Symulacja polityczna

Przechodzimy do wyboru członków Kapituły Polskiej Nagrody Wolności, Solidarności oraz Demokracji.

Proszę o zgłaszanie kandydatów, przypominam, że może to uczynić 35 posłów.

Sejm wybiera dwóch członków Kapituły.

hrabia Kazimierz Marcinkiewicz (ur. 20 grudnia 1959 w Gorzowie Wielkopolskim) – polski polityk i nauczyciel.

W latach 1992–1993 wiceminister edukacji narodowej, w latach 1997–2006 poseł na Sejm III, IV i V kadencji, w latach 2005–2006 prezes Rady Ministrów, w 2006 pełniący obowiązki prezydenta m.st. Warszawy, w latach 2007–2008 dyrektor w Europejskim Banku Odbudowy i Rozwoju w Londynie.


Z wykształcenia jest fizykiem, ukończył w 1984 studia na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1992 ukończył studia podyplomowe w zakresie administracji na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ukończył również szkolenia w Studium Fundacji Boscha (struktura i funkcjonowanie szkolnictwa wyższego w Niemczech) oraz Centrum Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Warszawie.

Rozpoczął studia doktoranckie na Wydziale Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Szczecińskiego pod kierunkiem profesor Teresy Lubińskiej, późniejszej minister finansów w jego rządzie.

W latach 1982–1989 był nauczycielem matematyki i fizyki w Szkole Podstawowej nr 17 w Gorzowie Wielkopolskim, następnie wicedyrektorem jednego z Zespołów Szkół Ogólnokształcących w Gorzowie Wielkopolskim (1989–1990), kuratorem oświaty w województwie gorzowskim (1990–1992), wiceministrem edukacji narodowej w rządzie Hanny Suchockiej (1992–1993), wicedyrektorem Wojewódzkiego Ośrodka Metodycznego w Gorzowie Wlkp. (1994–1995) i dyrektorem Zespołu Kolegiów Nauczycielskich (1995–1997). Był również głównym inicjatorem powołania Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Gorzowie Wielkopolskim. W latach 1994–1998 pełnił funkcję prezesa zarządu Fundacji na rzecz Gorzowskiej Szkoły Wyższej, a od 1997 przewodniczył konwentowi PWSZ. Został też działaczem funkcjonującego przy tej uczelni pierwszoligowego klubu koszykarskiego kobiet (AZS PWSZ Gorzów).

W drugiej połowie lat 80. współpracował z wydawnictwami niezależnymi, m.in. pismem „Feniks”, był też członkiem redakcji katolickiego pisma „Aspekty”. Należał do NSZZ „Solidarność”, był również założycielem Gorzowskiego Klubu Politycznego „Ład i Wolność” (1988).

W 1989 brał udział w zakładaniu Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Od 1994 kierował zarządem regionu ZChN w Gorzowie Wlkp. W latach 1994–1998 zasiadał w zarządzie głównym tej partii. Opowiadał się za ochroną wartości chrześcijańskich w życiu politycznym i społecznym. Jako wiceminister edukacji sprzeciwiał się wprowadzeniu wychowania seksualnego do programów nauczania.

Od 1997 do 2006 sprawował mandat posła na Sejm RP III, IV i V kadencji. W latach 1999–2000 był szefem Gabinetu Politycznego premiera Jerzego Buzka. W 2001 opublikował książkę Pracowitość i uczciwość w polityce.

W Sejmie III kadencji był członkiem klubu parlamentarnego Akcji Wyborczej Solidarność. W 2001 wraz z grupą innych działaczy m.in. ZChN współtworzył Przymierze Prawicy. Gdy w 2002 doszło do przyłączenia się Przymierza Prawicy do Prawa i Sprawiedliwości, został członkiem PiS. Od 5 lipca do 5 października 2001 przewodniczył klubowi parlamentarnemu tej partii w Sejmie III kadencji. Był także prezesem regionu lubuskiego PiS. W Sejmie IV kadencji kierował Komisją Skarbu Państwa (po rezygnacji Wiesława Walendziaka w 2004). W 2003 wraz z Wiesławem Walendziakiem założył Instytut Środkowoeuropejski – wydawcę dwumiesięcznika „Międzynarodowy Przegląd Polityczny”.

Od lat 90. związany także ze środowiskami katolickimi. W latach 1995–1998 był członkiem Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej. Pełnił też funkcję prezesa Towarzystwa Szkoły Katolickich. Działał w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Katolickich oraz Stowarzyszeniu Rodzin Katolickich.

27 września 2005 Jarosław Kaczyński wyznaczył Kazimierza Marcinkiewicza jako kandydata PiS na stanowisko premiera po zwycięskich dla tej partii wyborach parlamentarnych. 19 października został desygnowany, a 31 października zaprzysiężony na tę funkcję przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego. 10 listopada jego rząd uzyskał w Sejmie wotum zaufania.


4 stycznia 2006, po dymisji Andrzeja Mikosza, przejął urząd ministra skarbu państwa, który sprawował do czasu powołania na to stanowisko Wojciecha Jasińskiego. 24 kwietnia tego samego roku otrzymał nagrodę Wiktora 2005 dla najpopularniejszego polityka.

7 lipca 2006 poinformował komitet polityczny PiS o zamiarze podania się do dymisji. Organ ten zarekomendował Jarosława Kaczyńskiego na stanowisko prezesa Rady Ministrów. 10 lipca prezydent Lech Kaczyński przyjął dymisję jego gabinetu, obowiązki prezesa Rady Ministrów Kazimierz Marcinkiewicz pełnił do 14 lipca tego samego roku.

18 lipca 2006 został oficjalnie nominowany przez premiera Jarosława Kaczyńskiego na pełniącego funkcję Prezydenta m.st. Warszawy (jako zarządca komisaryczny miasta). Urząd objął 20 lipca, zastępując na tym stanowisku Mirosława Kochalskiego. W związku z objęciem funkcji wygasł jego mandat poselski.

Był kandydatem Prawa i Sprawiedliwości na prezydenta Warszawy w wyborach samorządowych w 2006. W I turze wyborów zajął pierwsze miejsce z wynikiem 38,42% (272 050 głosów). W II turze przegrał z Hanną Gronkiewicz-Waltz (z PO), uzyskując 46,82% (329 309 głosów). Przekazanie władzy nowej prezydent nastąpiło 2 grudnia tego samego roku.

W styczniu 2007 rozpoczął pracę jako doradca p.o. prezesa banku PKO BP Sławomira Skrzypka. Startował w konkursie na prezesa banku PKO BP, ale wycofał się z kandydowania. 1 marca 2007 rozpoczął pracę w EBOiR, gdzie zasiadał w Radzie Dyrektorów jako reprezentant Polski. W 2007 ukazał się wywiad-rzeka Marcinkiewicz. Kulisy władzy (autorstwa Kazimierza Marcinkiewicza, Piotra Zaremby i Michała Karnowskiego). W 2008 został zatrudniony w Goldman Sachs Group Incorporated.

Również w 2007 odszedł z Prawa i Sprawiedliwości. W lutym 2013 wraz z Romanem Giertychem i Michałem Kamińskim założył think tank Instytut Myśli Państwowej.

W sierpniu 2015 roku został doradcą prezydenta RP, a później regenta Mikołaja Liściowskiego. Stanowisko to pełnił do koronacji króla Michała II w grudniu 2018 roku. 25 stycznia 2020 roku monarcha nadał mu dziedziczny tytuł hrabiego.

Mirosława Agnieszka Stachowiak-Różecka (ur. 8 lipca 1973 w Świebodzinie) – polska polityk i działaczka samorządowa związana z Wrocławiem, posłanka na Sejm VIII kadencji III RP i I kadencji IV RP, wicepremier i minister edukacji narodowej (2019-2020), przewodnicząca Porozumienia Centroprawicy (2018-2020).

W 1992 ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza w Świebodzinie. Studiowała resocjalizację na Uniwersytecie Wrocławskim. Zawodowo związana z branżą filmową, m.in. z nominacji ministra Kazimierza Ujazdowskiego przez dwa lata pełniła obowiązki dyrektora Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu. Później podjęła pracę jako broker ubezpieczeniowy. Była członkinią rady programowej TVP Wrocław i założycielką fundacji edukacyjnej.

Zaangażowała się w działalność polityczną w ramach Prawa i Sprawiedliwości. W wyborach samorządowych w 2006 po raz pierwszy uzyskała mandat radnej Wrocławia. Z powodzeniem ubiegała się o reelekcję w 2010 i w 2014. Pełniła funkcję przewodniczącej klubu radnych PiS. W 2014 kandydowała także na urząd prezydenta miasta, przegrywając w drugiej turze głosowania z Rafałem Dutkiewiczem. W 2011 bezskutecznie ubiegała się o mandat poselski. W wyborach parlamentarnych w 2015 ponownie wystartowała do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu wrocławskim. Została wybrana na posłankę VIII kadencji.

W listopadzie 2017 roku wraz z grupą posłów opuściła Prawo i Sprawiedliwość, tworząc nowe koło - Porozumienie Centroprawicy, którego została przewodniczącą. W lutym 2018 roku została przewodniczącą partii utworzonej pod tą samą nazwą. Wkrótce PC weszło w koalicję z Platformą Obywatelską, z którą to startowało w wyborach samorządowych w 2018, do Parlamentu Europejskiego w 2019 oraz parlamentarnych w 2019 i 2020.

W wyborach parlamentarnych w 2019 roku uzyskała poselską reelekcję z listy krajowej PO+PC, startując z drugiego miejsca i uzyskując 406 143 głosów (3,3%). 19 listopada 2019 roku powołana na urzędy Wiceprezesa Rady Ministrów i Ministra Edukacji Narodowej w drugim rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt. Pod koniec stycznia 2020 odwołana z funkcji przewodniczącej Porozumienia Centroprawicy. 17 lutego 2020 roku król Michał II odwołał ją z urzędów w rządzie. W przyspieszonych wyborach parlamentarnych w czerwcu 2020 roku nie ubiegała się o poselską reelekcję.