Wybór członków KRRiT

[Gniewomir Maj-Ołyński]

Radziwiłł:

Wysoka Izbo, przechodzimy do wyboru członków Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.

Przypominam, że aby członek KRRiT został powołany potrzebne jest uzyskanie większości 2/3 ustawowej liczby posłów, a członkiem nie może zostać osoba, która w ciągu 4 lat poprzedzających wybór była posłem, senatorem, posłem do Parlamentu Europejskiego lub prezydentem miasta.

Kandydatów może zgłaszać co najmniej 20 posłów lub Marszałek Sejmu.

Proszę o zgłaszanie kandydatów.

og: wybór taką większością może trochę zająć, dlatego już otwieram temat
og: do 28 marca do godz. 16

[Janina Dobrzyńska]

Og: ilu członków wybieramy?

[Gniewomir Maj-Ołyński]

og: dwóch

[Gniewomir Maj-Ołyński]

Postępowi Demokraci zgłaszają kandydaturę Michała Ogórka.

Michał Ogórek (ur. 22 lipca 1955 w Stalinogrodzie) – polski dziennikarz, felietonista, satyryk i krytyk filmowy.

Studiował nauki polityczne i dziennikarstwo na Uniwersytecie Śląskim Podjął pracę w Warszawie. Powodem były kłopoty z cenzurą, z którą miał do czynienia, pisząc jeszcze w „Studenckim Magazynie Reporterów”. W latach 80. pracował w „Przeglądzie Technicznym”, został wyróżniony Nagrodą Dziennikarzy Niezależnych. Od 1989 jest stałym felietonistą „Gazety Wyborczej”. Od 2004 związany z kanałem telewizyjnym Kino Polska, gdzie komentował kroniki filmowe z czasów PRL w programie Na przełaj przez PRL. Od 2009 był jednym z ekspertów w teleturnieju Milionerzy.

Autor książek, m.in. Przewodnik po Polsce (1991), Najlepszy Ogórek czyli kalendarz na każdy rok (2005), a także współautor publikacji Kiełbasa i Sznurek, Na drugie Stanisław. Nowa księga imion. Obie napisał razem z Jerzym Bralczykiem.

W 2014 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

[Janina Dobrzyńska]

Klub Zjednoczona Lewica zgłasza kandydaturę Włodzimierza Szaranowicza

Włodzimierz Szaranowicz (ur. 21 marca 1949 w Warszawie jako Vladimir Šaranović) – polski dziennikarz radiowo-telewizyjny, prezenter i komentator sportowy pochodzenia czarnogórskiego. Od 1976 związany z Polskim Radiem, od 1977 z Telewizją Polską. Koszykarz, pedagog i trener, absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, dyrektor TVP Sport (od 2009). Kawaler Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski.

W swojej karierze sprawozdawcy sportowego był około 20 razy- od 1980 r.- akredytowany na letnie i zimowe igrzyska olimpijskie, co stawia go pod tym względem na pierwszym miejscu wśród wszystkich polskich dziennikarzy sportowych i w czołówce światowej listy.

W 1976 razem z Dariuszem Szpakowskim i Henrykiem Urbasiem został przyjęty do pracy na etacie w Polskim Radiu, gdzie pracowała już jego matka (jako inspektor programowy). Ich nauczycielami radiowej profesji byli Bohdan Tomaszewski i Bogdan Tuszyński, wymowy uczył natomiast Gustaw Holoubek.

W 1978 relacjonował dla radia mistrzostwa świata w boksie w Belgradzie. W 1980 komentował igrzyska w Moskwie (m.in. szermierkę). Na radiowej antenie prowadził m.in. Gimnastykę poranną i Kronikę sportową.

Debiut w Telewizji Polskiej zaliczył w lutym 1977, kiedy zastąpił Tomasza Hopfera w magazynie dla dzieci i młodzieży Teleranek. Przez kilka lat prowadził w nim cykl Gawędy sportowe. Na stałe do TVP przeniósł się w 1983.

Na antenie TVP wielokrotnie był gospodarzem czy gościem studio przy różnej rangi wydarzeniach sportowych. Prowadził też m.in. Studio Sport, programy Sportowa niedziela i Sportowa sobota. Przekazywał telewidzom relacje z wielu dyscyplin. Na początku komentował kolarstwo, później również pływanie, piłkę nożną (m.in. Euro 2000) i ręczną, siatkówkę i boks. Najczęściej jednak do kabiny komentatorskiej zasiada przy okazji rozgrywania zawodów lekkoatletycznych (wielokrotnie mistrzostwa świata) i narciarskich, ze szczególnym uwzględnieniem skoków narciarskich. Regularnie komentuje również ceremonie otwarcia i zamknięcia kolejnych igrzysk olimpijskich. Jedynymi igrzyskami, na jakich go zabrakło od momentu debiutu były igrzyska w Los Angeles w 1984.

W pierwszej połowie lat 90. wylansował modę na koszykówkę w Polsce, wtedy bowiem TVP rozpoczęła regularne transmitowanie spotkań ligi NBA. Szaranowicz komentował je razem z Ryszardem Łabędziem (czasami także z Markiem Rudzińskim), a każdą transmisję zaczynał od charakterystycznego zawołania Hej, hej, tu NBA. Telewizyjna widownia tych spotkań sięgała niekiedy kilku milionów widzów. Jeszcze większą popularnością cieszyły się dekadę później ekspresywnie komentowane przez Szaranowicza transmisje zawodów Pucharu Świata w skokach narciarskich. Sukcesy Adama Małysza spowodowały zjawisko Małyszomanii, zaś relacje z występów najpierw jego, a potem Kamila Stocha w szczytowych momentach były śledzone w TVP nawet przez kilkanaście milionów widzów. Po ostatnim w karierze skoku Małysza na mistrzostwach świata w 2011 Szaranowicz rozpłakał się na antenie.

Do 2009 był jednym z prowadzących magazyn poranny Pytanie na śniadanie w TVP2, natomiast w latach 2007–2008 zasiadał w jury programu rozrywkowego Gwiazdy tańczą na lodzie w tej samej stacji.

12 listopada 2009 został dyrektorem kanału TVP Sport. Tym samym, od tego momentu jest również szefem sportu w Telewizji Polskiej.

Obowiązki zawodowe i postępujące z wiekiem problemy zdrowotne sprawiły, że Szaranowicz zaczął ograniczać swoją aktywność sportową.

Zdobywca wielu nagród i odznaczeń:
Wiktor (1985)
Telekamera w kategorii Dziennikarz sportowy (dwukrotnie: 1999 i 2000)
Telekamera w kategorii Komentator sportowy (2008)
Złota Telekamera (2009)
Superwiktor (2009)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2013) za wybitne zasługi dla rozwoju telewizji publicznej, za osiągnięcia w pracy zawodowej i działalności społecznej
Nagroda im. Bohdana Tomaszewskiego (Grand Press) (2016)

[Gniewomir Maj-Ołyński]

Radziwiłł:

Przechodzimy do głosowania. Zgłoszono dwóch kandydatów na dwa miejsca, więc będziemy głosować za, przeciw lub wstrzymując się.

1. Michał Ogórek
2. Włodzimierz Szaranowicz

og: do 12 w czwartek

[Janina Dobrzyńska]

1- za
2- za

[Laura]

1-za
2-za

[Aleksandra Olszańska]

za
za

[Wincenty Nowak]

Za
Za