Pierwsze posiedzenie sejmu I kadencji

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

Na mównicę wchodzi Jagna Marczułajtis-Walczak:

Wasza Królewska Mość!
Wasza Królewska Wysokość!
Pani Marszałek, Wysoka Izbo!

Klub poselski Platforma Obywatelska+Porozumienie Centroprawicy zgłasza kandydatury Katarzyny Pucz-Swarzewskiej i Pawła Szałamachy.

Katarzyna Pucz-Swarzewska (ur. 23 grudnia 1980 roku w Warszawie) - polska polityk, urzędniczka państwowa, posłanka na Sejm VIII kadencji III RP i I kadencji IV RP, wiceprezes Rady Ministrów i minister infrastruktury i rozwoju w pierwszym rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt.

Jest absolwentką Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego. Ukończyła studia podyplomowe na Wydziale Prawa i Administracji UW oraz studia Master of Business Administration (MBA) na Uniwersytecie Gdańskim. Zrobiła doktorat na SGGW na specjalizacji podatkowej. Ukończyła aplikację kontroli państwowej Najwyższej Izby Kontroli, uprawniającą do sporządzania audytów.

W latach 2004-2009 pełniła funkcję Kierownika Zespołu Kontrolnego w Najwyższej Izbie Kontroli, odpowiedzialnego za nadzór nad funkcjonowaniem instytucji państwowych i samorządowych. Od 2009 do 2014 roku była członkiem Zarządu - Dyrektorem ds. Pracowniczych w Spółce Przewozy Regionalne. Zarządzała prawie czternastotysięcznym zespołem pracowników. Aktywnie włączała się w postępowania legislacyjne dotyczące Spółki.

Z powodzeniem ubiegała się o mandat posłanki w wyborach parlamentarnych w 2015 roku, startując z list Platformy Obywatelskiej z trzeciego miejsca w okręgu nr 19 - Warszawa I. Po wyborach objęła stanowisko ministra infrastruktury i rozwoju w rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt. 9 sierpnia 2016 roku objęła również urząd Wiceprezesa Rady Ministrów.

W wyborach parlamentarnych w 2019 bez powodzenia ubiegała się o reelekcję w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 110, uzyskując jednak mandat z listy krajowej KKW PO+PC.

Paweł Włodzimierz Szałamacha (ur. 24 stycznia 1969 w Gorzowie Wielkopolskim) – polski polityk, prawnik, radca prawny i publicysta, były wiceminister skarbu państwa, poseł na Sejm VII i VIII kadencji III RP i I kadencji IV RP, wiceprezes rady ministrów i minister finansów w pierwszym rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt.

Ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i w College d'Europe w Brugii oraz roczne studia z zarządzania publicznego na John F. Kennedy School of Government Uniwersytetu Harvarda, uzyskując stopień Master in Public Administration (Mid-Career MPA).

W latach 1994–2004 pracował w kancelarii Clifford Chance w Warszawie. Uczestniczył w zespołach doradczych przy transakcjach prywatyzacyjnych. W 1998 uzyskał uprawnienia radcy prawnego w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Poznaniu, przez kilka lat był ekspertem Centrum im. Adama Smitha. Prowadził też prywatną spółkę prawa handlowego "Horyzont – Technologie Internetowe". Działał w Unii Polityki Realnej.

Autor publikacji z dziedziny prawa i ekonomii. Publikował m.in. w "MPP", "Rzeczpospolitej", "Najwyższym CZASIE!", "Gazecie Polskiej". Jest także autorem wydanej w 2009 książki IV Rzeczpospolita – pierwsza odsłona.

Był współzałożycielem, w latach 2003–2005 członkiem zarządu, zaś od 1 lutego 2008 pełnił funkcję prezesa zarządu Instytutu Sobieskiego (zrezygnował po objęciu w 2011 mandatu poselskiego), zajmującego się tworzeniem programów społeczno-gospodarczych dla życia publicznego w Polsce. Od 2002 wchodzi w skład rady redakcyjnej "Międzynarodowego Przeglądu Politycznego".

Od 6 grudnia 2005 pracował w Ministerstwie Skarbu Państwa, najpierw na stanowisku podsekretarza stanu, a od 5 stycznia 2006 do 13 listopada 2007 sekretarza stanu, odpowiadając m.in. za sektor finansowy. W 2010 prezydent RP Lech Kaczyński powołał go na członka Narodowej Rady Rozwoju. W wyborach 9 października 2011 został wybrany na posła VII kadencji Sejmu jako bezpartyjny kandydat z ramienia Prawa i Sprawiedliwości, otrzymując w okręgu pilskim 12 009 głosów. W trakcie kadencji Sejmu przez rok przebywał na urlopie bezpłatnym w związku z podyplomowymi studiami z zakresu zarządzania administracją publiczną w John F. Kennedy School of Government w ramach Harvard University. W 2015 roku uzyskał poselską reelekcję.

W listopadzie 2018 roku z rekomendacji Porozumienia Centroprawicy został kandydatem na urzędy Wiceprezesa Rady Ministrów i Ministra Finansów. Został powołany w skład pierwszego rządu Anny Radziwiłł-Schmidt 30 listopada przez regenta Mikołaja Liściowskiego. W wyborach parlamentarnych 20 października 2019 roku został ponownie wybrany do Sejmu RP w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 220, uzyskując 33 048 głosów (42,9% wszystkich głosów oddanych w okręgu).

[Administrator]

Na mównicę wchodzi Krzysztof Szczerski
Pani marszałek!
Wysoka Izbo!
Klub Parlamentarny Prawo i Sprawiedliwość zgłasza kandydaturę Marka Kuchcińskiego. Był on wicemarszałkiem sejmu już trzykrotnie, zatem jest osobą doświadczoną. Liczyby na poparcie przez Wysoką Izbę jego kandydatury.

Marek Tadeusz Kuchciński (ur. 9 sierpnia 1955 w Przemyślu) – polski polityk i dziennikarz.
Od 2001 poseł na Sejm IV, V, VI, VII i VIII kadencji III RP oraz I kadencji IV RP, od 2010 do 2019 wicemarszałek Sejmu VI, VII i VIII kadencji.

Uzyskał wykształcenie średnie. Od 1974 do 1978 studiował historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1978 ukończył Pomaturalne Studium Ogrodnictwa. W młodości związany z subkulturą hipisów. Od 1979 do 1991 prowadził rodzinne gospodarstwo ogrodnicze.
Od 1990 do 2000 kierował Przemyskim Towarzystwem Kulturalnym. Od 1989 do 1993 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Spojrzenia Przemyskie”. Od 1989 do 1992 pełnił funkcję wiceprezesa oddziału rzeszowskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Od 1994 do 1998 przewodniczył radzie programowej Polskiego Radia Rzeszów. Był także korespondentem Polskiego Radia Lwów. Współpracował również m.in. z „Nowym Państwem”, „Rolą Katolicką” i nowojorskim „Nowym Dziennikiem”.

W 1980 w Przemyślu inicjował powstanie środowisk kultury niezależnej. Założył Niezależny Klub Dyskusyjny „Strych Kulturalny”, a następnie był wydawcą i redaktorem pisma o tej samej nazwie. Organizował Dni Kultury Chrześcijańskiej w Przemyślu. W latach 1983–1989 współorganizował wystawy plastyczne „Człowiek – Bóg – Świat”.
W marcu 1981 wstąpił do NSZZ „Solidarność” RI. Od 1983 do 1989 działał także w Ogólnopolskim Komitecie Oporu Rolników. Za działalność opozycyjną był represjonowany m.in. aresztowaniem i dozorem milicyjnym.
W 1989 był w Komitecie Obywatelskim w województwie przemyskim oraz w Krajowym Komitecie Obywatelskim „Solidarność” przy Lechu Wałęsie. Od 1990 do 1999 należał do Porozumienia Centrum. Kierował zarządem wojewódzkim oraz zasiadał w zarządzie głównym tej partii. W 1999 odszedł z PC do PPChD, gdzie również zasiadał w zarządzie głównym. W 2001 przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości. Został przewodniczącym zarządu regionalnego PiS na Podkarpaciu. Wszedł również w skład komitetu politycznego partii.
W latach 1994–1999 był radnym rady miasta w Przemyślu. W latach 1999–2001 zajmował stanowisko drugiego wicewojewody podkarpackiego. W tym czasie wydzierżawił od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa prawie 90 ha ziemi w Bieszczadach.
W 2001 został wybrany na posła na Sejmu IV kadencji z listy wyborczej PiS, zasiadał w kilku komisjach sejmowych. Był wiceprzewodniczącym Parlamentarnej Grupy Polsko-Ukraińskiej oraz członkiem Zgromadzenia Polski i Ukrainy.
W wyborach w 2005 ponownie uzyskał mandat poselski, w 2006 objął stanowisko przewodniczącego Klubu Parlamentarnego PiS. Od 2005 do 2007 przewodniczył Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych. W przedterminowych wyborach w 2007 po raz trzeci został posłem, otrzymując w okręgu krośnieńskim 35 060 głosów. 12 stycznia 2008 powołano go na wiceprezesa PiS, a 24 lipca 2010 przestał pełnić tę funkcję. W 2010 został p.o. przewodniczącego Klubu Parlamentarnego PiS w miejsce Grażyny Gęsickiej, która zginęła 10 kwietnia tego samego roku w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku. 4 sierpnia 2010 został wybrany na wicemarszałka Sejmu z ramienia PiS po śmierci Krzysztofa Putry, który również zginął w katastrofie w Smoleńsku.
W wyborach parlamentarnych w 2011 został ponownie liderem listy PiS do Sejmu w okręgu krośnieńskim i uzyskał mandat poselski (dostał 23 128 głosów). 8 listopada 2011 wybrany na wicemarszałka Sejmu VII kadencji. Także w wyborach parlamentarnych w 2015 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję i na pierwszym posiedzeniu sejmu został wybrany jego wicemarszałkiem. W 2019 roku ponownie uzyskał z ramienia PiS reelekcję w nowym okręgu jednomandatowym nr 122 z wynikiem 17 775 głosów (32,3%)

[Anna Bejca]

Marszałek Bejca:

Przechodzimy do głosowania. Zgłoszono pięć kandydatur:
- Barbary Dolniak
- Małgorzaty Sekuły-Szmajdzińskiej
- Katarzyny Pucz-Swarzewskiej
- Pawła Szałamachy
- Marka Kuchcińskiego

OG: głosujemy za/przeciw/wstrzymując się nad wszystkimi kandydaturami, czas do 8 lipca do godz. 21:00.

[Anna Bejca]

Za wszystkimi

[Leo_Been-Hacker]

Za wszystkimi

[Piotr M. Wiśniewski]

za wszystkimi

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

za wszystkimi

[Janina Dobrzyńska]

Za wszystkimi

[Michał Ajna]

Za wszystkimi

[Anna Bejca]

Marszałek Bejca:

Zamykam głosowanie, proszę o podliczenie wyników.