Symulacja polityczna

Wincenty Karol Nowak - ur. 19 maja 1975 w Łodzi, były wrestler, biznesmen, polityk.

Jest synem Miłosza Nowaka i Bożeny Kwiatkowskiej. Pochodzi z rodziny trudniącej się handlem, jego dziadek kontynuował rodzinną tradycję w okresie PRLu, co budziło niechęć działaczy PZPR, co finalnie skończyło się śmiercią dziadka w skutek pchnięcia nożem dzień po chrzcinach Wincentego. W skutek tych wydarzeń jego rodzice podjęli decyzję o ucieczce rodziny do Stanów Zjednoczonych. Na początku jego ojciec pracował jako robotnik w fabryce, ale później powrócił do tradycji rodzinnej, tj. handlu, w którym pomagała mu matka Wincentego. W skutek szczęścia i trafnych decyzji udało im się zbić niemałą fortunę. W 1980 roku urodził się jego brat, Bronisław Nowak.

Ukończył prawo handlowe na The John Marshall Law School. W 1995 roku zaczął walczyć jako Karol Nowasky w World Wrestling Federation. Rok później walcząc z Triple H o pas mistrzowski WWF Intercontinental w stypulacji Ladder Match doznał poważnej kontuzji kręgosłupa w skutek spadku z drabiny na stół komentatorski, po którym nie mógł wstać. Po wyleczeniu tej kontuzji odszedł od WWF, ponieważ uznano, że nie będzie mógł w pełni bezpiecznie uprawiać wrestling.

W 1997 roku wraz z bratem przyleciał do Polski i sam założył sklepy z konsolami i grami do nich w Łodzi oraz okolicach, które sprzedał 4 lata później jednej z międzynarodowych sieci supermarketów. W 2002 roku zainwestował w akcje CD Projekt Sp. z o.o. Rok później podpisał umowę z WWE, która uprawniała go do sprzedawania przedmiotów z WWE Shop w Polsce pod nazwą ,,WWE Shop Poland". Dzięki zyskom z tych sklepów wszedł też w obszar produkcji figurek, które były sprzedawane w jego sklepach, którą później wraz ze sklepami sprzedał organizatorom gal amatorskiego wrestlingu. W 2008 roku ożenił się z Kają Górską, a rok później urodził mu się syn Jakub. W 2010 roku wydał książkę pt. ,,Monarchia, Dobro czy Zło", w której pisał, że panowanie Króla to najstabilniejsze czasy, jeśli Król potrafi zapanować nad Królestwem. Książka sprzedała się w 65 tysiącach egzemplarzy. Rok później Wincenty był na audiencjach u króla Szwecji Karola XVI Gustawa w Sztokholmie i miesiąc później u królowej Wielkiej Brytanii Elżbiety II w Londynie. Wincenty jest znany w Wielkiej Brytanii i Szwecji z budowy oraz odnowy pałaców, podobne działania podejmował w Polsce, ale nie były na tyle opłacalne. W 2012 roku kupił pałac w Łącku. Rok później zainwestował w akcje Mosty Łódź. W tym samym roku był też na audiencji u Jana Adama II w celu omówienia remontu pewnego pałacu. W 2014 roku otworzył strzelnicę w Łodzi i Tomaszowie Mazowieckim, które po czasie sprzedał.

W 2015 roku dołączył do partii Razem dla Najjaśniejszej, do której namówił go Artur Lingfeld, którego poznał na meczach Widzewa Łódź. Przed wyborami parlamentarnymi w tym samym roku wyzbył się akcji w polskich spółkach za wyjątkiem swojej spółki zajmującej się odbudową i renowacją pałaców, uzyskane pieniądze zainwestował w amerykański fundusz inwestycyjny, który nie działa na terenie Europy Środkowo-Wschodniej. W wyborach parlamentarnych w 2015 roku startował z listy swojej partii w okręgu nr 9 z piątego miejsca, nie uzyskując mandatu posła. Pod koniec 2015 roku został posłem w skutek rezygnacji Artura Lingfelda. W połowie stycznia 2016 roku został przewodniczącym klubu parlamentarnego Razem dla Najjaśniejszej! 4 maja 2016 roku został powołany na urząd ministra skarbu państwa w rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt. W lipcu 2016 roku objął przewodnictwo w partii Razem dla Najjaśniejszej. 9 sierpnia 2016 roku został powołany na urząd wiceprezesa Rady Ministrów. 17 listopada 2018 roku został odwołany z urzędu wicepremiera oraz ministra skarbu państwa w skutek głosowania przeciw budżetowi z, jego zdaniem, nadmiernym deficytem, co zakończyło koalicję RdN! z PO. Na początku 2020 roku został odwołany ze stanowiska prezesa RdN, którym został Jacek Żalek, na skutek porażek, jakie w tamtym czasie odnosił RdN!

W marcu 2020 roku dołączył do nowopowstałej Partii Liberalno-Konserwatywnej, niedługo później został wybrany na wiceprezesa tej partii. Został też posłem na Sejm II kadencji z listy krajowej w opróżnione miejsce. W wyborach do Sejmu w 2022 roku został liczbą 36 611 głosów wybrany posłem z okręgu nr 55 Łódź (Widzew). 31 marca 2022 roku został powołany na wicepremiera i ministra spraw skarbowych w rządzie Marka Kohna. 15 października 2022 roku został powołany na wicepremiera i ministra spraw skarbowych w rządzie Weroniki Ryszkowskiej. Pod jego rządami ministerstwo spraw skarbowych przeprowadziło reformę prawa podatkowego, która wprowadziła podatek od wynagrodzeń, nazywany też od jego specyfiki podatkiem od funduszu wynagrodzeń, który zastąpił w tym obszarze opodatkowania pracy podatek dochodowy od osób fizycznych. W skutek pogarszającego się stanu zdrowia, co mogło być spowodowane także wypadkiem drogowym z 2022 roku, był zmuszony ograniczać swoją działalność polityczną. 19 stycznia 2025 roku został odwołany z urzędu wicepremiera i ministra spraw skarbowych. 21 marca 2026 roku został powołany na kasztelana wolborskiego, tym samym zasiadał w Senacie. 17 kwietnia 2034 roku został powołany na urząd Ministra Finansów w III rządzie Marty Fornero-Piotrowskiej z rekomendacji Prawicy.

Jest katolikiem. Nakłonił swojego brata do powrotu do Polski i zostania księdzem. Sam chciał zostać księdzem, ale wolał kontynuować tradycje rodzinną. Jest fanem piłki i wrestlingu, kibicuje Widzewowi Łódź. Angażuje się charytatywnie, organizując i finansując różne inicjatywy, także związane ze swoją karierą wrestlera. Swoje poglądy polityczne określa jako prawicowe i monarchistyczne. Uwielbia podróże po Włochach i Szwajcarii. Swego czasu opowiadał się za wprowadzeniem systemu obrony na wzór tego szwajcarskiego.

Marek Kohn (ur. 31 października 1970 w Krakowie) - prawnik, wykładowca akademicki, poseł na Sejm RP z listy krajowej, działacz Partii Liberalno-Konserwatywnej.

W 1994 roku ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, następnie rozpoczął aplikację radcowską (ostatecznie uzyskując tytuł radcy prawnego), łącząc ją ze studiami doktoranckimi, zakończonymi w 1998 roku uzyskaniem tytułu doktora nauk prawnych. Od 2008 roku ma tytuł doktora habilitowanego. Od 1998 roku aż do wejścia do parlamentu wykonywał zawód radcy prawnego.

W 2006 roku został radnym Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa, w ramach komitetu prezydenta Jacka Majchrowskiego. Był między innymi przewodniczącym Komisji Praworządności, a także aktywnie angażował się we wspieranie realizacji ważnych inwestycji, jak m.in. otwarcie muzeum pod Rynkiem Głównym (zrealizowanego pod koniec kadencji). W 2010 roku ponownie został wybrany radnym, tym razem z listy PiS. Został członkiem tej partii, zaliczając się do jej wolnorynkowego skrzydła (podobnie jak poseł Przemysław Wipler). W 2011 roku bezskutecznie ubiegał się o mandat senatorski z rekomendacji tej partii.

W latach 2014-2020 zajął się karierą naukową, zawodową i społeczną, rezygnując z działalności politycznej i nie kandydując w żadnych wyborach. W 2020 zaangażował się ponownie w szerszą politykę, uzyskując mandat poselski w ramach listy krajowej, startując z listy Bloku Prawicy, posiadając rekomendację PiS. W parlamencie zajmuje się głównie zagadnieniami ustrojowymi, polityką podatkową oraz polityką społeczną. W 2021 roku przeszedł do Partii Liberalno-Konserwatywnej.

W wyborach parlamentarnych 6 marca 2022 roku uzyskał mandat poselski w okręgu 77 (Kraków - dzielnice I, II i XIII). Jako lider listy krajowej PL-K uzyskał też rekordowe poparcie 3,68 mln Polaków (ponad 21 proc. głosujących w wyborach). W wyniku wyborów objął urząd premiera, który pełnił do czasu objęcia tej funkcji przez Weronikę Ryszkowską (15 października 2022). Do dymisji doszło na skutek ciężkiej sytuacji rodzinnej Marka Kohna. W marcu 2023 roku powrócił do aktywności politycznej.

Prywatnie Marek Kohn jest aktywnym działaczem Towarzystwa Pomocy Dzieciom. Jest również współtwórcą Stowarzyszenia Klub Labradora - sam posiada dwa psy tej rasy. Współpracował także z organizacją Labrador - Pies Przewodnik, pomagając w znajdowaniu potrzebujących osób, którym można było powierzyć te cudowne zwierzęta. Kohn od wielu lat zajmuje się także działalnością charytatywną. Ponadto jest też zapalonym rowerzystą. Zna biegle język angielski oraz niemiecki. Najbardziej ciekawa jest jednak jego dość dobra znajomość języka węgierskiego. Jak kiedyś wyjaśniał, jest pasjonatem tego kraju. Przez kilkanaście miesięcy wykładał tam, w ramach współpracy UJ z Uniwersytetem w Segedynie.

Żonaty z Karoliną (z d. Małkowska), mają dwie córek - Annę (1996), Katarzynę (2000). Jego najmłodsza córka, Zuzia (ur. 2003 rok) zmarła po chorobie w 2023 roku.

Weronika Ryszkowska (ur. 21 V 1980 roku we Wrocławiu) - polska dyplomatka i urzędniczka państwowa, była konsul, posłanka na Sejm III kadencji IV RP, Marszałek Sejmu RP (2022), Prezes Rady Ministrów (2022-2025), prezes Partii Liberalno-Konserwatywnej (2022-2023 i od 2025), radna Wrocławia (2018-2022).

Studiowała na Instytucie Filologii Angielskiej Uniwersytetu Wrocławskiego (zdobyła tytuł magistra filologii angielskiej), a następnie na Instytucje Filologii Romańskiej (mgr filologii hiszpańskiej). Uzyskała także stypendia w Hoover Institution on War, Revolution and Peace na Uniwersytecie Stanforda.

W 2007 została zatrudniona w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W latach 2008-2010 pełniła kolejno funkcje radcy i radcy-ministra w ambasadzie RP w Londynie. W latach 2010-2015 pracowała na stanowisku Konsula Generalnego RP w Edynburgu. W 2015 roku bez powodzenia startowała do Sejmu w wyborach parlamentarnych z list Platformy Obywatelskiej. W 2018 roku została radną Wrocławia. W 2019 i 2020 roku, również bez powodzenia, z list Partii Liberalnej kandydowała do Sejmu RP. Przez lata związana z Platformą Obywatelską, z której odeszła w 2019 do Partii Liberalnej. W 2021 roku wstąpiła do Partii Liberalno-Konserwatywnej.

W wyborach do Sejmu w marcu 2022 roku uzyskała mandat poselski w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 15, zdobywając 65 325 głosów (48,4%). Na pierwszym posiedzeniu Sejmu III kadencji IV RP wybrana na Marszałka Sejmu RP. Pod koniec września przejęła także obowiązki prezesa Partii Liberalno-Konserwatywnej (do lipca 2023). Funkcję marszałka pełniła do 1 października tego samego roku, kiedy to król Michał II powierzył jej misję sformowania rządu, 15 października powołał jej rząd. W styczniu 2025 roku wybrana prezesem Partii Liberalno-Konserwatywnej. W październiku 2025 roku, po przegranych dla koalicji wyborach do Senatu złożyła na ręce królowej-regentki Marii dymisję rządu, która przyjęta została 21 października. Funkcję premiera pełniła do powołania nowego rządu 26 października.

Włada biegle językami angielskim i hiszpańskim. W 2006 roku wyszła za mąż za Piotra Ryszkowskiego, ma z nim dwójkę dzieci - Hannę (ur. 2007) oraz Pawła (ur. 2012).

Kordian Sokowiński - polski politolog, polityk, działacz społeczny, działacz opozycyjny w okresie PRL, doktor nauk humanistycznych z zakresu nauk o polityce.

Urodził się w 1966 roku w Rzeszowie. Po ukończeniu prywatnego liceum, udał się na studia ekonomiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, z których zrezygnował po pierwszym roku. Wówczas rozpoczął działalność w kierunku politologicznym, studia ukończył z wyróżnieniem. Kilka lat później zdobył tytuł doktora i nie zdecydował się na kontynuowanie kariery naukowej. Po przeprowadzce do Krakowa, Sokowiński rozpoczął pracę w prasie, był redaktorem naczelnym kilku lokalnych gazet, a następnie publikował w "Rzeczpospolitej".

Na początku nowego tysiąclecia pracował w prywatnym krakowskim liceum, ucząc historii oraz wiedzy o społeczeństwie. Od dziecka z zamiłowaniem uczył się języków obcych, czego rezultatem jest znajomość: hiszpańskiego, angielskiego, rosyjskiego, niemieckiego, włoskiego, łaciny oraz japońskiego. W 2002 roku zaczął udzielać się w życiu politycznym, na początku jako ekspert, a w 2005 roku bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski. Przez następne 5 lat dużo podróżował po świecie, poznając kulturę, obyczaje i politykę innych narodów. W 2014 roku stało się o nim głośno za przyczyną książki "Lament sejmowy", w której stworzył alfabet sejmowych wzlotów i upadków, wytykając w szczególności błędy ostatnich 25 lat wolności. Od 2015 roku prowadził wideobloga, komentując bieżące wydarzenia polityczne. W ostatnich latach przeprowadził się do rodzinnego Rzeszowa.

Ma żonę i dwójkę dzieci. Wolne chwile spędza w swojej ulubionej kawiarni, przy dobrej lekturze. Jest reprezentantem konserwatywnych poglądów. Od 2022 roku jest członkiem Partii Liberalno-Konserwatywnej.

Jerzy Aleksander Rawski - (ur. 26 XII 1965 r. w Atlancie) polski pisarz i polityk.

Korzenie

Jego rodzina wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych tuż po powstaniu listopadowym w trakcie wielkiej emigracji. Niewiele wiadomo już o tamtych czasach, jednak Rawski bardzo często chwali się, że jego pradziadek Horacy walczył w 14 pułku piechoty Luizjany, pod którego sztandarem brał udział min. w bitwie pod Gettysburgiem. Z kolei dziadek Jerzego brał udział w II wojnie światowej. Niestety zginął podczas walk na Pacyfiku, przez co Rawski nigdy nie miał okazji go poznać. Rodzice polityka to Stanisław Rawski i Julia Łowicka. Ojciec, z wykształcenia ekonomista, prowadził sklep z bronią, a matka po ukończeniu studiów prawniczych założyła własną kancelarię. Szlacheckie pochodzenie, patriotyczne historie rodzinne i zamożność rodziców miały bardzo duży wpływ na światopogląd pisarza, do czego sam bardzo często się przyznaje.

Wykształcenie

Rawski ukończył prestiżowe publiczne liceum Douglass High School, a następnie edukował się na Atlanta Metropolitan State College. To własnie w trakcie edukacji na collegu rozpoczął przygodę z polityką. Zaangażował się w pomoc w rozwoju Libertarian Party w Atlancie.
Organizował spotkania i wykłady. Jego największym sukcesem w tej dziedzinie była organizacja w Atlancie wykładu Murraya Rothbarda. Po zakończeniu również tego etapu edukacji postanowił dołączyć do US Army. Objawem tego było rozpoczęcie studiów z dziedziny stosunków międzynarodowych na Westpoint. Studia ukończył z doskonałymi ocenami, a następnie odbył 5 letnią służbę wojskową w 1st Marine Division.

Służba

Polak nie miał szczęścia, zaraz po ukończeniu przez niego studiów zaczęła się I wojna w Zatoce - brał udział min. w bitwie o Khafji. Innym konfliktem w którym brał udział Rawski była wojna domowa w Somalii. Jerzy walczył w ramach ostatniej zmiany operacji Restore Hope.

Kariera literacka

Po obu tych wojnach Rawski wydał swoją pierwszą książkę o tematyce historycznej - "Noce w Mogadiszu". Książka zyskała popularność, ze względu na swoją niezwykłość - każdy rozdział był opowieścią innego żołnierza- fragmentem jego pamiętnika. Kolejnym projektem pisarza była książka o Polsce i transformacji. Zawarł w niej stanowiska zarówno zwolenników, jak i przeciwników zmian ustrojowych w Polsce, oraz dodał do tego odrobinę swojej, własnej, wolnościowej analizy tego jak wyglądało odejście Polski od socjalizmu.To właśnie podczas prac nad nią poznał Janusza Korwin Mikkego i od razu stał się jego fanem. Podczas pobytu w Polsce pisał również dla Najwyższego Czasu o rozgrywkach jakie toczyły się w geopolityce.

Kolejnym etapem w rozwoju literackim Jerzego był okres podróży po całym świecie. Rawski mieszkał min. w Wlk. Brytanii, Hong Kongu, Francji, Australii, Nowej Zelandii i Chile. Pisał dla tamtejszych mediów, a następnie swoje co lepsze felietony zbierał i na ich podstawie pisał książki o tym jak zmieniały się kraje w których przebywał. Polityk wydał również "Niepoprawną Politycznie Historię Polski" - książkę, która w Polsce osiągnęła wielki sukces. Oprócz poważnych, politycznych publikacji był autorem również licznych opowiadań fantasy.

Jego najgłośniejszą książką jest "Mój kraj" - będący bardzo luźnym zbiorem poglądów autora na tematy polityczne, historyczne, a nawet filozoficzne. Książka wywołała oburzenie z obu stron sceny politycznej, ponieważ stanął w niej w obronie kontrowersyjnych tez JKMa. Rawski przyznał się otwarcie, że odkąd zdobył obywatelstwo polskie zawsze głosował na Janusza Korwin-Mikkego. Oprócz tego zadeklarował, że nie tylko zrobi tak w kolejnych, ale i dołączy do najnowszego projektu politycznego Korwina czyli Koalicji Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja.

Po tej głośnej pozycji Rawski napisał jeszcze trzy bardzo popularne w Polsce książki. Pierwszą była powieść "Zawsze wierny" o żołnierzu Lwowskiego AK żydowskiego pochodzenia. Akcja miała miejsce zarówno w samym Lwowie, jak i szeroko pojętych Kresach Wschodnich. Przez bardzo negatywny obraz UPA środowisko mniejszości ukraińskiej wezwało do bojkotu książki. Następne dwie publikacje Rawskiego to dwa wywiady rzeki. Pierwszy "Libertarianizm zawiódł" z Hansem Hermannem Hoppe i "Zmierzch Kultury" z Michellem Houellebecqiem.

Kariera polityczna

Jerzy Rawski dołączył do KORWiNu. Zaskoczył go jednak nieprofesjonalizm w partii i słabość intelektualna wielu członków. Pisarz chciał reformować partię, co jednak spotkało się z silnym oporem wewnętrznym. Do zaprzestania działalności zmusiło go podejrzenie nowotworu. Polityk wrócił do Stanów Zjednoczonych. Tam okazało się jednak, że podejrzenie się nie spełniło. Rawski został zatrudniony przez Rand Corporation, jako ekspert ds. Europy Wschodniej. Ponadto pisał dla National Review.
Polityk w trakcie kampanii referendalnej o przywróceniu monarchii w Polsce napisał esej "Monarchistyczna Wiosna" opublikowany przez International Monarchist League. Przewidział w nim, że zwycięstwo opcji rojalistycznej w Polsce doprowadzi do renesansu organizacji monarchistycznych. Najczęściej dyskutowaną tezą z tekstu było, że monarchie mogą stać się alternatywą dla wschodnich państw autorytarnych, by wprowadzić w kraju reformy, przy jednoczesnym zachowaniu władzy i prestiżu. Artykuł cieszył się popularnością, ale lewicowe media bardzo mocno go skrytykowały. W Gazecie Wyborczej rozprawę Rawskiego nazwano "bzdurą roku". Jak się później okazało niesłusznie. Już po przywróceniu monarchii Rawski kilkukrotnie zapraszany był przez Jego Wysokość Michała II, z którym utrzymuje bardzo dobre kontakty. Zanim jednak wrócił do krajowej polityki, zaangażował się w sprawę wyjścia Wielkiej Brytanii i Francji z UE. W obydwu wspierał opcję wyjścia z UE. To właśnie w trakcie pobytu we Francji udało mu się przeprowadzić wywiad z Michellem Houellebecqiem. Pisarz zdecydował się wrócić do polityki po zaproszeniu na jeden z balów u Króla, gdzie namówił go do tego Mikołaj Liściowski. Rawski wypełnił deklarację członkowską PL-K. W 2022 roku kandydował z listy partii do sejmu z Okręgu 81 - Kraków (Dzielnica XVI, Dzielnica XVII, Dzielnica XVIII), gdzie otrzymał 41,2% głosów.



Życie prywatne

- związki
Po powrocie z Somalii wdał się w romans z Elizabeth Bell psycholog, która pomagała żołnierzom wracającym z misji, wrócić do zdrowia psychicznego. W wyniku tego związku spłodził nieślubną córkę Amy, na której wychowanie płacił jednak regularnie.
Następnie od 1995 roku był w związku z polką Emilią Braun, pobrali się 2 lata później w 1997 roku. W 1998 roku urodził im się pierwszy syn- Rafał. A dwa lata później pierwsza córka - Natalia. W 2014 roku wzięli jednak rozwód bez orzekania o niczyjej winie. Utrzymują teraz relacje koleżeńskie.

- religia
Jerzy wychował się w rodzinie katolickiej, zmieniał jednak kilka razy swoją wiarę. Był członkiem między innymi Kościoła Luterańskiego Synodu Missouri; Kościoła Episkopalnego i Kościoła Zielonoświątkowego. Po powrocie znów powrócił do kościoła katolickiego, aby potem znów z niego odejść. Teraz sam nazywa siebie protestantem bezdenominacyjnym, osobą pewną istnienia chrześcijańskiego Boga, ale szukającą kościoła dla siebie.

- języki

Rawski włada biegle angielskim, francuskim i hiszpańskim. W stopniu komunikatywnym zna rosyjski i włoski.

- posiadłości

Polityk posiada kilka mieszkań w największych miastach polski. Sam mieszka natomiast w apartamencie w centrum Krakowa. Dalej jest właścicielem rezydencji rodzinnej w Atlancie.

Jarosław Kędziora - (ur. 29 stycznia 1970 r. w Warszawie) polski piłkarz grający na pozycji defensywnego pomocnika, trener piłkarski posiadający dyplom UEFA Pro, współwłaściciel Legii Warszawa.

Wychowanek Hutnika Warszawa. W latach 1989-1991 grał w Legii Warszawa gdzie rozegrał łącznie 30 meczy w pierwszym zespole. W 1991 roku przeszedł do Hull City. W Hull City przez 4 lata rozegrał łącznie 90 meczy zdobywając łącznie 5 bramek i 19 asyst. Na skutek spadku Hull City do niższej ligi w sezonie 1995/1996 przeszedł do AJ Auxerre gdzie w pierwszym sezonie zdobył mistrzostwo Francji. W 1999 roku za namową agenta i żony wyjechał do Dynama Moskwa gdzie zakończył karierę piłkarską w wieku 32 lat.

W 2003 dołączył oficjalnie do sztabu szkoleniowego Dynama Moskwa, stał się jednym z asystentów głównego trenera. W 2007 roku powrócił do Polski, kierował zespołem Korony Kielce z którą wywalczył awans do Ekstraklasy. Ukończył w Polsce studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i po trwających 5 lat przygodach z Koroną Kielce dostał ofertę pracy głównego trenera Jiangsu Suning i w 2012 roku przeniósł się do Chin. W 2017 roku znowu powrócił do Polski i został dyrektorem ds. sportowych Legii Warszawa. Z uwagi na wakat na stanowisku trenera w klubie, przejął także funkcję trenera pierwszego zespołu na 6 miesięcy w 2019 roku i dzięki dobrym występom klubu pod jego kierownictwem zdobył mistrzostwo Polski i awansował do 1/8 finału Ligi Europy gdzie jego zespół odpadł z Anderlechtem Bruksela po przegranej w dwumeczu 1:2. Od 2020 roku zakupił razem z żoną 100% udziałów w Legii Warszawa mianując się przy tym prezesem klubu.

W 1998 roku ożenił się z Lizą Berezucki, córką bogatej rosyjsko-francuskiej-żydowskiej rodziny. W 2022 roku został posłem Partii Konserwatywno-Liberalnej i zrzekł się funkcji prezesa Legii Warszawa.

Ma czwórkę dzieci - Natalię (ur. 1999), Maksyma (ur. 2001), Aleksandra i Nicolasa (obaj ur. 2003). Biegle mówi po angielsku, francusku i rosyjsku, zna podstawy mandaryńskiego.

Damian Jakubowski - ur. 15 czerwca 1981 roku w Głogowie

Działalność polityczna
Działał od 2003 roku w Platformie Obywatelskiej,gdzie w 2005 roku zdobył mandat posła na Sem V kadencji, po czym w 2006 roku przeszedł do Prawa i Sprawiedliwości, gdzie reprezentował wolnorynkową frakcję. W 2007 roku skutecznie ubiegał się o reelekcję. W 2010 odszedł do Polska Jest Najważniesza. Nie ubiegał się o reelekcję w 2011 rok, w 2014 roku został członkiem partii Polska Razem, która połączyła się z PJN. Bez powodzenia startował do Parlamentu Europejskiego w tym samym roku z list Polski Razem. W 2014 roku wystartował do Sejmiku województwa Dolnośląskiego z list PiS (z rekomendacji PR) i uzyskał mandat. Rok później beZ powodzenia startował do Sejmu z list Prawa i Sprawiedliwości. W 2016 roku przeszedł do Prawa i Sprawiedliwości. W 2019 roku bez powodzenia startował z listy krajowej PiS do Sejmu, podobnie jak w 2020 roku z list Bloku Prawicy. W 2020 roku przeszedł do Partii Liberalno-Konserwatywnej. W 2022 dostał się do Sejmu z listy krajowej PL-K.

Życie prywatne
Jest żonaty z Ewą, ma dwóch synów.

Anna Kozak - ur. 26 VIII 1993 r. w Kudowie-Zdrój w rodzinie zamożnych przedsiębiorców, ma dwie siostry oraz przyrodniego brata. Absolwentka nauk politycznych (2015 - licencjat na Uniwersytecie Jagiellońskim; 2017 - magisterium na Uniwersytecie Warszawskim) i prawa (2020 - magisterium na UW). W takcie studiów dwa razy wyjeżdżała do Niemiec w ramach programu Erasmus: do Drezna i do Berlina. W latach 2015-2019 pracowała w Ministerstwie Infrastruktury i Rozwoju. Po odejściu z pracy w administracji publicznej prowadziła działalność inwestycyjną. Należała do Partii Liberalnej. Zniechęcona dekompozycją tej formacji wstąpiła do Partii Liberalno-Konserwatywnej, z której ramienia została w roku 2022 wybrana posłanką z listy krajowej.

W działalności publicznej inspiruje się filozofią Ayn Rand. Nie we wszystkim zgadza się jednak z tą myślicielką, nie podobają jej się na przykład całkowite odrzucenie altruizmu w filozofii Rand i ateizm tej autorki. Sama Anna regularnie przekazuje duże sumy na rzecz chorych dzieci oraz bezdomnych zwierząt oraz jest "niedzielną" katoliczką.

Biegle włada językami angielskim i niemieckim oraz w stopniu komunikatywnym rosyjskim i francuskim. Jest miłośniczką muzyki poważnej, często bywa w filharmonii i operze. Lubi też literaturę piękną (Austen, King, Grisham). Od początku studiów nie ogląda telewizji, programowo nie czyta też "Gazety Wyborczej". Interesuje się bronią palną, na którą posiada zezwolenie i białą, trenuje też sztuki walki. Kilka razy biegła w maratonie. Jej partner pracuje w Brukseli w Komisji Europejskiej. Anna mieszka na warszawskim Mokotowie w bezpośrednim sąsiedztwie Łazienek Królewskich. Ma dwa psy i dwa koty.

Felix Sapieha-Goldschmit ur. 11.05.1991 we wsi Tartak (powiat suwalski)

Młodość:
Urodził się jako jedyne dziecko polskiego szlachcica Aleksandara Sapiehy i żydówki Sary Goldschmit. Związek jego rodziców by nieakceptowany przez rodzinę ojca, co przyczyniło się do jego antymonarchistycznych poglądów. W 2005 roku jego ojciec tragicznie zmarł (sprawa nigdy nie została wyjaśniona) a on wraz z matką przeniósł się do Izraela gdzie uczęszczał do szkoły średniej.

Służba w armii:
W roku 2009 został powołany do izraelskiego wojska. Po odbyciu 2 przymusowej służy postanawia zostać w armii. Związany głównie z Mosadem, w 2016 awansowany do stopnia Majora. W 2017 w dziwnych okolicznościach przechodzi na wcześniejszą emeryturę.
Tego samego roku wraca do Polski i zaciąga się do Wojska Polskiego, gdzie odnosi sukcesy różnych jednostkach specjalnych. W 2020 podczas tajnej operacji traci dłoń co wyklucza go z dalszej służby.

Działalność publiczna:
W latach 2020-2022 pracownik Ministerstwa Obrony Narodowej.W 2022 wstępuje do PLK i w tym samym roku zdobywa mandat poselski z listy krajowej, z ramienia tej partii.

Życie prywatne:
Mam mieszkanie w Warszawie i dom w Tel Awiwie. Włada 4 językami (polskim,angielskim,hebrajskim i arabskim). Posiada kolekcje zabytkowej broni. Kawaler. Bezdzietny.

Gabriela Dawidowska h. Prus III (ur. 24 maja 1985 roku w Chełmie) – polska japonistka i samorządowiec.
Córka Piotra, przedsiębiorcy i Iwony z Kwiatkowskich, lekarz pediatry. Jej rodzina wywodzi się z miasta Skole na obecnej Ukrainie (dawniej w województwie stanisławowskim), a do Chełma przybyła po II wojnie światowej. Jest absolwentką I Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie.
W 2009 roku uzyskała tytuł magistra filologii orientalnej – japonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Później podjęła pracę tłumacza oraz nauczyciela japońskiego w szkole językowej w Chełmie. Regularnie pisze także artykuły do kwartalnika "Silva Iaponicarum".
W 2018 roku zdobyła mandat radnej Chełma z ramienia KWW Karoliny Południowej. W 2021 roku dołączyła do Partii Liberalno-Konserwatywnej. W 2022 roku z powodzeniem ubiegała się o reelekcję z listy tego ugrupowania. Na pierwszym posiedzeniu nowej rady została wybrana na jej wiceprzewodniczącą.

Otwarcie przyznaje się do biseksualizmu. W 2010 roku wyszła za mąż za Adama Balickiego, jednak para rozwiodła się w 2015 roku. Wkrótce później rozpoczął się jej homoseksualny związek z Joanną Szmyt, w którym pozostaje do dzisiaj.