Symulacja polityczna

Marek Antoni Nowicki (ur. 5 marca 1953 r. w Siemiatyczach) - polski adwokat, ekspert, publicysta oraz promotor praw człowieka.

W 1975 roku ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.

Jako urzędujący prokurator (Prokuratura Rejonowa Warszawa Praga - Północ) od stycznia 1981 r. został członkiem NSZZ "Solidarność" i podjął współpracę z Komisją Interwencji i Mediacji Regionu Mazowsze i Komisją Koordynacyjną NSZZ "Solidarność" Pracowników Prokuratury. 1 października 1981 r. został doradcą prawnym w Biurze Interwencji Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NSZZ Rolników Indywidualnych "Solidarność". W roku 1982, po wprowadzeniu stanu wojennego, prowadził podziemną działalność opozycyjną jako współpracownik zdelegalizowanych struktur „Solidarności”. Uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności. Pisał komentarze w prasie drugiego obiegu, głównie w piśmie "KOS". Był jednym z współzałożycieli Komitetu Helsińskiego i współautorem wszystkich jego raportów wydanych w podziemiu, w tym raportu o łamaniu praw człowieka w PRL w okresie stanu wojennego przygotowanego w 1983 r. na Konferencję KBWE w Madrycie. Był doradcą prawnym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego podczas najdłuższego w historii PRL robotniczego protestu - trwającego od 15 sierpnia do 3 września 1988 r. strajku okupacyjnego w kopalni „Manifest Lipcowy” w Jastrzębiu Zdroju. W grudniu 1988 został zaproszony do Nowego Jorku, jako jeden z kilkunastu monitorujących przestrzeganie praw człowieka z różnych stron świata, na obchody 10-lecia organizacji Human Rights Watch. Reprezentował tam polski ruch praw człowieka.

Z ramienia NSZZ "Solidarność" brał udział w negocjacjach, które doprowadziły do zakończenia 16 marca 1989 r. strajku okupacyjnego komunikacji miejskiej w Płocku. Doradzał komitetom organizacyjnym NSZZ "Solidarność" m.in. Huty Katowice. W 1989 r., wspólnie z prof. Janem Rosnerem i prof. Pawłem Czartoryskim, był autorem tez do dyskusji podzespołu ds. górnictwa „Okrągłego Stołu”. Brał również udział w pracach przygotowawczych podzespołu ds. prawa i sądownictwa. Od jesieni 1988 był doradcą NSZZ "Solidarność" Regionów Śląsko - Dąbrowskiego i Mazowsza.
Do 1987, z powodu jego działalności opozycyjnej, władze PRL odmawiały mu uprawnień adwokackich.

W roku 1989 był współzałożycielem działającej już legalnie Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka w Polsce, następnie przez wiele lat jej wiceprezesem, a w latach 2003 - 2008 - prezesem. Od 2012r. pełni funkcję przewodniczącego Rady Fundacji. W latach 1990-1993 członek władz Międzynarodowej Helsińskiej Federacji Praw Człowieka z siedzibą w Wiedniu (w latach 1991-1993 pełnił obowiązki jej prezydenta).
W 1991 był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej, visiting fellow w Human Rights Program Uniwersytetu Harvarda w USA.
W latach 1989-1991 był członkiem redakcji „Tygodnika Solidarność”, później regularnie pisał w „Rzeczpospolitej” oraz m.in. w „Tygodniku Powszechnym”, „Prawie i Życiu”, gazecie „Nowy Świat”, „Gazecie Prawnej”. Współpracuje z gazetą lokalną „Tygodnik Podlaski - Głos Siemiatycz”.
Uczestniczył w działaniach Rady Europy na rzecz przestrzegania praw człowieka w wielu konfliktach, które wybuchły na Starym Kontynencie w latach 90. XX wieku. Oceniał w imieniu Rady Europy stan przygotowań do członkostwa tej organizacji i przyjęcia Europejskiej Konwencji Praw Człowieka przez takie państwa, jak Federacja Rosyjska, Gruzja, Mołdawia i Azerbejdżan. Jest ekspertem Rady Europy, Europejskiej Komisji na rzecz Demokracji przez Prawo (tzw. Komisja Wenecka)i Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

W latach 1990-1992 współtworzył (z prof. Andrzejem Rzeplińskim i Markiem Nowickim) Kartę Praw i Wolności do polskiej konstytucji. W 1990 założył Komisję Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej i przez dziesięć lat był jej przewodniczącym. W okresie 1995-1998 był członkiem Naczelnej Rady Adwokackiej. Od 1990 r. jest członkiem Komitetu Redakcyjnego pisma Adwokatury „Palestra”. Do 2013r. był członkiem Rady Naukowej Ośrodka Badawczego Adwokatury.

W 1990 był jednym z założycieli Polskiej Sekcji Międzynarodowej Komisji Prawników (International Commission of Jurists - ICJ) i przez pewien czas członkiem jej zarządu i wiceprzewodniczącym.

W latach 1993-1999 był sędzią w Europejskiej Komisji Praw Człowieka w Strasburgu (1997-1998, wiceprzewodniczący jednej z dwóch izb Komisji).
10 lipca 2000 został mianowany przez ONZ, na propozycję OBWE, Międzynarodowym Rzecznikiem Praw Obywatelskich (International Ombudsperson) w Kosowie. Pełnił tę funkcję do końca 2005.

Trzykrotnie, w latach 1998, 2002 i 2009, był jednym z trzech polskich kandydatów do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. W latach 2003-2006 był powołanym przez Komisję Europejską członkiem z ramienia Polski Sieci Niezależnych Ekspertów Unii Europejskiej ds. Praw Podstawowych.
W 2005 r. był jednym z trzech kandydatów przedstawionych przez Komitet Ministrów Zgromadzeniu Parlamentarnemu Rady Europy do wyboru Komisarza Praw Człowieka (w wyborach otrzymał drugą liczbę głosów z niewielką stratą do wybranego komisarza – Thomasa Hammarberga).
W styczniu 2007 r. z nominacji prezesa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka został powołany przez ONZ w skład trzyosobowej Komisji Doradczej ds. Praw Człowieka w Kosowie (UNMIK Human Rights Advisory Panel). Od początku jej działalności jest przewodniczącym tej Komisji.
W październiku 2008 r. został powołany do Kapituły Nagrody Praw Człowieka Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, a w lipcu 2013r. do Kapituły nowej, zastępującej ją, Nagrody Praw Człowieka im. Vaclava Havla.

Autor wielu książek i artykułów o prawach człowieka publikowanych w Polsce i zagranicą, w tym m.in. komentarza do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka pt.: "Wokół Konwencji Europejskiej".mającego dotychczas sześć wydań, z których dwa zostały opublikowane również w języku albańskim. W latach 2007-2013 wykładał w Collegium Civitas w Warszawie, a w latach 2014 i 2015 w Krajowej Szkole Administracji Publicznej (KSAP).