Symulacja polityczna

Jerzy Andrzej Jaskiernia (ur. 21 marca 1950 w Kudowie-Zdroju) – polski polityk, profesor nauk prawnych, poseł na Sejm PRL IX kadencji oraz na Sejm RP I, II, III i IV kadencji, były minister sprawiedliwości.

Ukończył Szkołę Ćwiczeń przy Liceum Pedagogicznym w Sandomierzu oraz II Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki w tym mieście. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji na Uniwersytecie Jagiellońskim. Za pracę magisterską Ministerialna koordynacja międzyresortowa otrzymał nagrodę I stopnia w ogólnopolskim konkursie Młoda myśl dla kraju. W latach 1972–1981 był asystentem, starszym asystentem i adiunktem na Wydziale Prawa i Administracji UJ. W 1977 obronił tam pracę doktorską pt. Prawno-ustrojowa pozycja stanów USA i zagadnienie ich roli w realizacji zadań państwa, za którą otrzymał I nagrodę w konkursie miesięcznika „Państwo i Prawo”. Habilitował się w 1994, również z prawa konstytucyjnego, w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. W 2000 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk prawnych. Zawodowo związany z Zakładem Współczesnych Systemów Politycznych na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach.
Działał w Związku Harcerstwa Polskiego oraz koncesjonowanych organizacjach młodzieżowych (ZMS i ZSP). Był przewodniczącym zarządu głównego Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej w latach 1981–1984. Od 1970 do rozwiązania działał w PZPR. W latach 80. pełnił funkcję Sekretarza Generalnego Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. W 1983 wybrany w skład Prezydium Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. W latach 1986–1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. Od 1987 do 1990 był zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych: pełnił funkcje doradcy ministra oraz radcy w Ambasadzie PRL w Waszyngtonie.
Od 1990 działał w SdRP, w 1999 przystąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej.

Był posłem IX kadencji Sejmu PRL oraz w latach 1991–2005 I, II, III i IV kadencji Sejmu RP. Od 4 marca 1995 do 26 stycznia 1996 zajmował stanowisko ministra sprawiedliwości w rządzie Józefa Oleksego. W 2001 został wybrany z okręgu kieleckiego, w trakcie IV kadencji do 19 stycznia 2004 pełnił funkcję przewodniczącego klubu parlamentarnego Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Był także przewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych. Od 1994 zasiadał w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy w Strasburgu, gdzie pełnił funkcję I wiceprzewodniczącego Komisji Zagadnień Prawnych i Praw Człowieka. W latach 2003–2004 był obserwatorem, a następnie członkiem Parlamentu Europejskiego. Bez powodzenia ubiegał się w 2005 i w 2011 o mandat parlamentarzysty, a w 2009 i 2014 eurodeputowanego.

W naszej ocenie doświadczenie, wiedza i wykształcenie pana profesora są kluczowe i ważne na stanowisku Rzecznika Praw Obywatelskich. Również niewątpliwe życiowe doświadczenie naszego kandydata pomoże mu w pełnieniu funkcji Rzecznika.

Adam Bodnar w 1999 r. ukończył Wydział Prawa i Administracji na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie w 2000 r. studia LLM (prawo konstytucyjne porównawcze) na Central European University w Budapeszcie. Jest adiunktem w Zakładzie Praw Człowieka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.

W latach 2004–2008 był koordynatorem Programu Spraw Precedensowych Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, od 2008 roku jest członkiem Zarządu Fundacji. Od stycznia 2008 r. – ekspert Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej, gdzie zajmuje się doradztwem w zakresie przestrzegania praw człowieka w Polsce.

W 2011 r. został laureatem "Nagrody Tolerancji" – nagrody przyznawanej przez Stowarzyszenie Lambda Warszawa za działalność na rzecz przeciwdziałania wykluczeniu ze względu na orientację seksualną.

Adam Bodnar jest kandydatem obywatelskim. Jego osobę zgłaszały organizacje społeczne m.in. Sieć Obywatelska Watchdog Polska, Fundacja Panoptykon czy Polskie Towarzystwo Prawa Antydyskryminacyjnego. Popieramy tego kandydata ponieważ ma wizję, jak zmienić funkcjonowanie urzędu rzecznika. Chce, by RPO częściej przyłączał się do postępowań sądowych i w ten sposób wpływał na zmianę stosowania prawa wobec obywateli. Chce też stworzyć mechanizm szybkiego reagowania na konkretne przypadki naruszania praw człowieka i zwiększyć udział RPO w procesie legislacyjnym, by zapobiegać uchwalaniu przepisów rażąco godzących w prawa obywateli.

Pod kandydaturą podpisała się grupa 35 posłów: Inicjatywa Wolność, Potrafisz Polsko!, Mniejszość Niemiecka oraz 11 posłów wcześniej należących do Twojego Ruchu i posłów niezżeszonych.

Irena Ewa Lipowicz (ur. 9 czerwca 1953 w Gliwicach) – polska prawniczka i dyplomata, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, posłanka na Sejm I, II i III kadencji, w latach 2000–2004 ambasador RP w Austrii, od 2010 rzecznik praw obywatelskich.

W 1976 ukończyła z wyróżnieniem studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego, na którym podjęła pracę w charakterze asystenta, a następnie adiunkta. W 1981 uzyskała stopień doktora nauk prawnych, zaś w 1992 doktora habilitowanego. W 1980 wstąpiła do NSZZ „Solidarność”, brała też udział w założeniu Związku Górnośląskiego. Była współpracownikiem Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności.

Pracowała następnie m.in. w Krajowej Szkole Administracji Publicznej. W 1998 została profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, na którym objęła kierownictwo Katedry Prawa Administracyjnego. Opublikowała ponad 50 prac naukowych, prowadziła wykłady na uniwersytetach w Kolonii, Atenach, Grazu, Dreźnie i Tybindze. W 2009 otrzymała tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Osnabrück.

W latach 1991–2000 sprawowała mandat posła I, II oraz III kadencji, wybieranego w Katowicach (była bezpartyjnym kandydatem z ramienia Unii Demokratycznej i Unii Wolności). W trakcie zasiadania w parlamencie, kilkakrotnie wymieniano ją w rankingach tygodnika „Polityka” wśród najlepszych posłów. W Sejmie III kadencji przewodniczyła Komisji Samorządu Terytorialnego. Uczestniczyła w pracach nad reformą administracyjną w 1999, na mocy której m.in. przywrócono powiaty i ustanowiono samorząd wojewódzki. Mandat poselski złożyła w 2000, gdy objęła funkcję nadzwyczajnego i pełnomocnego ambasadora RP w Republice Austrii. W listopadzie 2004 została mianowana na przedstawiciela MSZ do spraw stosunków polsko-niemieckich. Z resortu odeszła w maju 2006 razem ze Stefanem Mellerem (po wejściu do rządu Andrzeja Leppera).

W 2006 została rekomendowana przez posłów Platformy Obywatelskiej do Trybunału Konstytucyjnego, jednak jej kandydatura nie uzyskała wystarczającej większości. W tym samym roku powołano ją do Kolegium NIK. W 2007 weszła w skład rady programowej reaktywowanego przez Stefana Bratkowskiego Konwersatorium Doświadczenie i Przyszłość.

W 2008 została dyrektorem Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, razem z profesor Gesine Schwan została współprzewodniczącą Forum Polsko-Niemieckiego. W 2010 klub parlamentarny PO przedstawił jej kandydaturę na urząd Rzecznika Praw Obywatelskich. 10 czerwca tego samego roku została wybrana na ten urząd przez Sejm, a 8 lipca 2010 wybór ten został zatwierdzony przez Senat. Urząd objęła 21 lipca tego samego roku po złożeniu ślubowania.