Najważniejsze wydarzenia w grze od 2015 roku
Wybory prezydenckie w 2015 roku kończą się zwycięstwem kandydata PiS Mikołaja Liściowskiego, który nieznacznie pokonuje księżniczkę Annę Radziwiłł-Schmidt z PO. Jedną z obietnic wyborczych nowego prezydenta jest referendum ustrojowe. Wybory parlamentarne pod nowym przywództwem Anny Radziwiłł-Schmidt zdecydowanie wygrywa PO i pozostaje u władzy w koalicji z PSL. Do sejmu wchodzą też PiS, SLD i nowa partia monarchistyczna – Razem dla Najjaśniejszej. Premierem zostaje Radziwiłł-Schmidt, a z przywództwa w PiS rezygnuje Jarosław Kaczyński (zastępuje go Joachim Brudziński, a później Krzysztof Szczerski). Wkrótce ponownie podniesiony zostaje pomysł organizacji referendum ustrojowego. Najważniejsze z siedmiu pytań dotyczy przywrócenia monarchii. Aktywną kampanię na rzecz zmiany ustroju prowadzi m. in. prezydent, koalicja rządząca i RdN, w wyniku czego za monarchią głosuje 53,5% przy frekwencji 54%. Wkrótce rozpoczynają się prace nad nową konstytucją, głównie na forum Rady Gabinetowej, a do koalicji dołącza RdN. Za głównych architektów nowego ustroju uważa się prezydenta Mikołaja Liściowskiego, premier księżną Annę Radziwiłł-Schmidt i wicepremiera księcia Jana Radziwiłła. Nowa konstytucja zostaje uchwalona 16 sierpnia 2017 roku. Przewiduje dziedziczną monarchię parlamentarną o szerokich uprawnieniach króla zbliżonych do wcześniejszych prezydenta. Władcę ma wybrać Zgromadzenie Narodowe, a do tego czasu głową państwa ma pozostać jako regent Mikołaj Liściowski. Na mocy nowej konstytucji zreformowany zostaje także parlament, a szczególnie senat, który przyjmuje charakter kurialny (odtąd w skład senatu wchodzą: 45 senatorów wybieranych bezpośrednio, wyznaczeni przez premiera wojewodowie, mianowani przez króla dożywotnio kasztelanowie i ministrowie dworscy, najważniejsi duchowni, dziedziczni książęta, delegaci sejmików).
Od stycznia 2018 roku odbywają się wybory nowego króla. Początkową faworytką jest wicemarszałek sejmu, angielska hrabianka Maria Karwicka z PSL, popierana przez całą koalicję rządzącą. Jej rywalami są m. in. książę Tytus Czartoryski i książę Aleksander Poniatowski. Gdy po dwóch posiedzeniach Zgromadzenia nad żadną z kandydatur nie udaje się zebrać wymaganej większości 2/3 głosów, z elekcji wycofują się Karwicka i Czartoryski. Nieoczekiwanie nowym kandydatem koalicji zostaje minister sportu i mąż Karwickiej Michał Ajna, który zdobywa poparcie liberałów i 19 lipca zostaje wybrany na króla. Obywatele potwierdzają poparcie dla elekta w referendum 8 października, a w Boże Narodzenie Ajna zostaje koronowany na Wawelu przez Prymasa, jako Michał II.
Wybory samorządowe w listopadzie 2018 roku wygrywa PO startujące w koalicji z Porozumieniem Centroprawicy – partią powstałą wskutek rozłamu w PiS. PO-PC wygrywa wybory do 13 sejmików, w dwóch województwach zwycięża PSL. Bardzo słaby wynik uzyskuje sam PiS, dla którego poparcie od 2015 roku wciąż spadało. Partia wygrywa wybory tylko na Podkarpaciu, gdzie zawiera koalicję z PSL. W pozostałych regionach dochodzi do koalicji PO-PSL, ewentualnie jeszcze z udziałem liberalnej Inicjatywy Wolność, która z 13% poparciem jest czarnym koniem wyborów. Wkrótce po wyborach z koalicji wychodzi RdN.
Wybory do europarlamentu w 2019 roku także wygrywa PO-PC, choć bardzo wysoki drugi wynik uzyskuje utworzona przez SLD Zjednoczona Lewica. To to ugrupowanie wyrasta na główną siłę opozycyjną i rywala PO w jesiennych wyborach parlamentarnych. Z dobrym wynikiem do europarlamentu dostaje się też nowa katolicka i eurosceptyczna partia TOR. Progu wyborczego nie przekracza natomiast RdN.
Wybory parlamentarne w 2019 roku przynoszą kolejne zwycięstwo PO-PC, choć z niewiele ponad 20% poparciem i tylko minimalną przewagą nad lewicą. Jeśli chodzi o mandaty w sejmie sprawa wygląda jednak dla ugrupowania zdecydowanie lepiej, z racji zastosowania ordynacji mieszanej. W parlamencie debiutują nowe siły, w tym m. in. Partia Liberalna. Do koalicji dołącza Inicjatywa Wolność, a na czele rządu pozostaje Anna Radziwiłł-Schmidt.
Na przełomie 2019 i 2020 roku szybko spada poparcie dla koalicji, m. in. wskutek aktywnej działalności Partii Liberalnej pod przywództwem Joszuy Barycza. Dochodzi do kilku skandali, w tym nieuchwalenia budżetu. Wkrótce z powodu rodzinnej tragedii i choroby ze stanowiska rezygnuje Anna Radziwiłł-Schmidt i zastępuje ją na krótko dotychczasowa minister sprawiedliwości Marta Fornero-Piotrowska. Zostaje także skrócona kadencja sejmu.
Wybory w czerwcu 2020 roku wygrywa Partia Liberalna, z minimalną przewagą nad Blokiem Prawicy (koalicja współtworzona m. in. przez PiS). Wielką porażkę odnosi dotychczasowa koalicja, która startuje w ramach jednego komitetu pod nazwą Porozumienie dla Polski. W sejmie debiutuje populistyczna Partia Polaków. Nowym premierem koalicji PL-PdP-PPol zostaje Joszua Barycz.
W listopadzie 2020 roku premier Joszua Barycz doznaje udaru, w związku z czym podaje się do dymisji. W Partii Liberalnej następuje walka o władzę i odejście części działaczy. Nowym premierem zostaje Adrianna Wisłocka z PC. Partia Liberalna lawinowo traci poparcie, podobnie jak Blok Prawicy, który wkrótce się także rozpada. W grudniu 2020 roku powstaje Partia Liberalno-Konserwatywna, jednocząc KORWiN, Ligę Konserwatywną i rozłamowców z Razem dla Najjaśniejszej, z czasem przejmując także wielu działaczy PiS i Partii Liberalnej. Na jej czele staje Przemysław Wipler. Przez cały 2021 rok na gruzach Bloku Prawicy i Partii Liberalnej powstaje też wiele innych inicjatyw. Coraz gorsze są także notowania rządu Wisłockiej. Jedynie częściowo udaje się zrealizować reformę administracyjną, w wyniku której zrewidowany zostaje podział na województwa i zmniejszona liczba powiatów. Jednym z jej założeń jest także nadanie autonomii nowemu województwu górnośląskiemu. W tym celu w lutym 2021 roku, z inicjatywy koalicyjnej Partii Polaków dochodzi do referendum w sprawie autonomii dla Górnego Śląska w tym regionie. Za nowymi uprawnieniami głosuje 64,5% mieszkańców, przy 62% frekwencji. Propozycje rządu powodują protesty środowisk prawicowych, w wyniku czego rośnie poparcie dla centroprawicowego PLK, na którego czele w międzyczasie staje charyzmatyczny Marek Kohn, jak i dla skrajnej Narodowej Demokracji. To tej drugiej partii udaje się wygrać dwukrotnie wybory uzupełniające w połowie roku. Jesienią 2021 roku, dochodzi do małej rekonstrukcji rządu, kiedy wicepremier Radosław Sikorski obejmuje stanowisko przewodniczącego Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju. Wkrótce PO, PC, PL i częściowo PSL (partia formalnie się nie rozwiązuje, jednak pozostaje stowarzyszona z PD) łączą się, w wyniku czego powstają Postępowi Demokraci, na których czele staje była premier i ówczesna wicepremier i Minister Spraw Zagranicznych Anna Radziwiłł-Schmidt. Pozwala to na jakiś czas zatrzymać spadek notowań rządu. Mimo to jego pracę utrudnia brak większości w sejmie. Gdy po długich negocjacjach koalicji nie udaje się przeforsować w sejmie ustawy w sprawie autonomii, premier Wisłocka podaje się do dymisji i dochodzi do skrócenia kadencji sejmu. Na czele rządu tymczasowego staje profesor Andrzej Rzepliński.
Wybory w marcu 2022 roku wygrywa PLK, kolejne miejsca zajmują Postępowi Demokraci, PiS, Zjednoczona Lewica, Partia Polaków, Prawica Królestwa Polskiego i Narodowa Demokracja. Władzę przejmuje koalicja PLK-PiS, która tworzy rząd pod wodzą Marka Kohna. Już po kilku miesiącach rządzenia premier Kohn podaje się do dymisji w związku z ciężką chorobą córki. Na czele rządu staje dotychczasowa marszałek sejmu Weronika Ryszkowska. W listopadzie 2022 roku odbywają się wybory samorządowe, które przynoszą zwycięstwo Postępowych Demokratów. Na początku 2023 roku po śmierci córki do aktywnej polityki wraca Marek Kohn. Wkrótce staje się najbardziej wpływową osobą w polityce, z tylnego fotela kierując tak naprawdę pracami rządu i koalicji. Koalicja szybko wraca na czoło sondaży, m. in. dzięki dużej aktywności rządu, który dokonuje wielu reform, w tym najważniejszej wprowadzając podatek od funduszu wynagrodzeń w miejsce PIT. Dzięki działalności wicepremiera Wincentego Nowaka udaje się także znacznie zredukować deficyt budżetowy (z 60 do 10 mld zł).
Wiosną 2024 roku dochodzi do kryzysu w PLK, która zaczyna lawinowo tracić poparcie. W wyniku problemów przywódczych spowodowanych chorobą Marka Kohna dotychczasowy impet tracą prace rządu. W tej sytuacji wybory do parlamentu europejskiego ukazują duże rozdrobnienie na scenie politycznej - wygrywa Zjednoczona Lewica, której wynik nie przekracza jednak 20% głosów, a startująca wspólnie koalicja PLK-PiS zajmuje dopiero czwarte miejsce. Wkrótce następuje stopniowa dekompozycja obozu rządzącego, a większość dla gabinetu Weroniki Ryszkowskiej ratuje tylko dołączenie do koalicji Stronnictwa Szlachecko-Konserwatywnego.
2025 rok to dalszy marazm rządów prawicy i jednocześnie rekordowe notowania Zjednoczonej Lewicy, która dzięki aktywnej działalności w parlamencie osiąga nawet 50% poparcia w sondażach. Ugrupowanie pod wodzą Szamira DeLeona zdecydowanie wygrywa także jesienne wybory do Senatu. Drugie miejsce zajmują Postępowi Demokraci, którzy jednak tracą znaczną część dotychczasowych mandatów. Startująca wspólnie prawica (PLK, PiS i SS-K) ponosi kompletną porażkę zdobywając tylko trzy mandaty. Doprowadza to do dymisji premier Weroniki Ryszkowskiej i odejścia SS-K z koalicji. Na czele rządu staje szerzej nieznany radny Sosnowca Łukasz Wójtowicz, który zostaje pierwszym czarnoskórym premierem Polski. Jego expose spotyka się z falą krytyki, nawet z szeregów własnej partii, w skutek czego nie otrzymuje on wotum zaufania. Na czele rządu tymczasowego staje Mikołaj Liściowski.
Wybory do Sejmu w marcu 2026 roku wygrywa dość zdecydowanie Zjednoczona Lewica, nie uzyskując jednak samodzielnej większości. Na drugiej pozycji Postępowi Demokraci, którzy poprawiają swój wynik sprzed czterech lat. Słabe wyniki notują startujące tym razem osobno Stronnictwo Narodowo-Konserwatywne (dawne SS-K), PiS i PLK w koalicji z Partią Polaków. Na czele rządu lewicy staje jej lider Szamir DeLeon, wspierają go mniejsze sejmowe ugrupowania, m. in. populistyczna SCD, Górnośląska Partia Regionalna czy Radykalna Lewica.
Wybory samorządowe jesienią 2026 roku wygrywa Zjednoczona Lewica. Zdaniem wielu jest to jednak zwycięstwo pyrrusowe - przewaga ZLewu nad Demokratycznym Porozumieniem Samorządowych (koalicja wokół PD) jest minimalna, to kandydaci tego drugiego ugrupowania wygrywają także w większości największych miast. Wkrótce po wyborach koalicja rządząca zaczyna tracić poparcie. W styczniu 2027 roku była premier Anna Radziwiłł-Schmidt zostaje wybrana na przewodniczącą Parlamentu Europejskiego.
W kwietniu 2027 roku wybucha największa polityczna afera od lat. I wiceprzewodniczący PD, Gniewomir Maj-Ołyński zostaje aresztowany za współudział w otruciu posłów PLK w styczniu 2025 roku celem doprowadzenia pod ich nieobecność do wyboru kandydatów PD do Trybunału Konstytucyjnego (tzw. afera kanapkowa - od zatrutych kanapek). Partia bardzo szybko odcina się od polityka, co pozwala jej częściowo zachować dotychczasową pozycję. W związku z aferą do dymisji musi podać się jednak liderka PD Maria Radziwiłł, którą zastępuje blisko związana z dworem Aleksandra Olszańska. Jednocześnie spore problemy ma także rządząca Zjednoczona Lewica - rząd zbyt późno reaguje na największą od lat powódź. Wkrótce do dymisji podaje się z powodów zdrowotnych premier Szamir DeLeon. W SLD rozpoczyna się spór o schedę po nim pomiędzy Laurą Novak a Janiną Dobrzyńską. Ta pierwsza zostaje premierem, natomiast druga wygrywa wybory na przewodniczącą partii. Novak nie uzyskuje jednak wotum zaufania w senacie, co doprowadza do kryzysu rządowego. Krajowi grożą przedterminowe wybory. W tej atmosferze dochodzi do zawarcia wielkiej koalicji ZLew-PD. Nieoczekiwanie król Michał II powołuje na premiera nie wskazaną przez SLD Marię Belkę a byłą szefową rządu Annę Radziwiłł-Schmidt.
Rząd Radziwiłł-Schmidt szybko zyskuje duże poparcie, suma notowań ZLewu i PD sięga nawet 80%. Rząd forsuje jednocześnie przyjęcie przez Polskę waluty euro. Przyjęta zostaje także ustawa o związkach partnerskich, której konstytucyjność podważa jednak Trybunał Konstytucyjny.
Wybory do Parlamentu Europejskiego w 2029 roku nieznacznie wygrywa Koalicja Obywatelska (sojusz PD, PSL i SD), kolejne miejsca zajmują ZLew, Konserwatyści Razem (koalicja SNK, PiS i PLK), SCD i centrowa Demokratyczna Europa. Jeden mandat zdobywają górnośląscy regionaliści.
Polska Rodzina Królewska:
JKM król Michał II (ur. 18 IV 1965 r. w Warszawie)
JKW królowa Maria (ur. 21.12.1979 r. w Londynie)
JKW królewna Monika ( ur. 10 VII 1994 ) - następczyni tronu, najstarsza córka króla i jego pierwszej żony Marty Rakoczy
JKW Jerzy III, książę Oleśnicki (ur. 24 maja 1988 roku w Meksyku) – mąż królewny Moniki, syn margrabiego Miśni Aleksandra
JKW książę Michał Robert (ur. 26 sierpnia 2021 roku w Oleśnicy) - syn królewny Moniki i księcia Oleśnickiego
JKW księżniczka Anna Kornelia (ur. 23 stycznia 2024 roku w Dreźnie) - starsza córka królewny Moniki i księcia Oleśnickiego
JKW księżniczka Maria Magdalena (ur. w grudniu 2027 r. w Warszawie) - młodsza córka królewny Moniki i księcia Oleśnickiego
JKW królewna Zofia ( ur. w kwietniu 1996 r. w Wałbrzychu ) - nieślubna córka króla
JKW książę Franciszek Liściowski, książę Świdnicko-Jaworski (ur. 28 czerwca 1997 w Nowym Sączu) - mąż królewny Zofii, syn Mikołaja Liściowskiego.
JKW książę Bolesław (ur. 2 sierpnia 2022 roku w Jaworze) - starszy syn królewny Zofii i księcia Franciszka
JKW książę Henryk (ur. 11 listopada 2026 roku w Warszawie) - młodszy syn królewny Zofii i księcia Franciszka
JKW królewicz Karol (ur. 15 maja 2016 roku w Warszawie) – najstarszy syn pary królewskiej
JKW królewna Paulina (ur. 15 maja 2016 roku w Warszawie) – starsza córka pary królewskiej
JKW królewna Matylda (ur. 12 września 2019 roku w Warszawie) – młodsza córka pary królewskiej
JKW królewicz Fryderyk (ur. w styczniu 2021 roku w Warszawie) - drugi syn pary królewskiej
JKW królewicz Edward (ur. w czerwcu 2028 roku w Warszawie) - najmłodszy syn pary królewskiej
JKW królewna Elżbieta (ur. w sierpniu 2022 roku) - starsza nieślubna córka króla i Pauliny Boroń
JKW królewna Joanna (ur. w kwietniu 2028 roku) - młodsza nieślubna córka króla i Pauliny Boroń
JKW księżniczka Anna Maria Stern, księżna Liechtensteinu (ur. 2001) – starsza córka królowej Marii i jej pierwszego męża Mateusza Sterna, żona następcy tronu Liechtensteinu Józefa Wacława
JKW księżniczka Karolina Stern, księżna Danii, hrabina Monpezat (ur. 2004) – młodsza córka królowej Marii i jej pierwszego męża Mateusza Sterna, żona duńskiego księcia Mikołaja Glücksburga
JKW książę Jerzy Stern (ur. 2011) – syn królowej Marii i jej pierwszego męża Mateusza Sterna
JKW książę Jan Karwicki (ur. 16 kwietnia 1957 w Płońsku) – kasztelan kaliski, ojciec królowej Marii
JKW księżna Maria, hrabina Granville (ur. 3 lutego 1960 w Londynie) – matka królowej Marii
JKW Anna, księżna Płocka (ur. 15 czerwca 1983 w Londynie) – siostra królowej Marii
JKW księżniczka Monika (ur. 2002) – córka księżnej płockiej
JKW księżna Paulina Karwicka, księżna Rosji (ur. 1989) – najmłodsza siostra królowej Marii, żona księcia Rościsława Romanowa
JKW księżniczka Sybbie Branson (ur. 2014) – córka Pauliny Karwickiej
JKW księżna Emilia Mazurkiewicz, wielka księżna Białorusi (ur. 2001)- kuzynka króla Michała II, żona wielkiego księcia Białorusi Mikołaja I Łukaszenki
