Biografie niezależnych

[Administrator]

[Administrator]

Katarzyna Pucz-Swarzewska (ur. 23 grudnia 1980 roku w Warszawie) - polska polityk, urzędniczka państwowa, kasztelanowa bydgoska i senator I kadencji IV RP posłanka na Sejm VIII kadencji III RP oraz I i II kadencji IV RP, wiceprezes Rady Ministrów i minister infrastruktury i rozwoju w pierwszym rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt, wicemarszałek Sejmu I kadencji IV RP.

Jest absolwentką Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego. Ukończyła studia podyplomowe na Wydziale Prawa i Administracji UW oraz studia Master of Business Administration (MBA) na Uniwersytecie Gdańskim. Zrobiła doktorat na SGGW na specjalizacji podatkowej. Ukończyła aplikację kontroli państwowej Najwyższej Izby Kontroli, uprawniającą do sporządzania audytów.

W latach 2004-2009 pełniła funkcję Kierownika Zespołu Kontrolnego w Najwyższej Izbie Kontroli, odpowiedzialnego za nadzór nad funkcjonowaniem instytucji państwowych i samorządowych. Od 2009 do 2014 roku była członkiem Zarządu - Dyrektorem ds. Pracowniczych w Spółce Przewozy Regionalne. Zarządzała prawie czternastotysięcznym zespołem pracowników. Aktywnie włączała się w postępowania legislacyjne dotyczące Spółki.

Z powodzeniem ubiegała się o mandat posłanki w wyborach parlamentarnych w 2015 roku, startując z list Platformy Obywatelskiej z trzeciego miejsca w okręgu nr 19 - Warszawa I. Po wyborach objęła stanowisko ministra infrastruktury i rozwoju w rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt. 9 sierpnia 2016 roku objęła również urząd Wiceprezesa Rady Ministrów. Urzędowanie na obu stanowiskach zakończyła w listopadzie 2019 roku. Równocześnie została wybrana na wicemarszałka Sejmu I kadencji.

W wyborach parlamentarnych w 2019 ubiegała się o reelekcję w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 110, przegrywając z Adrianem Zandbergiem i wchodząc do Sejmu z listy krajowej KKW PO+PC. W przyspieszonych wyborach parlamentarnych w 2020 roku przegrała walkę o mandat w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 114, wchodząc do Sejmu z listy krajowej KKW Porozumienie dla Polski. W przyspieszonych wyborach do Sejmu 6 marca 2022 roku nie ubiegała się o poselską reelekcję. 5 marca tego samego roku król Michał II powołał ją na urząd kasztelanowej bydgoskiej, w związku z czym automatycznie zasiadła w Senacie I kadencji IV RP.

Prywatnie od 2010 roku zamężna - jej mężem jest Piotr Swarzewski (ur. 1989). Mają razem syna, Roberta (ur. 2012). W marcu 2022 roku poinformowała, że spodziewa się drugiego dziecka.

Elżbieta Komarnicka de domo Karwicka (ur. 12 sierpnia 1950 roku w Chociszewie) - polska prawniczka, była sędzina, ciotka królowej Polski, Marii.

W 1974 roku kończyła studia prawnicza na Uniwersytecie Warszawskim, odbyła czteroletnią aplikację sądową. Na początku lat 80 dołączyła do matki, oraz rodzeństwa na emigracji w Wielkiej Brytanii, z której powróciła na początku lat 90. W 1994 roku z rąk prezydenta Lecha Wałęsy otrzymała nominację sędziowską. W latach 1994-2000 była sędzią Sądu Rejonowego w Radomiu, w latach 2000-2017 była sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie; w latach 2015-2017 także przewodniczącą VIII Wydziału Karnego tego samego sądu. W 2017 roku, w związku z osiągnięciem odpowiedniego wieku, odeszła w stan spoczynku.

W 1971 roku wyszła za mąż za Piotra Komarnickiego (ur. 1949). W 1975 roku urodziła córkę, Darię, a w 1985 roku syna - Roberta.

księżna Rozalia Czartoryska de domo Karwicka (ur. 8 września 1961 w Płońsku) - polska i francuska arystokratka, ciotka królowej Polski, Marii.

Na początku lat 70 wraz z matką, oraz rodzeństwem wyjechała na emigrację do Wielkiej Brytanii. Studiowała na University of Exeter. Na początku lat 90 wraz z rodziną powróciła z emigracji. Przez kilka lat podróżowała po świecie, w latach 2000-2005 mieszkała w Stanach Zjednoczonych, a od 2005 we Francji. W 2006 roku założyła w Paryżu dom mody, który z sukcesami prowadzi do dzisiaj.

Posiada obywatelstwo polskie i francuskie. Włada biegle językami francuskim i angielskim, oraz komunikatywnie niemieckim. W 1984 roku wyszła za mąż za księcia Ludwika Czartoryskiego. Na emigracji w Londynie, w 1985 roku, urodził się ich syn, Florian. W 1986 roku książę Ludwik zginął w wypadku samochodowym; Rozalia nie wyszła ponownie za mąż .

[Fryderyk Skarbinski]

Fryderyk Skarbiński (ur. 30 marca 1984 roku w Kaliszu) - polski ekonomista znany ze swoich badań nad ludzkimi zachowaniami i wpływem instytucji na decyzje obywateli. Jego praca nad syntezą ordoliberalnej koncepcji społecznej gospodarki rynkowej i elementów libertariańskiego paternalizmu z nurtu ekonomii behawioralnej przyniosła mu miejsce w 2017 roku na liście 30 under 30 Europe magazynu Forbes. Za badania nad błędami w podejmowaniu decyzji otrzymał w 2019 roku nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej w obszarze nauk humanistycznych i społecznych. Napisał pięć książek, z których dwie stały się bestsellerami na rynku polskim Dlaczego nie powinniśmy ufać naszym decyzjom (2017) oraz Dobre i złe decyzje kontra dobre i złe instytucje (2022). Występuje jako ekspert ekonomiczny w polskich i zagranicznych stacjach telewizyjnych.

Urodził się i wychował na Osiedlu Asnyka w Kaliszu. Jest synem Heleny i Feliksa. Jego rodzice poznali się podczas jednego ze strajków organizowanych przez "Solidarność". Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Adama Asnyka w Kaliszu. W 2008 roku ukończył studia na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu zdobywając tytuł magistra nauk ekonomicznych, a rok później na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu ukończył zaoczne studia psychologiczne. Przez 3 lata pracował jako menedżer projektów w Allegro zdobywając w tym czasie liczne certyfikaty w dziedzinie zarządzania projektami m.in. PMP, Prince2, APM, CSP. Na bazie swoich doświadczeń napisał swoją pierwszą książkę Fatalny projekt - jak złe decyzje prowadzą do fiaska projektów (2011).

W 2011 roku otrzymał stypendium Fulbrighta i wyjechał na studia doktoranckie na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Miał tam okazję poznać i współpracować z najwybitniejszymi ekonomistami behawioralnymi. W 2015 roku zdobył tytuł doktora psychologii. Przez dwa kolejne lata prowadził badania i wykładał w Berkeley. Jego praca naukowa dała mu miejsce na liście 30 under 30 Forbes. W trakcie pobytu w Stanach Zjednoczonych pracował jako konsultant dla TGG Group.

W 2017 roku wrócił do Polski i rozpoczął studia doktoranckie z ekonomii w Szkole Głównej Handlowej zakończone w 2021 roku zdobyciem stopnia doktora nauk ekonomicznych. Za badania nad błędami w podejmowaniu decyzji otrzymał w 2019 roku nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej w obszarze nauk humanistycznych i społecznych. W ramach stypendium GFPS rok spędził w Niemczech na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim. Jego zainteresowania naukowe to ekonomia eksperymentalna, ekonomia behawioralna, ekonomia instytucjonalna, podejmowanie decyzji, polityka ekonomiczna, psychologia ekonomiczna, neuroekonomia, ordoliberalizm.

Jest radnym Rady Dzielnicy Rataje w Poznaniu z komitetu lokalnego. Od powrotu do Polski mocno zaangażowany w działania na rzecz społeczności lokalnych. Działa także w wielu organizacjach non-profit. Sam jest założycielem i przewodniczącym Stowarzyszenia Ordoliberałów Polskich im. Krzysztofa Dzierżawskiego oraz Nudge Poland. Jest też założycielem i kierownikiem Katedry Ekonomii Behawioralnej na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu. Jest właścicielem firmy konsultingowej Choice Lab. Często występuje w mediach jako ekspert ekonomiczny znany ze swoich bezkompromisowych poglądów. Jest zagorzałym krytykiem ekonomii głównego nurtu.

Jest jednym ze współzałożycieli powstałego w 2023 roku Stowarzyszenia Rządzić Inaczej i jego pierwszym przewodniczącym.

Ma żonę i dwójkę dzieci. Mówi płynnie po angielsku, niemiecku i francusku.

[Administrator]

Aleksandra Nina Walkiewicz - ur. 14 II 1982 r. w Warszawie - polska polityk i pracowniczka naukowa. 

Wykształcenie i kariera 

W 2006 r. ukończyła Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych (kierunki: historia, socjologia i filozofia) Uniwersytetu Warszawskiego. W 2010 broni rozprawę doktorską poświęconą związkom między etyką epikurejską a utylitaryzmem Milla. Od zdobycia magisterium związana zawodowo z uczelnią, prowadziła m.in. zajęcia z logiki, metodologii nauki, historii filozofii oraz historii myśli politycznej. Pracuje także jako nauczycielka etyki w jednym z warszawskich liceów. Biegle posługuje się językami angielskim, francuskim oraz rosyjskim. 

Biografia polityczna 

Od młodych lat sympatyczka Unii Wolności, zaangażowała się w kampanię europarlamentarną tej formacji w 2004 r. Rok później wstępuje do Partii Demokratycznej demokraci.pl, jednak zniechęcona porażką tego projektu wycofuje się z czynnej polityki. W następnych latach z coraz większym niesmakiem głosuje taktycznie na PO. W 2010 uczestniczy w kampanii prezydenckiej Andrzeja Olechowskiego. W roku 2012 wstępuje do Ruchu Palikota i następnie uczestniczy we wszystkich partiach sukcesorskich tego projektu.W 2013 bez powodzenia kandyduje do Parlamentu Europejskiego z listy Europy Plus-Twojego Ruchu. Od tej pory nie ubiegała się o urzędy polityczne, poświęcając się karierze naukowej. Na powrót aktywizuje się w roku 2019 będąc krytyczną wobec Konstytucji 2017 roku. Bez powodzenia z własnego komitetu startuje do Senatu w okręgu podwarszawskim, zajmując drugie miejsce za Nelli Rokitą i zdobywając 24% głosów. Ponownie o to samo stanowisko ubiega się w 2025 roku, tym razem zajmując czwarte miejsce (17%). Kilka miesięcy później decyduje się również na start do Sejmu w okręgu legionowskim. Zostaje wybrana zdobywając 15 676 głosów (30,7%) i pokonując m. in. kandydatki Radykalnej Lewicy i Postępowych Demokratów. Po wyborach wstąpiła do Demokratycznego Koła Poselskiego.

Życie prywatne 

Jest bezdzietną rozwódką. 

Określa się jako ateistka i świecka humanistka. 

Dużą wagę przywiązuje do ubioru i stroju. Lubi podkreślać swą urodę. Być może ma to wpływ na to, że złe jezyki na wydziale kolportują złośliwe plotki o jej prowadzeniu się. 

Jest autorką kilku książek naukowych, publikowała też na łamach "Przeglądu Politycznego" i "Krytyki Politycznej". Często pojawia się na portalu racjonalista.pl oraz w telewizji racjonalista.tv.

[Lukasz Wojtowicz]

Iwona Malinowska - ur. 19 sierpnia 1989 r. w Dąbrowie Górniczej.

Życiorys
Ukończyła Technikum hotelarskie w Dąbrowie Górniczej, gdzie poznała Karola Malinowskiego.
Do śmierci Karola Malinowskiego nie angażowała się politycznie, ani publicznie, pracowała jako hostessa.
Po jego śmierci dzięki namowie Łukasza Wójtowicza zaangażowała się w działalność polityczną, lecz pozostała bezpartyjna.

Życie prywatne
Wdowa po Karolu Malinowskim, ma syna.

[Szamir DeLeon]

Bronisław Cierpliwy (ur. 28 lutego 1971 roku w Zamościu)- dyplomata, doktor nauk ekonomicznych, prawnik, pracownik naukowy UJ. Był doradcą w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w latach 2001-2005 odpowiedzialnym za politykę gospodarczą. Pracował dla Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju w latach 2010-2021. Współpracował z Konsulatem RP w Oslo w latach 2003-2009 oraz w Berlinie w latach 2021-2025.
Sympatyzował z Partią Demokratyczną- demokraci.pl i Stronnictwem Demokratycznym, ale nigdy nie był członkiem partii politycznej.

Grażyna Feiss (ur. 12 listopada 1963 roku w Koszalinie)- kolarka szosowa, naukowiec. Do 25 roku życia czynnie uprawiała kolarstwo, była reprezentantką Polski na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988 roku, jednak nie dokończyła konkurencji- na 21. kilometrze Grażyna Feiss miała wypadek, była leczona w szpitalu- miała wstrząs mózgu oraz złamała obojczyk. Po powrocie do Polski rozpoczęła studia. Została pracownikiem laboratoryjnym w Instytucie Sportu- Państwowy Instytut Badawczy. Współtworzyła Światowy Kodeks Antydopingowy. W latach 2019-2026 była pracownikiem Światowej Agencji Antydopingowej.

Renata Gnot (ur. 12 marca 1991 roku w Gdańsku)- pracowniczka Sądu Rejonowego Gdańsk Północ VI Wydział Gospodarczy, następnie Sądu Okręgowego w Gdańsku. Bardzo aktywnie działała na rzecz cyfryzacji sądów, m.in. bezpiecznego nagrywania rozpraw. Działała ze Stowarzyszeniem Sędziów Polskich „Iustitia” w tej sprawie.

Róża Ognikiewska (ur. 3 kwietnia 1990 roku w Tarnowskich Górach)- była pracowniczka Dyrekcja Generalna Komisji Europejskiej ds. Pomocy Humanitarnej i Ochrony Ludności. Ukończyła zarządzanie na UŁ oraz zarządzanie kryzysowe. Praktyki odbywała m.in. w Civil Protection Committe czy Directorate General for Health and Food Safety). Po studiach pracowała w Wojewódzkim Centrum Zarządzania Kryzysowego w Łodzi, a następnie w DG Komisji Europejskiej ds. Pomocy Humanitarnej i Ochrony Ludności.

[Tomasz Wiackiewicz]

Tomasz Wiąckiewicz - ur. 22 sierpnia 1982 r. w Łodzi, ale wychowany w Warszawie. Absolwent Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych oraz Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował jako lektor języka angielskiego, prowadził też działalność gospodarczą - własną szkołę językową.

W roku 2006 wstępuje do Unii Polityki Realnej. Szczególnie bliskie kontakty nawiązuje z działaczami Oddziału Lubelskiego na czele z Pawłem Chojeckim. Podczas wewnątrzpartyjnych walk w latach następnych stoi po stronie prezes Magdaleny Kocik. Na przełomie 2010/11 ogranicza działalność w UPR, zbliżając się wcześniej do środowiska Klubów Gazety Polskiej, zamiast działalności stricte politycznej skupiając się na społecznej i kościelnej. W roku 2011 wspiera kandydatury osób z UPR-owską przeszłością z list PiS, m.in. Przemysława Wiplera, w latach następnych popiera kandydatów Unii Polityki Realnej startujących z list Ruchu Narodowego. W roku 2015 w sztabie Janusza Korwin-Mikkego, jako reprezentant środowiska Mariana Kowalskiego. Wstępuje do PiS krótko po tym, jak władzę w partii obejmuje Renata Budzyńska, jednak kierownictwo Mateusza Morawieckiego nie trafia mu do przekonania i opuszcza PiS. W roku 2027 wraz z Pawłem Chojeckim, Marianem Kowalskim i Andrzejem Turczynem tworzy Ruch 11 Listopada.

Jest ewangelikalnym protestantem od 22 roku życia. W czasach studenckich był związany z jedną zobecnych politczek PD. W roku 2012 poślubił Natalię, mają córki Aleksandrę i Kamilę urodzone w 2013 oraz synów Piotra (ur. 2016) i Bogusława (ur. 2018).

[Dominik Święcicki]

Biografia:
Dominik Święcicki urodzony 26 czerwca roku w 1981 roku w katolickiej rodzinie pochodzącej z pod Tomaszowa Mazowieckiego. Jego ojciec był rolnikiem, działaczem społecznym. Dziadek od strony ojca przed wojną był żołnierzem, który brał udział w przewrocie majowym oraz w kampanii wrześniowej. Dziadek od strony matki był również przed wojną działaczem politycznym popierającym i działającym w sanacji.
Dominik zdał technikum a potem dostał się na studia historyczne.
Gdy miał lat 25(a więc w 2006 roku) został radnym miejskim w Łodzi. Nigdy nie ukrywał swoich prawicowo-radykalnych poglądów. W 2010 roku miał swój miesięcznik ,,Czołem Wielkiej Polsce'', ale jednak nie utrzymało się to długo. Wcześniej publikował w różnych gazetach historycznych. W 2011 roku gdy dorobił się niemałej fortuny na różnych pomysłach ,,na biznes'' wykupił częśc akcji klubu Widzew Łódź(było to około 4%). Później zaczął myślec o poważnej działalności, był jednym z współzałożycieli stowarzyszenia ,,Lwów Jest Polski i Tylko Polski" w skrócie LJPiTP. Jednak to nie miało racji bytu i szybko ruch ten upadł. Później sprzedał również swoje akcje w Widzewie. W 2020 roku przystąpił do partii Razem dla Najjaśniejszej, która była częścią Bloku Prawicy i z jej ramienia dostał się do sejmu a następnie został jej prezesem. Krótko po objęciu stanowiska prezesa RdN! doszło do fuzji pomiędzy RdN! a Ruchem Narodowym w wyniku której RdN! opuścił Blok Prawicy i powstał Obóz Wielkiej Polski (OWP) ze Święcickim na czele. Od stycznia 2021 roku OWP przekształcił się w Obóz Chrześcijańsko Narodowy (OChN). Dzięki w głównej mierze staraniom Święcickiego powstał sojusz partii prawicowych o nazwie Unia Prawicy. Jednak poprzesz skandal dyplomatyczny na linii Polska-Ukraina inicjatywa ta straciła szansę powodzenia a sam Święcicki dostał zakaz wjazdu na teren Ukrainy. OChN połączył się z Prawicą Królestwa Polskiego (PKP). W wyborach parlamentarnych w 2022 roku Dominik Święcicki ponownie został posłem. Po pewnym czasie Święcicki wdał się w zatarg z działaczami PKP i wraz z najbliższymi współpracownikami przeszedł do Partii Polaków z której odszedł w 2028 roku i jest teraz działaczem bezpartyjnym.
Fakty o D. Święcickim:
1.Jest zajadłym przeciwnikiem komunizmu z różnorakich powodów.
2.Sympatyzuje z różnymi organizacjami narodowymi.
3.Jest wyznania Rzymsko-katolickiego.