Symulacja polityczna

Andrzej Friszke (ur. 29 sierpnia 1956 w Olsztynie) – polski historyk, członek Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej, członek Rady IPN, profesor nauk humanistycznych, członek korespondent PAN.


Jego ojciec, ks. Edmund Friszke, był seniorem (biskupem diecezjalnym) diecezji mazurskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce.

W 1979 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1994 uzyskał stopień doktora nauk historycznych (na podstawie pracy Kształtowanie się opozycji przedsolidarnościowej 1968–1980), w 2000 obronił habilitację (na podstawie książki Życie polityczne emigracji). W 2009 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Specjalizuje się w zakresie historii najnowszej.

Pracował w Klubie Inteligencji Katolickiej w Warszawie. Od 1980 należy do KIK, będąc też członkiem jego zarządu. W 1981 był redaktorem w dziale historycznym w „Tygodniku Solidarność”. Wchodził też w skład kolegium redakcyjnego pisma Samorządu Studentów Uniwersytetu Warszawskiego „Głos Wolny Wolność Ubezpieczający” (1980–1981). Od 1982 zajmuje stanowisko kierownika działu historycznego „Więzi”.

Od 1990 pracuje w Instytucie Studiów Politycznych PAN. Od 1998 prowadzi wykłady także m.in. w Collegium Civitas. W 2013 otrzymał godność członka korespondenta Polskiej Akademii Nauk. W 2000 został przewodniczącym zarządu Stowarzyszenia Archiwum Solidarności. Powoływany również w skład kolegium Europejskiego Centrum Solidarności oraz rady Muzeum Historii Polski. Członek Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego.

W 1999 z rekomendacji Unii Wolności został powołany w skład Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej. W 2011 wszedł w skład nowo powołanej Rady IPN.

W 2005 otrzymał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2006 Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2011 Stanisław Goszczyński Krzyżem Oficerskim tego orderu.

Uzyskał stypendium Fundacji Herdera (1983–1984). Otrzymał nagrody Fundacji PolCul (1990), „Odry” (1994), Polskiej Fundacji Kulturalnej w Londynie (1995), „Za osiągnięcia w badaniach polonijnych” (2000), Nagrodę im. Jerzego Giedroycia (2001) – za książkę Życie polityczne Emigracji, Nagrodę im. ks. dra Leopolda Otto (2005) przyznawaną przez „Zwiastun Ewangelicki”, nagrodę „Polityki” (2011) oraz Nagrodę im. Kazimierza Moczarskiego (2011) za książkę Anatomia buntu.

W 2015 jego książka pt. Rewolucja Solidarności 1980–1981 została nominowana do Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego