzecz niezwłocznie właściwemu staroście, chyba że znalezione zostały jedynie pieniądze a ich kwota nie przekracza 50 zł lub równowartości tej kwoty przeliczonej po średnim kursie ogłoszonym przez Narodowy Bank Polski na dzień znalezienia pieniędzy.".

Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa z dnia 9 kwietnia 2027 roku
o zmianie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych

Art. 1.
W ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz. U. z 2016 r. poz. 623 z późn. zm.) w art. 35 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. W sprawach z zakresu prawa pracy pobiera się opłatę podstawową w kwocie 30 złotych wyłącznie od apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Jednakże w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa kwotę 50 000 złotych, pobiera się od wszystkich podlegających opłacie pism procesowych opłatę stosunkową, która jest obliczana od kwoty stanowiącej różnicę między wartością przedmiotu sporu a kwotą 50 000 złotych.".

Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Maria Karwicka]

Ustawa z dnia 10 kwietnia 2027 roku o zmianie ustawy – Kodeks wykroczeń
Art. 1. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz.U. 2015 poz. 1094 z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 47 uchyla się § 9;
2) w art. 119 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 400 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.”;
3) w art. 120 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Kto w celu przywłaszczenia dopuszcza się wyrębu drzewa w lesie albo kradnie lub przywłaszcza sobie z lasu drzewo wyrąbane lub powalone, jeżeli wartość drzewa nie przekracza 400 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.”;
4) w art. 122 § 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„§ 1. Kto nabywa mienie, wiedząc o tym, że pochodzi ono z kradzieży lub z przywłaszczenia, lub pomaga do jego zbycia albo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej mienie to przyjmuje lub pomaga do jego ukrycia, jeżeli wartość mienia nie przekracza 400 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Kto nabywa mienie, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i może przypuszczać, że zostało uzyskane za pomocą kradzieży lub przywłaszczenia, lub pomaga do jego zbycia albo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej mienie to przyjmuje lub pomaga do jego ukrycia, jeżeli wartość mienia nie przekracza 400 złotych,
podlega karze grzywny albo karze nagany.”;
5) w art. 124 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 400 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.”.

Art. 2 Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa z dnia 10 kwietnia 2027 roku o zmianie ustawy o Polskiej Agencji Kosmicznej

Art. 1. W ustawie z dnia 26 września 2014 r. o Polskiej Agencji Kosmicznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) wprowadza się następujące zmiany:
1) użyte w ustawie w różnej liczbie lub przypadku wyrazy „Prezes Rady Ministrów” zastępuje się użytymi w odpowiedniej liczbie i przypadku wyrazami „Minister właściwy do spraw nauki"

2) art 10.otrzymuje brzmienie:
Art. 10. 1. Prezes Agencji kieruje Agencją przy pomocy trzech wiceprezesów. Szczegółowy zakres obowiązków wiceprezesów określa statut.
2. Wiceprezesa powołuje Minister właściwy do spraw nauki, na wniosek Prezesa Agencji, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw gospodarki. Przed powołaniem wiceprezesa do spraw nauki, wiceprezesa do spraw obronnych oraz wiceprezesa do spraw przemysłu minister właściwy do spraw nauki dodatkowo zasięga opinii odpowiednio Ministra Obrony Narodowej oraz ministra właściwego do spraw przemysłu. Minister właściwy do spraw nauki odwołuje wiceprezesa.
3. Zespół przeprowadzający nabór na stanowisko wiceprezesa powołuje Prezes Agencji. Do sposobu przeprowadzania naboru na stanowisko wiceprezesa stosuje się odpowiednio art. 9 ust. 2–10.
4. Stanowisko wiceprezesa może zajmować osoba, która:
1) jest obywatelem polskim;
2) korzysta z pełni praw publicznych;
3) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
4) posiada wiedzę z zakresu spraw należących do zadań Agencji;
5) posiada znajomość języka angielskiego w stopniu pozwalającym na swobodne porozumiewanie się.
5. Wiceprezes do spraw nauki jest obowiązany posiadać dodatkowo co najmniej stopień naukowy doktora oraz uznany dorobek naukowy w dziedzinie związanej z zakresem działalności Agencji.
6. Wiceprezes do spraw obronnych jest obowiązany posiadać dodatkowo co najmniej 5-letnie doświadczenie w zakresie działalności Agencji związanych z obronnością.
7. Wiceprezes do spraw przemysłu jest zobowiązany posiadać przynajmniej 5-letnie doświadczenie w zakresie przemysłu kosmicznego
8. W przypadku odwołania wiceprezesa minister właściwy do spraw rozwoju powierza innej osobie pełnienie obowiązków wiceprezesa do czasu wyłonienia kandydata w drodze konkursu, na okres nie dłuższy niż 3 miesiące, z możliwością jednorazowego przedłużenia tego okresu o kolejne 3 miesiące.

3) w art. 14 ust. 2 po pkt 7 dodaje się pkt 7a w brzmieniu:
„7a) ministra właściwego do spraw informatyzacji – na jego wniosek,”.

4) art. 19 ust. 11 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) sprawozdanie finansowe Agencji wraz ze sprawozdaniem z badania,”.

Art. 2 Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2028 z wyjątkiem art. 10 zmienianego w art 1., który wchodzi w życie z dniem 1 kwietnia 2028 roku.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa z dnia 10 kwietnia 2027 roku
o zmianie ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (tekst jedn. Dz.U. 2016, poz. 1796)

Art. 1
W ustawie z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (tekst jedn. Dz. U. 2016, poz. 1796) skreśla się art. 102 i art. 103.

Art. 2
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia jej ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Maria Karwicka]

Ustawa z dnia 11 kwietnia 2027 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw

Art. 1. W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2016 poz. 710) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2 w pkt 36 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 37 w brzmieniu:
„37) rachunku VAT – rozumie się przez to rachunek VAT, o którym mowa w:
a) art. 62a ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz.U. 2015 poz. 128),
b) art. 3b ust. 1 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz.U. 2013 poz. 1450).”;
2) w art. 87:
a) w ust. 2 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:
„Zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6 i 6a, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju albo na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku mającego siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika do naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, pisemnego, nieodwołalnego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu.”,
b) po ust. 6 dodaje się ust. 6a i 6b w brzmieniu:
„6a. Na wniosek podatnika, złożony wraz z deklaracją podatkową, urząd skarbowy jest obowiązany dokonać zwrotu różnicy podatku, o której mowa w ust. 2, na rachunek VAT podatnika w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia.
6b. Zwrot różnicy podatku, o którym mowa w ust. 6a, jest dokonywany przez urząd skarbowy przy użyciu komunikatu przelewu, o którym mowa w art. 108a ust. 3, w którym urząd skarbowy wskazuje w miejsce informacji, o których mowa w art. 108a ust. 3:
1) pkt 1 i 2 – kwotę odpowiadającą zwracanej kwocie różnicy podatku;
2) pkt 3 – okres rozliczeniowy, którego dotyczy wniosek o zwrot;
3) pkt 4 – numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku.”;
3) po art. 103 dodaje się art. 103a w brzmieniu:
„Art. 103a. W przypadku gdy podatek jest pobierany przez płatnika, o którym mowa w art. 17a, wpłacanie kwot podatku przez podatnika, o którym mowa w art. 103 ust. 5a, może być dokonywane na rachunek VAT płatnika przy użyciu komunikatu przelewu, o którym mowa w art. 108a ust. 3, w którym podatnik wskazuje w miejsce informacji, o których mowa w art. 108a ust. 3:
1) pkt 1 i 2 – kwotę podatku, o której mowa w art. 103 ust. 5a, która ma zostać zapłacona w mechanizmie podzielonej płatności;
2) pkt 3 – numer dokumentu związanego z płatnością wystawionego przez płatnika, o którym mowa w art.17a;
3) pkt 4 – numer, za pomocą którego płatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku.”;
4) po art. 108 dodaje się rozdział 1a w brzmieniu:
„Rozdział 1a
Mechanizm podzielonej płatności
Art. 108a. 1. Podatnicy, którzy otrzymali fakturę z wykazaną kwotą podatku, przy dokonywaniu płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury mogą zastosować mechanizm podzielonej płatności.
2. Zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności polega na tym, że:
1) zapłata kwoty odpowiadającej całości albo części kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek VAT;
2) zapłata całości albo części kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży netto wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek bankowy albo na rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, albo jest rozliczana w inny sposób.
3. Zapłata z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności dokonywana jest w złotych polskich przy użyciu komunikatu przelewu udostępnionego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową, przeznaczonego do dokonywania płatności w mechanizmie podzielonej płatności, w którym podatnik wskazuje:
1) kwotę odpowiadającą całości albo części kwoty podatku wynikającej z faktury, która ma zostać zapłacona w mechanizmie podzielonej płatności;
2) kwotę odpowiadającą całości albo części wartości sprzedaży brutto;
3) numer faktury, w związku z którą dokonywana jest płatność;
4) numer, za pomocą którego dostawca towaru lub usługodawca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku.
4. W przypadkach określonych w art. 29a ust. 10 pkt 1-3 i ust. 14 zwrot całości albo części zapłaty może być dokonywany przy użyciu komunikatu przelewu, o którym mowa w ust. 3, w którym podatnik w miejsce informacji, o której mowa w ust. 3 pkt 4, wskazuje numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługobiorca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku.
5. W przypadku gdy płatność zostanie dokonana w sposób określony w ust. 2 na rzecz podatnika innego niż wskazany na fakturze, o której mowa w ust. 3 pkt 3, podatnik, na rzecz którego dokonano tej płatności, odpowiada solidarnie wraz z dostawcą tych towarów lub usługodawcą za nierozliczony przez dostawcę towarów lub usługodawcę podatek wynikający z tej dostawy towarów lub tego świadczenia usług do wysokości kwoty otrzymanej na rachunek VAT.
6. Odpowiedzialność solidarna podatnika, o którym mowa w ust. 5, jest wyłączona w przypadku dokonania przez tego podatnika płatności na rachunek VAT dostawcy towarów lub usługodawcy wskazanego na fakturze, o której mowa w ust. 3 pkt 3, albo zwrotu otrzymanej płatności na rachunek VAT podatnika, od którego otrzymano tę płatność, niezwłocznie po powzięciu informacji o jej otrzymaniu, w kwocie otrzymanej na rachunek VAT. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
Art. 108b. 1. Na wniosek podatnika naczelnik urzędu skarbowego wydaje, w drodze postanowienia, zgodę na przekazanie środków zgromadzonych na wskazanym przez podatnika rachunku VAT na wskazany przez niego rachunek bankowy albo rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony ten rachunek VAT.
2. Podatnik we wniosku określa wysokość środków zgromadzonych na rachunku VAT, jaka ma zostać przekazana.
3. Naczelnik urzędu skarbowego wydaje postanowienie w terminie 60 dni od dnia otrzymania wniosku. W postanowieniu naczelnik urzędu skarbowego określa wysokość środków, jaka ma zostać przekazana.
4. Naczelnik urzędu skarbowego przekazuje, przy wykorzystaniu systemu teleinformatycznego albo z użyciem środków komunikacji elektronicznej, informację o postanowieniu, o którym mowa w ust. 1, bankowi albo spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, które prowadzą rachunek VAT wskazany we wniosku. Informacja zawiera dane niezbędne do realizacji postanowienia, w tym:
1) numer rachunku VAT, o którym mowa w ust. 1;
2) numer rachunku bankowego albo rachunku w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, o których mowa w ust. 1;
3) wysokość środków, o których mowa w ust. 3.
5. Naczelnik urzędu skarbowego odmawia, w drodze decyzji, wydania zgody na przekazanie środków zgromadzonych na rachunku VAT:
1) w przypadku posiadania przez podatnika zaległości podatkowej w podatku – w wysokości odpowiadającej zaległości podatkowej w podatku wraz z odsetkami za zwłokę, istniejącej na dzień wydania decyzji;
2) w przypadku gdy zachodzi uzasadniona obawa, że:
a) zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku nie zostanie wykonane, w szczególności gdy podatnik trwale nie uiszcza wymagalnych zobowiązań z tytułu podatku lub dokonuje czynności polegających na zbywaniu majątku, które mogą utrudnić lub udaremnić egzekucję zobowiązań z tytułu podatku, lub
b) wystąpi zaległość podatkowa w podatku lub zostanie ustalone dodatkowe zobowiązanie podatkowe.
6. Podatnik będący państwową jednostką budżetową dysponuje środkami zgromadzonymi na rachunkach VAT prowadzonych dla rachunków rozliczeniowych, o których mowa w art. 196 ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. 2016 poz. 1870), na podstawie przepisów tej ustawy.
Art. 108c. 1. Do wysokości kwoty odpowiadającej kwocie podatku wynikającej z otrzymanej faktury, zapłaconej z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności, przepisów art. 105a ust. 1, art. 112b ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 oraz art. 112c nie stosuje się.
2. Do zaległości w podatku powstałej za okres rozliczeniowy, za który podatnik w złożonej deklaracji podatkowej wykazał kwotę podatku naliczonego, której co najmniej 95% wynika z otrzymanych przez podatnika faktur, które zostały zapłacone z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności, przepisu art. 56b Ordynacji podatkowej nie stosuje się.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do podatnika, który wiedział, że faktura zapłacona z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności:
1) została wystawiona przez podmiot nieistniejący;
2) stwierdza czynności, które nie zostały dokonane;
3) podaje kwoty niezgodne z rzeczywistością;
4) potwierdza czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i art. 83 Kodeksu cywilnego.
4. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do zaległości podatkowej w podatku przekraczającej dwukrotność kwoty podatku naliczonego wykazanej w złożonej deklaracji podatkowej.
Art. 108d. 1. Jeżeli zapłata zobowiązania podatkowego z tytułu podatku następuje w całości z rachunku VAT w terminie wcześniejszym niż termin zapłaty podatku, kwotę zobowiązania podatkowego z tytułu podatku można obniżyć o kwotę wyliczoną według wzoru:
w którym poszczególne symbole oznaczają:
S – kwotę, o którą obniża się kwotę zobowiązania podatkowego z tytułu podatku,
Z – kwotę zobowiązania podatkowego z tytułu podatku wynikającą z deklaracji podatkowej przed obniżeniem tego zobowiązania,
r – stopę referencyjną Narodowego Banku Polskiego obowiązującą na dwa dni robocze przed dniem zapłaty podatku,
n – liczbę dni od dnia, w którym obciążono rachunek bankowy albo rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, z wyłączeniem tego dnia, do dnia, w którym upływa termin zapłaty podatku, włącznie z tym dniem.
2. Kwotę, o którą obniża się kwotę zobowiązania podatkowego z tytułu podatku, zaokrągla się do pełnych złotych.
3. Do zaokrąglenia kwoty, o którą obniża się kwotę zobowiązania podatkowego z tytułu podatku, stosuje się przepis art. 63 § 1 Ordynacji podatkowej.”.

Art. 2. W ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. 2016 poz. 1047) w załączniku nr 1 do ustawy w części „Dodatkowe informacje i objaśnienia” w ust. 1 w pkt 17 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 18 w brzmieniu:
„18) środki pieniężne zgromadzone na rachunku VAT, o którym mowa w:
a) art. 62a ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz.U. 2015 poz. 128),
b) art. 3b ust. 1 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz.U. 2013 poz. 1450).”.

Art. 3. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz.U. 2015 poz. 128) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 49 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze, oraz prowadzone dla nich na zasadach określonych w rozdziale 3a rachunki VAT;”;
2) w art. 50 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do rachunku VAT, o którym mowa w rozdziale 3a.”;
3) po art. 62 dodaje się rozdział 3a w brzmieniu:
„Rozdział 3a
Rachunek VAT
Art. 62a. 1. Dla rachunku rozliczeniowego bank prowadzi rachunek VAT.
2. Rachunek VAT jest prowadzony w walucie polskiej.
3. Dla rachunków rozliczeniowych prowadzonych dla tego samego posiadacza bank prowadzi jeden rachunek VAT, niezależnie od liczby prowadzonych dla tego posiadacza rachunków rozliczeniowych. W przypadku prowadzenia więcej niż jednego rachunku rozliczeniowego dla tego samego posiadacza bank prowadzi, na wniosek tego posiadacza, więcej niż jeden rachunek VAT.
4. W przypadku rachunków rozliczeniowych prowadzonych przez Narodowy Bank Polski dla tego samego posiadacza Bank ten prowadzi rachunek VAT dla każdego rachunku rozliczeniowego. Narodowy Bank Polski prowadzi rachunek VAT dla więcej niż jednego rachunku rozliczeniowego tego samego posiadacza na jego wniosek lub na podstawie przepisów o finansach publicznych.
5. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do rachunku rozliczeniowego prowadzonego w innej walucie niż waluta polska.
6. Otwarcie i prowadzenie rachunku VAT nie wymaga zawarcia odrębnej umowy.
7. Otwarcie i prowadzenie rachunku VAT jest wolne od dodatkowych prowizji i opłat dla banku.
8. Środki pieniężne zgromadzone na rachunku VAT mogą być, zgodnie z ustaleniami stron, oprocentowane.
9. Bank informuje posiadacza rachunku rozliczeniowego o numerze rachunku VAT oraz ustalonych zasadach i terminach informowania posiadacza rachunku rozliczeniowego o saldzie na rachunku VAT. Do rachunku VAT nie stosuje się przepisu art. 728 Kodeksu cywilnego.
10. Bank nie wydaje do rachunku VAT instrumentu płatniczego.
11. Przepis ust. 1 stosuje się również do rachunku niebędącego rachunkiem rozliczeniowym, jeżeli bank prowadzi go w ramach gospodarki własnej.
Art. 62b. 1. Rachunek VAT może być uznany wyłącznie środkami pieniężnymi pochodzącymi z tytułu:
1) zapłaty kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług, przy użyciu komunikatu przelewu, o którym mowa w art. 108a ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2016 poz. 710), zwanego dalej „komunikatem przelewu”;
2) wpłaty kwoty podatku od towarów i usług przez podatnika, o którym mowa w art. 103 ust. 5a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, na rzecz płatnika, o którym mowa w art. 17a tej ustawy, przy użyciu komunikatu przelewu;
3) przekazania środków z innego rachunku VAT posiadacza rachunku VAT prowadzonego w tym samym banku;
4) zwrotu:
a) kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług w przypadkach, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1-3 i ust. 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, wynikającego z wystawionej przez podatnika faktury korygującej,
b) różnicy podatku, o którym mowa w art. 87 ust. 6a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, przez urząd skarbowy
- przy użyciu komunikatu przelewu.
2. Rachunek VAT może być obciążony wyłącznie w celu:
1) dokonania:
a) płatności kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług z tytułu nabycia towarów lub usług na rachunek VAT,
b) zwrotu kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług, w przypadkach, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1-3 i ust. 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, wynikającego z wystawionej przez podatnika faktury korygującej, na rachunek VAT nabywcy towarów lub usług
- przy użyciu komunikatu przelewu;
2) wpłaty podatku od towarów i usług, dodatkowego zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 112b i art. 112c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, odsetek za zwłokę w podatku od towarów i usług lub odsetek za zwłokę od dodatkowego zobowiązania podatkowego, na rachunek urzędu skarbowego;
3) wpłaty podatku od towarów i usług przez podatnika, o którym mowa w art. 103 ust. 5a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, na rzecz płatnika, o którym mowa w art. 17a tej ustawy, przy użyciu komunikatu przelewu;
4) przekazania przy użyciu komunikatu przelewu kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług na rachunek VAT dostawcy towarów lub usługodawcy przez posiadacza rachunku, który:
a) otrzymał płatność przy użyciu komunikatu przelewu oraz
b) nie jest dostawcą towarów lub usługodawcą wskazanym na fakturze, za którą jest dokonywana płatność;
5) zwrotu przy użyciu komunikatu przelewu nienależnie otrzymanej płatności na rachunek VAT posiadacza rachunku, od którego otrzymano tę płatność przy użyciu komunikatu przelewu;
6) przekazania środków na inny rachunek VAT posiadacza rachunku VAT prowadzony w tym samym banku przy użyciu komunikatu przelewu, w którym posiadacz w miejsce informacji, o których mowa w:
a) art. 108a ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – wskazuje kwotę przekazywanych środków,
b) art. 108a ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – wpisuje wyrazy „przekazanie własne”,
c) art. 108a ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – wskazuje numer, za pomocą którego posiadacz jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług;
7) przekazania środków na rachunek wskazany przez naczelnika urzędu skarbowego w informacji o postanowieniu, o której mowa w art. 108b ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
8) przekazania środków na rachunek rozliczeniowy państwowej jednostki budżetowej, w przypadku gdy rachunek VAT prowadzony jest dla rachunku rozliczeniowego, o którym mowa w art. 196 ust. 1 pkt 2 albo 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2077);
9) realizacji zajęcia na podstawie administracyjnego tytułu wykonawczego, dotyczącego egzekucji należności z tytułu podatku od towarów i usług.
3. Uznanie i obciążenie rachunku VAT jest dokonywane odpowiednio przez obciążenie albo uznanie rachunku rozliczeniowego posiadacza rachunku VAT prowadzonego w tym samym banku.
4. W przypadku naliczenia odsetek od środków zgromadzonych na rachunku VAT bank bez odrębnej dyspozycji posiadacza rachunku VAT uznaje kwotą tych odsetek rachunek rozliczeniowy, dla którego jest prowadzony rachunek VAT. W przypadku gdy rachunek VAT jest prowadzony dla kilku rachunków rozliczeniowych, bank uznaje rachunek rozliczeniowy wskazany przez posiadacza tych rachunków.
Art. 62c. 1. W celu realizacji przelewu bank w pierwszej kolejności obciąża kwotą podatku od towarów i usług rachunek VAT nabywcy towarów i usług i uznaje tą kwotą jego rachunek rozliczeniowy zgodnie z komunikatem przelewu.
2. W przypadku braku środków na rachunku VAT, w celu realizacji przelewu, bank obciąża wyłącznie rachunek rozliczeniowy nabywcy towarów i usług kwotą odpowiadającą wartości sprzedaży brutto wskazanej w komunikacie przelewu.
3. W przypadku posiadania środków na rachunku VAT w wysokości niewystarczającej na zapłatę kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług wskazanej w komunikacie przelewu, w celu realizacji przelewu, bank obciąża rachunek VAT do wysokości salda na tym rachunku i uznaje tą kwotą rachunek rozliczeniowy nabywcy towarów i usług, na podstawie komunikatu przelewu.
4. W przypadku posiadania środków na rachunku rozliczeniowym w wysokości niewystarczającej na zapłatę kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży brutto wskazanej w komunikacie przelewu bank nie realizuje przelewu.
5. Po otrzymaniu środków pieniężnych z tytułu kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług wskazanej w komunikacie przelewu, bank, który prowadzi rachunek rozliczeniowy, obciąża ten rachunek rozliczeniowy kwotą odpowiadającą kwocie podatku od towarów i usług i uznaje tą kwotą rachunek VAT, który jest prowadzony dla tego rachunku.
6. W przypadku gdy ten sam bank prowadzi rachunek rozliczeniowy dla dostawcy towarów lub usługodawcy oraz nabywcy towarów i usług, bank wykonuje jednocześnie obowiązki określone w ust. 1–5.
7. W przypadku realizacji przelewu w celu, o którym mowa w art. 62b ust. 2 pkt 2, bank, który prowadzi rachunek rozliczeniowy podatnika, obciąża kwotą wskazaną w poleceniu przelewu rachunek VAT podatnika i uznaje tą kwotą jego rachunek rozliczeniowy.
8. W przypadku posiadania środków na rachunku VAT w wysokości niewystarczającej na realizację przelewu w celu, o którym mowa w art. 62b ust. 2 pkt 2, bank obciąża rachunek VAT do wysokości salda na tym rachunku i uznaje tą kwotą rachunek rozliczeniowy podatnika na podstawie polecenia przelewu.
9. W przypadku posiadania środków na rachunku rozliczeniowym w wysokości niewystarczającej na realizację przelewu w celu, o którym mowa w art. 62b ust. 2 pkt 2, bank nie realizuje przelewu.
10. Bank nie jest obowiązany do sprawdzenia prawidłowości obliczenia kwoty odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług wskazanej w komunikacie przelewu.
11. W przypadku gdy płatność za fakturę zostanie dokonana na podstawie komunikatu przelewu na rachunek odbiorcy, dla którego bank nie prowadzi rachunku VAT, bank dokonuje zwrotu środków przy użyciu komunikatu przelewu.
12. W przypadku otrzymania przez bank informacji o postanowieniu, o której mowa w art. 108b ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, bank niezwłocznie obciąża rachunek VAT posiadacza rachunku kwotą wskazaną w tej informacji i uznaje tą kwotą jego rachunek rozliczeniowy.
13. W przypadku gdy kwota wskazana w informacji o postanowieniu, o której mowa w art. 108b ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, przewyższa wysokość środków zgromadzonych na rachunku VAT, bank obciąża rachunek VAT do wysokości salda na tym rachunku i uznaje tą kwotą rachunek rozliczeniowy. W tym przypadku uznaje się, że obowiązek, o którym mowa w ust. 12, został wykonany w całości.
Art. 62d. 1. Środki pieniężne zgromadzone:
1) na rachunku VAT,
2) na rachunku rozliczeniowym w wysokości odpowiadającej kwocie podatku od towarów i usług wskazanej w komunikacie przelewu
– są wolne od zajęcia na podstawie sądowego lub administracyjnego tytułu wykonawczego dotyczącego egzekucji lub zabezpieczenia innych należności niż podatek od towarów i usług.
2. Wierzytelności z rachunku VAT nie mogą być przedmiotem zabezpieczenia rzeczowego.
Art. 62e. 1. Przed zamknięciem rachunku rozliczeniowego bank zamyka rachunek VAT, który jest prowadzony dla tego rachunku rozliczeniowego, jeżeli ten rachunek VAT nie jest prowadzony dla innego rachunku rozliczeniowego.
2. Przed zamknięciem rachunku VAT bank uznaje kwotą środków zgromadzonych na rachunku VAT, na dzień zamknięcia rachunku VAT, wskazany przez posiadacza rachunku VAT jego inny rachunek VAT, prowadzony w tym samym banku.
3. W przypadku niewskazania przez posiadacza rachunku VAT innego rachunku VAT prowadzonego w tym samym banku, bank przed zamknięciem rachunku VAT uznaje rachunek rozliczeniowy, dla którego otwarty jest ten rachunek VAT tego posiadacza, kwotą środków zgromadzonych na rachunku VAT, na dzień zamknięcia rachunku VAT, zgodnie z informacją o postanowieniu, o której mowa w art. 108b ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Art. 62f. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do:
1) rachunków w systemach płatności prowadzonych przez Narodowy Bank Polski;
2) rachunków, o których mowa w art. 192 ust. 1, art. 196 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2a, art. 200 ust. 1, art. 202 oraz art. 208 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych;
3) rachunków:
a) prowadzonych przez Narodowy Bank Polski innych niż określone w pkt 1 i 2,
b) banków prowadzonych przez inne banki,
c) banków spółdzielczych prowadzonych przez bank zrzeszający,
d) spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych prowadzonych przez Krajową Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo-Kredytową
– które służą wyłącznie rozliczeniom z tytułu wykonania czynności, do których nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.”;
4) w art. 63d dodaje się ust. 10 i 11 w brzmieniu:
„10. Do transakcji polecenia zapłaty z tytułu zapłaty faktury między wierzycielem i dłużnikiem będącymi przedsiębiorcami stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 3a.
11. Zgoda dłużnika, o której mowa w ust. 2 pkt 2, oznacza także zgodę udzieloną przez dłużnika wierzycielowi na obciążanie, w drodze polecenia zapłaty, rachunku rozliczeniowego dłużnika.”.

Art. 4. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2077) w art. 196 w ust. 1:
1) pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) rachunki bieżące państwowych jednostek budżetowych, z wyodrębnieniem rachunków dochodów i wydatków, oraz prowadzone dla tych rachunków rachunki VAT, o których mowa w rozdziale 3a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 1876);”;
2) pkt 4 i 5 otrzymują brzmienie:
„4) rachunki bieżące państwowych funduszy celowych, o ile odrębne ustawy nie stanowią inaczej, oraz prowadzone dla tych rachunków rachunki VAT, o których mowa w rozdziale 3a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe;
5) rachunki pomocnicze oraz prowadzone dla tych rachunków rachunki VAT, o których mowa w rozdziale 3a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe;”.

Art. 5. W ustawie z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2065) po art. 3a dodaje się art. 3b w brzmieniu:
„Art. 3b. 1. Kasa prowadzi dla członka kasy, który posiada w kasie imienny rachunek otwarty w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, rachunek VAT. Otwierając dla członka kasy imienny rachunek, kasa jednocześnie otwiera rachunek VAT.
2. Do rachunku VAT przepisy rozdziału 3a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe stosuje się odpowiednio.”.

Art. 6. W ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2003) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Do transakcji polecenia zapłaty z tytułu zapłaty faktury między wierzycielem i dłużnikiem będącymi przedsiębiorcami stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 3a ustawy – Prawo bankowe.”;
2) po art. 39a dodaje się art. 39b w brzmieniu:
„Art. 39b. Dostawcy świadczący usługi płatnicze, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 2 lit. c i pkt 7, oraz dostawcy usług technicznych, o których mowa w art. 6 pkt 10, świadczący usługę przekazywania pomiędzy płatnikiem a odbiorcą informacji o transakcji płatniczej, mogą pośredniczyć w płatnościach z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności, o którym mowa w dziale XI w rozdziale 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 i …).”.

Art. 7. 1. W przypadku rachunku rozliczeniowego, o którym mowa w art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 3, otwartego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, bank jest obowiązany do otwarcia do dnia 31 grudnia 2027 r. rachunku VAT, w zakresie określonym w art. 62a ust. 1–4 ustawy zmienianej w art. 3.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do rachunku rozliczeniowego prowadzonego w innej walucie niż waluta polska.
3. Otwarcie rachunku VAT nie wymaga zawarcia odrębnej umowy.
4. Otwarcie rachunku VAT jest wolne od dodatkowych prowizji i opłat dla banku.
5. Bank informuje posiadacza rachunku rozliczeniowego o numerze rachunku VAT oraz ustalonych zasadach i terminach informowania posiadacza rachunku rozliczeniowego o saldzie na rachunku VAT. Do rachunku VAT nie stosuje się przepisu art. 728 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, 933 i 1132).
6. Bank nie wydaje do rachunku VAT instrumentu płatniczego w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2003).

Art. 8. 1. W przypadku imiennego rachunku członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, o którym mowa w art. 28 ustawy zmienianej w art. 5, otwartego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy dla członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa jest obowiązana do otwarcia do dnia 31 grudnia 2027 r.:
1) jednego rachunku VAT, o którym mowa w art. 3b ust. 1 ustawy zmienianej w art. 5 – niezależnie od liczby imiennych rachunków członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej prowadzonych dla tego członka w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą;
2) więcej niż jednego rachunku VAT, o którym mowa w art. 3b ust. 1 ustawy zmienianej w art. 5 – na wniosek posiadacza imiennych rachunków członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej prowadzonych dla tego członka w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do imiennego rachunku członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej prowadzonego w innej walucie niż waluta polska.
3. Otwarcie rachunku VAT nie wymaga zawarcia odrębnej umowy.
4. Otwarcie rachunku VAT jest wolne od dodatkowych prowizji i opłat dla spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej.
5. Spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa informuje posiadacza imiennego rachunku członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej o numerze rachunku VAT oraz ustalonych zasadach i terminach informowania posiadacza imiennego rachunku o saldzie na rachunku VAT. Do rachunku VAT nie stosuje się przepisu art. 728 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny.
6. Spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa nie wydaje do rachunku VAT instrumentu płatniczego w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.

Art. 9. Przepisy art. 103a i art. 108a ustawy zmienianej w art. 1 mają zastosowanie do płatności realizowanych od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 10. Przepis art. 87 ust. 6a ustawy zmienianej w art. 1 ma zastosowanie począwszy od rozliczenia za styczeń 2028 r. albo pierwszy kwartał 2028 r.

Art. 11. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2028 r., z wyjątkiem art. 7 i art. 8, które wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Maria Karwicka]

Ustawa z dnia 10 maja 2027 roku o ochronie danych osobowych
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. 1. Ustawę stosuje się do ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych w zakresie określonym w art. 2 i art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2025/616 z dnia 27 kwietnia 2025 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2025, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem 2025/679”.
2. Ustawa określa:
1) podmioty publiczne obowiązane do wyznaczenia inspektora ochrony danych oraz tryb zawiadamiania o jego wyznaczeniu;
2) warunki i tryb akredytacji podmiotu uprawnionego do certyfikacji w zakresie ochrony danych osobowych, akredytowanego przez Polskie Centrum Akredytacji, zwanego dalej „podmiotem certyfikującym”, podmiotu monitorującego kodeks postępowania oraz certyfikacji;
3) tryb zatwierdzenia kodeksu postępowania;
4) organ właściwy w sprawie ochrony danych osobowych;
5) postępowanie w sprawie naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych;
6) tryb europejskiej współpracy administracyjnej;
7) kontrolę przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych;
8) odpowiedzialność cywilną za naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych i postępowanie przed sądem;
9) odpowiedzialność karną i administracyjne kary pieniężne za naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych.
Art. 2. 1. Do działalności polegającej na redagowaniu, przygotowywaniu, tworzeniu lub publikowaniu materiałów prasowych w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. − Prawo prasowe (Dz.U. 1984 nr 5 poz. 24, z późn. zm.), a także do wypowiedzi w ramach działalności literackiej lub artystycznej nie stosuje się przepisów art. 5–9, art. 11, art. 13–16, art. 18–22, art. 27, art. 28 ust. 2–10 oraz art. 30 rozporządzenia 2025/616.
2. Do wypowiedzi akademickiej nie stosuje się przepisów art. 13, art. 15 ust. 3 i 4, art. 18, art. 27, art. 28 ust. 2–10 oraz art. 30 rozporządzenia 2025/616.
Art. 3. 1. Administrator wykonujący zadanie publiczne nie przekazuje informacji, o których mowa w art. 13 ust. 3 rozporządzenia 2025/616, jeżeli zmiana celu przetwarzania służy realizacji zadania publicznego i niewykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 13 ust. 3 rozporządzenia 2025/616, jest niezbędne dla realizacji celów, o których mowa w art. 23 ust. 1 tego rozporządzenia, oraz przekazanie tych informacji:
1) uniemożliwi lub znacząco utrudni prawidłowe wykonanie zadania publicznego, a interes lub podstawowe prawa lub wolności osoby, której dane dotyczą, nie są nadrzędne w stosunku do interesu wynikającego z realizacji tego zadania publicznego lub
2) naruszy ochronę informacji niejawnych.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, administrator zapewnia odpowiednie środki służące ochronie interesu lub podstawowych praw i wolności osoby, której dane dotyczą.
3. Administrator jest obowiązany poinformować osobę, której dane dotyczą, na jej wniosek, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie miesiąca od dnia otrzymania wniosku, o podstawie nieprzekazania informacji, o których mowa w art. 13 ust. 3 rozporządzenia 2025/616.
Art. 4. 1. W zakresie nieuregulowanym w art. 14 ust. 5 rozporządzenia 2025/616 administrator wykonujący zadanie publiczne nie przekazuje informacji, o których mowa w art. 14 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia 2025/616, jeżeli służy to realizacji zadania publicznego i niewykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 14 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia 2025/616, jest niezbędne dla realizacji celów, o których mowa w art. 23 ust. 1 tego rozporządzenia, oraz przekazanie tych informacji:
1) uniemożliwi lub znacząco utrudni prawidłowe wykonanie zadania publicznego, a interes lub podstawowe prawa lub wolności osoby, której dane dotyczą, nie są nadrzędne w stosunku do interesu wynikającego z realizacji tego zadania publicznego lub
2) naruszy ochronę informacji niejawnych.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, administrator zapewnia odpowiednie środki służące ochronie interesu lub podstawowych praw i wolności osoby, której dane dotyczą.
3. Administrator jest obowiązany poinformować osobę, której dane dotyczą, na jej wniosek, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie miesiąca od dnia otrzymania wniosku, o podstawie nieprzekazania informacji, o których mowa w art. 14 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia 2025/616.
Art. 5. 1. Administrator wykonujący zadanie publiczne nie przekazuje informacji, o których mowa w art. 15 ust. 1–3 rozporządzenia 2025/616, jeżeli służy to realizacji zadania publicznego i niewykonanie obowiązków, o których mowa w art. 15 ust. 1–3 rozporządzenia 2025/616, jest niezbędne dla realizacji celów, o których mowa w art. 23 ust. 1 tego rozporządzenia, oraz wykonanie tych obowiązków:
1) uniemożliwi lub znacząco utrudni prawidłowe wykonanie zadania publicznego, a interes lub podstawowe prawa lub wolności osoby, której dane dotyczą, nie są nadrzędne w stosunku do interesu wynikającego z realizacji tego zadania publicznego lub
2) naruszy ochronę informacji niejawnych.
2. W przypadku gdy wykonanie obowiązków, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 3 rozporządzenia 2025/616, wymaga niewspółmiernie dużego wysiłku związanego z wyszukaniem danych osobowych, administrator wykonujący zadanie publiczne wzywa osobę, której dane dotyczą, do udzielenia informacji pozwalających na wyszukanie tych danych. Przepis art. 64 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. 2013 poz. 267, z późn. zm.) stosuje się odpowiednio.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, administrator zapewnia odpowiednie środki służące ochronie interesu lub podstawowych praw i wolności osoby, której dane dotyczą.
4. Administrator jest obowiązany poinformować osobę, której dane dotyczą, na jej wniosek, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie miesiąca od dnia otrzymania wniosku, o podstawie niewykonania obowiązków, o których mowa w art. 15 ust. 1–3 rozporządzenia 2025/616.
Art. 6. Ustawy oraz rozporządzenia 2025/616 nie stosuje się do:
1) przetwarzania danych osobowych przez jednostki sektora finansów publicznych, o których mowa w art. 9 pkt 1, 3, 5, 6 i 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. 2013 poz. 885, z późn. zm.), w zakresie, w jakim przetwarzanie to jest konieczne do realizacji zadań mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa narodowego, jeżeli przepisy szczególne przewidują niezbędne środki ochrony praw i wolności osoby, której dane dotyczą;
2) działalności służb specjalnych w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz.U. 2015 poz. 1929).
Art. 7. 1. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowań administracyjnych przed Prezesem Urzędu Ochrony Danych Osobowych, zwanym dalej „Prezesem Urzędu”, o których mowa w rozdziałach 4–7 i 11, stosuje się ustawę z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
2. Postępowanie przed Prezesem Urzędu jest postępowaniem jednoinstancyjnym.
3. Do postanowień wydanych w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, na które zgodnie z ustawą z dnia 14 czerwca 1960 r. − Kodeks postępowania administracyjnego służy zażalenie, przepisów o zażaleniu nie stosuje się.
4. Na postanowienia, o których mowa w ust. 3, służy skarga do sądu administracyjnego.
Rozdział 2
Wyznaczanie inspektora ochrony danych
Art. 8. Administrator i podmiot przetwarzający są obowiązani do wyznaczenia inspektora ochrony danych, zwanego dalej „inspektorem”, w przypadkach i na zasadach określonych w art. 37 rozporządzenia 2025/616.
Art. 9. Przez organy i podmioty publiczne obowiązane do wyznaczenia inspektora, o których mowa w art. 37 ust. 1 lit. a rozporządzenia 2025/616, rozumie się:
1) jednostki sektora finansów publicznych;
2) instytuty badawcze;
3) Narodowy Bank Polski.
Art. 10. 1. Podmiot, który wyznaczył inspektora, zawiadamia Prezesa Urzędu o jego wyznaczeniu w terminie 14 dni od dnia wyznaczenia, wskazując imię, nazwisko oraz adres poczty elektronicznej lub numer telefonu inspektora.
2. Zawiadomienie może zostać dokonane przez pełnomocnika podmiotu, o którym mowa w ust. 1. Do zawiadomienia dołącza się pełnomocnictwo udzielone w formie elektronicznej.
3. W zawiadomieniu oprócz danych, o których mowa w ust. 1, wskazuje się:
1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania, w przypadku gdy administratorem lub podmiotem przetwarzającym jest osoba fizyczna;
2) firmę przedsiębiorcy oraz adres miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w przypadku gdy administratorem lub podmiotem przetwarzającym jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą;
3) pełną nazwę oraz adres siedziby, w przypadku gdy administratorem lub podmiotem przetwarzającym jest podmiot inny niż wskazany w pkt 1 i 2;
4) numer identyfikacyjny REGON, jeżeli został nadany administratorowi lub podmiotowi przetwarzającemu.
4. Podmiot, który wyznaczył inspektora, zawiadamia Prezesa Urzędu o każdej zmianie danych, o których mowa w ust. 1 i 3, oraz o odwołaniu inspektora, w terminie 14 dni od dnia zaistnienia zmiany lub odwołania.
5. W przypadku wyznaczenia jednego inspektora przez organy lub podmioty publiczne albo przez grupę przedsiębiorców, każdy z tych podmiotów dokonuje zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1 i 4.
6. Zawiadomienia, o których mowa w ust. 1 i 4, sporządza się w postaci elektronicznej i opatruje kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP.
Art. 11. Podmiot, który wyznaczył inspektora, udostępnia dane inspektora, o których mowa w art. 10 ust. 1, niezwłocznie po jego wyznaczeniu, na swojej stronie internetowej, a jeżeli nie prowadzi własnej strony internetowej, w sposób ogólnie dostępny w miejscu prowadzenia działalności.
Rozdział 3
Warunki i tryb udzielania akredytacji podmiotowi certyfikującemu
Art. 12. 1. Akredytacji podmiotów ubiegających się o uprawnienie do certyfikacji w zakresie ochrony danych osobowych, o której mowa w art. 43 rozporządzenia 2025/616, zwanej dalej „akredytacją”, udziela Polskie Centrum Akredytacji.
2. Akredytacja jest udzielana na zasadach określonych w art. 43 ust. 1–7 rozporządzenia 2025/616.
3. Akredytacja jest udzielana, z zastrzeżeniem art. 7 ust. 1 lit. b i c rozporządzenia (WE) nr 765/2008, przez Polskie Centrum Akredytacji na wniosek jednostki oceniającej zgodność. 2. Akredytacja może być udzielana zarówno jednostkom przeprowadzającym obowiązkową ocenę zgodności, o której mowa w art. 7 ust. 1, jak i dobrowolną ocenę zgodności.
4. Warunkiem udzielenia akredytacji jest spełnienie przez jednostkę oceniającą zgodność wymagań określonych w ust. 5. Jednostka oceniająca zgodność powinna spełniać te wymagania przez cały okres ważności akredytacji.
5. Jednostka oceniająca zgodność jest obowiązana spełniać wymagania określone:
1) we właściwej normie zharmonizowanej;
2) w dokumentach potwierdzających spełnienie dodatkowych wymagań, w tym wymagań wynikających z art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 765/2008, o ile mają zastosowanie;
3) w dokumentach właściwych dla akredytacji danego rodzaju jednostek oceniających zgodność, które zostały przyjęte przez jednostkę uznaną na podstawie art. 14 rozporządzenia (WE) nr 765/2008.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia wzór wniosku o którym mowa w ust. 3.
Art. 13. Prezes Urzędu udostępnia na swojej stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej kryteria akredytacji, o których mowa w art. 43 ust. 3 rozporządzenia 2025/616.
Art. 14. 1. Polskie Centrum Akredytacji informuje Prezesa Urzędu o udzielonej akredytacji.
2. Informacja o udzielonej akredytacji zawiera:
1) oznaczenie podmiotu, któremu udzielono akredytacji;
2) wskazanie zakresu udzielonej akredytacji oraz okresu jej ważności.
3. Polskie Centrum Akredytacji informuje Prezesa Urzędu o cofnięciu akredytacji.
4. Informacja o cofnięciu akredytacji zawiera:
1) oznaczenie podmiotu, któremu cofnięto akredytację;
2) wskazanie przyczyny uzasadniającej cofnięcie akredytacji.
5. Prezes Urzędu i Polskie Centrum Akredytacji mogą zawrzeć porozumienie o współpracy w zakresie monitorowania działalności podmiotów certyfikujących i wzajemnym przekazywaniu informacji dotyczących tych podmiotów.
Rozdział 4
Warunki i tryb dokonywania certyfikacji
Art. 15. 1. Certyfikacji, o której mowa w art. 42 rozporządzenia 2025/616, zwanej dalej „certyfikacją”, dokonuje Prezes Urzędu lub podmiot certyfikujący, na wniosek administratora, podmiotu przetwarzającego, producenta albo podmiotu wprowadzającego usługę lub produkt na rynek.
2. Certyfikacja jest dokonywana na zasadach określonych w rozporządzeniu 2025/616.
3. W sprawach dokonywania certyfikacji przez podmiot certyfikujący nieuregulowanych w rozporządzeniu 2025/616 i ustawie stosuje się postanowienia umowy cywilnoprawnej zawartej między podmiotem certyfikującym a podmiotem ubiegającym się o certyfikację.
Art. 16. Prezes Urzędu udostępnia na swojej stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej kryteria certyfikacji, o których mowa w art. 42 ust. 5 rozporządzenia 2025/616.
Art. 17. 1. Wniosek o certyfikację zawiera co najmniej:
1) nazwę podmiotu ubiegającego się o certyfikację albo jego imię i nazwisko oraz wskazanie adresu jego siedziby, adresu miejsca prowadzenia działalności gospodarczej albo adresu zamieszkania;
2) informacje potwierdzające spełnianie kryteriów certyfikacji;
3) wskazanie zakresu wnioskowanej certyfikacji.
2. Do wniosku dołącza się dokumenty potwierdzające spełnianie kryteriów certyfikacji albo ich kopie oraz, w przypadku certyfikacji dokonywanej przez Prezesa Urzędu, dowód wniesienia opłaty, o której mowa w art. 26.
3. Wniosek składa się pisemnie w postaci papierowej opatrzonej własnoręcznym podpisem albo w postaci elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym. Wniosek składany do Prezesa Urzędu w postaci elektronicznej opatruje się kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP.
Art. 18. 1. Prezes Urzędu albo podmiot certyfikujący rozpatruje wniosek o certyfikację i w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące od dnia złożenia wniosku zgodnego z art. 17, po zbadaniu spełniania kryteriów certyfikacji, zawiadamia wnioskodawcę o dokonaniu albo odmowie dokonania certyfikacji.
2. Wniosek złożony do Prezesa Urzędu, niezawierający informacji, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1, pozostawia się bez rozpoznania. Jeżeli wniosek nie zawiera informacji, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2 lub 3, lub nie spełnia wymagań, o których mowa w art. 17 ust. 2 lub 3, Prezes Urzędu wzywa wnioskodawcę do ich uzupełnienia wraz z pouczeniem, że ich nieuzupełnienie w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania.
Art. 19. Przed dokonaniem certyfikacji albo odmową dokonania certyfikacji podmiot certyfikujący informuje Prezesa Urzędu o planowanym dokonaniu albo planowanej odmowie dokonania certyfikacji.
Art. 20. 1. W przypadku stwierdzenia, że podmiot ubiegający się o certyfikację nie spełnia kryteriów certyfikacji, Prezes Urzędu albo podmiot certyfikujący odmawia jej dokonania.
2. Odmowa dokonania certyfikacji przez Prezesa Urzędu następuje w drodze decyzji.
3. Podmiot certyfikujący opracowuje i udostępnia zainteresowanym podmiotom procedurę postępowania w przypadku odmowy dokonania certyfikacji.
Art. 21. 1. Dokumentem potwierdzającym certyfikację jest certyfikat.
2. Certyfikat zawiera co najmniej:
1) oznaczenie podmiotu, który otrzymał certyfikat;
2) nazwę podmiotu dokonującego certyfikacji oraz wskazanie adresu jego siedziby;
3) numer lub oznaczenie certyfikatu;
4) zakres, w tym okres na jaki została dokonana certyfikacja;
5) datę wydania i podpis podmiotu dokonującego certyfikacji lub osoby przez niego upoważnionej.
Art. 22. 1. W okresie, na jaki została dokonana certyfikacja, podmiot, któremu udzielono certyfikacji, jest obowiązany spełniać kryteria certyfikacji obowiązujące na dzień jego wydania.
2. Prezes Urzędu albo podmiot certyfikujący cofa certyfikację w przypadku stwierdzenia, że podmiot, któremu udzielono certyfikacji, nie spełnia lub przestał spełniać kryteria certyfikacji.
3. Cofnięcie certyfikacji przez Prezesa Urzędu następuje w drodze decyzji.
Art. 23. 1. Podmiot certyfikujący przekazuje Prezesowi Urzędu dane podmiotu, któremu udzielono certyfikacji, oraz podmiotu, któremu cofnięto certyfikację, wraz ze wskazaniem przyczyny jej cofnięcia.
2. Prezes Urzędu prowadzi publicznie dostępny wykaz podmiotów, o których mowa w ust. 1.
3. Prezes Urzędu dokonuje wpisu do wykazu niezwłocznie po dokonaniu certyfikacji albo otrzymaniu informacji o dokonaniu certyfikacji przez podmiot certyfikujący.
4. Prezes Urzędu udostępnia wykaz na swojej stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej i dokonuje jego aktualizacji.
Art. 24. 1. Prezes Urzędu w terminie, o którym mowa w art. 18 ust. 1, a także po dokonaniu certyfikacji jest uprawniony, w celu oceny spełniania przez podmiot kryteriów certyfikacji, do przeprowadzenia czynności sprawdzających u administratora, podmiotu przetwarzającego, producenta albo podmiotu wprowadzającego usługę lub produkt na rynek.
2. Prezes Urzędu zawiadamia podmiot, o którym mowa w ust. 1, o zamiarze przeprowadzenia czynności sprawdzających.
3. Czynności sprawdzające przeprowadza się nie wcześniej niż po upływie 7 dni i nie później niż przed upływem 30 dni od dnia doręczenia podmiotowi, o którym mowa w ust. 1, zawiadomienia o zamiarze ich przeprowadzenia. Jeżeli czynności sprawdzające nie zostaną przeprowadzone w terminie 30 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, ich przeprowadzenie wymaga ponownego zawiadomienia.
4. Czynności sprawdzające przeprowadza się na podstawie imiennego upoważnienia wydanego przez Prezesa Urzędu, które zawiera:
1) imię i nazwisko osoby przeprowadzającej czynności sprawdzające;
2) oznaczenie administratora, podmiotu przetwarzającego, producenta albo podmiotu wprowadzającego usługę lub produkt na rynek;
3) wskazanie podstawy prawnej przeprowadzenia czynności sprawdzających;
4) zakres czynności sprawdzających;
5) datę i miejsce jego wystawienia;
6) podpis osoby uprawnionej do wydania upoważnienia w imieniu Prezesa Urzędu.
Art. 25. 1. Osoba przeprowadzająca czynności sprawdzające jest uprawniona do:
1) wstępu na grunt oraz do budynków, lokali lub innych pomieszczeń w dniach i godzinach pracy administratora, podmiotu przetwarzającego, producenta albo podmiotu wprowadzającego usługę lub produkt na rynek;
2) wglądu do dokumentów i informacji mających bezpośredni związek z działalnością objętą certyfikacją;
3) oględzin urządzeń, nośników oraz systemów informatycznych lub teleinformatycznych służących do przetwarzania danych;
4) żądania ustnych lub pisemnych wyjaśnień w sprawach związanych z działalnością objętą certyfikacją.
2. Czynności sprawdzających dokonuje się w obecności administratora, podmiotu przetwarzającego, producenta lub podmiotu wprowadzającego usługę lub produkt na rynek lub osoby przez niego upoważnionej.
3. Z czynności sprawdzających sporządza się protokół i przedstawia go administratorowi, podmiotowi przetwarzającemu, producentowi albo podmiotowi wprowadzającemu usługę lub produkt na rynek. Przepis art. 88 stosuje się odpowiednio.
Art. 26. 1. Prezes Urzędu pobiera za czynności związane z certyfikacją opłatę, której wysokość odpowiada przewidywanym kosztom poniesionym z tytułu wykonywania tych czynności.
2. Prezes Urzędu, ustalając wysokość opłaty, bierze pod uwagę zakres certyfikacji, przewidywany przebieg i długość postępowania certyfikującego oraz koszt pracy pracownika wykonującego czynności związane z certyfikacją.
3. Maksymalna wysokość opłaty nie może przekroczyć czterokrotności przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym poprzedzającym rok złożenia wniosku o certyfikację, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2013 poz. 1440 z późn. zm.).
4. Prezes Urzędu na swojej stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej podaje wysokość opłaty, którą podmiot, o którym mowa w art. 15, obowiązany jest ponieść z tytułu czynności związanych z certyfikacją.
5. Opłata stanowi dochód budżetu państwa.
Rozdział 5
Opracowywanie i zatwierdzanie kodeksu postępowania oraz warunki i tryb akredytacji podmiotu monitorującego jego przestrzeganie
Art. 27. 1. Kodeks postępowania jest opracowywany, opiniowany i zatwierdzany na zasadach określonych w rozporządzeniu 2025/616.
2. Kodeks postępowania przed przekazaniem do zatwierdzenia Prezesowi Urzędu podlega konsultacjom z zainteresowanymi podmiotami.
3. Informację o przeprowadzonych konsultacjach oraz ich wyniku przekazuje się Prezesowi Urzędu wraz z kodeksem postępowania.
4. W przypadku uznania przez Prezesa Urzędu zakresu konsultacji za niewystarczający, wzywa on podmiot do przeprowadzenia ponownych konsultacji, wskazując ich zakres.
5. Stroną postępowania w sprawie zatwierdzenia kodeksu postępowania jest wyłącznie wnioskodawca występujący o zatwierdzenie tego kodeksu. Przepisu art. 31 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. − Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się.
6. Do zmiany zatwierdzonego kodeksu postępowania lub jego rozszerzenia stosuje się ust. 1–5.
Art. 28. Przestrzeganie zatwierdzonego kodeksu postępowania monitoruje podmiot akredytowany przez Prezesa Urzędu na zasadach określonych w art. 41 rozporządzenia 2025/616.
Art. 29. 1. Akredytacja podmiotu, o którym mowa w art. 28, jest udzielana na wniosek, który zawiera co najmniej:
1) nazwę podmiotu ubiegającego się o akredytację oraz adres jego siedziby;
2) informacje potwierdzające spełnianie kryteriów, o których mowa w art. 41 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2025/616.
2. Do wniosku dołącza się dokumenty potwierdzające spełnianie kryteriów, o których mowa w art. 41 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2025/616, albo ich kopie.
3. Wniosek składa się pisemnie w postaci papierowej opatrzonej własnoręcznym podpisem albo w postaci elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP.
Art. 30. 1. Prezes Urzędu rozpatruje wniosek, o którym mowa w art. 29 ust. 1, i w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące od dnia złożenia wniosku zgodnego z art. 29, po zbadaniu spełniania kryteriów, o których mowa w art. 41 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2025/616, zawiadamia podmiot ubiegający się o akredytację o udzieleniu lub odmowie udzielenia akredytacji.
2. Wniosek złożony do Prezesa Urzędu niezawierający informacji, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1, pozostawia się bez rozpoznania. Jeżeli wniosek nie zawiera informacji, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2, lub nie spełnia wymagań, o których mowa w ust. 2 lub 3, Prezes Urzędu wzywa wnioskodawcę do ich uzupełnienia wraz z pouczeniem, że ich nieuzupełnienie w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania.
3. W przypadku stwierdzenia, że podmiot ubiegający się o akredytację nie spełnia kryteriów, o których mowa w art. 41 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2025/616, Prezes Urzędu odmawia udzielenia akredytacji. Odmowa udzielenia akredytacji następuje w drodze decyzji.
Art. 31. 1. Dokumentem potwierdzającym akredytację jest certyfikat akredytacyjny.
2. Certyfikat akredytacyjny zawiera co najmniej:
1) oznaczenie podmiotu akredytowanego i adres jego siedziby;
2) numer lub oznaczenie certyfikatu akredytacyjnego;
3) datę wydania i podpis Prezesa Urzędu albo osoby przez niego upoważnionej.
Art. 32. 1. W okresie, na jaki akredytacja została udzielona, podmiot akredytowany jest obowiązany spełniać kryteria, o których mowa w art. 41 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2025/616, obowiązujące na dzień wydania certyfikatu akredytacyjnego.
2. Prezes Urzędu cofa, w drodze decyzji, akredytację w przypadku stwierdzenia, że podmiot akredytowany:
1) nie spełnia lub przestał spełniać kryteria akredytacji, o których mowa w art. 41 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2025/616;
2) podejmuje działania niezgodne z rozporządzeniem 2025/616.
Art. 33. 1. Prezes Urzędu prowadzi publicznie dostępny wykaz podmiotów akredytowanych.
2. Prezes Urzędu dokonuje wpisu do wykazu niezwłocznie po udzieleniu akredytacji.
3. Prezes Urzędu udostępnia wykaz na swojej stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej i dokonuje jego aktualizacji.
Rozdział 6
Prezes Urzędu
Art. 34. 1. Prezes Urzędu jest organem właściwym w sprawie ochrony danych osobowych.
2. Prezes Urzędu jest organem nadzorczym w rozumieniu rozporządzenia 2025/616, w rozumieniu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2025/680 z dnia 27 kwietnia 2025 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającej decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2025, str. 89) oraz w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2025/794 z dnia 11 maja 2025 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), zastępującego i uchylającego decyzje Rady 2009/371/WSiSW, 2009/934/WSiSW, 2009/935/WSiSW, 2009/936/WSiSW i 2009/968/WSiSW (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2025,, str. 53).
3. Prezesa Urzędu powołuje i odwołuje Sejm Rzeczypospolitej Polskiej za zgodą Senatu Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Na stanowisko Prezesa Urzędu może być powołana osoba, która:
1) jest obywatelem polskim;
2) posiada wyższe wykształcenie;
3) wyróżnia się wiedzą prawniczą i doświadczeniem z zakresu ochrony danych osobowych;
4) korzysta z pełni praw publicznych;
5) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
6) posiada nieposzlakowaną opinię.
5. Prezes Urzędu w zakresie wykonywania swoich zadań podlega tylko ustawie.
6. Kadencja Prezesa Urzędu trwa 4 lata, licząc od dnia złożenia ślubowania. Prezes Urzędu po upływie kadencji wykonuje swoje obowiązki do czasu objęcia stanowiska przez nowego Prezesa Urzędu.
7. Ta sama osoba nie może być Prezesem Urzędu więcej niż przez dwie kadencje.
8. Kadencja Prezesa Urzędu wygasa z chwilą jego śmierci, odwołania lub utraty obywatelstwa polskiego.
9. Prezes Urzędu może zostać odwołany przed upływem kadencji, wyłącznie w przypadku, gdy:
1) zrzekł się stanowiska;
2) stał się trwale niezdolny do pełnienia obowiązków na skutek choroby stwierdzonej orzeczeniem lekarskim;
3) sprzeniewierzył się ślubowaniu;
4) został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za popełnienie umyślnego przestępstwa lub umyślnego przestępstwa skarbowego;
5) został pozbawiony praw publicznych.
10. W przypadku wygaśnięcia kadencji Prezesa Urzędu jego obowiązki pełni zastępca Prezesa Urzędu wskazany przez Marszałka Sejmu.
Art. 35. 1. Przed przystąpieniem do wykonywania obowiązków Prezes Urzędu składa przed Sejmem Rzeczypospolitej Polskiej ślubowanie o następującej treści:
„Obejmując stanowisko Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, uroczyście ślubuję dochować wierności postanowieniom Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, strzec prawa do ochrony danych osobowych, a powierzone mi obowiązki wypełniać sumiennie i bezstronnie.”.
2. Ślubowanie może zostać złożone z dodaniem słów „Tak mi dopomóż Bóg”.
Art. 36. 1. Prezes Urzędu może powołać do trzech zastępców.
2. Na zastępcę Prezesa Urzędu może być powołana osoba, która:
1) jest obywatelem polskim;
2) posiada wyższe wykształcenie;
3) wyróżnia się wiedzą prawniczą i doświadczeniem z zakresu ochrony danych osobowych;
4) korzysta z pełni praw publicznych;
5) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
6) posiada nieposzlakowaną opinię.
Art. 37. 1. Prezes Urzędu oraz jego zastępcy nie mogą zajmować innego stanowiska, z wyjątkiem stanowiska dydaktycznego, naukowo-dydaktycznego lub naukowego w szkole wyższej, Polskiej Akademii Nauk, instytucie badawczym lub innej jednostce naukowej, ani wykonywać innych zajęć zarobkowych lub niezarobkowych sprzecznych z obowiązkami Prezesa Urzędu.
2. Prezes Urzędu oraz jego zastępcy nie mogą należeć do partii politycznej, związku zawodowego ani prowadzić działalności publicznej niedającej się pogodzić z godnością jego urzędu.
Art. 38. 1. Prezes Urzędu nie może być bez uprzedniej zgody Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pociągnięty do odpowiedzialności karnej ani pozbawiony wolności.
2. Prezes Urzędu może wyrazić zgodę na pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej za wykroczenia, o których mowa w ust. 3, w trybie określonym w tym przepisie.
3. W przypadku popełnienia przez Prezesa Urzędu wykroczenia, o którym mowa w rozdziale XI ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz.U. 2015 poz. 1094 z późn. zm.), przyjęcie przez Prezesa Urzędu mandatu karnego albo uiszczenie grzywny, w przypadku ukarania mandatem karnym zaocznym, o którym mowa w art. 98 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. 2013 poz. 395, z późn. zm.), stanowi oświadczenie o wyrażeniu przez niego zgody na pociągnięcie go do odpowiedzialności w tej formie.
4. Prezes Urzędu nie może być zatrzymany lub aresztowany, z wyjątkiem ujęcia go na gorącym uczynku przestępstwa i jeżeli jego zatrzymanie jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego toku postępowania. O zatrzymaniu niezwłocznie powiadamia się Marszałka Sejmu, który może nakazać natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego.
Art. 39. Przedawnienie w postępowaniu karnym czynu objętego immunitetem nie biegnie w okresie korzystania z immunitetu.
Art. 40. 1. Wniosek o wyrażenie zgody na pociągnięcie Prezesa Urzędu do odpowiedzialności karnej w sprawie o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego składa się za pośrednictwem Prokuratora Generalnego.
2. Wniosek o wyrażenie zgody na pociągnięcie Prezesa Urzędu do odpowiedzialności karnej w sprawie o przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego składa oskarżyciel prywatny, po wniesieniu oskarżenia do sądu.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, sporządza i podpisuje adwokat lub radca prawny, z wyjątkiem wniosków składanych w swoich sprawach przez sędziów, prokuratorów, adwokatów, radców prawnych, notariuszy oraz profesorów i doktorów habilitowanych nauk prawnych.
4. Wnioski, o których mowa w ust. 1 i 2, zawierają:
1) oznaczenie wnioskodawcy oraz pełnomocnika, o ile został ustanowiony;
2) imię i nazwisko oraz datę i miejsce urodzenia Prezesa Urzędu;
3) wskazanie podstawy prawnej wniosku;
4) dokładne określenie czynu, którego dotyczy wniosek, ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków, a zwłaszcza charakteru powstałej szkody;
5) uzasadnienie.
Art. 41. 1. Wniosek o wyrażenie zgody na pociągnięcie Prezesa Urzędu do odpowiedzialności karnej składa się Marszałkowi Sejmu.
2. Jeżeli wniosek nie spełnia wymogów formalnych, o których mowa w art. 40 ust. 3 lub 4, Marszałek Sejmu wzywa wnioskodawcę do poprawienia lub uzupełnienia wniosku w terminie 14 dni, wskazując niezbędny zakres poprawienia lub uzupełnienia. W przypadku niepoprawienia lub nieuzupełnienia wniosku we wskazanym terminie i zakresie Marszałek Sejmu postanawia o pozostawieniu wniosku bez biegu.
3. Jeżeli wniosek spełnia wymogi formalne, o których mowa w art. 40 ust. 3 i 4, Marszałek Sejmu kieruje go do organu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej właściwego do rozpatrzenia wniosku, zawiadamiając jednocześnie Prezesa Urzędu o treści wniosku.
4. Organ właściwy do rozpatrzenia wniosku powiadamia Prezesa Urzędu o terminie jego rozpatrzenia. Między doręczeniem powiadomienia a terminem rozpatrzenia wniosku, o ile nie zachodzi przypadek niecierpiący zwłoki, nie może upłynąć mniej niż 7 dni.
5. Na żądanie organu właściwego do rozpatrzenia wniosku sąd albo odpowiedni organ, przed którym toczy się postępowanie wobec Prezesa Urzędu, udostępnia akta postępowania.
6. Prezes Urzędu przedstawia organowi właściwemu do rozpatrzenia wniosku wyjaśnienia i własne wnioski w tej sprawie w formie pisemnej lub ustnej.
7. Po rozpatrzeniu sprawy organ właściwy do rozpatrzenia wniosku uchwala sprawozdanie wraz z propozycją przyjęcia lub odrzucenia wniosku.
8. W trakcie rozpatrywania przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej sprawozdania, o którym mowa w ust. 7, Prezesowi Urzędu przysługuje prawo zabrania głosu.
9. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wyraża zgodę na pociągnięcie Prezesa Urzędu do odpowiedzialności karnej w drodze uchwały podjętej bezwzględną większością ustawowej liczby posłów. Nieuzyskanie wymaganej większości głosów oznacza podjęcie uchwały o niewyrażeniu zgody na pociągnięcie Prezesa Urzędu do odpowiedzialności karnej.
Art. 42. 1. Zakaz zatrzymania, o którym mowa w art. 38 ust. 4, obejmuje wszelkie formy pozbawienia lub ograniczenia wolności osobistej Prezesa Urzędu przez organy uprawnione do stosowania środków przymusu.
2. Wniosek o wyrażenie zgody na zatrzymanie lub aresztowanie Prezesa Urzędu składa się za pośrednictwem Prokuratora Generalnego.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) oznaczenie wnioskodawcy;
2) imię i nazwisko oraz datę i miejsce urodzenia Prezesa Urzędu;
3) dokładne określenie czynu oraz jego kwalifikację prawną;
4) podstawę prawną zastosowania określonego środka;
5) uzasadnienie, wskazujące w szczególności na konieczność zastosowania określonego środka.
4. Do postępowania z wnioskiem, o którym mowa w ust. 2, przepisy art. 41 ust. 1–8 stosuje się odpowiednio.
5. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wyraża zgodę na zatrzymanie lub aresztowanie Prezesa Urzędu w drodze uchwały podjętej bezwzględną większością ustawowej liczby posłów. Nieuzyskanie wymaganej większości głosów oznacza podjęcie uchwały o niewyrażeniu zgody na zatrzymanie lub aresztowanie Prezesa Urzędu.
6. Wymóg uzyskania zgody Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej nie dotyczy wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem sądu.
Art. 43. 1. Marszałek Sejmu przesyła wnioskodawcy niezwłocznie uchwałę, o której mowa w art. 41 ust. 9 i art. 42 ust. 5.
2. Uchwały, o których mowa w art. 41 ust. 9 i art. 42 ust. 5, podlegają ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
Art. 44. Przepisy ustawy dotyczące odpowiedzialności karnej Prezesa Urzędu stosuje się odpowiednio do odpowiedzialności za wykroczenia.
Art. 45. 1. Prezes Urzędu wykonuje swoje zadania przy pomocy Urzędu Ochrony Danych Osobowych, zwanego dalej „Urzędem”.
2. W przypadkach uzasadnionych charakterem i liczbą spraw z zakresu ochrony danych osobowych na danym terenie Prezes Urzędu może w ramach Urzędu tworzyć jednostki zamiejscowe Urzędu.
3. Prezes Urzędu, w drodze zarządzenia, nadaje statut Urzędowi, określając:
1) organizację wewnętrzną Urzędu,
2) zakres zadań swoich zastępców,
3) zakres zadań i tryb pracy komórek organizacyjnych Urzędu
– mając na uwadze stworzenie optymalnych warunków organizacyjnych do prawidłowej realizacji zadań Urzędu.
Art. 46. 1. Prezes Urzędu, zastępcy Prezesa Urzędu, a także pracownicy Urzędu są obowiązani zachować w tajemnicy informacje, o których dowiedzieli się w związku z wykonywaniem czynności służbowych.
2. Obowiązek zachowania w tajemnicy informacji, o których mowa w ust. 1, trwa także po zakończeniu kadencji albo zatrudnienia.
Art. 47. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wzór legitymacji służbowej pracownika Urzędu, mając na względzie potrzebę zapewnienia możliwości identyfikacji osób uprawnionych do przeprowadzania kontroli oraz wykonywania innych czynności służbowych.
Art. 48. 1. Przy Prezesie Urzędu działa Rada do Spraw Ochrony Danych Osobowych, zwana dalej „Radą”, która jest organem opiniodawczo-doradczym Prezesa Urzędu.
2. Do zadań Rady należy:
1) opiniowanie projektów dokumentów organów i instytucji Unii Europejskiej dotyczących spraw ochrony danych osobowych;
2) opiniowanie przekazanych przez Prezesa Urzędu projektów aktów prawnych i innych dokumentów dotyczących spraw ochrony danych osobowych;
3) opracowywanie propozycji kryteriów certyfikacji, o których mowa w art. 42 ust. 5 rozporządzenia 2025/616;
4) opracowywanie propozycji rekomendacji określających środki techniczne i organizacyjne stosowane w celu zapewnienia bezpieczeństwa przetwarzania danych osobowych;
5) inicjowanie działań w obszarze ochrony danych osobowych oraz przedstawianie Prezesowi Urzędu propozycji zmian prawa w tym obszarze;
6) wyrażanie opinii w sprawach przedstawionych Radzie przez Prezesa Urzędu;
7) wykonywanie innych zadań zleconych przez Prezesa Urzędu.
3. Rada wyraża opinię w terminie 21 dni od dnia otrzymania projektów lub dokumentów, o których mowa w ust. 2.
4. Opinie, protokoły posiedzeń oraz inne dokumenty Rady są udostępniane na stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej Prezesa Urzędu.
5. Rada przedstawia Prezesowi Urzędu sprawozdanie z działalności za każdy rok kalendarzowy w terminie do dnia 31 marca następnego roku.
6. Rada składa się z 8 członków.
7. Kandydatów na członków Rady zgłasza:
1) Rada Ministrów;
2) Rzecznik Praw Obywatelskich;
3) izby gospodarcze;
4) jednostki naukowe w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz.U. 2010 nr 96 poz. 615, z późn. zm.);
5) fundacje i stowarzyszenia wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego, których celem statutowym jest działalność na rzecz ochrony danych osobowych.
8. Członkiem Rady może być osoba, która:
1) posiada wykształcenie wyższe;
2) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
3) korzysta z pełni praw publicznych;
4) wyraziła zgodę na kandydowanie.
9. Członek Rady jest obowiązany do zachowania w tajemnicy informacji, o których dowiedział się w związku z wykonywaniem funkcji członka Rady. Prezes Urzędu może zwolnić z obowiązku zachowania tajemnicy w zakresie przez niego określonym.
10. Prezes Urzędu powołuje skład Rady, na dwuletnią kadencję, spośród kandydatów zgłoszonych przez podmioty, o których mowa w ust. 7, w tym 5 członków spośród kandydatów zgłoszonych przez podmioty, o których mowa w ust. 7 pkt 1 i 2, oraz 3 członków spośród kandydatów zgłoszonych przez podmioty, o których mowa w ust. 7 pkt 3–5.
11. Przed upływem kadencji członkostwo w Radzie wygasa z powodu:
1) rezygnacji złożonej na piśmie przewodniczącemu Rady;
2) śmierci;
3) niemożności sprawowania funkcji z powodu długotrwałej choroby stwierdzonej zaświadczeniem lekarskim;
4) skazania prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
5) pozbawienia praw publicznych.
12. W przypadku, o którym mowa w ust. 11, Prezes Urzędu powołuje nowego członka Rady na okres pozostały do końca kadencji, spośród pozostałych zgłoszonych kandydatów, po potwierdzeniu aktualności zgłoszenia, z uwzględnieniem ust. 10.
13. Prezes Urzędu powołuje i odwołuje przewodniczącego Rady i wiceprzewodniczącego Rady spośród jej członków.
14. Przewodniczący Rady kieruje jej pracami i reprezentuje ją na zewnątrz. W przypadku nieobecności zastępuje go wiceprzewodniczący Rady.
15. Obsługę Rady zapewnia Urząd.
16. Na posiedzenie Rady mogą być zapraszane, przez Prezesa Urzędu oraz przewodniczącego Rady, inne osoby, o ile jest to uzasadnione zadaniami Rady. Przepis ust. 9 stosuje się odpowiednio.
17. Szczegółowy tryb działania Rady określa regulamin ustanawiany na wniosek Rady przez Prezesa Urzędu.
Art. 49. 1. Za udział w pracach Rady członkowi Rady przysługuje wynagrodzenie. Wysokość wynagrodzenia uzależniona jest od zakresu obowiązków związanych z funkcją pełnioną w Radzie oraz liczby posiedzeń, w których uczestniczył.
2. Wynagrodzenie członka Rady za udział w jednym posiedzeniu stanowi co najmniej 5% przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym poprzedzającym rok powołania Rady, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, i nie może przekroczyć 25% tego wynagrodzenia.
3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wysokość wynagrodzenia członka Rady za udział w posiedzeniu oraz liczbę posiedzeń Rady w ciągu roku kalendarzowego, uwzględniając zakres obowiązków związanych z funkcją pełnioną w Radzie oraz prawidłową realizację zadań Rady.
4. Członkom Rady mającym miejsce zamieszkania w innej miejscowości niż siedziba Urzędu przysługują diety oraz zwrot kosztów podróży i zakwaterowania na warunkach określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz.U. 2014 poz. 1502, z późn. zm.).
Art. 50. 1. Prezes Urzędu raz w roku do dnia 31 sierpnia przedstawia Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej, Radzie Ministrów, Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Rzecznikowi Praw Dziecka oraz Prokuratorowi Generalnemu sprawozdanie ze swojej działalności, zawierające w szczególności informację o liczbie i rodzaju prawomocnych orzeczeń sądowych uwzględniających skargi na decyzje lub postanowienia Prezesa Urzędu oraz wnioski wynikające ze stanu przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych.
2. Prezes Urzędu udostępnia sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, na swojej stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej.
Art. 51. Założenia i projekty aktów prawnych dotyczące danych osobowych są przedstawiane do zaopiniowania Prezesowi Urzędu.
Art. 52. 1. Prezes Urzędu może kierować do organów państwowych, organów samorządu terytorialnego, państwowych i komunalnych jednostek organizacyjnych, podmiotów niepublicznych realizujących zadania publiczne, osób fizycznych i prawnych, jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi oraz innych podmiotów wystąpienia zmierzające do zapewnienia skutecznej ochrony danych osobowych.
2. Prezes Urzędu może również występować do właściwych organów z wnioskami o podjęcie inicjatywy ustawodawczej albo o wydanie lub zmianę aktów prawnych w sprawach dotyczących ochrony danych osobowych.
3. Podmiot, do którego zostało skierowane wystąpienie lub wniosek, o których mowa w ust. 1 i 2, jest obowiązany ustosunkować się do tego wystąpienia lub wniosku na piśmie w terminie 30 dni od daty jego otrzymania.
Art. 53. 1. Prezes Urzędu udostępnia na swojej stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej:
1) standardowe klauzule umowne, o których mowa w art. 28 ust. 8 rozporządzenia 2025/616;
2) zatwierdzone kodeksy postępowania, o których mowa w art. 40 rozporządzenia 2025/616, a także zmiany tych kodeksów;
3) przyjęte standardowe klauzule ochrony danych, o których mowa w art. 46 ust. 2 lit. d rozporządzenia 2025/616;
4) rekomendacje określające środki techniczne i organizacyjne stosowane w celu zapewnienia bezpieczeństwa przetwarzania danych osobowych.
2. Rekomendacje, o których mowa w ust. 1 pkt 4, sporządzane są z uwzględnieniem specyfiki danego rodzaju działalności i podlegają okresowej aktualizacji.
3. Projekt rekomendacji, o których mowa w ust. 1 pkt 4, Prezes Urzędu konsultuje z zainteresowanymi podmiotami, których zakresu działania dotyczy dany projekt.
Art. 54. 1. Prezes Urzędu:
1) ogłasza w komunikacie wykaz rodzajów operacji przetwarzania danych osobowych wymagających oceny skutków przetwarzania dla ich ochrony, o którym mowa w art. 35 ust. 4 rozporządzenia 2025/616;
2) może ogłosić w komunikacie wykaz rodzajów operacji przetwarzania danych osobowych niewymagających oceny skutków przetwarzania dla ich ochrony, o którym mowa w art. 35 ust. 5 rozporządzenia 2025/616.
2. Komunikaty, o których mowa w ust. 1, ogłasza się w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
Art. 55. Prezes Urzędu może prowadzić system teleinformatyczny umożliwiający administratorom dokonywanie zgłoszenia naruszenia ochrony danych osobowych, o którym mowa w art. 33 rozporządzenia 2025/616.
Art. 56. Prezes Urzędu, w drodze decyzji:
1) zatwierdza wiążące reguły korporacyjne, o których mowa w art. 47 rozporządzenia 2025/616;
2) udziela zezwolenia, o którym mowa w art. 46 ust. 3 rozporządzenia 2025/616.
Art. 57. 1. Administrator lub podmiot przetwarzający może wystąpić do Prezesa Urzędu z wnioskiem o przeprowadzenie uprzednich konsultacji, o którym mowa w art. 36 rozporządzenia 2025/616.
2. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepis art. 63 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
3. Jeżeli wniosek nie spełnia wymogów, określonych w art. 36 ust. 3 rozporządzenia 2025/616 oraz art. 63 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, Prezes Urzędu informuje o nieudzieleniu konsultacji, wskazując przyczyny ich nieudzielenia.
Art. 58. Jeżeli Prezes Urzędu, na podstawie posiadanych informacji, uzna, że doszło do naruszenia przepisów dotyczących przetwarzania danych osobowych, może żądać wszczęcia postępowania dyscyplinarnego lub innego przewidzianego prawem postępowania przeciwko osobom, które dopuściły się naruszeń, i poinformowania go, w określonym terminie, o wynikach tego postępowania i podjętych działaniach.
Art. 59. 1. Prezes Urzędu w sprawach ochrony danych osobowych współpracuje z niezależnymi organami nadzorczymi powołanymi na podstawie art. 91 rozporządzenia 2025/616.
2. Prezes Urzędu może zawrzeć z organami, o których mowa w ust. 1, porozumienie o współpracy i wzajemnym przekazywaniu informacji.
Rozdział 7
Postępowanie w sprawie naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych
Art. 60. Postępowanie w sprawie naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych, zwane dalej „postępowaniem”, jest prowadzone przez Prezesa Urzędu.
Art. 61. Organizacja społeczna, o której mowa w art. 31 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. − Kodeks postępowania administracyjnego, może również występować w postępowaniu za zgodą osoby, której dane dotyczą, w jej imieniu i na jej rzecz.
Art. 62. W przypadku, o którym mowa w art. 36 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. − Kodeks postępowania administracyjnego, Prezes Urzędu, zawiadamiając strony o niezałatwieniu sprawy w terminie, jest obowiązany również poinformować o stanie sprawy i przeprowadzonych w jej toku czynnościach.
Art. 63. Prezes Urzędu może żądać od strony przedstawienia tłumaczenia na język polski sporządzonej w języku obcym dokumentacji przedłożonej przez stronę. Tłumaczenie dokumentacji strona jest obowiązana wykonać na własny koszt.
Art. 64. W celu realizacji swoich zadań Prezes Urzędu ma prawo dostępu do informacji objętych tajemnicą prawnie chronioną, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.
Art. 65. 1. Strona może zastrzec informacje, dokumenty lub ich części zawierające tajemnicę przedsiębiorstwa, przedstawiane Prezesowi Urzędu. W takim przypadku strona jest obowiązana przedstawić Prezesowi Urzędu również wersję dokumentu niezawierającą informacji objętych zastrzeżeniem.
2. W przypadku nieprzedstawienia wersji dokumentu niezawierającej informacji objętych zastrzeżeniem, zastrzeżenie uważa się za nieskuteczne.
3. Prezes Urzędu może uchylić zastrzeżenie, w drodze decyzji, jeżeli uzna, że informacje, dokumenty lub ich części nie spełniają przesłanek do objęcia ich tajemnicą przedsiębiorstwa.
4. W przypadku ustawowego obowiązku przekazania informacji lub dokumentów otrzymanych od przedsiębiorców innym krajowym lub zagranicznym organom lub instytucjom, informacje i dokumenty przekazuje się wraz z zastrzeżeniem i pod warunkiem jego przestrzegania.
Art. 66. Prezes Urzędu wydaje postanowienie, o którym mowa w art. 74 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, również w przypadku, gdy udostępnienie informacji i dokumentów, o których mowa w art. 65 ust. 1, grozi ujawnieniem tajemnic prawnie chronionych albo ujawnieniem tajemnicy przedsiębiorstwa, jeżeli o ograniczenie wglądu do akt dla stron postępowania wnosi przedsiębiorca, od którego informacja pochodzi.
Art. 67. Jeżeli liczba stron w postępowaniu przekracza 20, Prezes Urzędu może zastosować przepis art. 49 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
Art. 68. 1. Jeżeli w toku postępowania zajdzie konieczność uzupełnienia dowodów, Prezes Urzędu może przeprowadzić postępowanie kontrolne.
2. Okresu postępowania kontrolnego nie wlicza się do terminów, o których mowa w art. 35 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
Art. 69. 1. W przypadku, o którym mowa w art. 88 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, Prezes Urzędu wymierza karę grzywny w wysokości od 500 złotych do 5000 złotych.
2. Wymierzając karę grzywny, Prezes Urzędu bierze pod uwagę:
1) w przypadku osoby fizycznej – sytuację osobistą wezwanego i stopień zrozumienia powagi ciążących na nim obowiązków wynikających z wezwania lub
2) potrzebę dostosowania wysokości kary grzywny do celu, jakim jest przymuszenie wezwanego do zadośćuczynienia wezwaniu.
3. Kara grzywny, o której mowa w ust. 1, może być nałożona także w przypadku, gdy strona odmówiła przedstawienia tłumaczenia na język polski dokumentacji sporządzonej w języku obcym.
Art. 70. 1. Jeżeli w toku postępowania zostanie uprawdopodobnione, że przetwarzanie danych osobowych narusza przepisy o ochronie danych osobowych, a dalsze ich przetwarzanie może spowodować poważne i trudne do usunięcia skutki, Prezes Urzędu, w celu zapobieżenia tym skutkom, może, w drodze postanowienia, zobowiązać podmiot, któremu jest zarzucane naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych, do ograniczenia przetwarzania danych osobowych, wskazując dopuszczalny zakres tego przetwarzania.
2. W postanowieniu, o którym mowa w ust. 1, Prezes Urzędu określa termin obowiązywania ograniczenia przetwarzania danych osobowych nie dłuższy niż do dnia wydania decyzji kończącej postępowanie w sprawie.
3. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 1, służy skarga do sądu administracyjnego.
Art. 71. 1. Jeżeli w toku postępowania Prezes Urzędu uzna, że istnieją uzasadnione wątpliwości co do zgodności z prawem Unii Europejskiej decyzji Komisji Europejskiej, o której mowa w art. 40 ust. 9 w sprawie kodeksu postępowania, o którym mowa w art. 46 ust. 2 lit. e, oraz decyzji, o której mowa w art. 45 ust. 3 i 5 i art. 46 ust. 2 lit. c rozporządzenia 2025/616, Prezes Urzędu występuje do sądu administracyjnego z wnioskiem o wystąpienie z pytaniem prawnym na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w sprawie ważności decyzji Komisji Europejskiej.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, poza spełnianiem wymagań dotyczących skargi, o których mowa w art. 64 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2012 poz. 270, z późn. zm.), zawiera w szczególności:
1) wskazanie decyzji Komisji Europejskiej, której wniosek dotyczy;
2) omówienie powodów, dla których Prezes Urzędu powziął wątpliwości w kwestii ważności decyzji Komisji Europejskiej i jej niezgodności z przepisami prawa;
3) treść pytania lub pytań, które sąd administracyjny przedstawia Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zawierającą:
a) przedmiot sporu oraz ustalenia co do okoliczności faktycznych, w tym stanowisko strony podniesione w postępowaniu przed organem, jeżeli zostało przedstawione przez stronę,
b) wskazanie przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie,
c) proponowaną do przedstawienia Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej przez sąd administracyjny sentencję pytania lub pytań;
4) oświadczenie o zgodności treści załącznika, o którym mowa w ust. 3, z wnioskiem złożonym w postaci papierowej.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się załącznik zawierający treść wniosku w formie dokumentu elektronicznego zapisanego na informatycznym nośniku danych w formacie danych pozwalającym na edycję jego treści.
4. Stroną postępowania przed sądem administracyjnym w sprawie wniosku, o którym mowa w ust. 1, jest Prezes Urzędu.
5. Sąd administracyjny rozpoznaje wniosek, o którym mowa w ust. 1, na posiedzeniu niejawnym, w składzie 3 sędziów.
6. Sąd administracyjny uznając wniosek, o którym mowa w ust. 1, za uzasadniony, występuje do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
7. W przypadku uznania przez sąd administracyjny, że wniosek, o którym mowa w ust. 1, nie zawiera wystarczającego uzasadnienia dla wystąpienia z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wydaje się postanowienie o odmowie wystąpienia z pytaniem.
8. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 7, nie służy środek odwoławczy.
9. Sąd administracyjny sporządza uzasadnienie postanowienia, o którym mowa w ust. 7, w terminie 21 dni.
10. Od wniosku, o którym mowa w ust. 1, nie pobiera się opłaty sądowej.
Art. 72. W uzasadnieniu decyzji kończącej postępowanie w sprawie wskazuje się dodatkowo przesłanki określone w art. 83 ust. 2 rozporządzenia 2025/616, na których Prezes Urzędu oparł się, nakładając administracyjną karę pieniężną oraz ustalając jej wysokość.
Art. 73. 1. Prezes Urzędu, jeżeli uzna, że przemawia za tym interes publiczny, po zakończeniu postępowania informuje o wydaniu decyzji na swojej stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej.
2. Jednostki sektora finansów publicznych, instytuty badawcze oraz Narodowy Bank Polski, w stosunku do których Prezes Urzędu wydał prawomocną decyzję stwierdzającą naruszenie, niezwłocznie podają do publicznej wiadomości na swojej stronie internetowej lub stronie podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej, informację o działaniach podjętych w celu wykonania decyzji.
Art. 74. Wniesienie przez stronę skargi do sądu administracyjnego wstrzymuje wykonanie decyzji w zakresie administracyjnej kary pieniężnej.
Rozdział 8
Europejska współpraca administracyjna
Art. 75. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 61 ust. 8, art. 62 ust. 7 i art. 66 ust. 1 rozporządzenia 2025/616, Prezes Urzędu może wydać postanowienie o zastosowaniu środka tymczasowego, o którym mowa w art. 70 ust. 1.
2. W postanowieniu Prezes Urzędu określa termin obowiązywania środka tymczasowego, o którym mowa w art. 70 ust. 1, nie dłuższy niż 3 miesiące.
3. Na postanowienie służy skarga do sądu administracyjnego.
Art. 76. Wszelkie informacje kierowane przez Prezesa Urzędu do organów nadzorczych innych państw członkowskich w ramach europejskiej współpracy administracyjnej podlegają tłumaczeniu na jeden z języków urzędowych tego państwa członkowskiego lub na język angielski.
Art. 77. W przypadku otrzymania przez Prezesa Urzędu wniosku organu nadzorczego innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej dotyczącego uczestnictwa we wspólnej operacji, o której mowa w art. 62 ust. 1 rozporządzenia 2025/616, albo wystąpienia przez Prezesa Urzędu z takim wnioskiem, Prezes Urzędu dokonuje z organem nadzorczym innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej ustaleń dotyczących wspólnej operacji i niezwłocznie sporządza wykaz ustaleń.
Rozdział 9
Kontrola przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych
Art. 78. 1. Prezes Urzędu przeprowadza kontrolę przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych.
2. Kontrolę prowadzi się zgodnie z zatwierdzonym przez Prezesa Urzędu planem kontroli lub na podstawie uzyskanych przez Prezesa Urzędu informacji lub w ramach monitorowania przestrzegania stosowania rozporządzenia 2025/616.
Art. 79. 1. Kontrolę przeprowadza upoważniony przez Prezesa Urzędu:
1) pracownik Urzędu,
2) członek lub pracownik organu nadzorczego państwa członkowskiego Unii Europejskiej w przypadku, o którym mowa w art. 62 rozporządzenia 2025/616
– zwany dalej „kontrolującym”.
2. Kontrolujący, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jest obowiązany do zachowania w tajemnicy informacji, o których dowiedział się w toku kontroli.
Art. 80. 1. Kontrolujący podlega wyłączeniu z udziału w kontroli, na wniosek lub z urzędu, jeżeli:
1) wyniki kontroli mogłyby oddziaływać na prawa lub obowiązki jego, jego małżonka, osoby pozostającej z nim faktycznie we wspólnym pożyciu, krewnego i powinowatego do drugiego stopnia albo na osoby związanej z nim z tytułu przysposobienia, opieki albo kurateli;
2) zachodzą uzasadnione wątpliwości co do jego bezstronności.
2. Powody wyłączenia, o których mowa w ust. 1 pkt 1, trwają także po ustaniu małżeństwa, przysposobienia, opieki lub kurateli.
3. O przyczynach powodujących wyłączenie kontrolujący lub podmiot objęty kontrolą, zwany dalej „kontrolowanym”, niezwłocznie zawiadamia Prezesa Urzędu.
4. O wyłączeniu kontrolującego rozstrzyga Prezes Urzędu.
5. Do czasu wydania postanowienia kontrolujący podejmuje czynności niecierpiące zwłoki.
Art. 81. 1. Kontrolę przeprowadza się po okazaniu imiennego upoważnienia wraz z legitymacją służbową, a w przypadku kontrolującego, o którym mowa w art. 79 ust. 1 pkt 2, po okazaniu imiennego upoważnienia wraz z dokumentem potwierdzającym tożsamość.
2. Imienne upoważnienie do przeprowadzenia kontroli zawiera:
1) wskazanie podstawy prawnej przeprowadzenia kontroli;
2) oznaczenie organu;
3) imię i nazwisko, stanowisko służbowe kontrolującego oraz numer legitymacji służbowej, a w przypadku kontrolującego, o którym mowa w art. 79 ust. 1 pkt 2, imię i nazwisko oraz numer dokumentu potwierdzającego tożsamość;
4) określenie zakresu przedmiotowego kontroli;
5) oznaczenie kontrolowanego;
6) wskazanie daty rozpoczęcia i przewidywanego terminu zakończenia czynności kontrolnych;
7) podpis Prezesa Urzędu;
8) pouczenie kontrolowanego o jego prawach i obowiązkach;
9) datę i miejsce jego wystawienia.
Art. 82. 1. Prezes Urzędu może upoważnić do udziału w kontroli osobę posiadającą wiedzę specjalistyczną, jeżeli przeprowadzenie czynności kontrolnych wymaga takiej wiedzy. Przepisy art. 80 i art. 81 ust. 2 stosuje się.
2. Zakres uprawnień osoby, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu określa w upoważnieniu.
3. Osoba, o której mowa w ust. 1, jest obowiązana do zachowania w tajemnicy informacji, o których dowiedziała się w toku kontroli.
Art. 83. 1. Czynności kontrolnych dokonuje się w obecności kontrolowanego lub osoby przez niego upoważnionej.
2. Kontrolowany jest obowiązany do pisemnego wskazania osoby upoważnionej do reprezentowania go w trakcie kontroli.
3. W razie nieobecności kontrolowanego lub osoby przez niego upoważnionej, upoważnienie do przeprowadzenia kontroli oraz legitymacja służbowa lub dokument potwierdzający tożsamość mogą być okazane:
1) osobie czynnej w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 97 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm) lub
2) przywołanemu świadkowi, jeżeli jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. − Kodeks karny (Dz.U. 2012 poz. 270, z późn. zm.), niebędącemu pracownikiem Urzędu albo osobą, o której mowa w art. 80 ust. 1.
Art. 84. 1. Kontrolujący ma prawo:
1) wstępu w godzinach od 6.00 do 22.00 na grunt oraz do budynków, lokali lub innych pomieszczeń;
2) wglądu do dokumentów i informacji mających bezpośredni związek z zakresem przedmiotowym kontroli;
3) przeprowadzania oględzin miejsc, przedmiotów, urządzeń, nośników oraz systemów informatycznych lub teleinformatycznych służących do przetwarzania danych;
4) żądać złożenia pisemnych lub ustnych wyjaśnień oraz przesłuchiwać w charakterze świadka osoby w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego;
5) zlecać sporządzanie ekspertyz i opinii.
2. Kontrolowany zapewnia kontrolującemu oraz osobom upoważnionym do udziału w kontroli warunki i środki niezbędne do sprawnego przeprowadzenia kontroli, a w szczególności sporządza we własnym zakresie kopie lub wydruki dokumentów oraz informacji zgromadzonych na nośnikach, w urządzeniach lub systemach, o których mowa w ust. 1 pkt 3.
3. Kontrolowany dokonuje potwierdzenia za zgodność z oryginałem sporządzonych kopii lub wydruków, o których mowa w ust. 2. W przypadku odmowy potwierdzenia za zgodność z oryginałem kontrolujący czyni o tym wzmiankę w protokole kontroli.
4. W uzasadnionych przypadkach przebieg kontroli lub poszczególne czynności w jej toku, po uprzednim poinformowaniu kontrolowanego, mogą być utrwalane przy pomocy urządzeń rejestrujących obraz lub dźwięk. Informatyczne nośniki danych w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz.U. 2005 nr 64 poz. 565, z późn. zm.), na których zarejestrowano przebieg kontroli lub poszczególne czynności w jej toku, stanowią załącznik do protokołu kontroli.
Art. 85. 1. Prezes Urzędu lub kontrolujący może zwrócić się do właściwego miejscowo komendanta Policji o pomoc, jeżeli jest to niezbędne do wykonywania czynności kontrolnych.
2. Policja udziela pomocy przy wykonywaniu czynności kontrolnych, po otrzymaniu pisemnego wezwania na co najmniej 7 dni przed terminem tych czynności.
3. W pilnych przypadkach, w szczególności gdy kontrolujący trafi na opór uniemożliwiający lub utrudniający wykonywanie czynności kontrolnych, udzielenie pomocy następuje również na ustne wezwanie Prezesa Urzędu lub kontrolującego, po okazaniu imiennego upoważnienia do przeprowadzenia kontroli oraz legitymacji służbowej kontrolującego.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, Prezes Urzędu przekazuje potwierdzenie wezwania na piśmie, nie później niż w terminie 3 dni po zakończeniu czynności kontrolnych.
5. Udzielenie pomocy Policji przy wykonywaniu czynności kontrolnych polega na zapewnieniu kontrolującemu bezpieczeństwa osobistego oraz dostępu do miejsca wykonywania kontroli i porządku w tym miejscu.
6. Policja, udzielając pomocy kontrolującemu przy wykonywaniu czynności kontrolnych, zapewnia bezpieczeństwo również innym osobom uczestniczącym przy wykonywaniu czynności kontrolnych, mając w szczególności na względzie poszanowanie godności osób biorących udział w kontroli.
7. Koszty poniesione przez Policję z tytułu udzielonej pomocy przy wykonywaniu czynności kontrolnych rozlicza się według stawki zryczałtowanej w wysokości 1,5% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale roku poprzedniego, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 1998 r. o pożyczkach i kredytach studenckich (Dz.U. 2014 poz. 1026).
Art. 86. 1. Kontrolujący może przesłuchać pracownika kontrolowanego w charakterze świadka.
2. Za pracownika kontrolowanego uznaje się osobę zatrudnioną na podstawie stosunku pracy lub wykonującą pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej.
3. Do przesłuchania pracownika kontrolowanego stosuje się przepis art. 83 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
Art. 87. Kontrolujący ustala stan faktyczny na podstawie dowodów zebranych w postępowaniu kontrolnym, a w szczególności dokumentów, przedmiotów, oględzin oraz ustnych lub pisemnych wyjaśnień i oświadczeń.
Art. 88. 1. Przebieg czynności kontrolnych kontrolujący przedstawia w protokole kontroli.
2. Protokół kontroli zawiera:
1) wskazanie nazwy albo imienia i nazwiska oraz adresu kontrolowanego;
2) imię i nazwisko osoby reprezentującej kontrolowanego oraz nazwę organu reprezentującego kontrolowanego;
3) imię i nazwisko, stanowisko służbowe, numer legitymacji służbowej oraz numer imiennego upoważnienia kontrolującego, a w przypadku kontrolującego, o którym mowa w art. 79 ust. 1 pkt 2, imię i nazwisko, numer dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz numer imiennego upoważnienia;
4) datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych;
5) określenie zakresu przedmiotowego kontroli;
6) opis stanu faktycznego ustalonego w toku kontroli oraz inne informacje mające istotne znaczenie dla oceny zgodności przetwarzania danych z przepisami o ochronie danych osobowych;
7) wyszczególnienie załączników;
8) omówienie dokonanych w protokole kontroli poprawek, skreśleń i uzupełnień;
9) pouczenie kontrolowanego o prawie zgłaszania zastrzeżeń do protokołu kontroli oraz o prawie odmowy podpisania protokołu kontroli;
10) datę i miejsce podpisania protokołu kontroli przez kontrolującego i kontrolowanego.
3. Protokół kontroli podpisuje kontrolujący i przekazuje kontrolowanemu w celu podpisania.
4. Kontrolowany w terminie 7 dni od dnia przedstawienia protokołu kontroli do podpisu, podpisuje go albo składa pisemne zastrzeżenia do jego treści.
5. W przypadku złożenia zastrzeżeń, kontrolujący dokonuje ich analizy i, w razie potrzeby, podejmuje dodatkowe czynności kontrolne, a w przypadku stwierdzenia zasadności zastrzeżeń zmienia lub uzupełnia odpowiednią część protokołu kontroli w formie aneksu do protokołu kontroli.
6. W razie nieuwzględnienia zastrzeżeń w całości albo części, kontrolujący przekazuje kontrolowanemu informacje o tym wraz z uzasadnieniem.
7. Brak doręczenia kontrolującemu podpisanego protokołu kontroli i niezgłoszenie zastrzeżeń do jego treści w terminie, o którym mowa w ust. 4, uznaje się za odmowę podpisania protokołu kontroli.
8. O odmowie podpisania protokołu kontroli kontrolujący czyni wzmiankę w tym protokole, zawierającą datę jej dokonania. W przypadku, o którym mowa w ust. 7, wzmianki dokonuje się po upływie terminu, o którym mowa w ust. 4.
9. Protokół kontroli sporządza się w postaci elektronicznej albo w postaci papierowej w dwóch egzemplarzach. Protokół kontroli kontrolujący doręcza kontrolowanemu.
Art. 89. 1. Kontrolę prowadzi się nie dłużej niż 30 dni od dnia okazania kontrolowanemu lub innej osobie wskazanej w przepisach imiennego upoważnienia do przeprowadzenia kontroli oraz legitymacji służbowej lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość. Do terminu nie wlicza się terminów przewidzianych na zgłoszenie zastrzeżeń do protokołu kontroli lub podpisanie i doręczenie protokołu kontroli przez kontrolowanego.
2. Terminem zakończenia kontroli jest dzień podpisania protokołu kontroli przez kontrolowanego albo dzień dokonania wzmianki, o której mowa w art. 88 ust. 8.
Art. 90. Jeżeli na podstawie informacji zgromadzonych w postępowaniu kontrolnym Prezes Urzędu uzna, że mogło dojść do naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych, obowiązany jest do niezwłocznego wszczęcia postępowania, o którym mowa w art. 60.
Art. 91. Przepisy art. 63–65 stosuje się odpowiednio.
Rozdział 10
Odpowiedzialność cywilna i postępowanie przed sądem
Art. 92. W zakresie nieuregulowanym rozporządzeniem 2025/616, do roszczeń z tytułu naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych, o których mowa w art. 79 i art. 82 tego rozporządzenia, stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny.
Art. 93. W sprawach o roszczenia z tytułu naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych, o których mowa w art. 79 i art. 82 rozporządzenia 2025/616, właściwy jest sąd okręgowy.
Art. 94. 1. O wniesieniu pozwu oraz prawomocnym orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie o roszczenie z tytułu naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych, o którym mowa w art. 79 lub art. 82 rozporządzenia 2025/616, sąd zawiadamia niezwłocznie Prezesa Urzędu.
2. Prezes Urzędu zawiadomiony o toczącym się postępowaniu niezwłocznie informuje sąd o każdej sprawie dotyczącej tego samego naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych, która toczy się przed Prezesem Urzędu lub sądem administracyjnym albo została zakończona. Prezes Urzędu niezwłocznie informuje sąd również o wszczęciu każdego postępowania w sprawie dotyczącej tego samego naruszenia.
Art. 95. Sąd zawiesza postępowanie, jeżeli sprawa dotycząca tego samego naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych została wszczęta przed Prezesem Urzędu.
Art. 96. Sąd umarza postępowanie w zakresie, w jakim prawomocna decyzja Prezesa Urzędu o stwierdzeniu naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych lub prawomocny wyrok wydany w wyniku wniesienia skargi, o której mowa w art. 145a § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uwzględnia roszczenie dochodzone przed sądem.
Art. 97. Ustalenia prawomocnej decyzji Prezesa Urzędu o stwierdzeniu naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych lub prawomocnego wyroku wydanego w wyniku wniesienia skargi, o której mowa w art. 145a § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wiążą sąd w postępowaniu o naprawnienie szkody wyrządzonej przez naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych co do stwierdzenia naruszenia tych przepisów.
Art. 98. 1. W sprawach o roszczenia z tytułu naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych, które mogą być dochodzone wyłącznie w postępowaniu przed sądem, Prezes Urzędu może wytaczać powództwa na rzecz osoby, której dane dotyczą, za jej zgodą, a także wstępować, za zgodą powoda, do postępowania w każdym jego stadium.
2. W pozostałych sprawach o roszczenia z tytułu naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych Prezes Urzędu może wstępować, za zgodą powoda, do postępowania przed sądem w każdym jego stadium, chyba że toczy się przed nim postępowanie dotyczące tego samego naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, do Prezesa Urzędu stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. 2014 poz. 101, z późn. zm.[5])) o prokuratorze.
Art. 99. Prezes Urzędu, jeżeli uzna, że przemawia za tym interes publiczny, przedstawia sądowi istotny dla sprawy pogląd w sprawie o roszczenie z tytułu naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych.
Art. 100. Do postępowania w sprawie o roszczenie z tytułu naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych, o których mowa w art. 79 i art. 82 rozporządzenia 2025/616, w zakresie nieuregulowanym niniejszą ustawą stosuje się przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.
Rozdział 11
Przepisy o administracyjnych karach pieniężnych i przepisy karne
Art. 101. Prezes Urzędu może nałożyć na podmiot obowiązany do przestrzegania przepisów rozporządzenia 2025/616, inny niż:
1) jednostka sektora finansów publicznych,
2) instytut badawczy,
3) Narodowy Bank Polski
– w drodze decyzji, administracyjną karę pieniężną na podstawie i na warunkach określonych w art. 83 rozporządzenia 2025/616.
Art. 102. 1. Prezes Urzędu może nałożyć, w drodze decyzji, administracyjne kary pieniężne w wysokości do 100 000 złotych, na:
1) jednostki sektora finansów publicznych, o których mowa w art. 9 pkt 1–12 i 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych;
2) instytut badawczy;
3) Narodowy Bank Polski.
2. Prezes Urzędu może nałożyć, w drodze decyzji, administracyjne kary pieniężne w wysokości do 10 000 złotych na jednostki sektora finansów publicznych, o których mowa w art. 9 pkt 13 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
3. Administracyjne kary pieniężne, o których mowa w ust. 1 i 2, Prezes Urzędu nakłada na podstawie i na warunkach określonych w art. 83 rozporządzenia 2025/616.
Art. 103. Równowartość wyrażonych w euro kwot, o których mowa w art. 83 rozporządzenia 2025/616, oblicza się w złotych według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w tabeli kursów na dzień 28 stycznia każdego roku, a w przypadku gdy w danym roku Narodowy Bank Polski nie ogłasza średniego kursu euro w dniu 28 stycznia – według średniego kursu euro ogłoszonego w najbliższej po tej dacie tabeli kursów Narodowego Banku Polskiego.
Art. 104. Środki z administracyjnej kary pieniężnej stanowią dochód budżetu państwa.
Art. 105. 1. Administracyjną karę pieniężną uiszcza się w terminie 14 dni od dnia upływu terminu na wniesienie skargi, albo od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu administracyjnego.
2. Prezes Urzędu może, na wniosek podmiotu ukaranego, odroczyć termin uiszczenia administracyjnej kary pieniężnej albo rozłożyć ją na raty, ze względu na ważny interes wnioskodawcy.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się uzasadnienie.
4. W przypadku odroczenia terminu uiszczenia administracyjnej kary pieniężnej albo rozłożenia jej na raty, Prezes Urzędu nalicza od nieuiszczonej kwoty odsetki w stosunku rocznym, przy zastosowaniu obniżonej stawki odsetek za zwłokę, ogłaszanej na podstawie art. 56d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. − Ordynacja podatkowa od dnia następującego po dniu złożenia wniosku.
5. W przypadku rozłożenia administracyjnej kary pieniężnej na raty, odsetki, o których mowa w ust. 4, są naliczane odrębnie dla każdej raty.
6. W przypadku niedotrzymania odroczonego terminu uiszczenia administracyjnej kary pieniężnej albo terminu uiszczenia jej rat, odsetki są naliczane za okres od dnia upływu odroczonego terminu uiszczenia kary albo terminu uiszczenia poszczególnych rat.
7. Prezes Urzędu może uchylić odroczenie terminu uiszczenia administracyjnej kary pieniężnej albo rozłożenie jej na raty, jeżeli ujawniły się nowe lub uprzednio nieznane okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia lub jeżeli rata nie została uiszczona w terminie.
8. Rozstrzygnięcie Prezesa Urzędu w przedmiocie odroczenia terminu uiszczenia administracyjnej kary pieniężnej albo rozłożenia jej na raty następuje w drodze postanowienia.
9. Prezes Urzędu, na wniosek podmiotu ukaranego prowadzącego działalność gospodarczą, może udzielić ulgi w wykonaniu administracyjnej kary pieniężnej określonej w ust. 2, która:
1) nie stanowi pomocy publicznej;
2) stanowi pomoc de minimis albo pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie – w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis;
3) stanowi pomoc publiczną zgodną z zasadami rynku wewnętrznego Unii Europejskiej, której dopuszczalność została określona przez właściwe organy Unii Europejskiej.
Art. 106. Przepisów art. 189d–189f i art. 189k ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. − Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się.
Art. 107. 1. Kto przetwarza dane osobowe, choć ich przetwarzanie nie jest dopuszczalne albo do ich przetwarzania nie jest uprawniony,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch.
2. Jeżeli czyn określony w ust. 1 dotyczy danych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych, danych genetycznych, danych biometrycznych przetwarzanych w celu jednoznacznego zidentyfikowania osoby fizycznej, danych dotyczących zdrowia, seksualności lub orientacji seksualnej,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat trzech.
Art. 108. Kto udaremnia lub utrudnia kontrolującemu prowadzenie kontroli przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch.
Rozdział 12
Zmiany w przepisach
Art. 109. W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. 2014 poz. 101 z późn. zm.) w art. 17 w pkt 44 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 45 w brzmieniu:
„45) o roszczenia wynikające z naruszenia praw przysługujących na mocy przepisów o ochronie danych osobowych.”.
Art. 110. W ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wprowadza się następujące zmiany:
1) użyte w art. 2 w § 1 w pkt 12 i w art. 20 w § 2, w różnym przypadku wyrazy „Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się użytymi w odpowiednim przypadku wyrazami „Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych”;
2) w art. 18i § 12 otrzymuje brzmienie:
„§ 12. Postępowanie w sprawie sprzeciwu nie wyłącza odpowiedzialności za naruszenie obowiązków wynikających z przepisów o ochronie danych osobowych.”.
Art. 111. W ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. 2014 poz. 1502, z późn. zm.).po art. 221 dodaje się art. 222 i art. 223 w brzmieniu:
„Art. 222. § 1. Jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa pracowników lub ochrony mienia lub kontroli produkcji lub zachowania w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, pracodawca może wprowadzić szczególny nadzór nad terenem zakładu pracy lub terenem wokół zakładu pracy w postaci środków technicznych umożliwiających rejestrację obrazu (monitoring).
§ 2. Monitoring nie obejmuje pomieszczeń sanitarnych, szatni, stołówek oraz palarni lub pomieszczeń udostępnianych zakładowej organizacji związkowej, chyba, że stosowanie monitoringu w tych pomieszczeniach jest niezbędne do realizacji celu określonego w § 1 i nie naruszy to godności oraz innych dóbr osobistych pracownika, a także zasady wolności i niezależności związków zawodowych, w szczególności poprzez zastosowanie technik uniemożliwiających rozpoznanie przebywających w tych pomieszczeniach osób.
§ 3. Nagrania obrazu pracodawca przetwarza wyłącznie do celów, dla których zostały zebrane i przechowuje przez okres nieprzekraczający 3 miesięcy od dnia nagrania.
§ 4. W przypadku, w którym nagrania obrazu stanowią dowód w postępowaniu prowadzonym na podstawie prawa lub pracodawca powziął wiadomość, iż mogą one stanowić dowód w postępowaniu, termin określony w § 3 ulega przedłużeniu do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.
§ 5. Po upływie okresów, o których mowa w § 3 lub 4, uzyskane w wyniku monitoringu nagrania obrazu zawierające dane osobowe, podlegają zniszczeniu, o ile przepisy odrębne nie stanowią inaczej.
§ 6. Cele, zakres oraz sposób zastosowania monitoringu ustala się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy albo w obwieszczeniu, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.
§ 7. Pracodawca informuje pracowników o wprowadzeniu monitoringu, w sposób przyjęty u danego pracodawcy, nie później niż 2 tygodnie przed jego uruchomieniem.
§ 8. Pracodawca przed dopuszczeniem pracownika do pracy przekazuje mu na piśmie informacje, o których mowa w § 6.
§ 9. W przypadku wprowadzenia monitoringu pracodawca oznacza pomieszczenia i teren monitorowany w sposób widoczny i czytelny, za pomocą odpowiednich znaków lub ogłoszeń dźwiękowych, nie później niż jeden dzień przed jego uruchomieniem.
§ 10. Przepis § 9 nie narusza przepisów art. 12 i art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2025/616 z dnia 27 kwietnia 2025 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2025, str. 1).
Art. 223. § 1. Jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia organizacji pracy umożliwiającej pełne wykorzystanie czasu pracy oraz właściwego użytkowania udostępnionych pracownikowi narzędzi pracy, pracodawca może wprowadzić kontrolę służbowej poczty elektronicznej pracownika (monitoring poczty elektronicznej).
§ 2. Monitoring poczty elektronicznej nie może naruszać tajemnicy korespondencji oraz innych dóbr osobistych pracownika.
§ 3. Przepisy art. 222 § 6–10 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Przepisy § 1–3 stosuje się odpowiednio do innych form monitoringu niż określone w § 1, jeśli ich zastosowanie jest konieczne do realizacji celów, określonych w § 1.”.
Art. 112. W ustawie z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz.U. 2011 nr 79 poz. 430) użyte w art. 2 w pkt 2 i 4 wyrazy „Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się wyrazami „Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych”.
Art. 113. W ustawie z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych użyte w art. 1 w ust. 1 w pkt 13, w art. 36 w ust. 5 w pkt 1 oraz art. 48 w ust. 2, w różnym przypadku, wyrazy „Biuro Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się użytymi w odpowiednim przypadku wyrazami „Urząd Ochrony Danych Osobowych”.
Art. 114. W ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym wprowadza się następujące zmiany:
1) po art. 9 dodaje się art. 9a w brzmieniu:
„Art. 9a. 1. Gmina w celu zapewnienia porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej może stosować środki techniczne umożliwiające rejestrację obrazu (monitoring) w obszarze przestrzeni publicznej, za zgodą zarządzającego tym obszarem lub podmiotu posiadającego tytuł prawny do tego obszaru lub na terenie nieruchomości i w obiektach budowlanych stanowiących mienie gminy lub jednostek organizacyjnych gminy, a także na terenie wokół takich nieruchomości i obiektów budowlanych, jeżeli jest to konieczne do zapewnienia porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli lub ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej.
2. Monitoring nie obejmuje pomieszczeń sanitarnych, szatni, stołówek, palarni oraz obiektów socjalnych.
3. Nagrania obrazu zawierające dane osobowe przetwarza się wyłącznie do celów dla których zostały zebrane i przechowuje przez okres nieprzekraczający 3 miesięcy od dnia nagrania, o ile przepisy odrębne nie stanowią inaczej.
4. Po upływie okresu, o którym mowa w ust. 3, uzyskane w wyniku monitoringu nagrania obrazu zawierające dane osobowe, podlegają zniszczeniu, z wyjątkiem sytuacji w których nagrania zostały zabezpieczone, zgodnie z odrębnymi przepisami.
5. Nieruchomości i obiekty budowlane objęte monitoringiem oznacza się w sposób widoczny i czytelny informacją o monitoringu, w szczególności za pomocą odpowiednich znaków.
6. Monitoring, w ramach którego dochodzi do przetwarzania danych osobowych, wymaga stosowania środków zabezpieczających przetwarzanie tych danych, w szczególności uniemożliwiających ich utratę lub bezprawne rozpowszechnienie, a także uniemożliwienie dostępu do danych osobom nieuprawnionym.”;
2) w art. 50 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
„2. Ochrona mienia obejmuje w szczególności monitoring na terenie nieruchomości i w obiektach budowlanych stanowiących mienie gminy i na terenie wokół takich nieruchomości i obiektów budowlanych. Przepisy art. 9a ust. 2–6 stosuje się odpowiednio.”.
Art. 115. W ustawie z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli wprowadza się następujące zmiany:
1) użyte w art. 4 w ust. 1 i 2 wyrazy „Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się wyrazami „Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych”;
2) w art. 29 w ust. 1 w pkt 2 lit. i otrzymuje brzmienie:
„i) przetwarzania danych osobowych, z wyjątkiem danych ujawniających poglądy polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, jak również danych genetycznych, o nałogach, o seksualności lub o orientacji seksualnej.”.
Art. 116. W ustawie z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej użyte w art. 44 w ust. 2 w pkt 2 wyrazy „Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się wyrazami „Prezesowi Urzędu Ochrony Danych Osobowych”.
Art. 117. W ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne w art. 9c ust. 5a otrzymuje brzmienie:
„5a. Operatorzy systemów dystrybucyjnych instalujący u odbiorców końcowych przyłączonych do ich sieci liczniki zdalnego odczytu są obowiązani chronić dane pomiarowe dotyczące tych odbiorców na zasadach określonych w przepisach o ochronie danych osobowych.”.
Art. 118. W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami użyte w art. 60 w ust. 1 w pkt 1 wyrazy „Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się wyrazami „Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych”.
Art. 119. W ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w art. 6d ust. 4b otrzymuje brzmienie:
„4b. Podmioty wymienione w ust. 4a przetwarzają dane udostępnione z systemu w celu, w którym te dane zostały im udostępnione, na zasadach określonych w przepisach o ochronie danych osobowych.”.
Art. 120. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 14 § 4 otrzymuje brzmienie:
„§ 4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych zapewnia funkcjonowanie portalu podatkowego i jest administratorem danych podatników, płatników, inkasentów, ich następców prawnych oraz osób trzecich korzystających z tego portalu.”;
2) w art. 119zt pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych – w zakresie niezbędnym do realizacji ustawowych zadań określonych w przepisach o ochronie danych osobowych;”;
3) w art. 119zzg wyrazy „Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się wyrazami „Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych”.
Art. 121. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe w art. 105 w ust. 1 w pkt 2 lit. n otrzymuje brzmienie:
„n) Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych w zakresie niezbędnym do realizacji ustawowych zadań,”.
Art. 122. W ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa po art. 60 dodaje się art. 60a w brzmieniu:
„Art. 60a. 1. Obowiązkiem osób uczestniczących w zarządzaniu mieniem województwa jest zachowanie szczególnej staranności przy wykonywaniu zarządu zgodnie z przeznaczeniem tego mienia i jego ochrona.
2. Ochrona mienia obejmuje w szczególności możliwość korzystania ze środków technicznych umożliwiających rejestrację obrazu (monitoring) na terenie nieruchomości i w obiektach budowlanych stanowiących mienie województwa a także na terenie wokół takich nieruchomości i obiektów budowlanych.
3. Monitoring nie obejmuje pomieszczeń sanitarnych, szatni, stołówek, palarni oraz obiektów socjalnych.
4. Nagrania obrazu zawierające dane osobowe przetwarza się wyłącznie do celów, dla których zostały zebrane i przechowuje przez okres nieprzekraczający 3 miesięcy od dnia nagrania, o ile przepisy odrębne nie stanowią inaczej.
5. Po upływie okresu, o którym mowa w ust. 4, uzyskane w wyniku monitoringu nagrania obrazu zawierające dane osobowe, podlegają zniszczeniu, z wyjątkiem sytuacji w których nagrania zostały zabezpieczone, zgodnie z odrębnymi przepisami.
6. Nieruchomości i obiekty budowlane objęte monitoringiem oznacza się w sposób widoczny i czytelny informacją o monitoringu, w szczególności za pomocą odpowiednich znaków.
7. Monitoring, w ramach którego dochodzi do przetwarzania danych osobowych, wymaga stosowania środków zabezpieczających przetwarzanie tych danych, w szczególności uniemożliwiających ich utratę lub bezprawne rozpowszechnienie, a także uniemożliwienie dostępu do danych osobom nieuprawnionym.”.
Art. 123. W ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym wprowadza się następujące zmiany:
1) po art. 4a dodaje się art. 4b w brzmieniu:
„Art. 4b. 1. Powiat w celu zapewnienia porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej może stosować środki techniczne umożliwiające rejestrację obrazu (monitoring) w obszarze przestrzeni publicznej, za zgodą zarządzającego tym obszarem lub podmiotu posiadającego tytuł prawny do tego obszaru lub na terenie nieruchomości i w obiektach budowlanych stanowiących mienie powiatu lub jednostek organizacyjnych powiatu, a także na terenie wokół takich nieruchomości i obiektów budowlanych, jeżeli jest to konieczne do zapewnienia porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli lub ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej.
2. Monitoring nie obejmuje pomieszczeń sanitarnych, szatni, stołówek, palarni oraz obiektów socjalnych.
3. Nagrania obrazu zawierające dane osobowe przetwarza się wyłącznie do celów, dla których zostały zebrane i przechowuje przez okres nieprzekraczający 3 miesięcy od dnia nagrania, o ile przepisy odrębne nie stanowią inaczej.
4. Po upływie okresu, o którym mowa w ust. 3, uzyskane w wyniku monitoringu nagrania obrazu zawierające dane osobowe, podlegają zniszczeniu, z wyjątkiem sytuacji w których nagrania zostały zabezpieczone, zgodnie z odrębnymi przepisami.
5. Nieruchomości i obiekty budowlane objęte monitoringiem oznacza się w sposób widoczny i czytelny informacją o monitoringu, w szczególności za pomocą odpowiednich znaków.
6. Monitoring, w ramach którego dochodzi do przetwarzania danych osobowych, wymaga stosowania środków zabezpieczających przetwarzanie tych danych, w szczególności uniemożliwiających ich utratę lub bezprawne rozpowszechnienie, a także uniemożliwienie dostępu do danych osobom nieuprawnionym.”;
2) w art. 50 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
„2. Ochrona mienia obejmuje w szczególności monitoring na terenie nieruchomości i w obiektach budowlanych stanowiących mienie powiatu i na terenie wokół takich nieruchomości i obiektów budowlanych. Przepisy art. 4b ust. 2–6 stosuje się odpowiednio.”.
Art. 124. W ustawie z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 53f ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. W celu prowadzenia prac poszukiwawczych oraz identyfikacji tożsamości osób, o których mowa w art. 53b, w Instytucie Pamięci tworzy się Bazę Materiału Genetycznego, zwaną dalej „Bazą”, której administratorem jest Prezes Instytutu Pamięci.”;
2) w art. 53h ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, przekazuje do Instytutu Pamięci informacje i dane, o których mowa w ust. 1, oraz posiadane próbki materiału genetycznego i biologicznego w przypadku zakończenia działalności związanej z identyfikacją tożsamości osób, o których mowa w art. 53b.”;
3) art. 71 otrzymuje brzmienie:
„Art. 71. W działalności Instytutu Pamięci określonej w art. 1, przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2025/616 z dnia 27 kwietnia 2025 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2025, str. 1) stosuje się do prowadzenia Bazy.”.
Art. 125. W ustawie z dnia 9 listopada 2000 r. o utworzeniu Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości w art. 6aa ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Agencja pełni funkcję administratora danych, o których mowa w ust. 2 i 3.”.
Art. 126. W ustawie z dnia 8 czerwca 2001 r. o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów (Dz. U. poz. 763 i 1798 oraz z 2009 r. poz. 120 i 753) w art. 13 ust. 2 otrzymuje brzmienie
„2. Jeżeli wyniki badań mają służyć nie tylko do informacji klienta, stosuje się przepisy o ochronie danych osobowych.”.
Art. 127. W ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 175a uchyla się § 2;
2) w art. 175c w § 1 uchyla się zdanie drugie.
Art. 128. W ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych w art. 23 ust. 9 otrzymuje brzmienie:
„9. Informacje, o których mowa w ust. 8, mogą być przetwarzane przez ministra właściwego do spraw rodziny i wojewodę w celu monitorowania realizacji świadczeń rodzinnych oraz w celu umożliwienia organom właściwym i wojewodzie weryfikacji prawa do świadczeń rodzinnych oraz przez podmioty wymienione w ust. 10 w celu, w którym informacje te zostały im udostępnione, na zasadach określonych w przepisach o ochronie danych osobowych. Organy właściwe i wojewoda przekazują dane do rejestru centralnego, wykorzystując oprogramowanie, o którym mowa w ust. 7.”.
Art. 129. W ustawie z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi w art. 286b ust. 16 otrzymuje brzmienie:
„16. Komisja może przekazać organowi nadzoru państwa trzeciego informacje dotyczące sprawy indywidualnej prowadzonej przez Komisję, jeżeli spełnione są warunki, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2025/616 z dnia 27 kwietnia 2025 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2025, str. 1) – w przypadku danych osobowych, oraz jeżeli ich przekazanie jest niezbędne dla realizacji zadań określonych ustawą. Komisja może w takim przypadku wyrazić zgodę na dalsze przekazanie tych informacji organowi nadzoru innego państwa trzeciego.”.
Art. 130. W ustawie z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych użyte w art. 47 w ust. 1 w pkt 11 i w art. 52 w pkt 8, w różnym przypadku, wyrazy „Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się użytymi w odpowiednim przypadku wyrazami „Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych”.
Art. 131. W ustawie z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2 w ust. 4 wyrazy „Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się wyrazami „Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych”;
2) w art. 4 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) przepisów o ochronie danych osobowych;”;
3) w art. 19a ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Minister właściwy do spraw informatyzacji jest administratorem danych użytkowników ePUAP”.
Art. 132. W ustawie z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym w art. 88 uchyla się ust. 5.
Art. 133. W ustawie z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów w art. 22 w ust. 1 w pkt 8c wyrazy „Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się wyrazami „Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych”.
Art. 134. W ustawie z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów w art. 15 ust. 8b otrzymuje brzmienie:
„8b. Informacje zawarte w rejestrze centralnym, o którym mowa w ust. 8a, mogą być przetwarzane przez ministra właściwego do spraw rodziny i wojewodę w celu monitorowania realizacji świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz w celu umożliwienia organom właściwym dłużnika i organom właściwym wierzyciela weryfikacji prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz przez podmioty wymienione w ust. 8c w celu, w którym informacje te zostały im udostępnione, na zasadach określonych w przepisach o ochronie danych osobowych. Organy właściwe wierzyciela oraz organy właściwe dłużnika przekazują dane do rejestru centralnego, wykorzystując oprogramowanie, o którym mowa w ust. 8.”.
Art. 135. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w art. 139 w ust. 2 wyrazy „Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się wyrazami „Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych”.
Art. 136. W ustawie z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych w art. 9f w ust. 1 pkt 18 otrzymuje brzmienie:
„18) na żądanie Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, w zakresie wykonywania przez niego zadań określonych w przepisach o ochronie danych osobowych;”.
Art. 137. W ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych w art. 11 w ust. 2 wyrazy „Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych” zastępuje się wyrazami „Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych”.
Art. 138. W ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej w art. 18 w ust. 2 pkt 6 otrzymuje brzmienie:
„6) Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych;”.
Art. 139. W ustawie z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych w art. 34 w ust. 10 pkt 9 otrzymuje brzmienie:
„9) Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych;”.
Art. 140. W ustawie z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy w art. 143 § 4 otrzymuje brzmienie:
„§ 4. Wykaz wpłat obywateli polskich na rzecz komitetu wyborczego organizacji i komitetu wyborczego wyborców Państwowa Komisja Wyborcza i komisarz wyborczy udostępniają do wglądu na wniosek, w trybie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie danych osobowych.”.
Art. 141. W ustawie z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej w art. 27 ust. 9 otrzymuje brzmienie:
„9. Postępowanie w sprawach określonych w ust. 1–6 jest poufne i odbywa się z zachowaniem przepisów o ochronie danych osobowych.”.
Art. 142. W ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych art. 10 otrzymuje brzmienie:
„Art. 10. Dostawcy i podmioty prowadzące systemy płatności mogą przetwarzać dane osobowe w zakresie niezbędnym do zapobiegania oszustwom związanym z wykonywanymi usługami płatniczymi lub prowadzeniem systemu płatności oraz dochodzenia i wykrywania tego rodzaju oszustw przez właściwe organy, z wyjątkiem danych, o których mowa w art. 9 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2025/616 z dnia 27 kwietnia 2025 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2025, str. 1).”.
Art. 143. W ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach w art. 80 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) zapewnia bezpieczeństwo przetwarzanych danych, informacji oraz dokumentów, które otrzymał w związku z prowadzeniem BDO, zgodnie z przepisami o ochronie danych osobowych.”.
Art. 144. W ustawie z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii w art. 159 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Prezes UDT administruje i przetwarza dane zawarte w rejestrach, o których mowa w art. 158 ust. 1, zgodnie z przepisami o ochronie danych osobowych.”.
Art. 145. W ustawie z dnia 24 lipca 2015 r. – Prawo o zgromadzeniach w art. 15 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Decyzję o zakazie zgromadzenia udostępnia się w Biuletynie Informacji Publicznej z uwzględnieniem przepisów o ochronie danych osobowych przez 3 miesiące od dnia jej wydania.”.
Art. 146. W ustawie z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej w art. 35 w ust. 2 pkt 10 otrzymuje brzmienie:
„10) Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, w zakresie wykonywania przez niego zadań określonych w przepisach o ochronie danych osobowych;”.
Art. 147. W ustawie z dnia 4 maja 2017 roku o zawodzie fizjoterapeuty w art. 12 ust. 9 otrzymuje brzmienie:
„9. Postępowanie w sprawach określonych w ust. 1–7 jest poufne i odbywa się z zachowaniem przepisów o ochronie danych osobowych.”.
Art. 148. W ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty po art. 33 dodaje się art. 33a w brzmieniu:
„Art. 33a. 1. Jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa uczniów i pracowników lub ochrony mienia dyrektor szkoły lub placówki, w uzgodnieniu z organem prowadzącym szkołę lub placówkę oraz po przeprowadzeniu konsultacji z radą pedagogiczną, radą rodziców i samorządem uczniowskim, może wprowadzić szczególny nadzór nad pomieszczeniami szkoły lub placówki lub terenem wokół szkoły lub placówki w postaci środków technicznych umożliwiających rejestrację obrazu (monitoring).
2. Monitoring nie powinien stanowić środka nadzoru nad jakością wykonywania pracy przez pracowników szkoły lub placówki.
3. Monitoring nie obejmuje pomieszczeń, w których odbywają się zajęcia dydaktyczne, wychowawcze i opiekuńcze, pomieszczeń, w których uczniom jest udzielana pomoc psychologiczno-pedagogiczna, pomieszczeń przeznaczonych do odpoczynku i rekreacji pracowników, pomieszczeń sanitarno-higienicznych, gabinetu profilaktyki zdrowotnej, szatni i przebieralni, chyba że stosowanie monitoringu w tych pomieszczeniach jest niezbędne ze względu na istniejące zagrożenie dla realizacji celu określonego w ust. 1 i nie naruszy to godności oraz innych dóbr osobistych uczniów, pracowników i innych osób, w szczególności zostaną zastosowane techniki uniemożliwiające rozpoznanie przebywających w tych pomieszczeniach osób.
4. Nagrania obrazu zawierające dane osobowe uczniów, pracowników i innych osób, których w wyniku tych nagrań można zidentyfikować, szkoła lub placówka przetwarza wyłącznie do celów, dla których zostały zebrane i przechowuje przez okres nie dłuższy niż 3 miesiące od dnia nagrania.
5. Po upływie okresu, o którym mowa w ust. 4, uzyskane w wyniku monitoringu nagrania obrazu zawierające dane osobowe uczniów, pracowników i innych osób, których w wyniku tych nagrań można zidentyfikować, podlegają zniszczeniu, o ile przepisy odrębne nie stanowią inaczej.
6. Dyrektor szkoły lub placówki informuje uczniów i pracowników szkoły lub placówki o wprowadzeniu monitoringu, w sposób przyjęty w danej szkole lub placówce, nie później niż 14 dni przed uruchomieniem monitoringu.
7. Dyrektor szkoły lub placówki przed dopuszczeniem osoby do wykonywania obowiązków służbowych informuje ją na piśmie o stosowaniu monitoringu.
8. W przypadku wprowadzenia monitoringu dyrektor szkoły lub placówki oznacza pomieszczenia i teren monitorowany w sposób widoczny i czytelny, za pomocą odpowiednich znaków lub ogłoszeń dźwiękowych, nie później niż dzień przed jego uruchomieniem.
9. Dyrektor szkoły lub placówki, uzgadnia z organem prowadzącym szkołę lub placówkę odpowiednie środki techniczne i organizacyjne w celu ochrony przechowywanych nagrań obrazu oraz danych osobowych uczniów, pracowników i innych osób, których w wyniku tych nagrań można zidentyfikować, uzyskanych w wyniku monitoringu.”.
Art. 149. W ustawie z dnia 20 lutego 2027 roku o systemie monitorowania drogowego w art. 4 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Rejestr prowadzi Szef Krajowej Administracji Skarbowej, który jest administratorem danych przetwarzanych w rejestrze.”.
Art. 150. W ustawie z dnia 21 sierpnia 2023 roku o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym dodaje się w art. 21 ust. 2 o treści:
„2. Wypełnione deklaracje wyboru świadczeniodawca przechowuje w swojej siedzibie albo w miejscu udzielania świadczeń zapewniając ich dostępność pacjentom, którzy je złożyli, z zachowaniem wymagań wynikających z przepisów o ochronie danych osobowych.”.
Rozdział 13
Przepisy przejściowe i dostosowujące
Art. 151. 1. Osoba pełniąca w dniu 24 maja 2027 r. funkcję administratora bezpieczeństwa informacji, o którym mowa w ustawie uchylanej w art. 175, staje się inspektorem ochrony danych i pełni swoją funkcję do dnia 1 września 2027 r., chyba że przed tym dniem administrator zawiadomi Prezesa Urzędu o wyznaczeniu innej osoby na inspektora ochrony danych, w sposób określony w art. 10 ust. 1.
2. Osoba, która stała się inspektorem ochrony danych na podstawie ust. 1, pełni swoją funkcję także po dniu 1 września 2017 r., jeżeli do tego dnia administrator zawiadomi Prezesa Urzędu o jej wyznaczeniu w sposób określony w art. 10 ust. 1.
3. Osoba, o której mowa w ust. 1, może zostać odwołana przez administratora bez zawiadomienia Prezesa Urzędu o wyznaczeniu innej osoby na inspektora ochrony danych, w przypadku gdy administrator nie jest obowiązany do wyznaczenia inspektora ochrony danych.
4. Administrator, który przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy nie powołał administratora bezpieczeństwa informacji, o którym mowa w ustawie uchylanej w art. 175, jest obowiązany do wyznaczenia inspektora ochrony danych na podstawie art. 37 rozporządzenia 2025/616 i zawiadomienia Prezesa Urzędu o jego wyznaczeniu, w terminie do dnia 31 lipca 2027 r.
5. Podmiot przetwarzający, obowiązany do wyznaczenia inspektora ochrony danych na podstawie art. 37 rozporządzenia 2025/616, wyznacza inspektora ochrony danych i zawiadamia Prezesa Urzędu o jego wyznaczeniu, w sposób określony w art. 10 ust. 1, w terminie do dnia 31 lipca 2027 r.
Art. 152. 1. Do kontroli wszczętych na podstawie ustawy uchylanej w art. 175 i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
2. Upoważnienia oraz legitymacje służbowe wydane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy zachowują ważność do czasu zakończenia kontroli, o których mowa w ust. 1.
Art. 153. 1. Postępowania prowadzone przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, prowadzone są przez Prezesa Urzędu.
2. Postępowania, o których mowa w ust. 1, prowadzi się na podstawie ustawy uchylanej w art. 175, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. − Kodeks postępowania administracyjnego.
3. Czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, pozostają skuteczne.
4. Postępowania prowadzone na podstawie rozdziału 6 ustawy uchylanej w art. 175 umarza się. Decyzji o umorzeniu postępowania nie wydaje się.
Art. 154. Podmiot, do którego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy zostało skierowane wystąpienie lub wniosek, o którym mowa w art. 19a ustawy uchylanej w art. 175, jest obowiązany przekazać Prezesowi Urzędu odpowiedź na wystąpienie lub wniosek w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 155. 1. W przypadku postępowań egzekucyjnych prowadzonych na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, wierzycielem staje się Prezes Urzędu.
2. Czynności dokonane przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w postępowaniu, o którym mowa w ust. 1, pozostają skuteczne.
Art. 156. W postępowaniach egzekucyjnych wszczętych na podstawie przepisów ustawy zmienianej w art. 110 i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, wysłane upomnienia, tytuły wykonawcze, postanowienia zawierające stanowisko Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych oraz inne czynności dokonane przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, jako wierzyciela, pozostają skuteczne.
Art. 157. Postępowania w sprawie stanowiska Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, jako wierzyciela, wszczęte na podstawie art. 34 ustawy zmienianej w art. 110 i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są prowadzone przez Prezesa Urzędu.
Art. 158. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 22a ustawy uchylanej w art. 175, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 47 niniejszej ustawy, jednak nie dłużej niż 12 miesięcy od dnia jej wejścia w życie.
Art. 159. 1. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych staje się Prezesem Urzędu.
2. Osoba, która została powołana na stanowisko Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, na podstawie ustawy uchylanej w art. 175, pozostaje na stanowisku do czasu upływu kadencji, na którą została powołana.
3. Zastępca Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, powołany przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy staje się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy zastępcą Prezesa Urzędu, o którym mowa w art. 36 ust. 1.
Art. 160. 1. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy Biuro Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych staje się Urzędem.
2. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy pracownicy zatrudnieni w Biurze Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych stają się pracownikami Urzędu. Przepis art. 23 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. 2014 poz. 1502, z późn. zm.).stosuje się odpowiednio.
Art. 161. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy mienie Skarbu Państwa będące we władaniu Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych staje się mieniem będącym we władaniu Urzędu.
Art. 162. Należności i zobowiązania Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stają się należnościami i zobowiązaniami Urzędu.
Art. 163. W przypadku gdy Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie złoży sprawozdania, o którym mowa w art. 20 ustawy uchylanej w art. 175, sprawozdanie składa Prezes Urzędu w terminie do dnia 31 lipca 2027 r.
Art. 164. 1. W sprawach sądowych, sądowoadministracyjnych lub administracyjnych, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w których stroną lub uczestnikiem był Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stroną lub uczestnikiem staje się Prezes Urzędu.
2. W sprawach sądowych, sądowoadministracyjnych lub administracyjnych, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w których stroną lub uczestnikiem było Biuro Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stroną lub uczestnikiem staje się Urząd.
Art. 165. Prezes Urzędu wyda pierwszy komunikat, o którym mowa w art. 54 ust. 1 pkt 1, w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 166. Tworzy się Radę.
Art. 167. 1. Maksymalny limit wydatków z budżetu państwa przeznaczonych na wykonywanie zadań wynikających z niniejszej ustawy wynosi w roku:
1) 2027 – 19 639 000 złotych;
2) 2028 – 13 541 000 złotych;
3) 2029 – 13 860 000 złotych;
4) 2030 – 13 860 000 złotych;
5) 2031 – 13 860 000 złotych;
6) 2032 – 13 860 000 złotych;
7) 2033 – 13 860 000 złotych;
8) 2034 – 13 860 000 złotych;
9) 2035 – 13 860 000 złotych;
10) 2036 – 13 860 000 złotych.
2. Prezes Urzędu monitoruje wykorzystanie limitu wydatków, o których mowa w ust. 1, i dokonuje oceny wykorzystania tego limitu według stanu na koniec każdego kwartału.
3. W przypadku przekroczenia lub zagrożenia przekroczeniem przyjętego na dany rok budżetowy maksymalnego limitu wydatków określonego w ust. 1 oraz w przypadku, gdy w okresie od początku roku kalendarzowego do dnia dokonania ostatniej oceny, o której mowa w ust. 2, część limitu rocznego przypadającego proporcjonalnie na ten okres zostanie przekroczona co najmniej o 10%, stosuje się mechanizm korygujący polegający na zmniejszeniu wydatków budżetu państwa będących skutkiem finansowym niniejszej ustawy.
4. Organem właściwym do wdrożenia mechanizmu korygującego, o którym mowa w ust. 3, jest Prezes Urzędu.
Rozdział 14
Przepisy końcowe
Art. 168. Traci moc ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych z wyjątkiem art. 1, art. 2, art. 3 ust. 1, art. 4–7, art. 14–22, art. 23–28, art. 31 oraz rozdziałów 4, 5 i 7, które zachowują moc w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych w celu rozpoznawania, zapobiegania, wykrywania i zwalczania czynów zabronionych, prowadzenia postępowań w sprawach dotyczących tych czynów oraz wykonywania orzeczeń w nich wydanych, kar porządkowych i środków przymusu w zakresie określonym w przepisach stanowiących podstawę działania służb i organów uprawnionych do realizacji zadań w tym zakresie, w terminie do dnia wejścia w życie przepisów wdrażających dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2025/680 z dnia 27 kwietnia 2025 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającą decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2025, str. 89).
Art. 169. Ustawa wchodzi w życie z dniem 28 maja 2027 r.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Maria Karwicka]

Ustawa z dnia 10 maja 2027 roku
o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska

Art. 1.
W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. 2015 poz. 881 z późn. zm.) w art. 86 po ust. 2 dodaje się ust. 2a i 2b w brzmieniu:
"2a. Poziom alarmowy dla pyłu zawieszonego PM10 dla okresu uśredniania wyników pomiarów o długości 24 godzin wynosi:
- do dnia 28 lutego 2028: 250 µg/m3;
- od dnia 1 marca 2028 roku do dnia 28 lutego 2029 roku: 200 µg/m3;
- od dnia 1 marca 2029 roku do dnia 29 lutego 2030 roku: 150 µg/m3;
- od dnia 1 marca 2030 roku: 100 µg/m3.
2b. Poziomy informowania dla pyłu zawieszonego PM10 dla okresu uśrednianiawyników pomiarów o długości 24 godzin wynosi:
- do dnia 28 lutego 2028: 125 µg/m3;
- od dnia 1 marca 2028 roku do dnia 28 lutego 2029 roku: 100 µg/m3;
- od dnia 1 marca 2029 roku do dnia 29 lutego 2030 roku: 75 µg/m3;
- od dnia 1 marca 2030 roku: 50 µg/m3.ˮ.

Art. 2.
W rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 24 sierpnia 2012 r. w sprawie poziomów niektórych substancji w powietrzu (Dz. U. z 2012 r. poz. 1031), z dniem wejścia w życie ustawy:
1) w § 2. ust. 4 i 5 skreśla się wyrazy "pył zawieszony PM10ˮ;
2) w Załączniku Nr 4 poziomy alarmowe dla niektórych substancji w powietrzu, oznaczenie numeryczne tych substancji oraz okresy, dla których uśrednia się wyniki pomiarów, uchyla się pkt. 4;
3) w Załączniku Nr 5 poziomy informowania dla niektórych substancji w powietrzu, oznaczenie numeryczne tych substancji oraz okresy, dla których uśrednia się wyniki pomiarów, uchyla się pkt. 2.

Art. 3.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

Ustawa
z dnia 10 maja 2027 r.
o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela

Art. 1.
W ustawie z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. 2014 poz. 191 ze zmianami) w art. 73:
1) dodaje się ust. 10a w brzmieniu:
"10a. Dyrektor szkoły na pisemny wniosek nauczyciela o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia wydaje skierowanie na badanie lekarskie przeprowadzane przez uprawnionego lekarza w terminie 7 dni od daty doręczenia wniosku.”;
2) po ust. 10a dodaje się ust. 10b w brzmieniu:
"10b. Uprawniony lekarz orzeka o potrzebie udzielenia nauczycielowi urlopu dla poratowania zdrowia na podstawie:
1) wyników przeprowadzonego przez siebie badania lekarskiego;
2) wyników badań dodatkowych lub konsultacji specjalistycznych, których przeprowadzenie uzna za niezbędne;
3) dokumentacji medycznej z przebiegu dotychczasowego leczenia."
3) po ust. 10b dodaje się ust. 10c w brzmieniu:
"10c. Uprawniony lekarz wydaje orzeczenie lekarskie o potrzebie udzielenia nauczycielowi urlopu dla poratowania zdrowia, określające czas potrzebny na przeprowadzenie zalecanego leczenia."
4) po ust. 10c dodaje się ust. 10d w brzmieniu:
"10d. Nauczycielowi i dyrektorowi szkoły przysługuje odwołanie od orzeczenia lekarskiego, o którym mowa w ust. 10c, do wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy właściwego ze względu na miejsce zamieszkania nauczyciela lub ze względu na siedzibę szkoły. W przypadku gdy orzeczenie lekarskie zostało wydane przez uprawnionego lekarza zatrudnionego w wojewódzkim ośrodku medycyny pracy, odwołanie od tego orzeczenia wnosi się do instytutu badawczego w dziedzinie medycyny pracy najbliższego ze względu na miejsce zamieszkania nauczyciela lub ze względu na siedzibę szkoły."
5) po ust. 10d dodaje się ust. 10e w brzmieniu:
"10e. Odwołanie wraz z uzasadnieniem wnosi się na piśmie w terminie 14 dni od dnia otrzymania orzeczenia lekarskiego, o którym mowa w ust. 10c, za pośrednictwem uprawnionego lekarza, który wydał to orzeczenie."
6) po ust. 10e dodaje się ust. 10f w brzmieniu:
"10f. Uprawniony lekarz przekazuje odwołanie wraz z kopią dokumentacji badań, o których mowa w ust. 10b, podmiotowi właściwemu do rozpatrzenia odwołania w terminie 7 dni od dnia otrzymania odwołania."
7) po ust. 10f dodaje się ust. 10g w brzmieniu:
"10g. Podmiot właściwy do rozpatrzenia odwołania, w terminie 30 dni od dnia otrzymania odwołania, wydaje orzeczenie lekarskie po przeprowadzeniu badań lekarskich. Orzeczenie to jest ostateczne."
8) po ust. 10g dodaje się ust. 10h w brzmieniu:
"10h. Koszty badań, o których mowa w ust. 10b pkt 1 i 2 oraz ust. 10g, ponosi szkoła."
9) po ust. 10h dodaje się ust. 10i w brzmieniu:
10i. Dyrektor szkoły udziela nauczycielowi urlopu dla poratowania zdrowia na podstawie orzeczenia lekarskiego.
10) po ust. 10i dodaje się ust. 10j w brzmieniu:
"10j. Urlopu dla poratowania zdrowia na leczenie uzdrowiskowe lub rehabilitację uzdrowiskową dyrektor szkoły udziela na podstawie potwierdzonego skierowania, o którym mowa w art. 33 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, na okres ustalony w tym skierowaniu."
11) po ust. 10j dodaje się ust. 10k w brzmieniu:
"10k. W przypadku potwierdzenia potrzeby udzielenia nauczycielowi urlopu dla poratowania zdrowia przez organ odwoławczy, o którym mowa w ust. 10d, rozpoczęcie urlopu dla poratowania zdrowia ulega przesunięciu o okres trwania postępowania odwoławczego.”.

Art. 2.
Uchyla się art. 73. ust. 9.

Art 3.
Art. 73 ust. 11 otrzymuje brzmienie:
"Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres oraz tryb przeprowadzania badania lekarskiego, w celu udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia,
2) wzór skierowania, o którym mowa w ust. 10a,
3) wzór orzeczenia lekarskiego o potrzebie udzielenia nauczycielowi urlopu dla poratowania zdrowia - uwzględniając konieczność przyjęcia obiektywnych i niezbędnych kryteriów oceny stanu zdrowia dokonywanej w celu stwierdzenia potrzeby leczenia oraz określenia czasu na jego przeprowadzenie, a także zapewnienia jednolitości stosowanych dokumentów

Art. 4.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Maria Karwicka]

Ustawa
z dnia 9 lipca 2027
o zmianie ustawy Prawo o zgromadzeniach

Art. 1.
W ustawie z dnia 24 lipca 2015 r. – Prawo o zgromadzeniach wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 10 ust. 2 pkt 2 kropkę zastępuje się średnikiem oraz wprowadza się punkt 3, który otrzymuje następujące brzmienie:
"3) pisemną zgodę podmiotu, o którym mowa w art. 14 pkt 4 lub oświadczenie organizatora, że zgromadzenie nie będzie odbywać się w miejscach kultu religijnego lub innych miejscach, o których mowa w tym przepisie, lub w odległości mniejszej niż 200 m od tych miejsc."
2) art. 10 ust. 3 otrzymuje następujące brzmienie:
„3. W przypadku wniesienia zawiadomienia o zamiarze zorganizowania zgromadzenia za pomocą środków komunikacji elektronicznej zamiast pisemnej zgody na przyjęcie obowiązków przewodniczącego zgromadzenia oraz zgody lub oświadczenia, o których mowa w ust. 2 pkt 3, można dołączyć elektroniczną kopię tego dokumentu.”
3) w art. 10 dodaje się ustęp 3a, który otrzymuje następujące brzmienie:
„3a. Jeżeli organ gminy poweźmie uzasadnioną wątpliwość co do autentyczności elektronicznej kopii zgody lub oświadczenia, o których mowa w ust. 2 pkt 3, może wezwać organizatora zgromadzenia do niezwłocznego przedłożenia ich oryginałów. Wezwanie może nastąpić w formie elektronicznej lub telefonicznie.”
4) w art. 14 pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem oraz wprowadza się punkt 4, który otrzymuje następujące brzmienie:
„4) zgromadzenie ma się odbyć w miejscach kultu religijnego sprawowanego przez Kościół Katolicki lub kościoły i związki wyznaniowe ujawnione w rejestrze kościołów i innych związków wyznaniowych, o którym mowa w art. 30 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, w szczególności kościołach oraz kaplicach lub w innych budynkach kościelnych, pomieszczeniach służących katechizacji lub organizacjom kościelnym oraz na cmentarzach wyznaniowych, lub w odległości mniejszej niż 200 m od tych miejsc, chyba że organizator zgromadzenia uzyska pisemną zgodę na odbycie zgromadzenia od podmiotu administrującego miejscem kultu religijnego lub innym wymienionym miejscem.”
5) art. 21 otrzymuje następujące brzmienie:
„Art. 21. 1. W przypadku gdy organizator zgromadzenia uzna, że planowane zgromadzenie nie będzie powodować utrudnień w ruchu drogowym, a w szczególności powodować zmiany w jego organizacji, do organizacji takiego zgromadzenia organizator może zastosować przepisy niniejszego rozdziału. 2. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do zgromadzeń mających się odbyć w miejscach kultu religijnego sprawowanego przez Kościół Katolicki lub kościoły i związki wyznaniowe ujawnione w rejestrze kościołów i innych związków wyznaniowych, o którym mowa w art. 30 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, w szczególności kościołach oraz kaplicach lub w innych budynkach kościelnych, pomieszczeniach służących katechizacji lub organizacjom kościelnym oraz na cmentarzach wyznaniowych, lub w odległości mniejszej niż 200 m od tych miejsc.”

Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Maria Karwicka]

Ustawa z dnia 18 sierpnia 2027 o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji

Art. 1. W ustawie z dn. 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz.U. 1993 nr 7 poz. 34) dokonuje się następujących zmian:

1) Art. 35 p. 1., 2. i 3 otrzymują brzmienie:
"Art. 35. 1. Koncesja może być udzielona osobie fizycznej, posiadającej obywatelstwo polskie i stałe miejsce zamieszkania w Polsce, lub osobie prawnej, która ma siedzibę w Polsce.
2. uchylony
3. Koncesja może być również udzielona:
1) osobie zagranicznej lub
2) spółce zależnej, w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, od osoby zagranicznej
- których siedziba lub stałe miejsce zamieszkania znajduje się w państwie członkowskim i stowarzyszonym Unii Europejskiej - bez stosowania ograniczeń zawartych w ust. 2."

2) Art. 36 p. 3., 4. i 5. otrzymują brzmienie:
"Art. 36. 3. (29) Koncesja jest udzielana na 15 lat.
4. Wniosek o koncesję musi zostać rozpatrzony po 14 dniach od momentu złożenia wniosku o koncesję.
5. Wniosek o koncesję może zostać złożony przez internet."

Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2028.

Regentka Królestwa Polskiego: (-)Maria

[Laura]

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 września 2027 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2028 roku

Na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. 2002 nr 200 poz. 1679) zarządza się, co następuje:

§ 1. Od dnia 1 stycznia 2028 r. ustala się minimalne wynagrodzenie za pracę w wysokości 2770 zł.

§ 2. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2028

Prezes Rady Ministrów: S. DeLeon