Symulacja polityczna

Stanisław Żelichowski (ur. 9 kwietnia 1944 w Księżostanach) – polski polityk ruchu ludowego, inżynier leśnik, poseł na Sejm PRL i RP (IX, I, II, III, IV, V, VI i VII kadencji), minister środowiska w kilku rządach, honorowy prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego.

Jest absolwentem Wydziału Leśnego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, który ukończył w 1968. W latach 1967–1968 odbył staż w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Ostrołęce. Po ukończeniu studiów pracował w leśnictwie.
Od 1969 do 1971 był adiunktem w Nadleśnictwie Ciechanów. Od 1971 do 1993 pełnił funkcję nadleśniczego Nadleśnictwa Dwukoły. W latach 1988–1990 sprawował urząd przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Ciechanowie.

Od 1970 należał do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Od 1990 jest członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego. Wszedł w skład władz krajowych tej partii (był m.in. sekretarzem, a później skarbnikiem Naczelnego Komitetu Wykonawczego PSL), objął też funkcję prezesa zarządu wojewódzkiego PSL w województwie warmińsko-mazurskim.

Funkcję posła po raz pierwszy sprawował z ramienia ZSL w latach 1985–1989 (IX kadencja Sejmu PRL). Od 1991 do 2015 nieprzerwanie sprawował mandat poselski, reprezentując PSL.
Pełnił funkcję ministra ochrony środowiska od 26 października 1993 do 17 października 1997 w rządach Waldemara Pawlaka, Józefa Oleksego i Włodzimierza Cimoszewicza oraz w dniach od 19 października 2001 do 3 marca 2003 w rządzie Leszka Millera. Jako poseł zasiadał w sejmowej komisji ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa oraz komisji do spraw kontroli państwowej. W latach 1989–1991 pełnił funkcję sędziego Trybunału Stanu.

W 2004, 2009 i 2014 bezskutecznie kandydował do Parlamentu Europejskiego. Od 6 grudnia 2007 do 7 listopada 2011 był przewodniczącym Klubu Parlamentarnego PSL. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz siódmy uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu elbląskim 6437 głosów. W wyborach w 2011 ponownie wybrano go do Sejmu, dostał 6458 głosów. W Sejmie VII kadencji objął funkcję przewodniczącego Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

W 2014 tygodnik „Polityka” na podstawie rankingu przeprowadzonego wśród polskich dziennikarzy parlamentarnych wymienił go wśród 10 najlepszych posłów tego roku.

Został zgłoszony na senatora z ramienia Polskiego Stronnictwa Ludowego w województwie warmińsko-mazurskim, jednak nie został wybrany.

Barbara Kudrycka (ur. 22 stycznia 1956 w Kolnie) – polska prawniczka, nauczyciel akademicki i polityk, profesor nauk prawnych. Od 2004 do 2007 i od 2014 deputowana do Parlamentu Europejskiego VI i VIII kadencji, od 2007 do 2013 minister nauki i szkolnictwa wyższego, posłanka na Sejm VII kadencji oraz Sejm I kadencji IV RP

Absolwentka III Liceum Ogólnokształcącego im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w Białymstoku. Ukończyła następnie studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W 1985 na UW uzyskała stopień doktora nauk prawnych, a w 1995 na tej samej uczelni otrzymała stopień doktora habilitowanego z zakresu prawa administracyjnego i administracji publicznej. W 2003 uzyskała tytuł naukowy profesora nauk prawnych. Zawodowo związana z Uniwersytetem w Białymstoku, została profesorem tej uczelni. Od 2002 do 2005 kierowała Katedrą Prawa Administracyjnego, a od 2002 do 2006 także Zakładem Nauki Administracji Publicznej. W latach 1998–2007 zajmowała stanowisko rektora Wyższej Szkoły Administracji Publicznej im. Stanisława Staszica w Białymstoku. 1 września 2007 została prezydentem tej uczelni.

W pracy naukowej specjalizuje się w etyce służby publicznej, naukach administracyjnych i prawie administracyjnym. Jest autorką pięciu książek i około 70 artykułów naukowych. Jest członkinią międzynarodowych i krajowych organizacji zajmujących się reformami administracji publicznej i przeciwdziałaniem korupcji. W latach 2001–2009 była członkinią Komisji Ekspertów ds. Administracji Publicznej ONZ (ECOSOC), w latach 2002–2009 prezesem Stowarzyszenia Instytucji i Uczelni Administracji Publicznej Europy Centralnej i Wschodniej (NISPACEE) oraz członkinią Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Edukacji Administracji Publicznej (SEAP). Należy do Transparency International Polska i Amnesty International.

Od lutego 1978 do grudnia 1981 należała do PZPR. W 1980 zapisała się do NSZZ „Solidarność”. Od 2004 działa w Platformie Obywatelskiej.

Od 20 lipca 2004 do 15 listopada 2007 sprawowała mandat posła do Parlamentu Europejskiego, została wybrana z listy PO w okręgu obejmującym województwa podlaskie i warmińsko-mazurskie. W PE była członkinią m.in. Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz delegacji do spraw stosunków z Białorusią.

16 listopada 2007 została powołana na urząd ministra nauki i szkolnictwa wyższego w pierwszym rządzie Donalda Tuska. W latach 2007–2011 z jej inicjatywy przeprowadzono reformy systemowe szkolnictwa wyższego i nauki. W 2011 otrzymała nagrodę „PROstudencki autorytet w życiu publicznym” przyznawaną przez środowiska studenckie. Została nagrodzona przez białostocki „Kurier Poranny” Złotymi kluczami w kategorii „Człowiek roku 2011”.

W 2011 kandydowała w wyborach do Sejmu RP z pierwszego miejsca na liście komitetu wyborczego Platformy Obywatelskiej w okręgu wyborczym nr 24 w Białymstoku i uzyskała mandat poselski. Oddano na nią 41 047 głosów (9,57% głosów oddanych w okręgu). W drugim rządzie Donalda Tuska zachowała stanowisko ministra nauki i szkolnictwa wyższego. 27 listopada 2013 odwołana przez prezydenta Bronisława Komorowskiego z tego stanowiska.

W wyborach europejskich w 2014 po razy drugi uzyskała mandat deputowanej do Parlamentu Europejskiego. Objęła w nim funkcję wiceprzewodniczącej Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych.

W 2018 roku kandydowała na prezydenta Białegostoku, przegrała w drugiej turze z Tadeuszem Truskolaskim.

W 2019 roku uzyskała mandat poselski z listy krajowej, w 2020 roku nie uzyskała reelekcji.